De Brussels-Griekse zangeres Asimina Karamperopoulou gaat onverdroten verder met haar reeks kleinschalige concerten onder de informele titel " Asimina & friends".

Ze nodigt telkens een begeleider uit van hoog niveau. Nog maar pas in juni 2024 had ze Periklis Papapetropoulos naar Brussel gehaald, in maart 2023 was het Luca Isolani die haar begeleidde, en in december 2015 was het Yannis Efstathopoulos.

Dat zegt meteen ook iets over haar veelzijdigheid, want het repertoire is telkens op maat van (de specialiteit van) haar begeleider. En omdat ze allebei van hoog niveau zijn, is het gezegde "het geheel is meer dan de samenstellende delen" hier natuurlijk van toepassing.

Deze keer wordt ze begeleid door Christos Barbas op ney en lafta , en ook door Jacoba Kint op cello en lyra .

Het zal dan meteen duidelijk zijn welke kant het opgaat: traditionele muziek uit Griekenland, aangevuld met traditionele liedjes uit Turkije en het Midden-Oosten, met daar bovenop enkele nieuwe composities in dezelfde stijl.

Op die manier vullen ze elkaar prima aan.

Zoals u kunt lezen in onze bio van Asimina Karamperopoulou is zij (vooral) gespecialiseerd in zowat alle soorten Griekse muziek, maar wel met een uitgesproken belangstelling voor de traditionele dimotika . Zij heeft trouwens de leiding van het koor van de recent opgerichte "School voor Griekse Traditionele Muziek" in Brussel. Maar die muziek heeft natuurlijk wel haar roots in het oosten, vandaar dat zij ook op dat terrein de nodige kennis en kunde vergaarde.

Dat oosterse aspect is dan weer (een deel van) het werkterrein van Christos Barbas . In onze bio van hem leest u hoe dat zit, en ook dat hij als één van de beste ney -spelers van Griekenland beschouwd wordt. Zijn reputatie is trouwens tot ver buiten de grenzen bekend: zo werkt hij in november en december van dit jaar (2024) mee aan een aantal Belgische concerten van het “Soolmaan Ensemble”, een project van Tristan Driessens, met composities van hem rond Ottomaanse muziek. Dat is natuurlijk wel interessant, maar de bijdrage van Christos Barbas als muzikant is toch niet echt voldoende om dit project een plaatsje te geven op onze site over "Griekse muziek".

Zijn samenwerking met Asimina Karamperopoulou is dat natuurlijk wél, en er is trouwens nog een ander relevant gegeven: Christos Barbas heeft een voorkeur voor sobere, eenvoudige uitvoeringen, omdat die de essentie van de muziek weergeven. Dat maakt dit concert misschien extra interessant.

Ook de Belgische celliste Jacoba Kint (°Jette 1988) zit op dezelfde golflengte als de twee anderen.

Ze begon op haar achtste met cello, eerst aan de muziekacademie van Grimbergen en daarna aan die van Gent. Na haar humaniora maakte ze eerst een reis van zes maanden naar India, en ze volgde daar ook muziekles. Daarna ging ze naar de Universiteit van Gent, waar ze een bachelor in Kunstwetenschappen behaalde, met optie musicologie. Ze vervolgde dat met een master in musicologie aan de Universiteit van Amsterdam, die ze ergens in 2011 behaalde.

Dan ging ze aan de slag bij MuziekPublique in Brussel, waar ze verantwoordelijk is (of was) voor de wereldmuziekacademie. Ze geeft (of gaf) er zelf ook muziekles.

Op die manier raakte ze in de ban van de modale muziek, de muziek dus die haar roots heeft in het oosten en die zo sterk verbonden is met de traditionele muziek van Griekenland en Turkije. Ze wilde er meer van weten en daarom ging ze workshops volgen in het Labyrinth van Ross Daly op Kreta. Daar maakte ze kennis met de Kretenzische lyra en die maakte zo'n diepe indruk op haar dat ze les ging volgen bij Kelly Thoma. Tegelijk diept ze haar kennis van de modale muziek verder uit bij deskundige leraars als Derya Türkan , Efren Lopez en Tristan Driessens.

