November  2021
Home Nieuws Agenda MaandOverzicht Praktisch Achtergrond
Jaar 2018 Jaar 2019 Jaar 2020 Jaar 2021 Jaar 2022 Jaar 2023 Jaar 2024
Februari 2021
Maart 2021
Mei 2021
Juni 2021
Juli 2021
September 2021
Oktober 2021
November 2021
December 2021

Overzicht Griekse Muziek in November 2021

Alle evenementen afdrukken

Enkel dit evenement afdrukken

Yarès

"Rebetiko van 1920 tot 1950"

"Yarès" is een nieuw rembetika duo uit het Gentse.

Hun werkterrein (of: speelterrein) is de Griekse stadsmuziek van de jaren 1920 tot 1950, specifiek de rembetika uit die periode. Naar eigen zeggen brengen ze "bekende en minder bekende" nummers van componisten als Kostas Skarvélis, Vasilis Tsitsanis , Yorgos Mitsakis , Markos Vamvakaris , Kostas Roúkounas , "A. Kostís" (alias Kostas Bezos ), Yorgos Katsaros en nog vele anderen.

De samenstelling van het duo geven ze als volgt door:

  • Fotis Drakopoulos - stem & accordeon
  • Nicolas Van Belle - stem, bouzouki & gitaar

In feite zijn ze al een tijdje geleden begonnen, vlak vóór het begin van de corona-pandemie. Daardoor hebben ze zich noodgedwongen moeten beperken tot het maken van video's bij hen thuis. Ze zijn intussen dus al wel opgewarmd, en helemaal klaar om een vliegende start te nemen. En ze hebben toch al enkele optredens kunnen geven, onder meer deze zomer (2021) in Griekenland zelf.

Het is verleidelijk om je af te vragen waar de naam "Yarès" vandaan komt. Zelf liggen ze daar niet meteen van wakker. Terecht misschien, een naam dient immers in de eerste plaats om dingen aan te duiden. De betekenis is dan minder relevant, en vaak zelfs helemaal niet.

Het is wel een Turks woord, zeggen ze. In de woordenboeken staat er alvast een geschikte kandidaat, en dat is "yara" . Dat zou steek- of schotwonde betekenen, en het zou dan volgens de regels van de Griekse grammatica van een meervoudsvorm voorzien kunnen zijn. Voor leenwoorden is het niet uitzonderlijk dat ze zich moeten voegen naar de voorschriften van de gasttaal. Ook in het Nederlands geven de mensen elkaar cadeaus, ze surfen en ze downloaden, ze sitten op baby's enzovoorts. En de Griekse vluchtelingen hebben in de jaren 1920 inderdaad heel wat Turkse woorden meegebracht vanuit Klein-Azië. Die hebben niet allemaal hun weg gevonden naar de "officiële" Griekse woordenboeken, maar ze waren wel in courant gebruik bij "het gewone volk", dezelfde mensen dus die naar rembetika luisterden. In dat opzicht zou het woord dan prima aansluiten bij de amanedes (die trouwens ook in Klein-Azië hun oorsprong hebben).

Zelfs als de veronderstelling van "steek- of schotwonden" juist zou zijn, dan betekent dat daarom nog niet dat u uw kogelvrije vest moet aantrekken om naar een optreden van "Yarès" te gaan. Zo'n ding helpt toch niet tegen de diepe indruk die rembetika -liedjes nogal eens willen maken op onvoorbereide luisteraars.

Praktische gegevens
Dinsdag 28 september 2021, 20u00, ENTR, Ham 147, 9000 Gent (B)

Gratis inkom.

Dit concert is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.

Zondag 14 november 2021, 19u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,- (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

Dit concert is inmiddels voorbij, er kan dus ook niet meer gereserveerd worden.

 

Op de site sinds: 12/09/2021

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Eleftheria Arvanitaki & Takim

Bij Eleftheria Arvanitaki hoeven we allicht geen tekst en uitleg meer te geven. Voor zover nodig kunt u terecht in onze biografie van haar .

Zij komt naar Düsseldorf voor een éénmalig concert - in de zin dat er geen andere gepland zijn in die periode in Duitsland en omgeving. Dat was alleszins de stand van zaken toen we dit concert voor het eerst publiceerden op 7 maart 2020. Dat bleef onveranderd, minstens tot vlak vóór de eerst vooropgestelde datum van 11 november 2020. En ook toen het concert van 2020 dan in extremis met een jaartje uitgesteld werd, leken er geen plannen voor bijkomende datums en plaatsen (stand 11.6.2021).

We vonden het alleszins de moeite waard om dit concert in onze "Agenda" op te nemen.

Enerzijds ligt Düsseldorf niet zo ver van de Duitse grens vandaan, en het is voor mensen in het oosten van België en Nederland allicht makkelijker bereikbaar dan bijvoorbeeld Brussel of Amsterdam.

Anderzijds komt Arvanitaki niet alleen, ze wordt vergezeld door het ensemble " Takim ".

Ook dat ensemble zal bekend zijn. Het werd al opgericht in 2001 en het heeft dus zomaar eventjes twintig jaar op de teller staan. En dat is nog niet alles, want de leden behoren stuk voor stuk tot de top op hun respectievelijke instrumenten.

Hun vaste bezetting bestaat uit:

Voor dit concert worden ze versterkt door:

  • Yannis Kyrimkyridis : piano
  • Michalis Bakalis : percussie

Ook tijdens eerdere optredens van Takim met Arvanitaki lieten ze versterking aanrukken. In 2018 bijvoorbeeld deden ze beroep op Manousos Klapakis (percussie), en ook Yannis Kyrimkyridis was er toen al bij. Met een dergelijke flexibiliteit is het dus niet uitgesloten dat bovenstaande bezetting, die oorspronkelijk voorzien was voor een concert in maart 2020, nog zal wijzigen tegen november 2021.

Het zal hopelijk wel duidelijk zijn dat deze muzikanten niet zomaar fungeren als begeleiders van Eleftheria Arvanitaki . Aan de andere kant zou het overdreven zijn om te zeggen dat zij meekomt als gastzangeres van Takim . Als u zich verwacht aan iets tussen die beide uitersten in, dan zit u precies goed.

Praktische gegevens
Vrijdag 12 november 2021, 20u00, Tonhalle, Ehrenhof 1, 40479 Düsseldorf (D)

Tickets: € 67, € 57, € 47 en € 37.

Dit is het uitgestelde concert dat oorspronkelijk op 11 november 2020 had moeten plaatsvinden. Reeds gekochte tickets bleven geldig.

Dit concert is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.

 

Op de site sinds: 23/10/2020

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Petros Klampanis Trio

Griekse jazz

De Griekse bassist, componist en producer Petros Klampanis komt naar Rotterdam met een eigen trio en een eigen project. Dat trio bestaat uit:

  • Petros Klampanis – contrabas
  • Kristjan Randalu – piano
  • Bodek Janke – drums, percussie

Samen brengen zij "grootstedelijke jazz met prachtige melancholische Mediterrane ondertonen".

Het is niet moeilijk in te zien waar die ondertonen vandaan komen.

