De bekende accordeonist Dimos Vougioukas ( Δήμος Βουγιούκας ) mag gerust als "virtuoos" omschreven worden.

Dat heeft men ook in de Lage Landen kunnen vaststellen. Hij heeft namelijk vijf jaar lang in Brussel gewoond en gewerkt, en al die tijd was hij actief in het bruisende milieu van de Balkan-muziek. Daar maakte hij heel wat indruk, niet alleen met de virtuositeit waarmee hij zijn accordeon bespeelt, maar ook met zijn encyclopedische kennis van de muziek van de Balkan-landen. Vandaar dat hij ook bekend is bij een aantal mensen die verder niets van Griekse muziek afweten.

De Balkan-muziek is slechts één "boekdeel" van de "encyclopedie" die hij in zijn hoofd heeft zitten. In feite zou je kunnen zeggen dat hij gespecialiseerd is in zowat elke muziekstijl die er op deze aardbol voorkomt en waarin een accordeon gebruikt wordt.

Het begin

Dimos Vougioukas werd in 1982 geboren in Nea Ionia, vroeger een zelfstandige stad maar tegenwoordig een deelgemeente van Volos.

Zoals de naam het al aangeeft was "Nieuw Ionië" ontstaan na de Megali Katastrofi van 1922, als vluchtelingenstad. Zijn ouders waren weliswaar allebei afkomstig uit "Oud-Griekenland", maar toch was de cultuur - en ook de muziek - van Klein-Azië prominent aanwezig bij hen thuis.

Het was dus met die klanken dat de kleine Dimos opgroeide. En er was nog iets anders dat hem boeide: de accordeon van zijn oudere broer. Dat was eigenlijk een geschenk van hun grootmoeder geweest, maar zijn broer deed er niets mee en hij maakte dus geen bezwaar toen Dimos er zich over ontfermde.

Hij was amper tien jaar oud toen er in 1992 een nieuw conservatorium de deuren opende in Nea Ionia. Hij schreef zich meteen in voor de lessen accordeon, en hij bleef daar ook voor zijn hogere studies. In 2002 behaalde hij er zijn einddiploma, met onderscheiding uiteraard.

Nadien vervolgde hij zijn accordeon -studies aan het Filippos Nakas conservatorium in Athene, waar hij onder meer les kreeg van Iraklis Vavatsikas.

Hij had toen al lang opgemerkt dat de klank van de accordeon heel erg prominent aanwezig is in de muziek van omringende Balkan-landen als Bulgarije, Servië en Roemenië. Je had daar ook wel andere instrumenten als viool of klarinet, maar die konden toch niet op tegen de accordeon, vond hij. Tussen zijn studies door begon hij dan ook aan een zoektocht in die richting.

Naast de accordeon had hij nog een andere passie: de Karagiozis oftewel het schimmentheater. Die twee liggen niet zo ver uit elkaar als het misschien lijkt, want de muziek speelt een belangrijke rol bij deze volkse kunstvorm. Als kleine jongen al ging Dimos Vougioukas in de leer bij Thanasis Spyropoulos , een ervaren meester in het vak. Daarnaast volgde hij alle seminaries die er binnen zijn bereik lagen. Het duurde niet lang vooraleer hij zelf voorstellingen kon gaan geven, in scholen, culturele centra en overal elders waar er belangstelling was. Het zegt iets over zijn niveau dat hij deelnam aan allerlei gespecialiseerde festivals, Uiteraard besteedde hij daarbij heel veel aandacht aan de muzikale omkadering. En in september 2002 mocht hij daarvoor zelfs de eerste prijs in ontvangst nemen tijdens het nationale festival voor schimmentheater in Patras.

Hij heeft nog meer in zijn prijzenkast staan. In mei 2005 was hij naar Grevená gegaan voor een nationale accordeon -wedstrijd, en hij mocht met de tweede prijs naar huis.

Projecten in Griekenland

Het spreekt dan vanzelf dat een gedreven muzikant als Dimos Vougioukas niet passief zat te wachten op zijn diploma. Hij speelde integendeel overal mee waar hij kon.

In 1996 sloot hij zich aan bij het Filharmonisch Orkest van Volos . Eerst was hij daar "gewoon" solist op accordeon, maar al gauw verzorgde hij ook hun orkestraties.

