De Griekse groep Imam Baildi gaat onvermoeibaar door met een schier eindeloze reeks optredens over de hele wereld. Op weg van Dubai (Verenigde Arabische Emiraten) naar Zürich (Zwitserland) doen ze nog even Amsterdam, Luxemburg, Gent, Rotterdam, Brussel, Londen en acht podia in Duitsland aan. Eind juni en begin juli 2016 eindigen ze voorlopig met drie optredens op evenveel festivals in Frankrijk.

In de Amsterdamse Paradiso zijn ze (bij ons weten) nu al voor de vierde keer. De eerste keer was in juni 2011 , in het kader van het Amsterdam Roots Festival, dan was het wachten tot mei 2014 , en in maart 2015 waren ze er dan weer.

Het zal dan allicht niet nodig zijn om deze groep nog uitgebreid voor te stellen. We deden dat trouwens al eerder, zie onze maandpagina 's van juni 2011 of april 2013 .

Hieronder bundelen we de gegevens van de meest dichtbij gelegen optredens, afhankelijk van waar u woont in België of Nederland. De andere bestemmingen nemen we niet apart op in onze Agenda.

Alkinoos Ioannidis gaat opnieuw op reis. Zijn "European Tour" brengt hem naar Zwitserland, Tchechië, Duitsland, België, Frankrijk, Luxemburg en tenslotte ook Cyprus.

Hij komt niet alleen. Deze keer brengt hij - voor het eerst sinds lang - weer een volledige band mee. Met hemzelf er bij ziet die er als volgt uit:

• Alkinoos Ioannidis : zang en gitaar
• Yiorgos Kaloudis : cello, Kretenzische lyra
• Manolis Pappos : bouzouki , laouto
• Fotis Siotas : viool
• Dimitris Tsekouras : contrabas

Met dit ensemble brengt hij een overzicht van zijn volledige repertoire tot nog toe, aangevuld met enkele nummers van anderen. Er zal allicht nogal wat materiaal bij zijn van zijn meest recente album "Mikri Valitsa" . Dat verscheen in 2014 en we schreven daar al een uitgebreid artikel over naar aanleiding van zijn optreden in o.a. Amsterdam in mei 2015 .

Aan die cd werkte ook de bekende bouzouki -speler Manolis Pappos (Μανόλης Πάππος) mee. Die was er trouwens ook bij toen het nieuwe album in Athene voorgesteld werd, maar hij kwam vorig jaar niet mee naar Nederland. Nu gaat hij dus wel mee op European Tour. Over hem leest u (bijna) alles wat u moet weten (en meer) op onze april 2012 maandpagina.

Het zal ook geen verrassing zijn dat Yorgos Kaloudis (Γιώργος Καλούδης) op deze European Tour opnieuw van de partij is. Hij is een (rots)vaste medewerker van Alkinoos , en hij vergezelt hem zowat overal op al zijn optredens.

De violist Fotis Siotas (Φώτης Σιώτας) is niet zomaar een virtuoze violist. Hij is ook nog componist, zanger, arrangeur en nog een paar andere dingen. Hij begon zijn carrière in zijn geboortestad Thessaloniki, als lid van de Ποδηλάτες (Podilates, Fietsers), het groepje van Manolis Famelos dat in de jaren '90 nogal wat furore maakte. Daarna speelde hij bij Sokratis Malamas , en nog later bij Thanasis Papakonstantinou . Voor deze laatste maakte hij de arrangementen voor diens album "Ο ελάχιστος εαυτός". Siotas werkte ook nog samen met o.a. Yannis Angelakas en met Kostas Pandelis (met wie hij het duo "Sancho 003" vormde). En dat lijstje is verre van volledig, zelfs als we er Alkinoos Ioannidis aan toevoegen.

