"Monsieur Doumani", het Cypriotische trio met de Frans-klinkende naam en de eigenzinnige muziek, pakt andermaal hun koffers voor een nieuwe "European Tour" .

In hun bagage hebben ze een nieuw album, hun vierde al. Alles goed en wel beschouwd is het zelfs kakelvers, want het verscheen nog maar pas op 10 september 2021. Eigenlijk hadden ze dat al in december 2021 willen komen voorstellen, maar dat is niet doorgegaan wegens corona. Toch is het niet alleen vanwege dat album dat ze op tournee gaan, en ook niet alleen om - met een jaartje vertraging - hun tiende verjaardag te vieren (ze werden opgericht in 2011), want ze hebben in die tien jaar nog niet veel anders gedaan dan de wereld rondreizen om overal te gaan optreden. En ze deden dat met zoveel succes dat ze inmiddels een goedgevulde prijzenkast hebben. Zowat elke onderscheiding die er in het genre "wereldmuziek" te behalen valt, hebben ze ook behaald.

Dat brengt hen natuurlijk op het radarscherm van heel wat zalen waar de programmator al eens over de rand van het doordeweekse aanbod durft kijken. Het publiek vindt dat helemaal niet erg, dat bleek al toen ze de vorige keren in de Lage Landen waren.

Naar aanleiding van hun eerste doortocht in april 2016 schreven we vrij uitgebreid over de beginjaren van de groep, over hun aanpak en hun visie. Dat artikel is nog altijd het nalezen waard.

Toen ze drie jaar nadien weer terugkwamen, schreven we heel uitgebreid over hun derde album, "Angáthin". Dat artikel staat nog altijd op onze april 2019 maandpagina en ook dat is eigenlijk verplichte lectuur om ten volle van het concert te kunnen genieten - alhoewel u zich natuurlijk ook gewoon kunt laten onderdompelen in hun muziek.

Als u dan toch die twee teksten gelezen heeft, dan kunnen we hier volstaan met het aanstippen van de verschillen en de gelijkenissen tussen de tijd van toen en die van nu.

Eén gelijkenis is alvast dat de toekomst van het Akamas schiereiland als natuurgebied nog steeds niet helemaal verzekerd lijkt. De plannen van de projectontwikkelaars lijken voorlopig in de koelkast te zitten, maar wie weet? En ook de toekomst van hun verdeelde vaderland Cyprus zelf lijkt even uitzichtloos als altijd - of misschien nog erger.

Wat de verschillen betreft is er alvast iets dat meteen opvalt als je de groep een beetje kent. Hun samenstelling is namelijk voor één derde gewijzigd. Nu bestaan ze uit:

• Antonis Antoniou ( Αντώνης Αντωνίου ) : tzouras , elektronica en zang
• Andys Skordis (Άντης Σκορδής) : gitaar, loops en backing vocals
• Demetris Yiasemides (Δημήτρης Γιασεμίδης) : trombone, dwarsfluit en zang

De gitarist en mede-oprichter van het trio, Angelos Ionás, verliet inderdaad de groep in 2019. Zijn plaats werd ingenomen door Andys Skordis, die al vaak met hen meegereisd was als sessie-gitarist en die nu full-time bij de band kwam. Hij bracht ook nieuwe ideeën met zich mee, die wonderwel aansloten bij een soort innerlijke drang die de anderen al een tijdje hadden gevoeld om nieuwe wegen te gaan verkennen.

Het resultaat is al te zien in de bezetting: elektronica en loops zijn nieuw voor "Monsieur Doumani". Maar ze gebruiken die bedachtzaam en weloverwogen. Hun nieuwe sound is veel rijker dan vroeger, en ook meer complex. Maar ze hebben er wel hard aan gewerkt om het allemaal overtuigend te laten klinken, voor het publiek uiteraard maar ook voor zichzelf. "Anders wordt het al snel vervelend", zeggen ze.

