Over de "Kosmokrators" is (bijna) alles al gezegd en geschreven, onder meer door ons op onze maart 2017 maandpagina .

Daar leest u bijvoorbeeld dat ze al in de zomer van 2016 enige deining veroorzaakten in Griekenland, waar ze hun eerste cd "Frenetika" mochten gaan voorstellen. Die kreeg toen heel wat aandacht in de Griekse media, en dat was niet in de laatste plaats te danken aan hun repertoire, dat bestaat uit bekende liedjes uit de rembetika , waarop ze dan zelfgeschreven teksten hebben gemonteerd in het Nederlands, Frans of Engels.

Zelf omschrijven ze dat zo:

Zoals bekend wil de bezetting van de Kosmokrators nogal eens wijzigen, maar de harde kern is lange tijd dezelfde gebleven. Soms wordt die aangevuld met andere goede muzikanten, in functie van hun beschikbaarheid, maar dat zou deze keer niet het geval zijn.

De bezetting zou er dan als volgt uit gaan zien:

• Frans De Clercq : zang en bouzouki
• Karsten De Vilder : zang en gitaar
• Dimi Dumo : zang en percussie

Onder de naam "Deli Teli" komt er een kwartet uit Marseille naar Gent.

Hun naam rijmt op "tsifteteli" en dat is geen toeval, want dit oriëntaals klinkende dansritme is inderdaad de specialiteit van het huis "Deli Teli". Zij brengen moderne bewerkingen van nummers die - volgens hen - een halve eeuw geleden de Atheense discotheken in vuur en vlam zetten - eind jaren '60, begin jaren '70 om precies te zijn.

Met hun eigen versie daarvan beloven ze ...

De wiegende heupen moeten dan wel door het publiek aangeleverd worden, want de jongens van "Deli Teli" zorgen enkel voor de wiegeliedjes zelf. Daarvoor hebben ze ook de nodige apparatuur bij zich. Het kwartet bestaat namelijk uit:

• Arthur Bacon : elektrisch orgel, zang
• Christos Karypidis : elektrische basgitaar, zang
• Tassos Tsitsivakos : elektrische bouzouki , zang
• François Rossi : drums

Enkel het drumstel is dus niet elektrisch, of toch niet op het eerste zicht.

En eigenlijk is het niet netjes om gewoon "elektrisch orgel" te zeggen tegen een Farfisa. Je zegt toch ook niet "auto" tegen de Aston Martin van James Bond? Farfisa was een Italiaanse fabrikant van muziekinstrumenten, die naar de vorm geïnspireerd waren door de accordeon, maar die volledig elektronisch waren. De eerste modellen werden gebouwd in de jaren '60, later werden ze steeds groter, maar hun kenmerkende klank bleef behouden. Die klank maakte hen populair bij progressievelingen als Pink Floyd ("Ummagumma" en "Dark Side of the Moon") en Elton John ("Crocodile Rock"). Minstens wat dat betreft is het dus helemaal chronologisch correct als "Deli Teli" zichzelf bestempelt als een "60/70's Greek Revival Band".

Toch was dat eerst niet hun bedoeling. De vier muzikanten besloten al wel in 2019 om samen "iets" te gaan doen, maar dat was vooral omdat ze allemaal belangstelling hadden voor elektronische muziek. Tijdens de lockdown in 2020 hadden ze tijd genoeg om na te denken over wat dat "iets" dan wel zou kunnen zijn, en het was op suggestie van één van hen, Christos Larypidis, dat ze bij de tsifteteli terechtkwamen. Dat diepten ze verder uit, en tegen de tijd dat in 2021 de podia weer opengingen, waren zij er helemaal klaar voor.

En het moet gezegd: het werd een vliegende start. Misschien was dat gewoon omdat hun boodschap van sensualiteit, vrolijkheid en zorgeloosheid prima aansloot bij de tijdsgeest: ook hun jonge publiek had immers maandenlang opgesloten gezeten en kon nu weer met volle teugen van het leven genieten. En dat deden ze ook.

Na hun thuisbasis Marseille veroverde "Deli Teli" in geen tijd de rest van Frankrijk, waar ze optraden op festivals in alle hoeken van het land. Maar in augustus 2023 werden ze gevraagd in Hongarije en Italië, en in september 2023 kwam daar nog Turkije bovenop.

Overal sloegen de "hypnotische, psychedelische klanken" van (hun versie van) de tsifteli in als een bom bij het nietsvermoedende publiek. Hier en daar werd er geschreven dat zij de "kitsch dance floor fillers from 60-70s Athens" terug tot leven brachten, maar dat was natuurlijk wel als een loftuiging bedoeld. Het woord "kitsch" hoeft namelijk niet altijd pejoratief te zijn, en dan past het prima in het onbekommerde sfeertje dat "Deli Teli" wil oproepen.

