Panos Gourgiotis ( Πάνος Γουργιώτης ) werd in Athene geboren in 1984 en hij had al van jongs af aan belangstelling voor muziek.

Eigenlijk had hij carrière moeten maken in de westerse klassieke muziek. Daar was hij al op zijn vijfde aan begonnen, met lessen klassieke gitaar. Later kwamen daar nog de gebruikelijke andere lessen bovenop. Maar rond zijn vijftiende begon hij te beseffen dat dit toch niet meteen zijn ding was. We zitten dan rond de eeuwwisseling, en hij luisterde dus naar dingen als Iggy Pop of Rage Against the Machine met hun "Evil Empire". Zoiets lag hem veel meer, vond hij.

Er was maar één probleem: hij moest zijn vader zien te overtuigen om in te stemmen met een koerswijziging. Hij zag dan maar één mogelijkheid: zelf iets schrijven en hem zo over de streep zien te trekken. De vijftienjarige jongen benoemde zichzelf dus tot singer-songwriter en zijn vader tot zijn eerste publiek. Na afloop moest vader eventjes laten bezinken, maar dan knikte hij - en de koerswijziging was een feit. Hij stelde wel één voorwaarde: zoon Panos mocht niet alle bruggen achter zich opblazen, en hij moest minstens zijn diploma klassieke gitaar halen. Dat deed hij in 2002, en bovendien ging hij ook nog toneellessen volgen in Thessaloniki.

Intussen had ook Lavrendis Machairitsas enkele nummertjes van hem te horen gekregen. Ook hij dacht even na, en zei dan : "Hmmm, dat is lang niet slecht, schrijf nog eens iets?"

Panos Gourgiotis schreef nog een paar dingen, en dank zij de steun van Machairitsas werden die al in 2002 op plaat uitgegeven. Hij bleef dan uiteraard verder liedjes maken, en daarbij werd hij niet alleen door Machairitsas met raad en daad bijgestaan. Ook Thanos Mikroutsikos zag iets in de jongeman en gaf hem aanwijzingen.

Met dergelijke supporters zal het niet verbazen dat hij het oor kreeg van de uitbaters van allerlei clubs, die dan eveneens knikten en hem hun podium ter beschikking stelden. Hij begon met zowat alle podia van Thessaloniki aan te doen, en in 2006 begon hij Athene te veroveren.

Zowel in 2007 als in 2008 deed hij mee aan het "Festival Tragoudiou", het "festival van het lied" dat men toen in Thessaloniki probeerde te reanimeren. In 2007 raakte hij al meteen door de preselectie en hij mocht deelnemen met het liedje "Η ζωή που περιμένει" (I zoï pou perimeni, Het leven dat wacht), met tekst en muziek van hemzelf, dat later op cd-single uitgebracht werd. Het jaar nadien nam hij opnieuw deel met "Ναπάλ" (Napal) en dat werd niet alleen geselecteerd, het haalde ook de prijs voor de beste tekst.

Terug in Athene mocht hij dan optreden in de befaamde "Stravros tou Notou", in hun "Club" zaal.

Twee jaar later, in november 2010, had hij zijn eerste eigen album, "Μια ανάσα ακόμα" (Mia anasa akoma, Nog een adempauze), met negen zelfgemaakte nummers. De cd kreeg lovende kritieken, onder andere van de toonaangevende platenzaak annex uitgeverij Music Corner. Die noemden hem "een jong en veelbelovend talent".

In die tijd begon Panos Gourgiotis heen en weer te pendelen tussen Athene en Brussel. In Athene was hij nog druk bezig aan de opnames van "Μια ανάσα ακόμα", maar in 2009 had hij zich toch gevestigd in de Europese hoofdstad, waar hij toen vooral theatermuziek schreef. Daarmee pakte hij een oude draad weer op, want zoals gezegd was in Thessaloniki aan de toneelschool gaan studeren. Hij had daar ook wel wat mee gedaan. Hij had muziek geschreven voor enkele toneelstukken en een paar kortfilms, maar dan rangeerde Lavrendis Machairitsas hem op dat zijspoor dat hij dan verder volgde.

Het is (ons) niet bekend waarom hij eigenlijk naar Brussel kwam, maar misschien was het wel precies vanwege het theater. Enkele maanden na zijn aankomst staat hij immers in voor de klankregie van een imposante uitvoering in de Brusselse Bozar - met muziek van hemzelf, uiteraard. Er zijn in Brussel inderdaad heel wat (Griekse) toneelgezelschappen, en er is daar ook een aanzienlijk publiek voor. Een talentrijke jonge componist met een theaterdiploma was er dan ook meer dan welkom.

