Het bekende Theodorakis-Ensemble geeft andermaal twee concerten met liederen en instrumentale muziek van deze grote Griekse componist. Eerst was er slechts één concert aangekondigd, in Eeklo, maar daarna is er een concert in Gent bijgekomen.

Op het programma, dat voor beide concerten hetzelfde is, staan onder meer liederen uit “The Hostage”, “Zorba, the Greek” en “Romiosini”. Daarnaast krijgen ook de grote dichters een ereplaats. Zo is er onder meer werk van Tassos Livaditis (selecties uit “Ta Lyrika” en “Politia”) en Odysseas Elytis (grote selectie uit “To Axion Esti”).

Voor de zang zorgt Marianne Van Eynde (ondanks de naam een onvervalste Griekse), en de bouzouki wordt bemand door Demis Iossifidis. De twaalf uitvoerders staan onder leiding van dirigent (en bezieler) Xavier Roels . Het ensemble heeft in ieder geval de draad weer opgepikt en is van plan om tweejaarlijks een Theodorakis-concert te organiseren in Eeklo.

Als persoon is Mikis Theodorakis uitgesproken links, maar als componist overstijgt hij deze politieke dimensie en staat hij symbool voor het verzet tegen ondemocratische krachten in het algemeen. Als hij een Oost-Europeaan of een Chinees was geweest, dan zou hij misschien rechts geweest zijn, maar de geschiedenis leert dat de democratie in Griekenland en de rest van Europa het nu eenmaal het hardst te verduren krijgt vanuit rechtse hoek. Hoe dan ook, het werk van Theodorakis is in deze droeve tijden actueler dan ooit - helaas.

Het Roosendaals Grieks Ensemble Omonia bestaat inmiddels al 28 jaar en daar waar andere verenigingen na verloop van tijd hun ledenaantal gestaag zien afnemen, slaagt het ensemble er wonderwel in om steeds nieuwe instrumentalisten aan te trekken. Toegegeven, na de geslaagde viering van hun 25-jarige bestaan in 2010 werd het wat stil rond het ensemble. Maar het publiek had er zeker niet genoeg van. Op het najaarsconcert vorig jaar in Roosendaal moesten er op het laatste moment nog stoelen bijgeschoven worden, zo talrijk was het publiek opgekomen. Omonia oefent dan ook voortdurend nieuwe liederen in en investeert in nieuwe arrangementen, wat helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Na verloop van tijd resulteert dit in een zeer uitgebreid repertoire van kunstliederen tot lichtere populaire liederen en daarbij beperken zij zich niet tot één componist. Getuige hiervan is het programma van het najaarsconcert van vorig jaar, zie onze november 2012 pagina .

Dit najaarsconcert is niet anders. " O métikos ( Le Métèque )" van Georges Moustaki bracht het ensemble vorig jaar al, maar na het overlijden van Georges Moustaki eerder dit jaar kon het lied natuurlijk ook op dit concert niet ontbreken.

Vzw Kapa en Griekse dansgroep Kalitsa organiseren een dansstage rond de streek Macedonië in Noord-Griekenland. De dansdocent is Dimitris Ioannou en hij brengt drie muzikanten mee:

• Savvas Ioannou ( klarino ),
• Christos Baggis (cornetta, een soort kleine trompet) en
• Petros Bachoftsis ( daouli ).

Dimitris Ioannou komt uit de streek van Aridéa (Almopía), een klein stadje in Centraal-Macedonië, in een dal tussen hoge bergen helemaal in het noorden van Griekenland, tegen de grens aan met de Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië (Ta Skopia, voor de Grieken). Hij heeft er een dansgroep, de "Akrites Almopias", waarmee hij "de traditie levendig houdt, om het heden te verfraaien en de toekomst te verwelkomen".

In deze grensstreek leefden tijdens de Turkse overheersing (die daar tot in 1912 duurde) heel wat volkeren samen: Turken, Macedoniërs, Slaven, Pomaken, Roma-zigeuners, Vlachen, ... Die drukten allemaal hun stempel op de muziek en de dansen van de omliggende dorpen. Daardoor wordt het gebied gekenmerkt door een veelheid aan dansen met complexe ritmes.