Dan is er tenslotte nog Dimitris Tsekouras (Δημήτρης Τσεκούρας). Die werd (naar eigen zeggen) "onlangs" geboren en toen hij opgroeide "leerde hij zijn grote broertje kennen", en daarmee bedoelt hij dan zijn contrabas. Dat "onlangs" is relatief, het gebeurde in 1985 in Athene, maar feit is wel dat hij en zijn contrabas onafscheidelijk lijken te zijn. Dat is dan wel pas begonnen rond zijn twintigste levensjaar. Tevoren hield hij zich bezig met piano, viool, gitaar en drums, met nog een paar traditionele instrumenten er bovenop. Hij heeft zelfs een conservatoriumdiploma klassieke viool op zak, gevolgd door een diploma contrabas. Als contrabassist speelde hij in een hele reeks min of meer naamloze groepjes op het terrein van de traditionele muziek. Maar in zijn cv (waar hij overigens niet bepaald mee te koop loopt) staan ook een paar bekende namen, zoals het " Charis Lambrakis Quartet" en het " Sokratis Sinopoulos Quartet". Daarmee is Tsekouras meteen ook de enige reisgezel van Alkinoos wiens naam op een ECM cd prijkt. Hij speelde namelijk mee op "Eight Winds", de recente cd van Sokratis Sinopoulos en zijn kwartet die in 2015 verscheen bij dat prestigieuze label.

Typisch voor Alkinoos Ioannidis is nog dat hij overal zijn eigen klankman mee naartoe neemt, zelfs als hij solo optreedt, zoals in mei 2009 in Brussel. Op deze European Tour staan er zelfs twee van zijn mensen aan de knoppen, en dat zijn Vangelis Lappas en Vasilis Drougas. In principe zou er zelfs nog een derde technicus bij zijn. Die heet Konstantinos Margás en hij staat in voor de belichting. Je bent perfectionist of je bent het niet, en Alkinoos is het zeker wel ...

Na de eerste succesvolle editie van het "Nous sommes grecs" festival, in april 2015 , stond het al zo goed als vast dat er een tweede editie zou komen. De organisatoren hadden toen immers een indrukwekkende affiche samengesteld, met enkele ronkende namen en ook heel wat ontdekkingen. Er was dus veel volk op afgekomen - toch voor een eerste aflevering - en achteraf waren er alleen maar positieve geluiden te horen. De mensen waren tevreden over de artiesten waarvoor ze gekomen waren, en ze waren aangenaam verrast door de anderen.

Ook de artiesten zelf waren tevreden over het publiek en over de sfeer. Dat betekent in de eerste plaats dat een aantal van hen maar al te graag bereid waren om terug te komen, en omdat het ook in Athene een kleine wereld is, konden de organisatoren nog enkele andere bekende namen strikken voor deze tweede editie.

Hieronder volgt een overzicht.

In tegenstelling tot vorig jaar is er nu maar één workshop voorzien, maar het is dan ook een workshop om Workshop tegen te zeggen. Michalis Kouloumis en Efren Lopez zullen de deelnemers namelijk inwijden in de geheimen van de moderne modale muziek. Daar zijn twee sessies van vier uur voor uitgetrokken, op donderdag 9 en vrijdag 10 juni, telkens om 15u. Deelname (aan beide sessies) kost € 120.

Zoals bij de eerste editie is het programma ook nu weer opgedeeld in een aantal modules waarvoor apart gereserveerd en betaald kan worden. Op die manier moet u geen dagkaart kopen als u maar een deel van de dag kan meemaken.

Omgekeerd is er ook een "festivalpas" beschikbaar. Die kost € 40 en geeft toegang tot het hele festival (met uitzondering van de workshop). De prijzen van de afzonderlijke modules hebben we hieronder aangegeven. Dat zijn wel de voorverkoopprijzen, aan de kassa is het doorgaans € 2 duurder.

We hebben - uitzonderlijk - onze bespreking van de verschillende modules in de kadertjes ondergebracht waar we normaal alleen de praktische gegevens onderbrengen.

De groep "Prigkipessa" was nog maar nauwelijks in februari 2015 te gast in de Art Base, en in november 2015 werden ze daar alweer uitgenodigd. Na de aanslagen in Parijs werden die concerten echter afgelast, omdat men bang was dat de groep voor een lege zaal zou moeten spelen wegens het klimaat van terreurdreiging. Maar uitstel is niet altijd afstel, en nu zijn ze er dus weer, deze keer voor drie concerten op rij.

