Makis Seviloglou komt nu al voor de vierde keer naar Nederland. Dat hoeft niet te verbazen, want de vorige optredens van deze sympathieke zanger, componist en bouzouki -speler, in oktober 2010 , in april 2012 , en in april 2014 , werden bijzonder goed onthaald en gaandeweg heeft hij zich een hele schare trouwe fans opgebouwd.

Vorige keer kwam hij zijn jongste cd voorstellen. Die heet "Open Window" en ze bevat traditionele Epirotische muziek, de muziek waar Makis mee opgroeide. Voor zijn optredens van 2016 trekt hij het programma wat verder open, met eigen liedjes van zijn vorige albums maar ook met liedjes van anderen.

Dat blijkt ook uit de bezetting, waar deze keer geen klarinet in te bespeuren valt - hét instrument bij uitstek voor de traditionele muziek van Epirus.

Dat geeft dan het volgende:

• Makis Seviloglou : zang, bouzouki
• Christina Karafillaki : zang
• Dimitris Lappas : gitaar, bouzouki
• Thanos Stavridis: accordeon
• Marios Makris: gitaar
• Dimitris Kitsios: contrabas

Het eerste wat opvalt in dat rijtje is allicht de naam van de zangeres, die Makis zal vergezellen op deze tournee. Dat wordt niet Maria Papanikolaou , zoals we eerst aankondigden, maar wel Christina Karafillaki . Zij is een geboren en getogen Utrechtse, maar dan wel met Griekse roots. Ze zingt al heel lang, met een bescheiden begin in restaurants en bij feesten van de Griekse gemeenschap, niet alleen in Utrecht maar ook elders in Nederland. Ze trad vaak samen op met het duo Soerta Ferta. Omstreeks 2001 was ze voor het eerst te zien op de Griekse tv, in enkele programma's van het type "ontdek de ster". Ze kreeg (nog) meer zichtbaarheid toen ze in Duitsland de zangwedstrijd "Griechische Stimme 2008" won, waardoor ze in Griekenland haar eerste eigen album mocht gaan opnemen. Toch blijft ze stevig met haar beide voeten op de grond, ze is niet van plan om van het zingen haar beroep te gaan maken.

Het is niet de eerste keer dat ze het podium deelt met Makis Seviloglou. Ook tijdens zijn vorige tournee in Nederland mocht ze al een gastnummer meezingen. Ze was niet het enige plaatselijke talent dat Makis in het zonnetje wilde zetten, want ook Isabella Spaans , bekend als zangeres van het ensemble Skordaliá, mocht tijdens die tournee mee het podium op.

Bij de muzikanten, die Makis op deze tournee begeleiden, is er maar één nieuwe naam en dat is de gitarist Marios Makris. Al de anderen waren er al minstens één keer bij toen Makis hierheen kwam. Maar deze rasmuzikanten hebben nog meer pijlen op hun boog. Zo had Dimitris Lappas eigenlijk Georgia Dagaki moeten begeleiden tijdens haar Europese tournee in oktober 2014 , maar dat kon niet doorgaan omdat hij vlak daarvoor meespeelde in een ... rock opera in Thessaloniki. Die had zoveel succes dat er extra voorstellingen moesten komen en Lappas kon dus niet mee naar Europa. Een jaar later, in oktober 2015 , kwam hij dan op z'n eentje naar Nederland voor een gastoptreden met Kapses, het groepje rond Alexandros Kyrkos.

Ook Thanos Stavridis is van vele markten thuis. Zo was hij bijvoorbeeld ook accordeonist van dienst tijdens het optreden van Matoula Zamani op het "Nous sommes grecs" festival in Brussel in april 2015 . In enthousiasme moest hij voor Matoula niet onderdoen - en dat wil wat zeggen. Achteraf vernamen we dat ze nauwelijks samen gerepeteerd hadden, het klikte en de rest ging gewoon vanzelf. Aldus Stavridis, maar je moet het wel doen natuurlijk.

Meer informatie over Makis Seviloglou kunt u lezen in de uitgebreide biografie die we over hem schreven naar aanleiding van zijn vorige optredens.

En dan nog even dit. In onze biografie van Makis Seviloglou leest u ook hoe hij in Nederland verzeilde. Dat was nadat hij, gezeten onder een plataan op Karpathos, in gesprek raakte met een andere rasmuzikant, de Nederlander Wout Pennings. In minder dan geen tijd ging het over de muziek, en dan specifiek over hoe het gesteld was met de muziek in Griekenland. Daar is wel een markt, en er is ook aanbod, maar de platenmaatschappijen zitten daartussen en die worden niet meer gerund door muzikanten, zoals vroeger, maar door boekhouders. Dat is tenminste onze vertaling, Makis zal het allicht wat minder scherp gesteld hebben. Hoe dan ook stapte Wout Pennings recht van het vliegtuig naar zijn Nederlandse platenmaatschappij en hij kon hen overtuigen om een album te maken met Seviloglou en er een tournee tegenaan te gooien. Het is dus aan Wout te danken dat het Nederlandse publiek met Makis kon kennismaken.

Helaas zal Wout er deze keer niet meer bij zijn. Hij overleed op 21 maart 2014, op 64-jarige leeftijd.

