Een regelmatig terugkerende activiteit van het Grieks Ensemble Omonia is het herdenkingsconcert voor de bevrijding van de Tweede Wereldoorlog. Aan dit concert verleent Liesbeth List al jaren haar medewerking.

Zij worden bovendien ondersteund en begeleid door het Roosendaals Symfonie Orkest en het Roosendaals Gemengd Koor , beide onder leiding van dirigent Rik Ghesquière.

Het wordt dit jaar een speciale herdenking aangezien het in 2010 precies 65 jaar geleden is dat aan deze oorlog een einde kwam. Bovendien viert het Ensemble Omonia dit jaar ook haar 25-jarig bestaan.

Op het programma staat enkel en alleen muziek van Mikis Theodorakis :

• Delen uit het volksoratorium ' Axion Esti ' op gedichten van Odysseas Elytis ,
• Enkele liederen uit ' Dekaochto lianotragouda tis pikris patridas ' op poëzie van Yannis Ritsos,
• De ' Mauthausenballade ' in een Nederlandse vertaling van Lennaert Nijgh,
• Twee liederen iederen uit het album Énas Ómiros (Een Gijzelaar) op tekst van Cees Nooteboom.

De vele fans van Yorgos Dalaras in de Lage Landen zijn altijd blij als hij weer eens hierheen komt. Af en toe was er ook wel kritiek te horen, bijvoorbeeld omdat hun idool loeiharde rock bracht in plaats van de meer romantische liedjes waarmee hij hier - en elders - zoveel succes had.

Met deze Tour zullen ze geen reden tot klagen hebben. Hij wordt aangekondigd als de "Encore Tour 2010" en het Franse woordje "encore" (nog) is het sjiekere alternatief voor "ki allo", dat de Grieken roepen als ze nóg een (bis)nummer willen horen. Het programma van deze "bis-reis" zou dan ook uitsluitend bestaan uit de grootste hits van zijn carrière. Hij zal dan wel een grondige selectie moeten maken, anders duurt zo'n concert al gauw een week of twee, in plaats van één avond. Ook het orkest dat hem vergezelt zou helemaal "oude stijl" zijn, kleinschalig "zoals vroeger". Deze keer geen overvol podium, geen pretpark-achtige klank- en lichtspelen en geen torenhoge stapels luidsprekerboxen. Nu, alles is relatief, natuurlijk, ook het begrip kleinschaligheid. En Dalaras blijft Dalaras , uiteraard, maar het zou toch een concert worden om van te smullen.

Aanvulling : het bovenstaande schreven we in september 2009, en het blijken min of meer profetische woorden geweest te zijn. Kleinschalig op maat van Dalaras betekent een orkest van elf man en twee gaststerren. Met de klank- en licht- en andere technici erbij bestaat zijn gevolg uit veertig (40) man (en vrouw). De touwtjes van dit alles zijn stevig in handen van Tim Dowdall, de man die bij Live Nation verantwoordelijk is voor Oost- en Midden-Europa. Hij is bijvoorbeeld ook diegene die de concerten van U2 in Turkije en Griekenland regisseert. Mogelijk verklaart dat de industriële schaal van deze Encore Tour.

Van de twee gaststerren zal Michalis Tzouganakis wel het meest bekend zijn. Hij had zelf een European Tour gepland maar daar blijft uiteindelijk alleen Amsterdam van over. In plaats daarvan gaat hij dus mee op stap met Dalaras .

De ontdekking van deze concerten - tenminste voor diegenen die hun vingers niet in de oren stoppen zolang Dalaras niet zelf zingt - zal allicht Despina Olympiou zijn. Maar er wordt ook voor de andere topmuzikanten ruimte gelaten voor eigen solo-spel en improvisatie.

