Het Trio Tatavla heeft een eerste cd klaargestoomd en die komen ze nu aan het publiek voorstellen.

De première is weggelegd voor Muziekpublique in Brussel, waar het Trio op 15 december 2017 het tweede deel van een dubbelconcert speelde.

Twee dagen later gaven ze een avondvullend concert de Case Bruti in Den Haag (Scheveningen), maar dat was al uitverkocht nog vóór wij er lucht van kregen.

Daarna was het nog bijna twee maanden wachten, tot in februari 2018, want dan zijn er twee concerten na elkaar in de Brusselse Art Base.

Zoals bekend is het Trio Tatavla één van de vele projecten waar Tcha Limberger aan meewerkt. Met de meeste van die ensembles legt hij zich toe op zigeunermuziek. Enkele daarvan zijn het Budapest Gypsy Orchestra, het Kalotaszeg Trio, Les violons de Bruxelles en nog veel meer. Hij heeft immers een grote voorliefde voor de zigeunermuziek van Hongarije en Transsylvanië, en wil die muziek zo authentiek mogelijk overbrengen.

Gaandeweg is hij zich ook meer en meer gaan verdiepen in de Griekse muziek. Met de virtuoze Griekse accordeonist Dimos Vougioukas aan zijn zijde is die interesse alleen maar toegenomen. Het is op die manier dat het Trio Tatavla ontstond, ergens in 2015.

Voor een trio is er natuurlijk nog een derde man nodig, maar die was gauw gevonden in de persoon van de gitarist Benjamin Clement . Hij is autodidact en hij legt zich al jaren toe op zigeunermuziek, jazz manouche en Balkanmuziek. Hij speelt in meerdere ensembles en geeft stages met de speelstijl en -technieken in de hogergenoemde genres voor gitaar .

Tcha Limberger is vooral bekend als violist, maar hij speelt ook nog andere instrumenten en bovendien zingt hij, en wel in meerdere talen. Recent is daar ook het Grieks bijgekomen, want hij houdt nu eenmaal niet van half werk en is dus de taal samen met de muziek gaan bestuderen.

Op onze maart 2016-pagina leggen we - onder (veel) meer - uit waar de naam "Tatavla" vandaan komt. Kort samengevat: Tatavla is de (Griekse) naam van een oude volkse wijk van Constantinopel (Istanbul) waar veel Grieken woonden. Het repertoire van het Trio bestaat dan ook uit de typische stadsmuziek zoals die in het begin van de vorige eeuw in de steden van het toenmalige Ottomaanse Rijk te horen was. Dat was muziek van en voor het volk, en het is dus meestal dansmuziek: chasapiko, karsilamas, syrto, zeïmbekiko, amanes, ...

Dat repertoire staat natuurlijk ook op hun eerste cd, die heel toepasselijk "Tatavla" gedoopt werd.

Op de hoes staan de drie muzikanten van het Trio, maar ze zijn afgebeeld als poppen uit een voorstelling van Karagiozis, het Griekse schaduwtheater. Dat is uiteraard geen toeval. Ten eerste was deze vorm van poppentheater enorm populair in de periode waar deze muziek vandaan komt. Ten tweede heeft Karagiozis ook Turkse roots, net als de muziek.

Ten derde - en last but not least - is Dimos Vougioukas, naast accordeonist, ook nog een getalenteerd (en gediplomeerd) speler van Karagiozis. En niet te vergeten: hij maakt zijn figuren zelf, zoals dat indertijd ook gebruikelijk was. Het lijkt dan niet moeilijk te raden wie er de hoes van het nieuwe album voor zijn rekening nam ... Alleen zijn die deze keer niet van Dimos zelf, maar van zijn collega Sotiris Papatragiannis , zelf ook muzikant (bekend van o.a. "Kompania"). Dimos en Sotiris zetten recent nog samen een tentoonstelling op touw met Karagiozis-figuren van hun hand.

Dimos Vougioukas heeft overigens nog meer pijlen op zijn boog - of noten op zijn accordeon. Ook hij heeft namelijk heel veel belangstelling voor de muziek van de Balkan, en dan vooral de zigeunermuziek van de regio. Dat verklaart allicht waarom het meteen klikte tussen hem en Tcha Limberger.

Die belangstelling diept hij uit met zijn eigen "Dimos Vougioukas Gypsy Ensemble" . Met dit ensemble geeft Dimos twee dagen na de cd-presentatie een optreden in de Brusselse Art Base. Dat concert, op 17 december, konden we helaas geen plaatsje geven in de Agenda van onze "website over Griekse muziek", dus vermelden we het hier maar even. In dit "Dimos Vougioukas Gypsy Ensemble" vinden we trouwens (naast Dimos himself, natuurlijk) alweer Benjamin Clement en zijn gitaar terug. De twee andere muzikanten zijn Costel Ursulet (cimbalom) en Zoli Kekenj (contrabas).

De cd-presentatie zelf is meteen ook een perfecte illustratie van de vele projecten van Tcha Limberger. Zoals gezegd is het een dubbelconcert, met het Trio Tatavla als tweede deel.

Maar Tcha speelt ook mee in het eerste deel, als "special guest" van het "Seyir Trio" . Zij halen hun naam uit het Arabisch, waar het "reis" of "weg" zou betekenen. Dat is wel erg toepasselijk, want het ensemble bestaat uit drie westerse muzikanten die zich gespecialiseerd hebben in de (oosterse) muziek van het Ottomaanse Rijk.

De namen van de leden van het "Seyir Trio" zullen bekend in de oren klinken. Het zijn Tristan Driessens (outi en lafta), Ruben Tenenbaum (viool) en Simon Leleux (dohola) - voor de gelegenheid dus versterkt door Tcha Limberger.

Praktische gegevens
Vrijdag 15 december 2017, 20u00, Muziekpublique, Molière theater, Naamsepoortgalerij, Bolwerksquare 3, 1050 Brussel (Elsene) (B) Tickets: € 12 in voorverkoop, € 14 aan de kassa. Leden van Muziekpublique betalen slechts € 8. Let op: dit is een dubbelconcert: voor de pauze speelt het "Seyir Trio" met Tcha Limberger als "special guest", na de pauze is het dan de beurt aan het "Trio Tatavla". Dit concert is voorbij.
Maandag 18 december 2017, 19u45, Casa_Bruti, Haarlemsestraat 20, 2587 RA Scheveningen (Den Haag) (NL) Uitverkocht Dit concert was al uitverkocht nog vóór wij het konden aankondigen. Het is alleszins voorbij.
Vrijdag 2 februari 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Tickets: € 12,50 (normaal tarief), € 7,- (reductietarief voor werklozen en studenten). Dit concert is voorbij.
Zaterdag 3 februari 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Tickets: € 12,50 (normaal tarief), € 7,- (reductietarief voor werklozen en studenten). Dit concert is voorbij.