Hun teksten blijven ontzettend belangrijk, en toch blijven ze zingen in hun moedertaal, het Cypriotisch. Dat is voor het overgrote deel van hun publiek nog meer ontoegankelijk dan het standaard Grieks, en dus zorgen ze voor goede vertalingen en voor wat toelichting. Met onze eigen toelichting willen we daar gewoon wat op anticiperen. Het pad effenen, als het ware.

Licht brengen in de duisternis is echter het laatste wat we willen doen, zeker bij hun nieuwe album. Dat zou immers het hele opzet teniet doen.

Dat album heet namelijk "Pissourin" (Πισσούριν) en in het Cypriotisch betekent dat zoiets als "diepe duisternis". Niet alleen in het Cypriotisch eigenlijk, want ook het "standaard Grieks" kent het woord "πίσσα" (pissa). En nee, daar wordt geen Italiaans gerecht mee bedoeld - tenzij het te lang in de oven heeft gestaan, want "πίσσα" is pek of teer, en bij uitbreiding betekent het dus ook "zwart, donker". Enige gelijkenis met het Nederlandse "pikdonker" is niet louter toevallig, want ook dat woord zou op dezelfde Indo-Europese stam teruggaan. Zeker is dat niet, maar wel zeker is dat "pissourin" op Cyprus gebruikt wordt om de diepe duisternis in het holst van de nacht aan te duiden.

Het is die sfeer die "Monsieur Doumani" op dit nieuwe album wil oproepen. In die pikzwarte duisternis, in die schemerzone tussen droom en werkelijkheid, gaan ze op zoek naar de essentie der dingen, naar de betekenis van het leven. Het geeft hen de mogelijkheid om zich los te maken van aardse beslommeringen die overdag hun geest en hun ziel ketenen. Zoals ze het zelf uitdrukken is dat "a chance to leave behind what keeps our mind and soul down and to be able to fly towards freedom and love" .

Die duisternis is wel niet leeg. Je ziet de maan, de sterren en de planeten, en je hoort de rivieren kabbelen. Allemaal dingen die tot de verbeelding spreken. En dan zijn er natuurlijk nog allerlei schepselen die de nacht bevolken: uilen, vleermuizen, ... maar ook de bovennatuurlijke wezens komen dan tevoorschijn. Om het met de titelsong "Pissourin" te zeggen:

Στα πισσούρκα ξημουττίζουν

τζ̆αι σε ξ̆υούσιν

Τες οθόνες σου γυαλλίζουν,

στ’ όρομαν σου ξαγρυπνούσιν

Gelukkig zorgt "Monsieur Doumani", net als bij hun vorige albums, ook nu weer voor een uitstekende Engelse vertaling, en dan wordt dat:

They sneak out in the darkness of night 

and they scratch you

They polish your screens,

they stay awake in your dream

Al die nachtelijke verschijnselen zijn op het album vertegenwoordigd. Een citaat uit "Πούλια" (Poulia, Pleïaden) geeft een goed beeld van de surrealistische sfeer die de liedjes soms uitstralen:

Άφκει η πούλια, πέμπει σινιάλον

στο μαξιλάριν του νου το πλάνον

να με ζαλίσει, να με τζ̆οιμήσει

στην μαύρην τρύπαν να με ρουφήσει

Ξυπνούν τα δαχτύλια τζ̆αι παίζουσιν πιάνον

μες σ’ απροσγείωτον αεροπλάνον

λικνίζουν τα πόθκια, χορεύκουν σάμπες

κότσινoν ρεύμαν τζ̆αι σπάζουσιν λάμπες

Of in het Engels:

The Pleiades turn their lights on, sending a signal 

on my mind’s deceitful pillow

to make me dizzy, to put me to sleep 

to suck me into a black hole

The fingers wake up and play the piano

in a never-landing airplane

the feet sway dancing the samba

in the red current light bulbs shatter

Op die manier gaat het eigenlijk de hele tijd door. Bij daglicht zou je er geen touw aan kunnen vastknopen, maar in de geheimzinnigheid van de duisternis klinkt het ineens allemaal heel gewoon en vanzelfsprekend.

