Vanessa Kourtesi is goed op weg om een vaste waarde te worden op allerlei podia in België en Nederland. Deze keer komt ze met het "November Quartet" in september naar Amsterdam en in oktober naar Rotterdam.

Eén zangeres plus één kwartet maakt samen vijf, en dat zijn dan:

• Vanessa Kourtesi : zang
• Yiannis Vagianos : contrabas
• Yazdan Dadbeh : percussie
• Sébastien Wrincq : elektrische gitaar
• Nikos Avgoustidis : outi , akoestische gitaar

Uit de instrumentatie valt al enigszins af te leiden welke kant het zal opgaan. Griekse muziek, uiteraard, maar geput uit verschillende populaire genres, en met heel veel ruimte voor eigen inbreng van de muzikanten. Toch wordt het beslist geen bont allegaartje, want dit zijn allemaal studenten (of ex-studenten) van de Codarts Universiteit van Rotterdam. Die weten dus echt wel wat ze doen.

Vanessa Kourtesi (Βανέσσα Κουρτέση), een rasechte Atheense, weet trouwens al heel lang wat ze doet. Ze zingt al van toen ze nog een klein meisje was: op haar tiende was ze al lid van een polyfonisch zangkoor. Als groot meisje studeerde ze moderne zangtechnieken aan het conservatorium van Athene, waarbij de aandacht voor de menselijke stem als muziekinstrument centraal stond. Dat impliceert het aftasten van de mogelijkheden van dit "instrument", en het hoeft dan niet te verbazen dat zij zich ook ging toeleggen op fado, gospel en andere zangstijlen waar de stem een grote rol speelt. Ze volgde seminaries improvisatie bij Savina Yannatou en nam deel aan allerlei cursussen en workshops, onder meer over Bulgaarse polyfonische zang en over de makams van Konstantinopel. Het zal misschien wat meer verbazen - of misschien toch niet - dat zij tussendoor ook nog een diploma rechten behaalde aan de Universiteit van Athene. Daarna - ergens rond 2017 - kwam ze naar Rotterdam om daar aan de Codarts verder te studeren. Van daaruit was en is ze actief in een hele reeks ensembles. Het meest bekende is misschien wel het zeven man (m/v) sterke "Circle Orchestra", maar ze zingt ook nog in het "Serenade Ensemble", het "Bracera Trio" of het "Rebetiko Trio".

Over de contrabassist Yiannis Vagianos (Γιάννης Βαγιανός) valt een gelijkaardig verhaal te vertellen. Ook hij is geboren en getogen in Athene, en ook hij is gepassioneerd door muziek, wat niet wegneemt dat hij een ingenieursdiploma op zak heeft. Hij begon op zijn vijftiende met basgitaar en schakelde enkele jaren later over op contrabas. Hij speelde met verschillende ensembles, onder meer in de prestigeuze Stavrós tou Nótou club in Athene. Later kwam hij naar de Codarts in Rotterdam om er een bachelor te behalen. Momenteel gaat hij voor een master in "Jazz Performance". Onderweg speelde hij verschillende muziekstijlen in allerlei ensembles. Het meest tot de verbeelding sprekend is misschien wel het "Chi Quartet", in Rotterdam gevormd rond en door de pianiste en componiste Siu Tin Chi, afkomstig uit Hong Kong. In 2019 en 2020 bassist was hij bassist bij het kwartet en met hen trad hij zelfs in China op.

Ook de Iranese percussionist Yazdan Dadbeh is van vele markten thuis. Als de helft van het duo "Sounds of Iran" verdiept hij zich in de mystieke aard van Iraanse muziek. Met "Karisma" proberen ze dan weer elementen van jazz en flamenco samen te brengen, en met het "Bridge Ensemble" slaan ze bruggen tussen flamenco en Perzische muziek. En dan is er nog "Lokum", met het traditionele repertoire van Anatolië en van de klassieke Ottomaanse muziek, allebei uiteraard gebaseerd op dezelfde makams die ook de fundamenten leveren voor veel Griekse muziek.