De groep bestaat uit:

• Christos Mastellos (Χρήστος Μαστέλλος): zang
• Iphigeneia Ioannou (Ιφιγένεια Ιωάννου): zang en kanonaki
• Triantafyllos (Lakis) Chalkias (Τριαντάφυλλος (Λάκης) Χαλκιάς): bouzouki en zang
• Dimitris Sfingos (Δημήτρης Σφίγγος): gitaar en zang

In Brussel zullen ze een "klassiek" programma brengen, met rembetika vanaf de beginperiode in de jaren '30 tot aan de overgang naar de laïka in de jaren '60, met tussenin de bloeiperiode van de jaren '30 en '40.

Zij zijn afkomstig uit Thessaloniki, waar ze de kern vormen van de gelijknamige muziekclub "Prigkipessa". Over deze club en haar eigenzinnige maar succesvolle aanpak schreven we al toen de groep voor de eerste keer naar de Art Base afzakte. Dat uitgebreide artikeltje kunt u nog steeds nalezen op onze februari 2015 maandpagina.

En tussen haakjes: in februari waren er twee concerten gepland, op vrijdag en zaterdag, maar die waren in geen tijd uitverkocht en er moest op het laatste nippertje nog een derde sessie op zondag ingelegd worden. Deze keer zijn er - zoals gezegd - al meteen drie concerten voorzien, maar zorg toch maar dat u niet achter het net vist: in februari waren ze nog relatief onbekend in Brussel, nu niet meer ...

Aretí Ketimé komt voor de eerste keer naar Nederland. De organisatoren van het "Nous Sommes Grecs" festival in Brussel konden haar overhalen om bij hen op te treden, en vermits ze dan toch "in de buurt was", werden er maar ineens drie concerten in Nederland bovenop gedaan.

Areti komt niet alleen, ze heeft Katerina Tsiridou als gaste uitgenodigd, en die is inmiddels een vaste en graag geziene verschijning geworden op allerlei podia in de Lage Landen.

Zij worden begeleid door een aantal uitstekende muzikanten. De volledige bezetting zou er volgens de laatste berichten als volgt uit gaan zien:

• Aretí Ketimé : zang, santouri
• Katerina Tsiridou : zang, zilia , baglamas
• Christos Dalianis : viool
• Nikos Protópappas : gitaar
• Evi Kanellou : percussie

De titel van het programma is "Mousiko Taxidi" , een muzikale reis dus. Daarmee willen deze muzikanten dezelfde weg afleggen die de Griekse vluchtelingen in 1922 uit Klein-Azië naar de Griekse eilanden en havensteden bracht.

In Brussel brengen ze een ingekorte versie van hetzelfde programma, maar de concerten in Nederland zijn avondvullend (behalve dan in Groningen, waar het "namiddagvullend" zal zijn).

Tijdens dit concert zorgt de groep "Sunday in the park" voor een zonnige sfeer in de Art Base, met een aantal covers van bekende Griekse en niet-Griekse liedjes. Die laatste komen uit diverse hoeken van het pop/rock landschap, gaande van Pink Floyd via Toto tot Michael Jackson.

Het trio bestaat uit:

• Eleni Tsoukala : gitaar en zang
• Marios Karavasiliadis : gitaar en zang
• Corina Hamilton-Fowle : cajón en zang

Zij zijn al lang geen onbekenden meer in de Griekse clubs in Brussel. Marios Karavasiliadis bijvoorbeeld maakte al in februari 2006 deel uit van het orkestje van de "Conseil de la Jeunesse Hellénique de Bruxelles", oftewel de "Neolea" ("de jeugd"), en enkele jaren geleden had hij een eigen groep waarmee hij een mix van rembetika en andere stijlen speelde. Als hij in Brussel op stap gaat heeft hij meestal zijn gitaar bij zich, zoals bijvoorbeeld tijdens een concert van Panos Gourgiotis (waar hij dan prompt herkend en gevraagd wordt om mee te spelen).