 

Mooie liedjes duren niet lang, zegt men, maar men zegt ook dat de uitzondering de regel bevestigt ... En die uitzondering heet dan blijkbaar Nana Mouskouri .

We schreven het al twaalf jaar geleden, in mei 2005 : " Nana Mouskouri is op wereldtournee, en het is haar laatste". Dat leek vanzelfsprekend, want nog maar pas het jaar daarvoor, in 2004, was ze zeventig geworden en ze had voor die gelegenheid in Duitsland nog gauw een nieuw dubbel-album uitgebracht. Daarna begon ze aan haar "World Farewell Tour". Ze zou nog éénmaal langs de podia van de hele wereld reizen, en dan zou ze er mee stoppen. We namen toen zelfs haar concert in Keulen op, want, schreven we: "het is één van uw laatste kansen om Nana Mouskouri live mee te maken".

Zeg nooit nooit, heet dat dan, of juister: zeg nooit " Nana " en "laatste kans" in één zin.

Die "World Farewell Tour" duurde ... drie jaar. Maar ja, de wereld is groot, natuurlijk. Maar Keulen de laatste kans? Nee dus. In maart 2006 zoefde ze langs acht steden in België en Nederland, en alle acht concerten raakten uitverkocht. In november 2007 kwam ze opnieuw in beeld, want toen was het Franstalige deel van West-Europa aan de beurt, met optredens in Luik en Luxemburg. In de zomer van 2008 zou ze er dan écht een punt achter zetten, met een spetterend optreden in haar geboorteland Griekenland.

Dat optreden kwam er, maar het punt niet.

In oktober 2013 begon Nana Mouskouri nog maar eens aan een wereldtournee, die pas een jaar later eindigde, in oktober 2014. Toen mocht ze dan wel tachtig kaarsjes uitblazen, want ze is geboren op 13 oktober 1934. Vandaar allicht dat deze reeks optredens de titel "Happy Birthday Tour" meekreeg. Ergens in het midden tussen die twee verjaardagen, in februari 2014 , deed ze opnieuw de Belgische en Nederlandse podia aan, nu wel met "slechts" zes optredens. En zie: alweer uitverkochte zalen. Niet allemaal, deze keer, maar toch ...

Zo'n titel kan je natuurlijk elk jaar recycleren, en uitverkochte concerten zijn ook niet niks. Het was dan niet moeilijk om te voorspellen dat we allicht nog van haar zouden horen.

En inderdaad: in maart 2016 kwam de "Happy Birthday Tour" hier opnieuw voorbij, deze keer weliswaar met slechts twee concerten, in Hasselt en Gent. Nederland was er toen niet meer bij.

En nu, in februari 2018, komt ze opnieuw naar de Lage Landen, maar deze keer staat er blijkbaar slechts één optreden op het programma, en wel in Oostende. Ook nu laat ze Nederland weer links liggen (stand 14.7.2017).

We hebben hieronder nog wel haar optreden in Luxemburg opgenomen, de andere niet. Er zijn inderdaad ook nog acht concerten in Frankrijk, twee in Zwitserland en eentje in Denemarken.

Al die concerten - 13 in totaal - vinden plaats van januari tot maart 2018. Maar Nana verjaart in oktober ... Kan je dat dan nog met uitgestreken gezicht een "Happy Birthday Tour" noemen? Blijkbaar vonden zij en haar management van niet, want dat etiket werd nu - al dan niet tijdelijk - ingeruild voor iets dat nog gemakkelijker recycleerbaar is.

Deze tour heet nu inderdaad "Forever Young Tour ". Gezien de gezegende leeftijd van 83 jaar is dat voorwaar geen slechte keuze...

In principe hechten wij veel waarde aan het precieze programma van de concerten die wij aankondigen. Maar daar wordt erg vaag over gecommuniceerd, en het leek ons dan niet nodig om dat tot op het bot uit te spitten. Voor haar fervente fans zal het sowieso geen verschil maken, en voor de anderen ... tja, Mouskouri is Mouskouri , daar hoeft niet veel meer over gezegd.

We willen nog wel de lijst van de auteurs meegeven van de liedjes die zij op deze concerten zou gaan zingen, want die spreekt voor zich. Die lijst wordt als volgt aangekondigd: Manos Hadjidakis , Nikos Gatsos , Michel Legrand, Quincy Jones, Bob Dylan, Leonard Cohen, Bobby Scott, Simon and Garfunkel, Serge Gainsbourg, Claude Lemesle, Mark Knopfler, Tony Visconti, Serge Lama, Joni Mitchell, Francis Cabrel en ... nog vele anderen.

Praktische gegevens
Zondag 4 februari 2018, 20u00, Philarmonie, 1, Place de l'Europe, L-1499 Luxembourg (L) Ticketprijzen: € 89,11, € 84,10 en € 76,08 (stand 14.7.2017).
Zondag 18 februari 2018, 20u00, Kursaal Oostende, Kursaal Westhelling, 8400 Oostende (B) Tickets: van € 67 tot € 29.

 

De bekende Vlaamse violist Wouter Vandenabeele organiseert nu al voor de derde keer zijn "Fiddlers on the move" project.

Ook nu weer komen vedelaars uit de halve wereld van hun dak af, pakken hun koffers en strijken voor een tiental dagen neer in Gent en omgeving. Er is niet veel overtuigingskracht nodig om hen in beweging te krijgen, want ook voor hen is het een unieke gelegenheid om ervaringen uit te wisselen met andere violisten die zich op allerlei verschillende stijlen van volksmuziek toeleggen.

Voor het publiek staan er dan een hele reeks interessante concerten en workshops op het programma van dit festival, dat deze keer loopt van 10 tot 18 februari.

Net als de vorige keren is ook de Griekse meesterviolist Kyriakos Gouventas van de partij. Over hem hoeven we niet veel meer te vertellen, en anders is er nog onze biografie van hem.

Hij brengt deze keer Periklis Papapetropoulos mee, en ook hem hoeven we nog nauwelijks voor te stellen - en desnoods hebben we trouwens ook van hem een biografie klaarstaan.

Kyriakos Gouventas zal zelf een tweetal workshops geven, en samen met Periklis Papapetropoulos speelt hij ook twee concerten. Het eerste, in De Centrale in Gent, is een dubbelconcert, waarbij de eerste helft ingevuld wordt door Tcha Limberger ( eerder deze maand in Brussel met zijn "Trio Tatavla"). Het andere concert, in 't Ey in Belsele, is avondvullend.

