De accordeon wordt door Fivos Anogianakis , dé autoriteit op het gebied van Griekse instrumenten, niet beschouwd als een traditioneel Grieks "volksmuziek-instrument", omdat het pas "de laatste jaren" in gebruik is geraakt. Dat is natuurlijk relatief, want bijvoorbeeld Lela Papadopoulou heeft als kind accordeon horen en leren spelen. Maar daar staat tegenover dat de andere instrumenten, die Anogianakis bespreekt, toch al meerdere eeuwen of langer in gebruik zijn. De eerste accordeonspeler die op plaat vastgelegd werd zou een zekere Yangos Pantelonas zijn, dat was in 1913 .
Bovendien wordt de accordeon - behalve in beperkte mate in Noord-Thracië , onder meer door Thimios Gogidis - zelden of nooit gebruikt voor de dimotiká, de "muziek van het dorp". Daarom is het dus in feite ook geen volksinstrument en verschijnt het niet op de radar van Anogianakis. Je hoort het daarentegen wel vrij vaak bij de rembetika. De eerder genoemde Lela Papadopoulou is daar een bekend voorbeeld van.
De accordeon werd op 6 mei 1829 uitgevonden (of in elk geval gepatenteerd ) door de Weense instrumentenbouwer Cyrill Demian . Daarmee is dit instrument nagenoeg even oud - of even jong - als de klarinet , die in haar huidige vorm in 1830 ontstaan is.
De accordeon wordt over heel Europa gebruikt. Ook in België waren er verschillende ateliers die het instrument bouwden . Het eerste atelier opende kort voor 1840 in Brussel, en omstreeks 1880 kwamen er ook in Zwevezele (West-Vlaanderen) en Auvelais (Namen). Later volgden er nog veel meer. De laatste Belgische ateliers, in Waregem en Charleroi, moesten met ambachtelijke technieken opboksen tegen goedkope Duitse en Italiaanse serieproductie, en in 1957 kwam dan ook een eind aan de rijke Belgische bouwtraditie.
