|
|
|
||||||
|
||||||||
|
Al de informatie op deze site is beschermd door het auteursrecht.
|
|
Overzicht Griekse Muziek in Oktober 2022
Yannis KotsirasEuropean Tour 2022 - "Recital for piano and bouzouki" Oorspronkelijk zou Yannis Kotsiras in mei 2020 nogmaals op "European Tour" gaan, maar zoals bekend stak het Covid-19 virus daar een stokje voor. Zijn hele "European Tour 2020 " werd dus eerst uitgesteld naar oktober 2020 , maar ook dat bleek niet haalbaar en daarom werd er gemikt op een "European Tour 2021 " . Die zou in oktober 2021 plaatsvinden, met concerten in o.a. Amsterdam, Brussel en Düsseldorf. Nu is er alweer virus-roet in het eten, want deze concerten worden nogmaals met een jaartje uitgesteld, nu dus naar oktober 2022. De details vindt u hieronder. Voorlopig vindt u ons tekstje over deze "European Tour" nog op de mei 2020 maandpagina .
Op de site sinds: 11/06/2021 Terug naar het begin van deze pagina.
Michalis HatzigiannisBack-Tour 2022 Michalis Hatzigiannis ( Μιχάλης Χατζηγιάννης ) was al een paar keer op European Tour. Het leek hem wel te bevallen, want hij zette er een stevig tempo in. Hij tourde de eerste keer doorheen Europa in oktober 2007 . Twee jaar later - in april 2009 - was hij weer op stap, en in november 2010 kwam hij terug. Iedereen dacht dus dat hij vast van plan was om aan een buitenlandse carrière te gaan timmeren. Maar dan werd het even stil - in de Lage Landen en omgeving dan toch. In Griekenland timmerde hij gewoon verder aan zijn weg, en zijn fans in de rest van Europa zagen dat met lede ogen aan. Nu is hij er weer, of in het Engels: "he is back!". Vandaar dat deze tour gewoon de "Back-Tour 2022" gedoopt werd. Er zijn enkele optredens in Duitsland en hij komt ook naar Amsterdam en Brussel. Wij nemen enkel die twee laatste op in onze "Agenda", en voegen daar ook de concerten in Neuss bij Düsseldorf (D) en in Luxemburg aan toe. Die liggen immers niet zo heel ver over de grens. Meer info (o.a. over de andere Duitse locaties) vindt u desgewenst op de website van de organisator https://www.greece-on-tour.eu/konzerte , We hebben (nog) geen informatie over het programma of over zijn begeleiders (stand 20.3.2021), maar Michalis Hatzigiannis heeft inmiddels ook buiten Griekenland een enthousiast publiek opgebouwd, en die zullen daar niet meteen van wakker liggen. Tussen haakjes: dit had eigenlijk een "Back Tour 2020 " moeten worden, want hij was gepland voor mei van dat jaar , maar toen kwam het Covid-19 virus roet in het eten gooien en de hele tournee werd zowat een jaartje uitgesteld, naar maart 2021 . Nog meer roet zorgde voor nog meer uitstel, eerst naar maart 2022 en nu dus naar oktober.
Op de site sinds: 25/02/2022 Terug naar het begin van deze pagina.
PasaTempo RebetikoDe Brussels-Griekse groep "PasaTempo" ontstond in het begin van 2015, toen enkele vrienden samen rembetika gingen spelen in Brussel, eerst onder elkaar, daarna af en toe in een restaurant en dergelijke. Hun eerste min of meer formele optreden was - voor zover wij weten - tijdens het "Nous sommes grecs" festival in april 2015 , toen ze in de hall van de Senghor voor de gepaste omkadering zorgden. De samenstelling van de groep is al die jaren vrij constant gebleven. Tegenwoordig bestaan ze uit :
Hun naam wordt ook wel geschreven als "PassaTempo", met dubbele -s- dus, en soms staat er een hoofdletter in het midden, en soms ook niet. De laatste tijd lijken ze te kiezen voor "Pasatempo Rebetiko", allicht om verwarring te vermijden. What's in a name? Hun specialiteit is alleszins de rembetika in de rauwe Piraeus stijl, zoals die in deze grote havenstad ontstond in de jaren dertig van de vorige eeuw in de marge van de samenleving. Ze breiden dat uit tot de jaren vijftig, de periode na de Tweede Wereldoorlog waarin deze "marginale" muziek ietwat "opgepoetst" werd door mensen als Vasilis Tsitsanis . Nog wat later verzeil je dan in de laïka en de endechna , maar dat is eigenlijk iets heel anders en daarvoor moet je niet bij PasaTempo zijn. Met andere woorden: ze spelen wat ze zelf graag horen, en in de muziek is dat zeker geen slechte zaak.
