Yorgos Dalaras (Γιώργος Νταλάρας) komt opnieuw naar Duitsland voor een aantal optredens.

Hij wordt daar aangekondigd als "ein phänomenaler Künstler" en dat is beslist niet overdreven. In Griekenland zelf is hij sowieso een mega-ster, en ook in het buitenland heeft hij een hele schare trouwe fans - en dat beslist niet alleen binnen de Griekse diaspora.

Het is dan niet zo belangrijk dat er, op het moment dat we dit publiceren (december 2021), nog niets bekend is over het programma van deze optredens, noch over de muzikanten die hem zullen begeleiden. Met iemand als hij koop je immers geen kat in een zak.

Meestal brengt hij ook enkele gastzangers en/of -zangeressen mee, en ook hier geldt een uitnodiging van Dalaras als een soort kwaliteits-keurmerk. Deze keer zou de eer te beurt vallen aan Violeta Ikari en Aspasia Stratigou (stand 14.4.2022).

Over eventuele concerten in de Lage Landen is op dit moment nog niets bekend. Dat is misschien wel het enige wat zijn fans in die regio nog kan tegenhouden om al meteen tickets te kopen voor Düsseldorf.

Er zijn wel nog enkele andere concerten in Duitsland (Stuttgart 21/5, München 22/5 en Neu-Isenburg 27/5) , maar die nemen we niet op in onze "Agenda" wegens te ver.

De Griekse stoner rock band "1000mods" gaat opnieuw op "European Tour".

Die verdient een plaatsje op onze "Website over Griekse muziek in België en Nederland", want ook dit is wel degelijk "Griekse muziek", wegens gecreëerd door Grieken.

Het is bekend dat "Griekse muziek" een vlag is die vele ladingen dekt, veel meer dan "alleen maar" sirtaki, bouzouki en tzatziki. Wel integendeel, want Griekenland heeft een "muziekcultuur", zoals andere landen een wijn- of kaascultuur hebben. En omdat de muziek daar alomtegenwoordig is, heeft de modale Griek evenveel kennis van muziek als een Eskimo van sneeuw. Een hoog niveau, met andere woorden. En als Griekse muzikanten zich gaan toeleggen op andere genres, van westers klassiek over latin tot modern, dan scoren zij daar meestal ook vrij goed tot uitstekend.

Dat is ook het geval met "1000mods". Ze maakten al indruk met hun debuutalbum in 2010, dat ze mochten gaan promoten met 40 concerten in 15 landen. Sindsdien gaat het alleen maar bergop. Elk nieuw album wordt nog beter onthaald dan hun vorige.

Hun vierde album, "Youth of Dissent", is geen uitzondering op die regel, wel integendeel. Het verscheen al in 2020 en het was ook nu weer de bedoeling om dat uitgebreid te gaan voorstellen. De plannen lagen klaar, maar ja ...

Het tekstje, dat wij toen over hen schreven, staat wel nog altijd op onze mei 2020 maandpagina . Veel is er in die tussentijd niet veranderd.

En minstens één ding is helemaal hetzelfde gebleven. Als de jongens van 1000mods "European Tour" zeggen, dan bedoelen ze ook "European Tour", ook nu nog. Alleen al in mei en juni 2022 staan er zowat dertig concerten op hun programma, verspreid over allerlei landen als Polen, Hongarije, Denemarken, Zweden, Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk enzovoorts. Je zou dan denken dat ze die min of meer in volgorde zouden afwerken, maar dat doen ze dus mooi niet.

Op de meeste plaatsen brengen ze een support act mee: de Amerikaanse groep "The Well" komt uit Texas "met een mix van de fuzzy, doomy riffs van Black Sabbath en Blue Cheer en de creepy psychedelia van Syd Barrett". Die zullen er ook bij zijn op de drie concerten hieronder.

Ze zien er ongeveer uit als reggae muzikanten, ze doen denken aan een kruising tussen Pink Floyd en Petroloúkas Chalkias , en ze klinken een beetje als Mode Plagal .

Het zal dan duidelijk zijn dat de groep "Villagers of Ioannina City" toch weer wel een geval apart zijn.

Volgens de officiële aankondiging "vermengen ze de ongenadige zwaar-ritmische muziek van de Stoner Rock met de traditionele muziek van Epirus", en dat "geeft hun composities een vreemde psychedelische klank, erg verschillend van de traditionele manier waarop deze muziek meestal gebracht wordt".

In grote lijnen klopt dat ook wel, maar als de jongens van V.I.C. (zoals ze door de vrienden genoemd worden) proberen uit te leggen waar ze zoal mee bezig zijn, dan komen er ook verwijzingen naar heavy metal, post rock en psychedelische rock op tafel, en als hun grote voorbeelden noemen ze ook Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Krautrock, Infected Mushroom en nog een heleboel anderen. En als je dan het eindresultaat hoort, dan klinkt het al bij al toch nog verrassend traditioneel.