Nu staan ze dus ook in Gent "klaar om onze harten en lichamen op de dansvloer in beweging te brengen" - zoals De Centrale dat zelf zegt. Eén ding is zeker: het zal niet nodig zijn om de stoelen aan de kant te schuiven want dit wordt een staand concert.

Voor deze zware taak krijgt "Deli Teli" versterking van de Gentse DJ Fred Kramer, de man achter het label "Souma Records" dat oorspronkelijk opgericht werd om platen van de beroemde Arabische zangeres Umm Kulthum opnieuw op vinyl uit te geven. Eerder bleek trouwens al dat hij een goede neus had voor obscure artiesten en onderbelichte genres binnen de Mediterrane en Arabische muziek, en zijn platenbakken heten dan ook gevuld te zijn met veel "unshazamable party tunes" en "vintage afro-latin and global tunes".

En op zijn zoektochten langs 's werelds muzikale wegen kwam Fred Kramer natuurlijk ook heel wat Griekse pareltjes tegen. Een aantal van zijn vondsten bracht hij in 2021 opnieuw uit bij het label "Radio Martiko", (waar hij ook al oprichter van is, en tot recent ook mede-eigenaar). Op het album "Ena Tefariki" bijvoorbeeld staan onder meer klassiekers van Stelios Kazantzidis , Vasilis Tsitsanis , Stratos Dionysiou , Litsa Diamanti, Kaiti Grey en andere sterren van de "Rocking bouzouki's from the Greek laïka movement (1961-1973)", en het album "Divine Reeds” vulde hij zowaar met de hypnotiserende klanken van de Epirotische klarinet-muziek, rond die zelfde tijd opgenomen door de legendarische (en veelzijdige) klarinettist Tasos Chalkias (1914-1982). Daar zijn traditionele liedjes uit de dorpen bij, maar ook tsifteteli's uit de discotheken van de grote stad.

Materiaal genoeg dus om een "support act" mee te mixen voor de jongens van "Deli Teli". Want, zoals de aankondiging het zegt:

For this occasion, Fred’s selection will dig deeply in truly authentic music and dance entertainment from the Greek golden nightlife era, intertwining in his subtle eclectic mixes.

De pannen zullen allicht niet van het dak gaan want dit concert vindt plaats in de Kelderzaal van De Centrale.

De Grieks-Antwerpse zussen Maria en Elina Markatatou geven een lezing over Griekse muziek. Ze zullen hun uitleg illustreren met voorbeelden die ze live zullen brengen, en er is gelegenheid tot het stellen van vragen.

Concreet gaan ze het hebben over vier verschillende muzikale tradities die Griekenland rijk is, met de nadruk op de serenade, die daar telkens in verschillende vormen te vinden is – en waarin de mandoline, toevallig of niet, telkens een hoofdrol speelt, maar dan telkens op een andere manier. Het is van die diversiteit dat de lezing een beeld wil geven.

De officiële titel is dan ook "Mandolin and serenade: A Musical Journey in the Tradition of Greece" .

De lezing wordt in principe gehouden in het Engels (of eventueel in het Nederlands), en mede daarom geven we de inhoud weer in hun eigen bewoordingen. De vier verschijningsvormen, die aan bod komen, zijn de volgende:

• Athenian Serenades : Discover the romantic allure of Athenian serenades, where the mandolin weaves its melodic charm through the streets of the Greek capital, evoking emotions of love and longing.
• Heptanesian Serenades : Journey to the picturesque Ionian Islands, where the mandolin takes center stage in Heptanesian serenades, offering a unique blend of melancholy and joy that reflects the island's rich cultural heritage.
• Asia Minor Serenades : Uncover the influences of Asia Minor on Greek music as we delve into the mandolin-driven serenades from this region, showcasing a fusion of diverse musical elements.
• Cretan Mantinada : Explore the vibrant Cretan tradition of mantinada , where the mandolin accompanies lyrical poetry, creating a harmonious synergy of music and verse unique to the island.

Alzo spraken de specialisten. Het zou inderdaad een understatement zijn om te zeggen dat de dames goed thuis zijn in deze boeiende materie. Zij wijdden er eerst hun master-thesis aan, en vervolgens doctoreerden ze over hetzelfde thema.

Uiteraard ging het dan om zeer gespecialiseerd onderzoek op academisch niveau, maar de lezing zelf richt zich toch tot een zeer breed publiek. Er is zelfs geen kennis van Griekse muziek in het algemeen vereist, en ook geen kennis van notenleer, speeltechnieken of wat dan ook.

