Net als heel wat andere getalenteerde (Griekse) muzikanten begon ook Stavros Parginós ( Σταύρος Παργινός ) al op heel jonge leeftijd met muziek.

Hij werd in 1973 geboren in Athene en hij was amper acht jaar oud toen hij zich aansloot bij een mandoline -orkest. Daar kreeg hij ook de nodige theoretische opleiding, die hij dan meteen in de praktijk mocht brengen,

Zowat tegelijk begon hij met cello aan het Conservatorium van Athene. Hij behaalde zijn diploma met onderscheiding, en daarna volgt er een ellenlange lijst met groepjes, orkesten, kamermuziek-ensembles en theatergezelschappen waar hij - vaak jarenlang - lid van is of was, Daar speelde hij mandoline of cello, al naargelang wat er nodig was.

Enkele willekeurige voorbeelden geven een indruk van zijn veelzijdigheid, zelfs als we daarbij de klassieke muziek buiten beeld houden.

In de zomer van 2013 leverde hij bijvoorbeeld de helft van "The Lara Collective" . De andere helft was de Griekse singer-songwriter Lara Eidi . Zij zingt uiteraard haar eigen nummers, maar ze speelt ook piano en gitaar. Parginós speelt cello en hij zingt eveneens. Wat later kwam ook de gitarist Yotis Paraskevaïdis mee aan boord, en samen brachten ze een album uit onder de titel "Little People" . Op hun programma hadden ze, naast eigen werk van Lara zelf, ook (bewerkingen van) bekende nummers van Simon & Garfunkel, Crosby Stills Nash & Young, Barbara Streisand, Joni Mitchell, Pink Floyd en anderen.

Wat later, ergens in 2015, begon Stavros Parginós samen te werken met de gitarist en componist Giorgos Tabakis . Hij speelde cello in diens project "Lifeline/Hymn to Gaia" waarin elementen van moderne dans en danstheater vermengd waren met muzikale elementen van onder meer opera en moderne Europese muziek. De zang kwam voor rekening van Marilena Chrysochoïdi.

Later vormden Stavros Parginós en Giorgos Tabakis een duo dat nogal wat jaren actief bleef op het kruispunt van hedendaagse muziek en Europese jazz.

In augustus 2016 speelde hij cello en mandoline in een project van zangeres Kleoniki Demiri . Het was een uitstapje in de voetsporen van de tango. Van Argentinië ging het naar de Middellandse Zee: Spanje, Italië, Portugal, ... Er waren liedjes uit "Kato-Italia" en er was muziek van Nicola Piovani . En de reis eindigde natuurlijk in Griekenland, een land dat zijn heel eigen stempel drukte op dit genre.

Enkele jaren later, in oktober 2019, schilderde Babis Tsertos , samen met enkele anderen, een muzikaal portret van twee belangrijke persoonlijkheden van dat Griekse lichte lied. Dat waren de componist Michalis Sougioul , (ook auteur van een heleboel "Griekse" tango's), en de zanger Nikos Gounaris . Onder de "enkele anderen" die meewerkten waren onder meer Eirini Toubaki (zang), Kyriakos Gouventas (viool), Maria Spyratou (piano, mandoline) - en natuurlijk ook Stavros Parginós (cello, mandoline).

Het jaar 2022 markeerde de honderdste verjaardag van de "Megali Katastrofi" en er waren allerlei evenementen op touw gezet om dat te herdenken. Ook Stavros Parginos deed een ongebruikelijke noot in dat zakje. Samen met Agní Strombouli bracht hij een voorstelling onder de titel "Πουλί μάς ήρθε απ’ την Ανατολή" (Pouli mas irthe ap' tin Anatoli, Er kwam een vogel uit het Oosten). Het was een heel toepasselijke titel, want in de Griekse volksverhalen zijn het vaak de vogeltjes die als boodschappers dienen. Dit specifieke vogeltje bracht dan natuurlijk het verhaal over de dramatische gebeurtenissen in Klein-Azië. Maar het was dan wel Agni Strombouli die het vertelde, want dat is nu eenmaal haar specialiteit. Ze is namelijk professionele vertelster, en dat betekent dat ze onder meer ook wetenschappelijk onderzoek doet naar de mondelinge overlevering, de manier dus waarop sprookjes en andere verhalen eeuwenlang van generatie op generatie werden doorgegeven. Ze schrijft daar publicaties en boeken over, ze verzorgt radioprogramma's en ze geeft les over het onderwerp. Voor deze voorstelling werden haar verhalen muzikaal omkaderd door de cello van Stavros Parginós - en hij had er ook de passende muziek voor geschreven. Dat is opmerkelijk, want de Klein-Aziatische muziek heeft een heel eigen karakter, en daarmee zat hij dan weer op een heel ander terrein dan (de meeste van) zijn eerdere projecten.