De muzikanten zijn:

• Yorgos Kondogiannis ( Γιώργος Κοντογιάννης), bouzouki
• Nikos Mermingas ( Νίκος Μέρμηγκας ), bouzouki
• Yorgos Papachristoudis ( Γιώργος Παπαχριστούδης ), piano
• Thanasis Sofras (Θανάσης Σοφράς), basgitaar
• Christos Zervas (Χρήστος Ζέρβας), gitaar
• Dimitris Kostopoulos (Δημήτρης Κωστόπουλος), keyboards
• Dasho Kurti ( Ντάσσο Κούρτη ), accordeon
• Apostolis Vangelakis (Αποστόλης Βαγγελάκης), blaasinstrumenten (πνευστά)
• Andreas Papas (Ανδρέας Παπάς), slagwerk
• Petros Kourtis ( Πέτρος Κούρτης ), slagwerk
• Yorgos Skordalos (Γιώργος Σκορδαλός), lyra

In het kader van de Encore Tour zijn er nog meer concerten in Duitsland: München (dinsdag 4 mei), Stuttgart (vrijdag 7 mei) en Frankfurt (zaterdag 8 mei). Er zijn ook optredens in Oostenrijk, Zwitserland, Zweden en Finland. We nemen die niet op wegens te ver.

Wie nog nooit van Yorgos Dalaras gehoord zou hebben (!) kan uiteraard terecht bij onze eigen biografie van hem .

De Kretenzische luitspeler en zanger Michalis Tzouganakis maakt indruk, zo veel is zeker. Zo was hij in mei 2009 in Berlijn en het publiek vroeg naar meer. En dus keerde hij er in november van hetzelfde jaar terug, in het kader van zijn Europese Tour met als titel " The Spirit of Crete ". Op die tour deed hij ook Amsterdam aan, hij trad er op 10 november 2009 op in de Melkweg, in de oude zaal, en weer sloeg de vlam over.

Ook naar Amsterdam keert hij dus terug, meer bepaald in mei 2010, en deze keer heeft men in de Melkweg voor de grote zaal gekozen, The Max. Diegenen die hem nogmaals aan het werk willen zien, en ook zij die hem gemist hebben, krijgen nog een kans...

Op zijn tour in november 2009 deed hij Nederland en Duitsland aan. Deze keer stonden Amsterdam, Brussel, Zürich en Wenen op het verlanglijstje, maar uiteindelijk bleef daar alleen nog Amsterdam van over. In plaats van alleen toert hij nu met Yorgos Dalaras mee op diens Encore Tour .

In Amsterdam zou Tzouganakis optreden met de volgende bezetting :

• Michalis Tzouganakis ( Μιχάλης Τζουγανάκης ): zang, laouto en outi
• Yorgos Skordalos (Γιώργος Σκορδαλός): Kretenzische lyra en mandoline
• Kostas Sintridis (Κώστας Συντρίδης): piano
• Theodoros (Thodoris) Kouelis (Θοδωρής Κουέλης): contrabas
• Grigoris Sintridis (Γρηγόρης Συντρίδης): drums

Het recent opgerichte Terpsichori profileert zich als "ambassadeur van de Griekse danscultuur" en zoals het een goede ambassadeur betaamt willen zij dit unieke erfgoed promoten.

Recent zijn ze ook zelf begonnen met het inrichten van danslessen (op zondagnamiddag in Schaarbeek).

Nu organiseren ze hun eerste dansstage . Die is bedoeld voor gevorderden en op het programma staan vooral dansen van het Dodekanesos-eiland Leros . Toch zal er ook wat aandacht besteed worden aan de verschillen en overeenkomsten met de dansen van de naburige eilanden Tilos, Kos en Patmos.

Leros is relatief klein maar vrij vruchtbaar en daardoor heeft het toch een bevolking van 8000 zielen. Omdat het nogal afgelegen is werden de oude tradities relatief goed in stand gehouden. Ook tegenwoordig werden ze (nog?) niet gecommercialiseerd, zoals dat min of meer wel het geval is voor het meer zuidelijk gelegen Karpathos. Zijn recente geschiedenis heeft Leros gemeen met de andere eilanden van de Dodekanesos. Bij het begin van de Onafhankelijkheidsstrijd in 1821 kwam het eerst bij Griekenland maar in 1830 moest het terug naar het Ottomaanse Rijk. Daar bleef het tot de Italianen het in 1912 bezetten en annexeerden. Pas in 1948, na een ommetje via Duitse en Engelse handen, kwam het dan uiteindelijk toch bij Griekenland. Dat alles heeft natuurlijk zijn sporen nagelaten in de lokale tradities en dus ook in de muziek en de dansen.

Om deze dansen aan te leren heeft Terpsichori, zoals het hoort, twee specialisten uitgenodigd: Antonis Dallarís en Roula Chatzikonstandinou .