Twee van de belangrijkste en meest bekende muzikanten uit de dimotika komen naar Brussel en Gent.

Voor de laouto -speler en zanger Vasilis Smanis (Βασίλης Σμάνης) is het nog maar de tweede keer dat hij in Brussel optreedt. De eerste keer was naar aanleiding van het "Nous sommes grecs" festival in april 2015. En in Gent was hij nooit eerder.

Toch is hij een vertrouwd gezicht, wereldwijd zelfs. Al wie ooit op zondag naar de satellietuitzendingen van de Griekse staatszender ERT gekeken heeft moet hem bijna onvermijdelijk gezien hebben: hij speelde en zong regelmatig in het programma "Mousiki parádosi". Ook op concerten en dorpsfeesten is hij regelmatig van dienst, en tussendoor werkt hij vaak mee aan Karagiozis -voorstellingen. Daarnaast geeft hij zelf les, hij schrijft stukjes over "zijn" laouto in tijdschriften en voor cd's (waar hij dan zelf uiteraard ook meespeelt), hij werkte bij het " Dora Stratou " theater enzovoorts.

Zijn repertoire is enorm en omvat eigenlijk alles wat onder de noemer " dimotika " kan ondergebracht worden: vooral Centraal-Griekenland, de streek waarvan hij afkomsig is, maar ook Epirus, Thracië of de eilanden.

Het repertoire van de violist Kyriakos Gouventas (Κυριάκος Γκουβέντας) omvat eigenlijk zowat alles wat er op een viool kan gespeeld worden. Het spreekt dan vanzelf dat hij ook de dimotika beheerst van alle mogelijke streken van Griekenland. En het aantal keren dat hij in de Lage Landen op het podium zat is gewoonweg niet meer te tellen.

Samen brengen ze traditionele muziek, naar men mag aannemen uit heel Griekenland. Het eerste concert, op donderdag, wordt aangekondigd als " A Musical Journey in Greece ". En op vrijdag ligt de focus meer op de muziek van de Egeïsche eilanden en Klein-Azië . Een vast programma zullen ze allicht niet voorbereid hebben, en dat is ook niet nodig. Dergelijke muzikanten kennen en kunnen immers alles. Ze beginnen dan gewoon met iets waar ze zin in hebben en bouwen dan verder op de reacties van het publiek.

Belangrijk is wel dat we hier te maken hebben met de meest traditionele manier om traditionele muziek uit te voeren. Vasilis en Kyriakos spelen immers als "zygiá" , een duo dus van viool en laouto , met enkel de zang van Vasilis Smanis er bovenop. "Zygia" betekent eigenlijk "weegschaal", en dat is niet toevallig: beide instrumenten van zo'n duo gaan immers met elkaar in dialoog en vullen elkaar prima aan. De dimotika is dan wel "traditioneel" maar dat is geenszins hetzelfde als "primitief" of "onderontwikkeld". Ze is integendeel het resultaat van een eeuwenlange evolutie, waar ervaren vaklieden de muziek niet alleen van generatie tot generatie doorgaven maar ze ook steeds verder op punt stelden en verfijnden. Dat wordt nog al eens vergeten, niet alleen door chauvinistische buitenlanders maar ook door sommige Grieken zelf. Bij deze laatste groep komt er stilaan een kentering op gang. Jonge, goed opgeleide muzikanten beginnen immers opnieuw de dimotika te ontdekken en er op verder te bouwen. Concerten als dit van Vasilis Smanis en Kyriakos Gouventas - oude rotten in het vak - kunnen er toe bijdragen dat ook de buitenlanders deze muziek (nog) meer naar waarde gaan schatten.

Het optreden in Gent is onderdeel van het "Fiddlers on the move" project van Wouter Vandenabeele . Zoals bekend is die zelf een "bezig bijtje", en met dit vioolfestival wilde hij een aantal van zijn meest getalenteerde collega's violisten uit binnen- en buitenland uitnodigen. Daar hoort natuurlijk ook Kyriakos Gouventas bij, die op zaterdagavond 2 april samen met Vasilis Smanis het tweede deel van een dubbelconcert zal spelen. Daarnaast geeft hij ook twee workshops .

Hieronder geven we enkel de details van de "Griekse bijdrage". Het volledige programma van dit vijfdaagse festival is enorm uitgebreid, om niet te zeggen overdonderend. Zowat iedereen die binnen de volksmuziek met een viool overweg kan (of overweg zou willen kunnen) zal het moeilijk hebben om te kiezen. Dat is gelukkig niet nodig, want tegen een "all in" tarief van € 99 kan u alle concerten en alle workshops bijwonen.

De naam van Yannis Kotsiras zal bij velen een belletje doen rinkelen. Deze bekende zanger is niet alleen in zijn eigen land erg populair, ook in het buitenland heeft hij vele fans. Toch gaat hij niet zo vaak op reis. In juli 2003 was hij in Duitsland, maar een poging om hem daar in juni 2004 opnieuw naartoe te krijgen liep op niets uit. Het was dan wachten tot maart 2013 , toen was hij Brussel voor een geslaagd optreden.

Nu komt hij naar Amsterdam, en daar zal hij een overzicht geven van zijn rijkelijk gevulde carrière. In afwachting kunt u er onze biografie van hem nog eens op nalezen.