De "ommezwaai" (als je het zo mag noemen) was wel niet definitief. In februari 2024 speelde hij cello tijdens een recital van de internationaal befaamde sopraan Sonia Theodoridou in Athene.

In mei 2024 kwam hij samen met Lina Nikolakopoulou naar de Lage Landen voor het project "Post Love" . Het was een initiatief van enkele Grieken uit de BeNeLux die deze bekende tekstschrijfster in de bloemetjes wilde zetten. Parginós speelde opnieuw cello en mandoline. De muzikale leiding was in handen van Thymios Papadopoulos , die ook fluit en klarinet speelde. Yorgos Athanasiou zorgde voor de gitaar en de zang kwam voor rekening van Argyró Kaparoú en Teti Kassioni .

Het stond dan eigenlijk in de sterren geschreven dat Stavros Parginós ook zou meewerken aan "MediTerra", een project van Teti Kassioni , Yorgos Athanasiou en Dimos Vougioukas dat ze in maart 2025 in Den Haag en Vossem (bij Brussel) kwamen voorstellen.

Daarmee zijn we dan aangeland bij het hoofdstuk "discografie", want Stavros Parginós speelde ook mee op het tweede eigen album van Teti Kassioni .

Maar hij heeft nog heel wat meer bijdragen geleverd aan allerlei albums, en daar zijn enkele opvallende namen bij. Ook hier een willekeurige selectie.

• 2015 : "Βάλε Φωτιὰ" (Vale Fotia) van Filippos Pliatsikas (waarop o.a. ook Marilena Chrysochoidi in twee nummers meezingt).
• 2017 : "Drops of Time", een album van het duo Giorgos Tabakis en Stavros Parginos met hun eigen "mengsel" van moderne klassieke muziek met eigentijdse Europese jazz.
• 2018 : "Ανεμογιαλός" (Anemogialos) van Nena Venetsanou , Nikos Androulakis en Thelma Karagianni, met muziek van Linos Kokotos op teksten van Kostas Lazaris, een album dat teruggaat naar de Neo Kyma , de endechna en de laïka van de jaren '60 en '70, maar wel met enkele Kretenzische klanken er doorheen gemengd.
• 2019 : "Απευθείας Στην Καρδιά" (Apefthias Stin Kardia) van Eleftheria Arvanitaki , dat weliswaar "enkel" een single is en dus geen volledig album, maar dat toch de nodige aandacht kreeg vanwege de vertolkster.
• 2019 : "Ψέμα Στο Ψέμα" (Psema Sto Psema), het allerlaatste album van Lavrendis Machairitsas waar hij aan bezig was toen hij in september 2019 overleed en dat pas drie maanden later verscheen.
• 2022 : ""Από κάστανο και έρωτα" (Apo Kastano ke Erota), het tweede eigen album van Teti Kassioni , met door haar op muziek gezette gedichten van Ilias Papakonstantinou .
• 2023 : "Αφιερωμένο" (Afieromeno), opnieuw een album van Filippos Pliatsikas .

Daarmee is het lijstje nog lang niet volledig. Het zou zelfs niet volledig zijn als we daar ook nog Pantelis Thalassinos , Adriana Babali of Maria Kylaïdoni (dochter van) zouden aan toevoegen. maar voor een eerste indruk kan het wel volstaan.

Er zijn inderdaad heel wat uiteenlopende muziekstijlen vertegenwoordigd, maar telkens toch wel in een categorie waar "kwaliteit" een belangrijke rol speelt. Het valt ook op dat mensen als Filippos Pliatsikas of Lavrendis Machairitsas een beroep deden op Stavros Parginos , daar waar ze ongetwijfeld heel wat andere kandidaten hadden kunnen vinden om aan hun albums mee te werken. En als zij de weg niet weten in de Atheense muziekwereld, wie dan wel?

Het zal dan ook niet verbazen dat iemand met het niveau van Stavros Parginos inmiddels zelf les geeft, zowel cello als kamermuziek, en dat aan meerdere conservatoria en muziekscholen in Athene.