Dat brengt ze in de praktijk waar ze maar kan, onder meer met het "Duo Dostaki" dat ze samen oprichtte met Hélène Sechehaye (°1990), eveneens met een doctoraat in muziek en musicologie en eveneens gepassioneerd door modale muziek. Zij begeleidt de lyra van haar vriendin op bendir , en samen zingen ze liedjes uit Griekenland, Turkije en de Balkan, aangevuld met zelf gecomponeerde modale muziek.

Dat neemt niet weg dat Jacoba Kint ook nog cello blijft spelen als het zo uitkomt, bijvoorbeeld als gastmuzikante bij Belgische rock-groepjes.

Voor dit concert zou ze beide instrumenten spelen.

Na afloop wordt u een drankje aangeboden in het gezelschap van de muzikanten.

Dit concert is onderdeel van het festival "Bruxelles sur Scènes" , dat in de maand november plaatsvindt in zowat alle wijken van de Europese hoofdstad. Het is al aan zijn achtste editie toe, maar het concept blijft hetzelfde: dertien verschillende theatercafés, jazzcafés en andere kleine podia bieden een "verfrissend programma vol muziek, humor en gezelligheid" aan. In totaal zijn er niet minder dan 92 voorstellingen, concerten enzovoorts.

Er is trouwens een "festivalpas" te verkrijgen. Die kost € 25 en wie dat wil kan daarmee in elke deelnemende zaal één concert naar keuze bijwonen.

De volledige lijst en meer info over dat festival is te vinden op https://www.bruxellessurscenes.be/nl/home.html .

Praktische gegevens

Zaterdag 9 november 2024, 20u00, Atelier Marcel Hastir, 51 Rue du Commerce (Handelsstraat), 1000 Brussel (B) Toevoegen aan uw agenda Tickets: € 15 (of € 10 voor studenten < 26 j. en kinderen < 12 j.). Meer info en reserveren : https://ateliermarcelhastir.eu . Een computer-gegenereerde routeplanning is beschikbaar. (opent in nieuw venster) Toon deze locatie op de kaart [?] Kaart niet meer tonen [?] Afstand tot uw woonplaats: onbekend. [?] &nbsp;

In november begint er in de Art Base een nieuwe reeks workshops onder de titel "Voices of Rebetiko".

Dat is al de vierde keer op rij. Ook in het seizoen 2022-2023 was er al zo'n reeks, en die waren op hun beurt eigenlijk het logische vervolg op een aantal eerdere, afzonderlijke workshops met hetzelfde thema, zoals in januari 2022 , februari 2022 of maart 2022 .

De accenten lagen telkens een beetje anders. De eerste workshops focusten telkens op één bepaalde zanger(es), in de tweede reeks werd er telkens één specifieke rembetika -componist onder de loep genomen.

In de derde reeks, die liep van oktober 2023 tot april 2024, stond er telkens één bepaald liedje centraal, en van daaruit wordt dan stijl en techniek van zowel de zanger(es) als de componist onder de muzikale microscoop gelegd.

Deze vierde reeks volgt min of meer hetzelfde stramien: nu wordt er uitgegaan van allerlei verschillende - maar wel belangrijke - zangers en componisten van de rembetika. Daarnaast komt nu ook de muziektheorie aan bod.

De deelnemers aan de workshop krijgen individueel advies over hun techniek en hun vertolking.

Voor meer uitleg over het programma en de aanpak verwijzen we naar de website van de Art Base zelf (zie onder).

Daar vindt u ook een goede bio van Vanessa Kourtesi ( Βανέσσα Κουρτέση ), die opnieuw de leiding van deze reeks op zich neemt.

En - ook niet onbelangrijk - op die site staan de datums van alle toekomstige workshops. Dat zijn er negen in totaal. Wij kondigen hier alleen het begin van de reeks aan.

De workshops kunnen desgewenst afzonderlijk gevolgd worden. Ze gaan wel alleen door als er minimaal 5 deelnemers zijn, maar gezien het succes van de vorige edities zou dat geen probleem mogen zijn.

Praktische gegevens

Zaterdag 9 november 2024, van 12u00 tot 16u30, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Toevoegen aan uw agenda Op zaterdag loopt de workshop van 12u tot 16u30, op zondag is dat van 11 tot 14u. Voor deelname op een zaterdag betaalt u € 65, voor een zondag is het € 45, en voor beide dagen samen (in hetzelfde weekend) kost het € 100. Die tarieven gelden ook voor de volgende sessies van de reeks. Meer informatie en reserveringen: http://www.art-base.be . Een computer-gegenereerde routeplanning is beschikbaar. (opent in nieuw venster) Toon deze locatie op de kaart [?] Kaart niet meer tonen [?] Afstand tot uw woonplaats: onbekend. [?]  