Op die manier moet hij ook op een zonnige zondagmorgen in het Brusselse Jubelpark gezeten hebben, samen met zijn gitaar. In dat 30 hectaren grote park (beter bekend als de Cinquantenaire) zaten dan ook Eleni en Corina, en het is uit deze toevallige ontmoeting, ergens in juni vorig jaar, dat de groep zou ontstaan zijn. Klaarblijkelijk was daar dan ook toevallig een cameraploeg aanwezig om ter plekke een promofilmpje te maken.

Volgens welingelichte bronnen zou die zonnige dag trouwens geen zondag geweest zijn maar een zaterdag, en dan zijn ze misschien de dag daarop teruggegaan om een naam voor de groep te zoeken en meteen het filmpje te draaien. En helemaal toevallig zal die ontmoeting ook al niet geweest zijn, want Marios en Eleni geven al minstens sinds 2014 rock-concerten, en begin 2015 kwam Corina mee aan boord. Hoe dan ook, si non é vero, é bene trovato .

Het rembetiko -ensemble "Periptero" komt vanuit Parijs naar de Brusselse Art Base. Ze waren daar ook al in februari 2013 , het is dus een goed teken dat ze mogen terugkomen.

Het zal niet verbazen dat de "Periptero Rebetiko Group" vooral rembetika speelt. Uit het ruime aanbod maakten zij een selectie van bekende en populaire nummers die de hele geschiedenis van het genre bestrijkt, vanaf het ontstaan uit oosterse roots in de jaren 1900 tot de "ruk naar west" na de Tweede Wereldoorlog.

Daar doen ze dan ook nog enkele dimotika nummers doorheen, een favoriet genre van zangeres Effie Koulouris.

De bezetting ziet er als volgt uit:

• Stéphane Coutsoloucas : bouzouki
• Jean-Baptiste Garancher : bouzouki , baglama, percussie, zang
• Pierre Guidi : accordeon, zang
• Gwenaël Le Bras : outi , bouzouki , baglama, zang
• Effie Koulouris : zang, bouzouki
• Laurent Roman : outi , percussie, tinnen fluit, zang
• Thanassis Thomopoulos : bouzouki , percussie
• Yannis Tsigiannis : gitaar, zang

De naam van het groepje is niet toevallig gekozen. Een Griekse periptero is veel meer dan een gewone kiosk. Net als de leden van het groepje hebben ook deze piepkleine winkeltjes elk hun specialiteit en met z'n allen vormen ze een soort informele winkelketen waar je alles kan krijgen op alle uren van de dag. Ze spelen een fundamentele rol in de Griekse economie (of wat daar nog van over is) en ook in het sociale leven (idem). Ze zijn helaas wel met uitsterven bedreigd, wegens niet passend in de Europese eenheidsworst, maar het gelijknamige groepje is voorlopig nog niet van plan om het veld te ruimen voor een internationale keten.

Het groepje ontstond in de taverna 's van de Griekse diaspora in Parijs, en dat is nog altijd hun natuurlijke biotoop. Ze vonden elkaar "rond een goed gevulde tafel en een lekkere fles wijn", zoals de perstekst het ongeveer zegt. Aan hun namen is te zien dat de meesten Griekse roots hebben maar de anderen zijn doorgewinterde filhellenen en het zijn hoe dan ook allemaal jonge mensen met een passie voor de Griekse muziek, die spelen voor hun plezier, en dus met veel overgave. Meer moet dat niet zijn.

Let op: dit concert werd afgelast, maar er komt een ander in de plaats, eveneens met rembetika.

Het rembetika -groepje Cabaretiko bestaat uit de volgende drie muzikanten:

• Maria Spyroglou: zang, baglamas en percussie
• Dimitris Bartzokas: bouzouki en zang
• Christos Sarantidis: gitaar en zang

Het repertoire van Cabaretiko is helemaal op maat gemaakt van de drie groepsleden. Elk van hen krijgt de ruimte om te doen waar hij of zij zich goed bij voelt, maar dan wel met de deskundige steun van de twee anderen. Dat is het geknipte recept om tot een geheel te komen dat meer is dan de samenstellende delen.