Voor deze concerten hadden de twee Griekse muzikanten natuurlijk een naam nodig om op de affiche te zetten, en ze kozen dan maar gewoon voor "Zygiá". Dat is in de eerste plaats een weegschaal, maar het wordt ook courant gebruikt voor een muzikaal duo. Dat zijn immers ook twee muzikanten die - als het goed is - elkaar in evenwicht houden. En met deze twee zit het uiteraard goed.

In de ene schaal van deze Zygiá vinden we dan uiteraard de viool van Kyriakos Gouventas , en in de andere is het de lavta of politiko laouto , het instrument waarop Periklis Papapetropoulos in Griekenland bij de absolute top gerekend wordt.

Meer details over de Griekse concerten en workshops vindt u hieronder.

Praktische gegevens
Dubbelconcert met Tcha Limberger en "Zygia" Vrijdag 16 februari 2018, 20u30, De Centrale, Kraankindersstraat 2 (Ingang Ham 72), 9000 Gent (B) Tickets: € 7 in voorverkoop, € 10 aan de kassa (met Uitpas resp. € 4 en € 7, en met "Uitpas kansentarief" is het € 2). Zoals gezegd is dit een dubbelconcert. De eerste helft (vanaf 20u30) wordt gespeeld door Tcha Limberger, het deel met "Zygiá" begint om 21u30. U kunt ook een festivalpas krijgen die u, in ruil voor € 90 (kansentarief: € 18), toegang verschaft tot alle concerten en alle workshops van het hele festival.
Workshop met Kyriakos Gouventas Zaterdag 17 februari 2018, van 10u00 tot 17u30, De Centrale, Kraankindersstraat 2 (Ingang Ham 72), 9000 Gent (B) Deelnameprijs: € 25 (kansentarief € 5). U kunt ook een festivalpas krijgen die u, in ruil voor € 90 (kansentarief: € 18), toegang verschaft tot alle concerten en alle workshops van het hele festival.
Avondvullend concert van "Zygia" Zaterdag 17 februari 2018, 21u00, Muziekclub 't Ey, Koutermolenstraat 6b, 9111 Belsele (Sint-Niklaas) (B) Tickets: leden € 10 / niet-leden € 13.
Workshop met Kyriakos Gouventas Zondag 18 februari 2018, van 10u00 tot 17u30, De Centrale, Kraankindersstraat 2 (Ingang Ham 72), 9000 Gent (B) Deelnameprijs: € 25 (kansentarief € 5). U kunt ook een festivalpas krijgen die u, in ruil voor € 90 (kansentarief: € 18), toegang verschaft tot alle concerten en alle workshops van het hele festival.

 

Over de "Kosmokrators" is (bijna) alles al gezegd en geschreven, onder meer door ons op onze maart 2017 maandpagina .

Daar leest u onder meer dat ze in de zomer van vorig jaar (2016) enige deining veroorzaakten in Griekenland, waar ze hun eerste cd "Frenetika" mochten gaan voorstellen. Die kreeg toen heel wat aandacht, en dat was niet in de laatste plaats te danken aan hun repertoire, dat bestaat uit bekende liedjes uit de rembetika , waarop ze dan zelfgeschreven teksten hebben gemonteerd in het Nederlands, Frans of Engels.

We vertelden u toen ook dat ze nog een hele reeks optredens in België en omgeving in hun agenda hadden staan, en één daarvan is dat van november in de Brusselse Art Base, min of meer hun thuisbasis.

Het bijzondere aan dit concert is dat ze, net als in november 2017 , versterking krijgen van "special guest" Maria Spyroglou . Die is bekend als de zangeres van het "Cabaretiko" ensemble, dat eveneens vanuit Brussel opereert. Maria Spyroglou zingt meestal in het Grieks (en af en toe ook in het Spaans), maar speciaal voor dit gastoptreden zou ze een aantal nummers van de Kosmokrators in het .. Frans gaan zingen.

Zoals bekend wil de bezetting van de Kosmokrators nogal eens wijzigen. Zoals elke goede kok richten ook zij zich naar het aanbod van het moment. De harde kern blijft steeds dezelfde, en die wordt aangevuld met andere goede muzikanten, in functie van hun beschikbaarheid. Galant als we zijn zetten we de dame bovenaan, en dan ziet de bezetting van dit concert er als volgt uit:

• Maria Spyroglou: zang
• Frans De Clercq: zang en bouzouki
• Michel (Michalis) Karakatsanis: zang en bouzouki
• Karsten De Vilder: zang en gitaar
• Dimi Dumo: zang en percussie
• Stergios Papadopoulos: bas
• Carlo Strazzante: percussie

Praktische gegevens
Zaterdag 10 februari 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Tickets: € 12,50 (normaal tarief), € 7,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

 

Voor de vierde keer op rij organiseert "Free Flying Films" een - wel ja - filmfestival . Net als de vorige keren willen ze ook nu het Belgische publiek laten kennismaken met het overweldigende aanbod aan Griekse (kort)films.

Deze keer zetten ze zes verschillende regisseurs in de kijker, letterlijk zelfs, want die mensen zullen persoonlijk naar Brussel komen om hun werk voor te stellen. Zij hebben elk hun eigen invalshoek, en met elkaar geven ze dus een goed beeld van de uitdagingen waarmee je zoal te maken krijgt als je een film wil maken in het door de crisis geteisterde Griekenland van vandaag. Hun werk bestrijkt bovendien het volledige gamma van mogelijke onderwerpen, van historische documentaires tot en met gangsterfilms.

Alle films zijn voorzien van Engelse ondertitels.

Belangrijk om weten is dat de volledige opbrengst van dit festival ook deze keer weer naar de vzw "Loket Leros" gaat, een ngo die zich inzet voor de opvang van bootvluchtelingen op het Griekse eiland Leros. Uw geld komt dan rechtstreeks terecht bij diegenen die het nodig hebben (zeggen zij), en het dient dus niet om een hele reeks directeurs en andere -eurs van een al dan niet riant salaris te voorzien (voegen wij daar aan toe).

Toch is dat niet de (enige) reden waarom we dit festival een plaatsje geven op onze website, die tenslotte over Griekse muziek gaat, en niet over film. Er is immers ook voor muzikale intermezzo's gezorgd, met live muziek.

Op zaterdag en zondag worden die intermezzo's gebracht door "Intermission", een band die speciaal voor dit festival samengesteld werd. Zij spelen geen Griekse muziek, dus verklappen we u lekker niet dat ze eigen werk gaan brengen, allemaal R.E.M.-achtige liedjes.

Maar op vrijdag is het wel degelijk Griekse muziek die er in de marge van het festival te horen zal zijn, en die wordt gebracht door het duo "Zephyros" . Het is over dat duo dat we het hier willen hebben.