De Griekse zanger Konstantinos (Kostas) Theocharis timmert ijverig verder aan zijn weg naar het Brusselse publiek. Tenzij we de tel kwijt zijn komt hij nu al voor de achtste keer naar de Art Base, en opnieuw wordt hij begeleid door zijn "friends".

Concreet geeft dat het volgende plaatje:

• Kostas Theocharis (Κώστας Θεοχάρης) : zang
• Andreas Mantzaris (Ανδρέας Μάντζαρης) : piano
• Frans De Clercq : bouzouki
• Nikos (Nick) Prosilias : gitaar

Met die bezetting draaide hij proef in november 2023 en dat was meteen goed voor twee uitverkochte concerten én een enthousiast publiek.

Kostas Theocharis is dan ook een man die van vele markten thuis is. Zo is hij bijvoorbeeld ook tekstschrijver en componist. Hij schrijft niet alleen voor zichzelf, maar ook voor anderen, en omgekeerd zingt hij niet alleen zijn eigen liedjes, maar ook die van anderen. In een parallel universum is hij bovendien opera-zanger.

Ook in het lichtere genre is zijn repertoire bijzonder uitgebreid: van rembetika tot endechna , met af en toe een uitstapje naar de dimotika .

Een aantal van zijn eigen liedjes leverde hij aan bekende artiesten die eerder onder "pop" geklasseerd worden, zoals Yannis Ploutarchos , Sakis Rouvás en Chrispa, maar het grootste deel van zijn eigen werk wordt toch in de rubriek " endechna " ondergebracht.

Maar toen hij in november 2018 voor de eerste keer naar de Art Base kwam, had hij toch een programma samengesteld waarin bekende liedjes van anderen centraal stonden. Dat deed hij ook voor zijn tweede optreden daar in maart 2023 .

Voor zijn optredens in november 2023 breidde hij dat nog wat verder uit. Hij ging toen grasduinen in de "klassiekers" van de endechna en de rembetika , om daar een programma mee samen te stellen onder de titel "Van Hadjidakis tot Tsitsanis ". Dit is zonder meer populaire muziek, en dat bleek dus een schot in de roos.

Daarna hield hij het gewoon bij "Un air de Grèce" als titel, en dat "snuifje Griekenland" is dan ongetwijfeld een vlag die de lading helemaal zal dekken.

Praktische gegevens

Zaterdag 9 november 2024, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Toevoegen aan uw agenda Tickets: € 20,- (normaal tarief), € 15,- (reductietarief voor werklozen en studenten < 26 j.). Meer informatie en reserveringen: http://www.art-base.be . Een computer-gegenereerde routeplanning is beschikbaar. (opent in nieuw venster) Toon deze locatie op de kaart [?] Kaart niet meer tonen [?] Afstand tot uw woonplaats: onbekend. [?] &nbsp;

De internationaal bekende zangeres Savina Yannatou gaat opnieuw op stap, deze keer met haar "Salonico Trio", en dat is een afgeslankte versie van haar ensemble Primavera en Salonico .

De bezetting van dit concert bestaat dan uit:

• Savina Yannatou : zang
• Kostas Vomvolos : kanonaki , accordeon
• Charis Lambrakis : ney
• Michalis Siganidis : contrabas

Het programma wordt aangekondigd als "Geluid zonder grenzen, van eenvoudige liedjes tot hedendaagse muziek", of ook wel als "Mediterrane muziek tussen traditie en avant-garde".

Het zal duidelijk zijn dat ze opnieuw gaan putten uit hun enorm uitgebreide repertoire, misschien aangevuld met wat meer recent werk.

Na Groningen gaan ze ook nog naar Zwitserland, meer bepaald naar Zürich en Biel (Bienne), maar bij ons weten zijn er geen andere concerten in de Lage Landen gepland (stand 17.9.2024).