De groep ontstond in 2007, maar hun voorgeschiedenis gaat (nog) veel verder terug. De groepsleden kennen elkaar al van in hun jeugd in Ioannina, de hoofdstad van Epirus, en ze hebben hun naam dus niet gestolen. Naar eigen zeggen waren ze toen trouwens al informeel bekend onder die naam. Ze hielden zich bezig met plezier én muziek maken, maar dan wel de moderne westerse muziek. Twee van hen vormden later een groepje dat ze VICROYAL doopten, waarmee ze metalcore speelden. Nog iets later besloten ze naar Zweden te verhuizen, om zich daar in de Zweedse versie van de metal te gaan verdiepen.

In plaats daarvan liepen ze tegen de heimwee aan. Van daaruit was het maar een kleine stap naar de "ontdekking" van de traditionele muziek van hun geboortestreek. Toevallig of niet is de xenitia , het "verblijf in den vreemde", ook één van de veelbezongen onderwerpen in de Epirotische muziek (en niet alleen daar, maar goed). Ze beseften in elk geval dat die traditionele muziek willens nillens ook bij hen in de genen zat, en dat maakte de heimwee alleen maar erger. Ze pakten hun koffers weer in en keerden terug naar huis.

Toch bleven ze daar verder hun "gewone" muziek maken, die inmiddels wel was opgeschoven in de richting van de Stoner Rock, dat zelf ook al een mengvorm is van dingen als heavy metal, garagerock, acid rock, psychedelische rock, southern rock, doom metal en nog wat ander spul. Maar de traditionele klanken hadden hen nu te pakken en die lieten hen niet meer los. Er slopen er steeds meer in hun muziek, eerst min of meer ongemerkt. Maar dan realiseerden de jongens zich wat er gaande was en ze gingen voluit. Ze haalden er nog een paar vrienden bij en de "Villagers of Ioannina City" waren een feit en een groep. Twee jaar later deed een toevallige ontmoeting met nog een oude vriend, die inmiddels klarinet was gaan spelen, de rest.

Dat was dus in 2009, en ze begonnen meteen aan een eerste album te sleutelen. Dat kwam er al in ... 2014, en het werd niet voor niets "Riza" gedoopt, het Griekse woord voor "wortel".

Dat album trok al snel de aandacht van de buitenlandse liefhebbers van moderne westerse muziek. Die herkenden er hun eigen Stoner Rock in, of Post Rock, of Grunge, al naargelang, maar goed vonden ze het in elk geval. Maar daar bovenop waren ze gefascineerd door de hypnotiserende klank van de klarinet. Daar waren ze compleet van ondersteboven, en meer moest dat niet zijn. De VIC waren aan hun internationale carrière begonnen.

Die bracht hen in juni 2016 naar Brussel, en in november 2020 stonden ze geprogrammeerd in Rotterdam, maar daar stak de corona-pandemie een stokje voor. Het optreden werd dan maar uitgesteld naar juni 2022.

De internationale vakpers heeft daar niet op gewacht om hun recentste studio-album te beluisteren. Dat heet "Age of Aquarius" en het verscheen in 2019. De kritieken waren lovend, al was het ook voor deze specialisten even wennen. Een recensent schreef bijvoorbeeld dat ze "aan de ene kant" traditionele Griekse klanken gebruiken, maar "aan de andere kant" ook doedelzak en klarinet. Alsof dat in Epirus geen traditionele instrumenten zouden zijn ... Maar goed, dat was een tijdschrift voor en over metal, en je kan nu eenmaal niet alles over alles weten. Het belangrijkste is dat ook dit publiek het album kon appreciëren.

In mei 2021 kwamen de VIC dan met "Through Space and Time (Alive in Athens 2020)". Dat concert vond plaats in februari 2020 in het sportpavillioen van Faliro. Dat heeft een capaciteit van bijna 4000 plaatsen en het werd gebouwd voor de Olympische Spelen van 2004. Nu worden er vaak concerten en tv-opnames georganiseerd. Toch zijn de "Villagers" niet te beroerd om ook kleinere podia te bedienen, zeker als ze in het buitenland kunnen optreden.

De groep bestaat momenteel uit:

• Alexis Karametis (Αλέξης Καραμέτης) : elektrische gitaar, zang
• Akis Zois (Άκης Ζώης) : bas
• Aris Yannopoulos (Άρης Γιαννόπουλος) : drums
• Konstantinos (Kostas) Lazos (Κωνσταντίνος Λάζος) : gaïda , blaasinstrumenten
• Kostantis Pistiolis ( Κωσταντής Πιστιόλης) : klarinet , kaval , backing vocals

Bij hun vorige doortocht in 2016 hadden ze ook nog Achilleas Radis (keyboards) aan boord, maar die is er nu niet meer bij.