Zephyros

"Zephyros" bestaat uit:

• Anneleen Léger : zang en dwarsfluit
• Jasper De Kind : gitaar

Met deze eerder ongebruikelijke bezetting, en met zelf op maat gesneden bewerkingen, willen deze twee Belgen naar eigen zeggen "het Belgische publiek [laten] kennismaken met een aantal internationaal minder bekende Griekse liederen van 1950 tot nu" .

Als u nu enige scepsis voelt opkomen, dan zet u die beter even op ijs, minstens tot u de rest van dit artikel gelezen heeft. En wie weet, misschien kunt u op één van de volgende edities van dit festival ook wel gaan kijken naar de film die - misschien - ooit over hen gemaakt zou kunnen worden. Het zou in elk geval een dankbaar onderwerp zijn: een boeiend verhaal met vele onverwachte wendingen.

Het scenario zou dan moeten beginnen met de Griekse god waar ze hun naam vandaan hebben, de Westenwind. Heel diep mag daar niet op ingegaan worden, want dan krijgt de film misschien de quotering "minder geschikt voor jeugdige kijkers". Zoals bekend hadden de Griekse goden heel wat menselijke trekjes, en ze hielden dus ook wel van een verzetje. In tegenstelling tot zijn broer Boréas, de kille en gure Noorderwind, zorgde Zephyrus voor aangename, verkoelende briesjes in het zonverzengde Griekenland - maar daar dartelden natuurlijk overal beeldschone nimfen rond, dus ... Allicht is het daarom dat Zephyrus op de "Toren der Winden" in Athene afgebeeld staat als een jongeling met een bloementuil in de hand. Moderne mannen doen dat ook nog altijd: met een bloemetje voor hun vrouw komen aanzetten als ze iets mispeuterd hebben. Bij Zephyrus werd dat op de duur nogal vermoeiend, daarom schonk zijn hij vrouw, Chloris, gewoonweg de heerschappij over het hele bloemenrijk.

Ook de Romeinen hadden zo'n bloemengodin, en bij hen heette die Flora. Om haar te eren werd er elk voorjaar een groot volksfeest gehouden, de Floralia. In een Belgische context denkt de kijker dan natuurlijk meteen aan de Gentse Floraliën. Die vinden weliswaar slechts om de vijf jaar plaats, maar Gent is niet alleen een bloemenstad, het is ook een studentenstad, en die studenten zetten zowat elke dag van elk jaar de bloemetjes buiten. Met enkele sfeerbeelden in die zin zitten we dan meteen bij het eigenlijke begin van het verhaal, want daarvoor moeten we inderdaad naar een studentenkamer in Gent.

Anneleen Léger

Maar eerst moet er nog een fikse flashback in het scenario, een kleine twee decennia terug in de tijd, en pakweg zestig kilometer westwaarts, richting Ieper. De camera zoomt daar in op een wiegje met een schattige baby. Het mag geen huilende baby zijn, want dat zou de kijker op het verkeerde been kunnen zetten. De boreling is namelijk dezelfde Anneleen die straks bij "Zephyros" zal gaan zingen.

Het wordt dan nog even zoeken om de juiste figuranten te vinden, want de familie Léger was heel muzikaal. Voor de rol van de moeder heb je iemand nodig die klarinet kan spelen, de grootvader moet met een tuba overweg kunnen, en om de sfeer compleet te maken is er dan nog een hele schare ooms en tantes nodig met de meest verscheidene instrumenten. Maar als je die allemaal bij elkaar hebt, kan de camera beginnen volgen hoe de kleine baby opgroeit tot een jonge vrouw.

Met zo'n familie sprak het haast vanzelf dat de kleine Anneleen zich aansloot bij het plaatselijke kinderkoor, de Zilverklokjes in Wervik. Die bestaan nog altijd, en als je het hen vraagt, dan zullen ze allicht met plezier even voor de camera komen zingen.

Anneleen ging uiteraard ook naar de muziekacademie, maar dat moet dan wel in fast-forward gefilmd worden want ze bleef daar pakweg acht jaar les volgen. Na het eerste jaar moest ze een instrument kiezen, één van de eerste belangrijke beslissingsmomenten in haar leven. Alhoewel, eigenlijk viel er niet veel te beslissen. Het liefst van al zou ze piano gedaan hebben, maar dat was onmogelijk om een wel heel praktische reden: ze hadden thuis gewoonweg geen plaats voor zo'n instrument. Bovendien zijn die dingen niet bepaald goedkoop, terwijl ze gratis een dwarsfluit in bruikleen kon krijgen bij de plaatselijke harmonie - waar ze natuurlijk ook lid van was. Ze luisterde trouwens graag naar Ierse folk, waar vaak een fluit in gebruikt wordt, en dat vond ze eigenlijk best wel mooi klinken. Het werd dus dwarsfluit.

Uiteraard bleef ze ook gewoon zingen. Tijdens haar tienerjaren werd ze gevraagd als zangeres voor een plaatselijke groep. Dat bleek echter een anarcho-punk band te zijn en, zegt Anneleen, "dat was niet zo mijn ding". Maar het idee op zich leek haar wel wat, dus richtte ze zelf maar een groep op, samen met een vriend die gitaar speelde en nog een paar leeftijdsgenoten.

De band werd "Morrighan's Cry" gedoopt. Anneleen had blijkbaar niet alleen naar Ierse muziek geluisterd, ze had kennelijk ook het een en ander gelezen over de intrigerende cultuur waaruit die afkomstig is. Morrighan is immers een ietwat mysterieuze godin uit de Ierse mythologie. Volgens sommigen was ze de godin van de oorlog, volgens anderen is ze een soort godin van de aarde, of de beschermster van het volk in oorlogstijd. Er wordt nog altijd stevig over gedebatteerd, en zelfs over de herkomst van de naam is niet iedereen het eens. Maar daar trokken die van "Morrighan's Cry" zich alvast niks van aan, ze deden gewoon wat ze leuk vonden, in Ieper en andere West-Vlaamse steden. Hun muziek schreven ze zelf, Anneleen zorgde voor de meeste teksten, en ze speelde ook dwarsfluit in één van de nummers. Ze kregen te horen dat ze daarmee eigenlijk in het vakje "melodic dark metal" thuishoorden. Dat vonden ze prima, zeker toen ze uitgenodigd werden om in Antwerpen te gaan optreden. Voor hen leek dat zo'n beetje halfweg het buitenland en, grinnikt Anneleen jaren later, "toen dachten we dat we het gemaakt hadden".

Aan die - al dan niet buitenlandse - carrière kwam abrupt een einde toen het voor Anneleen tijd werd om verder te studeren. Daarvoor moest ze naar Gent, en dat was te ver van Ieper vandaan om ernstig te kunnen repeteren, dus moest ze de groep noodgedwongen verlaten.