In 1999 was hij er bij toen er in zijn geboorteplaats het Estoudiantina Neas Ionias werd opgericht. Hun grote voorbeeld waren de "Estoudiantina" orkesten die vanaf 1898 opgang hadden gemaakt in Smyrna. Vertrekkende van de gelijknamige Franse kwartetten, die klassieke muziek speelden met twee mandolines, een mandola een een gitaar, breidden die hun repertoire - en hun bezetting - uit naar allerlei andere muziekvormen van het toenmalige Ottomaanse Rijk. Op die manier bouwden ze bruggen tussen oost en west.

De tragische gebeurtenissen van 1922 hadden ook daar een eind aan gemaakt, maar nu namen enkele jonge muzikanten de draad weer op. Ze wilden ook wat tegengewicht bieden voor de opmars van de pop-cultuur maar hun hoofdbedoeling was toch niet meer of niet minder dan een revival van de traditionele muziek in al zijn vormen. Ze breidden het originele repertoire nog verder uit en ze legden vooral hun eigen, hedendaagse accenten. Daarbij voerden ze "kwaliteit" hoog in het vaandel. In feite deden ze daarmee precies hetzelfde als hun grote voorbeeld.

Door deze aanpak kende het Estoudiantina Neas Ionias op enkele jaren tijd een steeds groeiend succes. Dat was natuurlijk ook te danken aan de "muzikale zwaargewichten" die het mee hadden opgericht. Onder hen Andreas Katsigiannis , Kyriakos Gouventas , Stavros Kouskouridas en natuurlijk ook Dimos Vougioukas zelf.

Ook voor dit ensemble maakte de jonge Vougioukas heel wat arrangementen. Dat leverde hem een schat aan ervaring op, zegt hij, en hij leerde ook voortdurend bij. Dat zou hij steeds blijven doen, en hij vindt dat eigenlijk vanzelfsprekend. "Van het ene komt het andere", zegt hij, "en er is altijd wel wat nieuws om te ontdekken. Er komt nooit een eind aan". Binnen het Estoudiantina stond hij er niet alleen voor: hij kon terugvallen op de deskundigheid van de andere leden van het team, en zo leerde hij snel.

Dat moest ook wel, want de zichtbaarheid van het "Estoudiantina" kreeg een enorme boost toen super-ster Yorgos Dalaras met hen ging samenwerken. Die tekende ook voor hun eerste album "Smyrne", dat in 2003 verscheen en dat in amper twee maanden tijd goed was voor goud. En dat was nog maar het begin. Er kwamen nog nog meer albums en nog meer samenwerkingen. De titels van de albums geven een idee van het steeds verder uitdeinende repertoire: "Mare Nostrum" met liederen van de Middellandse Zee bijvoorbeeld, of "Melodies and Songs of Anatolian Music", of "Traditional Greek Christmas Carols".

Behalve Yorgos Dalaras hadden ze nog heel wat andere imposante muzikale gasten. Zelfs een sterk ingekorte lijst van hun samenwerkingen spreekt boekdelen: Maria Farantouri , Pantelis Thalassinos , Glykeria , Manolis Mitsias , Eleni Vitali , Agathonas Iakovidis , Mario , Babis Tsertos , Christos Tsiamoulis , Sofia Papazoglou , Chronis Aidonidis , Eleonora Zouganeli , ...

In dit kader is ook het album "Φωνές του αέρα" (Fones tou aera , Stemmen van de wind) het vermelden waard. Het verscheen in 2007 en het is in feite een eigen cd van Dimos Vougioukas zelf, maar ze werd wel gemaakt in samenwerking met het Estoudiantina . Het was bedoeld als eerste in een reeks waarin hun solisten zichzelf mochten voorstellen. Dimos presenteert eerst twee eigen nummers en geeft dan een overzicht van de mogelijkheden van de accordeon in allerlei muzikale genres. Hij vertrekt vanaf de muziek van Constantinopel rond 1900 en dan gaat hij door tot aan de jazz van het Interbellum. Het album bevat ook enkele traditionele nummers uit Roemenië en Bulgarije, en een nummer van Ibro Lolov (1932-2015), de beroemde Bulgaarse zigeuner-accordeonist.

Dat alles maakte Dimos Vougioukas al snel tot een veel gevraagd medewerker voor de meest uiteenlopende artiesten, waaronder heel wat bekende namen. Onder meer Eleni Tsaligopoulou , Nena Venetsanou , Petros Gaïtanos , Nana Mouskouri en vele andere internationaal bekende zangers en zangeressen deden een beroep op hem en zijn accordeon .