De Belgische jazz-gitarist Sébastien (Seb) Wrincq is zo'n beetje de benjamin van het "November Quartet". Nog maar pas in 2020 behaalde hij zijn bachelor-diploma jazz-gitaar aan de Codarts, maar daar heeft hij uiteraard niet op gewacht om met allerlei andere muzikanten een heleboel verschillende stijlen te verkennen. In de zomer van 2018 bijvoorbeeld reisde hij met twee Cypriotische medestudenten naar Limassol om daar mee te doen aan een vijfdaags jazzfestival. Daarnaast heeft hij inmiddels ook zijn eigen "Seb Wrincq Trio". Samen met een Italiaanse bassist en een Nederlandse drummer komen daar de meest uiteenlopende vormen van jazz aan bod, met inbegrip van eigen composities van hem.

Last but not least hebben we dan nog Nikos (Nick) Avgoustidis (Νίκος Αυγουστίδης) met zijn outi . Hij speelde al vaker met de andere leden van het ensemble: met Yazdan Dadbeh bijvoorbeeld in "Lokum", of met Vanessa Kourtesi in het "Bracera Trio"en natuurlijk ook het "Serenade Ensemble". Veel anders is er over hem (nog) niet te vertellen, maar uiteraard vinden we ook bij hem de passie voor de muziek in combinatie met talent en kennis.

Het zal duidelijk zijn dat deze muzikanten met elkaar zowat het hele spectrum van de wereldmuziek bestrijken, van oost tot west, en van oud tot nieuw. Afwachten dus wat het "November Quartet" uit die smeltkroes te voorschijn zal toveren.

Oorspronkelijk zou Yannis Kotsiras in mei 2020 nogmaals op "European Tour" gaan, maar zoals bekend stak het Covid-19 virus daar een stokje voor.

Zijn hele "European Tour 2020 " werd dus eerst uitgesteld naar oktober 2020 , maar ook dat bleek niet haalbaar en daarom werd het een "European Tour 2021 " .

Nu blijkt dat zelfs dat niet te realiseren was, en de concerten worden alweer een jaartje uitgesteld, nu naar oktober 2022. en dus wordt het een "European Tour 2022 " .

Voorlopig vindt u ons tekstje over deze "European Tour 202X" alleszins nog op de mei 2020 maandpagina .

Vákia Stávrou komt opnieuw naar Brussel met een duo van twee gitaren en een stem. Meer bepaald:

• Vakia Stavrou : zang, gitaar
• Carlos Bernardo : gitaar

Vakia Stavrou ( Βάκια Σταύρου ) is een Cypriotische, en ze zingt in het Portugees, het Frans, het Grieks en nog wat andere talen.

Haar liedjes gaan over de liefde, of over de zee, of over de liefde voor de zee. Die zee, dat is dan uiteraard de Middellandse Zee, en haar geliefde Cyprus situeert zij in het centrum daarvan. Met dat programma reist ze de hele wereld rond. En ze maakt overal indruk.

Zo introduceerden we haar toen ze in februari 2020 voor het eerst naar Brussel kwam voor een optreden. En wat bleek? Ook daar maakte ze een diepe indruk - met het voorspelbare gevolg dat ze nu weer terug komt. Een eerste poging in oktober 2020 strandde op de zandbanken van de corona-pandemie. Bijna dag op dag een jaar later is er een nieuwe poging. Deze keer zou het beter moeten lukken, en er zijn alvast twee optredens op rij gepland.

Voor meer informatie over haarzelf, over haar leven en haar aanpak verwijzen we u gewoon door naar onze biografie van Vakia Stavrou .

Een aantal Brusselse muzikanten, die zich toeleggen op de rembetika, komen regelmatig samen in de Art Base voor een gezellige jamsessie, waarbij de "Kosmokrators" meestal het voortouw nemen.

Dat "Rebetiko Café" is inmiddels een vaste waarde geworden in het Brusselse muzieklandschap.

Normaliter is de inkom dan gratis.