Maria en Elina Markatatou hebben trouwens al eerder bewezen dat ze dit onderwerp op een toegankelijke manier kunnen presenteren.

Het begon zelfs al eerder. Kort nadat ze – in het najaar van 2013 – vanuit Kreta naar Antwerpen kwamen om daar klassieke mandoline te studeren, lieten ze zich al opmerken met hun frisse en aanstekelijke interpretaties van Griekse muziek. Zo speelden ze bijvoorbeeld in juni 2015 met hun ensemble “Minore” enkele concerten met als thema “Rebetiko Girl Power”. Daar rekenden ze grondig en overtuigend af met het vooroordeel dat rembetika “altijd” met bouzouki gespeeld wordt. Niet dus. Het kan (minstens) even goed met een mandoline.

Op dat moment waren ze al tegen de vaststelling aangelopen dat de mandoline in de (westerse) klassieke muziek op een heel andere manier bespeeld wordt dan op Kreta. De speeltechniek, die ze thuis hadden aangeleerd en die ze goed beheersten, bleek in Antwerpen eerder een nadeel dan een voordeel: in zekere zin moesten ze alles eerst weer “afleren”.

Dat zette hen aan het denken. Ze wisten uiteraard al lang dat de mandoline in Griekenland niet alleen op Kreta voorkwam, maar bij nader inzien bleek dat ze ook op die andere plaatsen telkens weer wat anders gebruikt werd dan wat ze gewend waren. En daarmee hadden ze meteen het onderwerp te pakken voor hun master-thesis: hoe zit dat nu precies met al die verschillende speeltechnieken?

In maart 2018 was hun thesis zo goed als klaar, en dus stelden ze alvast het resultaat van hun onderzoek voor aan het grote publiek, met een aantal concerten onder de titel “Four Traditions of Mandolin” . Ze hadden dat uitgebouwd tot een indrukwekkende voorstelling, compleet met stukjes muziektheater en dans.

Enkele maanden later hadden ze inderdaad hun master-diploma behaald maar ze hadden besloten om het onderwerp nóg verder uit te diepen. Ze zouden er een doctoraatsonderzoek aan wijden. Daarmee wilden ze zicht krijgen op een aantal boeiende kwesties: de manier waarop de speeltechniek al die decennia lang mondeling was doorgegeven, de manier waarop een westers instrument als de mandoline zich zo naadloos had genesteld binnen bestaande plaatselijke tradities, de vraag of het de mandoline was die zich aanpaste aan die tradities dan wel omgekeerd – of misschien wel allebei?

Daar was veel veldwerk voor nodig, dus onderzoek ter plaatse, en om daar fondsen voor te werven gaven organiseerden ze in december 2019 een concert onder de titel "Mandolin's reis naar Griekenland”. Op die manier wilden ze het publiek laten zien (en horen) waar ze met hun onderzoek naartoe wilden.

En inmiddels is ook dat onderzoek afgerond, en nu geven doctor Maria en doctor Elina dus een lezing om het resultaat daarvan met een breed publiek te delen.

Om u daarop voor te bereiden is het misschien goed om onze artikeltjes van maart 2018 en december 2019 (nog) eens te lezen, omdat we daar al wat dieper ingingen op elk van die vier tradities.

Hun lezing is onderdeel van een hele reeks die Muziekpublique organiseert onder de titel “ICTM-Talks”. De bedoeling is precies om inzicht te geven in allerlei verschillende muzikale tradities en de sociale context waarin deze ontstaan zijn. De reeks voert u bijvoorbeeld mee naar afgelegen gebieden in Marokko, Koerdistan, Afrika, China, Indië, ... Ook op deze andere sessies zijn het telkens erkende specialisten die als reisgids fungeren.

De bekende zangeres Kaiti Koulliá ( Καίτη Κουλλιά ) komt opnieuw naar België, met een nieuwe selectie uit het onmetelijke repertoire van "haar" eilandmuziek.

Zoals gewoonlijk wordt zij begeleid door twee muzikanten van topklasse.

De virtuoze violist Kyriakos Gouventas behoeft al lang geen introductie meer. Hij zat al ontelbare keren op allerlei podia in de Lage Landen.

Ook Vasilis Kasouras ( Βασίλης Κασούρας , zang en laouto ) is beslist een kennismaking waard. Voor zover ons bekend komt hij voor de eerste keer hierheen, en daarom hebben we er maar een biografie van hem tegenaan gegooid. Daar leest u onder meer dat ook hij een veelgevraagde muzikant en docent is, en dat hij beschouwd wordt als een specialist inzake de traditionele muziek van het noord-oostelijke deel van het Middellandse-Zeegebied. Hij doet daar al jarenlang onderzoek naar, en hij publiceerde daarover een aantal heel opmerkelijke boeken en platen.