Twee belangrijke vertegenwoordigsters van de Griekse podiumkunsten bundelen hun krachten voor een herdenkingsprogramma rond "Smyrna 1922 - 2022". In september van dit jaar zal het inderdaad exact 100 jaar geleden zijn dat de val van Smyrna een einde maakte aan duizenden jaren Hellenisme in Klein-Azië.

Eleni Tsaligopoulou ( Ελένη Τσαλιγοπούλου ) is alom bekend als zangeres van - vooral endechna en laïka .

Zij is geboren (in 1963) en getogen in Naousa en al snel bleek dat ze talent had. In 1984 ging ze naar Thessaloniki om er klassieke zang te studeren, maar tegelijk kluste ze wat bij als zangeres in een bekende club.

Daar kwam ze in contact met Yorgos Zikas (°1949), een bekende songwriter die honderden liedjes schreef voor zowat iedereen die iets of wat naam heeft, en dus ook voor die zangers en zangeressen met héél veel naam.

Vanaf toen ging het snel. Niemand minder dan Manos Hadjidakis nodigde haar uit om naar Athene te komen voor zijn befaamde reeks optredens in de Sirius. Het gevolg laat zich raden.

Al in 1987 verscheen haar eerste eigen plaat, met liedjes die Yorgos Zikas voor haar geschreven had. Er zingt nog iemand anders mee op dat album: een zekere Yorgos Dalaras . Daar bleef het niet bij, want dat zelfde jaar mocht ze met hem mee op tournee, helemaal naar Europa en Amerika. Dat was nog maar zijn tweede grote reis (de eerste was in 1985). Er zouden er nog een hele reeks volgen, en op die manier kon ook het publiek in Brussel en Rotterdam iedere keer kennis maken met "onbekende" gast-zangers of - zangeressen die hij had uitgenodigd. Na afloop waren die dan niet onbekend meer.

Zo verging het ook Eleni Tsaligopoulou . Ze bleef lang samenwerken met Yorgos Dalaras (of hij met haar), maar daar bleef het uiteraard niet bij. De lijst van andere grote namen waar ze mee samenwerkte is ellenlang. Het zou makkelijker zijn om op de sommen met wie ze nog niet op de planken stond.

Dat korte lijstje wordt bij deze nog wat korter, want één van de namen mag nu ook geschrapt worden: die van Kora Karvouni (Κόρα Καρβούνη).

Het zou inderdaad de eerste keer zijn dat deze twee grote dames samenwerken, maar dat komt misschien omdat Kora Karvouni in de eerste plaats actrice is. Niet zomaar een actrice, trouwens: ze sleepte al verschillende prijzen in de wacht, onder meer die van "Beste Griekse Actrice" in 2006.

Kora Karvouni werd in 1980 geboren in Athene, waar ze in 2002 afstudeerde aan de toneelschool van het Nationaal Theater. Sindsdien speelde ze mee in een hele reeks bekende en geliefde tv-reeksen, maar ook in films en toneelstukken.

Toch kan ze ook meer dan behoorlijk zingen. Dat bewees ze in 2007 toen ze een hoofdrol speelde in de musical "Παράξενο δεν είναι;" (Parakseno den ine? - Is dat niet raar?). Dat is een soort sprookje dat zich afspeelt in een wereld waar er geen sprookjes meer zijn en waar de mensen ook niet meer dromen. Twee kinderen besluiten daar wat aan te doen, en uiteraard loopt het allemaal goed af. Thanos Mikroutsikos schreef de muziek, en de première was weggelegd voor het Megaron in Athene. Later verscheen de soundtrack op cd, met de stem van Kora Karvouni en alles er op en er aan.

Of er ook van het project in Brussel een cd zal gemaakt worden, dat staat op dit moment nog (niet) in de sterren geschreven. Maar het zou hier ook wel de wereldpremière gaan worden. Later zou het stuk dan op tournee gaan in Griekenland. We hebben dat niet uit onafhankelijke bron bevestigd kunnen krijgen, maar er is ook helemaal geen reden om aan het woord van de organisator te twijfelen.

Eleni Tsaligopoulou en Kora Karvouni zouden "zes uitstekende muzikanten" mee naar Brussel brengen, maar hun namen hebben we niet doorgekregen. Dat doet er ook niet zo heel veel toe, op dit niveau zit het altijd wel goed.

Ook wat betreft het programma moeten we het stellen met enkele algemene uitspraken, en ook hier zal dat er niet veel toe doen. Smyrna was nu eenmaal een kosmopolitische stad met een bruisend en heel divers cultureel leven. Er zijn dus heel wat vaatjes om uit te tappen en er zijn ontelbare verhalen en liedjes om er een uitstekend en boeiend programma mee te maken.

Veel van die liedjes zijn kenmerkend voor Smyrna. De Grieken associëren die onwillekeurig met het gevoel van een "verloren vaderland". Dat is ook min of meer wat de titel van deze performance probeert duidelijk te maken.