En opnieuw stond ze voor een keerpunt. Na al die jaren muziekacademie had het eigenlijk voor de hand gelegen dat ze naar het conservatorium zou gaan, en bovendien "lukte het aardig met die dwarsfluit", zoals ze het bescheiden uitdrukt. Maar ze had ook wel belangstelling voor talen, en dus koos ze daar maar voor. Niet zonder aarzelen, maar, zegt ze zelf, "toen had ik nog het lef niet om voluit voor de muziek te kiezen, en voor het onzekere leven van een muzikant". De banen als taallerares in het onderwijs zijn ook niet echt dik gezaaid, maar de vooruitzichten zijn dan toch wat beter, moet ze gedacht hebben.

Enkele maanden later zat Anneleen dus in een kamertje in een Gentse studentenhome. Daarmee zitten we dan aan het einde van de flashback, en het eigenlijke verhaal kan beginnen. En opnieuw hebben we te maken met een onverwachte wending.

In die studentenhome hadden namelijk ook een paar Griekse studenten onderdak gevonden. Anneleen maakte al gauw kennis met hen, en ook met een onmisbaar onderdeel van hun bagage: de muziek. Zowat elke Griek, die voor langere of kortere tijd naar het buitenland vertrekt, heeft die bij zich, gewoon om "in den vreemde" te kunnen overleven.

Anneleen weet nog precies wat ze haar lieten horen. Het begon met "Lafyra", het bekende album dat Melina Kana in 1998 maakte, met teksten en muziek van Thanasis Papakonstantinou . De muziek had hij samen geschreven met de Turkmeense groep Ashkhabad. Voor dit album kregen deze uitstekende muzikanten nog versterking van Kostas Theodorou en Antonis Apérgis . Het bevat onder meer het overbekende nummer "Aerikó". Pure esoterische schoonheid dus, die niemand onberoerd kan laten die ook maar een greintje gevoel heeft voor muziek. Voor Anneleen was het een openbaring.

"Wacht maar", lachten haar nieuwe vrienden, "er is ook nog de zeïbekiko ", en ze schoven het eerste schijfje van het gelijknamige dubbel-album in de cd-speler. Op "Yparchi ke to zeïbekiko " staan meer dan dertig ijzersterke liedjes, de beste uit het genre, geselecteerd uit de hele Griekse moderne muziekgeschiedenis. Het album is bovendien een live opname van een concert in februari 2005, waar drie van de beste laïka stemmen van het land aan meewerkten. Met elkaar vertegenwoordigden ze meteen ook drie generaties: Dimitris Mitropanos (1948-2012), Themis Adamantidis (°1957) en Dimitris Bassis (°1970). Het concert schijnt dan ook "onvergetelijk" geweest te zijn, en toen het album twee maanden later beschikbaar kwam, ging het vlotjes over de toonbank. Eén van de meer dan 20.000 verkochte exemplaren vond zijn weg naar Gent, en ook daar maakte het een diepe indruk.

Die twee albums deden het. "Ik was meteen verkocht", zegt Anneleen nu.

Bij haar zal het allicht niet alleen de muziek geweest zijn. Die is op zichzelf al expressief genoeg om iemand, die geen woord van de teksten begrijpt, toch in haar ban te krijgen. Maar Anneleen zat daar precies omdat ze belangstelling had voor talen, en ze zal dus ook hebben willen weten wat "Lafyra" betekende. Dat is eigenlijk "(oorlogs)buit", maar dan is de volgende vraag natuurlijk om de titelsong "even" voor haar te vertalen. En dan komt ook de poëtische inhoud daarvan boven water, zoiets als het lichten van de Titanic.

En als Melina Kana zingt "San aeriko tha ziso", dan kom je bij iemand als Anneleen niet weg met de vertaling "Ik zal leven als een aeriko". Je kan "aeriko" natuurlijk gewoon vertalen als "spook, geest", maar haar taalminnende commilitonen zullen haar waarschijnlijk ook verteld hebben wat er in werkelijkheid achter dat woord verborgen zit: een uitgebreid assortiment aan bovennatuurlijke wezens, even ongrijpbaar als de lucht ("aeras") zelf. Het is mogelijk dat de Griekse studenten de dikke boeken niet gelezen hadden die buitenlandse onderzoekers als John Cuthbert Lawson schreven over het bijgeloof in de moderne Griekse cultuur. Daarin argumenteren die eminente geleerden dat we hier te maken hebben met overblijfselen van de Oudgriekse mythologie. Maar goed opgeleide hedendaagse Grieken maken die connectie ook zelf wel, ze is eigenlijk overduidelijk. En Anneleen zal dan op haar beurt misschien de link gelegd hebben met de Ierse mythologie, waar zij zelf vertrouwd mee was.

En omdat ze met een muzikante te maken hadden, zullen haar Griekse medestudenten haar misschien ook verteld hebben dat de zeïbekiko weliswaar een dans is die afkomstig heet te zijn van een woeste, krijgshaftige stam uit Klein-Azië, maar dat het intrigerende 9/8 ritme teruggaat op de Byzantijnse muziek.

Geen wonder dat Anneleen "meteen verkocht was". Ze wilde meer weten over de taal en de cultuur die dergelijke muziek kon voortbrengen.

In haar tweede jaar koos ze dus zonder aarzelen voor de minor Nieuwgrieks. Ze aarzelde ook geen seconde toen ze in 2007 de kans kreeg om zes maanden naar Thessaloniki te gaan studeren, in het kader van een uitwisselingsprogramma. Ze wist uiteraard dat de universiteit er ook een muziekopleiding heeft, bijvoorbeeld omdat het koor daarvan, Mousiko Polytropo, een jaartje eerder, in april 2006 , naar Gent was gekomen voor een gastoptreden. Het vervolg laat zich raden: eenmaal in Thessaloniki nam Anneleen enthousiast deel aan hun repetities. Zoals u op onze april 2006 maandpagina kunt lezen hecht het koor, onder leiding van Yannis Kaimakis , veel belang aan de traditionele muziek, en op die manier leerde ook Anneleen een aantal mooie en waardevolle liedjes zingen.