Petros Klampanis (Πέτρος Κλαμπάνης) werd in 1981 geboren op het Griekse eiland Zakynthos. Daar groeide hij ook op, tot hij naar Athene ging om er muziek te studeren. Tussen 2005 en 2007 studeerde hij verder in Amsterdam, en in 2008 verhuisde hij naar New York, waar hij nog steeds woont en werkt.

Ook muzikaal heeft hij een lange weg afgelegd. Hij begon al op zijn vierde met piano en zang, maar op Zakynthos heeft de jarenlange Italiaanse bezetting heel wat sporen nagelaten in de plaatselijke muziek. Zijn eerste muzikale stappen zette hij dus in westerse richting, stijl opera en belcanto en dergelijke. In Athene kwam hij dan in aanraking met de traditionele muziek van de rest van Griekenland, en die heeft dan weer veel oosterse tintjes.

Eigenlijk vond hij dat allemaal maar niks, hij wilde liever iets dat wat moderner klonk, en dat werd dus jazz. Toen hij, tegen het einde van zijn verblijf in Amsterdam, zo langzamerhand zelf begon te componeren, probeerde hij zelfs angstvallig te vermijden om zijn Griekse afkomst daar al te veel doorheen te laten schijnen.

Het was pas in New York, toen hij de oriëntaalse muziek ging bestuderen, dat hij ook de traditionele Griekse muziek in een ander licht ging zien. Een vleugje heimwee zal misschien ook meegespeeld hebben, zo ver van huis. In elk geval kon hij nu zijn Griekse roots letterlijk en figuurlijk meer van op afstand gaan bekijken - en waarderen.

Inmiddels is hij weer trots op zijn Griekse eigenheid. De eerste track van zijn eerste eigen album, "Contextual" (2011), was zelfs een bewerking van "Thalassaki", een bekend traditioneel liedje van de Griekse eilanden. Bij hem werd het dan wel uitgevoerd door een contrabas, aangevuld met een strijkkwartet, maar de Griekse insteek was er wel degelijk.

Inmiddels is hij al aan zijn vierde eigen album toe. Dat heet "Irrationalities", en het verscheen nog maar pas in 2019.

Hij heeft ook nog een heleboel samenwerkingen op zijn palmares, maar de meeste daarvan zitten in de wereld van de jazz en die zijn allicht minder interessant voor een website over Griekse muziek, zoals deze. Enkele bekende uitzonderingen zijn zijn bijdragen als contrabassist aan platen van Nikos Tatasopoulos (in 2011) en Dimitra Galani (in 2016).

Wel moeten we nog vermelden dat hij ook actief is als producer, Hij neemt niet alleen zijn eigen platen voor zijn rekening, maar tot nog toe ook een achttal albums van anderen. Daar zijn er zelfs twee bij van Marios Frangoulis en eentje van Maria Manousaki. Die maakte hij alle drie in 2016. Ook op dat vlak heeft hij de banden met zijn vaderland dus zeker niet verbroken.

Hij treedt er trouwens regelmatig op met zijn band, en hij zegt dat hij het nog altijd een prachtig land vindt om in te leven, met de zon, de zee, het eten, de natuur enzovoorts. Maar om te werken zit hij voorlopig toch liever in het buitenland, onder meer omdat het publiek daar meer aandachtig luistert. Maar op dat vlak is er de laatste tijd heel wat veranderd in Griekenland, dat heeft ook hij gemerkt. Bovendien lijkt de belangstelling voor jazz er toe te nemen. Dus, wie weet?

Maar voorlopig komt hij dus alleszins nog even langs in Rotterdam.

Praktische gegevens
Zaterdag 13 november 2021, 20u30, Lantaren/Venster, Gouvernestraat 133, 3014 PM Rotterdam (NL)

Tickets: € 17,50 (d.i. € 16 + € 1,50 transactiekosten per ticket).

Let op: dit concert had eigenlijk op 28 mei 2020 moeten doorgaan, maar het moest al twee keer uitgesteld worden wegens de Covid-19 pandemie. Eerst was er 12 februari 2021 vooropgesteld, toen werd het 27 maart, maar ook dat bleek niet haalbaar. Een derde uitstel was dan onvermijdelijk.

Tickets, die gekocht waren voor een van de eerste pogingen, bleven geldig voor de nieuwe datum.

Dit concert is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.

 

Op de site sinds: 04/06/2021

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Ta Mavra Moura

De Zwarte Bessen komen naar België en Nederland!

Dat is namelijk de vertaling van "Ta Mavra Moura" ("Τα Μαύρα Μούρα"), de naam van het trio dat uit Athene overkomt voor een aantal optredens in de Lage Landen.

Het gaat dan meer bepaald om de bessen van de moerbeiboom, een boom die zowat over de hele wereld voorkomt. Er zijn verschillende soorten, maar de zwarte zijn het lekkerst, vinden de Grieken. Je kan er ook heel veel mee doen: je kan ze gewoon eten als fruit, je kan ze verwerken in taarten en ander gebak, je kan ze inmaken of ze tot jam verwerken, en misschien nog wat andere dingen. Van de bladeren van de mouriá (μουριά), zoals de boom in het Grieks heet, kan je trouwens ook kostbare kleding maken, al heb je daar wel de medewerking van de zijderupsen voor nodig.

De muzikale "Zwarte Bessen" zijn al even veel-zijdig. Zij weven een programma met allerlei soorten muziek, maar het zwaartepunt ligt toch ergens rond het midden van de vorige eeuw. Van daaruit trekken ze dat verder open. Voeg daar enkele decennia aan beide kanten aan toe en dan heb je meteen ook de periode waarin de rembetika tot bloei kwam, en waarin ze gedeeltelijk van haar oosterse roots ontdaan werd om over te gaan in de laïka en vervolgens de endechna . Daarmee zit je dan al snel bij de grote componisten als Mikis Theodorakis en Manos Hadjidakis . Aan het andere uiteinde van de periode heb je dan ook nog de dimotika oftewel de dorpsmuziek, die indertijd met de plattelandsvlucht mee naar de steden kwam maar die toch de hele tijd lang verder bleef floreren, zowel in de dorpen als in de steden. Die loopt er dus zo'n beetje als een rode draad doorheen.

Dat is ongeveer het programma dat je van deze concerten mag verwachten.

De bezetting van het trio vertelt dan de rest van het verhaal. Die ziet er namelijk als volgt uit:

  • Eirini Sgouridou : dwarsfluit, zang
  • Yorgos Goudousakis : bouzouki , zang
  • Yorgís Karrás : gitaar , zang

Het zal meteen duidelijk zijn dat dit geen "standaard" rembetika -trio is. Bouzouki en gitaar , dat is nog tot daar aan toe, maar een dwarsfluit was in die periode alleszins niet gebruikelijk in de taverna 's en muziekclubs van de Griekse steden. In de dorpsmuziek vind je dan weer wel allerlei andere soorten blaasinstrumenten: flogera , zournas en klarinet bijvoorbeeld. Een dwarsfluit is voor dit gamma dus niet helemaal een vreemde eend in de bijt, maar het klinkt toch verrassend anders dan wat je gewend bent.