Dimos Vougioukas had dus, naast een uitgebreide kennis van allerlei muziekstijlen, ook een schat aan podiumervaring in zijn bagage toen hij omstreeks 2010 naar Brussel verhuisde.

Projecten in België

Zijn aankomst en zijn aanwezigheid in de Europese hoofdstad bleef niet zonder gevolgen. In totaal hebben we op onze site meer dan veertig evenementen opgenomen waar hij aan meewerkte. Het heeft dan geen zin om die hier allemaal te willen opnoemen. Enkele voorbeelden kunnen volstaan om een indruk te geven van zijn veelzijdigheid.

We groeperen ze aan de hand van enkele "rode draden", waarbij elk van die draden telkens meerdere optredens "aan elkaar rijgt".

Een eerste "rode draad" zijn de activiteiten van Dimos Vougioukas in Brussel die in feite gewoon een vervolg waren van wat hij in Griekenland ook had gedaan. Hij liet collega's overkomen om samen met hem op te treden.

Zo verscheen hij voor het eerst op deze site toen hij in februari 2011 optrad met "Café Smyrne", als lid van een trio met Thodoris Mermingas en Yannis Karamaniolas. Samen met twee Roemeense muzikanten hadden Vougioukas en Karamaniolas in die tijd ook een ensemble dat "Gypsy Balkan Swing" heet. Dat bracht volksmuziek en zigeunermuziek uit de Balkan naar Brussel, voornamelijk uit Roemenië en Bulgarije.

In dezelfde hoek hebben we de "Balkan Accordion Stars", een samenwerking van Dimos Vougioukas met zijn Bulgaarse collega Petar Ralchev. In maart 2012 traden ze op in Brussel en Gent met accordeonmuziek uit de Balkanlanden, gipsy-muziek en eigen composities, met veel ruimte voor improvisatie.

Zijn belangstelling voor de Balkan kwam wel vaker aan bod, zoals in januari 2012 met "Balkan Express", met o.a. Aspasia Stratigou , Thodoris Mermingas en Stavros Kouskouridas, of in december 2012 in "Balkania" met de trompettist Pantelis Stoikos . Dat laatste project kwam een aantal keer terug, o.a. in juli 2013 .

Het werd nogmaals herhaald in juni 2014 en dat brengt ons bij de tweede "rode draad", want voor dat optreden kregen Vougioukas en Stoikos versterking van de Brusselse muzikanten Nicolas Hauzeur en Benjamin Clement.

Het was inderdaad onvermijdelijk dat Dimos Vougioukas en het bruisende Brusselse Balkan-wereldje elkaar zouden vinden. Het ging dan ook heel snel.

In december 2011 trad Vougioukas op met "Balkanology", een programma met o.a. Nicolas Hauzeur, Benjamin Clement en Mladen Mladenov. Dat waren leden van het Brusselse "Zongora" ensemble, een collectief van muzikanten met verschillende achtergronden die elkaar vinden in de Balkanmuziek. Geen louter traditionele wereldmuziek, maar muziek met ruimte voor jazzy, gipsy en hippe dansbare ritmes.

En in april 2012 bleek dat Dimos Vougioukas nu gewoon lid was geworden van "Zongora". Hij zorgde daar voor een stevige injectie met Griekse klanken, en er kwamen een hele reeks optredens met hun nieuwe formule.

Er waren nog veel meer van dergelijke samenwerkingen. De ongewone combinatie van talent en bescheidenheid zorgde er immers voor dat Vougioukas overal een graag geziene medewerker werd, en zijn klasse en overwicht zijn zo groot dat hij meestal spontaan de leiding kreeg. Er zijn verschillende ensembles geweest die hem mee op het podium namen en dan tot hun verbazing merkten dat het niveau ineens hoger lag dan anders. Op de een of andere manier slaagde hij er inderdaad in om zijn collega-muzikanten het beste uit zichzelf te laten halen, en dat leek dan nog vanzelf te gaan ook. Een zetje op het juiste moment, een paar noten die hij er tussenin gooide om de weg te wijzen, meer moet dat niet zijn. Het hielp natuurlijk wel dat heel wat van die Brusselse Balkan-muzikanten zelf ook al een indrukwekkend hoog niveau hadden, waardoor ze wisten wat ze (nog) niet wisten, waardoor ze meteen begrepen wat er aan de hand was.