In Amsterdam zou het een akoestisch programma gaan worden, met een relatief kleine maar wel uitstekende groep begeleiders. Dat zijn:

• Akis Katsoupakis : piano en arrangementen
• Vangelis Macheras : laouto , tzouras , bouzouki , baglamas , mandoline en nog veel meer
• Kostas Michalós : gitaar

Het Cypriotische trio met de Frans/Turks/Griekse naam "Monsieur Doumani" werd opgericht in 2011 en komt nu voor de eerste keer naar België en Nederland.

Zij stellen zichzelf voor als een trio dat nieuwe arrangementen maakt van traditionele Cypriotische liedjes, “adding their own particular color to the sound and feeling of the songs”. Daarnaast schrijven ze ook nieuwe liedjes, met teksten in het Cypriotische dialect over actuele onderwerpen, zoals de financiële crisis en het corrupte politieke systeem.

Laten we beginnen met het minst ongewone aspect van deze groep, en dat is hun samenstelling. Net als een gewoon trio zijn er ook bij hen drie leden. Dat zijn:

• Antonis Antoniou ( Αντώνης Αντωνίου ) : tzouras en zang
• Angelos Ionas (Άγγελος Ιωνάς) : gitaar en zang
• Demetris Yiasemides (Δημήτρης Γιασεμίδης) : trombone, dwarsfluit en zang

Zij zijn alle drie opgegroeid in Nicosia, de hoofdstad van Cyprus, zonder elkaar te kennen. Daarna zijn ze uitgezwermd om her en der westerse muziek te gaan studeren. Met een stapel diploma's op zak kwamen ze elkaar toevallig tegen, raakten bevriend en wilden samen muziek gaan maken. Ze kenden de traditionele Cypriotische muziek vanuit hun kinderjaren, maar ze hadden daar nooit veel belangstelling voor gehad. Nu besloten ze om die toch maar als uitgangspunt te nemen voor hun zoektocht naar "iets" waarmee ze zichzelf konden uitdrukken, gewoon omdat die traditionele muziek per saldo toch wel deel is van henzelf, zoals van elke Cyprioot.

Die zoektocht resulteerde in een eerste plaat, "Grippy Grappa", waarop vooral bewerkingen staan van traditionele liedjes, plus een paar eigen nummers. Hun tweede plaat, "Sikoses", bevat alleen maar nieuwe nummers.

Zowel voor hun bewerkingen als voor hun eigen nummers vertrekken ze weliswaar bij de traditionele muziek, maar daar doen ze een flinke scheut westers doorheen, en daarbij tappen ze uit de meest verscheidene vaatjes: jazz, blues, psychedelisch, klassiek, rembetika , ... Daar voegen ze nog wat elementen uit de muziek van andere landen aan toe, gaande van West-Afrika, over Zuid-Italië en de Balkan, tot in Scandinavië.

Als ze een traditioneel nummer "onder handen nemen", dan beginnen ze telkens bij het origineel. Dat gooien ze dan in de groep, als een soort jamsessie. Iedereen draagt een steentje bij, en ze sleutelen net zolang tot het "goed zit". In het eindresultaat - dat hun "officiële" eigen versie wordt - is het origineel soms nog nauwelijks herkenbaar, in andere gevallen lijkt het er wat meer op, maar het klinkt in elk geval heel anders. Voor hun nieuwe nummers gaan ze ongeveer op dezelfde manier tewerk. Iemand heeft een ideetje en dat wordt dan door de groep uitgewerkt.

Het is dus beslist geen toeval dat ze zichzelf nadrukkelijk als groep profileren, en niet als drie muzikanten. Dat gaat zelfs zover dat je op hun officiële website tevergeefs naar hun namen zoekt. Toch is er over hen heel wat te vertellen, vooral dan over Antonis Antoniou . Die is niet alleen - ssst - de oprichter en bezieler van de groep, maar nog veel meer. Dat hebben we discreet weggemoffeld in zijn biografie .

Een ander kenmerk van "Monsieur Doumani" is hun humor. Die vind je in de eerste plaats in de teksten van hun eigen nummers, als je tenminste het Cypriotisch dialect kunt ontcijferen (of desnoods met behulp van een vertaling). Door die humor kunnen ze brandend actuele thema's aansnijden - en daar ook kritiek op leveren - zonder al te confronterend te zijn.

De sporen van dit alles zijn terug te vinden in de naam van de groep. Het Griekse woord “ντουμάνι” (doumani) is afgeleid van het Turkse “duman”. Het heeft dezelfde betekenis in beide talen, namelijk “rook”, en het is dus zeer geschikt als naam voor een Cypriotische groep. Maar er is meer, want in het Grieks heeft het een specifieke betekenis. Het is daar niet zomaar eender welke rook. Het woordenboek van Babiniotis (de “Griekse Van Dale”) omschrijft “ντουμάνι” als “de dichte rook als gevolg van een brand, of een dichte wolk sigarettenrook (in een gesloten ruimte)”. En de drie leden van “Monsieur Doumani” zijn verstokte rokers, vandaar … En dat is niet alles. Zo'n dichte rookwolk doet volgens hen namelijk de contouren vervagen, waardoor je alles op een andere manier gaat zien, en dat is in feite ook wat ze doen met de muziek. Toch zouden ze de naam niet met opzet gekozen hebben, ze vonden het gewoon leuk klinken en dat was voldoende - zeggen ze. Maar het trekt wel de aandacht, natuurlijk.