Een rivier die ondersteboven stroomt? Geen probleem als je (droomt dat je) een κουκκουφκιάος (koukkoufkiaos) bent, een uil dus, en je daarom vrij kan bewegen in "dezelfde lucht waarin ook vliegende tapijten varen". Als je dan de sterren ziet flonkeren, dan spring je omhoog, grijpt ze vast en plant ze in je geest. Zo simpel is dat, althans volgens het liedje.

De tracklist leest inderdaad als een inventaris van nachtelijke verschijnselen. De sterren en de uil hadden we al, maar het album bevat ook vleermuizen en een fee.

Ook Τιριτίχτας (Tiritichtas) en Αστραχάν (Astrahán) zijn ingeblikt. Die zijn respectievelijk de opener en de afsluiter van het album. Geen probleem als u hen niet kent, want zij bestaan alleen in de verbeelding van "Monsieur Doumani" (en hun luisteraars). De eerste bestaat misschien helemaal niet, want het liedje is een soort verslag van allerlei geluiden die ze 's nachts zoal horen, en dan vragen ze zich af waar die vandaan komen. "Άτζ̆απις σου εν ο Τιριτίχτας;" (Atzapis sou en o Tiritichtas), Zou het Tiritichtas kunnen zijn?

Astrahán is duidelijk de naam van een zeemeermin. Die zijn er 's nachts inderdaad ook. Cyprus is een eiland, weet u nog wel? Of misschien is het wel Afroditi, de godin van de liefde, die daar ooit uit het schuim (αφρός) van de golven verrees? Het liedje hoopt in elk geval dat Astrahán gauw terugkomt, want zonder haar is het toch maar erg gewoontjes en dus saai.

Tekst en muziek voor dit liedje werden geschreven door Andys Skordís, de "nieuwe" gitarist van de groep. De muziek voor al de andere liedjes staat op naam van Antonis Antoniou maar volgens hem is het ook hier "band-werk" geweest. Ook bij de vorige albums vertelde hij dat ze een idee voor een nieuw liedje altijd in de groep gooien, en dat ze dan samen aan de slag gaan om het verder uit te werken. Misschien was dat deze keer wat minder het geval, want voor een goed gebruik van hun nieuwe, rijkere instrumentatie moest er eerst goed nagedacht worden over de structuur van de muziek.

De meeste andere teksten zijn, net als de muziek, ook van Antonis Antoniou , maar er is er één die we voor het laatst wilden houden. Die tekst werd geschreven door Marios Epaminondas (Μάριος Επαμεινώνδας), de leraar met belangstelling voor geschiedenis en zelfverklaard "erratic activist" waar we het al uitgebreid over hadden in de bespreking van hun vorige album "Angathin" op onze april 2019 maandpagina .

Hij raakte bevriend met de jongens van "Monsieur Doumani" en om hen te plagen schreef hij enkele gedichten voor hen. Hij daagde hen dan uit om die op muziek te zetten, wat ze prompt deden.

Iets dergelijks gebeurde ook nu weer. Op het einde van een nachtje samen stappen filosofeerde Antonis Antoniou dat je eigenlijk gewoon gek moet zijn om in deze wereld te kunnen floreren. Als ze het goed hadden, dan hadden ze dat te danken aan hun waanzin, beweerde hij. Dat volstond voor Marios Epaminondas om de tekst voor "Καλικάντζ̆αροι" (Kalikandjari) te schrijven. Het kleinste (Griekse of Cypriotische) kind weet wat daarmee bedoeld wordt, en voor de anderen is er nog altijd onze januari 2005 maandpagina , waar we het uitgebreid hadden over deze mythische wezens.

Samengevat zijn de Kallikantzari een soort kwelgeesten die normaal onder de grond leven. Daar knagen ze het hele jaar door aan de wortels van de boom waarop de aarde rust. Tijdens de "Twaalf Dagen", de periode tussen Kerstmis en Driekoningen, mogen ze met vakantie boven de grond. Daar hangen ze dan - als zovele toeristen - eens flink de beest uit. Na Driekoningen moeten ze terug aan het werk, maar tegen die tijd zijn de wortels van de boom weer aangegroeid en kunnen ze van voor af aan beginnen. Tijdens hun vakantie zijn ze vooral 's nachts actief, want als goede ondergronders zijn ze bang van het zonlicht. Ze zijn een beetje gek, en ze zijn gevaarlijk voor mensen die hun pad kruisen. Gelukkig zijn ze niet al te snugger en snelle denkers kunnen hen dus vrij gemakkelijk om de tuin leiden.

