De Griekse sterzanger Yannis Kotsiras (Γιάννης Κότσιρας) gaat op European Tour en dat zal vele fans blij maken.

Al sinds het begin van zijn carrière heeft Yannis Kotsiras bewezen dat hij als weinig anderen weet wat er nodig is om een breed publiek aan te spreken. Dat levert hem soms wat kritiek op, maar daar klinkt vaak een tikkeltje afgunst in door. Want Kotsiras realiseert met het grootste gemak - of zo lijkt het toch - waar vele anderen alleen maar kunnen van dromen: nokvolle zalen en kasten vol met gouden en platina albums.

Zijn "geheime" succesformule is eigenlijk heel eenvoudig: breng een zo breed mogelijk programma, dan heb je voor elk wat wils. In de praktijk is dat wel wat minder eenvoudig, want het Griekse publiek heeft echt wel verstand van muziek en laat zich niet zomaar met eender wat afschepen. Voor Kotsiras lijkt dat geen probleem te zijn. De mensen komen in dichte drommen opdagen en gaan na afloop tevreden weer naar huis. Meer moet dat niet zijn.

Voor deze "European Tour" tapt hij uit hetzelfde beproefde vaatje. Het programma is alweer heel verscheiden en je kan het grosso modo in drie delen onderverdelen. Net als andere artiesten zal hij zijn nieuwste cd presenteren en dat vult hij aan met een selectie uit de grootste successen uit zijn eigen carrière enerzijds, en met bekende nummers van grote namen als Manos Hadjidakis en Mikis Theodorakis anderzijds.

De titel, waaronder deze European Tour aangekondigd wordt, wijst in dezelfde richting. Voluit is het " Greece... on the Road - From Rembetiko... to Contemporary Music (Από τα Ρεμπέτικα... εώς το Σήμερα) " en het laatste deel (Apo ta Rembetika eos to Simera) betekent zoveel als "Vanaf de tijd van de rembetika tot vandaag". Daarmee bestrijk je dan het hele gamma van de goede Griekse muziek, waar je dan het beste van het beste kan uitkiezen. Het minste wat je van deze concerten kan zeggen is dat ze weinigen zullen teleurstellen.

Met zijn nieuwste cd lijkt Yannis Kotsiras overigens te willen bewijzen dat hij de laatste tien jaar doorgegroeid is van de gemakkelijke, goedkope successen naar het meer "serieuze" werk. De titel van deze cd is “Μουσικό κουτί” (Mousiko kouti, Muziekdoos) en ze bevat twaalf nummers op teksten van Aris Daravakis, Odysseas Ioannou, Olga Moschochoritou en Stavros Stavrou, maar ook van Kotsiras zelf. De muziek van alle nummers schreef hij zelf. Latere biografen zullen allicht deze cd bestempelen als een mijlpaal in zijn carrière want het is de eerste keer dat hij met zijn eigen muziek naar buiten komt. Het is nergens voor nodig om al meteen naar de winkels te hollen want de cd is nog niet verkrijgbaar, er wordt nog de laatste hand aan gelegd (21.11.2012).

De muzikanten die hem op de European Tour zullen begeleiden zijn:

• Christos Alexakis: keyboards en arrangementen, trombone
• Vangelis Machairas: laouto , tzouras , bouzouki , baglamas , mandoline en nog veel meer
• Migen Selmani: viool
• Dimitris Moutafis: bas
• Kostas Michalós: gitaar
• Grigoris Syntridis: slagwerk

Volgens de organisator is er géén concert in Nederland voorzien.

Er waren wel nog concerten gepland in Duitsland (München, Stuttgart en Düsseldorf) maar die gaan niet door . Er wordt geprobeerd om toch nog een oplossing te vinden met een andere organisator, maar de kans dat dit nog lukt op zo'n korte termijn is wel heel erg klein (stand 23.1.2013).

De "Griekse Vereniging van Rotterdam en omstreken" organiseert regelmatig een feest. Als locatie kozen ze deze keer voor een viersterrenhotel vlak bij het vliegveld.

Zoals altijd hebben ze ook een tombolatrekking met interessante prijzen, bijgedragen door de sympathisanten van de vereniging, en natuurlijk is er ook muziek.

Voor die muziek zorgt Tasos Mavroudis , een Griekse multi-instrumentalist en singer-songwriter die al vele decennia lang (sinds 1979) in Nederland woont.

Hij is perfect ingeburgerd maar blijft toch trouw aan zijn roots. Zo bracht hij een cd uit met allemaal liedjes over Amsterdam - gespeeld op bouzouki, uiteraard - en hij is lid van de Amsterdamse Artiesten Club. Hij is daar één van de weinige niet-Amsterdamse leden (al staat hij er te boek als een "zanger/sirtaki-speler").