Maria Spyroglou was jarenlang bekend als het "gezicht" (of de stem) van Vinylio, dat voordien "Laos kai kolonaki" heette. Ze heeft dus al een heleboel jaren podiumervaring op zak. In dit nieuwe repertoire lijkt haar stem (nog) beter tot haar recht te komen dan vroeger. Dat is vooral te merken bij de liedjes in de Smyrna-stijl zoals die indertijd, in de jaren '30, gezongen werden door grote sterren als Rita Abatzi of Roza Eskenazy .

De gitarist en zanger Christos Sarantidis zorgt er voor dat de tegenhanger uit die zelfde periode, de rauwe Pireaus-stijl, niet aan de deur gezet wordt. Dat is immers zijn stokpaardje, en daarom zijn ook (liedjes van) de groten uit dat genre vertegenwoordigd, zoals Markos Vamvakaris of Yannis Papaïoannou.

Later, na de Tweede Wereldoorlog en de Burgeroorlog, evolueerde de rembetika in de richting van de laïka , en dat is dan weer de periode waarvoor de derde man van het gezelschap, de bouzouki -speler en zanger Dimitris Bartzokas , een zwak heeft. Daarom staan ook Manolis Chiotis en zijn tijdgenoten op het menu van Cabaretiko.

Ze zien er ongeveer uit als reggae muzikanten, ze doen denken aan een kruising tussen Pink Floyd en Petroloúkas Chalkias , en ze klinken een beetje als Mode Plagal .

Het zal dan duidelijk zijn dat de groep "Villagers of Ioannina City" toch weer wel een geval apart zijn.

Volgens de officiële aankondiging "vermengen ze de ongenadige zwaar-ritmische muziek van de Stoner Rock met de traditionele muziek van Epirus", en dat "geeft hun composities een vreemde psychedelische klank, erg verschillend van de traditionele manier waarop deze muziek meestal gebracht wordt".

In grote lijnen klopt dat ook wel, maar als de jongens van V.I.C. (zoals ze door de vrienden genoemd worden) proberen uit te leggen waar ze zoal mee bezig zijn, dan komen er ook verwijzingen naar heavy metal, post rock en psychedelische rock op tafel, en als hun grote voorbeelden noemen ze ook Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Krautrock, Infected Mushroom en nog een heleboel anderen. En als je dan het eindresultaat hoort, dan klinkt het al bij al toch nog verrassend traditioneel.

De groep ontstond in 2007, maar hun voorgeschiedenis gaat (nog) veel verder terug. De groepsleden kennen elkaar al van in hun jeugd in Ioannina, de hoofdstad van Epirus, en ze hebben hun naam dus niet gestolen. Naar eigen zeggen waren ze toen trouwens al informeel bekend onder die naam. Ze hielden zich bezig met plezier én muziek maken, maar dan wel de moderne westerse muziek. Twee van hen vormden later een groepje dat ze VICROYAL doopten, waarmee ze metalcore speelden. Nog iets later besloten ze naar Zweden te verhuizen, om zich daar in de Zweedse versie van de metal te gaan verdiepen.

In plaats daarvan liepen ze tegen de heimwee aan. Van daaruit was het maar een kleine stap naar de "ontdekking" van de traditionele muziek van hun geboortestreek. Toevallig of niet is de xenitia , het "verblijf in den vreemde", ook één van de veelbezongen onderwerpen in de Epirotische muziek (en niet alleen daar, maar goed). Ze beseften in elk geval dat die traditionele muziek willens nillens ook bij hen in de genen zat, en dat maakte de heimwee alleen maar erger. Ze pakten hun koffers weer in en keerden terug naar huis.

Toch bleven ze daar verder hun "gewone" muziek maken, die inmiddels wel was opgeschoven in de richting van de Stoner Rock, dat zelf ook al een mengvorm is van dingen als heavy metal, garagerock, acid rock, psychedelische rock, southern rock, doom metal en nog wat ander spul. Maar de traditionele klanken hadden hen nu te pakken en die lieten hen niet meer los. Er slopen er steeds meer in hun muziek, eerst min of meer ongemerkt. Maar dan realiseerden de jongens zich wat er gaande was en ze gingen voluit. Ze haalden er nog een paar vrienden bij en de "Villagers of Ioannina City" waren een feit en een groep. Twee jaar later deed een toevallige ontmoeting met nog een oude vriend, die inmiddels klarinet was gaan spelen, de rest.