In de tekst van het liedje speelt "Monsieur Doumani" natuurlijk de rol van de "gekke" Kallikantzari, en zij zingen:

Εν διούμεν γρόσιν τζ̆’ όπου μας νυχτώσει

Ποιος γρωστεί, ποιος έσ̆ει να πιερώσει;

Φούρνους να πυρώσει πριν να ξημερώσει

Μόνον η πελλάρα θα μας σώσει

In bovengronds Engels wordt dat:

We don’t give a damn, who cares where night finds us

Who’s in debt, and who can pay? 

Let the night stoke up the fire before the day breaks

Only our craziness will save us 

Met andere woorden: laat ons maar gewoon gek zijn, dat doet geen pijn, wel integendeel. Of, zoals ze het zelf uitleggen, "[it is] a way of saying we’ll provoke the system by refusing to be normal" .

Daarmee is het meteen ook de enige tekst op "Pissourin" die een beetje in de buurt komt van de "stekeligheid" van "Angathin", waar ze met scherp schieten op allerlei wantoestanden.

Overigens is er wel iets van aan, van dat "weigeren om normaal te zijn". Je zou inderdaad verwachten dat een groep als "Monsieur Doumani", die toch internationaal steeds meer waardering krijgt, zou overschakelen op Engelse teksten. Dat doen ze dus mooi niet, en - zoals we eerder al schreven - het feit dat ze consequent hun moedertaal blijven gebruiken is op zich ook al een statement.

Dat internationale succes moet je dan eigenlijk wel op rekening schrijven van hun muziek. Die heeft kennelijk voldoende expressieve kracht om ook indruk te maken op een luisteraar die de taal niet kent.

Hun zichtbaarheid zal allicht nog groter worden omdat "Pissourin" uitgebracht wordt door Glitterbeat Records, het relatief jonge Duitse label dat zelf al heel wat deining veroorzaakte op WOMEX en andere kanalen waar programmeurs van wereldmuziek zich informeren. Samen met de indrukwekkende internationale prijzenkast van "Monsieur Doumani" zorgt dat ook nu weer voor een "European Tour" met een duizelingwekkend reisschema. In november 2021 stonden Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Zwitserland, Denemarken en Zweden op hun programma, in december hadden daar Nederland en België moeten bijkomen. Een onooglijk klein virusje heeft anders beschikt. Nu komt er dus een tweede poging.