Terug in Gent studeerde ze in 2009 af als Master in de Taal- en Letterkunde Latijn en Grieks. Haar scriptie ging over de poëzie van Yannis Ritsos , maar ook hier kruipt het bloed waar het niet kan gaan: onder de titel "Muzikaal modernisme" ging ze op zoek naar de rol van muzikale verwijzingen in zijn poëzie. De timing was uitstekend: het was dat jaar precies honderd jaar geleden dat Ritsos (1909-1990) geboren werd, en daar werd heel wat aandacht aan besteed, zowel in Griekenland als daarbuiten. Het was opvallend dat daar heel vaak ook muziek aan te pas kwam, zelfs als de eigenlijke insteek toch de poëzie van de grote dichter was. Dergelijke activiteiten waren er bijvoorbeeld in maart 2009 in Brugge, in oktober 2009 in Luik, in november 2009 in Brussel, of in december 2009 in Amsterdam, Maar ook het commerciële muziekcircuit liet zich niet onbetuigd. Zo kwamen Maria Farantouri en Yorgos Dalaras in juni 2009 bijvoorbeeld naar Amsterdam en Brussel met een heel concert dat aan Ritsos gewijd was. De vraag is dan: hoe komt het dat de poëzie van Ritsos er als het ware om vraagt om op muziek gezet te worden? Het was op (één aspect van) die vraag dat Anneleen Léger een antwoord probeerde te geven.

Het was in elk geval niet vanwege dat herdenkingsjaar dat zij de poëzie van Ritsos als onderwerp koos, want het jaar voordien had ze ook haar bachelor al afgesloten met een scriptie over “Poëzie, politiek en populaire cultuur. Een analyse van Giannis Ritsos’ Dodenzang”.

Na Gent vervolgde ze haar studies in Amsterdam, waar ze in 2010 de masteropleiding Nieuwgriekse Taal en Cultuur afsloot met een scriptie over "De rol van de vrouw in de Griekse huwelijksvolksliederen". Of, om exact te zijn: "Ο ρόλος της γυναίκας στα δημοτικά τραγούδια του γάμου", want deze scriptie was uiteraard in het Grieks geschreven.

De inkt was nog niet helemaal droog toen Anneleen al haar bezittingen inpakte en naar Athene verhuisde. Ze had al eerder besloten om definitief in Griekenland te gaan wonen, maar ze wilde eerst nog wel haar studies afmaken. Dat was gebeurd, en er was nu niets meer dat haar kon tegenhouden. Ze zou zelfs gegaan zijn als ze indertijd toch voor piano had gekozen in plaats van dwarsfluit.

In Athene werkte ze enkele jaren als reisbegeleidster, tourend met bussen Nederlanders door het land, ze maakte vertalingen, schreef teksten en gaf privélessen Nederlands aan Grieken en Nieuwgrieks aan Nederlandstaligen.

Deze keer was haar timing helaas iets minder geslaagd, want ze werd ingehaald door de crisis. Het werd ook voor haar steeds moeilijker om rond te komen, en in 2012 kwam ze tot hetzelfde besluit als vele duizenden jonge Grieken vóór haar. Ze begreep dat er in dat land geen toekomst meer was, en ook zij emigreerde. In tegenstelling tot de andere Grieken - want zij was nu eigenlijk zo goed als één van hen geworden - had zij nog wel een reserve-vaderland om op terug te vallen.

Eind 2012 keerde ze dus terug naar België, waar ze werk vond als leerkracht in het middelbaar onderwijs.

Het duurde niet lang voor ze weer de muzikale draad opnam. Toen ze nog zelf op de schoolbanken zat, had ze na schooltijd ook al zelf muziek gemaakt. Nu ze aan de andere kant van die banken stond, deed ze hetzelfde. Ze trad af en toe op met een gitarist die Latijns-Amerikaanse muziek en Latin jazz bracht.

Maar, zoals de bezoekers van deze website wel weten: als de Griekse muziek je eenmaal te pakken heeft, dan laat ze je zo gauw niet meer los. Ook bij Anneleen begon het te borrelen en te bruisen, en ze begreep dat het opnieuw tijd was voor een eigen project. Een project met Griekse muziek, uiteraard.

Voor zo'n project moet je dan nog wel muzikanten zien te vinden. Op zich was dat geen probleem, er is in België en omgeving genoeg muzikaal talent dat aan Grieks doet. Maar doorgaans leggen die zich toe op één welbepaald genre, en dat zag Anneleen niet zo zitten. Ze had immers kennis gemaakt met het hele spectrum, en ze wist dat er geen enkel genre was dat ze over de hele lijn mooier vond dan de andere. Elk genre heeft goede en minder goede nummers, en ze had overal wel pareltjes ontdekt. Daar wilde ze wat mee gaan doen, ze wilde haar ontdekkingen delen met het Belgische publiek. Vaak kennen die ook alleen maar het tipje van die gigantische muzikale ijsberg. Ze moest dus een muzikant zien te vinden die al die genres niet alleen kon spelen, maar die dat ook met plezier zou doen. Iemand dus die niet vastgeroest zat in één enkel genre.

Daarom besloot ze om gewoonweg buiten de lijntjes te kleuren, en ze ging op zoek naar een gitarist "die van Griekse muziek nog geen kaas gegeten had", zoals ze het zelf uitdrukt.

Jasper De Kind

Haar zoektocht eindigde bij Jasper De Kind.

Op het eerste zicht lijkt dat de zoveelste verrassende wending in dit "docu-drama". Jasper is namelijk als wetenschappelijk onderzoeker verbonden aan de ... Faculteit Letteren en Wijsbegeerte van de Universiteit Gent. En dat is niet alles: hij specialiseert zich in ... de Bantoe-talen. Zijn werkterrein strekt zich dan ook uit van Centraal- tot Zuid-Afrika, want daar worden die talen gesproken. Er zijn er heel wat, maar niemand weet precies hoeveel. De schattingen lopen uiteen, van 250 tot meer dan 500, afhankelijk van de vraag of je "iets" als een dialect van "iets anders" beschouwt dan wel als een zelfstandige taal. Over dergelijke kwesties hebben linguïsten al heel wat strijdbijlen versleten, en dat is ook niet wat Jasper De Kind bezighoudt. Hij doctoreert momenteel (2017) met een onderzoek naar Kikongo, een Bantoe-taal die in Angola voorkomt. Hij wil - vrij vertaald - uitzoeken hoe die taal precies in elkaar zit, dus hoe de informatiestructuur interageert met de taalstructuur: syntax, zinsbouw en dergelijke. Hij werkte ook mee aan verschillende andere onderzoeken en is co-auteur van een respectabel aantal publicaties in gespecialiseerde wetenschappelijke tijdschriften.

Maar Jasper heeft nog een "alter ego": in een parallel universum is hij ook nog ... gitarist. En niet zomaar een gitarist die zich in zijn vrije tijd zomaar wat vingerzettingen eigen maakte, maar wel een gitarist met een conservatorium-opleiding. Hij studeerde (en studeert) zowel klassieke gitaar als jazzgitaar, en daarnaast volgde hij ook cursussen flamenco en Latijns-Amerikaanse muziek.