Maar toen Lavrendis Machairitsas in oktober 2010 zelf naar België kwam, voor optredens in Brussel en Aartselaar, riep hij natuurlijk Panos Gourgiotis bij zich op het podium om een nummertje te komen zingen, en zo leerde ook het ietwat bredere publiek hem kennen.

Dan verbaasde Gourgiotis met een reeks optredens in de Brusselse Art Base. Elk daarvan was een huldebetoon aan één componist die zijn eigen werk heeft beïnvloed. Hij begon in maart 2013 met "The dark side of Manos Hadjidakis ". In september 2013 was dan Thanos Mikroutsikos aan de beurt, samen met diens monumentale werk "Stavros tou Notou" op gedichten van Nikos Kavvadias (waarover we op onze december 2010 maandpagina schreven). In december 2013 bracht hij een "Tribute to the Katsimichas brothers" en in maart 2014 was het dan " Panos Gourgiotis sings Manos Loïzos ".

Met die reeks bewijst hij wel hoe veelzijdig hij is. Het is namelijk één ding om beïnvloed te zijn door een bepaald artiest, en om je eigen werk daardoor te laten inspireren, maar het is heel wat anders om het oorspronkelijke werk zelf op overtuigende wijze te kunnen vertolken.

In juni 2014 sloot hij deze reeks (voorlopig?) af met "Thalassa thalassa", geen huldeblijk aan een specifieke componist, maar wel aan de zee, want hij is tenslotte een Griek en die hebben zowat allemaal een speciale band met de zee.

Panos Gourgiotis heeft niet alleen een band met de zee, maar kennelijk met water in het algemeen. In datzelfde jaar 2014 verschijnt namelijk zijn tweede persoonlijke album "Πίσω από τις βροχές" (Piso apo tis vroches, Achter de regen). Dat is niet zomaar de titel van één van de liedjes op die plaat. Hij houdt immers van de regen, zegt hij, en van de speciale sfeer die deze creëert. In Brussel heeft hij dan inspiratie in overvloed, zou je denken. Dat blijkt ook zo te zijn, want hij schreef de muziek voor alle nummers, en ook alle teksten, op twee na. Die zijn respectievelijk van Lina Dimopoulou en van Komis X.

Gourgiotis had wel een indrukwekkend aantal collega's bereid gevonden om mee te zingen op dit album. In de eerste plaats is er natuurlijk Lavrendis Machairitsas , maar ook Manolis Famellos , Despina Olympiou , Komis X en Elisávet Karatzoli (volgens hem de beste stem die Griekenland ooit voortgebracht heeft).

Het was de eerste keer dat hij met Manolis Famellos samenwerkte. Hij had daar altijd van gedroomd, zegt hij, maar had het eigenlijk nooit goed durven vragen. En toen hij het uiteindelijk vroeg, stemde Famellos toe nog voor hij helemaal uitgesproken was. Misschien omdat Famellos inderdaad gemakkelijk tot zoiets bereid is, maar misschien ook omdat hij intussen al meer dan genoeg van Gourgiotis gehoord had (wie niet?) om te weten dat deze jongeman zijn steun meer dan waard was.

De samenwerking liep kennelijk goed, want toen Manolis Famellos en Stathis Drogosis iets minder dan twee jaar nadien op "European Tour" gingen, hadden ze Panos Gourgiotis gevraagd als "derde man". In april 2016 kwamen ze ook langs in Brussel, Antwerpen en Amsterdam. Elk van de drie kreeg toen een gelijkwaardig aandeel in het programma.

Na afloop bleef Gourgiotis niet stilzitten. Hij gaf een hele reeks concerten met verschillende programma's en in samenwerking met verschillende andere artiesten. Vaak was dat in Brussel, maar daar is hij inmiddels voldoende bekend en geliefd bij de Griekse jeugd, zodat we die optredens meestal niet opnemen in onze "Agenda". Ze worden ons trouwens ook nooit gemeld.

Voor de concerten, die hij al een paar keer gaf met zijn leerlingen, zit de zaal bijvoorbeeld sowieso al vol. Hij geeft immers ook gitaarles, en hij heeft zo'n 50 leerlingen...

Hij werkt bovendien samen met de verschillende Griekse theatergezelschappen die in Brussel actief zijn. Zijn bijdrage bestaat soms "gewoon" uit zelf geschreven nummers, maar soms neemt hij ook de volledige klankregie op zich.

In mei 2018 reisde hij doorheen Griekenland met een aantal concerten waarbij hij vooral rock-muziek speelde. Daar werd ook aangekondigd dat hij, naast materiaal van zijn twee eerste albums, ook nog onuitgegeven liedjes van hem zou voorstellen.