Praktische gegevens
Zondag 1 mei 2022, 16u00, Muziekclub 't Ey, Koutermolenstraat 6b, 9111 Belsele (Sint-Niklaas) (B) Tickets: € 18,- (of € 15 voor leden). Dit evenement is voorbey, reserveren is niet meer mogelijk.
Woensdag 4 mei 2022, 20u30, OCCII, Amstelveenseweg 134, 1075 XL Amsterdam (NL) Tickets: € 8,50 (incl. reservatiekost). Let op: "Monsieur Doumani" is niet de enige act op deze "Rebel Up! Soundclash night". Er zijn ook nog optredens van "Drone Alone" en van het Brusselse DJ Collectief "Rebel Up!" en van DJ Papelon Kifesh. Dit optreden is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.
Vrijdag 6 mei 2022, 21u00, Grounds, Pieter de Hoochweg 125, 3024 BG Rotterdam (NL) Tickets: € 15 in voorverkoop, € 17,50 aan de kassa. Dit is het uitgestelde concert van 19 december 2021. Gekochte tickets blijven geldig. Dit concert is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.
Zaterdag 7 mei 2022, 14u00, De-X (Qbus), Middelstegracht 123, 2312 TV Leiden (NL) Tickets: € 12,50 in voorverkoop, € 15 aan de kassa (€ 10 voor studenten). Dit is het verplaatste concert van 17 december 2021. Gekochte tickets blijven geldig. Dit concert is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.
Vrijdag 5 augustus 2022, 20u30, 't Folk Muziekcentrum, Dikkebusstraat 234, 8950 Dranouter (B) Het festival loopt van 5 tot 7 augustus, wij lichten er enkel de vrijdag uit omdat Mounsieur Doumani die dag optreedt. Zij worden voorafgegaan door nog heel wat andere groepen vóór hen, en ook na hen komen er nog andere. Er zijn verschillende prijsformules. Een dagticket kost bijvoorbeeld € 87 in voorverkoop, en voor een weekendticket is dat € 142. Dat is dan desgewenst te combineren met "food- en dranktickets", campingtickets e.d.m. Dit festival is inmiddels wel voorbij.
Zaterdag 6 augustus 2022, 20u15, Het Predikheren, Goswin de Stassartstraat 88, 2800 Mechelen (B) Tickets: € 10 (of € 2 voor houders van een Uitpas Mechelen met kansentarief). Dit optreden is een onderdeel van het "Predikheerlijke Zomer" festival, dat loopt van 24 juni tot 16 september (!). Wij lichten er enkel het optreden van Monsieur Doumani uit, maar uiteraard zijn er nog veel andere groepen te beleven. Dit evenement is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.

 

De Griekse groep StarWound komt opnieuw naar België om daar het festivalseizoen te helpen afsluiten.

Zelf hebben ze er alvast zin in. Het zijn zowat hun eerste buitenlandse optredens na corona. In Griekenland zijn ze al enkele maanden geleden begonnen aan een nieuwe doorstart, eerst op kleine schaal, maar het lijkt steeds sneller te gaan. Ook daar is het publiek hen immers niet vergeten. Dat kan ook moeilijk, want overal maken ze een diepe indruk, en ze worden telkens weer teruggevraagd.

Hun optredens waren altijd al zorgvuldig samengesteld. Ze willen er namelijk een mooi, samenhangend en evenwichtig geheel van maken. Dat blijft ook zo, en ook de bouwstenen zijn nog steeds dezelfde: een mix van (veel) eigen werk met (enkele) covers van bekende nummers van anderen.

Inmiddels hebben ze al twee eigen albums om daar wat materiaal uit te putten, maar er zijn nu ook zeven fonkelnieuwe liedjes, waarvan er vijf zelfs nog helemaal onuitgegeven zijn. Voor de covers gaan ze sprokkelen bij bekende namen als Portishead, Amanda Palmer of Florence and the Machine. Misschien doen ze er ook nu weer wat Nina Simone of Medodie Gardot doorheen, zoals bij eerdere optredens. Ze kiezen immers enkel liedjes die ze zelf graag horen, en die ze dus ook met plezier brengen.

Dat is een les die ze enkele jaren geleden geleerd hebben. Heel in het begin deden ze dat ook op die manier: doen wat ze graag doen. Zo waren ze begonnen in 2012, en in 2015 mondde dat uit in hun eerste album "Miles to Walk". Dat stond vol met ijzersterke nummers, met teksten die een enorme diepgang hebben. Dat bracht de sneeuwbal aan het rollen. De liedjes vonden helemaal vanzelf hun weg naar het publiek, zonder dat ze daar iets voor hoefden te doen. Ze werden gevraagd in steeds grotere clubs en tot hun eigen verbazing begonnen ze hun eigen werk op de radio te horen. Twee jaar later palmden ze ook het buitenlandse publiek in, en de optredens in de Benelux in maart 2017 werden een succes.

Dat schept natuurlijk hoge verwachtingen, en die wilden ze niet teleurstellen. Maar precies daarom worstelden ze met het vervolg. Tot dan toe waren hun liedjes - zowel muziek als tekst - telkens spontaan komen opborrelen, meestal als gevolg van een specifieke ervaring, of als uiting van een persoonlijk gevoel dat ze van zich af wilden schrijven. Nu was het tijd voor een nieuw album, maar ze hadden nog niet genoeg materiaal om dat op te vullen, en dus probeerden ze nogal krampachtig om daar wat aan te doen. Tot ze zelf beseften dat ze verkeerd bezig waren - en daarmee hadden ze dan meteen de titel van het nieuwe album: "So Wrong".