Verrassende wending nummer zoveel: misschien is dat helemaal niet zo verrassend als het lijkt. Heel wat Bantoe-woorden hebben namelijk hun weg gevonden naar andere talen. Ook het Nederlands heeft daar de "chimpansee" en de "impala" aan te danken, plus "jumbo" en "safari". Dat lijkt zonder meer logisch. Maar ook woorden als mambo, rumba en samba zouden uit (één van) de Bantoe-talen afkomstig zijn. Mits enig doordenken is ook dat perfect logisch. De slaven, die massaal uit Afrika naar Latijns-Amerika verscheept werden, leverden immers een belangrijke bijdrage aan - om niet te zeggen de grondvesten van - de muziek die vandaag zo typisch is voor Latijns-Amerika.

Het is (ons) (nog) niet bekend of het die "African connection" was die de linguïst en de gitarist in Jasper De Kind bij elkaar bracht, maar feit is wel dat hij actief is - als gitarist dan - in verschillende ensembles die zich specialiseren in Latijns-Amerikaanse muziek.

Soms is het een wel zeer specifieke specialisatie. Samen met zangeres Sofía Díaz vormt hij bijvoorbeeld het "Duo Quetzal", en dat brengt traditionele muziek uit het zuiden van Mexico, gemaakt voor en door het volk in Chiapas, Oaxaca en Veracruz.

Soms gaat hij wat breder. Samen met zanger, saxofonist en componist Francis Cromphout vormt hij bijvoorbeeld het duo "Viento y Madera". Dat is Spaans voor "wind en hout", dus ook voor de stembanden, de saxofoon en de gitaar waarmee het duo allerlei Latijns-Amerikaanse ritmes presenteert, met een voorkeur voor bolero, son cubano, vals criollo, tango en dergelijke. Francis Cromphout sprokkelde deze muziek bij elkaar tijdens zijn vele reizen, en Jasper De Kind voegt er met zijn gitaar zijn "eigen touch" aan toe. Samen willen zij deze muziek, waar zij zelf van houden, beter bekend maken bij het Belgische publiek.

De conceptuele gelijkenissen met "Zephyros" liggen dan voor het grijpen. Hier is het Anneleen Léger die de liedjes bij elkaar sprokkelt, maar ook hier legt Jasper soms zijn eigen accenten, en ook hier is het muziek die ze allebei mooi vinden en die ze (dus) willen delen met hun publiek.

Het repertoire van "Zephyros"

Bij het samenstellen van het repertoire, dat ze met "Zephyros" willen brengen, laten Anneleen en Jasper zich inderdaad in de eerste plaats leiden door hun eigen smaak. Het moeten liedjes zijn die ze zelf mooi vinden. Voor het publiek is dat zeker geen slechte zaak, want het betekent dat ze die liedjes ook graag spelen, en dat is tenslotte niet zonder belang voor een geslaagd optreden.

Die smaak is bij allebei gelukkig even breed, want zoals gezegd wilde Anneleen zich niet beperken tot één enkele stijl, en ze wilde ook geen platgetreden paden gaan bewandelen. Ze wilde immers aantonen dat er nog veel meer is dan "alleen maar dat".

Toch zijn er uiteraard wel een paar stijlen die hen (nog) meer boeien dan andere. Zo hebben ze een voorliefde voor laïka , endechna en rock, en die genres zijn dus wat beter vertegenwoordigd in hun repertoire dan bijvoorbeeld de dimotika of de rembetika . Toch zitten die laatste er ook wel in, want ook daar zijn mooie dingen te vinden.

Naast hun eigen smaak is er nog een ander element dat meespeelt bij de selectie. Een nummer heeft voor hen een meerwaarde als het bijvoorbeeld verwijst naar historische gebeurtenissen in Griekenland, of als er een duidelijke link is met de literatuur of de filmwereld. Tijdens een normaal concert geven zij immers ook wat duiding bij de verschillende nummers, en dan is het ook voor het publiek een extra dimensie als ze de liedjes netjes omkaderd opgediend krijgen (maar tijdens dit filmfestival zal de omkadering wat minder uitgebreid zijn, vanwege de beperkte tijd die ze daar ter beschikking hebben).

Als een liedje dan door de selectie heen komt, en dus kandidaat is voor het repertoire van "Zephyros", dan gaat Jasper er mee aan de slag. Hij moet in zijn arrangementen vaak een heel orkest reduceren tot twee instrumenten en een stem. Daarbij legt hij, vanuit zijn eigen achtergronden, vaak andere accenten, wat op zich ook al een meerwaarde betekent. Toch blijft het bij accenten, het totaalbeeld moet uiteraard wel "Grieks" blijven, want het is daarmee dat ze het publiek willen laten kennismaken, en niet met een soort "latin derivaat" daarvan.

Hoe ziet dat er dan in de praktijk uit?

Platgetreden paden of niet, ze hebben natuurlijk wel iets van Mikis Theodorakis in het aanbod zitten. Daar kan je nu eenmaal niet omheen als je mooie dingen gaat sprokkelen in de Griekse muziek. Het is dan allerminst een verrassing dat Anneleen koos voor "Μέρα Μαγιού μου μίσεψες" (Mera magiou mou misepses, Op een dag in mei verliet je me). De tekst van dat nummer komt immers uit de "Epitafios" (Dodenzang) van Yannis Ritsos , een werk dat Anneleen uitgebreid analyseerde voor zowel haar bachelor- als haar masterscriptie in Gent. Het zal Jasper niet veel moeite gekost hebben om zich bij die keuze aan te sluiten. Zoals bekend schreef Ritsos het gedicht in mei 1936, nadat ook hij in de krant de (inmiddels beroemde) foto zag van de wenende moeder die over het lijk van haar zoon gebogen zat. Die was door de politie doodgeschoten tijdens een betoging in Thessaloniki. Hij was één van de vele slachtoffers in deze woelige periode, die uiteindelijk leidde tot de staatsgreep en de dictatuur van Ioannis Metaxas .

Op het repertoire van "Zephyros" staan ook enkele nummers van Stavros Xarchakos , alweer zo'n internationaal bekende Griekse componist. Maar ook hier kiezen ze voor liedjes met een verhaal. "Νυν και αεί" (Nin ke aei, Nu en altijd) bijvoorbeeld heeft er zelfs drie. Ten eerste verscheen het in 1974, meteen na de val van het rechtse Kolonelsregime . Ten tweede verwijst het naar de bezetting door de nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog, met het linkse verzet, en dus ook naar de daarop volgende Burgeroorlog. Ten derde speelt het zich af in Kokkiniá, één van de vluchtelingenwijken van Athene waar de Klein-Aziatische Grieken ondergebracht werden na de Megali Katastrofi van 1921. De hele Twintigste Eeuw in twintig versregels, voor u verpakt door Nikos Gatsos . Van diepgang gesproken ...