Ook het taalgebruik is in deze dorpen zeer specifiek: het zit vol met leenwoorden uit de diverse oorspronkelijke moedertalen van hun inwoners. En ook die moedertalen zijn specifiek: één van de oudste Vlachische dialecten staat bij linguïsten gecatalogeerd als een (met uitsterven bedreigde) aparte taal, het Megleno-Roemeens of Meglenitisch, en die is genoemd naar de streek Almopia, waarvan Aridea dus het centrum is.

Als het verband u niet meteen duidelijk is, dan is dat allicht omdat u (nog) niet weet dat die streek in Byzantijnse tijden Moglená (Μογλενά) is gaan heten. Dat was nadat de Byzantijnse keizers in het gelijknamige plaatsje een fort hadden gebouwd, mogelijk op de plaats waar eerder een Bulgaars fort had gestaan. De naam Moglena is dan ook de Griekse variant van de lokale plaatsnaam "Meglen" (Меглен), wat het Slavische woord is voor "mist", in het Grieks terug te vinden als "omigli" (ομίχλη).

Na de Byzantijnen kwamen de Turken en die noemden de streek Karatzova (of Karadjova), en daarin herkent u het Turkse "kara" (zwart) en het Slavische achtervoegsel "-ova" , maar verder is men het oneens over de betekenis.

Dat laatste geldt ook voor Subotsko, de naam van het centrale stadje Aridea tot het in 1922 omgedoopt werd in Ardea, en dat pas nog later, in 1951, zijn huidige naam kreeg. Volgens sommige Griekse bronnen zou "Σούμποσκο" of "Σούμπουσκο" zoiets betekenen als "dorp met veel water", maar als het dat niet is, dan is het iets anders.

Zeker is wel dat de plaatsnamen een afspiegeling vormen van de rijke en turbulente culturele geschiedenis van de streek en van zijn bevolking, en het is ook interessant dat de oude namen tot op vandaag nog altijd in gebruik zijn bij de bewoners van de streek.

In enkele dorpen van Almopia, vooral in de vlakte, kwamen daar omstreeks 1923 ook nog vluchtelingen uit Klein-Azië en het Pontos-gebied bij. Die namen de plaats in van de zowat twintigduizend moslims die via Thessaloniki naar Turkije verdreven werden en van vele honderden Pomaken, waarvan de meesten zich meer oostelijk in Griekenland gingen vestigen.

Nog meer volksverschuivingen deden zich voor tijdens de Griekse Burgeroorlog. Er werd daar in de streek zwaar gevochten, met de wreedheden die bij een burgeroorlog horen, en dus ook met talloze vluchtelingen, en ook nadien was het daar niet voor iedereen even veilig wonen. Er was namelijk vanuit alle mogelijke hoeken geprobeerd om de verschillende bevolkingsgroepen tegen elkaar op te hitsen en als dergelijke boze geesten eenmaal uit de fles zijn, dan gaat er heel wat tijd overheen voor die weer bezworen zijn. De uittocht ging toen vooral naar het noorden. Vandaar dat ook vlak over de grens nagenoeg dezelfde tradities aangehouden worden.

Toch zijn er lokale verschillen: de tradities rond Aridea zijn niet dezelfde als die van Florina, bijvoorbeeld, en zelfs elk dorp vormde min of meer een gesloten gemeenschap met een eigen karakter, waardoor je soms in verschillende dorpen heel eigen varianten aantreft van éénzelfde lied. Er werd destijds ook niet aangeleerd hoe iemand moest dansen of zingen, iedereen musiceerde of danste naar eigen vermogen of temperament. Het was een spontane uiting en een manier om zich te ontspannen .