Op de site sinds: 13/07/2022 Terug naar het begin van deze pagina.
"Cretan Music @ Matrix"Met Antonis Leontidis en Charis Laurijsen Twee jonge, getalenteerde muzikanten brengen traditionele Kretenzische muziek, en ze doen dat op de oer-traditionele manier, als duo van lyra met laouto . Hun namen zijn:
Het Griekse woord voor zo'n traditioneel duo is " zygia ". Letterlijk betekent dat "weegschaal", maar eigenlijk is dat niet zo'n goede benaming. Als je in een echte weegschaal namelijk een gewicht in de ene schaal legt, dan gaat die omlaag en de andere gaat omhoog. Bij een muzikale " zygia " daarentegen gaan beide schalen omhoog, en als de muzikanten zwaar genoeg zijn, dan tillen ze elkaar zelfs tot tegen het dak - en dan gaan de pannen er af, natuurlijk. Er is veel kans dat dit merkwaardige natuurverschijnsel ook nu te zien (en te horen) zal zijn, want de twee muzikanten van dienst zijn inderdaad geen lichtgewichten. Van Charis Laurijsen zal dat inmiddels bekend zijn. Hij is een vertrouwde verschijning op allerlei podia in de Lage Landen, onder meer als lid van "Male Vrase" en nog een paar andere ensembles. Vaak speelt hij daar bouzouki , maar hij staat even goed zijn mannetje op de Kretenzisch laouto . Ondanks zijn naam is hij namelijk geboren en getogen op Kreta, wat niet wegneemt dat hij op zijn achttiende naar Rotterdam kwam om daar aan de Codarts universiteit ... Turkse muziek te gaan studeren. Later studeerde hij verder in Istanbul. Voor dit concert vervult hij de rol van begeleider voor zijn collega Antonis Leontidis. Dat valt niet te onderschatten, want het is de begeleider die de lyraris helpt om het beste van zichzelf te geven. De man die zijn gewicht in de andere kant van de schaal gooit, Antonis Leontidis (Αντώνης Λεοντίδης), werd in 1996 in Athene geboren. Maar zijn roots liggen wel degelijk op Kreta, meer bepaald in een dorpje bij Rethymnon. Het was daar dat hij als kleine jongen gefascineerd raakte door de klanken van de lyra . Hij ging les volgen en kwam uiteindelijk terecht bij de gerenommeerde Yorgos Skordalós. Hij verdiepte zich steeds verder in de traditionele Kretenzische muziek en ontdekte wat vele anderen voor hem ook al ontdekt hadden, namelijk dat die heel veel oosterse elementen bevat. Op die manier deinde zijn belangstelling ook uit naar de Turkse dorpsmuziek - en dan was het haast onvermijdelijk dat hij vroeg of laat in het " Labyrinth " van Ross Daly zou verzeilen. Daar volgde hij workshops en seminaries van - onder (veel) meer - Yorgis Xylouris ( Psaroyorgis ), Kelly Thomá en natuurlijk ook Ross Daly himself. Het vervolg laat zich raden: al die invloeden begon hij te verwerken in zijn eigen muziek. Hij blijft weliswaar in de lijn van de Kretenzische traditie, maar hij drukt toch zijn eigen stempel. En zo gaat dat eigenlijk al eeuwenlang. De "traditie" is immers springlevend, zeker op Kreta, en al wat leeft, dat verandert ook. Zijn liedjes vinden hun weg naar allerlei documentaires, maar uiteraard speelt hij ze ook op zijn concerten. Dat zal ook nu weer het geval zijn. Toch laat hij ook veel ruimte voor de liedjes die hij erfde van de vorige generaties. Een goede illustratie daarvan is zijn eerste album "Kryfó" (Κρυφό, Geheim). De titelsong is van hem zelf, net als een paar andere tracks, maar de rest zijn onvervalste Kretenzische dansritmes: sousta, malevisiotis, ... Het album zelf werd in 2020 opgenomen, met Yannis Lynardakis als begeleider, maar het idee ontstond al in 2017. Toen werd hem namelijk gevraagd om een paar liedjes te componeren voor een documentaire over "zijn" dorp, dat van zijn voorouders dus. Dat lijkt de trigger te zijn geweest om in die richting verder te doen, en dan ligt het voor de hand om daar een eigen plaat mee te gaan maken. Maar zoals gezegd kon Antonis Leontidis toch weerstaan aan de verleiding om de schijfruimte helemaal voor zichzelf op te eisen. Het album "Kryfó" zou dan ook prima bruikbaar kunnen zijn om er een Kretenzisch feestje mee te bouwen. Dat zal het publiek in de Matrix natuurlijk niet doen. Dat is ook nergens voor nodig, dat album. Zij hebben de muzikanten immers live bij de hand ...