De link met de Megali Katastrofi is ook volop aanwezig in "Καίγομαι, Καίγομαι" (Kegome, kegome - ik brand), eveneens van Xarchakos op tekst van Gatsos . Maar het is tegelijk ook één van de meest indrukwekkende nummers uit de indrukwekkende film "Rebetiko" van Kostas Ferris. Heel veel niets vermoedende kijkers hebben aan die film een levenslange verslaving aan rembetika -muziek overgehouden...

En wat schoonheid betreft: de twee albums, waar deze liedjes van Xarchakos vandaan komen, worden algemeen beschouwd als twee van zijn beste werken ooit.

Als je speciaal op zoek zou gaan naar een link met de Griekse literatuur die ook een breder publiek kan bekoren, dan zou de "Erotokritos" van Vitzenzos Kornáros een voor de hand liggende keuze zijn. Het is in allerlei opzichten een belangrijk werk, en het is ook tot ver buiten literaire kringen heel bekend. Op veel concerten met Kretenzische muziek zijn er bijvoorbeeld fragmenten van te horen. Maar "Zephyros" koos voor een ietwat ongebruikelijke uitvoering, op muziek van Loudovikos ton Anogíon . Het nummer staat op een album dat niet voor niets "Τέσσερις δρόμοι για τον Ερωτόκριτο" heet (Tesseris dromi ya ton Erotokrito, Vier wegen naar de Erotokritos). Loudovikos was één van die vier wegen, de drie andere waren Psarantonis , Nikos Xydakis en Yorgos Koumentakis. Vier Kretenzische componisten dus, elk met een heel eigen stijl, en het was een idee van de bekende producer Dora Rizou (van "Lyra") om die alle vier op de Erotokritos los te laten. Zo blijkt meteen hoe je met dit werk eigenlijk alle kanten op kan.

Het nummer van Loudovikos wordt gezongen door Lizeta Kalimeri , de zus van die zelfde Melina Kana die indertijd zo'n overweldigende indruk had gemaakt op Anneleen Léger, met haar vertolkingen op "Lafyra". En zie, ook dat album van Thanasis Papakonstantinou is vertegenwoordigd in het repertoire van "Zephyros", met het nummer "Μιλώ για σένα" (Milo ya sena, Ik spreek over jou).

Er staat nog meer werk van Thanasis Papakonstantinou op het repertoire van "Zephyros", maar ook andere bekende componisten zijn present. Onder hen ook Thanos Mikroutsikos , Dionysis Savvopoulos , Antonis Vardis en Dionysos Tsaknis.

Wat Antonis Vardis betreft: zijn nummer "Απόψε θέλω να πιω" (Apopse thelo na pio, Vanavond wil ik drinken) werd tijdens het concert "Yparchi ke to zeïmbekiko" gezongen door Dimitris Bassis , en het was de dubbel-cd met de live opname daarvan die, samen met "Lafyra", op een studentenkamer in Gent een kettingreactie op gang bracht die leidde tot het ontstaan van het duo "Zephyros"...

Tot slot nog een dimotiko uit het repertoire van "Zephyros": het liedje "Πανάθεμα τις μάγισσες" (Panathema tis magisses, De vervloeking van de tovenares) is afkomstig van Chalkidiki. Hoeft het gezegd dat Anneleen het leerde zingen toen ze deelnam aan de repetities van "Mousiko Polytropo" in Thessaloniki? Het nummer is dan ook in laografisch opzicht erg belangrijk, want voor dit koor is het zingen in zekere zin een bijzaak. Bij hen staat het wetenschappelijk onderzoek voorop, en dat houdt in dat zij, gewapend met een bandopnemertje, overal in het land op zoek gaan naar verloren gewaande traditionele liedjes. Dit specifieke nummer ontdekten ze in Ierissós, een klein dorpje vlak bij de grens met de monnikenrepubliek Athos . Maar blijkbaar wordt (of werd) het ook in andere dorpen van Chalkidiki gezongen (zoals in Stanós, zo'n 50 km verder) - en nu dus ook in Brussel, Gent en op andere plaatsen in België. En wie weet? Straks brengt "Zephyros" het misschien zelfs in Antwerpen. Op dat moment zullen ze weten dat ze het nu écht gemaakt hebben ...

Epiloog

Als u onze raad heeft gevolgd, en uw scepsis op ijs heeft gezet tot op het einde van dit artikel, dan zal minstens dat ijs nu al wel gesmolten zijn.

Het zou ook duidelijk moeten zijn dat "Zephyros" toch minstens de basis en de kennis in huis heeft om een goede interpretatie van uitstekende Griekse nummers neer te zetten, en dat ze ook een interessant en leerrijk repertoire bij elkaar gesprokkeld hebben.

Hoe dat in de praktijk zal klinken? Daar is maar één oplossing voor: gewoon gaan luisteren.

Bij dat alles mag u natuurlijk niet vergeten dat zij op dit filmfestival alleen maar een pauze-act zijn, waardoor hun optreden in dit geval dus erg kort zal uitvallen. Maar zelfs als u er alleen voor de muziek naartoe zou gaan, dan zijn er nog altijd de films als "troostprijs"...

Praktische gegevens
Vrijdag 16 februari 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Tickets: € 12,50 (avondvoorstellingen), € 10,- (namiddagvoorstellingen).

 

Over het duo "Zephyros" schreven we al uitgebreid naar aanleiding van hun pauze-act op het festival van kortfilm en documentaire in Brussel, eerder deze maand .

Dat is dan wel een kort optreden, want per saldo is het een filmfestival en geen muziekfestival.

Het Griekenlandcentrum van de Universiteit Gent nodigt hen enkele dagen later uit voor een avondvullend concert. Daar kunnen ze dan een groter deel van hun repertoire voorstellen, en er zal bovendien ook meer tijd zijn voor de omkadering, die toch altijd een meerwaarde geeft aan de muziek.

Zoals blijkt uit bovenstaand stukje is "Zephyros" in zekere zin een "spin-off" van de Gentse universiteit, de belangstelling zal dus ongetwijfeld groot zijn.

Voor de minder goede verstaander: reserveren is zeker aangewezen, tenzij u graag met het bordje "volzet" geconfronteerd wordt.

Praktische gegevens
Dinsdag 27 februari 2018, 20u00, KANTL, Koningsstraat 18, 9000 Gent (B) Tickets: € 6 in voorverkoop (€ 4 voor leden van het Griekenlandcentrum en voor studenten). Let wel: de voorverkoop wordt afgesloten op maandagavond 26 februari, daarna zijn er (misschien) alleen nog kaarten te verkrijgen aan de kassa, aan € 9 (resp. € 6).