Dat blijft ook zo, maar al in januari 2018 beslisten ze wel om er een benefietavond van te maken. Er staat dus een collectebus aan de ingang, en er wordt gevraagd om daar een geldelijke bijdrage naar keuze in te deponeren.

Na een gedwongen onderbreking - wegens de corona-pandemie uiteraard - nemen ze de draad nu weer op.

De laatste tijd gaat de opbrengst echter niet altijd naar Griekenland, maar soms ook naar een vereniging die zich inzet voor kinderen in Klang Leu, in het zuiden van Cambodja.

Het rembetika -ensemble "Kompania" is al vele jaren lang een vertrouwde verschijning in de Lage Landen.

Het lijkt dan gepast dat zij bij de eersten zijn die weer vanuit Griekenland hier naartoe komen, na een turbulente periode waarin de corona-pandemie brandhout maakte van alle concertplannen (en niet alleen die). Of het ook lukt? Dat was nog niet helemaal zeker op het moment dat de plannen gemaakt werden, maar toch besloten ze het er maar op te wagen.

Misschien is het vanwege die onzekerheid dat er "slechts" drie leden van "Kompania" overkomen, of misschien ook niet, want dat is al vaker voorgekomen. Maar normaal zijn ze met z'n zevenen, en dus wordt zo'n "afgeslankt" optreden niet aangekondigd onder de naam van het ensemble. Ze bedenken dan elke keer wat anders, maar nu hielden ze het gewoon bij "Rebetiko Trio". Dat klopt ook als een bus.

En ook als trio hebben ze alles in huis om een prima concert neer te zetten. Dat bewezen ze trouwens al eerder, bijvoorbeeld toen ze in maart 2016 onder de naam " Sotiris Papatragiannis Rebetiko Band" naar Brussel kwamen.

Deze keer bestaat het "Rebetiko Trio" uit:

• Ioulia Karapataki : zang, gitaar
• Sotiris Papatragiannis : zang, baglamas
• Thodoris Petropoulos : bouzouki , zang

Over hen hoeven we niet veel te vertellen. Iedereen, die ook maar een beetje belangstelling heeft voor rembetika , heeft hen allicht al eens aan het werk gezien én gehoord.

Voor zover nodig kunnen we voor meer uitleg over Ioulia Karapataki (Ιουλία Καραπατάκη) verwijzen naar die zelfde maart 2016 maandpagina , want ook toen was zij er al bij.

Van Sotiris Papatragiannis (Σωτήρης Παπατραγιάνης) hebben we zelfs een heuse biografie om uw geheugen wat op te frissen.

Dan blijft er enkel nog Thodoris Petropoulos (Θοδωρής Πετρόπουλος) over. In telegramstijl: geboren in Athene in 1983, al heel vroeg begonnen met pianoles, acht jaar lang. Al snel gepassioneerd door rembetika . Op zijn dertiende dus overgeschakeld naar bouzouki , eerst autodidact, speelt toch al professioneel vanaf zijn achttiende, later dan toch bouzouki -les gaan volgen. Een hele reeks samenwerkingen met kleine en grote namen, sinds 2016 vast lid van "Kompania". Tussendoor taal- en letterkunde aan de Universiteit van Patras. Hij speelt ook tzouras , baglamas , laouto en mandoline, maar bij "Kompania" houdt hij het maar "gewoon" bij "zijn" bouzouki .

Voor dit concert is het allicht relevant om te vertellen dat "Kompania" nog maar pas een nieuwe cd uitgebracht heeft, hun vierde al. Het verscheen in juli 2021 (al naargelang de bron), en het wordt in Griekenland als een "verrassing" bestempeld.

Dat zit hem dan niet zozeer in de keuze van de tien liedjes op het album, want dat zijn de klassieke klassiekers van de rembetika : Varvara, Tsigána, Kaïksís, ...