Dat was dus in 2009, en ze begonnen meteen aan een eerste album te sleutelen. Dat kwam er al in ... 2014, en het werd niet voor niets "Riza" gedoopt, het Griekse woord voor "wortel".

Dat album trok al snel de aandacht van de buitenlandse liefhebbers van moderne westerse muziek. Die herkenden er hun eigen Stoner Rock in, of Post Rock, of Grunge, al naargelang, maar goed vonden ze het in elk geval. Maar daar bovenop waren ze gefascineerd door de hypnotiserende klank van de klarinet. Daar waren ze compleet van ondersteboven, en meer moest dat niet zijn. De VIC waren aan hun internationale carrière begonnen.

Nu komen ze dus naar Brussel, op uitnodiging van de Epirotische Gemeenschap daar. De opbrengst van de avond gaat voor een deel naar het goede doel, naar een vereniging die noodhulp biedt in Griekenland, en met uw ticket kunt u bovendien ook een vakantie voor twee personen winnen - in Epirus, uiteraard.

De groep bestaat momenteel uit:

• Alexis Karametis : gitaar, zang
• Akis Zois : bas
• Achilleas Radis : keyboards
• Aris Giannopoulos : drums
• Kostantis Pistiolis : klarinet , kaval , backing vocals

Tot slot vermelden we nog dat de rembetika -groep Pasatempo het voorprogramma voor haar rekening neemt.

Over het groepje "Enthymion" , en over de muziek die ze brengen, zijn er hele boeken te schrijven, maar dat gaan we toch maar niet doen.

Het is ook niet nodig, want de helft van het vierkoppige groepje zijn oude bekenden. Zij waren al herhaaldelijk te gast in de Brusselse Art Base, maar dan als onderdeel van "Dithen". Ze vormen ook de kern van "Dithen" en het is dan ook logisch dat ze met "Enthymion" verder borduren op dezelfde thema's waar ze al meer dan twintig jaar mee bezig zijn.

Voor ons is dat gemakkelijk, want we kunnen u gewoon doorverwijzen naar onze maandpagina van maart 2016 , toen Dithen in Brussel optrad. Van daaruit kunt u dan verder door naar onze eerdere artikeltjes over hen. Onderweg vervangt u dan gewoon "Dithen" door "Enthymion" en klaar is kees.

Of niet helemaal, want de bezetting is enigszins anders. Bij "Enthymion" zijn dat:

• Viví (Paraskevi) Voutselá (Βιβή Βουτσελά) : zang, percussie
• Yannis Karamanis (Γιάννης Καραμάνης): gitaar, laouto , gitaar, , zang
• Christos Angelopoulos (Χρήστος Αγγελόπουλος) : accordeon
• Nikolas Milás (Νικόλαος Μιλάς) : viool

De twee laatsten zijn "nieuw", in de zin dat ze de vorige keren niet mee met Dithen naar Brussel kwamen. We hebben (dus) (nog) geen informatie over hen, maar het niveau van de twee anderen staat er garant voor dat het hele viertal van hoge kwaliteit is.

Het initiatief voor deze optredens komt van Fanis Trikilis, de bekende dansleraar. Het zal dan niet verbazen dat zijn dansgroep in Charleroi zal optreden. Daar wordt het dus eerder een dansvoorstelling dan een concert, terwijl het in Antwerpen "gewoon" een concert zou gaan worden. Nu ja, "gewoon" ...

Tot slot nog een woordje over het woord "Enthymion": het Griekse "enthymio" (το ενθύμιο) betekent gewoon "souvenir". Dat sluit dan perfect aan bij het repertoire van de groep, die muzikale herinneringen ophaalt aan de traditie die vanuit het vasteland van Klein-Azië (en vanuit de eilanden voor de kust van Klein-Azië) aan het begin van de Twintigste Eeuw naar de Griekse havensteden overstak en daar mee gestalte gaf aan de rembetika. En daarmee heeft u dan meteen ook in een notendop het verhaal achter het programma.