Ook het feit dat ze alle drie ook zingen is niet meteen ongehoord, maar al evenmin gebruikelijk. In de "standaard" groepjes uit die tijd was er één zanger of zangeres, en de instrumenten moesten die dan begeleiden. De "Mavra Moura" doen dan ook hier dus een beetje anders. Zij gebruiken hun drie stemmen gewoon als evenveel bijkomende muziekinstrumenten.

De - letterlijk en figuurlijk - centrale figuur is de fluitiste Eirini Sgouridou (Ειρήνη Σγουρίδου). Zij werd geboren in Thessaloniki maar groeide op in Kilkís, een stadje van pakweg 20.000 inwoners wat verder naar het noorden. Na de Megali Katastrofi, oftewel de bevolkingsuitwisseling met Turkije en Bulgarije in 1922, vonden heel veel vluchtelingen in die regio een nieuw bestaan. Eirini Sgouridou hoorde dus als klein meisje heel wat verschillende soorten traditionele muziek, bijvoorbeeld van Thraciërs, Vlachen, Sarakatsanen, Pontiërs, ... en natuurlijk ook van de plaatselijke Macedoniërs.

Al die bevolkingsgroepen hebben hun eigen feesten, en daar komen dan nog de feesten in de omliggende dorpen bij, plus de nodige trouwfeesten en dergelijke. Er was dus altijd wel ergens muziek te horen. Er werd natuurlijk ook gedanst, en Eirini deed enthousiast mee. En als er eens een keertje geen feest was, als de mensen gewoon bij elkaar zaten, dan waren er misschien geen muzikanten om voor hen te spelen, maar geen nood, dan zongen ze gewoon zelf. Dat waren niet alleen de traditionele liedjes, maar ook de "nieuwerwetse" dingen, liedjes die ze kenden van op de radio bijvoorbeeld. Op die manier raakte het meisje ook vertrouwd met de "greatest hits" uit de rembetika , de laïka en de endechna .

Ze vond het allemaal heel boeiend en fascinerend. Het vervolg laat zich raden: ze ging muziek studeren, eerst aan de plaatselijke school, later aan het conservatorium. Ze begon met akoestische gitaar, maar al gauw schakelde ze over naar de dwarsfluit. In 2016 behaalde ze daarmee haar diploma aan het Filippos Nakas conservatorium. Voor alle zekerheid zorgde ze toch ook maar voor een diploma publieke en mediarelaties, dat ze behaalde aan de Universiteit van West-Macedonië.

Een overbodige voorzorg, misschien, want ze vond al snel haar weg naar het podium. Ze sloot zich aan bij een hele reeks groepjes. Daar zong ze, of ze speelde fluit, slagwerk of gitaar, al naargelang het uitkwam. Haar belangstelling deinde daarbij ook (nog) verder uit, naar jazz bijvoorbeeld. En improvisatie vond ze ook heel erg boeiend.

Een ander stokpaardje van haar werd het theater, of eigenlijk vooral theatermuziek. Daar wordt in Griekenland inderdaad vaak live muziek voor gebruikt. Haar favoriet zijn opvoeringen van poppentheater - en het is dan misschien geen toeval dat Kilkís het toneel is voor het jaarlijkse "Internationaal Festival voor Poppentheater en Pantomime", een festival waar gezelschappen uit een tiental verschillende landen op af komen. Eirini zorgt in die theatergezelschappen trouwens niet alleen voor de muziek, ze speelt ook zelf met de poppen - op het toneel dan uiteraard.

Als "gewone" muzikante ging ze uiteraard mee op reis met de groepjes waar ze in meewerkte, en zo trad ze op in alle uithoeken van Griekenland. Maar uiteindelijk verhuisde ze dan toch naar Athene, zoals dat zo vaak gebeurt met veelbelovend talent. Zowat de helft van de hele Griekse bevolking woont immers in de hoofdstad, en een professionele muzikant heeft daar dus een enorme afzetmarkt. Nogal wat van haar collega's spartelen als een duivel in een wijwatervat om zich aan die aanzuigkracht te onttrekken, maar Eirini Sgouridou vond het helemaal niet erg. Wel integendeel, want daar leerde ze nieuwe collega's kennen, zowel muzikanten als componisten. Op die manier heeft ze al aan verschillende plaatopnames meegewerkt. En ook het theater liet haar niet los. Ze acteert inmiddels ook zelf.

Het was ook in Athene dat ze in contact kwam met de bouzouki -speler Yorgos Goudousakis (Γιώργος Γουδουσάκης) " en de gitarist Yorgís Karrás (Γιωργής Καρράς), de twee andere "zwarte bessen" die samen met haar "Ta Mavra Moura" op touw zetten, en die nu op stap gaan om het publiek in de Lage Landen van die lekkernij te laten proeven.

Van "proeven" gesproken: ze treden ook op in Antwerpen, maar dat is in een restaurant, in essentie als begeleiding tijdens het eten, en dergelijke optredens nemen we helaas niet op in onze concert-agenda.

Praktische gegevens
Dinsdag 30 november 2021, 20u00, ENTR, Ham 147, 9000 Gent (B)

Gratis inkom.

Dit optreden is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.

Donderdag 2 december 2021, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,- (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

Dit concert is inmiddels voorbij, er kan dus ook niet meer gereserveerd worden.

Vrijdag 3 december 2021, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,- (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

Ook dit concert is inmiddels voorbij.

Zaterdag 4 december 2021, 20u30, Matrix, Mauritsstraat 16, 3012 CJ Rotterdam (NL)

AFGELAST !

Tickets: € 10,-

Het aantal plaatsen is beperkt, en de voorverkoop was enkel online.

Wegens de corona-maatregelen kon dit optreden helaas niet doorgaan.

 

Op de site sinds: 03/09/2021

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Dominic Ntoumos

"Back to the roots"

De Belgische trompettist Dominic Ntoumos (°Brussel 1975) omschrijft zichzelf als een "getalenteerd componist" en als "één van de best bewaarde geheimen van de Europese elektro-jazz scène". Minstens dat laatste is wat overdreven, want hij heeft al heel wat optredens achter de rug, in heel Europa, dus zo geheim is hij dan toch weer niet. Bovendien valt er in de besprekingen van die optredens nogal eens de naam van Miles Davis. Hij zou verder gaan vanaf het punt waar die ophield. Dus zo slecht zal hij toch ook wel niet zijn.

Hij studeerde jazz en klassieke muziek aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel, waar hij trouwens een eerste prijs in de wacht sleepte. Na zijn afstuderen in 1999 ging hij eerst gewoon aan de slag als jazz-trompettist. Maar beetje bij beetje zocht hij zijn weg met eigen werk waarin hij allerlei moderne invloeden verwerkte. Daarmee vulde hij al vijf eigen albums, en de recensenten kwamen etiketten te kort om zijn stijl te beschrijven.

Hij drijft ze nu allicht helemaal tot wanhoop met zijn zesde album, dat in februari 2020 verscheen. Dat heet namelijk niet voor niets " Back to the roots" .