Die liedjes zijn dan wel op een frisse manier bewerkt. De groep heeft haar horizonten namelijk flink opgerekt. Zoals bekend heeft de rembetika haar roots in het oosten, en later werden daar westerse elementen aan toegevoegd. "Kompania" gaat nu nog een stapje verder: naar eigen zeggen voegen ze daar nog wat snuifjes uit andere populaire genres aan toe, zoals reggae, funk en country.

Op die manier is het dus een link geworden tussen oost en west. Voor een internationaal publiek wordt dat dan "west and east", en daarmee heb je dan meteen ook de titel van het album. Dat heet gewoon "WEAST".

Afwachten of ze ook daarmee de "World Music Charts Europe" zullen halen. De kaarten liggen alvast goed, want al hun drie vorige albums zijn daar ook beland, en het pad is dus al flink geëffend. In afwachting zullen ze waarschijnlijk wel een aantal exemplaren in hun bagage stoppen, en allicht zal hun nieuwe sound ook op het podium doorklinken.

Voor de volledigheid: op donderdag 30 september speelt het trio ook in Utrecht, maar dat is in een restaurant, in essentie als begeleiding tijdens het eten, en dergelijke optredens nemen we helaas niet op in onze concert-agenda.

Na een noodgedwongen pauze neemt de vzw Kapa de draad weer op.

Die vzw houdt zich al sinds 1990 bezig met Griekse dansen. Als de naam " Kapa " niet meteen een belletje zou doen rinkelen: de groep staat ook bekend als "de dansgroep van Kalitsa", en Kalitsa is dan weer bekend als de energieke dame die zowat heel Vlaanderen (Grieks) leerde dansen.

En toen kwam er corona... Zoals ze het zelf zeggen:

Reeds 2 jaar waren we in een virtuele wereld beland. Wat hebben we het moeten missen om samen te dansen, hand in hand, om elkaar van dichtbij te zien, om af te spreken, enz.

Dat willen ze nu goedmaken met iets wat ze omschrijven als een "groots weekend".

Daar hoort natuurlijk een dansfeest bij, want dansen aanleren is één ding, maar je wil die natuurlijk ook in de praktijk kunnen brengen. Daarom organiseren ze nu opnieuw een dansfeest, net als vroeger.

Tijdens de lessen worden er dansen uit allerlei verschillende streken van Griekenland aangeleerd, en het is dan niet eenvoudig om muzikanten te vinden die al die dansmuziek ook op een aanvaardbare manier kunnen spelen. Hiervoor laten ze een live orkestje aanrukken.

Dat heet "Το Σχήμα" (To Schima, lett. De Vorm) en het wordt gevormd door vier tot vijf muzikanten, al naar gelang de beschikbaarheid.

De namen en instrumenten die we doorgekregen hebben zijn de volgende:

• Christos Chatziioannidus : kementzés , zang
• Michael Braeckman : laouto , zang
• Lazaros Adamidis : daouli
• Nikolaos Tsouvala : Kretenzische lyra , gaida , piano, zang

Het orkestje werd net vóór corona opgericht met de bedoeling om de traditionele muziek van Kreta, Thracië, Pontos en de Griekse eilanden te gaan spelen.

Het is bekend dat "Griekse muziek" een vlag is die vele ladingen dekt, veel meer dan "alleen maar" sirtaki, bouzouki en tzatziki. Wel integendeel, want Griekenland heeft een "muziekcultuur", zoals andere landen een wijn- of kaascultuur hebben. En omdat de muziek daar alomtegenwoordig is, heeft de modale Griek evenveel kennis van muziek als een Eskimo van sneeuw. Een hoog niveau, met andere woorden. En als Griekse muzikanten zich gaan toeleggen op andere genres, van westers klassiek over latin tot modern, dan scoren zij daar meestal ook vrij goed tot uitstekend.

Dat blijkt ook uit het "Desertfest 2021", waar niet één maar twee Griekse bands geprogrammeerd zijn.

Zoals de organisatoren het zelf omschrijven:

Desertfest is het jaarlijks driedaagse ultieme (heavy) rock, psycho, stoner en doom rendez-vous.