Een ander voorbeeld is zijn samenwerking met de steelband van de Nederlandse politie. Die spelen niet alleen muziek van de Caraïben maar ook rock, pop en klassiek. Af en toe doen ze er wat Grieks doorheen en dan worden Tasos Mavroudis en zijn bouzouki "voorgeleid" - of is dat dan eerder "opgetrommeld"?.

Behalve muziek heeft hij ook nog een andere passie: voetbal. En ook daar vinden we hetzelfde patroon: hij is vurige fan van AEK én van Ajax.

Tijdens het vorige (Griekse) concert in de Art Base, in februari 2013 , stond het podium (k)eivol: toen was daar namelijk de rembetiko -groep Periptero te gast en die zijn met z'n achten.

Exact acht dagen later gaat het naar het andere uiterste: Panos Gourgiotis staat daar moederziel alleen. Of toch niet helemaal: hij heeft zijn gitaar bij zich.

Ook muzikaal wordt dit een ander programma, al is het verschil niet zo extreem als bij het numerieke aspect, want dan zou het minstens Byzantijns of neo-klassiek moeten zijn. Maar Panos Gourgiotis brengt een selectie uit het werk van Manos Hadjidakis en dat zit toch al wat dichter in de buurt. Het zijn niet zomaar wat losse sprokkels, hij zegt op zoek te zullen gaan naar de "inner, dark and deeply emotional side" van de grote Griekse componist.

Op het eerste zicht is dat niet meteen zijn ding, want Panos is wat de Grieken een "tragoudopios" noemen, een liedjesmaker. Hij werd niet zo geboren maar het scheelde toch niet veel: zijn eerste volwaardig afgewerkte producten leverde hij af toen hij vijftien was. Gewoon uit wettige zelfverdediging eigenlijk, want hij stond al met één voet in een carrière richting (westerse) klassieke muziek en hij moest zijn vader zien te overhalen om een koerswijziging goed te keuren. Hij was dan al tien jaar bezig met die muziek, want al op zijn vijfde volgde hij klassieke gitaar en zijn studies kabbelden rustig verder in die richting. Maar dan begon hij naar andere dingen te luisteren. Hij is van bouwjaar 1984, we zitten dus ergens vlak voor de eeuwwisseling, en we hebben het dan over dingen als Iggy Pop of Rage Against the Machine met hun “Evil Empire” . Hij beseft dan dat de klassieke muziek niets voor hem is. Zijn vader luistert en laat even bezinken. Dan knikt hij en de koerswissel is een feit.

Enkele jaren later luistert ook Lavrentis Machairitsas naar enkele nummertjes van hem en hij zegt: "Hmm, niet slecht. Schrijf nog eens iets?". Vanaf toen is Machairitsas hem altijd blijven steunen, en diegenen die in oktober 2010 naar de concerten van Machairitsas geweest zijn, in Brussel en Aartselaar, die hebben Panos Gourgiotis leren kennen als de jongeman die toen op het podium een nummertje mocht komen zingen.

Wie in 2007 en 2008 naar het "Festival Tragoudiou" heeft gekeken, het "festival van het lied" dat men toen in Thessaloniki probeerde te reanimeren, die heeft Panos ook leren kennen. In 2007 raakte hij door de preselectie en hij mocht deelnemen met het liedje "Η ζωή που περιμένει" (I zoï pou perimeni, Het leven dat wacht), met tekst en muziek van hemzelf, dat later op cd-single uitgebracht werd. Het jaar nadien nam hij opnieuw deel met "Ναπάλ" (Napal) en dat haalde de prijs voor de beste tekst.

Twee jaar later, in november 2010, heeft hij zijn eerste eigen cd, "Μια ανάσα ακόμα" (Mia anasa akoma, Nog een adempauze), met negen zelfgemaakte nummers. De cd krijgt lovende kritieken, onder andere van de toonaangevende platenzaak annex uitgeverij Music Corner. Die noemen hem een jong en veelbelovend talent.

Ergens rond die tijd begint hij heen en weer te pendelen tussen Athene en Brussel, en tegenwoordig zit hij meestal in de Europese hoofdstad. Daar schrijft hij theatermuziek, weer iets heel anders dus. Daarmee pakt hij een tien jaar oude draad weer op, want in 2002 was hij in Thessaloniki aan de toneelschool gaan studeren. Tussendoor werkt hij in Brussel ook nog aan een nieuw Engelstalig album dat "Pocket in Red" zal gaan heten.