Zoals zijn familienaam al laat vermoeden liggen die roots in Griekenland. Daar zoekt hij nu opnieuw aansluiting bij, door rembetika te vermengen met hip-hop, funk, elektro-jazz en dergelijke.

Dat heeft hij onrechtstreeks te danken aan de Belgische spoorwegen. Door een toevallige ontmoeting met een collega-muzikant op een trein raakte hij op de hoogte van het bestaan van Nicolas Hauzeur, één van de drijvende krachten binnen het bruisende Brusselse Balkan-wereldje. Langs die (om)weg ontdekte hij ook de Griekse rembetika , inclusief de oosterse roots daarvan. Hij was meteen geïntrigeerd. Dat was in 2015, hij was toen dus al veertig, en voldoende ervaren (en competent) om te weten dat hij niet genoeg wist om er al meteen zijn eigen ding mee te gaan doen.

Daarom ging hij eerst vijf jaar lang het origineel bestuderen. Samen met enkele kompanen reisde hij naar Patras, waar hij workshops outi en bouzouki volgde bij Evgenios Voulgaris . Zo kwam hij ook in contact met Dimitris Mystakidis , en hij luisterde aandachtig naar het werk van de trompettist Pantelis Stoikos . Dan trok hij verder naar Roemenië, waar hij de zigeunermuziek bestudeerde bij de violist Marcel Ramba.

Het grootste obstakel op zijn weg waren de halve tonen en de kwarttonen, die zo kenmerkend zijn voor de oosterse muziek, maar die moeilijk te spelen zijn op westerse instrumenten - en "zijn" trompet is natuurlijk zo westers als wat. Het was pas toen hij daar een speeltechniek voor ontwikkeld had, dat hij vond dat hij voorzichtig verder kon gaan. Volleerd is hij zeker nog niet, vindt hij zelf, en hij blijft verder studeren, maar een paar eerste stapjes wilde hij toch al wagen.

Het resultaat daarvan is dus zijn nieuwe album, "Back to the roots" .

Eigenlijk zou je ook kunnen zeggen dat hij zijn roots naar zich toetrekt in plaats van er naartoe te gaan, want hij moderniseert populaire liedjes door er een flinke scheut elektro-jazz doorheen te doen. Op die manier blaast hij ze - letterlijk en figuurlijk - nieuw leven in. Hij schrijft zelf ook nieuwe liedjes volgens dat nieuwe recept.

Voor deze tournee gaat hij als trio op stap. Dat bestaat uit:

De bouzouki -speler Vangelis Tsiaples (Ευάγγελος Τσιαπλές) heeft zijn roots in dezelfde regio van Griekenland als de (ouders van) Dominic Ntoumos , namelijk in Larisa. Het was via gemeenschappelijke kennissen dat ze elkaar leerden kennen in het rembetika -milieu in Athene. Dat mondde uit in een jam-sessie en toen bleek al snel dat ze allebei op dezelfde golflengte zaten. Ze gingen samenwerken en toen Ntoumos ging pendelen tussen Athene, Brussel en Londen, reisde Tsiaples met hem mee. Hij werkte ook mee aan het "Back to the roots" album.

Ook de Argentijns-Brusselse bassist Javier Breton werkte daar aan mee, net als Marcel Ramba trouwens. Die zal er in Brussel wel niet bij zijn, maar het is duidelijk dat het werk van zijn ex-leerling zijn goedkeuring heeft.

En hij is niet de enige. Het nieuwe album "Back to the roots" werd door de "Octaves de la Musique" verkozen tot "album van het jaar 2021". De stichting met die naam werd in 2004 opgericht om creatieve muzikanten uit Franstalig België een steuntje in de rug te geven. Professionelen uit de muzieksector kunnen artiesten nomineren in verschillende categorieën en een vakjury maakt dan een keuze. En de winnaar is ... te horen op het concert in Brussel.

Eigenlijk was er al in april 2020 een tournee gepland om "Back to the roots" aan het publiek voor te stellen, maar om de "gekende redenen" ging dat niet door. Uitstel is echter geen afstel, en nu is er dus een nieuwe poging.

Praktische gegevens
Donderdag 18 november 2021, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

AFGELAST !

Tickets: € 15,- (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

Dit concert gaat niet door. Het werd uitgesteld naar september 2022 .

 

Op de site sinds: 15/09/2021

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Romvia Ensemble en Glafkos Smarianakis

Populaire stads- en dorpsmuziek uit Griekenland en elders

"Romvía" is één van de vele ensembles van de Griekse accordeoniste Charoula Tsalpará . Met enkele van haar andere projecten kon het Brusselse publiek al eerder kennis maken, zoals met "To Bam" in oktober 2018 of met het "Sabi Trio" in februari 2020 .

Het is (bij ons weten) wel de eerste keer dat zij met "Romvia" naar de Lage Landen komt, en voor de gelegenheid werd het trio aangevuld met de violist Glafkos Smarianakis .

Tsalpará en Smarianakis hebben al vaker samengewerkt. Hij is bijvoorbeeld ook lid van (het eerder genoemde) "To Bam" en van "Banda Jovanica", alweer een ander project van haar. Maar hij werkt uiteraard ook samen met anderen. Zo was hij in december 2017 al in Brussel, Leuven en Gent met het "Meraki Trio" rond Semeli Papavasiliou, en in december 2019 begeleidde hij Maria Ploumí in Antwerpen, Leuven en Brussel.

Die "beweeglijkheid" is typisch voor deze getalenteerde en gepassioneerde muzikanten. Zij vinden snel de weg naar elkaar en op die manier wordt er een soort "cluster" gevormd, waaruit dan zowel vaste groepjes als gelegenheids-ensembles ontstaan.

En omdat Charoula Tsalpará en Glafkos Smarianakis al zo vaak in de Lage Landen waren, hebben we de informatie over hen in een aparte biografie ondergebracht. U komt daar met een klik op hun naam.

De bezetting van "Romvia Plus" (als we dat zo mogen noemen) ziet er dan als volgt uit:

De samenstelling van het trio is nog steeds dezelfde als toen Romvía in 2014 opgericht werd.

De bouzouki-speler Thanos Bouris (Θάνος Μπούρης) zat ook al in andere configuraties samen met Charoula Tsalpará op het podium, onder meer toen ze in april 2019 naar Brussel kwamen voor een heuse "Balkan Party". Maar hij zal hier allicht (nog) meer bekend zijn als lid van het indrukwekkende "Circle Orchestra", bijvoorbeeld van hun optredens in februari 2019 in Brussel en Rotterdam.

De gitarist Panagiotis Diamantis (Παναγιώτης Διαμάντης) daarentegen komt (bij ons weten) voor de eerste keer hierheen, maar toch is ook hij een vast lid van de "muzikale vriendenkring" waar we hoger al naar verwezen. Diamantis speelt bijvoorbeeld mee in het "Trio Katara", waarin Kostís Kostakis één van de twee andere gitaren bedient - en deze laatste is ook lid van het eerder genoemde "Sabi Trio", één van de projecten van Charoula Tsalpará . De derde gitarist van dat "Trio Katara", Sotiris Letsios, maakt dan weer deel uit van het "Circle Orchestra" waarin Thanos Bouris meespeelt, waarmee de cirkel dan rond is. Een kleine wereld, inderdaad.

