De kithara (gitaar) heeft pas in de periode tussen de twee wereldoorlogen haar intrede gedaan in de Griekse volksmuziek. Na de Tweede Wereldoorlog begon ze aan een bescheiden opmars, waarbij ze in de beide formaties van de traditionele muziek, de zigiá (met twee instrumenten) en de kompanía (met meerdere instrumenten), de plaats innam die tot dan toe voorbehouden was geweest voor de laouto (luit)
Maar met haar "zoetere" klank en haar speeltechniek, die anders was dan die van de laouto , veranderde de kithara ook de "sound" van de traditionele muziek, die meer westers ging klinken. Fivos Anogianakis , dé expert op het gebied van Griekse volksinstrumenten, spreekt van "pseudo-romantische allures" . Hij betreurt de vervlakking en het verlies aan karakter die hiervan het gevolg waren. Samuel Baud-Bovy sluit zich hier zonder meer bij aan. Hij heeft het in dat verband zelfs over "les evzones du music-hall" .
Toch is de gitaar populairder dan ooit bij de Griekse jongeren die muziek willen studeren. En het jongere zusje, de elektrische gitaar, is tegenwoordig een vertrouwd verschijnsel op de panigiria (dorpsfeesten).
Minder bekend is misschien dat de gitaar altijd al een belangrijke rol gespeeld heeft in de rembetika , in de eerste plaats als begeleiding van de bouzouki . Dat is al zo sinds de jaren 1920-1930, toen ze een vaste plaats kreeg in de opkomende orkestjes. Ze kwam eigenlijk uit de Atheense stadsmuziek, die op haar beurt enkele wortels had in de cantates van de Ionische eilanden en in de Westerse dansmuziek. Daar speelde ze een voorname rol, en in de beginperiode van de rembetika bleef ze die rol behouden. Ze werd niet alleen gebruikt om het ritme aan te geven, maar ze speelde - om het zo te zeggen - de eerste viool, en de bouzouki vulde aan. Uit platen die in Amerika opgenomen werden - de enige die we hebben uit die periode - blijkt dat de zanger vaak een gitaar gebruikte om zichzelf te begeleiden. Een goed voorbeeld is Yorgos Katsaros. Daaruit valt af te leiden dat het er in de cafés ook zo aan toe ging, wat dan betekende dat je eigenlijk alleen een zanger met een gitaar nodig had om een feestje te bouwen. Niet echt een verbazingwekkende conclusie, overigens ...
In het daarop volgende decennium werden de rollen enigszins omgedraaid: nu was het de gitaar die voor ritmische ondersteuning zorgde. Maar toch was ze nog lang niet gedegradeerd tot bijzaak, ze speelde immers de rol die tegenwoordig door basgitaar en drums ingevuld wordt. Er waren verschillende uitstekende gitaristen en die waren erg in trek. Enkele voorbeelden zijn Yannis Stamoulis (beter bekend als "Bir Allach") of Spyros Peristeris (1900-1966), die Markos Vamvakaris begeleidde op veel van zijn plaatopnames. Ook veel componisten en zangers uit die periode waren goede gitaristen, zo bijvoorbeeld Vangelis Papazoglou (1895-1943), Yorgos Kavouras (1909-1943), Stellakis Perpiniadis en vele anderen.
Nog later, vanaf de Tweede Wereldoorlog, schoof de gitaar iets meer naar de achtergrond. Een typisch orkestje kreeg er de baglamas en vooral ook de accordeon bij. Dat neemt niet weg dat er nog steeds virtuoze gitaristen "in omloop" waren, al zijn ze soms meer bekend als zanger, componist of bouzouki -speler. Voorbeelden zijn Yannis Kyriazis (1913-1982), Stelios Chrisinis (1916-1970) en Panayotis Petsás (1915-1980, vaste medewerker van Apóstolos Kaldaras en Manolis Chiotis ).