En tussendoor heeft hij dan ook nog een programma samengesteld dat hij ook in de Art Base zal gaan voorstellen: een eerbetoon aan Manos Hadjidakis , naar eigen zeggen zijn grote voorbeeld.

Je weet dat de lente in aantocht is als de zwaluwen er aan komen, de schildpadden uit de grond kruipen en het rembetiko -groepje Vinylio weer plaatsneemt op het podium in de Art Base.

Dit is niet helemaal juist, want in november 2012 zaten ze daar ook al voor een aflevering van Music4Greece, maar verder is het toch alweer van in juli 2012 geleden dat ze nog een concert onder eigen naam gaven - in de Art Base dan toch.

Hoog tijd dus om daar wat aan te doen, moeten ze daar gedacht hebben, en zie: Vinylio is er weer.

Het repertoire is (nog) wat uitgebreid maar de muziek is nog steeds hetzelfde: de rembetika van pakweg de eerste helft van de vorige eeuw. Ook de bezieling is hetzelfde, en de bezetting is ook ongewijzigd gebleven sinds de gitaristenwissel van enige tijd geleden:

• Maria Spyroglou : zang, defi , baglamas
• Giannis Sarris : zang, bouzouki
• Renaud Dardenne : gitaar

Met andere woorden: er zijn nog zekerheden in het leven.

Weer helemaal terug van weggeweest, dat is Takis Mendis . Hij was voor het laatst op deze site gesignaleerd in mei 2010 , dus net geen twee jaar geleden. Voordien was hij regelmatig te horen in de Art Base, met zijn indrukwekkende bouzouki -spel, zijn onnavolgbare improvisaties en zijn hele eigen stijl.

Samen met hem zit er een andere "recidivist" op het podium, en dat is de gitarist Christos Sarantidis . Hij is bekend van het groepje "Vinylio", toen die pas begonnen waren als opvolger van "Laos kai kolonaki". In februari 2011 ging Sarantidis terug naar Griekenland en werd bij Vinylio afgelost door Renaud Dardenne. Nu is Christos weer terug en hij gaat dus scheep met Takis Mendis .

Op de website van de Art Base staat het duo aangekondigd als " Takis Mendis , Christos Sarantidis & friends". Wie die "friends" dan wel zijn? Daar wil men op dit moment nog geen uitspraken over doen ...

De Brusselse afdeling van het Centre Hellénique d'Etudes du Folklore , de vzw Tradidanse , onder leiding van Maria Douvali , organiseert een dansstage met dansen van de eilanden van de Egeïsche Zee.

Het spreekt dan haast vanzelf dat ze daarvoor beroep doen op hun vaste gastdocente en specialiste inzake eilanddansen, Christiana Katsarou , die in november 2003 ook al werd uitgenodigd door Tradidanse . Op onze november 2003 pagina leest u wat meer over haar.

Christiana Katsarou specialiseerde zich gaandeweg meer en meer in de dansen van de Oost-Egeïsche eilanden en van Ikaria in het bijzonder. Ze deed onderzoek naar de plaatselijke feesten op Ikaria in het kader van haar master's diploma in Griekse cultuur en etnografie aan de universiteit van Athene. Ondertussen geeft ze dansstages in binnen- en buitenland en zit ze mee in de organisatie van het "Ikaria Dance Seminar" project, dat onder meer dansseminaries op het eiland Ikaria organiseert.

De dag van de stage, 17 maart, is - al dan niet toevallig - het hoogtepunt van het Griekse karnaval en op het programma van de stage wordt dan ook uitgebreid ruimte voorzien voor de dansen die daar bij horen.

Er zijn ook bijpassende traditionele hapjes voorzien: mezedes met pasta, pita en eieren met kaas.

Binnen het Ottomaanse Rijk vormde het oostelijke Middellandse-Zeegebied eeuwenlang één groot geheel, waar verschillende culturen naast elkaar bestonden en tegelijk ook elkaar beïnvloedden . Pas in het begin van de vorige eeuw werden daar grenzen doorheen getrokken en meteen vielen de kruisbestuivingen grotendeels stil.

Het groepje "Lingua Franca" gaat nu op zoek naar de gemeenschappelijke elementen in de muzikale tradities van Griekenland, Turkije en Syrië.

Het bestaat dan ook niet toevallig uit muzikanten die elkaar vonden in Rotterdam, waar ze studeerden aan het Codarts Conservatorium.

De leden van het ensemble zijn:

• Bassem Alkhouri : zang, qanun
• Michalis Cholevas : yaylı tanbur, tarhu , ney
• Alexandros Papadimitrakis : outi , lavta
• Ruven Ruppik : percussie.

In april 2013 treden ze ook nog op in de Art Base in Brussel.