Panagiotis Diamantis werd in 1989 geboren in Livadiá (Centraal-Griekenland) en daar ging hij al vanaf zijn zesde levensjaar naar het plaatselijke conservatorium om er bouzouki te leren spelen. Hij volgde er uiteraard ook notenleer en dergelijke. Op zijn achtiende verhuisde hij naar Athene om daar verder te studeren. Maar natuurlijk werd hij al snel actief binnen het bruisende muzikale milieu van de hoofdstad. Hij schakelde over op de gitaar, omdat hij gefascineerd was geraakt door de rol die dat instrument op oude 78-toeren grammofoonplaten had gespeeld. Hij ging zich dus verdiepen in de volkse muziek uit die tijd, onder meer laïka en dimotika . Het was dan haast onvermijdelijk dat hij in aanraking kwam met andere muzikanten die zich daar mee bezig hielden - waaronder ook Charoula Tsalpará .

Met "Romvía" spelen zij op hetzelfde terrein: de populaire volksmuziek in brede zin, dus zowel die uit de steden als die uit de dorpen van Griekenland en Klein-Azië. Ze kijken ook wat verder, naar andere landen van de Middellandse Zee en de Balkan. Die muziek willen ze bewaren, niet als een soort museumstuk, wél als levend erfgoed. Ze leggen dus ook hun eigen accenten, maar met veel respect voor (en kennis van) de originelen. En ze brengen het geheel op smaak met enkele nieuw geschreven liedjes die daar bij aansluiten.

De naam van het ensemble geeft al een beetje de richting aan.

Een " Romvía" (ρομβία) is immers ook een draaiorgel, zoals dat in het begin van de vorige eeuw te zien en te horen was in de steden van Griekenland en Klein-Azië. Eigenlijk heette zo'n ding een " laterna " (λατέρνα) maar veel instrumenten waren gebouwd in Italië. De merknaam, "POMBIA" stond goed zichtbaar gegraveerd op een koperen plaat aan de voorzijde. Met Griekse ogen gelezen werd dat dan "ΡΟΜΒΙΑ", oftewel "ρομβία" in kleine (Griekse) letters.

Wat deze muzikanten daarbij intrigeert is het paradoxale aspect van dit instrument. Enerzijds was zo'n draaiorgel eigenlijk niet geschikt voor dergelijke muziek, en anderzijds was het instrument toch enorm populair. En voor musicologen is "niet geschikt" een understatement, de uitdrukking "totale puinhoop" zou beter op z'n plaats zijn. Op onze pagina over de laterna leggen we uit wat daar de redenen van zijn. Het komt er op neer dat dit westerse instrument gewoonweg niet overweg kon met de halve en kwarttonen van de oosters getinte populaire muziek. Bovendien werkte het met voorgeperforeerde rollen, waarin elk detail van het melodietje van tevoren was vastgelegd. Deze mechanische uitvoering sluit elke mogelijkheid tot improvisatie natuurlijk volkomen uit. Toch was - en is - die uiterst belangrijk, al was het maar om in te spelen op de voordanser, of gewoon om de muzikant toe te laten om zichzelf er in uit te drukken. Maar met een (echte) romvia kon dat dus niet.

Je zou dan misschien verwachten dat de muzikanten van "Romvía" als een soort mechanische robotjes op het podium zitten. Dat is dus niet het geval, wel integendeel. Ze willen wel af en toe een scheutje van andere muzikale invloeden aan een bepaald liedje toevoegen, maar dan zonder afbreuk te doen aan het origineel. Een tsamikos , gespeeld op een romvía, klinkt nogal onherkenbaar, maar een tsamikos , gespeeld door "Romvia", is dat beslist niet.

Voor de volledigheid: ze treden ook op in Antwerpen, maar dat is in een restaurant, in essentie als begeleiding tijdens het eten, en dergelijke optredens nemen we helaas niet op in onze concert-agenda.

Praktische gegevens
Donderdag 25 november 2021, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,- (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

Dit concert is inmiddels voorbij, er kan dus ook niet meer gereserveerd worden.

Vrijdag 26 november 2021, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,- (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

Dit concert is inmiddels voorbij, er kan dus ook niet meer gereserveerd worden.

Zaterdag 27 november 2021, 20u30, Matrix, Mauritsstraat 16, 3012 CJ Rotterdam (NL)

Tickets: € 12,50

De voorverkoop was enkel online en het aantal plaatsen was beperkt.

Dit optreden is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.

 

Op de site sinds: 24/09/2021

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

"Voices of rebetiko: Marika Frantzeskopoulou"

Workshop zang met Vanessa Kourtesi

De bekende Griekse zangeres Vanessa Kourtesi komt vanuit haar thuisbasis Rotterdam naar Brussel om daar een workshop zang te geven.

Het is de bedoeling dat de deelnemers zich proberen in te leven in de wereld van Marika Frantzeskopoúlou ( Μαρίκα Φραντζεσκοπούλου ).

Die wordt samen met Roza Eskenazi en Rita Abatzí gerekend tot de ster-zangeressen van het Café Aman in Athene. Die uitgaansgelegenheden kwamen daar tot bloei na de bevolkingsuitwisseling van 1922, en ze bleven populair tot aan de Tweede Wereldoorlog.

Het is dan merkwaardig dat er over het leven van Marika Frantzeskopoúlou niet zo heel veel geweten is.

Het begint al met haar geboorte. Haar wiegje stond in Constantinopel, zoveel is duidelijk. Dat blijkt alleen al uit haar bijnaam "Politissa". Voor de Grieken is "de Stad" (i Poli) immers nog altijd het huidige Istanbul. Maar wanneer kwam ze precies ter wereld? Misschien was het in 1898, misschien in 1895, of misschien nog iets anders.

Op zich is dat niet ongebruikelijk voor die periode. Maar "Marika Politissa" (of " Marika i Politissa") kwam na de Megali Katastrofi in de jaren '20 naar Athene, en daar overleed ze volgens de enen in 1978, volgens anderen in 1975. Die vaagheid is hoogst merkwaardig, want in die periode waren er toch heel wat mensen die onderzoek begonnen te doen naar de rembetika en al wat daar mee samenhing. In hun publicaties wordt zij vaak vernoemd - ze was immers een ster - maar blijkbaar is er toch niemand haar gaan opzoeken om haar te interviewen. En toen ze dan overleed, allicht eenzaam maar alleszins vergeten, haalde dat niet eens het nieuws.

Alles wat we over haar weten staat dus in feite op de etiketten van de 78-toeren platen die ze maakte, allemaal in de periode tussen 1929 en 1935. Dat zouden er welgeteld zo'n 75 zijn, of misschien zelfs 85. Hoe dan ook is dat aantal eerder aan de bescheiden kant, zeker voor een ster-zangeres. Maar ook hier geldt dat kwaliteit belangrijker is dan kwantiteit.

De specialiteit van Marika Frantzeskopoúlou waren de amanedes , en daarin geldt ze als "ongeëvenaard".