Praktische gegevens

Maandag 11 november 2024, 20u30, De Oosterpoort, Kleine Zaal, Trompsingel 27, Groningen (NL) Toevoegen aan uw agenda Tickets: € 23,- Er zijn staanplaatsen en (een beperkt aantal) zitplaatsen beschikbaar. Meer info en voorverkoop: https://www.spotgroningen.nl . Een computer-gegenereerde routeplanning is beschikbaar. (opent in nieuw venster) Toon deze locatie op de kaart [?] Kaart niet meer tonen [?] Afstand tot uw woonplaats: onbekend. [?]  

Over de "Kosmokrators" is (bijna) alles al gezegd en geschreven, onder meer door ons op onze maart 2017 maandpagina .

Daar leest u bijvoorbeeld dat ze al in de zomer van 2016 enige deining veroorzaakten in Griekenland, waar ze hun eerste cd "Frenetika" mochten gaan voorstellen. Die kreeg toen heel wat aandacht in de Griekse media, en dat was niet in de laatste plaats te danken aan hun repertoire, dat bestaat uit bekende liedjes uit de rembetika , waarop ze dan zelfgeschreven teksten hebben gemonteerd in het Nederlands, Frans of Engels.

Zelf omschrijven ze dat zo:

Zoals bekend wil de bezetting van de Kosmokrators nogal eens wijzigen, maar de harde kern is lange tijd dezelfde gebleven. Soms wordt die aangevuld met andere goede muzikanten, in functie van hun beschikbaarheid, maar dat zou deze keer niet het geval zijn.

De bezetting zou er dan als volgt uit gaan zien:

• Frans De Clercq : zang en bouzouki
• Karsten De Vilder : zang en gitaar
• Dimi Dumo : zang en percussie

Praktische gegevens

Zaterdag 30 november 2024, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Toevoegen aan uw agenda Tickets: € 15,- (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten < 26 j.). Meer informatie en reserveringen: http://www.art-base.be . Een computer-gegenereerde routeplanning is beschikbaar. (opent in nieuw venster) Toon deze locatie op de kaart [?] Kaart niet meer tonen [?] Afstand tot uw woonplaats: onbekend. [?] &nbsp;

Twee ensembles, namelijk " En Chordais " uit Thessaloniki (Griekenland) en "Constantinople" uit Montreal (Canada), bundelen hun krachten om, samen met enkele gasten, hun project "The Musical Voyages of Marco Polo" voor te stellen aan het Nederlandse publiek.

De titel verwijst natuurlijk naar de legendarische Venetiaanse reiziger Marco Polo (1254-1324), die in 1271 met zijn vader en zijn oom langs de Zijderoute naar China vertrok en pas 24 jaar later, in 1295, weer terugkeerde. Met dit project willen de twee ensembles een beeld geven van de muziek die deze reizigers onderweg zouden kunnen gehoord hebben.

Dat vraagt misschien een woordje uitleg.

Over " En Chordais " schreven we al uitgebreid op onze april 2012 maandpagina , en wie het liever wat korter heeft, kan voor een samenvatting terecht op onze mei 2024 maandpagina . Dat laatste artikel gaat weliswaar vooral over een ander project van hen, maar dat deel kan u gewoon overslaan.

In het kader van dit project willen we toch wel een paar relevante "details" herhalen.

Om te beginnen is " En Chordais " in feite een hele vereniging, een vzw met die naam, die zich sinds 1993 bezig houdt met muzikaal onderzoek, die ook een gerenommeerde muziekschool heeft en die bovendien boeken en platen uitgeeft met het resultaat van hun research. Het ensemble zelf heeft dan "alleen maar" tot taak om dat resultaat tot bij een breder publiek te brengen.

In hun onderzoek speelt de visie van hun oprichter en bezieler Kyriakos Kalaïtzidis een cruciale rol. Die visie is even helder als eenvoudig: de wortels van de Griekse muziek moeten in het oosten gezocht worden, en dat is dan ook precies waar het onderzoek van " En Chordais " zich op toespitst.

Dat onderzoek levert heel wat materiaal op dat ook voor specialisten erg interessant is. Mede hierdoor wordt Kyriakos Kalaïtzidis zelfs internationaal beschouwd als één van de grootste autoriteiten binnen zijn vakgebied. Het spreekt trouwens boekdelen dat een boek van hem over oosterse muziektheorie in het ... Arabisch vertaald zou zijn.