Antonis Dallaris ( Αντώνιος Νταλλαρής ) werd geboren in Athene maar hij groeide op op Leros waar hij in 1987 bij de Griekse posterijen ging werken. Sinds 1992 is hij voorzitter van de plaatselijke culturele vereniging "Artemis". Deze werd opgericht in 1978 en is nog steeds zeer actief. Er zijn verschillende onderafdelingen, waaronder een dansgroep met in totaal meer dan driehonderd leden, van 6 tot 45 jaar. Maar ze hebben bijvoorbeeld ook een kinderkoor en een muziekgroep, en ze organiseren zelfs schaaktoernooien en voetbalwedstrijden. Een hoogtepunt van hun werking is misschien wel het tweejaarlijkse dansfestival, voor de eerste keer ingericht in 1989. Daar komen tientallen dansgroepen uit binnen- en buitenland hun beste beentje voorzetten. Omgekeerd neemt "Artemis" uiteraard ook deel aan festivals van andere groepen.

In 1996 kwam de vereniging in contact met de bekende musicoloog Markos Dragoumis , directeur van het Centrum voor Klein-Aziatische Studies in Athene, en met zijn medewerker Thanasis Moraïtis. De samenwerking mondde twee jaar later, in 1998, uit in een cd met traditionele liederen van Leros, met de toepasselijke titel "Της Λέρος τα τραγούδια" (De liedjes van Leros). Zoals men van Dragoumis en Moraïtis mag verwachten heeft ook deze cd een zeer grote wetenschappelijke waarde. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan het onderzoekswerk dat Antonis Dallaris al meer dan tien jaar voordien begonnen was.

Behalve dansleraar en onderzoeker is Antonis Dallaris ook een uitstekend lyra-speler en zanger. Maar het is toch vooral als dansleraar dat hij over heel de wereld bekend is. Hij heeft al ontelbare danslustigen de dansen van Leros bijgebracht, tot in Canada en Australië toe.

Ook zijn echtgenote Roula Chatzikonstandinou ( Ρούλα Χατζηκωνσταντίνου ) is een veel gevraagde danslerares. Samen met haar man geeft ze seminaries in heel Griekenland en in het buitenland. Toch zou het nu de eerste keer zijn dat ze naar België komen.

Zoals gebruikelijk is er op zaterdagavond een feestje voorzien voor de deelnemers en hun gasten.

Dat de vereniging "Les Grecs de Charleroi et environs" (De Grieken van Charleroi en omgeving) zich tot doel stelt de Grieken uit Charleroi en omgeving te verenigen, dat zal wel duidelijk zijn uit de naam. Toch richten ze zich niet alleen tot Grieken, maar ook Griekenland-liefhebbers zonder Griekse roots zijn welkom.

Door zich te verenigen willen ze beter op de hoogte blijven van de Griekse activiteiten, in de eerste plaats in de regio zelf maar ook in de rest van België. De beste manier om tijdig op de hoogte te zijn is natuurlijk om zelf te organiseren, want dan ben je de eerste die het nieuws verneemt.

Zo organiseren ze nu een Grieks-Kretenzische avond met Nikos Zoïdakis ( Νίκος Ζωϊδάκης ). Het cv van deze lyra-speler en zanger vertoont veel gelijkenissen met dat van de tientallen andere goede lyra-spelers die Kreta rijk is: hij had zijn eerste lyra toen hij negen was en zijn eerste feest speelde hij op twaalfjarige leeftijd. Tot zover - naar Kretenzische normen - niet veel bijzonders. Maar er zijn niet zoveel van zijn collega's die in de platenzaken een apart vakje met hun naam er op toegewezen krijgen. En dan hebben we het echt niet alleen over de gespecialiseerde winkels, want Zoïdakis verkoopt goed, ook bij het grotere publiek.

Misschien heeft dat te maken met zijn veelzijdigheid. Hij staat bekend als iemand die goed overweg kan met de mandinades , die tweeregelige verzen die op Kreta zo populair zijn. Soms hebben die een romantische inhoud, maar even vaak - of vaker - zijn ze ironisch van aard. De Kretenzers zijn immers geboren spotvogels en ze plagen elkaar graag. Daarbij kunnen ze tegen een stootje en dat is ook wel nodig. Ze zijn ook rad van tong, en ook dat is nodig want de mandinades zijn doorgaans geïmproviseerd. De Kretenzers wedijveren met elkaar in gevatheid en ze hebben respect voor iemand die daar goed in is - zoals Nikos Zoïdakis .