De lijn werd in december 2014 doorgetrokken met de première van het "Nathan Daems Karsilama Quintet", het eerste van een vrij lange reeks optredens. Het ensemble bestond naast Nathan Daems zelf ook nog uit de violist Tcha Limberger, de outi -speler Tristan Driessens, de Bulgaarse percussionist Niki Alexandrov en natuurlijk ook Dimos Vougioukas . Zij speelden Turkse zigeunermuziek met een Grieks tintje, en Vougioukas zou specifiek aan boord gehaald zijn om voor de Griekse invloeden te zorgen. Ze waren met z'n allen vier dagen in residentie gegaan alvorens het project op het publiek los te laten. Er was dus voldoende tijd geweest om elkaar te vinden.

Soms was die tijd er gewoonweg niet, want voor de derde "rode draad" zouden we Dimos Vougioukas kunnen omschrijven als een soort "muzikale pechdienst". Hij werd inderdaad verschillende keren ingeschakeld om onverwachte problemen met de bezetting op te lossen. De reden is eenvoudig: hij is een soort menselijke juke-box met een schijnbaar oneindige capaciteit. Je kan hem eender welk liedje vragen uit om het even welk genre, en hup, het rolt uit zijn accordeon.

In december 2012 kwam Solon Lekkas naar Brussel voor drie concerten op rij, met Kyriakos Gouventas (viool) en Andreas Katsigiannis ( santouri ) als begeleiders, Op het laatste nippertje bleek dat Katsigiannis niet op tijd in Brussel zou raken voor het eerste concert. Hij werd vervangen door Dimos Vougioukas .

In juni 2016 had Matoula Zamani naar het "Nous Sommes Grecs" festival in Brussel moeten komen, maar dat kon niet doorgaan. Een behoorlijk gat in de affiche dus, en dat werd opgevuld met niet minder dan drie concerten. Een daarvan was "Smyrne 1900". Onder die titel zong Eleni Chronopoulou een aantal liederen uit Smyrna, het huidige Turkse Izmir. In 1900 was dat nog een kosmopolitische stad met een zeer grote Griekse bevolking. Ze werd op accordeon begeleid door Dimos Vougioukas .

Het was niet altijd zo hectisch. Soms werd hij ruim van tevoren ingepland. Griekse artiesten - ook bekende namen - hebben meestal geen vast ensemble dat hun begeleidt. Dat wordt dan per project samengesteld, bijvoorbeeld voor een reeks optredens in een club, of voor een tournee. Het moeten dan wel muzikanten zijn met een passend niveau.

Zo werd Dimos Vougioukas een paar keer ingeschakeld als er grote namen hierheen kwamen. Soms kenden ze hem persoonlijk, soms "enkel" van reputatie, en ze wisten dat hij in Brussel zat, dus waarom zouden ze iemand uit Griekenland mee laten overkomen?

In januari 2013 kwamen Sofia Papazoglou en Manolis Pappos naar België en Nederland voor een aantal concerten onder de titel "Van rembetika naar laïka ". Ze werden begeleid door door twee muzikanten uit het Brusselse: Dimos Vougioukas en de gitarist Stergios Papadopoulos.

En in oktober en november 2015 kwam Agathonas Iakovidis hierheen voor vijf optredens op rij, samen met de gitarist Manolis Porfyrakis. Dat was ook logisch, want die was jarenlang een vaste medewerker van Agathonas . Maar ter plaatse kregen ze versterking van Dimos Vougioukas .

Dat gebeurde ook in januari 2016 toen hij mee op tournee ging met Katerina Tsiridou . Zoals bekend wordt zij beschouwd als een autoriteit op het gebied van rembetika en smyrneïka . Zij zingt deze liederen al jarenlang in allerhande bands op een zo authentiek mogelijke wijze. Het is als muzikant dan niet meteen evident om je in dat concept in te schrijven - maar Dimos Vougioukas leek er totaal geen moeite mee te hebben.

De vierde "rode draad" die orde schept in de veelheid, dat zijn gewoon de talrijke workshops die hij gaf, alleen of samen met andere collega's.