De voornaamste muziekinstrumenten waren aanvankelijk gaida , tambouras , gaval , flogera , daouli , daïres . Vanaf 1912 (de bevrijding van Macedonië) deden geleidelijk aan de viool en klarinet hun intrede en tenslotte de koperblazers. Als laatste kwam de accordeon het rijtje vervoegen. Vroeger werd er vooral gezongen om de dans te begeleiden, maar aangezien het lokale dialect verboden werd ergens tussen 1930-1940 (zie in onze geschiedenis bij de dictatuur van Metaxas ), ging men zich meer en meer op muziek en dans toeleggen en minder op zang.

In mei 2012 organiseerde ook Terpsichori een dansstage met dansen uit dezelfde streek, met Petros Selkos als docent.

Wat de muziek van Noordwest-Macedonië betreft verwijzen we graag naar de trompettist Pantelis Stoïkos , die op deze dansstage niet aanwezig zal zijn, maar die in december 2012 samen met Dimos Vougioukas verschillende optredens en een workshop gaf op initiatief van de Brusselse Art Base. In juli 2013 speelde Pantelis Stoïkos opnieuw samen met Dimos Vougioukas in Brussel. Het gemak waarmee Stoïkos trompet speelt en de manier waarop hij zijn instrument beheerst en er nagenoeg álles kan op spelen (tot een Epirotische miroloi of skaros toe) is onvoorstelbaar. Misschien heeft dat inderdaad te maken met zijn afkomst en met de complexiteit van de ritmes die hij gewoon is van kindsbeen af te horen.

Geïnteresseerden (ook niet-leden) kunnen zich inschrijven voor één dag, voor twee dagen of alleen voor het avondfeest dat op zaterdagavond 19 oktober plaatsvindt met hetzelfde trio muzikanten.

De Brusselse Art Base werkt al een hele poos samen met " Itan ena mikro karavi ", een vzw die zich in 2010 in Brussel vestigde en zich in eerste instantie tot de Griekssprekende kinderen in onze hoofdstad richt. Het doel is om de Griekse taal en cultuur bij die kinderen te verspreiden en te bevorderen. Ook volwassenen en geïnteresseerden die de Griekse taal niet machtig zijn zijn op deze activiteiten welkom.

Voor deze reeks voorstellingen die doorgaan in Art Base werd de familie Ieropoulou uit Thessaloniki uitgenodigd.

Eva Ieropoulou studeerde cello, taalkunde en muziekpedagogie en zij slaagde erin om deze drie diploma's te combineren in haar professionele loopbaan. Zij geeft les in muzikale opvoeding in Thessaloniki en in Veria (Centraal-Macedonië) en daarnaast schrijft zij ook boeken en verhalen, muziektheater en liederen, allemaal voor kinderen. Zij is gehuwd met de componist Kostas Bravakis en samen hebben ze twee dochters. Ook haar echtgenoot en dochters Nefeli en Niki wist ze bij haar projecten te betrekken: de Ieropoulou Family Sound Machine was geboren.

Het muziektheater dat ze brengen is veelal gebaseerd op de verhalen uit haar boeken, met titels als "Το μικρό σπίτι της Νίνας" (To mikro spiti tis Ninas, Het kleine huis van Nina) en "Το παγκάκι που ήθελε να γίνει βάρκα" (To pangaki pou ithele na gini varka, Het bankje dat een boot wou worden). Eva Ieropoulou staat in voor de teksten, het verhaal en de muziek van de voorstellingen. Echtgenoot Kostas Bravakis zorgt voor de orkestratie en uiteindelijke afwerking (mixen en masteren) van de muziek.

Er zijn vier voorstellingen in totaal: twee op zaterdag en twee op zondag. Kennis van het Grieks is niet noodzakelijk maar wellicht wel wenselijk.

De benefietconcerten in de Art Base zijn opnieuw van start gegaan. De opbrengst gaat naar de volgende twee hulporganisaties in Griekenland:

• Giatroi tou Kosmou (Médecins du Monde)
• O allos anthropos (Sociale keuken "De andere mens")

Deze organisaties verschaffen onder meer gezondheidszorg en medicatie aan de meest kwetsbaren in de samenleving, en organiseren gratis voedselbedelingen.