Voor hun projecten laten ze zich in hun onderzoek bijstaan door andere specialisten uit de Arabische wereld, uit Turkije, uit Iran of elders. Het gaat dan in de regel om mensen die zelf ook muzikant zijn en die zich bovendien zelf ook bezighouden met research op hun eigen vakgebied. Op die manier fungeert " En Chordais " als een soort "trans-culturele draaischijf" tussen de verschillende muzikale tradities van het Middellandse-Zeegebied.

Het is ook op die manier dat de samenwerking met "Constantinople" tot stand kwam. Dat ensemble werd in 2001 opgericht door de Iranese componist, zanger en sitar-speler Kiya Tabasian (°Teheran 1976), die in 1990 als tiener naar Canada emigreerde en zich daar verder specialiseerde in onder andere Perzische muziek. Met "Constantinople" - genoemd naar de eeuwenoude stad op het kruispunt tussen Oost en West - wil hij nieuw werk brengen dat elementen bevat van allerlei muzikale tradities.

Het was dus bij hem dat Kyriakos Kalaïtzidis ging aankloppen toen hij aan het "Marco Polo" project begon. Hij had zich laten inspireren door het boek dat de herinneringen van Marco Polo bevatte. Die waren neergeschreven door een tijdgenoot aan wie Polo vertelde over zijn reizen en over alles wat hij onderweg had gezien. Het boek werd niet voor niets populair onder titels als "Le livre des merveilles" of "Book of the marvels of the world". Het was immers de eerste Europese beschrijving van de onbekende maar fascinerende Oosterse wereld: China, Perzië, Indië, Japan, Mongolië enzovoorts.

Maar Marco Polo was natuurlijk wel een handelaar, en zijn verhalen bevatten uiteraard veel details die voor hem (en zijn vakgenoten) belangrijk waren. Kyriakos Kalaïtzidis vroeg zich echter af wat er zou kunnen ingestaan hebben als Marco Polo een muzikant was geweest. Tijdens zijn reizen moet hij onvermijdelijk in contact zijn gekomen met de muzikale cultuur van al die volkeren, maar daar vertelt hij dus zo goed als niets over.

Dat is meteen ook het uitgangspunt van het project "The Musical Voyages of Marco Polo". Wat zou de man zoal kunnen gehoord hebben? Daarmee had Kyriakos Kalaïtzidis meteen een nieuw thema om te onderzoeken. Op basis van de resultaten componeerde hij muziek "in de stijl van", en daarbij putte hij niet alleen uit zijn eigen kennis, maar ook uit die van Kiya Tabasian, die trouwens zelf ook enkele composities bijdroeg. En ook de leden van beide ensembles deden uiteraard hun deskundige duit in het zakje. Daarnaast kregen ze nog de versterking van enkele gespecialiseerde gast-muzikanten.

Het project ging in oktober 2009 in première ... in Hong Kong (!) en in 2014 verscheen het ook op een gelijknamige cd.

De vraag, of een modale Chinees uit de Dertiende Eeuw dit allemaal zou herkennen, is dan minder relevant. De deskundigheid van de projectmedewerkers staat er alleszins garant voor dat het beslist geen pure fantasie is, maar dat het wel degelijk gebaseerd is op de huidige kennis van de muziek van toen. En verder is het vooral van belang hoe het overkomt op de hedendaagse luisteraar.

Wat dat betreft waren de recensenten, die het album ter bespreking voorgelegd kregen, alvast unaniem positief. Ze prezen om te beginnen de afwisseling tussen de verschillende tracks. De ene keer klinkt het inderdaad Chinees, stelden ze vast, maar het volgende nummer heeft dan eerder een Byzantijns tintje, en vervolgens zit je ineens weer in Venetië. Maar het waren toch vooral de arrangementen die indruk maakten. Kyriakos Kalaïtzidis had een uitstekend evenwicht gevonden tussen Westerse instrumenten als blokfluit, viool en viola da gamba enerzijds, en de Oosterse instrumenten als outi , sitar, kanonaki , darbuka en bendir anderzijds.

Dat zal voor deze concerten zeker niet anders zijn. De uitvoerders zijn dan misschien niet allemaal dezelfden als tien jaar geleden, maar ze moeten beslist niet onderdoen voor hun voorgangers - en bovendien heeft het project tijd genoeg gehad om te rijpen en door te groeien.