Voilà. Daar hebben wij niets aan toe te voegen, behalve dan misschien de namen van enkele andere groepen die op de affiche staan: Motorpsycho, Stoned Jesus, Dool, Electric Moon, Nero Di Marte, Delving, Hemelbestormer, Lili Refrain, Frayle, Ignatz, MODDER, Fake Indians, ...

De editie van vorig jaar (2020) werd van de rails gereden door het corona-virus. Voor de editie van 2021, de zevende in Antwerpen al, breiden ze nu ook uit naar Gent. Voorlopig houden ze het daar nog wel bij één dag.

De twee Griekse groepen zijn "1000mods" en "Villagers of Ioannina City". De laatste komt wel alleen maar naar Antwerpen, in Gent zullen ze er blijkbaar niet bij zijn (stand 13.9.2021).

Die bands zijn niet voor de eerste keer in de Lage Landen, en de "Villagers" waren trouwens ook van de partij voor het Desertfest Berlijn in 2020. En wat meer is: ze zijn daar opnieuw uitgenodigd voor de editie van mei 2020. Dus de Belgische organisatoren kopen met hen beslist geen kat in een zak. Ze weten integendeel heel goed welk vlees ze in de kuip hebben. Dat blijkt ook uit de omschrijvingen op de site van Desertfest, die inderdaad vrij goed zijn.

Ook wij hebben al eerder over hen geschreven.

We lichtten de doopceel van 1000mods bijvoorbeeld op onze mei 2020 maandpagina, naar aanleiding van hun optreden tijdens de "Youth of Dissent Tour" in Amsterdam.

En de "Villagers of Ioannina City" verschenen voor het eerst op onze website toen ze in juni 2016 naar Brussel kwamen - nota bene op uitnodiging van de Epirotische gemeenschap daar.

Hun optreden tijdens Desertfest Antwerpen is niet uw enige kans om hen aan het werk te zien. Ze komen dan weliswaar niet mee naar Gent, maar ze zijn wel in een Rotterdamse club geboekt voor juni 2022 (volgend jaar dus).

Een concert met muziek van "Great Greek Composers" , onder meer van Mikis Theodorakis , Eleni Karaïndrou en Evanthia Reboutsika , waarbij deze twee laatsten mee op het podium komen. Dat is in een notendop wat er dit jaar - onder meer - op het programma staat van het "Film Fest Gent".

Want inderdaad: de 48ste editie van dit prestigieuze festival besteedt extra aandacht aan de Griekse cinema, en bij Griekse cinema hoort uiteraard ook Griekse muziek, en dus besteden wij op onze beurt wat extra aandacht aan het festival.

We deden dat ook al in oktober 2007 , toen Evanthia Reboutsika en Mikis Theodorakis daar in de prijzen vielen. Dat artikel staat nog altijd op onze site, maar voor het gemak willen we hier toch de principes even samenvatten.

Het "Film Fest Gent" is een jaarlijks internationaal festival dat voor het eerst plaatsvond in 1974 (maar dat had u natuurlijk al lang zelf uitgerekend).

Al van in het begin besteedden ze veel aandacht aan filmmuziek, In 2001 werd er daarvoor, in de schoot van het festival, de "World Soundtrack Academy" opgericht, specifiek met de bedoeling om die muziek te gaan promoten. Dat doen ze onder meer door het toekennen van onderscheidingen (awards), een beetje zoals de bekende Oscars maar dan op het gebied van filmmuziek: voor de beste componist, voor de beste soundtrack, .... Net als bij de Oscars worden er elk jaar een aantal kandidaten voorgesteld, daaruit worden een aantal genomineerden weerhouden en een internationale jury kiest dan een winnaar in elke categorie. Die winnaars worden op de slotavond van het "Film Fest Gent" bekend gemaakt. Er is ook nog een onderscheiding van het publiek, dat via de website mag stemmen. Ook deze winnaar wordt pas op de slotavond bekend gemaakt. Inmiddels heeft de World Soundtrack Academy zich een stevige reputatie verworven in de filmwereld. Ze hebben bewezen een goede neus voor talent te hebben en dat geeft hun "World Soundtrack Awards" (zoals de onderscheidingen heten) toch wel wat internationale uitstraling.