Op de laatste gelijkaardige benefietavond vóór de zomervakantie, in juni 2013 , onderging het vijfkoppige rembetika -ensemble Fildisi de vuurdoop. Toch spelen de vijf leden al vele jaren samen in het Brusselse. Daarbij blijven ze ook met Fildisi trouw aan de rembetika , een repertoire dat in feite onuitputtelijk is. Bovendien wil het publiek bij elk optreden telkens opnieuw een aantal alomgekende liederen horen of zelfs meezingen. Een geslaagde formule waar niet te veel aan getornd moet worden.

We herhalen nog even de bandleden van Fildisi :

• Zoi Sazaklidou : zang,
• Michalis Karakatsanis : bouzouki en zang,
• Frans De Clercq : bouzouki en zang,
• Kostas Michos : baglamas en zang,
• Benjamin Clement : gitaar

Het werd tijd om tussen de stortvloed aan nieuwe concerten in de Art Base nog eens een paar ouwe getrouwen te laten aanrukken: Vinylio . Sinds de oprichting van het rembetika -trio in januari 2010 , trad de groep regelmatig op in de Art Base, een hele tijd zelfs nagenoeg maandelijks. Datzelfde jaar werden ze opgepikt door het Balkan Trafik Festival om er het gloednieuwe Rembetiko Kafé van de gelijknamige Griekse muziek te voorzien en ook daar werden ze een vaste waarde op het programma, met telkens een overvol Rembetiko Kafé tot gevolg.

Nu zochten ze nog eens rustiger oorden op en spelen in de gezellige Art Base, waar het voor hen eigenlijk allemaal begon.

Bezetting :

• Maria Spyroglou: zang, defi , baglamas , zilia
• Giannis Sarris: zang en bouzouki
• Renaud Dardenne: gitaar

Vinylio probeert de authentieke stijl van de rembetika zo veel mogelijk te behouden. Dat heeft ook zijn weerslag op de instrumentatie: de bouzouki van Giannis Sarris is een peervormige, driesnarige gónato , een bouzouki in oude stijl, zonder veel opsmuk. De klankkast is ook kleiner en de hals langer dan bij zijn jongere broertjes. Bij hem ook geen overdadige ornamentatie met fíldisi (ivoor) op zijn klankkast. Het is trouwens aan die versiering met ivoor (of parelmoer) dat de groep Fíldisi, die op 4 oktober in Art Base optreedt, zijn naam ontleent. (Zie ook onze juni 2013-pagina ).

De bouzouki behoort tot de tambouras -familie en naargelang de lengte, vorm en grootte van de klankkast, de gebruikte materialen, het aantal snaren, fretten en stemsleutels, de manier van stemmen en de speelwijze, de plaats van origine en nog veel meer, kreeg het instrument een andere naam. Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken, worden de namen ook door elkaar gebruikt. Bovendien worden er nieuwe instrumenten gemaakt "in oude stijl" met nieuwere elementen er aan toegevoegd. "Gónato" betekent knie en wordt vaak in één adem genoemd met de kleinere baglamas die makkelijk ongezien en aan de knie bevestigd de gevangenis kon worden binnengesmokkeld.

Matoula Zamani is een natuurlijke flamboyante persoonlijkheid. Zij gedraagt zich helemaal niet zoals van een zangeres van haar kaliber wordt verwacht, zij streeft ook geen roem na, zij is gewoon zichzelf: ongekunsteld en hartstochtelijk. Zij valt op omwille van opmerkelijke uitspraken en haar onconventionele manier van gedragen en in essentie door haar zangtalent. Alles aan Zamani straalt natuurlijkheid en eenvoud uit. Van haar moet de muziekindustrie geen ster máken, al was het maar voor een seizoen, zij ís eenvoudigweg een natuurtalent, een fenomeen op zich en dat zal wellicht altijd zo blijven.