Voor dit concert zou het podium ingenomen worden door de volgende muzikanten:

• Lingling Yu : pipa (China / Zwitserland)
• Marco Rosa Salva : blokfluit (Italië)
• Kiya Tabassian : setar, zang (Iran / Canada)
• Thanasis Koulentianos : kanonaki (Griekenland)
• Dalaijargal Daansuren : morin khuur, keelzang (Mongolië / Frankrijk)
• Hamin Honari : tombak, daf (Iran / Canada)
• Mathilde Gomas : viola da gamba (Frankrijk / Zwitserland)
• Kyriakos Petras : viool (Griekenland)
• Kyriakos Kalaïtzidis : outi , zang (Griekenland)
• Nikos Andrikos : zang (Griekenland)
• Petros Papageorgiou : darbuka , bendir (Griekenland)

Tussen haakjes en voor zover dienstig: volgens sommige (niet bevestigde) bronnen zou het kanonaki niet bediend worden door Thanasis Koulentianos, maar wel door Didem Başar, een Turkse die tegenwoordig in Montreal woont.

De muzikale leiding is alleszins in handen van Kyriakos Kalaïtzidis zelf, en uit de bezetting blijkt duidelijk dat hij zijn huiswerk wel degelijk grondig gemaakt heeft.

Het lag voor de hand dat hij "oosterse" instrumenten zou gebruiken die in Griekenland ingeburgerd zijn, zoals kanonaki en outi bijvoorbeeld. Maar er zullen weinig niet-ingewijden zijn die weten dat een "pipa" niet is wat u misschien denkt, maar wel een viersnarige Chinese luit met een geschiedenis die tweeduizend jaar teruggaat. Marco Polo moet het dus gehoord hebben tijdens zijn verblijf aan het hof van de keizer. Het instrument zou erg moeilijk te bespelen zijn, maar het zal niet alleen daarom zijn dat er voor dit project beroep gedaan werd op de virtuoze pipa-speelster Lingling Yu , want ze is toevallig ook een specialiste inzake oude traditionele Chinese muziek.

En wat te denken van de "morin khuur"? Ook dat is een eeuwenoud instrument, deze keer uit Mongolië, dat zijn naam "paardenviool" niet zozeer te danken heeft aan de twee snaren die bestaan uit haren uit een paardenstaart, maar wel aan de kop in de vorm van een paardenhoofd. Het zal niet verbazen dat het ontstond bij de nomadische ruiter-volkeren van de Gobi-woestijn in Mongolië. Het is wat minder vanzelfsprekend dat gastmuzikant Dalaijargal Daansuren daar ook geboren werd, en dat hij de "morin khuur" al bespeelde toen hij amper drie jaar oud was. Na conservatoriumstudies in Mongolië kwam hij in 2017 in Parijs terecht, en van daaruit veroverde hij de rest van Europa en omstreken als specialist, niet alleen van het instrument zelf maar ook inzake de bijbehorende cultuur.

Mathilde Gomas dan. Die is niet alleen een virtuoze op de (westerse) viola da gamba, maar ook zij heeft een internationale reputatie als specialiste, deze keer inzake de uitvoeringspraktijk van vroege middeleeuwse muziek. Voor meer info over haar kunt u opnieuw terecht op onze mei 2024 maandpagina, want zij was er ook al bij toen "En Chordais" hun project "Exoria" in Brussel kwamen voorstellen.

En als u daar dan toch aan het lezen bent, dan kunt u er misschien ook even onze toelichting bij Nikos Andrikos op nalezen, want hij misstaat geenzins in dit selecte kringetje van internationale specialisten ter zake.

En zoals meestal bij optredens van "En Chordais" reist ook deze keer hun vaste klankman met hen mee, en dat is Leonidas Palaskas (Λεωνίδας Παλάσκας). Deze man kent de muziek als zijn broekzak, en samen met de technici van de zalen is dat een extra garantie voor een perfecte uitvoering van deze concerten.