De genoemde Awards worden jaarlijks uitgereikt. Daarnaast zijn er nog andere, die eigenlijk alleen toegekend worden als de bestuursraad er een geschikte kandidaat voor gevonden heeft. De voornaamste daarvan is wel de Lifetime Achievement Award , waar in de praktijk toch al elk jaar iemand mee naar huis mocht. Die persoon mag op de slotavond zijn of haar prijs persoonlijk in ontvangst komen nemen. Bij die gelegenheid wordt er ook muziek van de bekroonde componist(e) uitgevoerd, als onderdeel van de plechtige slotceremonie.

Een ander stukje van de puzzel is het jaarlijkse themaconcert . Dat is avondvullend en het programma sluit uiteraard aan bij het thema van het Film Fest zelf.

Tot zover de theorie. En dan nu de praktijk.

Dat Film Fest Gent loopt dit jaar van 12 tot 23 oktober 2021. De slotavond valt dan - uiteraard - op 23 oktober en het themaconcert vindt de avond voordien plaats, op 22 oktober.

Zoals gezegd ligt de focus van het festival deze keer op de Griekse film en de bijbehorende muziek. En dat zijn geen loze woorden.

Op de affiche prijkt een foto van de Griekse scenarist Efthymis Filippou (Ευθύμης Φιλίππου), die allicht het best bekend zal zijn vanwege zijn samenwerking met de regisseur Yorgos Lanthimos (Γιώργος Λάνθιμος).

Maar het blijft niet bij de affiche alleen. In de loop van het Film Fest 2021 wordt extra aandacht besteed aan de wereldberoemde regisseur Theo Angelopoulos ( Θόδωρος Αγγελόπουλος ). En "extra aandacht" betekent hier dat ... zijn volledige oeuvre zal vertoond worden. Jawel, al zijn films zullen in Gent te zien zijn.

Als er in deze context de naam van Angelopoulos valt, dan is Eleni Karaïndrou ( Ελένη Καραΐνδρου ) nooit ver weg. Deze getalenteerde componiste schreef heel wat muziek, maar internationaal is zij het meest bekend (of beroemd) vanwege haar muziek voor de films van Angelopoulos . Zij wordt dit jaar geëerd met de Lifetime Achievement Award . Zij schijnt daar bijzonder mee verguld te zijn, en ze nam met plezier de uitnodiging aan om haar prijs op 23 oktober in ontvangst te komen nemen.

En ook het themaconcert, de avond voordien, is integraal gewijd aan Griekse (film)muziek, onder de toepasselijke titel "Great Greek Composers".

Het is uiteraard onbegonnen werk om alle grote Griekse componisten in één concert onder te willen brengen. Zelfs als je je beperkt tot componisten van filmmuziek, dan zou je nog (minstens) evenveel avondvullende concerten nodig hebben als voor de films van Angelopoulos . Gelukkig kon de Academy gewoon in haar eigen "prijslijst" gaan kijken.

Daar staat natuurlijk de kersverse laureate Eleni Karaïndrou . En vermits zij dan toch naar Gent komt, en vermits zij behalve "great composer" ook een uitmuntende pianiste is, lag het voor de hand om haar te vragen om even op het podium plaats te nemen en het orkest te begeleiden tijdens het uitvoeren van haar werk.

Een andere laureate is Evanthia Reboutsika ( Ευανθία Ρεμπούτσικα) . Zij kreeg in 2006 de "Discovery of the Year Award", en zoals gebruikelijk werd ze het jaar nadien naar Gent uitgenodigd om nog eens extra in het zonnetje gezet te worden. Ook zij valt in de categorie "Great Greek Composers" en haar werk staat dus eveneens op het programma van het themaconcert. En vermits zij inmiddels de weg naar Gent weet, werd ook aan haar gevraagd om het orkest te komen begeleiden op haar viool, en ook zij aanvaardde.

