|
|
|
||||||
|
||||||||
|
Al de informatie op deze site is beschermd door het auteursrecht.
|
|
Overzicht Griekse Muziek in April 2024
Mazí zingt de Mauthausen CyclusBijna dag op dag één jaar na hun première begint het projectkoor "Mazí" aan een nieuwe reeks opvoeringen van de "Mauthausen Cyclus". Logisch eigenlijk, want er was heel wat werk gaan zitten in de voorbereiding. Daar vertelden we al uitgebreid over op onze maart 2023 maandpagina . Die investering van tijd en moeite had geloond, want het talrijke publiek, dat naar de vier eerste uitvoeringen was gekomen, was telkens enthousiast. Minstens even belangrijk is dat de zangers en zangeressen zelf toch ook wel onder de indruk waren. Ze hadden van tevoren natuurlijk wel ongeveer geweten waar ze aan begonnen, maar dat het allemaal zo groots en mooi en prachtig zou worden, dat hadden ze eigenlijk niet verwacht. Het was allemaal niet vanzelf gekomen, maar achteraf waren ze toch blij en trots dat ze doorgezet hadden. Bovendien hadden ze nog nooit eerder samen gezongen, dus het was best wel spannend om te weten hoe het zou klinken. En, niet onbelangrijk, het was nog leuk ook. Eigenlijk was het de bedoeling dat het bij die vier uitvoeringen zou blijven, maar ja, wat doe je in zo'n omstandigheden? Het antwoord: er nog een paar uitvoeringen tegenaan gooien natuurlijk. Daar komt allicht bij dat het thema van de "Mauthausen Cyclus" - helaas - misschien nog meer actueel is dan anders. De perstekst van "Mazí" vat het prima samen. We citeren: De Griekse schrijver Jacovos Kambanellis overleefde in WO II het concentratiekamp Mauthausen in Oostenrijk. Hij schreef er een boek over en later ook vier gedichten. Deze vier gedichten zijn in 1965 op muziek gezet door de Griekse componist Mikis Theodorakis . Sinds die tijd zijn deze liederen van de Mauthausen Cyclus internationaal bekend en geroemd. De Mauthausen Cyclus is een bijzonder muzikaal herdenkingsmonument geworden voor de gruwelijkheden van een oorlog.Zoals gezegd kunt u voor meer achtergrondinformatie over het project terecht op onze maart 2023 maandpagina - voor zover dat nog nodig zou zijn, natuurlijk. We geven nog wel even de namen van de zangers en zangeressen, al was het maar omdat ze nu met vijftien zijn, eentje meer dan vorig jaar dus. Dat zijn dan: Anna Boos, Anna Datthijn, Cox Jobse, Els van Dijck, Els Tempelaars, Gé Ankoné, Hanna Bakker, Henk Steen, Jan Willem Dorr, Liesbeth Brinkman, Martha de Ruiter, Reino IJsselmuiden, Sophie Abeln, Teun Rigter en Yntske Zijlstra. Ze worden nog steeds begeleid door dezelfde zes ervaren muzikanten:
Voor meer informatie over het project kunt u nog steeds mailen naar [aanvragen e-mail adres] .
Op de site sinds: 05/12/2023 Terug naar het begin van deze pagina.
