De oorspronkelijke zília of cimbaal bestaat uit twee kleine metalen schijven, ieder met een gat in het midden waardoor een touwtje of kettinkje loopt waarmee ze vastgehouden worden, één schijf in elke hand. Meestal hebben de schijven een diameter van 6 tot 8 centimeter, maar men vindt soms ook grotere afmetingen, tot 14 centimeter.
Onder deze vorm werd het instrument al in de Griekse Oudheid gebruikt, en ook in geschriften en afbeeldingen uit de Byzantijnse tijd vinden we het veelvuldig terug. Tot aan de Tweede Wereldoorlog werd het soms gebruikt in combinatie met andere instrumenten, bijvoorbeeld samen met de gaida (doedelzak) in Macedonië en samen met de viool op de eilanden. Ook de kinderen die de kalanda gaan zingen met Kerstmis en Nieuwjaar gebruikten op vele plaatsen in Griekenland de zilia, soms samen met een triangel, maar ook dat gebruik van de zilia is nagenoeg verdwenen.
Hoewel het lijkt op twee pannendeksels die tegen elkaar geknald worden, schijnt het goed bespelen van de zilia geen sinecure te zijn.
Er bestaat ook een andere versie van de zilia. Deze bestaat uit kleinere schijfjes, 3 tot 4 centimeter, die met een lusje aan de vingers bevestigd worden (vandaar de vertaling " vingercimbaal "). Deze vorm is uit het oosten afkomstig en werd na 1922 door de vluchtelingen van de Megali Katastrofi uit Klein-Azië meegebracht. Het is de zangeres of danseres die het bespeelt, met een paar in elke hand. Na de Tweede Wereldoorlog is ook deze vorm buiten gebruik geraakt.
Tegenwoordig kent het een soort heropleving. Je ziet het bijvoorbeeld weer opduiken bij kompania's die muziek uit die periode brengen en dat zo authentiek mogelijk willen doen. Een Café Aman-voorstelling bijvoorbeeld was inderdaad ondenkbaar zonder de kleine zilia. Ook in de "zwaardere" orkestratie van de grote vrouwelijke sterren als Glykeria en Arvanitaki hebben de zilia zich opnieuw een plaats verworven.
Voor de volledigheid vermelden we nog dat de cimbaaltjes, die aan een defi of tamboerijn bevestigd zijn, ook zilia genoemd worden.