Voor zover nodig hebben we van de twee anderen ook een biografie beschikbaar. U komt daar terecht door gewoon op hun naam te klikken.

Dan is er nog het programma van deze concerten. Dat is natuurlijk niet zomaar een kopie van de vorige keren. Daarvoor zijn deze mensen veel te professioneel en veel te veelzijdig, en het aanbod is trouwens meer dan groot genoeg.

Zelf zeggen het volgende over het programma:

Her musical journey includes songs and music from both sides of the Aegean Sea, the Asia Minor side with Smyrna, Aivali, Alikarnassos, and on the other side the Cyclades, Dodecanese, and many other islands of the multi-traveled Aegean Sea.

In feite is dat gewoon een andere omschrijving van "Aegean, a sea of songs" . Ook de vermelding van "Klein-Azië" doet daar niets aan af, want heel veel liedjes "van de overkant" staken mee het water over, samen met de talrijke reizigers die eeuwenlang heen en weer voeren, en die liedjes nestelden zich daar in de plaatselijke traditie.

Dat neemt niet weg dat hun omschrijving deze keer wat precieser is dan anders. De vraag is of dat veel belang heeft. Allicht niet, want de gelijkenissen tussen al die eilanden zijn veel groter dan de verschillen, en die kleine details zijn eigenlijk alleen voor specialisten van belang. Voor gewone mensen is en blijft het allemaal vrolijke eilandmuziek.

Als er al een reden is voor de subtiele wijziging in de omschrijving van het programma, dan moet die misschien gezocht worden in twee nieuwe elementen: ten eerste wordt de laouto deze keer bediend door Vasilis Kasouras , en ten tweede heeft Kaiti Koulliá enkele maanden geleden een nieuw album uitgebracht.

Wat dat eerste betreft: in onze biografie van Vasilis Kasouras leest u dat één van zijn boeken het resultaat is van diepgaand onderzoek naar de Klein-Aziatische roots van de zeïbekiko , dat intrigerende 9/8 ritme dat zich zo nadrukkelijk heeft genesteld in de rembetika en de laïka toen de Klein-Aziatische vluchtelingen na 1922 massaal naar de Griekse steden kwamen.

Maar op de eilanden daar tussenin hadden die al langer voet aan wel gekregen. Dat blijkt trouwens ook uit de platen en de eerdere concerten van Kaiti Koulliá , waar ook al een paar van die liedjes te horen zijn. Die horen er gewoon bij. Maar het zijn wel precies die invloeden en wisselwerkingen die Vasilis Kasouras in kaart probeert te brengen met zijn onderzoek, dus mogelijk zitten er wel een paar van zijn ontdekkingen in het programma van deze concerten.

Anderzijds is er misschien ook een verband met het nieuwe album dat Kaiti Koulliá onlangs (in juli 2023) uitbracht. Dat heet "Από 'δω περνούν καράβια" ( "Apo'do pernoun karavia" , "Er komen hier schepen voorbij") en het is het resultaat van een nieuwe samenwerking met Christos Tsiamoulis . Eerder maakte die al bewerkingen voor haar albums, en op één daarvan staan ook een paar liedjes van hem, maar voor dit nieuwe album schreef hij de muziek voor alle liedjes. De man heeft sowieso iets met de Egeïsche eilanden, maar eigenlijk is hij vooral gefascineerd door de zee er omheen. Voor dit project gebruikte hij teksten die geschreven zijn door vier hedendaagse dichters en dichteressen die zelf met de zee te maken hebben, maar dat hoeft dan niet noodzakelijk de Egeïsche zee te zijn. Voor zijn composities liet Tsiamoulis zich uiteraard inspireren door de traditionele ritmes van de eilandmuziek. Aan de voorstelling van het album in Athene werkte trouwens ook een dansgroep mee, en dat zegt allicht wel voldoende over de inhoud.

Het is dan niet uitgesloten dat er liedjes van dit nieuwe album op het programma zullen staan - en dat is dan beslist niet (alleen) omdat Kyriakos Gouventas ook op dit nieuwe album de eerste (en enige) viool speelt.

De dansgroep zelf komt niet mee naar Brussel, maar dat belet natuurlijk niet dat de stoelen daar toch aan de kant kunnen gaan.

Dat is trouwens min of meer de bedoeling van dergelijke concerten. Min of meer, want het zijn dan wel geen "echte" dansfeesten, maar anderzijds zijn het ook geen droge, academische lezingen. De muziek is "gewoon" een middel om het publiek een aangename avond te bezorgen. De muzikanten zijn pas tevreden als de mensen zelf tevreden naar huis gaan. De vorige keren is dat alvast gelukt.

