De violí (klemtoon op de laatste lettergreep) of viool is één van de meest gebruikte instrumenten in de Griekse volksmuziek, zelfs zodanig dat de meervoudsvorm (ta violiá) niet alleen meerdere violen aanduidt, maar ook gewoon synoniem is voor een orkestje.
Het instrument duikt in Griekenland voor het eerst op in de 17de eeuw. We vinden het bijvoorbeeld in een verslag van een reis naar Chios van een zekere John Covel in 1677.
Een klassieke combinatie was het duo (zigiá) viool en laouto (luit). Maar ook in de kompania (met meer dan twee instrumenten) werd ze veel gebruikt. Op het vasteland zie je ze meestal samen met de klarinet als melodie-instrumenten, met sandouri en laouto als ritme-instrumenten. Op de eilanden speelt de viool op haar eentje de rol van melodie-instrument, dus zonder de klarinet, aangevuld met laouto , gitaar en toumbeleki . Op veel eilanden heeft de viool trouwens helemaal de plaats van de lyra ingenomen. Het is eigenlijk alleen nog Kreta dat de lier volledig trouw is gebleven, en in mindere mate ook de Dodecanesos.
Vroeger werd de viool wel eens op dezelfde manier bespeeld als de lyra , dus rechtopstaand op de linker knie. Vooral de muzikanten die eerst op lyra hadden leren spelen en nu op de viool overstapten speelden op die manier. Behalve in "retro-orkestjes", die zo authentiek mogelijk willen spelen, zie je dat niet meer. Tegenwoordig gebruiken alle violisten de westerse speelwijze, met kleine varianten. Bij de volksmuziek (de dimotika) laten de meest authentieke violisten hun instrument gewoon op de linkerschouder rusten, dus zonder het met de kin vast te klemmen zoals bij de endechna.
Ook in de stemming heeft zich een verandering voorgedaan. Vroeger was de viool in de regel "a la tourka" gestemd (sol-re-la-re), tegenwoordig is het meestal "a la franka" (sol-re-la-mi).
Violen worden ook in Griekenland gebouwd, zij het aan de hand van westerse voorbeelden, in ambachtelijke werkplaatsen in de steden. Het instrument op de foto werd bijvoorbeeld in een werkplaats in Athene gebouwd.