Ze gingen dus weer voluit voor spontaneïteit, en bovendien zouden ze voortaan echt alleen nog gaan doen wat ze graag doen, beslisten ze.

De koerscorrectie kwam net op tijd, en met het album zelf was er dus helemaal niets "wrong", het was integendeel weer ijzersterk. Dat bleek ook toen ze het in september 2018 in de Lage Landen kwamen voorstellen.

Als gevolg van één en ander werden ze in januari 2020 uitgenodigd naar het Eurosonic Noorderslag Festival in Groningen. Dat leverde hen dan weer nieuwe contacten op, plus een hele reeks boekingen voor optredens in heel Europa.

In maart 2020 brak de corona-pandemie uit en de hele wereld ging op slot.

Zelf konden ze nog net op tijd wegkomen uit Athene, en ze trokken naar een stadje in de bergen van Centraal-Griekenland. Met een paar duizend inwoners was het daar alleszins veiliger om in lockdown te gaan dan in een miljoenenstad als Athene, vonden ze.

Hun creatieve geesten gingen natuurlijk niet in quarantaine en in die periode ontstond dus heel wat nieuw materiaal. Het zal niet verbazen dat ze vaak naar die ongeziene tijden verwijzen. Ook "Miles to Walk" was ontstaan uit zo'n crisis, de economische crisis dan, maar die teksten gaan niet over de crisis zelf, wél over de gevolgen waar ook zij mee geconfronteerd werden, of met andere gebeurtenissen die op hen indruk maakten. We hadden het daarover al op onze maart 2017 maandpagina , toen we uitgebreid ingingen op "Miles to Walk", en in september 2018 hadden we het over enkele nummers van hun tweede album, "So Wrong", die ook op een dergelijke manier ontstaan waren. Die benadering namen ze mee in ballingschap.

Ze hadden zich nog maar pas geïnstalleerd op hun berg toen er in mei 2020 het bericht binnenliep dat hun vriend Alexandar (Sasha) Neskov overleden was. Dat kwam als een donderslag bij heldere hemel, hij was nog maar pas vijftig geworden. Hij was niet alleen een persoonlijke vriend, hij was ook de sterdanser van de Griekse Nationale Opera, de "Εθνική Λυρική Σκηνή" (Ethniki Lyriki Skini). Hij was geboren in Servië maar hij kwam in 1996 naar Athene en twee jaar later was hij daar al tot "Principal Dancer" benoemd. Het is niet voor niets dat men hem omschrijft als "de beste balletdanser die ooit in Griekenland gedanst heeft". Vanwege zijn talent was hij niet alleen de lieveling van het publiek, maar door zijn charismatische karakter was hij ook geliefd bij al zijn collega's en bij iedereen die ooit met hem samenwerkte.

Onder hen ook Petros Bouras , de toetsenist van StarWound. Zoals we al vertelden in onze eerdere verhalen over de groep is hij immers ook een gevestigd concertpianist en in die hoedanigheid had hij - onder veel meer - ook de dansers van de "Ethniki Lyriki Skini" begeleid.

Het bericht van het overlijden van Sasha trof hem diep, ook al vanwege de timing en de locatie. De lente was op dat moment nog maar pas begonnen, en na een lange winter kwam de hele natuur uitbundig weer tot leven. In een grootstad valt dat niet zo op, maar in de bergen kan je daar niet naast kijken. Het contrast met Sasha, die veel te vroeg aan zijn eeuwige slaap begonnen was, kon dan niet groter zijn.

's Anderendaags schreef Petros in één ruk het liedje "Dancing Cloud" . De tekst vertelt over Sasha die de Lente omhelst en samen met haar tot in de hemel danst. Maar de Lente is natuurlijk wel het meest vergankelijke seizoen van het jaar en dus laat zij Sasha daarboven al snel in de steek. Hij blijft er alleen achter, een nieuwe wolk aan de hemel.