Vicky Leandros"Ich liebe das Leben!" - afscheidstournee Na een halve eeuw aan de top vindt Vicky Leandros dat het tijd is om er mee te stoppen. Recent mocht ze haar 70 kaarsjes uitblazen, en "dan begin je na te denken over de eindigheid van het leven", zegt ze. Ze wil ook zelf die beslissing nemen, want "ik wil in geen geval met een stok het podium moeten opsukkelen". Eerst gaat ze nog wel even langs bij haar fans, om in stijl afscheid te nemen. In haar geval betekent dat dan wel zo'n vijfentwintig concerten in de grootste zalen van Duitsland en Oostenrijk, plus twee in België. Of misschien meer, want eerst waren er "amper" 13 concerten gepland, maar op het moment dat we dit publiceren (1.7.2023) waren er al zeven van de Duitse concerten helemaal uitverkocht en in enkele steden werd er dan maar een tweede concert ingelast. Het is niet de bedoeling dat ze nadien helemaal niks meer doet. Ze heeft integendeel heel wat plannen. Ze wil eindelijk dat kookboek afwerken waar ze nu al een tijdje aan bezig is, ze wil haar biografie schrijven, en nog veel meer. Want ze blikt de toekomst vol vertrouwen tegemoet: "Ich liebe das Leben!", lacht ze. Voor haar afscheidsconcerten heeft ze een speciaal programma uitgedokterd. Ze wil haar fans nog één keer meenemen op een "muzikale tijdreis". Volgens de perstekst zou de playlist natuurlijk al haar grootste hits bevatten, maar er staan ook heel persoonlijke liedjes op. Alle genres, waar zij zich op toelegde, komen aan bod: chanson, pop, soul, schlagers, rock ... en ook een aantal Griekse liedjes. Vicky Leandros heeft inderdaad haar Griekse roots nooit verloochend, wel integendeel. Officieel heet ze eigenlijk Barones Vassiliki von Ruffin, maar ze werd ergens tussen 1948 en 1952 geboren op het Griekse eiland Korfu (Kerkyra), en toen heette ze nog gewoon Vassiliki Papathanasiou. Haar vader, Leandros Papathanasiou (°1926), was in feite jurist van opleiding, maar hij had toch wat naam gemaakt als "schlagerzanger". Tijdens de Griekse Burgeroorlog zou hij naar het schijnt meegevochten hebben in het Griekse regeringsleger, waarschijnlijk als dienstplichtige. Kort daarna emigreerde hij met zijn gezin naar Duitsland, waar hij zijn zangcarrière verderzette als "Leo Leandros". Ook zijn dochter had talent, en al in 1965 scoorde ze een eerste hit in Duitsland. De single met het kinderliedje "Messer, Gabel, Schere, Licht" verkocht al meteen 50.000 exemplaren en er werd zelfs een videoclipje van gemaakt voor de televisie, iets wat in die tijd bepaald ongebruikelijk was, Twee jaar later, in 1967, vertegenwoordigde zij Luxemburg op het Eurovisie Songfestival en ze haalde daar de vierde plaats met "L'amour est bleu". Dat liedje maakte wereldwijd indruk en nog datzelfde jaar zong ze haar eerste liedje in het Japans. Uiteraard had men ook in Griekenland opgemerkt dat een landgenote van hen op weg was naar de top. Al in juni 1968 verscheen er een LP die heel gewoon "Βίκυ" (Vicky) gedoopt werd. Daarna kwamen er steeds meer. Een interessant voorbeeld is "Η μικρή μας ιστορία" (I mikri mas istoria, Onze kleine geschiedenis) uit 1969. De titelsong is een Griekse versie van het bekende nummer 'Windmills of your mind'', met muziek van de Franse componist Michel Legrand en een Griekse tekst van de bekende en populaire tekstschrijfster Sevi Tiliakoú (Σέβη Τηλιακού). Die leverde nog zeven andere teksten voor dit album, en niemand minder dan Lefteris Papadopoulos droeg zes steentjes bij. Ander opvallend "detail": de muziek voor de meeste liedjes werd geschreven door Mario Panas - en dat is één van de pseudoniemen van Leandros Papathanasiou, alias Leo Leandros, alias de vader van Vicky. De man was inderdaad enorm productief en hij schreef een heleboel successen, niet alleen voor zijn dochter maar ook voor andere sterren als Julio Iglesias, Demis Roussos, Nana Mouskouri en vele anderen. Een ander "Grieks" album van Vicky Leandros gaat volgens hetzelfde recept. De titelsong van "Πες μου πως μπορείς" (Pes mou pos boris, Zeg eens hoe je het kunt) uit 1970 is een