Maar Zoïdakis zou geen goede lyraris zijn als hij ook niet thuis was in de Kretenzische dansmuziek, want dat is tenslotte waarmee je je brood moet zien te verdienen: spelen op dorpsfeesten, trouwfeesten en dergelijke.

En Zoïdakis zou geen kind van zijn generatie zijn als hij niet verder keek dan de grenzen van de eigenlijke traditie. Net als vele anderen bouwt hij ook voort op hetgeen vele generaties voor hem geperfectioneerd hebben. Hij brengt dus ook meer recente nummers, die wat meer modern aandoen.

Tenslotte flirt hij ook al eens met niet-Kretenzische muziek. Dat kan dan de endechna zijn, de Griekse kunstmuziek, maar recent werkte hij zelfs samen met Nigma, een hip-hop groepje dat in 2007 werd opgericht. De samenwerking was min of meer voor de grap, ter gelegenheid van de officiële aankondiging dat een album van Zoïdakis goud had behaald. Dergelijke prijsuitreikingen worden door de platenmaatschappij op touw gezet en ze staan natuurlijk ook in dienst van de promotie. In dit geval werd de gelegenheid aangegrepen om de aandacht te vestigen op de eerste plaat van Nigma, die enkele weken later bij dezelfde maatschappij zou verschijnen. Daarom brachten de drie jongens van Nigma samen met Nikos Zoïdakis een rap-versie van enkele mandinades . Het was bedoeld als stunt maar toch waren de aanwezigen onder de indruk.

Dat "gouden album" was "Ένα ταξίδι με τη λύρα μου" ( "Ena taksidi me ti lyra mou" , Een reis met mijn lyra), verschenen in 2008. Het is een dubbel-cd die in zekere zin typisch is voor de veelzijdigheid van Zoïdakis . Op de eerste cd staan vooral moderne nummers, zoals bijvoorbeeld het instrumentale nummer waaraan het album zijn naam ontleent: dat werd geschreven door Vasilis Karras . De tweede cd bevat dan een live-opname van een feest dat Zoïdakis speelde. Er staan niet minder dan 25 nummers op waarmee je zo een Kretenzisch feestje kan opzetten. Sommige daarvan zijn traditionele liedjes, andere zijn nieuw werk van Zoïdakis zelf maar wel op traditionele melodietjes. De formule van dit album, met "2 in 1", biedt voor elk wat wils. Ook uit een ander detail blijkt duidelijk dat men op een breder publiek mikt dan "alleen maar" Kretenzers: op de cover staan de namen van de dansen er netjes bij vermeld: syrtos, kalamatianos, pentozalis, ...

"Ena taksidi me ti lyra mou" werd uitgegeven door ... Lyra en het is allicht geen toeval dat Nikos Zoïdakis bij die grote platenmaatschappij onderdak gekregen heeft. Niet vanwege de naam maar wel omdat zijn vorige platen ook al vlot van de hand gingen, ook al zat hij toen nog bij kleinere platenboeren als Kriti en Faistos en die kunnen natuurlijk minder middelen inzetten voor de marketing. Er is sprake van drie gouden en één platina maar de enige gouden plaat die we hebben kunnen vinden is de hoger genoemde "Ena taksidi" . De cijfers worden natuurlijk in Griekenland even vrolijk gemanipuleerd als elders (de platenmaatschappij beschouwt een exemplaar als "verkocht" van zodra het in de winkel ligt) maar een andere reden is misschien de evolutie in de criteria voor "goud" en "platina". De vereiste aantallen worden namelijk steeds maar naar beneden bijgesteld. Zoïdakis bracht al in 1989 zijn eerste eigen plaat uit, toen moest je nog 50.000 exemplaren verkopen voor goud. Eind september 2002 was 20.000 al voldoende en sinds september 2006 is 15.000 de norm. Platina is in die zelfde periode "gezakt" van 100.000 (1990) naar 30.000 (2006). Intussen had Zoïdakis al een tiental eigen platen op de markt. Mogelijk waren er daar een paar bij die volgens de nieuwe norm goud (of platina) zouden geweest zijn en meer heeft de marketing niet nodig om de geschiedenis te herschrijven. Een andere mogelijkheid is natuurlijk ook dat onze gegevens gewoon niet volledig zijn.