Praktische gegevens
Zaterdag 30 november 2024, 20u15, TivoliVredenburg, Vredenburgkade 11, 3511 WC Utrecht (NL) Toevoegen aan uw agenda Tickets: € 44,75 en € 36,- (incl. servicekosten). Meer info en reserveren : https://www.tivolivredenburg.nl/ . Een computer-gegenereerde routeplanning is beschikbaar. (opent in nieuw venster)
Zondag 1 december 2024, 20u15, Muziekgebouw, Piet Heinkade 1, 1019 BR Amsterdam (NL) Toevoegen aan uw agenda Tickets: € 45 en € 35 (kortingen voor CJP, Stadspas en jongeren). Meer info en reserveren : https://www.muziekgebouw.nl . Een computer-gegenereerde routeplanning is beschikbaar. (opent in nieuw venster) Toon deze locatie op de kaart [?] Kaart niet meer tonen [?] Afstand tot uw woonplaats: onbekend. [?]  

Vákia Stávrou komt opnieuw naar Brussel met een duo van een gitaar en een stem. Meer bepaald:

• Vakia Stavrou : zang
• Gustave Reichert : gitaar

Vakia Stavrou ( Βάκια Σταύρου ) is een Cypriotische, en ze zingt in het Portugees, het Frans, het Grieks en nog wat andere talen.

Haar liedjes gaan over de liefde, of over de zee, of over de liefde voor de zee. Die zee, dat is dan uiteraard de Middellandse Zee, en haar geliefde Cyprus situeert zij in het centrum daarvan. Met dat programma reist ze de hele wereld rond. En ze maakt overal indruk.

Zo introduceerden we haar toen ze in februari 2020 voor het eerst naar Brussel kwam voor een optreden. En wat bleek? Ook daar maakte ze een diepe indruk - met het voorspelbare gevolg dat ze nu weer terug komt. Tussendoor was ze daar ook al, met name in oktober 2021 (toen gaf ze daar trouwens twee optredens op rij), en recent nog in februari 2024 , toen ze daar haar nieuwste album kwam voorstellen.

Dat album heet heel gewoon "Vakia", en het was inderdaad ook bedoeld als een soort internationaal paspoort. Haar muzikaal visitekaartje, zeg maar. Daarom was er lang naar uitgekeken. Ze had er drie jaar lang aan gewerkt, en het resultaat werd wereldwijd alweer goed onthaald.

Er staan klassiekers op uit Peru ("Mechita") of Mexico ("Cucurrucucu Paloma"), plus andere bekende nummers van grote namen, waaronder "Alfonsina y el Mar" (Mercedes Sosa), "Εsperanza" (Charles Aznavour) en "In a manner of speaking" (Tuxedomoon), dat alles in haar eigen bewerking. Maar ze heeft er ook heel wat eigen nummers op gezet, zoals "Δάκρυ Φυλακτό" (Dakry Fylakto), "Που δεν σε νοιάζει" (Pou den se niazi), "Θαλασσινό νερό" (Thalassino Nero), "Sozinha" en "Ange ou Diable".

Met elkaar geven die elf nummers een goed beeld van haar werk - wat natuurlijk ook de bedoeling is van zo'n visitekaartje.

Na afloop van het Brusselse concert in februari kreeg ze een staande ovatie, en heel wat aanwezigen verlieten achteraf de zaal met een (gesigneerd) exemplaar van haar jongste album in de hand.

Dat zal haar extra plezier hebben gedaan, want dat was precies wat ze voor ogen had met dit album. Ze wilde "iets tastbaars" dat de mensen na haar concerten mee naar huis zouden kunnen nemen. Daarom werd het ook een "live studio opname": de nummers werden allemaal achter elkaar gespeeld, net als op een concert, en ze werden ingeblikt zonder enige correctie of bijregeling.

Nu komt ze dus weer terug vanuit Parijs, waar ze tegenwoordig woont en werkt. Ze zal opnieuw een aantal nummers van het " Vakia " album gaan brengen, aangevuld met andere liedjes uit Griekenland en elders, plus eigen werk. Kortom: haar gewone (succes-)recept dus.

Voor meer informatie over haarzelf, over haar leven en haar aanpak verwijzen we u gewoon door naar onze biografie van Vakia Stavrou .

Daar kunt u onder (veel) meer lezen dat Vakia Stavrou bij elke gelegenheid benadrukt dat ze heel veel te danken heeft aan haar medewerkers, en daar bedoelt ze dan de muzikanten mee die ze in Parijs leerde kennen. Net als zijzelf zijn ze discreet maar efficiënt. Ze begeleidden haar bij haar optredens, of ze zorgden voor de technische aspecten van opnames en dergelijke.