Griekse versie van "Ne me quitte pas" van Jacques Brel. Ook hier had Sevi Tiliakoú voor een Griekse tekst gezorgd die qua betekenis wel min of meer overeenkomt met het origineel, maar er toch geen letterlijke vertaling van is. Veel van de andere teksten op het album zijn ook van haar hand, en "Mario Pánas" schreef alweer veel muziek. Uitzondering: het liedje "Εφυγε το τρένο'' (Efyge to treno, De trein is vertrokken) is natuurlijk van Manos Hadjidakis en Nikos Gatsos . Dat nummer verscheen voor het eerst op het bekende album "Οδός Ονείρων" (Odos Oniron, Droomstraat) uit 1962, en na Nana Mouskouri was Vicky Leandros één van de eersten die er een vertolking van maakte. Het werd een van haar vele succesnummers. In 1972 nam Vicky Leandros dan opnieuw deel aan het Eurovisie Songfestival, opnieuw voor Luxemburg, en deze keer haalde ze niet alleen de eerste plaats, maar ze scoorde ook een monsterhit met "Après toi". Ook dit nummer werd trouwens voor haar geschreven door haar vader. In Griekenland gingen de pannen nu helemaal van het dak en de albums volgden elkaar in snel tempo op. In de rest van de wereld trouwens ook, want ze was nu definitief gepromoveerd tot "Golden Girl" van de platenindustrie - en de lieveling van het publiek. Vicky Leandros bleef actief in het lichtere genre, door sommigen als "Europop" gecatalogeerd. Daar reeg ze het ene succes aan het andere, en haar platen zouden inmiddels al bijna zestig miljoen keer over de toonbank gegaan zijn. Het is dan opvallend dat ze ook in die "hogere sferen" haar Grieks nog lang niet verleerd heeft. Ze bleef altijd vrij veel Griekse nummers zingen, vaak in vertaling. Eén van haar talloze albums, in Duitsland uitgebracht in 2003, kreeg bijvoorbeeld de toepasselijke titel "Vicky Leandros singt Mikis Theodorakis ". De inhoud is tamelijk voorspelbaar: een aantal Duitse vertalingen van de internationaal beter bekende hits van Theodorakis , zoals "Das lied von Zorba" bijvoorbeeld, of "Geliebte Stadt" (Omorfi Poli), en uiteraard ook "Ich hab' die Liebe geseh'n" (Kaïmós). Maar ook "Mera Maïou" staat er op, met de bekende (en historische) tekst van Yannis Ritsos, door haar gezongen in het originele Grieks. Enkele jaren eerder was ze muzikaal in zee gegaan met ... Stefanos Korkolis , die toen een "lichte periode" in zijn werk doormaakte. Hij schreef voor haar het album "Gefühle/Συναισθήματα" (1997). Dat veroorzaakte internationaal nogal wat deining toen zij een liedje van dat album, "Σκόνη και Θρύψαλα" (Skoni ke thrypsala, Stof en gruis), in duet zong met José Carreras. Het was net niet het begin van een pop-carriëre voor Stefanos Korkolis , maar die koos daarna toch maar voor andere pistes om zijn creativiteit de vrije loop te laten. En als je dan wat verder teruggaat langs Vicky's wegen, dan kom je daar eigenlijk overal Griekse liedjes tegen. In 1994 had ze bijvoorbeeld nog een volledig Griekstalig album, dat "Μια φορά κι έναν καιρό" heette (Mia fora ki enan kero, Er was eens ...). Met die woorden beginnen alle Griekse sprookjes, maar toch was dat niet het begin van de titelsong. Vicky Leandros zong dat zelfde liedje namelijk al veel eerder, twintig jaar eerder zelfs, op haar al even Griekse album "Μόνο εσύ" (Mono esy, Alleen jij) uit 1974. Daarmee is de cirkel dan rond, en dat brengt ons dan weer terug bij haar afscheidstournee en de concerten van 2024. Het zal duidelijk zijn dat dit geen doorsnee "Griekse concerten" zullen worden, in de zin van "concerten met Griekse liedjes". Anderzijds zal het ook duidelijk zijn dat ze zeker wel een aantal Griekse nummers op het programma zal zetten, al zal dit eerder een concert zijn van internationale allure. Bij ons weten zijn er geen concerten in Nederland gepland (stand 1.7.2023). De Duitse concerten starten al in het najaar van 2023, maar die hebben we niet opgenomen, ook al zijn er daar een paar die niet zo heel ver van de grens vandaan zijn. Daarvoor verwijzen we naar de eigen website van Vicky Leandros, waar de volledige lijst te vinden is op https://vickyleandros.eu/termine .