Hoe dan ook is er recent - in maart 2010 - wel een tweede (of vierde?) gouden plaat bijgekomen. Dat is dan "Όμορφη Παρέα" ("Omorfi parea", Goed gezelschap), verschenen in juni 2009. Het is alweer een dubbel-cd en deze keer bevatten beide schijfjes een live-opname van de optredens van Zoïdakis in Athene (in de Kretenzische club "Kritiko konaki" in de Gazi-wijk), tijdens het winterseizoen 2008-2009). Ook dit album verscheen bij Lyra.

Al bij al zal duidelijk zijn dat Nikos Zoïdakis - ongeacht wat hij vandaag de dag in zijn prijzenkast heeft zitten - toch wel een grote meneer is. Meer is voor de echte liefhebber van Kretenzische muziek niet nodig om naar Charleroi af te zakken.

Het " Centre Hellénique d'Etudes du Folklore - Tradidanse " organiseert al jarenlang cursussen Griekse dans. Naar goede gewoonte geven ze ook dit jaar weer een voorstelling waarbij de dansgroepen van de vereniging laten zien waartoe ze in staat zijn. Tradidanse heeft een goede reputatie, niet alleen omwille van het niveau dat de leerlingen behalen maar ook voor het enthousiasme en de motivatie die ze er meekrijgen. Veel Griekse ouders sturen er dus hun kinderen naartoe en er zullen dan ook een heleboel dansers zijn, van de allerkleinsten tot de volwassenen. Elke dans zal uiteraard in de bijpassende klederdracht uitgevoerd worden. De leerlingen kunnen overigens niet alleen dansen, ze kunnen ook zingen en ook dat willen ze laten horen.

In verband met dat hoge niveau is het trouwens interessant om weten dat Tradidanse niet aarzelt om ook de beginners te laten meedansen op deze voorstelling. Die zijn nog maar nauwelijks drie maanden geleden met de lessen begonnen maar toch zijn ze blijkbaar al ver genoeg gevorderd om voor publiek op te treden.

De titel van de voorstelling betekent "Griekenland danst op land en op zee" en meer kennis van het Frans heeft u niet nodig om er van te genieten..

De dansfroep van Fanouris Trikilis geeft opnieuw een voorstelling met Griekse dansen. Tussendoor kunt u genieten van een verzorgd menu.

Na de voorstelling volgt er een dansavond voor iedereen. De muzikanten van dienst zijn Pantelis en Stefanos. Wie dat wenst kan enkel de dansavond bijwonen.

Na hun geslaagde reeks optredens op het Balkan Trafik Festival vorige maand plooit Vinylio zich weer terug op hun thuisbasis, de Art Base.

De huidige bezetting is als volgt:

• Yannis Sarris (zang en bouzouki )
• Maria Spyroglou (zang en defi )
• Christos Sarantidis (zang en gitaar)

Over Vinylio leest u meer op onze januari 2010 maandpagina .

Deze interculturele avond, georganiseerd door het Centre Hellénique et Interculturel de Bruxelles ( Elliniko Kentro ) , wordt opgeluisterd met Griekse livemuziek van het duo Aris en Yannis.

Zoals gewoonlijk krijgt u een demonstratie van de dansgroep van het centrum, maar u kunt er zelf ook dansen. Bovendien zijn er Griekse mezedes en wijnen te verkrijgen. Een volledige maaltijd, zoals op vele andere Griekse feesten, is hier meestal niet verkrijgbaar.

Al vijftien jaar lang is het Brussels Jazz Marathon festival een vaste waarde voor de jazz-liefhebber en een barometer voor wat Brussel zoal op muzikaal gebied te bieden heeft. Brussel heeft van oudsher al een stevige internationale reputatie als muziekstad met het accent op jazz. Maar het zal niemand echter verbazen dat het aanbod zich gaandeweg heeft uitgebreid en al even groot en divers is als de Brusselse samenleving zelf.