Ook interessant: in aansluiting op deze concerten geven deze drie topmuzikanten ook twee workshops in Brussel. Zie wat verder naar onderen op deze pagina.

De vzw " Rizes " pakt opnieuw uit met een muziek- en dansavond, met muziek die "ons zal leiden doorheen de verschillende regio´s en tijdperken van Griekenland". En zoals gewoonlijk kiezen ze ook nu weer voor een originele aanpak.

De vereniging werd vele jaren geleden opgericht binnen de Griekse Gemeenschap in Genk, met als doel "het behoud van het Griekse erfgoed door muziek, dans en theater", en ze hebben daar al die tijd een heel eigen en indrukwekkende invulling aan gegeven.

Zo zijn ze wijd en zijd bekend geraakt door hun imposante musicals "van eigen bodem". Denk bijvoorbeeld maar aan "Music Roots of Greece 1930-1960" dat in januari 2006 in première ging en dat meerdere keren herhaald werd. Een volgende keer kwamen ze dan met de al even indrukwekkende productie "Niko en Eleni", in première in Genk in februari 2010 en ook deze keer herhaald, o.a. in Aartselaar in april 2011 en in Bredene in maart 2012 .

Tussendoor organiseren ze ook nog regelmatig een feest, maar Rizes zou Rizes niet zijn als ze daar feesten van het type "dertien in een dozijn" zouden van maken. Ze kiezen integendeel telkens een ander thema, en daar gaan ze dan mee aan de slag. In november 2008 probeerden ze bijvoorbeeld de sfeer op te roepen van de Griekse " bouzoukia ", in november 2011 maakten ze er een heuse " ouzeri " van, compleet met hapjes en drankjes, in februari 2017 werd het een muziek- en dansspektakel, onder de naam "Tourlou-tourlou", en in februari 2020 kozen ze opnieuw voor de bouzouki , maar dan wel "à la Rizes ", met een flinke portie (Griekse) rock als voorgerecht en "eigentijdse laïka " als hoofdschotel.

Deze keer wordt het dus een "Muziek & Mezze Dansavond". Voor de dansmuziek bieden ze enerzijds traditionele dorpsmuziek uit verschillende streken en anderzijds meer moderne klanken uit de stadsmuziek. Dat is heel wat, want vooral de Griekse dorpsmuziek is heel gevarieerd, ze verschilt van streek tot streek en vaak van dorp tot dorp. Overal zijn er andere ritmes, en elke streek heeft wel zijn kenmerkende instrumenten.

Als je zo'n avond organiseert, en je gaat voor live muziek, dan zijn er verschillende mogelijkheden. Je kan voor elke genre een typisch (en gespecialiseerd) orkestje uitnodigen, of je kan ook Illias De Sutter laten komen.

Dat laatste is de meest ongebruikelijk manier, en dat was natuurlijk de keuze die men bij Rizes maakte. Hij komt solo naar Genk om de klus te klaren, en hij brengt daarvoor "minstens" zeven instrumenten mee.

Want inderdaad: bij Illias De Sutter is de omschrijving "multi-instrumentalist" weliswaar van toepassing, maar het is tegelijk een stevig understatement. Hij speelt namelijk bouzouki , tzouras , baglamas , laouto , outi , gitaar , mandoline , viool , kementzés (Pontische lyra) , gaida , daouli , piano, keyboards, ... en dan vergeten we er misschien nog een paar andere. Ofwel zijn er intussen een paar bijgekomen, want hij verzamelt (kennis van) muziekinstrumenten zoals andere mensen postzegels verzamelen.

Eigenlijk moeten we ook nog zijn stem toevoegen aan het lijstje, want zingen doet hij ook al.

Hij werd geboren in 1998 en hij begon bouzouki te spelen toen hij zes jaar jong was. Een gitaar was dan een volgende stap, op de voet gevolgd door de mandoline. Op zich niet helemaal onlogisch, want dat zijn allemaal tokkelinstrumenten. Maar al snel voegde hij daar viool en piano aan toe. Daarmee was hij vertrokken, op weg naar het doel dat hij zichzelf gesteld heeft: hij wil zoveel mogelijk verschillende instrumenten leren spelen. Maar natuurlijk: het begrip "mogelijk" is erg rekbaar, en wat mogelijk is voor de ene, is het daarom nog niet voor de andere.

Van opleiding is hij eigenlijk schrijnwerker: hij volgde namelijk "Industriële Houtbewerking" aan het Technisch Atheneum in Brasschaat. Handige Harry's worden daar ingewijd in alle mogelijk technieken en toepassingsgebieden. Na afloop kunnen ze dan aan de slag in de meubelindustrie, in de bouwsector, op scheepswerven of in de vliegtuig- of auto-industrie (voor de binnenafwerking dan wel). Ook werk als zelfstandig meubelmaker behoort tot de mogelijkheden.