Op de site sinds: 01/07/2023 Terug naar het begin van deze pagina.
De Ballade van MauthausenNiki Jacobs in concert De Nederlandse zangeres Niki Jacobs reist het hele land rond met een voorstelling van de "Ballade van Mauthausen" die gerust "buitengewoon" mag genoemd worden, zowel letterlijk als figuurlijk. Om te beginnen brengt zij de liederen van de Mauthausen-Cyclus niet in het originele Grieks maar wel in het Jiddisch, en bovendien omkadert ze die met traditionele Jiddische liedjes en met (vertalingen van) bekende liedjes van Joodse singer-songwriters. Daarnaast is de bezetting bewust sober gehouden. De vijf uitvoerders zijn:
De commentaren van iedereen, die deze opvoering al meemaakte, liegen er niet om: "indrukwekkend", "adembenemend", "beklijvend", ... Ook de recensenten rapporteren over volle zalen, over een geboeid publiek dat muisstil zit te luisteren, van begin tot eind in opperste concentratie, over een daverend applaus op het einde ... en in veel verslagen klinkt de ontroering zelfs nog na. Een ander terugkerend thema is het zorgvuldig uitgebalanceerde samenspel van de verschillende muzikanten, en om dat te beschrijven komen ook ervaren en deskundige journalisten kennelijk superlatieven te kort. Dat was niet alleen het geval in Nederland, waar er al een paar eerdere opvoeringen waren, maar ook in de Verenigde Staten, waar ze in het voorjaar van 2023 uitgebreid doorheen reisden, maakten ze overal indruk. Hoe komt dat zo allemaal? Er misschien eerst even aan herinneren dat het hier gaat om de gedichten van de Griekse schrijver Iakovos Kambanellis ( Ιάκωβος Καμπανέλλης ). Van 1943 tot 1945 zat hij opgesloten in het beruchte nazi-vernietigingskamp Mauthausen. Hij overleefde het, maar het duurde tot in de jaren zestig voor hij de gruwelen van zich af kon schrijven, eerst in boekvorm, later gevolgd door vier gedichten. Mikis Theodorakis zette die gedichten op muziek en het resultaat is de wereldberoemde "Mauthausen Cyclus", die door zijn gebalde kracht steevast een diepe indruk maakt op iedereen die ze hoort. Dat is nu al decennia lang zo, en er zit nog altijd geen sleet op. Niki Jacobs benadert ze nu vanuit een ander perspectief, en dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat zij een vurig pleitbezorgster is van het Jiddisch, de Germaanse taal die zowat duizend jaar geleden ontstond in het Rijnland en zich later verspreidde richting Oost-Europa en verder. In de Middeleeuwen werd ze ook wel "Judendeutsch" genoemd, gewoon omdat het de taal was die gesproken werd door de Asjkenazim, oftewel de Asjkenazische joden. Om allerlei redenen kwam het Jiddisch later onder druk te staan, onder (veel) meer omdat haar grote "concurrent", het Hebreeuws, door Israël als officiële taal werd aangenomen. In Antwerpen zou er nog een vrij grote groep sprekers zijn, maar in Nederland is het Jiddisch bijna verdwenen - ironisch genoeg (ook) omdat de Joden in Nederland vrij veel contact hadden met hun buren en dus langzamerhand Nederlandse woorden gingen adopteren en later gewoon overschakelden. Het verhaal is natuurlijk een ietsje complexer dan dat, maar het punt hier is dat er een aantal mensen zijn die het niet alleen jammer vinden dat er op die manier een waardevol stuk cultuur dreigt verloren te gaan, maar die ook proberen om daar iets aan te doen. Niki Jacobs is één