Het Brusselse rembetika -groepje "Aman Zaman" valt in voor "Cabaretiko", dat eerst aangekondigd was voor dezelfde datum op dezelfde locatie, maar dan plots de stekker er uit trok.

Het nieuwe groepje is dan ook zowat de antipode van het vorige, en dat willen ze ook geweten hebben. Zoals bekend was Maria Spyroglou de spilfiguur van Cabaretiko. Zij was eerder ook de zangeres van Vinylio, met Giannis Sarris als "opperhoofd", maar met Cabaretiko wilde Maria zich meer gaan toeleggen op het meer verfijnde, meer vrouwelijke genre binnen de rembetika .

Toen ze daar dan mee ophield, werd er in het (overwegend mannelijke) Brusselse rembetika -milieu eerst eens diep gezucht, en dan haalden ze de schouders op. En daarmee hadden ze meteen ook de naam voor het groepje dat voor Cabaretiko zou invallen. Zij vertalen "Aman Zaman" immers als "je soupire et je m'en fous" (ik zucht maar ik trek het me niet aan). Vrouwen zijn nu eenmaal wispelturig, lijken ze te willen zeggen.

Om hun repertoire te duiden trekken de heren van "Aman Zaman" een gelijkaardig blik cliché's open. Het wordt, zeggen ze, "du Rebetiko Pur et Dur Masculin" - en dat zal wel geen vertaling behoeven. De hoofdletters zijn inbegrepen.

Dat hoeft ook niet te verbazen als je naar de samenstelling van het groepje kijkt. Dat bestaat namelijk uit oude bekenden. De gitarist is Christos Sarantidis , dezelfde die ook in Cabaretiko zat, en de bouzouki wordt bespeeld door Giannis Sarris himself. Zij krijgen versterking van Kostas Michos op baglamas . En die zijn alle drie inderdaad fervente liefhebbers van de Pireaus-stijl binnen de rembetika .

Hun "je soupire et je m'en fous" sluit anders wel mooi aan bij de "filosofie" van de rembetes uit de beginjaren van het genre. Die hadden het ook niet bepaald gemakkelijk, daar in de marge van een grootstedelijke samenleving, en dat lag niet bepaald (alleen) aan "de vrouwen". Er was ook werkloosheid, honger, tuberculose en meer van dat fraais. Maar de rembetes zongen gewoon hun miserie van zich af. Dat was meteen ook één van de redenen waarom ze een doorn in het oog van de autoriteiten waren: die kregen er gewoon geen vat op. Je sloeg hun muziekinstrumenten aan diggelen en ze maakten er even snel weer nieuwe. Je stopte ze in de gevangenis en ze haalden de schouders op en zongen gewoon verder tot hun tijd er op zat. Daarna begon het liedje weer van voor af aan - letterlijk en figuurlijk.

Het is dus die sfeer die "Aman Zaman" wil gaan oproepen.

Dat alles betekent niet dat "Vinylio" er mee ophoudt. Wel integendeel, want onder die naam spelen ze enkele dagen eerder in Haacht. Kostas Michos en zijn baglamas worden daar dan wel vervangen door Nicolas Hauzeur met zijn viool.

Het Brusselse rembetika -groepje Vinylio breidt zijn actieterrein uit. Hun eerste buitenlandse (of toch alvast buiten-Brusselse) optreden geven ze in het Brabantse Haacht, niet ver van Leuven.

De bezetting van het groepje is al een paar keer gewijzigd, maar de vaste waarde is toch wel Giannis Sarris. Hij is niet alleen de bezieler van Vinylio maar ook een gewaardeerd bouzouki -speler.

De huidige bezetting is de volgende:

• Giannis Sarris : bouzouki , zang
• Nicolas Hauzeur : viool
• Christos Sarantidis : gitaar

Deze drie muzikanten zijn inmiddels zo bekend (of vermaard) dat ze allicht geen introductie meer behoeven, en dat geldt ook voor het programma van het concert, dat als "Griekse rebetiko blues" wordt aangekondigd.

Enkele dagen later spelen ze alweer in Brussel, maar dan onder de naam "Aman Zaman" en met een baglamas (bespeeld door Kostas Michos) in de plaats van de viool.