Toch bestaat amper een kwart van haar discografie uit die amanedes . Haar andere platen bevatten bijna allemaal de rembetika -liedjes die typisch zijn voor het interbellum, maar bij haar altijd met een dosis oosterse invloeden. Ze zong trouwens moeiteloos in drie talen, niet alleen in het Grieks maar even goed in het Turks en Arabisch. Op die manier zou ze een aantal tournees in het Midden-Oosten hebben gemaakt, en omgekeerd kwamen de Grieken van heinde en verre naar Athene om haar live te horen.

Het waren natuurlijk die oosterse componenten die haar op de radar van de censuur deden verschijnen toen dictator Metaxas in 1936 de macht greep. In zijn wereldvisie was er immers geen plaats voor "decadente" invloeden. Dat was meteen ook het einde van de discografische carrière van Marika Frantzeskopoúlou . Na de oorlog zou ze - althans volgens Panayotis Kounadis - nog wat wel optredens hebben gedaan in clubs en op feesten, maar daar is verder niets over bekend.

Veel van haar liedjes werden geschreven door Panayotis Toundas , en ook Yannis Dragatsis (alias Ogdondakis) is goed vertegenwoordigd in haar discografie. Met elkaar leverden ze zowat de helft van "haar" liedjes. Opvallend detail: op heel wat platen van Marika Frantzeskopoúlou staat zij zelf vermeld als tekstschrijfster of zelfs als (mede)componiste. Nog meer raadsels dus, want in die tijd was het helemaal niet vanzelfsprekend dat de auteurs van het liedje op het etiket afgedrukt werden. Veel plaats was daar immers niet, en ook toen al waren die etiketten vooral bedoeld om een kandidaat-koper over de streep te trekken. Was zij dan ook als auteur een verkoopsargument? We zullen het allicht nooit weten.

Dat gebrek aan biografische gegevens doet natuurlijk niets af aan de essentie van deze zangeres, en dat is uiteindelijk haar stem. Die is veilig en wel verankerd in de groeven van haar 78-toeren platen, en inmiddels zijn die meerdere keren heruitgegeven, eerst op lp en recent op cd.

Want inderdaad, ook nu nog maken haar stembeheersing en haar professionaliteit een diepe indruk. Ze legt heel veel gevoel in haar vertolkingen en ze maakt uitstekend gebruik van alle mogelijkheden die zowel de Ottomaanse als de Byzantijnse muziektradities kunnen bieden. Niemand weet waar ze de technische kennis daarvoor vandaan had, maar die kennis is er duidelijk wel - of anders was zij toch wel een uitzonderlijk talent. Of een combinatie van beide.

Het lijkt dan een hopeloze zaak om dat allemaal te willen absorberen tijdens een workshop van enkele uurtjes.

Aan de andere kant wordt die workshop wel gegeven door Vanessa Kourtesi, en die heeft al eerder bewezen dat zij met haar stem overweg kan. En ze heeft ook al bewezen dat ze die kennis en vaardigheden tijdens zo'n workshop kan overbrengen ook.

En als ze dan toch in Brussel is, waarom er dan ook niet even een concertje tegenaan gooien? Dat doet zij inderdaad, die zelfde dag 's avonds, samen met nog vier andere collega's uit Rotterdam.

Praktische gegevens
Zaterdag 13 november 2021, van 11u00 tot 13u30, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Deelname: € 30,-

Deze workshop is inmiddels voorbij, er kan dus ook niet meer gereserveerd worden.

 

Op de site sinds: 28/09/2021

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

"KouVa MeRembe"

Met "Greek trad-jazz"

Nog nooit gehoord van "KouVa MeRemBe" ?

Dat is beslist geen schande, want dit ensemble is nog kakelvers. Ze moeten zelfs nog hun eerste verjaardag vieren, wegens opgericht in 2021.

De leden ontmoetten elkaar aan de Codarts universiteit in Rotterdam, en dat staat eigenlijk garant voor kwaliteit.

Op hun programma hebben ze allerlei liedjes staan, de meeste met een Griekse insteek. Ze putten uit de "traditionele" bronnen - maar in Griekenland kan zo'n vlag allerlei ladingen dekken, van dorpsmuziek tot - desnoods - sirtaki. Dat laatste is dan vooral bij wijze van spreken, maar toch ...

Daar voegen ze wat meer recente composities aan toe ("die bij ons aangewaaid kwamen met de noord- en zuidenwinden", zeggen ze zelf), en het geheel brengen ze op smaak met wat invloeden uit jazz en andere stijlen. Uiteraard is er ook veel ruimte voor improvisatie.

Bij de namen van de muzikanten zijn er verschillende "oude" bekenden:

  • Vanessa Kourtesi : zang
  • Yiannis Vagianos : contrabas
  • Dimitra Metzaki : outi
  • Ektoras Remsak : percussie
  • Yiorgos Bereris : piano

De aandachtige lezer kan nu allicht ook zelf wel ontcijferen waar dit vijftal de naam van hun ensemble vandaan haalden ...

Voor zover nodig: vóór het concert, in de vroege namiddag, geeft zangeres Vanessa Kourtesi ook nog een workshop .

Praktische gegevens
Zaterdag 13 november 2021, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Uitverkocht

Tickets: € 15,- (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

Dit concert is inmiddels voorbij, er kan dus ook niet meer gereserveerd worden. Het was trouwens al van tevoren uitverkocht.

 

Op de site sinds: 28/09/2021

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Rebetiko Trio

Vanessa Kourtesi, Eirini Zogali en Asteris Varveris

De naam van het ensemble, dat in de Matrix zal optreden, is dan misschien niet bijster origineel, maar "Rebetiko Trio" is wel een vlag die exact de lading dekt. Ze zijn met drie en ze brengen rembetika . Dus ...

De drie muzikanten zijn:

  • Vanessa Kourtesi : zang
  • Eirini Zogali : bouzouki , zang
  • Asteris Varveris : gitaar, zang

Zangeres Vanessa Kourtesi (Βανέσσα Κουρτέση) zal allicht bekend zijn. Zoals de Matrix het zelf zegt is ze daar zowat kind aan huis. En niet alleen daar, trouwens. Ook op verschillende andere podia in de Lage Landen heeft ze al vaak van zich laten horen - zowel letterlijk als figuurlijk dan. De talrijke optredens van het "Serenade Ensemble" zijn daar maar één voorbeeld van.

De gitarist Asteris Varveris (Αστέρης Βαρβέρης) was in februari 2019 te gast in de Matrix (en in Leuven en Brussel), als lid van het "Mageftiko Trio" ("Betoverende Trio") van Semeli Papavasiliou. We schreven toen dat we over hem niet veel meer wisten dan dat hij gitaar speelt. Daar is intussen weinig verandering in gekomen, maar het is wel duidelijk dat de magische muzikale krachten van dit ensemble ook in Griekenland zelf nogal wat indruk maakten.