van die mensen. Zij zingt nu al (meer dan) twintig jaar lang in het Jiddisch, zowel traditionele liedjes - die ze vaak door eigen onderzoek weer boven water haalt - als zelfgeschreven nummers. Inmiddels geldt ze wereldwijd als één van de belangrijkste vertolkers van de Jiddische liedkunst, niet in de laatste plaats omdat ze ook nog een uitstekende stem heeft. Ze heeft trouwens een opleiding klassieke zang achter de rug, en van daaruit ging ze op zoek naar de verbinding tussen de Jiddische traditie en het hedendaagse leven. Op zoek naar zichzelf, zou je kunnen zeggen, want zij heeft zelf Jiddische roots en als Joodse muzikant staat ze met beide voeten op de hedendaagse podia. Vanuit haar opleiding legde ze zich eerst toe op Gypsy Jazz, maar al snel veranderde ze het geweer van schouder. Ze begon met het schrijven van eigen nummers, en ze bracht ook eigen interpretaties van traditionele Jiddische nummers - of van alom bekende popsongs in een Jiddische vertaling. In het voorjaar van 2020 was er dan een gedwongen pauze, "dank zij" het coronavirus en de lockdown die daarmee gepaard ging. Tijd dus voor bezinning, en tijd om aan een nieuw project te gaan werken. Dat werd dan de "Ballade van Mauthausen". Eigenlijk is het logisch dat ze daar terechtkwam, maar het is dan wel een macabere logica: een groot deel van de tienduizenden slachtoffers van deze moordmachine zullen het Jiddisch als moedertaal gehad hebben ... Niki Jacobs kon terugvallen op een Jiddische vertaling van de gedichten van Kambanellis . Die was gemaakt door Willy Brill (1926-2017). Ook deze Nederlandse actrice had zich ingezet voor het behoud van het Jiddisch, onder meer door taalles te geven, en dus ook door vertalingen te maken. Gewapend met die vertaling en omringd door een aantal vaste medewerkers ging ze aan de slag. Het resultaat was een cd "The Ballad of Mauthausen", in eigen beheer (!) uitgebracht in januari 2021. Mikis Theodorakis overleed in september 2021 en naar het schijnt was hij niet alleen op de hoogte van dit project, hij had er ook uitdrukkelijk zijn goedkeuring aan gehecht. Niet verwonderlijk, want voor hem was muziek sowieso nooit een doel op zich, maar "enkel" een middel om een boodschap over te brengen. En het is duidelijk wat de "boodschap" van "Mauthausen" eigenlijk is. Niki Jacobs en haar muzikanten bouwden die boodschap verder uit op hun cd en ze maakten er een soort drieluik van. Het eerste deel vertelt het verhaal van de vele miljoenen Joden die rond de vorige eeuwwisseling vanuit Europa naar Amerika emigreerden. Het tweede - centrale - deel zijn dan natuurlijk de vier liederen van "Mauthausen", die het lot verhalen van diegenen die achtergebleven waren, en die nu massaal uitgeroeid werden wegens "ongewenst" in een maatschappij zoals de nazi's die voor ogen hadden. Het derde deel van het album vertelt hoe het de Joden verging nadat ze in de Verenigde Staten aankwamen. De liedjes op de cd laten zien - of horen - dat ze daar niet alleen voet aan wal kregen, maar dat ze ook heel wat invloed hadden op de ontwikkeling van de Amerikaanse muziek. Op die manier eindigt het album dan toch op een optimistische noot. Tegen de tijd dat, na de lockdown, de podia beetje bij beetje weer opengingen was het project voldoende uitgerijpt om het aan het publiek voor te stellen. Het materiaal van de