De onderwerpen zijn ook nu weer erg verscheiden: ""Greece and Asia Minor" ( december 2012 ), "Balkan motives & improvisations" ( december 2012 , samen met Pantelis Stoikos ), "Rebetiko & Asia Minor music" ( oktober 2013 en maart 2014 ), "Traditional Greek Music" ( november 2014 , samen met Stavros Kouskouridas), ...

Hij werkte ook een paar keer mee aan de reeks zomerstages van de "Académie Internationale d'Été de Wallonie". Die zijn al meer dan een halve eeuw een begrip, ook al zijn ze beter bekend onder het pseudo-letterwoord "AKDT". Er zijn er elk jaar tientallen, gegroepeerd rond verschillende thema's,

Dimos Vougioukas mocht er twee keer zo'n stage komen geven, in juli 2014 en in juli 2015 . De eerste keer kwamen er vier verschillende stijlen aan bod: de rembetika , de stadsmuziek van Klein-Azië, de Griekse dimotika en dan natuurlijk ook de Balkan in het algemeen. De tweede keer focuste hij op de traditionele Balkan-muziek, met nadruk op Griekenland en Klein-Azië, maar ook veel aandacht voor Roemenië en Bulgarije.

Een vijfde "rode draad" - en een categorie apart - zijn de activiteiten rond Karagiozis . Zoals hoger gezegd was Dimos Vougioukas daar al lang door geboeid en ook in Brussel liet het schimmentheater hem niet los. Twee voorbeelden kunnen allicht volstaan.

In juni 2012 was er een opvoering van een klassieker in het genre, namelijk "Het huwelijk van Barba Yorgos en Karagiozis als bruid". Dimos Vougioukas trok aan de touwtjes en er was live muziek.

Ook op het "Nous Sommes Grecs" festival van april 2015 was er zo'n opvoering, en deze keer was het niemand minder dan Agathonas Iakovidis die voor de muziek zorgde.

Een zesde - en laatste - "rode draad" verbindt zijn activiteiten rond de "retro" muziek.

Onder die term verstaat men in Griekenland de lichte westerse muziek - walsjes en tango's zeg maar - die daar in de jaren '30 tot '50 van de vorige eeuw furore maakte. Het genre is nog altijd populair bij een groot deel van de bevolking, en het verdient een aparte vermelding in deze bio omdat het eigenlijk iets totaal anders is dan Balkan, Klein-Azië en andere stijlen waar Dimos Vougioukas meestal mee geassocieerd wordt. Maar toch is hij ook "retro actief", om het zo te zeggen.

Hij kende deze muziek al door zijn werk in Griekenland vóór de crisis. Toen hadden steden en gemeenten nog geld om tijdens de zomermaanden allerlei orkestjes te laten spelen in de kiosk op het dorpsplein, en daar werden deze liedjes inderdaad veel gevraagd. Vougioukas kent ook dit repertoire dus als zijn broekzak, en hij beschikt bovendien over de theoretische bagage om de muziek te kunnen analyseren, en dus ook om de invloeden te herkennen die een bepaald liedje vorm hebben gegeven.

Dat kwam al min of meer tot uiting in mei 2012 in het kader van de concertreeks “Music4Greece”. Toen namen Areti Prosilia (piano), Nikos Prosilias (gitaar) en Dimos Vougioukas (accordeon) het publiek mee op een korte muzikale reis door de cafés van de wereld: van de "valse musette" tot de Argentijnse tango tot de Griekse stadsmuziek en andere Balkan-klanken. Met een meer uitgebreide versie van dit "Café Concert" tourden ze al eerder door Griekenland.

Maar in maart 2015 was het dan helemaal raak. De zangeres Eleni Nasiou was in de zomer van 2014 naar Brussel verhuisd. Samen met Dimos Vougioukas en Nikos Prosilias zette zij nu een ensemble op poten dat heel eenvoudig "Retro Greek Music" gedoopt werd. Met die deskundige begeleiding zong Eleni die liedjes alsof ze de reis van Athene naar Brussel met een teletijdmachine had gemaakt. Dat eerste optreden was meteen een schot in de roos, en op algemeen verzoek werd het ettelijke keren herhaald.

Projecten na zijn terugkeer naar Griekenland

Met iemand als Dimos Vougioukas is het natuurlijk onbegonnen werk om te willen opvolgen waar hij zoal mee bezig was na zijn terugkeer naar Griekenland. Er zijn wel een paar belangrijke uitschieters die het vermelden waard zijn.