Ook aan hun podium-présence besteden ze veel aandacht, ook al lijkt dat niet zo. Het komt integendeel nogal rommelig over. Ze zien er helemaal niet uit als een traditioneel ensemble, en dat willen ze ook niet. Ze lijken meer op een fakir, een hippie en een bouwvakker die daar toevallig samen op een terrasje zitten. In het begin sleepten ze zelfs overal een levensgrote kartonnen geisha met zich mee als decor, maar die is intussen doormidden gebroken.

En ook de muziekinstrumenten zijn helemaal niet wat je in de traditionele Cypriotische muziek zou verwachten. Ze gebruiken bewust de instrumenten die ze tijdens hun studies hebben leren spelen. Ook dat is een gewilde breuk met de traditie.

Het resultaat van dit alles viel erg in de smaak bij de Cypriotische jeugd, die zelfde jeugd die van hun traditionele muziek in zijn "zuivere" vorm geen pap lustte. Het gevolg was dat de groep de steun kreeg van een aantal "traditionalisten", mensen dus die zich inzetten voor het behoud van de traditie, en die zich al zorgen maakten over de toekomst. In de nieuwe muziek van Monsieur Doumani herkennen zij ondanks alles toch nog voldoende traditionele elementen, en ze hopen dat de jeugd langs deze omweg toch nog de traditie zal gaan omhelzen. Het is in elk geval beter dan niets, redeneren zij.

De grote hoeveelheid westerse elementen sprak dan weer de internationale gemeenschap van "wereldmuziekers" aan. De meesten van hen hebben allicht geen flauw idee hoe de échte traditionele muziek van Cyprus eigenlijk klinkt (wat ook onvermijdelijk is, de wereld is groot en het verstand van een mens is te klein om alles te kunnen weten) maar de snuifjes jazz, blues enzovoorts herkenden ze wel, en toch klinkt het exotisch genoeg om ook bij hen in de smaak te vallen. De groep kreeg stapels lovende kritieken, nominaties en onderscheidingen van de internationale muziekpers over zich heen.

Dat alles ging behoorlijk snel. Zoals gezegd werd de groep opgericht in 2011. Amper twee jaar later, in mei 2013, kwamen ze met hun eerste album, "Grippy Grappa". Dat sleepte al meteen een nominatie in de wacht als “Best Newcomer” in de “Songlines Music Awards 2014”, er volgden lovende besprekingen in toonaangevende tijdschriften als de Britse “Guardian” en “fRoots”, het Franse “Les InRocks”, enzovoorts, en enkele maanden later, in augustus, stond het album in de “World Music Charts”.

Iets minder dan twee jaar na het eerste album hadden ze hun tweede al klaar. “Sikoses” verscheen in maart 2015, en opnieuw knalde het langs alle kanten: een nominatie voor de “Preis der Deutschen Schallplattenkritik 2015”, ‘Top of the World” in het nummer 108 van het “Songlines” magazine, ... En ook nu weer regende het lovende kritieken. In juni stond het album op nummer één in de “World Music Network Charts”, in november kwam het op nummer één in de “Transglobal World Music Chart” van die maand, in december stond het daar op nummer 4 in hun “Top 50 of 2015”, en momenteel (januari 2016) is het genomineerd voor de prijs van “Best Group” in de “Songlines Music Awards 2016”.

En dat is dan nog maar een samenvatting van alle prijzen die ze in de wacht sleepten .

Die buitenlandse aandacht ontging dan weer de Cypriotische overheid niet. Die begreep al snel dat ze met Monsieur Doumani een nieuw exportproduct heeft, waarmee ze het kleine eiland op de grote wereldkaart konden zetten. Zij duwden dus mee aan de kar.

Het resultaat van één en ander is dat Monsieur Doumani inmiddels vaste voet aan wal heeft gekregen binnen het commerciële wereldmuziek-circuit, waardoor alle deuren voor hen opengaan. In 2014 tourden ze in Noorwegen, Zweden en Denemarken, in 2015 deden ze Griekenland, de UK en Rusland aan, en dit jaar (2016) gaan ze in april naar Oostenrijk, Duitsland, België en Nederland, in mei naar de US en Canada, later op de maand zitten ze in Israël, dan weer terug naar Duitsland …

Dat is een goede zaak, want anders was deze interessante groep misschien nooit in België en Nederland geraakt, of in elk geval niet verder dan de Brusselse Art Base.

Samengevat: de concerten van "Monsieur Doumani" zijn zeker niet geschikt (en ook uitdrukkelijk niet bedoeld) als kennismaking met de traditionele Cypriotische muziek. Als je eieren wil gaan bestuderen, dan moet je beter niet bij een omelet beginnen, en dan al helemaal niet als die omelet met allerlei kruiden op smaak is gebracht. Dat neemt niet weg dat de "muzikale omelet" van Monsieur Doumani werd bereid door uitstekende koks en dus ook fijnproevers zal kunnen bekoren.