Eirini Zogali (Ειρήνη Ζώγαλη) daarentegen komt bij ons weten voor de eerste keer optreden in de Lage Landen. Ze heeft al wel wat andere buitenlandse ervaring. Zo was ze vorig jaar (2020) nog in Zweden, met bouzouki én baglamas , als lid van het kwartet "The Fried Days" (oftewel "Tiganites Meres"), één van de vele projecten van Charoula Tsalpará (de twee anderen zijn Athiná Lambiri en Lina Alatzidou). Dat kwartet werd nog maar pas in mei 2019 opgericht en meteen na hun Zweedse tournee ging het op ijs wegens het uitbreken van de corona-pandemie.

Ondanks de lockdowns, die ook in Griekenland heel wat strepen door allerlei rekeningen trokken, behaalde Eirini Zogali toch in april 2021 haar bachelor-diploma trichordo (driesnarige bouzouki ) aan de muziekafdeling van de Universiteit van Macedonië in Thessaloniki. Onder de leraars die speciaal indruk op haar maakten noemt ze uiteraard Lefteris Tsekouridis ( bouzouki ), maar ook Sokratis Sinopoulos ( politiki lyra ). Haar eindwerk ging onder meer over de manier waarop een bouzouki kan gebruikt worden voor allerlei muziektradities van over de hele wereld: Turkije, Drama (Macedonië), Iran, Klein-Azië, Brazilië, Bulgarije, .... Alsof dat niet voldoende was, onderzocht ze ook de mogelijkheden om de trichordo te gebruiken in improvisaties rond meer hedendaagse liedjes. Eén daarvan was geschreven door Vasilis Tsitsanis maar zij gebruikte een omgewerkte versie van de hand van Yannis Papavasiliou, hier vooral bekend als vader van Semeli Papavasiliou. De resultaten van haar onderzoek moest ze ook in de praktijk demonstreren met een recital, en één van de zes andere muzikanten die daar aan meewerkten was Chrysanthi Gkika met haar politiki lyra , bekend van het ensemble "Amazonon". Een kleine wereld, inderdaad.

Het lijkt een ambitieus project, en dat is het ook. Om een bouzouki op een overtuigende manier te kunnen inschrijven in zo'n buitenlandse traditie bijvoorbeeld moet je niet alleen die traditie zelf beheersen, maar je moet ook de bouzouki kunnen omstemmen om zich daarin te integreren. En haar publiek waren specialisten ...

Ze sloot haar recital trouwens af met alweer een gedurfd experiment: een eigen compositie, speciaal hiervoor geschreven, waarin ze dat allemaal in één samenhangend geheel had verwerkt. Haar professoren luisterden aandachtig - en knikten goedkeurend.

Misschien was het wel nodig om zo hoog te mikken. De meeste bouzouki -spelers zijn mannen, en Eirini Zogali liep nogal eens tegen mannelijk chauvinisme aan. Zoiets van "hmmm ... je speelt lang niet slecht voor een meisje". Dat soort commentaren zou nu eigenlijk voorgoed tot het verleden moeten behoren.

Helemaal vanzelf is dat natuurlijk niet gegaan, ook al heeft Griekenland een rijke muziekcultuur waar jong talent nogal wat kansen krijgt - maar ze moeten die wel willen grijpen. Dat deed zij inderdaad, met beide handen. En ze hield stevig vast.

Ze is geboren en getogen in Kórinthos ("Korinthe" in de officiële Nederlandse spelling). Al vanaf haar zevende ging ze naar het plaatselijke conservatorium. Officieel heet dat de "Μαδριγάλειος Μουσική Σχολή" (zoiets als "Madrigalische Muziekschool"). De naam verwijst eigenlijk naar de madrigaal, de vocale muziekvorm die in het Westen populair was tijdens de renaissance. Toch krijgen de kinderen er les in allerlei soorten muziek, maar wel meestal westers en klassiek gericht. Nu is "les krijgen" misschien niet helemaal de juiste uitdrukking. De gerenommeerde instelling wil - nu al bijna dertig jaar lang - de muziek als een spel aanbrengen. Ze gebruiken de meest recente pedagogische technieken en behalen uitstekende resultaten.

Eirini Zogali leerde er "spelenderwijs" klassieke gitaar spelen, en in 2008 was ze klaar voor de muziekhumaniora van Korinthos. Ze was toen elf. Ze reed een vlekkeloos parcours en in 2015 ging ze verder studeren aan de muziekafdeling van de Universiteit van Thessaloniki.

Zoals gezegd behaalde ze daar in 2021 haar bachelor diploma.

Tussenin, in 2019, kwam ze nog wel even naar Rotterdam om daar, in het kader van het Erasmus programma, aan de Codarts saz en outi te gaan studeren. Daar leerde ze ook de Iraanse tar kennen, net als de saz een instrument met drie snaren.

Als klein meisje al had zij aan haar papa een saz gevraagd. Ze was met de klas naar een concert gegaan en dat had indruk op haar gemaakt. Maar vader gaf haar een bouzouki , een viersnarige nog wel. Die ruilde ze al snel in voor een driesnarige. In haar derde jaar humaniora speelde ze daarmee in een concert voor klassieke gitaar. Ze bediende haar trichordo op dezelfde manier als een gitaar en bewees daarmee - toen al - dat het een erg veelzijdig instrument is.

Om af te ronden willen we nog even terugkomen op die "kleine wereld" waar we hierboven naar verwezen.

In 2016 was Eirini Zogali nog maar pas ingeschreven aan de universiteit van Thessaloniki. Ze woonde daar toen nog niet permanent, en in de vakanties kwam ze natuurlijk naar huis in Kórinthos. Op een - al dan niet bewolkte - zondag in juli 2016 speelde ze daar mee in een naamloos trio dat een feestelijk programma bracht met rembetika en smyrneïka . Zij nam de bouzouki voor haar rekening, maar de outi (en accordeon) werd bemand (of bevrouwd) door ... Dimitra Metzaki. Die zal bekend zijn van het "Serenade Ensemble" en zij is trouwens ook de "Me" van het "KouVa MeRemBe" ensemble waarin Vanessa Kourtesi de "Kou" is. Zij zal allicht ook in de Matrix tussen het publiek zitten, want een week later zakt zij met "KouVa MeRemBe" af naar Brussel.

Twijfelt u nog aan de afmetingen van de wereld? Eirini Zogali en Asteris Varveris zaten al eerder samen op een podium. Dat was (onder meer) het geval in mei 2019, toen ze een rembetika -programma brachten in een muziekclub in Naoussa. Hun bouzouki en gitaar werden aangevuld met een tweede bouzouki , die van Vangelis Kochilis - dezelfde die in februari 2019 (amper enkele maanden eerder) samen met Asteris Varveris en Semeli Papavasiliou het "Mageftiko Trio" naar de Lage Landen toverden. En de zangeres in Naoussa was Lina Alatzidou - dezelfde die een jaar nadien met Eirini Zogali, Athiná Lambiri en Charoula Tsalpará in Zweden de lichten ging uitdoen met hun "Tiganites Meres" .

Het gezegde "soort zoekt soort" hoeft dus niet altijd pejoratief te zijn. Het is overduidelijk ook van toepassing op groot muzikaal talent ...