Uiteraard kan een dergelijk concert niet om de imposante figuur van Mikis Theodorakis heen, zelfs als ze dat zouden willen. Maar dat willen ze natuurlijk niet, al was het maar omdat ze hem al in oktober 2007 met de Lifetime Achievement Award bekroonden. Jammer genoeg overleed hij op 2 september 2021, maar zijn werk zal nog wel even onder de mensen blijven, een paar eeuwen of zo, op z'n minst.

De muziek van al deze componisten wordt uitgevoerd door het Brussels Philharmonic (tot 2008 bekend als "Vlaams Radio Orkest"), onder leiding van Dirk Brossé. Die verzorgen bijna elk jaar het themaconcert (en ze spelen trouwens ook fragmenten van de bekroonde muziek tijdens de gala-avond).

Dan is er nog maar één detail dat voorlopig nog een mysterie zal blijven. In het persbericht word gezegd dat dit een concert zal worden "met filmmuziek van onder andere Eleni Karaindrou , Mikis Theodorakis en Evanthia Reboutsika ". De vraag is dan natuurlijk: wie gaat er schuil achter die "onder andere"?

Een berekende gok zou kunnen zijn: Vangelis. Onder die naam is Evangelos O. Papathanasiou wereldwijd bekend als componist van elektronische muziek. In Gent kennen ze hem uiteraard ook, al was het maar omdat ook hij een laureaat is van de Academy. Hij kreeg daar in 2005 de publieksprijs voor de muziek die hij componeerde voor "Alexander", een film van Oliver Stone over het leven van Alexander de Grote.

Verder zijn er blijkbaar geen andere Grieken, noch bij de laureaten van de afgelopen twintig jaar, noch bij de genomineerden voor 2021. Maar geen nood, het Film Fest is nog lang niet van plan om er mee op te houden ...

Uiteraard hebben ook wij een eigen biografie van Eleni Karaïndrou . Die is wel niet meer bijgewerkt sinds 2007 (stand 13.9.2021), maar dat is geen ramp, vinden wij. Karaïndrou en haar muziek zijn immers tijdloos.

Dat geldt ook voor onze biografie van Evanthia Reboutsika .

Het Trio Tatavla brengt Griekse muziek uit Tatávla, de oude volkswijk van Constantinopel, het huidige Istanbul. Eeuwenlang was dit min of meer een Griekse wijk, in feite tot aan de onlusten van 1955 die een soort "etnische zuivering" teweegbrachten.

Het ensemble is één van de vele projecten van de virtuoze Belgische muzikant Tcha Limberger. Zoals bekend speelt Tcha viool in tal van ensembles die zich vooral toeleggen op zigeunermuziek, zoals het Budapest Gypsy Orchestra, het Kalotaszeg Trio, Les violons de Bruxelles en veel meer. Hij heeft een grote voorliefde voor de zigeunermuziek van Hongarije en Transsylvanië, en hij wil die muziek zo authentiek mogelijk overbrengen. Speciaal daarvoor is hij een hele tijd ter plaatse gaan wonen en hij heeft dan meteen ook maar Hongaars geleerd.

Op een gegeven moment werd "zijn oor getroffen" door de intrigerende klanken en ritmes van de Griekse traditionele muziek, niet in het minst vanwege de vele oosterse elementen die daar inzitten. Daar wilde hij meer van weten.

Zijn gids op die reis werd de al even virtuoze Griekse accordeonist Dimos Vougioukas . Rond die tijd woonde die een tijdje in Brussel, en ook hij heeft belangstelling voor - en een encyclopedische kennis van - heel veel verschillende muzieksoorten en stijlen. Daar zijn ook zigeuner- en Balkan-muziek bij, en die twee getalenteerde muzikanten hadden dus sowieso heel wat om over te praten.

Op die manier ging Tcha Limberger zich steeds verder verdiepen in de Griekse muziek. En hij heeft dan meteen ook maar Grieks geleerd.