Op de site sinds: 13/07/2022 Terug naar het begin van deze pagina.
Ta Mavra MouraDe Zwarte Bessen komen opnieuw naar Nederland en misschien ook naar België! Dat is namelijk de vertaling van "Ta Mavra Moura" ("Τα Μαύρα Μούρα"), de naam van het trio dat uit Athene overkomt voor een aantal optredens in de Lage Landen. Het gaat dan meer bepaald om de bessen van de moerbeiboom, een boom die zowat over de hele wereld voorkomt. Er zijn verschillende soorten, maar de zwarte zijn het lekkerst, vinden de Grieken. Je kan er ook heel veel mee doen: je kan ze gewoon eten als fruit, je kan ze verwerken in taarten en ander gebak, je kan ze inmaken of ze tot jam verwerken, en misschien nog wat andere dingen. Van de bladeren van de mouriá (μουριά), zoals de boom in het Grieks heet, kan je trouwens ook kostbare kleding maken, al heb je daar wel de medewerking van de zijderupsen voor nodig. De muzikale "Zwarte Bessen" zijn al even veel-zijdig. Zij weven een programma met allerlei soorten muziek, maar het zwaartepunt ligt toch ergens rond het midden van de vorige eeuw. Van daaruit trekken ze dat verder open. Voeg daar enkele decennia aan beide kanten aan toe en dan heb je meteen ook de periode waarin de rembetika tot bloei kwam, en waarin ze gedeeltelijk van haar oosterse roots ontdaan werd om over te gaan in de laïka en vervolgens de endechna . Daarmee zit je dan al snel bij de grote componisten als Mikis Theodorakis en Manos Hadjidakis . Aan het andere uiteinde van de periode heb je dan ook nog de dimotika oftewel de dorpsmuziek, die indertijd met de plattelandsvlucht mee naar de steden kwam maar die toch de hele tijd lang verder bleef floreren, zowel in de dorpen als in de steden. Die loopt er dus zo'n beetje als een rode draad doorheen. Dat is ongeveer het programma dat je van deze concerten mag verwachten. De bezetting van het trio vertelt dan de rest van het verhaal. Die ziet er namelijk als volgt uit:
Het zal meteen duidelijk zijn dat dit geen "standaard" rembetika -trio is. Bouzouki en gitaar , dat is nog tot daar aan toe, maar een dwarsfluit was in die periode alleszins niet gebruikelijk in de taverna 's en muziekclubs van de Griekse steden. In de dorpsmuziek vind je dan weer wel allerlei andere soorten blaasinstrumenten: flogera , zournas en klarinet bijvoorbeeld. Een dwarsfluit is voor dit gamma dus niet helemaal een vreemde eend in de bijt, maar het klinkt toch verrassend anders dan wat je gewend bent. Ook het feit dat ze alle drie ook zingen is niet meteen ongehoord, maar al evenmin gebruikelijk. In de "standaard" groepjes uit die tijd was er één zanger of zangeres, en de instrumenten moesten die dan begeleiden. De "Mavra Moura" doen dan ook hier dus een beetje anders. Zij gebruiken hun drie stemmen gewoon als evenveel bijkomende muziekinstrumenten. De - letterlijk en figuurlijk - centrale figuur is de fluitiste Eirini Sgouridou (Ειρήνη Σγουρίδου). Zij werd geboren in Thessaloniki maar groeide op in Kilkís, een stadje van pakweg 20.000 inwoners wat verder naar het noorden. Na de Megali Katastrofi, oftewel de bevolkingsuitwisseling met Turkije en Bulgarije in 1922, vonden heel veel vluchtelingen in die regio een nieuw bestaan. Eirini Sgouridou hoorde dus als klein meisje heel wat verschillende soorten traditionele muziek, bijvoorbeeld van Thraciërs, Vlachen, Sarakatsanen, Pontiërs, ... en natuurlijk ook van de plaatselijke Macedoniërs. Al die bevolkingsgroepen hebben hun eigen feesten, en daar komen dan nog de feesten in de omliggende dorpen bij, plus de nodige trouwfeesten