Vorig jaar stond Matoula Zamani met haar groep 78 Strofes reeds tweemaal op het podium in de Art Base in Brussel. In maart 2012 en nogmaals in november 2012 met authentieke laïká uit de jaren '60 en '70. Naar aanleiding van die concerten schreven we ook een biografie van Matoula . Het gemak waarmee Matoula met haar groep de grootste succesnummers uit die periode, oorspronkelijk door de beste zangers en zangeressen gebracht, vertolkte zonder daarbij in het niets te verzinken is op zich al een hele prestatie.

Met dezelfde vanzelfsprekendheid als toen brengt ze nu hulde aan drie grote legendarische dames van het Griekse rembetika -lied:

• Marika Ninou (Μαρίκα Νίνου) (1918–1957)
• Stella Haskil (Στέλλα Χασκήλ) (1918-1954)
• Sotiria Bellou ( Σωτηρία Μπέλλου ) (1921–1997)

Over deze drie zangeressen kan men hele boekdelen schrijven, zowel over hun persoonlijke leven als over hun muziekcarrière. Zij maken deel uit van de Griekse (muziek)geschiedenis en daardoor werd er over hen reeds heel veel geschreven. De periode waarin deze drie dames doorbraken en hun grootste successen zongen was in de jaren '40 en '50 van vorige eeuw. Er wordt naar hen ook vaak gerefereerd als grote dames " tou laïkoú tragoudioú " (van het laïko lied), een categorie waartoe de rembetika-liederen uiteindelijk behoren en in die tijd waren de twee termen nagenoeg synoniemen. Op de website van de Art Base (zie onder) vindt u, onderaan de beschrijving van dit concert, een aantal links naar o.a. WikiPedia.

De bezetting van 78 Strofes is deze keer als volgt:

• Matoula Zamani : zang
• Stavros Deriziotis : bouzouki en zang
• Vasilis Panagiotopoulos: accordeon , piano en zang
• Dinos Chatzopoulos: gitaar en zang

Dimos Vougioukas is zonder twijfel één van de betere accordeonisten van Griekenland. Hij beheerst bovendien niet alleen het instrument zelf, maar ook (nagenoeg) alle stijlen waarin de accordeon in de Griekse muziek gebruikt wordt: dimotika , rembetika , endechna , ... Dat combineert hij met een diepgaande kennis van de muziek van de omringende Balkanlanden.

Dat alles maakt hem tot een veel gevraagd medewerker voor de meest uiteenlopende artiesten, waaronder heel wat bekende namen: Agathonas Iakovidis , Eleni Tsaligopoulou , Nena Venetsanou , Babis Tsertos , Christos Tsiamoulis, Petros Gaïtanos , Pantelis Thalassinos , ... Zelfs Nena Venetsanou , Yorgos Dalaras , Glykeria , Nana Mouskouri en vele anderen internationaal bekende zangers en zangeressen deden een beroep op hem en zijn accordeon .

Ook bij ons was hij al meerdere keren te zien en te horen, onder meer in januari 2013 , toen hij Manolis Pappos en Sofia Papazoglou begeleidde tijdens hun tournee door Nederland en België.

Dat hij heel wat in zijn mars heeft bleek ook toen hij enkele jaren geleden naar Brussel kwam. Ook daar speelde hij mee met talrijke groepen en groepjes, en zijn klasse en overwicht zijn zo groot dat hij meestal spontaan de leiding kreeg. Dat was zelfs te merken als hij op het laatste nippertje moest invallen voor een andere muzikant, iets wat vrij vaak gebeurde omdat hij, met al zijn muzikale bagage, bijna overal inzetbaar is, en dat in een minimum van tijd.

Het is dan ook niet voor niets dat hij vaak de arrangementen maakt voor de uitgebreide bezetting van het bekende orkest "Estudiantina Neas Ionias", waarvan hij overigens niet alleen een vaste solist maar ook één van de oprichters is.

Zijn uitgebreide kennis draagt hij met veel plezier over op andere muzikanten, en zijn workshops kennen veel succes, zowel in Griekenland zelf als daarbuiten.