Deze keer komt ze met een andere begeleider dan de vorige keren, maar het is toch alweer iemand van hoog kaliber.

De Franse gitarist Gustave Reichert veroorzaakt inderdaad de laatste jaren heel wat deining binnen de Parijse jazz-scène. Hij is daar zo actief dat hij er als "incontournable" beschouwd wordt, en men omschrijft hem ook wel als "jeune prodige".

Deze "wonderboy" werd in 1990 geboren in Zuid-Oost Frankrijk. Zijn moeder is een Franse actrice en zijn vader een Belgische cineast, maar hun zoon had meer belangstelling voor de muziek, en dan meer bepaald de jazz. Op zijn vijfde begint hij met gitaarlessen en wat later stuurt zijn moeder hem eerst naar het "Conservatoire Darius Milhaud" in Aix-en Provence en dan naar het conservatorium van Bordeaux.

In 2005 wordt hij al op plaat gezet, samen met zijn moeder en zijn twee jongere broers Tismé en Balthazar. Het album, heel toepasselijk "Family Groove" gedoopt, bevat invloeden van hip-hop, jazz en soul. Er volgen optredens op festivals in Frankrijk, Zwitserland en België, en zo doet de jongeman al snel een heleboel podiumervaring op.

In 2011 gaat hij voor een jaar naar Londen, om daar jazz-gitaar te studeren aan de "Guildhall School of Music and Drama", met een hele reeks master classes daar bovenop. Daarna keert hij terug naar Frankrijk en schrijft zich daar in aan de "Centre de Musique Didier Lockwood". Tijdens zijn twee jaar durende studies daar neemt hij intensief deel aan jamsessies, en op die manier komt hij in contact met heel wat groten uit de jazz-wereld, zowel in Frankrijk als internationaal. Dat verbreedt zijn visie en hij houdt er bovendien heel wat relevante ervaringen en een heleboel contacten aan over.

Al gauw treedt hij op met verschillende eigen groepjes, variërend van duo tot quintet. Ook het repertoire is variabel: nog maar pas in september 2024 bracht hij met zijn "Gustave Reichert Quartet" bijvoorbeeld een hommage aan Elvis Presley.

Het zal dan niet verbazen dat hij inmiddels ook zelf muziek was beginnen schrijven. Dat resulteert in twee eigen albums tot nog toe: "Take Off" in 2017 en "Mars" in april 2024.

In de context van zijn concert met Vakia Stavrou (waar dit stukje tenslotte over gaat) is het niet meteen relevant om deze albums onder de microscoop te willen leggen. Maar er is wel een opvallend detail in de besprekingen die ervaren jazz-kenners daarover publiceerden. Die merken op dat Gustave Reichert helemaal niet probeert om zelf "de show te stelen". Hij geeft integendeel zijn muzikanten volop de ruimte voor eigen inbreng. Dat doet hij trouwens ook tijdens zijn live optredens.

Vakia Stavrou heeft dat kennelijk ook opgemerkt, want zoals hoger gezegd is dat precies datgene wat zij op prijs stelt bij haar medewerkers: discreet maar efficiënt.

Dat helpt haar om haar doelstelling te realiseren, en die doelstelling, dat is niet het succes op zich. Dat geeft natuurlijk wel voldoening, zegt ze, maar voor haar is het toch veel belangrijker dat haar toehoorders na een concert tevreden naar huis gaan. Als het dan mensen zijn die zopas een lange, vermoeiende werkdag achter de rug hebben, en als die na afloop weer wat energie en levensvreugde hebben opgedaan, dan pas is ook zij gelukkig.

Of dat recept op u van toepassing is, kunt u misschien het beste inschatten door eens haar kanaal op YouTube te bezoeken. Dat zit op https://www.youtube.com/channel/UC5e8af5MQ1HSlAKVXwI1Yxw .

Praktische gegevens

Vrijdag 1 november 2024, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Toevoegen aan uw agenda Tickets: € 20,- (normaal tarief), € 15,- (reductietarief voor werklozen en studenten < 26 j.). Meer informatie en reserveringen: https://www.art-base.be . Een computer-gegenereerde routeplanning is beschikbaar. (opent in nieuw venster) Toon deze locatie op de kaart [?] Kaart niet meer tonen [?] Afstand tot uw woonplaats: onbekend. [?] &nbsp;