cd volstond natuurlijk niet om er een avondvullend programma mee te maken, en dus deden ze er nog een paar passende nummers bovenop. Ze zorgden er wel voor om geen afbreuk te doen aan de gebalde kracht van "Mauthausen" zelf. Die blijft centraal staan, en met de "inleiding" en het "slot" dat zij er aan toevoegen, accentueren ze het verhaal dat er in vervat zit in plaats van het te laten ondersneeuwen. In het eerste deel stopten ze bijvoorbeeld enkele treurige traditionele wiegeliedjes, die al meteen de toon zetten en die voor een niet-Joods publiek minstens als kennismaking interessant zullen zijn. Het derde deel zal bij die mensen allicht enkele schokken van herkenning teweegbrengen, want hiervoor hadden ze keuze te over. Er zijn namelijk heel wat wereldberoemde Amerikaanse artiesten met Joodse roots: Neil Diamond, Lenny Kravitz, Barbara Streisand of Bob Dylan bijvoorbeeld - om er maar een paar te noemen (overigens zonder garantie dat er nummers van hen op het programma van deze concerten zullen staan). Er is blijkbaar wel één bepaald liedje dat Niki Jacobs bewaart voor het einde van zo'n concert. Als toegift zingt zij vaak "Lib Mikh Tsartlekh" - en ook zonder de muziek te horen is die titel misschien toch te ontcijferen als de vertaling van "Love Me Tender" . Geen lukrake keuze, want ook Elvis Presley zou via zijn moeder Joodse roots gehad hebben. En dan nog een "weetje", als toegift van ons. Tijdens één van de eerste uitvoeringen van het project in Nederland, eind 2021, zaten er in de zaal ook twee dames die al jarenlang samen zongen in een Alkmaars koor dat wereldmuziek brengt. Minstens één van hen had al lang affiniteiten met de Griekse muziek en de cultuur, en allebei waren ze speciaal voor "Mauthausen" gekomen. Ook zij waren danig onder de indruk van de Jiddische versie van Niki Jacobs. Zodanig zelfs dat ze besloten om een oude droom van onder het stof vandaan te halen, namelijk om ooit zelf eens de "Ballade van Mauthausen" te gaan zingen. Dat was dus de trigger voor de recente opvoeringen van het projectkoor MaZí in maart 2023 op verschillende plaatsen in Nederland. Om maar te zeggen dat het luisteren naar Niki Jacobs en haar "Ballade van Mauthausen" verstrekkende gevolgen kan hebben ... Dan nog een opmerking: in het lijstje met "Praktische gegevens" hieronder geven we in principe een doorverwijzing naar de "home page" van de websites van de verschillende zalen, en dus niet rechtstreeks naar hun pagina over dit project. U moet op die site dan wel nog even zoeken (op "Jacobs" of "Mauthausen"), maar dat is nog altijd beter dan dat we u via een verouderde link in 404-land doen terechtkomen. Op die zaalpagina's zijn er eveneens goede beschrijvingen te vinden van het project, vaak met eigen accenten, toegesneden op het specifieke publiek van de desbetreffende zaal. En uiteraard is er ook (veel meer) informatie te vinden op de website van Niki Jacobs zelf : https://www.nikijacobs.nl/ . Om snel te zien of er een concert bij u in de buurt is, en zo ja waar, is het misschien handig om even door te klikken naar de "Agenda" pagina van onze website. Rechts bovenaan de lijst met concerten staat een knopje waarmee u een landkaart kunt openklappen, en daar zijn alle evenementen met een speldje aangegeven.
Op de site sinds: 12/09/2023 Terug naar het begin van deze pagina.