Op het programma van de workshop , die hij in de Brusselse Art Base zal geven, staan vooral de muzikale idiomen die in de rembetika en in de muziek van Klein-Azië gebruikt worden.

De workshop is bedoeld voor alle instrumentalisten met belangstelling voor deze stijlen, en dus niet alleen voor accordeonisten.

De Griekse mezzo-sopraan Alexandra Gravas was de laatste paar jaar al meermaals te gast in Brussel. Ze liet zich opmerken tijdens de eerste editie van de "12 uren voor Griekenland, in mei 2012 , waar zij belangeloos aan meewerkte, en in mei 2013 was zij weer present voor de tweede editie. Een maand later, in juni 2013 , kwam zij in Brussel haar programma "Greece in poetry and music" voorstellen, dat zij eerder al in Frankfurt, Londen en de Verenigde Staten bracht.

Geen wonder dus dat ze haar nieuwste cd ook in Brussel komt voorstellen.

Die cd, haar zevende al, heet "On the wings of love - Με του έρωτα τις ευωδιές" en ze bevat een representatieve selectie uit haar repertoire.

Zo staat er bijvoorbeeld werk van Yannis Parios op ("Pio kali i monaxia"), en uiteraard ook van Mikis Theodorakis ("Nichta Magikia" en "Sto perigiali"), maar ook niet-Griekse componisten zijn vertegenwoordigd, zoals George Gershwin ("Summertime") of Ewan MacColl ("The first time ever I saw your face").

Enigszins verrassend - of toch niet - zijn twee traditionele nummers. Het ene is "To Yasemi", van Cyprus, en het andere is het alom bekende "S'agapo yati ise orea", dat - naar algemeen wordt aangenomen - uit Klein-Azië afkomstig is en met de vluchtelingen van de Megali Katastrofi naar Griekenland overkwam.

Zoals dat hoort tijdens een cd-voorstelling zal Alexandra Gravas enkele nummers laten horen, op gitaar begeleid door Stergios Papadopoulos, die zich in Brussel ook al een stevige reputatie heeft opgebouwd.

Tekst en uitleg krijgt u van Michaël Vlahogiannis en Maria Karahaliou.

Deze interculturele avond, georganiseerd door het Centre Hellénique et Interculturel de Bruxelles ( Elliniko Kentro ) , wordt opgeluisterd met Griekse livemuziek door het duo "Aris en Yannis".

Zoals gewoonlijk krijgt u een demonstratie van de dansgroep van het centrum, maar u kunt er zelf ook dansen. Bovendien zijn er Griekse mezedes en wijnen te verkrijgen. Een volledige maaltijd, zoals op vele andere Griekse feesten, is hier meestal niet verkrijgbaar.

Stelios Petrakis , die vorige maand nog in Gent optrad met zijn trio, komt in oktober terug naar België. Het wordt een mini-tour die hen eerst naar Cardiff (UK) brengt, dan zakken zij af voor twee optredens in de Brusselse Art Base en de dag nadien trekken ze nog verder zuidwaarts voor een concert in Arques (Frankrijk).

Zoals bekend brengt Petrakis Kretenzische muziek, maar hij houdt ook van aanverwante muzikale tradities en stijlen en hij zoekt naar gemeenschappelijke invloeden. Daarvoor graaft hij diep en gaat hij op zoek naar de bron, naar Oude Muziek. Bovendien onderzoekt hij de wederzijdse invloeden van de omringende landen van rond de Middellandse Zee en het Midden-Oosten, zoals Iran, Turkije, Armenië, Azerbeidzjan, Afghanistan, Spanje en Frankrijk. Hij treedt graag in dialoog met zielsverwanten uit die tradities. Samen wordt er dan geïmproviseerd en zelfs nieuwe muziek gecomponeerd, geschoeid op eeuwenoude tradities. Dit samenspel resulteerde in de oprichting van het Trio Stelios Petrakis , het ensemble dat vorige maand in Gent optrad. De eerste cd van dit trio, het album "Μαύρα φρούδια" ( Mavra Froudia , Zwarte wenkbrauwen), werd uitgebracht in 2011 en stond in maart 2012 op nummer drie van de WMCE (World Music Charts Europe).