Praktische gegevens
Zaterdag 6 november 2021, 20u45, Matrix, Mauritsstraat 16, 3012 CJ Rotterdam (NL)

Tickets: € 10,-

Deuren: 19u30.

Dit concert is voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.

 

Op de site sinds: 25/10/2021

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Amazonon

CD-voorstelling "Invisible Cities"

Het "Amazonon" ensemble had eigenlijk al vorig jaar, in oktober 2020, hun nieuwste album moeten komen voorstellen. En in feite was de primeur zelfs voorzien voor Brazilië, in het voorjaar van 2020. Het album was daar immers enkele maanden eerder opgenomen. Maar de Covid-19 pandemie stak ook daar een flinke stok in de wielen.

Een jaar of wat later doen ze een nieuwe poging. Maar er zijn intussen wel een paar dingen veranderd.

Een eerste verschilpunt: ze komen nu niet één maar twee nieuwe albums voorstellen. Want inderdaad, de wereld heeft dan misschien wel stilgestaan, maar creatieve geesten hebben geen aan/uit knop, die werken gewoon door. Van de noodgedwongen stilte heeft "Amazonon" gebruik gemaakt om een tweede album klaar te stomen. Dat heet "Invisible Cities" en het verschijnt pas op 12 november 2021. Wees dus voorzichtig als u enkele dagen later een exemplaar koopt op één van hun concerten, het is dan vers van de pers en zou nog warm kunnen zijn.

Een ander verschil met de plannen van oktober 2020 is de bezetting van "Amazonon". Die is licht gewijzigd en ziet er nu als volgt uit:

  • Juliano Abramovay : gitaar, outi
  • Chrysanthi Gkika : politiki lyra
  • Massimiliano Dosoli : klarinet, basklarinet
  • Jacobus Thiele : percussie

De contrabassist Daniel de Boer speelt wel mee op "Invisible Cities", maar op de concerten zal hij niet zichtbaar zijn.

De nieuwkomer, de Italiaanse componist en klarinet -speler Massimiliano Dosoli, tekent present voor allebei. En nog veel meer eigenlijk, want ook hij kwam naar Rotterdam om daar aan de Codarts te studeren en in die internationale omgeving voelt hij zich als een muzikale vis in het water.

Op dit punt in het verhaal is het misschien aangewezen om even door te klikken naar ons artikel van oktober 2020. Daar vertelden we u namelijk over het ensemble "Amazonon", over hun visie en hun aanpak. We hadden het daar ook over de leden van het ensemble en over hun eerste album (dat ook gewoon "Amazonon" heet).

Dat alles is nog (bijna) onverkort van toepassing.

Als u dan daarna hier weer terugkomt, dan kunnen we nog even het tweede album kort toelichten. Net als de majestueuze rivier waar ze hun naam aan ontlenen gaat ook het ensemble onverstoorbaar verder in de richting die ze op hun vorige album al uitzetten. Op "Invisible Cities" staan acht nummers van hedendaagse componisten, geschreven en bewerkt binnen de context van de traditionele makams.

Bij die componisten vinden we opnieuw John Zorn (USA) en Rabih Abou Khalil (Libanon), die ook op het eerste album al vertegenwoordigd waren. Vier andere "leveranciers" zijn nieuw, onder meer Hermeto Pascoal (BR) en Ralph Towner (USA). De twee anderen zijn wel heel erg hedendaags, want er staan twee composities op van Juliano Abramovay zelf en eentje van Chrysanthi Gkika . Componeren kan ze dus ook al. Ze kan trouwens ook zingen, meer dan behoorlijk zelfs, maar dat blijkt hier niet want het hele album is instrumentaal. Haar lyra geeft er wel een hele specifieke klank aan, maar verder blijft "Amazonon" zoeken naar de connecties tussen oost en west. Hun naam alleen al effent alvast het pad, door een brug te slaan tussen de Griekse mythologie en het Braziliaanse Regenwoud.

Die oost-west connectie is ook terug te vinden in de titel van het nieuwe album.

"Invisible Cities" verwijst immers naar het gelijknamige boek van de Italiaanse schrijver Italo Calvino (1923-1985). Hij publiceerde het in 1972 maar het zou prima aangesloten hebben bij het surrealisme, de kunstvorm die tussen de twee wereldoorlogen opgang maakte. Op de cover van de originele uitgave van "Le città invisibili" prijkt trouwens een tekening van René "Ceci n'est pas une pipe" Magritte, met een enorm zwevend rotsblok waar er bovenop nog net een stad (of een kasteel) zichtbaar is.

In het boek vertelt Calvino over (verzonnen) dialogen tussen de wereldreiziger Marco Polo en de Mongoolse keizer Koeblai Khan. Daar hebben we dan meteen de dialoog tussen west en oost, want "Polo" beschrijft allerlei ingebeelde steden die hij zou bezocht hebben, en de keizer stelt daar vragen over.

Het is begrijpelijk dat de keizer een paar dingen niet meteen begreep, want Polo vertelt bijvoorbeeld over een stad "die geen muren, plafonds of daken" heeft, maar wel regenpijpen, dakgoten, waterleidingen, lavabo's, badkuipen en al de rest "alsof de loodgieters hun werk hadden afgemaakt alvorens de metselaars waren begonnen".

Zo'n gedetailleerde grafische omschrijving dringt zich natuurlijk op aan de (verbeelding van de) lezer, die onwillekeurig geneigd zal zijn om zich dat voor ogen te halen en om te proberen het plaatje te vervolledigen. Maar, keizer of geen keizer, probeer je maar eens rationeel in te beelden hoe dat er in de praktijk uit zou kunnen zien ...

Met de "Invisible Cities" van Amazonon is dat alleszins niet de bedoeling. Zoals het persbericht het zegt: de muziek van Amazonon is nooit opdringerig maar geeft de toehoorder voortdurend de ruimte. En Juliano Abramovay geeft er zelfs een gebruiksaanwijzing bij: "Luister naar de geluiden die je hoort en laat je gedachten de vrije loop”.

Een stille wenk aan allerlei recensenten die zich verplicht voelen om alles en nog wat te catalogeren en in hokjes in te delen? Ons advies aan hen zou alvast zijn; niet proberen, gewoon consumeren en savoureren.

Praktische gegevens
Donderdag 18 november 2021, 20u30, Matrix, Mauritsstraat 16, 3012 CJ Rotterdam (NL)

Tickets: € 15,-

Het aantal plaatsen was beperkt, de verkoop was enkel online.

Dit concert is inmiddels voorbij.

Vrijdag 19 november 2021, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,- (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

Dit concert is voorbij.

Donderdag 25 november 2021, 19u30, Mezrab, Veemkade 576, 1019 BL Amsterdam (NL)

Ticketprijs niet doorgekregen.

Dit evenement is alleszins voorbij, reserveren is niet meer mogelijk.

 

Op de site sinds: 26/10/2021

Terug naar het begin van deze pagina.


Valid XHTML 1.0 Strict!

[Home]  [Nieuws]  [Agenda]  [Overzicht]  [Praktisch]  [Achtergrond]

Please contact our Webmaster with questions or comments.