en dergelijke. Er was dus altijd wel ergens muziek te horen. Er werd natuurlijk ook gedanst, en Eirini deed enthousiast mee. En als er eens een keertje geen feest was, als de mensen gewoon bij elkaar zaten, dan waren er misschien geen muzikanten om voor hen te spelen, maar geen nood, dan zongen ze gewoon zelf. Dat waren niet alleen de traditionele liedjes, maar ook de "nieuwerwetse" dingen, liedjes die ze kenden van op de radio bijvoorbeeld. Op die manier raakte het meisje ook vertrouwd met de "greatest hits" uit de rembetika , de laïka en de endechna . Ze vond het allemaal heel boeiend en fascinerend. Het vervolg laat zich raden: ze ging muziek studeren, eerst aan de plaatselijke school, later aan het conservatorium. Ze begon met akoestische gitaar, maar al gauw schakelde ze over naar de dwarsfluit. In 2016 behaalde ze daarmee haar diploma aan het Filippos Nakas conservatorium. Voor alle zekerheid zorgde ze toch ook maar voor een diploma publieke en mediarelaties, dat ze behaalde aan de Universiteit van West-Macedonië. Een overbodige voorzorg, misschien, want ze vond al snel haar weg naar het podium. Ze sloot zich aan bij een hele reeks groepjes. Daar zong ze, of ze speelde fluit, slagwerk of gitaar, al naargelang het uitkwam. Haar belangstelling deinde daarbij ook (nog) verder uit, naar jazz bijvoorbeeld. En improvisatie vond ze ook heel erg boeiend. Een ander stokpaardje van haar werd het theater, of eigenlijk vooral theatermuziek. Daar wordt in Griekenland inderdaad vaak live muziek voor gebruikt. Haar favoriet zijn opvoeringen van poppentheater - en het is dan misschien geen toeval dat Kilkís het toneel is voor het jaarlijkse "Internationaal Festival voor Poppentheater en Pantomime", een festival waar gezelschappen uit een tiental verschillende landen op af komen. Eirini zorgt in die theatergezelschappen trouwens niet alleen voor de muziek, ze speelt ook zelf met de poppen - op het toneel dan uiteraard. Als "gewone" muzikante ging ze uiteraard mee op reis met de groepjes waar ze in meewerkte, en zo trad ze op in alle uithoeken van Griekenland. Maar uiteindelijk verhuisde ze dan toch naar Athene, zoals dat zo vaak gebeurt met veelbelovend talent. Zowat de helft van de hele Griekse bevolking woont immers in de hoofdstad, en een professionele muzikant heeft daar dus een enorme afzetmarkt. Nogal wat van haar collega's spartelen als een duivel in een wijwatervat om zich aan die aanzuigkracht te onttrekken, maar Eirini Sgouridou vond het helemaal niet erg. Wel integendeel, want daar leerde ze nieuwe collega's kennen, zowel muzikanten als componisten. Op die manier heeft ze al aan verschillende plaatopnames meegewerkt. En ook het theater liet haar niet los. Ze acteert inmiddels ook zelf. Het was ook in Athene dat ze in contact kwam met de bouzouki -speler Yorgos Goudousakis (Γιώργος Γουδουσάκης) en de gitarist Yorgís Karrás (Γιωργής Καρράς), de twee andere "zwarte bessen" die samen met haar "Ta Mavra Moura" op touw zetten, en die nu op stap gaan om het publiek in de Lage Landen opnieuw van die lekkernij te laten proeven. Opnieuw, inderdaad, want in november 2021 waren ze hier ook al. Alleen ging het geplande optreden in Rotterdam toen niet door. Deze keer is hun optreden in Rotterdam het eerste dat al bevestigd is, zie onder. Er zouden er nog twee in Brussel komen, enkele dagen eerder, maar dat is nog niet helemaal zeker (stand 13 juli).
Op de site sinds: 13/07/2022 Terug naar het begin van deze pagina. |
||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
