Hij werd in 1958 geboren in Pireaus, maar toen hij twee jaar was verhuisden zijn ouders naar Chios, waar zijn vader vandaan kwam. Samen met een oom gingen ze daar een club uitbaten, de "Naftikos Omilos Chiou". 's Avonds traden er bekende namen uit die periode op en van hen leerde het oudere broertje van Pantelis hoe je muziek moest spelen. Daarna was het de beurt aan Pantelis zelf. Die zat geduldig te luisteren tot broer Yannis klaar was met zijn gitaar en dan probeerde hij het na te doen. Zijn vader wilde hem naar de plaatselijke fanfare sturen maar daar had hij geen oren naar, en een conservatorium was er daar niet. Alles wat hij kent heeft hij zichzelf aangeleerd.

In 1967 keerde de familie terug naar Athene. Pantelis maakte er zijn middelbare school af en meteen daarna begon hij - alweer met zijn broer en zijn gitaar - op te treden in allerlei rockgroepjes. Beetje bij beetje kreeg hij meer belangstelling voor het Griekse lied en in 1981 ging hij aan de slag als "kitharodós", zanger-met-gitaar dus, in de Atheense clubs.

Daar leerde hij Yannis Nikolaou kennen, twee jaar jonger dan hijzelf, en met hem richtte hij in 1987 het groepje "Λαθρεπιβάτες" (Lathrepivates) op. Met hun eigen composities hadden ze vrij veel succes, en dus maakten ze maar een "demo" en daar stapten ze mee naar de platenmaatschappijen. Dat liep niet helemaal volgens plan. Ze hadden namelijk een lijstje gemaakt en ze begonnen bij Minos. Dat was wel één van de grotere, maar och, je weet maar nooit. De rest van het lijstje hadden ze niet meer nodig want ze wandelden bij Minos naar buiten met een platencontract op zak.

Het had natuurlijk wel geholpen dat Vasilis Papakonstantinou hen bezig gehoord had toen ze in de studio van een gemeenschappelijke vriend aan hun demo werkten. Hij had hen gezegd dat ze bij Minos moesten vragen naar Ilias Benetos en hem de groeten doen. Het is niet helemaal duidelijk of ze toen al wisten wie die Benetos was, maar hij was in elk geval de producer van grote kanonnen als Dimitris Mitropanos, Yorgos Dalaras, Charis Alexiou, ... Hij werd ook hun producer. Ze kregen de beste muzikanten ter beschikking en Nikos Antypas zorgde voor de orkestratie. Het resultaat maakte indruk op Charis Alexiou en zij nodigde hen uit om samen met haar in de "Zygos" op te treden, een grote club in de Plaka in Athene. Later trokken ze met Alexiou en Dimitra Galani heel Griekenland door, om overal concerten te gaan geven.

Na deze vliegende start volgde nu een reeks successen die nog altijd gezongen worden, zoals "Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε" (Apopse leo na min kimithoume, Ik stel voor dat we vanavond niet gaan slapen) of "Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω" (Den fteo ego pou megalono, Het is niet mijn schuld dat ik ouder word).

Dan, na vijf jaar en vier platen, hielden ze er ineens mee op. Ze waren er een beetje op uitgekeken en ze vonden dat ze aan iets nieuws toe waren, maar ze wilden elk een andere richting uit. Ze vonden het dan beter om de stekker er uit te trekken terwijl het nog goed ging, liever dan een middelmatig compromis te zoeken en dan langzaam te verstikken. Ze scheidden dus als vrienden en gingen elk hun eigen weg.

Dat was in 1993.

Aan de laatste cd van de Lathrepivates, die in 1991 verschenen was, had ook de tekstschrijver Ilias Katsoulis meegewerkt. Met hem zou Pantelis Thalassinos nog vaak samenwerken, tot Katsoulis in 2008 overleed.

In 1993 verscheen dan het eerste eigen album van Thalassinos, het eerste van een lange reeks. Hij begon ook nummers te schrijven voor anderen. In totaal heeft hij pakweg 500 liedjes op zijn naam staan. Hij schrijft niet zomaar voor iedereen, wel voor collega's met wie hij persoonlijk bevriend is. Hij gaat ook niet zomaar met iedereen het podium op. In de (Griekse) muziekwereld worden vaak "verstands-samenwerkingen" aangegaan, in het belang van de carrière, maar dat is niets voor Thalassinos.

Hij heeft zich ook nooit laten "optillen" door de grote namen, maar het omgekeerde doet hij wel. Als hij jonge artiesten ontmoet die iets doen wat hem bevalt, dan geeft hij die met plezier een zetje, en met zijn status van grote ster kan hij natuurlijk heel wat realiseren..

Tegenwoordig zijn daar dan wel grenzen aan. Korte tijd geleden had hij weer materiaal klaar voor een nieuw album en hij ging naar zijn platenmaatschappij om dat te bespreken. Ze wilden niet eens luisteren. "Het is crisis, weet je wel". "Ook goed", zei Thalassinos, "dan doe ik het gewoon zelf". Hij huurde dus een opnamestudio, betaalde zijn muzikanten, liet de cd's persen, ontwierp de hoes en liet de boekjes drukken - en hij bracht de dozen met het afgewerkte product ook nog zelf naar de platenzaken. "Waarom niet?", zegt hij, "dat hoort er ook bij. Ik ben maar een gewone jongen, ik zet trouwens ook zelf het vuilnis buiten, net als iedereen".

Daarmee was dan het hek van de dam. Hij richtte een platenmaatschappijtje op, dat "Έρημος Αθήνα" (Erimos Athina) heet, en onder dat label geeft hij nu zijn eigen platen uit. De naam is misschien niet lukraak gekozen: "èrimos" betekent namelijk "woestijn". Daar moet je dan eigenlijk geen tekeningetje bij maken, maar hij deed het toch maar. Het logo van "Erimos Athina" is namelijk een kameeldrijver met kameel die door de woestijn trekt - met op de achtergrond het Parthenon. Er wordt gezegd dat cultuur het eerste slachtoffer is van een crisis, en dat is inderdaad te merken aan de eens zo bruisende muziekscène in de Griekse hoofdstad, die tegenwoordig - zacht gezegd - op een laag pitje draait.

Met de titel van zijn eerste doe-het-zelf cd geeft Pantelis Thalassinos dan meteen tegengas. Ze heet "10 τραγούδια της ελπίδας" (Deka tragoudia tis elpidas, Tien liedjes van (de) hoop), "want dat is waar de mensen nood aan hebben in deze bittere tijden", zegt hij, "en zo lang we creatief bezig blijven, kunst en cultuur beoefenen, zo lang is er ook nog hoop".