Het Brussels Jazz Marathon festival is als het ware een staalkaart van het huidige aanbod. Niet minder dan 125 concerten op slechts drie dagen: van vrijdag 28 tot en met zondag 30 mei, op vier openluchtpodia op de mooiste pleinen van de hoofdstad van Europa, of binnen in een aantal clubs, zalen, cafés en hotels. Een weekend lang bruist Brussel nóg meer dan anders, van binnen en van buiten.

Sinds vorig jaar neemt ook de Art Base deel aan dit festival. De spits werd toen afgebeten door Takis Mendis met zijn groep, met een heel eigen interpretatie van de Griekse blues.

Dit jaar wordt het thema nog wat uitgebreid: de Art Base brengt drie groepen in stelling voor een heuse Greek Blues Night . Vinylio, Takis Mendis en Skafari.- zeven muzikanten in totaal - bundelen hun krachten en brengen drie verschillende benaderingen van de Griekse blues, de rembetika .

Vinylio , het trio dat sinds begin dit jaar vooral in het Brusselse optreedt, kent u natuurlijk al. Zij proberen in hun vertolkingen de Griekse rembetika zo authentiek mogelijk over te brengen.

En wie kent ondertussen Takis Mendis niet? In zijn repertoire van Griekse muziek zitten ook flink wat rembetika-liederen. Maar zijn vertolkingen krijgen soms een bluesy, dan weer een jazzy karakter, en naarmate de avond vordert wordt de sfeer alsmaar melancholischer om soms zelfs met een heuse serenade te eindigen.

De derde naam in het rijtje zal minder bekend klinken, maar daar is een goede reden voor: de groep Skafari is niet alleen kersvers, deze Greek Blues Night is meteen ook hun première. Skafari brengt Nederbetika , en dat zijn Griekse rembetika-melodieën waarop ze een eigen Nederlandstalige tekst monteerden. Het gaat dan wel degelijk om eigen teksten, en ook al is het onderwerp soms hetzelfde als het origineel, toch zijn het geen vertalingen van de Griekse tekst. Het zijn altijd leuke, luchtige teksten, aangepast aan het hier en het nu, soms teder, maar bijna altijd voorzien van een flinke dosis humor.

Skafari heeft geen boodschap, en voor een stevige aanklacht of een goeie ouwe protestsong ben je bij hen aan het verkeerde adres. Hun "Nederbetika" zijn gewoon leuke liedjes, goed voor een leuke avond. Voor diegenen die de "echte", dus de Griekse rembetika (of heet dat dan "opperbetika"?) beschouwen als een soort ondergrondse verzetsbeweging zullen de nederbetika-teksten misschien van een ondraaglijke lichtheid lijken. Maar wie weet, misschien zullen nederbetologen binnen tachtig jaar ook de maatstaven van dan gebruiken om - bijvoorbeeld - de tekst van Skafari over "De afstandsbediening" te interpreteren. Op de melodie van "Athinaïssa" van Anestis Delias gaat die over een afstandsbediening die eerst kapot is en dan weer heel, maar veel maakt het niet uit, er is toch niets op tv. Voor een publiek uit 2090 zal dat misschien heel erg ondeugend of zelfs ronduit anarchistisch klinken - tenzij men hen uitlegt dat het in 2010 nog perfect legaal was om naar meer dan één tv-programma te kijken.

Tot 1936 was ook hasjiesj volkomen legaal in Griekenland. Dus als een rembetis in die tijd zong dat hij zin had in een stevige waterpijp, dan bedoelde hij daar niets anders mee dan iemand die vandaag zingt dat hij vanavond naar een goed restaurant gaat voor een heerlijke maaltijd met een goede fles wijn erbij. En als iemand vandaag over een afstandsbediening zingt, dan is dat niet noodzakelijk een statement van verzet tegen de debiliseringscampagne van de massamedia, ook al zullen de laatste verlichte geesten in 2090 misschien beseffen dat "men" toen al (dus in 2010) met veel geestelijk laxeermiddel het pad effende voor het totaal uitschakelen van het individuele denkvermogen, wat dan zou leiden tot het - vanaf 2023 en uiteraard op massale vraag van de bevolking - inplanten van een hersenbesturingschip. Maar daar liggen de nederbetes van Skafari anno 2010 niet van wakker, toch niet in hun liedjes. Overigens gaan veel van hun liedjes gewoon over de meisjes van hun dromen en dat is natuurlijk een tijdloos onderwerp.