Maar ondanks die studie en het succes dat er uit voortvloeide, werden de liefde en bewondering van Stelios Petrakis voor zijn eigen eilandmuziek alleen maar groter. Die hunker naar zuiver traditionele Kretenzische muziek bleek al op zijn vorig concert in maart 2011 in Gent en het leidde uiteindelijk in 2012 tot de vorming van een nieuwe groep, The Cretan Music Quartet . Met dit ensemble wil Petrakis de typische traditionele Kretenzische muziek aan het publiek voorstellen en hij doet dat op zijn manier.

Voor hun live-optredens maakte hij een zorgvuldige selectie uit het ruime aanbod. Hij koos muziek die voor hem betekenisvol is, die hem raakt, of die representatief is voor het genre. Daar voegde hij enkele eigen composities aan toe, want de traditie leeft nog op Kreta.

Maar er ontbrak nog iets. Kretenzische muziek is nu eenmaal vooral dansmuziek en daarom vond Petrakis zijn nieuwe programma nogal statisch. Het is weliswaar de manier waarop dergelijke concerten normaal gegeven worden, maar hij miste toch iets fundamenteels, iets wat op Kreta onlosmakelijk verbonden is met muziek op dorpsfeesten, onder vrienden, op alle festiviteiten en bij alle gelegenheden: de dans.

Hij zocht een oplossing en vond die bij zijn vriend Thanassis Mavrokostas. Thanassis speelt lyra , mandoline en mandoura , en hij zingt ook. Maar daarnaast is hij ook dansleraar en ondanks zijn jeugdige leeftijd heeft hij toch al een hoop ervaring. Daarom werd hij bij het kwartet ingelijfd als danser.

Petrakis mikt met dit kwartet vooral op festivals in binnen- en buitenland en dat schijnt hem goed te lukken ook. Het show-element is bij dergelijke optredens inderdaad niet onbelangrijk. Het helpt immers om de aandacht van een publiek te trekken dat niet specifiek in Kretenzische muziek gespecialiseerd is. Toch moet je daar niet aankomen met een soort surrogaat-spektakel zoals dat soms in de toeristenhotels achteloos bij de maaltijd geserveerd wordt, want daar lust het betere festivalpubliek geen pap van. Petrakis trouwens ook niet, daarvoor heeft hij te veel respect voor - en kennis van - de traditie.

In juni 2013 was The Cretan Music Quartet ook al op Europese tour. Toen waren ze achtereenvolgens te zien in Frankrijk (op een Kretenzische dansavond in Parijs), een dag later in Montreuil (Festival "Parfums de Musiques"), in Finland (Haapavesi Folk Music Festival) en in Zwitserland (Martigny Festival "Les Journées des 5 Continents").

Deze tweede Europese tour dit jaar brengt hen zoals gezegd naar Cardiff (Wales, UK), en daar kadert hun optreden in het Showcase Festival van WOMEX 2013. Geen klein bier als men weet dat de jury dit jaar 850 inzendingen kreeg van over de hele wereld en er uiteindelijk ongeveer 60 deelnemers geselecteerd werden als zijnde " the cream of the crop ". Met andere woorden: het beste van het beste.

En voor wie zou twijfelen aan de deskundigheid van de jury van WOMEX, nog dit: tussendoor, in de zomer van dit jaar, traden ze op voor de ultieme experten ter zake, de Kretenzers zelf. In juli en augustus traden ze achtereenvolgens op in Ierápetra, Iraklion, Houdetsi en Sitía.

De deelnemers aan " The Cretan Music Quartet " zijn deze keer:

• Stelios Petrakis : Kretenzische lyra , laouto , zang
• Andonis Stavrakakis: kopuz , mandoline , laouto , zang
• Yorgos Stavrakakis : laouto , zang
• Thanassis Mavrokostas: dans, mandoura