Het vervolg laat zich raden: dergelijke rasmuzikanten zijn geen kamergeleerden, ze voelen zich integendeel pas op hun gemak als ze op een podium zitten. Het "Trio Tatavla" was geboren. Dat moet ergens in 2015 geweest zijn.

Voor een trio moet je natuurlijk met drie zijn, en in dit geval zijn dat:

• Tcha Limberger: viool
• Dimos Vougioukas : accordeon
• Benjamin Clement: gitaar

Die samenstelling is al die tijd dezelfde gebleven.

De derde man in het rijtje, de gitarist Benjamin Clement, is autodidact en legt zich al jaren toe op zigeunermuziek, jazz manouche en Balkanmuziek. Hij speelt in meerdere ensembles en geeft stages over de speelstijl en -technieken voor het gebruik van de gitaar in al deze genres.

Op onze maart 2016-pagina leggen we uit waar de naam Tatavla vandaan komt en nog veel meer. Dat artikel is daar nog altijd na te lezen.

De bekende Griekse zangeres Natassa Bofíliou ( Νατάσσα Μποφίλιου ) komt naar Brussel voor een live optreden.

Het publiek in Amsterdam kon vorig jaar al met haar kennismaken. Het artikeltje waarin we het één en ander over haar vertelden staat nog altijd op onze maart 2020 maandpagina .

Heel veel is er sindsdien niet veranderd, toch niet wat haar optredens betreft.

Zelfs de bezetting van haar begeleidend orkestje is nagenoeg ongewijzigd. Enkel de slagwerker is iemand anders dan vorige keer.

Dat geeft dan het volgende:

• Natassa Bofíliou : zang
• Themis Karamouratidis : piano
• Aris Zervas : cello
• Yorgos Bouldis: contrabas
• Labis Kountourógiannis : gitaar
• Manolis Yannikios : slagwerk

Een tweede belangrijk verschilpunt is dat zij inmiddels alweer een nieuw album heeft gemaakt. Dat heet "Η Εποχή του Θερισμού" (I epochi tou therismou, Oogsttijd) en het verscheen in oktober 2020. Toch is er ook hier weer continuïteit te bespeuren, want alle teksten zijn van Gerasimos Evangelatos en al de muziek werd geschreven door Themis Karamouratidis . Die zijn allebei al jarenlang haar vaste medewerkers, maar dat wist u al - minstens omdat u ons artikel van maart 2020 gelezen heeft.

De reacties op de "Epochi tou Therismou" zijn unaniem positief, en nogal wat commentatoren vinden dit het beste dat ze tot nog toe gemaakt hebben.

Zij toeren met dit album doorheen Griekenland en Cyprus, en dat al sinds er opnieuw concerten mogelijk waren na de strikte lockdown aldaar.

De tien liedjes zelf zijn allicht een product van de gedwongen rustpauze "dank zij" die lockdown, en ook inhoudelijk sluiten ze daar min of meer bij aan. Het drietal wil immers een boodschap van hoop geven, hoop op betere tijden na een moeilijke periode. Ze herinneren er aan dat, in vele streken van Griekenland, de mensen vroeger - nog niet zo heel lang geleden eigenlijk - elk jaar na de winter hun hebben en houden bij elkaar pakten en naar de velden trokken. Daar bleven ze dan de hele zomer lang om er keihard te werken. Het was zwaar, maar ze wisten wel dat dit maar tijdelijk was. Zodra de oogst veilig en wel binnen was konden ze weer naar huis, om daar op adem te komen tijdens een relatief rustige winter.

Zelf zullen ze het niet erg rustig hebben deze winter, want de optredens volgen elkaar in sneltreinvaart op. En nu doen ze er zelfs nog een scheutje buitenland bovenop.

Al die concerten in Griekenland en Cyprus worden aangekondigd onder de titel van de nieuwe plaat. In Brussel houden ze het gewoon bij "Natase Bofiliou Live", maar ongetwijfeld zullen er ook daar heel wat van de nieuwe liedjes op het programma staan.

En naar goede gewoonte zal ook het "Grieks Koor van Brussel" met Natasa Bofiliou meezingen.