Bezetting van deze Greek Blues Night:

Vinylio

• Yannis Sarris, zang en bouzouki
• Maria Spyroglou, zang en defi
• Christos Sarantidis, zang en gitaar

Takis Mendis , zang en bouzouki

Skafari

• Dimi Dumo, zang en mondharmonica
• Karsten de Vilder, zang en gitaar
• Frans De Clercq, zang en bouzouki

Twee leden van Skafari, Dimi Dumo en Karsten de Vilder, zijn bij sommigen onder u misschien bekend van - onder meer - Les Øffs. Met deze groep brachten zij eerder al Nederlandstalige versies van Griekse liederen. Vlaamse rembetika eigenlijk, maar tot nog toe zonder bouzouki . Voor zover dat al een gebrek was is daar nu aan verholpen, want Frans De Clercq, de derde man van Skafari, staat in voor de bouzouki .

Dit concert biedt een overzicht van enkele belangrijke Griekse componisten van de Twintigste Eeuw: u hoort werk van Dimitris Dragatakis (1914-2001), Nikos Xanthoulis (°1962), Nikos Skalkottas (1904-1949), Konstantinos Kydoniatis (1908-1996), Dinos Constantinídes (°1929), Yannis Konstantinídis (1903-1984) en Manos Hadjidakis (1925-1994).

De musici die de werken van deze Griekse componisten zullen uitvoeren zijn:

• Christos Kolovos (viool)
• Marina Kolovou (cello)
• Titos Gouvelis (piano)

Christos Kolovos (Χρήστος Κολοβός, Athene 1979) studeerde van 2003 tot 2007 viool aan het Noord-Nederlands Conservatorium van de Hanzehogeschool Groningen maar hij is beslist geen gewoon studentje. Hij werd geboren in een muzikale familie in Griekenland. Vader was (tot aan zijn pensionering) solist klarinet bij de Nationale Griekse Opera en moeder is pianiste en geeft les aan het Conservatorium van Athene. Zoon Christos heeft een diploma viool van datzelfde conservatorium op zak. Daarna gaf hij zelf een tijdje les aan de muziekhogeschool in Dion. In 2003 kwam hij eerder toevallig in Groningen. Hij had gehoord van de reputatie van de Duitse viooldocent Florian Donderer en besloot bij hem verder te studeren, ongeacht waar die les gaf. Dat bleek Groningen te zijn en, zegt Kolovos, ik heb pas later beseft dat het ook nog een hele goede school is ook. Bij zijn afstuderen in Groningen, in maart 2007 , organiseerde hij daar een concert waarbij hij, net zoals nu, een aantal bekende en minder bekende componisten aan het Nederlandse publiek wil voorstellen. Na Groningen keerde hij Nederland niet de rug toe, hij zette integendeel zijn studies verder in Amsterdam, en momenteel studeert hij orkestdirectie aan het Fontys Conservatorium van Tilburg. Christos Kolovos heeft een bijzondere belangstelling voor het werk van Kydoniatis. Hij heeft de componist persoonlijk gekend want die was bevriend met zijn ouders, aan wie hij muziektheorie had onderwezen en voor wie hij later verschillende composities schreef. Christos vindt het zonder meer een onrecht dat Kydoniatis niet de erkenning krijgt die hij verdient en hij probeert daar op allerlei manieren wat aan te doen. Na de dood van de componist begon hij een inventaris op te maken van zijn werk, hij publiceert over hem en in 2000 richtte hij het "Kydoniatis String Quartet" op waarmee hij verschillende concerten gaf.

Ook de pianist en organist Titos Gouvelis (Τίτος Γουβέλης, Athene, 1977) is geen groentje. Hij leerde piano op zijn zevende en studeerde af aan het Conservatorium van Athene met indrukwekkende resultaten. In 1998 studeerde hij verder aan het Royal College of Music in Londen en later aan de Royal Scottish Academy of Music and Drama (Glasgow). Sinds 2003 doceert hij zelf piano aan het Conservatorium in Athene. Van zijn vele prijzen en onderscheidingen noemen we slechts de eerste prijs in de International Concerto Competition tijdens het Croydon Festival 1999 in Engeland. Hij speelde in verschillende symfonische orkesten in binnen- en buitenland en gaf ontelbare recitals van componisten als Beethoven, Liszt, Mozart, Rachmaninov, Tchaikovsky, Brahms, Mendelssohn, ... In 2003 richtte hij met twee anderen het Trio Sedna op en in 2004 haalden die prompt de eerste prijs in het onderdeel kamermuziek bij de Internationale Wedstrijd voor Jonge Musici in Chieri (Noord-Italië).