De Griekse Vereniging van Rotterdam en omstreken heeft een jaartje overgeslagen, maar na een feestloos 2015 sluiten ze in 2016 opnieuw aan bij hun traditie om elk jaar een feest te geven.

Zoals gewoonlijk is er dans-, drank- en eetgelegenheid en een loterij met tal van mooie prijzen, waaronder vlieg- en/of boottickets naar Griekenland.

Wat het eten betreft is er aan het begin van de avond een schotel te verkrijgen met gyros, souvlaki, soutzoukaki, tzatziki, koolsalade en brood.

Het duo Drigi-Drigi zorgt voor alomgekende Griekse live muziek en de nodige sfeer. Makis en Theo spelen bouzouki , gitaar en keyboard en ze zingen allebei. Hun natuurlijke biotoop zijn de Griekse restaurants en dankzij hun breed repertoire weten ze iedereen daar te vermaken.

Het Roosendaals Grieks ensemble Omonia werd officieel opgericht op 8 mei 1985. In mei vorig jaar vierden ze nog hun dertigste verjaardag, maar het eenendertigste jaar maken ze net niet meer vol.

Op zondag 3 april geven ze namelijk hun laatste concert, en daarna valt het doek definitief. Naar eigen zeggen is het ensemble "daarna helaas genoodzaakt haar concertactiviteiten te beëindigen".

Volgens het persbericht is het de bedoeling "om er een gezellige middag van te maken en om muzikaal afscheid te nemen van elkaar en van onze meest trouwe bezoekers door de jaren heen". Daarom hebben ze een zeer gevarieerd programma opgesteld. Daar staan uiteraard liedjes op van Mikis Theodorakis , Manos Hadjidakis , Ilias Andriopoulos, Stavros Xarchakos en Manos Loïzos, maar dat is lang niet alles. Ook bij Vasilis Tsitsanis haalden ze bijvoorbeeld drie liedjes vandaan, en daarnaast putten ze uit de onuitputtelijke bron van de traditionele volksmuziek. Het programmaboekje geeft telkens een korte maar rake toelichting.

De groep "PassaTempo" ontstond kort geleden, toen enkele vrienden samen rembetika gingen spelen in Brussel, eerst onder elkaar, daarna af en toe in een restaurant en dergelijke. Hun eerste min of meer formele optreden was - voor zover wij weten - tijdens het "Nous sommes grecs" festival in april 2015 , toen ze in de hall van de Senghor voor de gepaste omkadering zorgden.

Nu krijgen ze, voor de tweede keer al, het podium van de Art Base helemaal voor zich alleen voor een avondvullend programma.

De groep bestaat uit:

• Themis Skiadas : gitaar en zang
• Ioannis Perisoratis: bouzouki , baglamas en zang
• Michel Karakatsanis : bouzouki , baglamas en zang

Hun specialiteit is de rembetika in de rauwe Piraeus stijl, zoals die in deze grote havenstad ontstond in de jaren dertig van de vorige eeuw in de marge van de samenleving. Ze breiden dat uit tot de jaren vijftig, de periode na de Tweede Wereldoorlog waarin deze "marginale" muziek ietwat "opgepoetst" werd door mensen als Vasilis Tsitsanis . Nog wat later verzeil je dan in de laïka en de endechna , maar dat is eigenlijk iets heel anders en daarvoor moet je niet bij PassaTempo zijn. Met andere woorden: ze spelen wat ze zelf graag horen, en in de muziek is dat zeker geen slechte zaak.

De Griekse zangeres Iró (Ηρώ) koos de Brusselse Art Base als locatie voor haar Belgische première. Zij staat al meer dan twintig jaar aan de top, ze heeft negen persoonlijke albums op haar naam staan, en de clubs waar ze optreedt zitten doorgaans goed vol.

Tot nog toe was ze nog (bijna) nooit in het buitenland te horen. Toch zal haar naam waarschijnlijk wel een belletje (of zelfs een flinke bel) doen rinkelen bij de meeste liefhebbers van Griekse muziek, precies omdat ze in haar thuisland al zo lang bij de top behoort.

Maar hoe omschrijf je haar voor de anderen? Zangeres, ja, maar dat is lang niet alles. Eigenlijk zou je haar evengoed een singer-songwriter kunnen noemen, want een groot deel van het materiaal op die negen albums schreef ze zelf. En ze is ook een voortreffelijke pianiste.

Maar het is toch vooral als zangeres dat ze uitblinkt, zowel met haar stem als met haar manier van vertolken. Op dat terrein moet ze eigenlijk voor niemand onderdoen, ook niet voor de allergrootsten. Toch blijft ze bescheiden en innemend. Het zal dan niet verbazen dat haar publiek haar op handen draagt.

Ook haar repertoire is moeilijk in één woord te vatten. Haar negen albums bevatten samen pakweg honderd liedjes, en eigenlijk is elk van die honderd liedjes helemaal anders dan al de andere. Er zijn gevoelige, ingetogen ballades bij, maar ook rockerige nummers met een flinke beat. Maar allemaal kunnen ze toch zonder probleem in het vakje "het betere lied" ondergebracht worden.