Of werk als zelfstandig instrumentenbouwer. Dat is alleszins waar Illias De Sutter op hoopt.

Toen hij in 2017 zijn laatste (en zevende) jaar afrondde, koos hij alvast zijn eindwerk in die richting. Hij bouwde namelijk zelf ... een Pontische lyra. Op het Internet had hij een handleiding gevonden, maar die was natuurlijk in het Grieks. "Ik spreek een beetje Grieks", zegt hij bescheiden, "maar het was niet eenvoudig om die handleiding te begrijpen". De basiskennis, die hij op school had meegekregen, hielp hem bij de interpretatie.

Tijdens de voorstelling van zijn eindwerk speelde hij er uiteraard ook zelf op, en hij kreeg zijn diploma. Meestal krijgen zijn leerkrachten ter beoordeling meer gebruikelijke dingen voorgelegd: antieke kasten en dergelijke. Mogelijk hebben ze dus vooral gekeken naar de technische uitvoering van het instrument, en misschien was dat ook wel het enige wat ze konden doen, want misschien hadden ze de kenmerkende klanken nog nooit eerder gehoord en konden ze dus met niets vergelijken.

Misschien, maar bij de Pontische vereniging "Kamian k'en Argos" in Brussel kunnen ze dat natuurlijk wél. Zij leggen zich actief toe op het behoud van hun typische tradities, en ze hebben onder meer een uitstekende dansgroep met een eigen orkestje. Het zijn met andere woorden specialisten ter zake, en ze kunnen dus wel degelijk het kaf van het koren scheiden.

Daar raakten ze geïntrigeerd door Illias De Sutter en zijn kementzes , en hij werd begin vorig jaar naar Brussel uitgenodigd voor een kennismaking met de leden van de vereniging. Een voorstelling in het hol van de leeuw, om zo te zeggen. Hij bleef er cool bij en hij maakte er duidelijk indruk. "Een jongeman aan het begin van zijn carrière", was de conclusie.

Die carrière bouwt hij stap voor stap verder uit. Hij zit voortdurend in zijn eigen opnamestudiootje om zijn techniek te perfectioneren en om zijn kennis van de verschillende muziekgenres op punt te stellen. Daar neemt hij dan alle tracks afzonderlijk op, telkens met een ander instrument, en dat mengt hij later door elkaar. Maar een muzikant zonder publiek is als een vis op het droge, dus doet hij ook optredens. Tot nog toe speelde hij vooral in restaurants en dergelijke, maar je kan hem ook boeken voor allerlei andere evenementen waar Griekse live muziek voor nodig is. Soms werkt hij samen met anderen, maar meestal treedt hij solo op - zoals nu dus voor de "Muziek & Mezze Dansavond" in Genk. En tussen haakjes: ook daar weten ze echt wel het kaf van het koren te scheiden, en ze hebben bovendien een reputatie te verliezen als hij het publiek zou teleurstellen.

Zoals bekend mag Kaiti Koulliá toch wel dé specialiste van de traditionele muziek van de Egeïsche eilanden genoemd worden.

In het kader van de concerten die ze in Brussel geeft - zie hoger op deze pagina - organiseert de Art Base twee workshops. Ze zal die samen geven met haar twee begeleiders Kyriakos Gouventas en Vasilis Kasouras .

Tijdens die workshops - die telkens 4 uur duren - zullen ze de kneepjes van het vak uit de doeken doen. Of, zoals de perstekst het zegt:

Let the three musicians accompany you on your personal musical journey with this unique workshop given by three magic professionals.

Dat lijkt zeker geen overdrijving, zelfs niet voor wie niet (meer) in sprookjes en andere magische toestanden gelooft.

De bekende Grieks-Brusselse singer-songwriter Panos Gourgiotis ( Πάνος Γουργιώτης ) komt opnieuw naar de Art Base met een opmerkelijk programma.

In onze biografie van hem valt te lezen dat hij zich daar al eerder liet opmerken met programma's die gewijd waren aan liedjes van andere artiesten dan hemzelf.

Deze keer sprokkelt hij uit het aanbod van "Greek alternative art songs", zeg maar de endechna van de laatste decennia.

Hij brengt dus liedjes van zijn favoriete Griekse singer-songwriters, gaande van Pavlos Pavlidis tot Thanos Mikroutsikos , Maar hij gaat ook uit lenen bij baanbrekende groepen als de Ypogia Revmata of de gebroeders Charis en Panos Katsimichas .

