De zangeres Μαριώ ( Marió, klemtoon op de -o en dus ook Marjo of Maryo geschreven) werd op 30 maart 1945 geboren in Thessaloniki, waar ze tot voor kort altijd is blijven wonen en werken. Haar echte naam is Maria Konstantinidou.

© Luc Pardon 2002

Mario

Als kind van tien jaar stond ze al op het podium, samen met haar vader, die drummer was in de "europese" cafés. Daar werd westerse muziek gespeeld. Zelf had ze meer belangstelling voor de rembetika-muziek, die toen nog meer oosters getint was. Haar moeder, afkomstig van Cappadocië, had een mooie stem en zong voor haar weemoedige liederen in de Smyrna-stijl. Haar grootouders, langs moeders kant, waren immers vluchtelingen uit Klein-Azië . Vandaar dat Mario zich al vroeg ontroerd voelde bij het horen van rembetika of Smyrneïka.

Toen haar ouders erachter kwamen dat ze aan het raam van een rembetika-café naar grammofoonmuziek ging luisteren kreeg ze een flink pak slaag. Ook op kostschool kreeg ze problemen omdat ze rembetika speelde op haar accordeon , maar gelukkig was de directeur zo eerlijk om te bekennen dat hij er zelf wel van hield - of ze gewoon een beetje discreet wou zijn.

Na de school trad ze nog een tijdje samen met haar vader op, maar daar kwam geen rembetika aan te pas, zodat ze al spoedig haar eigen weg ging. Ze zong in allerlei rembetika-cafés tot ze, begin jaren zeventig, samen met haar man een eigen café opende.

Ze heeft nooit ster-allures gehad, en na de eerste dertig jaar van haar carrière had ze slechts een tiental platen op haar naam staan. Daarbij rekenen we dan ook platen als het ook bij ons bekende "Pame Tsarka", een verzameling liedjes over Thessaloniki, waarvan Mario er eentje zingt. Dat was vooral omdat je tot voor kort voor opnamen naar Athene moest, en daar had ze een hekel aan. Eén van de weinige keren dat ze er toch naartoe ging - in 1974 - verzeilde ze midden in de opstand tegen het kolonelsregime . Ze bracht voedsel en drank naar de studenten die de Polytechnio bezetten. Haar man, die getipt was, kon haar net op tijd overhalen om de plaat te poetsen - de dag erna kwamen de tanks een bloedig einde maken aan de opstand.

Na die ervaring bleef ze nog veel liever thuis, in Thessaloniki. De liedjes zingen die ze graag zingt en voor haar gezin zorgen - meer moet dat niet zijn, vindt ze. Op alle foto's staat ze afgebeeld als een mollige, gezellige, goedlachse cafébazin van het soort dat haar klanten graag bemoedert.

Tegen het einde van de jaren '90 nam haar carrière dan toch een wending richting sterdom. In oktober 1997 was ze nog in België en Nederland met het Smyrna Trio , ze opende toen het "Rembetika - roots and fruits" concert. Een jaar later, in november 1998 , bracht ze, ook met het Smyrna-trio en samen met Lizeta Kalimeri , de traditionele muziek van het Café Aman voor de voetlichten van de Singel in Antwerpen. In 1996 hadden beide zangeressen met dit repertoire de cd " Tis Asiátidos Moúsis Erasté - Devotees of the Asian Muse " uitgebracht. Er zouden nog vele tournees volgen, over de hele wereld. Met de cd "Maryo - The Grande dame from Greece", uitgebracht in 1999, haalt ze de Top-Tien in Europa.

Intussen heeft ze ook haar afkeer voor Athene overwonnen, in het seizoen treedt ze op in allerlei clubs, zoals het bekende To Perivoli t' Ouranou , waar ze vele jaren optrad en wat in 2001 resulteerde in de live cd "I Mario sto Perivoli t' Ouranou" en nadien in de Charama . In oktober 2004 kwam ze voor zes concerten naar België en Nederland met een vijfkoppige kompanía met wie ze nu al jaren in Athene optreedt, onder leiding van bouzouki -speler Dimitris Lívanos. (Zie ook onze oktober 2004-pagina ).

In 2004 brengt Mario een voor haar ongebruikelijke cd uit, "Bit Pazar", genoemd naar de rommelmarkt van Thessaloniki. Deze cd bevat ballades van Loudovíkos ton Anogíon , die, door haar deze gevoelige liederen te laten zingen, een ongekende kant van Mario blootlegt.

Toch blijft Marió in Griekenland en ver daarbuiten nog steeds symbool staan voor de rembétissa , niet in de oorspronkelijke betekenis van het woord als iemand die aan de rand van de samenleving leeft, maar in figuurlijke zin, als zangeres van rembetika-liederen. Zij werkt met haar vertolkingen en de juiste attributen - de onafscheidelijke komboloï (kralensnoer) - de symboliek en de magie die rond de wereld van de mánges (straatjongens) hing in de hand.