Celliste Marina Kolovou (Μαρίνα Κολοβού, Athene 1984) is de zus van de violist en ook zij heeft talent. Ze speelt cello sinds haar zesde en met haar vijftien jaar eindigde ze tweede bij een wedstrijd voor cellisten in Athene. In 2003 was ze finaliste bij de Griekse selectie voor het Europees Jeugdorkest. In 2004 behaalde ze haar diploma aan het Conservatorium te Athene en daarna kwam ze naar Amsterdam om verder te studeren aan het conservatorium daar. Ze speelde mee in verschillende orkesten, was onder meer soliste bij het Nationaal Symfonisch Orkest van Thessaloniki en het Athens State Orchestra, en ze speelde met het Grieks-Turks Jeugdorkest in Ankara (Turkije). Ook met het "Kydoniatis String Quartet", dat ze samen met haar broer oprichtte, trad ze veelvuldig op. Sinds oktober 2009 is ze solo cello bij de zelfde Nationale Griekse Opera waar haar vader solo klarinet was.

Dit concert wordt mogelijk gemaakt door de Organisatie voor Griekse Musici "Apollon" . Dat is een (Griekse) vereniging, een soort coöperatieve, die voor de aangesloten leden de auteursrechten beheert en ervoor zorgt dat opbrengsten van optredens, cd's, radio- en tv-uitzendingen en dergelijke integraal bij de musici zelf terechtkomen. Ook het Athens State Orchestra verleent zijn medewerking.

Het concert gaat door in het imposante kader van het Museum Geelvinck , dat gehuisvest is in de riante woning - zeg maar stadspaleis - dat de steenrijke handelaar Albert Geelvinck in 1687 liet bouwen. Het museum geeft een goed beeld van het leven in de Gouden Eeuw. Dit concert vindt plaats - net als al de andere concerten die het museum elke zondag organiseert - in het salon waar vroeger ook de huisconcerten gegeven werden. Zo kunt u meteen ook ervaren hoe kamermuziek oorspronkelijk moet geklonken hebben.

Enkele dagen voor dit concert opent er overigens een thema-tentoonstelling. Die heet "Splash!" en gaat over vijvers en fonteinen in de Amsterdamse binnenstad, vroeger en nu. De officiële opening is eigenlijk pas op 29 mei, maar u mag toch al eerder een kijkje nemen.

En tenslotte is er nog de indrukwekkende tuin, bij mooi weer altijd een bezoekje waard (maar hou het dan wel stil - letterlijk dan: in verband met de omwonenden vraagt men u om gedempt te praten, gsm's af te zetten en dergelijke). Tijdens het bewonderen van de tulpen, die op dit moment in bloei staan, kunt u dan mijmeren over het verband tussen de huidige economische perikelen en de "Tulpenmanie", nu bijna vier eeuwen geleden. In de Gouden Eeuw werd er namelijk druk gespeculeerd op de prijzen van tulpenbollen. De tulp was nog maar pas halfweg de Zestiende Eeuw uit Klein-Azië gehaald en aan het begin van de Zeventiende Eeuw werden waanzinnige prijzen geboden voor bepaalde variëteiten. In februari 1637 stortte de markt plots in elkaar en velen verloren al hun hebben en houden. Daar waren ook heel wat gewone mensen bij, verleid door de aantrekkelijke winstmogelijkheden die hen voorgespiegeld waren.

Het Centre Interculturel Agora te Luik organiseert nogmaals een Griekse avond. Die bestaat uit twee delen.

Eerst is er een rembetika-concert met de groep Bellas (zang, bouzouki, baglamas e.a.).

Nadien is er een dansavond met laïka-muziek.

Uiteraard is er ook eten te verkrijgen: brochetjes met frietjes en een mezze.