Voor haar optredens in Brussel is het gelukkig iets eenvoudiger. Volgens de aankondiging brengt ze in haar bagage alleen "haar stem, een piano en vele bekende liedjes" mee. Dat van die piano mag u gerust met een korreltje zout nemen, want de Art Base beschikt zelf over een volwassen exemplaar, daar hoeft ze dus niet aan te sjouwen, en een tandenborstel daarentegen zal ze dan weer wel in haar koffertje hebben.

Maar dan blijft natuurlijk wel dat van die stem en die liedjes...

Een deel van die liedjes komen uit haar eigen repertoire, dus u mag zich verwachten aan de grootste successen van haar lange carrière. Dat is niet niks, want in 2006 - dus al tien jaar geleden - verscheen er een "Best of" van haar, en daar staan zomaar eventjes twintig liedjes op. Sommige daarvan zullen bekend zijn, andere zijn al meteen herkenbaar als je ze pas voor de tweede keer hoort.

Een ander deel van het programma is dan gereserveerd voor "evergreens" van mensen als Manos Hadjidakis , Mikis Theodorakis of Mimis Plessas . Ze zingt die nummers ook tijdens haar optredens in Griekenland, maar voor haar buitenlandse optredens wil ze daar een extra dosis van in haar koffertje doen "om te laten zien dat Griekenland heel wat moois te bieden heeft".

Tenslotte hebben we op de valreep nog een biografie van Iró kunnen publiceren.

De Griekse volksdansgroep Zorbades vzw organiseert andermaal een Grieks feest met Grieks eten, Grieks drinken, Griekse live muziek en natuurlijk ook met Griekse dansen.

Dit jaar is wel een heel speciaal jaar voor de vereniging. Ze werd namelijk opgericht in 1966 en zelfs een minister van financiën kan dan uitrekenen dat ze dit jaar dan 50 kaarsjes mogen uitblazen.

Vorig jaar schreven we al dat ze bij Zorbades niet alleen belangstelling hebben voor de traditionele Griekse dansen, maar dat ze die ook willen tonen aan anderen, aan een breder publiek. Daarom vertrekken ze vanuit de authentieke dansvorm, en die vullen ze aan met een passende choreografie, net voldoende om "de dansen aantrekkelijk en boeiend te maken voor de toeschouwers", zoals ze zelf zeggen.

Ook deze keer zullen ze twee korte programma's voorstellen, allebei uiteraard met de gepaste traditionele.kostuums.

De bekende groep Ypsilon speelt ook traditionele muziek uit andere streken van Griekenland, zodat niemand aan de kant hoeft zitten toe te kijken.

In het kader van het "Fiddlers on the move" project van Wouter Vandenabeele zal de Griekse violist Kyriakos Gouventas twee workshops geven over het gebruik van de viool in de rembetika . De eerste is bedoeld voor "alle niveau's" (dus ook voor beginners), de tweede voor "professionals". Vasilis Smanis zal hem bij die workshops de nodige ritmische ondersteuning geven op de laouto .

Zoals algemeen bekend is Kyriakos Gouventas niet alleen een virtuoze violist maar hij kan zijn encyclopedische kennis ook goed overbrengen. Zijn workshops zijn dan ook zeer in trek. Kyriakos geeft de workshops in het Engels en hij spreekt ook wel een mondje Frans.

Naast de workshops geeft hij op zaterdag ook een concert, samen met zijn vriend en collega Vasilis Smanis. In Gent is dat de helft van een dubbelconcert. De donderdag en vrijdag daarvoor spelen deze beide topmuzikanten een avondvullende variant van dit concert in Brussel. Meer informatie over deze drie optredens vindt u hoger op deze pagina.

In Gent is er tijdens het vijfdaagse "Fiddlers on the move" festival uiteraard nog veel meer te beleven. Tegen een "all in" tarief van € 99 kunt u alle concerten en alle workshops meemaken.

Vier Nederlandse organisaties slaan de handen in elkaar om de mensen te helpen die de vluchtelingen willen helpen. Daartoe zetten ze een benefietconcert op poten, dat ze zelf als volgt beschrijven:

"Een muzikale ontdekkingstocht langs verschillende culturen bestaande uit vijf korte concerten geïnspireerd door de vluchtelingencrisis op de Griekse eilanden. De reis gaat van het ene eiland naar het andere, net als de reis van Odysseus.

De reis begint in Nederland en gaat via de Balkan, Griekenland en Turkije naar Noord-Afrika en eindigt in het Midden-Oosten. We leggen de weg af van de vluchtelingen maar bezingen hun tocht met een feestelijk geluid."

De Griekse muzikale bijdrage wordt geleverd door Makis Stamoulis en door Hugo Strötbaum & Tzimania (Sakis Mitkas, Angeliki Stavridou, Thanasis Kampas).

Over "Ta Tzimania" (en over de herkomst van hun naam) schreven we al in december 2015 , naar aanleiding van een vorig benefietconcert in de Paradiso, en Makis Stamoulis plaatsten we heel kort toen hij in oktober 2015 in Brussel optrad met Cabaretiko.

Onze verontwaardiging over de noodzaak voor dergelijke initiatieven schreven we al van ons af in ons tekstje over het Festival van de Griekse kortfilm, dat in februari 2016 in Brussel plaatsvond. Ook daar ging de opbrengst immers naar de vluchtelingen.