Het zijn dan wel geen slaafse reproducties, want hij heeft er zijn eigen arrangementen van gemaakt, "nieuw en origineel", zoals hij zelf zegt. En dat zal wel zo zijn, al was het alleen maar omdat hij daarbij ook de techniek van live looping inzet.

Toch is het toegelaten om mee te zingen ...

Vákia Stávrou komt opnieuw naar Brussel met een duo van een gitaar en een stem. Meer bepaald:

• Vakia Stavrou : zang
• Socrates Leptós : klassieke gitaar

Vakia Stavrou ( Βάκια Σταύρου ) is een Cypriotische, en ze zingt in het Portugees, het Frans, het Grieks en nog wat andere talen.

Haar liedjes gaan over de liefde, of over de zee, of over de liefde voor de zee. Die zee, dat is dan uiteraard de Middellandse Zee, en haar geliefde Cyprus situeert zij in het centrum daarvan. Met dat programma reist ze de hele wereld rond. En ze maakt overal indruk.

Zo introduceerden we haar toen ze in februari 2020 voor het eerst naar Brussel kwam voor een optreden. En wat bleek? Ook daar maakte ze een diepe indruk - met het voorspelbare gevolg dat ze nu weer terug komt. Voor de derde keer al trouwens, want in oktober 2021 gaf ze daar ook al twee optredens op rij.

Nu komt ze dus weer terug (vanuit Parijs, waar ze tegenwoordig woont en werkt) om haar nieuwste album voor te stellen. Dat heet heel gewoon "Vakia" , en het was inderdaad ook bedoeld als een soort internationaal paspoort. Haar muzikaal visitekaartje, zeg maar. Daarom was er lang naar uitgekeken, maar sinds enkele maanden is het er dan toch, en het werd wereldwijd alweer goed onthaald.

Er staan klassiekers op uit Peru ("Mechita") of Mexico ("Cucurrucucu Paloma"), plus andere bekende nummers van grote namen, waaronder "Alfonsina y el Mar" (Mercedes Sosa), "Εsperanza" (Charles Aznavour) en "In a manner of speaking" (Tuxedomoon), dat alles in haar eigen bewerking. Maar ze heeft er ook heel wat eigen nummers op gezet, zoals "Δάκρυ Φυλακτό" (Dakry Fylakto), "Που δεν σε νοιάζει" (Pou den se niazi), "Θαλασσινό νερό" (Thalassino Nero), "Sozinha" en "Ange ou Diable".

Met elkaar geven die elf nummers een goed beeld van haar werk - wat natuurlijk ook de bedoeling is van zo'n visitekaartje.

Voor meer informatie over haarzelf, over haar leven en haar aanpak verwijzen we u gewoon door naar onze biografie van Vakia Stavrou .

Ook de gitarist, die haar deze keer zal begeleiden, is een kennismaking waard.

Socrates Leptos (Σωκράτης Λεπτός) is net als zij afkomstig van Cyprus en hij is zelf ook van internationale allure. Hij won bijvoorbeeld een eerste prijs in de "New England Guitar Competition" in 1997 in Boston, en in de "GWUC Music Competition" in 2002 in Chicago. Ook aan diploma's heeft hij geen gebrek. Hij studeerde eerst gitaar aan het "New England Conservatory" in Boston, daarna kreeg hij een beurs voor de prestigieuze Yale University in New Haven, en in 2009 studeerde hij af als "Doctor of Musical Arts" aan de John Hopkins University in Baltimore.

Weer thuis richtte hij in 2015 mee het "Cyprus Guitar Trio" op, dat bestaat uit drie klassieke gitaren. Het repertoire voor een dergelijke bezetting is (nog) niet heel uitgebreid, dus schrijven ze een deel zelf of ze maken bewerkingen van bestaande stukken uit de westerse klassieke muziek. Alleen al daarmee hebben ze zich een stevige reputatie verworven. Ze werkten samen met het "Cyprus Symphony Orchestra" en ze lieten zich ook al opmerken op verschillende internationale festivals.

Gaandeweg breidde Socrates Leptós zijn repertoire uit van klassiek naar andere genres. We zouden hier nu een lange lijst kunnen geven van concerten, albums, films, tv-reeksen en dergelijke waar hij een prominente rol in speelde, maar we beperken ons tot één productie die in dit kader bijzonder relevant lijkt. In 2022 maakte hij samen met de sopraan Mariza Anastasiades een bewerking van de "Siete Canciones Populares Españolas" , één van de meest bekende werken van de Spaanse componist Manuel de Falla. Zoals de titel het zegt is het gebaseerd op zeven traditionele liedjes, alleen komt elk daarvan uit een andere regio van Spanje en de verschillen in stijl zijn dan ook enorm.