Nikos Portokaloglou"Live in Brussels" De Griekse singer-songwriter en rocker Nikos Portokaloglou heeft er veertig jaar dienst opzitten. Het hangt er natuurlijk wel een beetje van af hoe je de rekening maakt: in 1980 richtte hij met enkele vrienden de legendarische band "Fatmé" op, wat verklaart waarom hij in februari 2010 naar Brussel kwam om dertig jaar carrière te vieren. Maar in december 1981 verscheen de eerste plaat van Fatmé - en daarmee ook de eerste van Portokaloglou zelf. Doe daar 40 bovenop en we zitten in 2021. In de zomer van dat jaar gaf hij een reeks "verjaardagsconcerten" in heel Griekenland, vaak in de grootste zalen van het land, en meestal uitverkocht. Vorig jaar kwam er dan een vervolg, nog altijd onder de titel " Nikos Portokaloglou - 40 jaar", met twee grote concerten in het imposante Irodio theater in Athene (die later zelfs op de Griekse staatstelevisie ERT uitgezonden werden). Hiervoor waren heel wat oude vrienden komen opdagen, tot en met de leden van Fatmé zelf - en dat terwijl de groep toch al in 1989 uit elkaar was gedaan. Dat alles om te zeggen dat hij in april 2024 naar Brussel komt, maar om betweters de pas af te snijden heet dat concert toch maar gewoon " Nikos Portokaloglou - Live". Dat is altijd correct, natuurlijk. Uiteraard komt hij niet alleen. De podiumbezetting ziet er als volgt uit:
Over Nikos Portokaloglou zelf vertelden we u al een aantal dingen op onze februari 2010 maandpagina , ter gelegenheid van zijn optreden in Brussel (dat trouwens op enkele dagen tijd helemaal uitverkocht was). Een nieuwe naam is die van de jonge zangeres Viky Karatzoglou (Βίκυ Καρατζόγλου). Die werd geboren in Volos maar de liefde voor de muziek bracht haar al snel naar Athene. Daar kende ze toen nog niemand, maar al snel werd ze opgemerkt en in contact gebracht met Dimitra Galani . Die hielp haar op weg met raad en daad, en na een tijdje verwees ze haar door naar Stamatis Kraounakis . Intussen had ze een brief naar huis geschreven om hen te laten weten dat ze zangeres zou worden. Ze was toen amper zestien maar haar jeugdig enthousiasme is nog altijd niet bekoeld, en ze lijkt goed op weg om naam te maken ook. Twee anderen, Biron Tsourapis (Βύρων Τσουράπης) en Thanasis Tsakirakis (Θανάσης Τσακιράκης), zullen misschien bekend zijn als lid van "de bende van de doos", een vrije vertaling van "η μπάντα του κουτιού" (i banda tou koutiou), en daarmee is natuurlijk het indrukwekkende orkestje bedoeld dat Nikos Portokaloglou begeleidde tijdens zijn immens populaire tv-programma "Μουσικό Κουτί" (Mousiko Kouti, Muziekdoos), dat hij, samen met zangeres Rena Morfi, drie jaar lang elke woensdag presenteerde. De drie laatsten zijn eveneens vaste begeleiders van Nikos Portokaloglou , en zij waren er trouwens ook bij tijdens de concerten in Athene. Het was moeilijk uit te maken wie daar het meest van genoot: de muzikanten of het publiek. Laten we het maar houden op "allebei".
Op de site sinds: 10/10/2023 Terug naar het begin van deze pagina.
Sokratis Sinopoulos en Derya TürkanSokratis Sinopoulos en Derya Türkan komen opnieuw naar de Lage Landen, deze keer naar "De X" in Leiden. Daar wordt dit aangekondigd als "virtuoze dialoog tussen twee grote maestro's", en dat is beslist niet overdreven. Ze borduren verder op het meest recente album dat ze samen maakten, hun derde al. Dat heet "Soundplaces", en ze zijn er behoorlijk mee in de wolken. "Een levensdroom die in vervulling gaat", glunderden ze toen het van de persen rolde. Over dit album, en over hun samenwerking, vertelden we uitgebreid op onze december 2022 maandpagina , toen ze het kwamen voorstellen in Brussel en Gent. Verder is er natuurlijk nog onze biografie van Sokratis Sinopoulos , en ook de pagina over de politiki lyra in onze instrumentenrubriek is eigenlijk verplichte lectuur om u op dit concert voor te bereiden. Een goede bespreking van het "Soundplaces" album vindt u op de website van "De X" zelf.
Op de site sinds: 11/10/2023 Terug naar het begin van deze pagina. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
Toevoegen aan uw agenda