Het Balkan Trafik! festival begon in 2007 relatief kleinschalig - met in totaal toch 3.200 bezoekers voor een eerste editie - en kreeg jaar na jaar steeds meer belangstelling waardoor zelfs de Brusselse Bozar bij een aantal evenementen uit haar voegen dreigde te barsten.

Dit jaar timmert de organisatie reeds aan haar tiende editie van Balkan Trafik! en ze willen er duidelijk een verjaardagseditie van maken.

• Het festival start op de openingsavond op donderdag 14 april vanaf 18u. En dat doen ze onder meer met de Servische filmmaker Emir Kusturica.
• Vrijdag en zaterdag zijn de eigenlijke festivaldagen met telkens een goedgevuld programma. Op vrijdag15 april start het festival om 19u en sluit het haar deuren om 03u 's nachts. Zaterdag 16 april begint reeds om 14u en loopt tot 02u30 .
• De slotdag op zondag 17 april is traditiegetrouw een filmdag die in de Studio van Bozar plaats vindt.

Zoals bekend belichten we met onze website alleen de Griekse bijdragen, wat niet betekent dat de andere artiesten minder belangrijk zijn.

Op de tweede dag van het festival, dus op vrijdag 15 april, zijn er twee Griekse bijdragen.

Eerst speelt de Griekse DJ "Minos Crio" in de "Horta Hall", van 19u tot 22u30. Hij woont en werkt normaal in Frankrijk.

Nog later op de avond treedt Maria Simoglou twee keer op met haar ensemble. Eerst spelen ze van 22u15 tot 23u in "Zaal M", daarna van 00u15 tot 01u 's nachts in de "Horta Hall".

Het " Maria Simoglou Ensemble" ziet er als volgt uit:

• Maria Simoglou : zang, koutalia, potirakia
• Stratís Psaradéllis : lyra, lafta , sazi , zang
• Charis Lambrakis : ney , zang
• Stéfanos Dorbarakis : kanonaki , zang
• Periklis Papapetropoulos : lafta , sazi , zang
• Kostas Meretakis : percussions, zang

Dit ensemble heeft nog maar pas een nieuwe cd uitgebracht - hun eerste overigens - en die heet "Minóre Manés". Als dat niet meteen voldoende duidelijk is, dan is er nog altijd de ondertitel die de platenmaatschappij er aan toevoegde, en dat is dan "Rebétika songs of Smyrna". Als u Maria Simoglou niet meteen met rembetika associeert, dan moet u onze biografie van haar maar eens lezen, daar doen we uit de doeken hoe en waarom ze zich daar recent ging mee bezighouden.

Op de derde dag van Balkan Trafik, dat is dus op zaterdag 16 april, komt Stelios Petrakis met zijn kwartet naar Brussel. Ook hij treedt twee keer op: eerst van 19u30 tot 20u15 in "Terarken", en dan 's nachts van 1u00 tot 2u30 (!) in "Zaal M".

Ook van Stelios Petrakis hebben we een eigen biografie . Op onze oktober 2013 pagina vertellen we u bovendien iets meer over zijn recente project "The Cretan Music Quartet", waarmee hij zich richt tot het betere festivalpubliek over de hele wereld. Het is ook met dit kwartet dat hij naar Balkan Trafik komt.

In principe bestaat "The Cretan Music Quartet" uit de volgende personen:

• Stelios Petrakis : Kretenzische lyra , laouto , zang
• Andonis Stavrakakis: kopuz , mandoline , laouto , zang
• Yorgos Stavrakakis : laouto , zang
• Thanassis Mavrokostas: dans, mandoura

"Zoniënklanken" is een heel ander soort evenement dan wat er gewoonlijk op deze website te vinden is.

Het is zowat het absolute tegendeel van een zittend concert. De luisteraars nemen immers deel aan een wandeling door het uitgestrekte Zoniënwoud, aan de rand van Brussel, en daar, ergens tussen de honderdduizenden bomen, zitten geen boskabouters maar wel muzikanten.

Die boskabouters weten immers al enkele jaren dat ze de laatste zondag van april beter in hun paddenstoel blijven zitten, want dan komen er van heinde en verre allerlei wandelaars de ongerepte bossen ontdekken.

Er zijn dan wandelingen uitgestippeld van 5, 10, 15 of 25 kilometer. De trajecten zijn elk jaar anders, zodat de vaste "klanten" steeds nieuwe hoekjes en gaatjes ontdekken. Dat kan zo nog wel een paar jaar doorgaan, want het Zoniënwoud is zo maar eventjes 4.000 hectaren groot. Naar men zegt gaat het hier om de laatste restanten van het dichte woud waar indertijd zelfs voor de Romeinse legioenen van Julius Caesar geen doorkomen aan was. Dat zou dan meteen ook de oorsprong zijn van de taalgrens die van België zo'n "boeiend" land maakt. Ten zuiden van het woud nam de bevolking het Latijn over, dat later overging in het Frans, en ten noorden bleef het Germaans heer en meester, met eveneens de gekende gevolgen.

Een beladen geschiedenis, dus, maar daar liggen de eekhoorntjes, de vuursalamanders, en (minstens tot enkele decennia geleden) de herten en al de andere beestjes die daar tegenwoordig thuis zijn, helemaal niet niet van wakker.