Dat is dan wel een kolfje naar de hand van Socrates Leptos, die niet alleen geprezen wordt omwille van zijn techniek, maar ook omdat hij zich moeiteloos kan inleven in allerlei genres en daarbij telkens erg sterke interpretaties kan neerzetten.

Hij werkt nu al enkele jaren samen met Vakia Stavrou . Hij begeleidt haar tijdens concerten op Cyprus en in het buitenland, en hij is ook de gitarist die te horen is op haar nieuwste album.

De Griekse zanger Konstantinos (Kostas) Theocharis timmert ijverig verder aan zijn weg naar het Brusselse publiek. Hij komt nu al voor de vijfde keer naar de Art Base, en opnieuw wordt hij begeleid door zijn "friends".

Concreet geeft dat het volgende plaatje:

• Kostas Theocharis (Κώστας Θεοχάρης) : zang
• Andreas Mantzaris (Ανδρέας Μάντζαρης) : piano
• Frans De Clercq : bouzouki
• Nikos (Nick) Prosilias : gitaar

Met die bezetting draaide hij proef in november 2023 en dat was meteen goed voor twee uitverkochte concerten én een enthousiast publiek.

Kostas Theocharis is dan ook een man die van vele markten thuis is. Zo is hij bijvoorbeeld ook tekstschrijver en componist. Hij schrijft niet alleen voor zichzelf, maar ook voor anderen, en omgekeerd zingt hij niet alleen zijn eigen liedjes, maar ook die van anderen. In een parallel universum is hij bovendien opera-zanger.

Ook in het lichtere genre is zijn repertoire bijzonder uitgebreid: van rembetika tot endechna , met af en toe een uitstapje naar de dimotika .

Een aantal van zijn eigen liedjes leverde hij aan bekende artiesten die eerder onder "pop" geklasseerd worden, zoals Yannis Ploutarchos , Sakis Rouvás en Chrispa, maar het grootste deel van zijn eigen werk wordt toch in de rubriek " endechna " ondergebracht.

Maar toen hij in november 2018 voor de eerste keer naar de Art Base kwam, had hij toch een programma samengesteld waarin bekende liedjes van anderen centraal stonden. Dat deed hij ook voor zijn tweede optreden daar in maart 2023 .

Voor zijn optredens in november 2023 breidde hij dat nog wat verder uit. Hij ging toen grasduinen in de "klassiekers" van de endechna en de rembetika , om daar een programma mee samen te stellen onder de titel "Van Hadjidakis tot Tsitsanis ". Dit is zonder meer populaire muziek, en dat bleek dus een schot in de roos.

Deze keer houdt hij het gewoon bij "Un air de Grèce" als titel, en dat "snuifje Griekenland" is dan ongetwijfeld een vlag die de lading helemaal zal dekken.

Zangeres en songwriter Vanessa Kourtesi ( Βανέσσα Κουρτέση ) komt "verhaaltjes zingen".

Het wordt vooral een uitgebreide voorstelling van haar eigen werk, deels onuitgegeven. Haar programma bevat inderdaad heel wat nieuw materiaal dat bedoeld is voor haar volgende album, waar ze momenteel volop aan werkt. Dat vult ze aan met liedjes van haar eerste album "Spending time with Esther" , waarmee ze in 2022 haar platendebuut maakte.

Samen met haar begeleiders ziet de bezetting er als volgt uit:

• Vanessa Kourtesi : zang
• Thodoris Ziarkas : contrabas, lyra
• Josue Amador : gitaar

Veel meer uitleg hoeft daar allicht niet bij.

Vanessa Kourtesi is de afgelopen jaren een vertrouwde verschijning geworden op allerlei podia in de Lage Landen, en zowat iedereen zal haar dus wel kennen.

Bovendien geeft ze nu al enkele jaren lang regelmatig workshops zang in Brussel (en in het weekend na haar concert heeft ze daar trouwens nog twee sessies van haar reeks "Voices of Rebetiko", die in oktober 2023 begon).

Voor zover nodig kunt u er ons tekstje op de januari 2023 maandpagina (nog eens) op nalezen, want daar vertelden we iets over Vanessa Kourtesi en over haar debuutalbum.

Over de contrabassist (en componist) Thodoris Ziarkas hadden we het al op onze december 2022 maandpagina , toen hij samen met Vanessa Kourtesi en enkele andere collega's een reeks concerten gaf.

De gitarist (en componist) Josue Amador tenslotte hebben we kort toegelicht op onze april 2023 maandpagina , alweer naar aanleiding van een concert van Vanessa Kourtesi met alweer een andere samenstelling.