Het nummer bleef enkele maanden lang in de lade van StarWound liggen, en in maart 2021 kwam de groep eerst naar buiten met een ander resultaat van hun "corona-tijd". Dat nieuwe liedje heette "Rose" en het gaat over een jonge zangeres die droomt van succes, van optredens voor volle zalen met een enthousiast publiek, van een telefoon die de hele tijd rinkelt met aanvragen voor nieuwe optredens en interviews en vanalles. Gaandeweg realiseert ze zich echter dat de droom wel altijd een droom zal blijven, en zodra ze dat accepteert kan ze ook weer haar eigen leven hervatten en kan ze opnieuw openbloeien.

Dat is tenminste de tekst van het liedje, maar het liedje zelf trok zich daar niks van aan. Optredens waren er toen nog niet, vanwege corona, maar "Rose" vond wel haar virtuele weg naar allerlei radiostations over heel Griekenland.

Enkele maanden later, in mei 2021, ging "Dancing Cloud" in première - en het sprookje werd in zekere zin ook werkelijkheid. Het werd inderdaad uitgewerkt tot een heuse ballet-opvoering, gedanst door de Ethniki Lyriki Skini zelf. De choreografie is van Thanasis Solomós, zelf balletdanser maar daarnaast ook vast choreograaf "van het huis". Ook hij had Sasha Neskov dus goed gekend, en hij had volop uit zijn herinneringen geput om de muziek van StarWound tot leven te brengen op zo'n manier dat "Sasha er opnieuw bij was".

Met deze opvoering van "Dancing Cloud", gewijd aan de nagedachtenis van hun voormalige sterdanser, opende het gezelschap een heel festival dat gewijd was aan hedendaags ballet. De twaalf korte stukken, allemaal op muziek van Griekse componisten, werden verdeeld over vier avonden. De meeste andere werken waren speciaal gecomponeerd als balletmuziek, en bij ons weten was dat van StarWound de enige uitzondering. Ze konden toen ook nog niet weten dat er een jaar later zo'n festival zou komen. Op dat moment - aan het begin van de pandemie - wist niemand trouwens hoe het verder zou gaan.

In augustus 2021 stonden ze dan voor de eerste keer weer live op de planken, na achttien maanden gedwongen stilzitten. De laatste keer was Rotterdam geweest, waar ze in januari 2020 nog even langsgingen toen ze vanuit Groningen weer naar Athene terugkeerden. Na die eerste keer volgden de andere optredens in vrij snel tempo.

Er zijn wel een paar (relatief) kleine verschillen met vroeger.

Om te beginnen is de bezetting nu definitief teruggebracht naar drie leden. Dat was eigenlijk al beslist vóór de lockdown. Op onze januari 2020 maandpagina vertellen we hoe dat kwam. In essentie was de groep ontstaan uit een gelegenheidsproject, daarna min of meer als hobby verdergezet, maar door het toenemende succes werd het voor enkelen van hen steeds moeilijker om de vele optredens nog langer te combineren met hun andere bezigheden. Dan leek het veiliger om hun vaste baan toch maar niet in te ruilen voor een onzekere toekomst, want succes is vergankelijk. En de pandemie heeft inmiddels bewezen dat er nog andere factoren zijn die het leven van artiesten grondig overhoop kunnen gooien.

Een ander element dat in hun recente optredens nog meer naar voren komt dan vroeger is het acteertalent van Konstantina Stavropoúlou. Ook daar hadden we het al over in januari 2020 : Konstantina is beroepsmatig niet alleen zangeres maar ook actrice, met een hele stapel bijbehorende diploma's, en de concertverslagen uit die tijd bewijzen dat zowat alle recensenten dat wel degelijk opgemerkt hadden.