Zij zullen allicht wel wakker blijven om geboeid naar de ongewone klanken te luisteren die er tijdens die laatste zondag van april in hun voortuin te horen zijn.

Enkele jaren geleden kwamen de organisatoren namelijk op het idee om langsheen het traject enkele groepjes muzikanten op te stellen. Zoals ze het zelf zeggen: muzikanten van over de hele wereld staan verspreid in het bos en verrassen de wandelaars met klanken die je doen wegdromen.

Voor deze editie zijn er vijf groepjes, en die komen uit Syrië, Roemenië, Pakistan en Griekenland.

Het is natuurlijk aan de Griekse bijdrage te danken dat we dit boeiende evenement deze keer een plaatsje geven op onze website over Griekse muziek.

Deze wordt geleverd door twee muzikanten die in Brussel wereldberoemd zijn, namelijk:

• Giannis Sarris : zang, bouzouki
• Renaud Dardenne : gitaar

We weten niet precies onder welke boom zij zullen staan, dat zult u zelf moeten uitzoeken.

Onder de ambitieuze titel "drie vrienden, zeven steden, één gezelschap" pakken drie bekende Griekse singer-songwriters Manolis Famellos , Stathis Drogosis en Panos Gourgiotis hun koffers voor een Europese Tour.

Drie en zeven zijn van oudsher heilige getallen, maar toch nemen we van de Zeven Steden enkel diegene op die binnen de actieradius van onze website vallen, en dat zijn Luxemburg, Antwerpen, Brussel en Amsterdam. De details vindt u hieronder. Tussenin gaan de drie wijzen ook nog naar Londen (op 23.4) en ze eindigen in Berlijn, dat kennelijk voor twee telt, niet vanwege Angela maar gewoon omdat ze daar twee optredens geven (29.4 en 1.5). Er was ook nog een optreden in Utrecht gepland maar dat lijkt niet door te gaan.

De "drie vrienden" dan, of, anders gezegd, wat mag u van deze concerten verwachten?

Helaas is dat niet met een paar woorden uit te leggen - en eigenlijk zou dat ook niet nodig moeten zijn.

Dit drietal heeft namelijk een aanzienlijke bijdrage geleverd aan de geschiedenis van de hedendaagse kwaliteitsmuziek in Griekenland. Ze deden dat elk op hun eigen manier, en deze European Tour is dus een unieke gelegenheid om kennis te maken met drie verschillende "hoofdstukken" van dit geschiedenisboek, live dan nog wel. Dat alleen al zou voldoende moeten zijn om achter tickets aan te gaan voor ze uitverkocht zijn.

Het "probleem" is misschien dat ze alle drie heel erg low profile zijn. Zij zoeken geen publiciteit, en zij houden ook niet zo van spectaculaire shows met veel rook, flitsende lichten en huizenhoge stapels luidsprekers. Zij treden bij voorkeur op in kleinere zaaltjes, oog in oog met het publiek, als het ware een onderonsje met hun vrienden.

Die "low profile aanpak" heeft wel tot gevolg dat hun namen niet zo heel bekend zijn buiten de kringen van liefhebbers van goede Griekse muziek. En helaas blijkt de laatste jaren steeds duidelijker dat het bredere publiek - zelfs diegenen die zich muziekliefhebbers noemen - steeds minder bereid is om nieuwe dingen te ontdekken.

De vraag is dan: hoe kunnen we die mensen overtuigen om deze optredens niet gewoon te negeren wegens onbekend? Want alles blijft kwestie van smaak natuurlijk. Maar je kunt niet zeggen dat je geen spinazie lust als je nog nooit spinazie geproefd hebt. De vraag wordt dan: hoe "smaakt" een Famellos, een Drogosis, een Gourgiotis?

Het heeft weinig zin om uit te willen leggen welke soort muziek ze brengen. Die is namelijk niet zomaar in één vakje onder te brengen. Het is endechna , jawel, maar ook een beetje rock - maar dan wel rock "à la grecque". En bovendien: wat is rock? The Beatles waren ook rock, en Charis Alexiou is soms ook rock.

Bovendien hebben ze - zoals gezegd - alle drie voor enige vernieuwing gezorgd, en dat doe je niet als je braaf binnen de bestaande lijntjes kleurt. Je zou dus kunnen zeggen dat ze elk voor zich een eigen "muzieksoort" gecreëerd hebben. Misschien niet zo extreem herkenbaar als bij een Sokratis Malamas of een Nikos Papazoglou , maar toch ...

En tenslotte hebben ze alle drie al een hele weg afgelegd, en een liedje van tien jaar geleden klinkt dan (soms) helemaal anders dan hun meer recente werk. Kortom; een ramp voor etikettenklevers.

Eigenlijk is dat niet zo erg. De vraag is tenslotte niet wat ze tien jaar geleden speelden, maar wel wat ze tijdens deze European Tour zullen brengen. Dat moet u toelaten om te beslissen of u gaat luisteren of niet.

In een poging om die beslissing wat makkelijker te maken hadden we op deze plaats een biografie neergezet van Manolis Famellos , van Stathis Drogosis en van Panos Gourgiotis . Nadien hebben we de tekst daarvan overgezet naar aparte pagina's in de rubriek "Biografiëen" van deze website. Met één klik op de naam van de muzikant komt u snel op de juiste plaats terecht.