Het is tussen haakjes niet helemaal duidelijk wanneer Dimos Vougioukas precies naar Griekenland terugkeerde. Dat komt onder meer omdat hij de hele tijd regelmatig heen en weer pendelde tussen Brussel en Athene. Minstens één van zijn interessante projecten ontstond trouwens in die "grijze zone".

We hebben het dan over het "Trio Tatavla" , dat hij op poten zette met Tcha Limberger (viool) en Benjamin Clement (gitaar). Zij brengen traditionele Griekse muziek, met veel aandacht voor dansritmes die een breed publiek aanspreken, zoals zeïbekiko , chasapiko, karsilamas en kalamatianos. Ze spelen die op de oude, oosters aandoende wijze, zoals die oorspronkelijk in de dorpen van Klein-Azië ontstaan zou zijn.

Alles wat u (volgens ons) over dat trio moet weten staat op onze maart 2016 maandpagina . Het punt hier is dat de aandacht van initiatiefnemer Tcha Limberger op een gegeven moment getrokken werd door de intrigerende ritmes van de Griekse muziek, en meer bepaald de oosterse ritmes die er in te vinden zijn. Daar wilde hij meer van weten, en hij had al eerder samengewerkt met Dimos Vougioukas . Meer was er niet nodig - of toch wel, want Tcha houdt niet van half werk en dus ging hij gewoon eventjes Grieks leren om zich beter in de muziek te kunnen inleven.

Het "Trio Tatavla" kende nogal wat succes en er waren dus ook heel wat optredens. Ze bleven ook actief toen Dimos Vougioukas eigenlijk alweer in Athene woonde, hij kwam dan gewoon even terug naar Brussel. Dat deed hij bijvoorbeeld in december 2017 en februari 2018 voor de voorstelling van hun eerste album dat heel toepasselijk "Trio Tatavla" heet. En in maart 2025 kwam er nogmaals zo'n vervolg.

Een ander voorbeeld van dergelijke pendel-optredens hadden we al in januari 2019 toen Dimos Vougioukas en Areti Prosilia in Brussel hun nieuwe cd kwamen voorstellen, die "Balkan Caprice" gedoopt werd. Dit opmerkelijke album werd al in het vroege voorjaar van 2018 in Griekenland uitgebracht, in eigen beheer trouwens, vanwege de crisis en zo. Vougioukas schreef twee nieuwe nummers voor het album: "Balkan Caprice" (dat meteen ook voor de titel zorgde), en "Nostalgia", dat hij solo op zijn accordeon speelt.

Een ander opmerkelijk project - en dat is dan zwak uitgedrukt - is het "Athens Tango Ensemble" .

We hadden het daar uitgebreid over op onze maart 2018 maandpagina , want toen kwam dit ensemble voor het eerst naar Brussel. De meest opvallende namen in de bezetting zijn Kyriakos Gouventas en Dimos Vougioukas .

Anderhalf jaar eerder, eind 2016, had het ensemble zijn debuut gemaakt in Athene, en daar waren maandenlange voorbereidingen aan vooraf gegaan. Ze hadden de geschiedenis en de achtergronden van de tango in al zijn vormen grondig uitgespit, een diepgaande analyse gemaakt van de verschillende speelstijlen enzovoorts. Je bent nu eenmaal perfectionist of je bent het niet. Dimos Vougioukas - die al evenmin van half werk houdt als Tcha Limberger - had zelfs speciaal voor dit project bandoneon leren spelen. En het spreekt dan haast vanzelf dat hij ook enkele tango's had gecomponeerd. Samen met het zorgvuldig uitgekiende repertoire zorgde dit alles voor een daverend succes.

Ook nadien bleek telkens weer dat Dimos Vougioukas de weg naar Brussel niet kwijt was geraakt.

In oktober 2019 bracht hij daar een "Tribute to Tsitsanis" met een speciaal samengesteld kwartet waar o.a. Nikos Prosilias deel van uitmaakte. In oktober 2020 had er een vervolg moeten komen onder de titel "Athenian Night: The noble roughness of Rebetiko", maar dat werd afgelast wegens Corona. En in maart 2025 werkte hij mee aan "MediTerra", een project van Teti Kassioni , Yorgos Athanasiou en Stavros Parginos .

En daarmee sluiten we dan maar deze biografie af. U wint geen prijs als u ze tot het einde heeft uitgelezen - ook al zou u die toch wel verdiend hebben.