Nu gingen ze dat "theatrale" aspect (nog) wat verder uitwerken, en daarmee schuiven ze dan (nog) meer op in de richting van "rock cabaret". Eigenlijk bestaat die kunstvorm (nog) niet, ze hadden die naam gewoon in het begin bedacht om af te komen van het gezeur van journalisten die wilden weten welke muziek ze nu eigenlijk brachten. Die mensen kregen maar geen vat op de creatieve en deskundige mengeling van stijlen in de muziek van de nieuwe groep, en ze zochten wanhopig naar aanknopingspunten. Veel van hen verwarden de term "invloeden van" met het begrip "elementen van". Ze zochten dus naar stukjes uit andere stijlen - en die vonden ze niet, want voor dergelijk knip- en plakwerk moet je niet bij StarWound zijn. Daarvoor zijn ze veel te deskundig.

Misschien moeten dergelijke recensenten dan eens voor enkele maanden naar Venezuela reizen. Er zou daar namelijk een universiteit zijn waar de muziek van StarWound al sinds 2018 in de lessen gebruikt wordt. En nee, een diploma "rock cabaret" kan je daar (nog) niet behalen. Hun nummers worden "gewoon" gebruikt om de studenten te laten zien hoe je moet (en kan) componeren.

Maar goed, hun nieuwe optredens gaan wel erg lijken op iets wat "rock cabaret" zou kunnen zijn.

Wat "rock" betreft hadden ze sowieso al nieuwe arrangementen moeten maken van hun eerste nummers, omdat die voor vijf instrumenten geschreven waren en nu als trio moesten gespeeld worden. Daarbij sleutelden ze ook wat aan de klank, en de laatste tijd maken ze bijvoorbeeld gebruik van synthesizers. Dat maakt misschien dat het wat meer als "rock" gaat klinken.

Wat "cabaret" betreft hebben ze het concept "EVE" bedacht. Ze waren daar al in 2018 mee begonnen maar nu werken ze dat verder uit. Deze "EVE" is het "περσόνα" (persona) van de zangeres, leggen ze uit. De term verwijst naar de maskers die de Oude Grieken in het theater gebruikten, en ook in het Nederlands staat het woord "personage" voor de rol die een acteur of een actrice speelt in een theaterstuk of een film. "Eve" is dan een personage dat teksten schrijft voor liedjes. Anders gezegd: Konstantina speelt gewoon zichzelf...

Hoe dat er in de praktijk uitziet moet u zelf maar gaan bekijken.

In afwachting geven we u nog de huidige bezetting van StarWound mee, en dat is:

• Konstantina Stavropoúlou (Κωνσταντίνα Σταυροπούλου) : zang, synthesizer
• Petros Bouras ( Πέτρος Μπούρας ) : piano, synthesizer
• Dimitris Azorakos (Δημήτρης Αζοράκος) : drums

Meer heeft u niet echt nodig om van hun concerten te genieten. Het is met deze groep inderdaad perfect mogelijk om gewoon te gaan luisteren en dan onverhoeds overdonderd te raken. Velen hebben u dat al voorgedaan.

Maar gezien de diepgang van hun teksten kan het toch ook geen kwaad om vooraf even uw huiswerk te maken. Daarom herinneren we (nog maar eens) aan onze vorige besprekingen van StarWound: in maart 2017 ("Miles to Walk"), september 2018 ("So Wrong") en januari 2020 (hun "reconstructie" als trio). Twee van hun nieuwe nummers ("Rose" en "Dancing Cloud" hebben we hierboven toegelicht, de andere vijf zijn voorlopig nog onuitgegeven en daar weten we dus nog niets over. En als we iets wisten, zouden we het niet verklappen, want dan hebben we niets meer om te vertellen als ze de volgende keer terugkomen, en dan allicht met dat derde album dat duidelijk in de steigers staat.

Praktische gegevens
Zaterdag 27 augustus 2022, 20u00, Blues-sphere, Rue Surlet 37, 4020 Liège (B) Tickets: € 9,- Dit optreden is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.
Zondag 28 augustus 2022, 16u00, Gallery Nanda, Drongenstraat 50, 9160 Lokeren (B) Tickets: € 20,- Dit optreden is de afsluiter van het festival Eklektiek, dat loopt van vrijdag 26 tot zondag 28 augustus. Een festivalpas kost € 68,- Dit festival is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.