Inmiddels zijn die - of toch minstens tien daarvan - niet meer "onuitgegeven". Zijn derde persoonlijke album verscheen in december 2018, onder de titel "Μάχη" (Machi, Strijd). Ook nu weer kreeg hij de medewerking van "Komis X" en enkele anderen.

Uiteraard ging hij het album ook in Athene en Thessaloniki aan zijn publiek voorstellen. Hij bleef nog een tijdje in Athene, en begin januari gaf hij daar nog enkele concerten, samen met zijn band en een "special guest". Die heette ... Yuli Asimakopoúlou .

Enkele dagen later liep hier op onze redactie het bericht binnen dat ze samen in Den Haag en Brussel zouden optreden. Dat was in februari 2019 .

Als titel voor hun programma hadden ze gewoon "Αλήθεια" (Alithia, Waarheid) gekozen, zonder overbodige franjes.

Met enkel hun stemmen, plus de gitaar van Panos , brachten ze (bewerkingen van) allerlei liedjes uit het hele spectrum van de "Goede Hedendaagse Griekse Muziek", aangevuld met liedjes van Panos Gourgiotis zelf. Alsof die laatste ook niet tot de "GoeHedGriMuz" zouden behoren... Maar ja, Gourgiotis is nu eenmaal erg bescheiden van aard. En hij houdt inderdaad niet van overbodige franjes.

Toen kwam er de corona-pandemie, met lockdowns en al de rest, en een nieuw project van hem moest afgeblazen worden. In maart 2020 had hij zijn publiek nota bene willen meenemen voor een "Roadtrip", een programma vol met liedjes over verre horizonten, onbekende steden, weidse landschappen, paradijselijke oorden .., Hij had zijn publiek daar niet gewoon willen over vertellen, maar hij hoopte dat ze ook aan het dromen zouden gaan en misschien zelf hun koffers zouden pakken om eens een keertje uit de dagelijkse sleur te ontsnappen.

Die plannen moesten dan wel even uitgesteld worden, net als de frequente pendeltochten van Panos Gourgiotis en Yuli Asimakopoulou trouwens.

In februari 2022 waren ze dan weer in Brussel, met een programma waarin ze - nogmaals - hun veelzijdigheid bewezen. Het was "Greek Retro Songs" gedoopt en het bestond grosso-modo uit drie luiken.

Het eerste deel bevatte populaire melodietjes van de grote componisten uit het Interbellum, zoals Attik , Sougioul , Nikos Gounaris , Kostas Yannidis en anderen. Geen rembetika dus, maar wel de "mainstream" van toen.

Daarna kwamen ze met nummers uit de beginjaren van een aantal jonge en - toen nog - onbekende componisten die na de oorlog een nieuwe vorm van het "lichte Griekse lied" introduceerden. We hebben het dan over mensen als Manos Hadjidakis , Mikis Theodorakis en Stavros Xarchakos . In zekere zin was dat voor Panos Gourgiotis al bekend terrein, hij had daar goed tien jaar eerder al aandacht aan besteed in zijn reeks "huldeconcerten" waar we het hoger al over hadden.

Maar het derde luik van hun "retro" concert was gewijd aan de "Neo Kyma", de "minimalistische" stroming die in de jaren 1970 de Atheense clubs (oftewel "boîtes") veroverde. De bedoeling van die "Nieuwe Golf" was eigenlijk om de kloof tussen het kunstlied en het populaire lied te dichten. Het voornaamste kenmerk was de eenvoud: een gitaar en een stem, dat was alles. Maar die moeten dan wel goed zijn, en de lat ligt dan ook vrij hoog. Voor Panos en Yuli was dat geen probleem.

Op die manier bewezen ze trouwens nog een andere dimensie van hun veelzijdigheid. Bij zo'n "retro" concert bestaat het publiek voor een groot deel uit al wat oudere Grieken, mensen dus die deze liedjes nog kennen uit hun jeugd, bijvoorbeeld omdat hun ouders er enthousiast naar luisterden. Maar tussendoor blijven Panos en Yuli ook nog "gewone" optredens doen, en daar komt dan vooral de Brusselse jeugd op af. Het gevolg is dat ze vaak een gemengd publiek aantrekken - en dat is niet voor iedereen weggelegd.

Het is trouwens om die reden dat we in deze bio zoveel aandacht besteden aan de opeenvolgende concerten van Panos Gourgiotis . Het zijn namelijk niet zomaar "concerten". In feite zijn het even zovele "projecten" van hem, telkens zorgvuldig uitgewerkt rond steeds weer andere thema's, en met telkens een passende selectie uit het enorme aanbod van het "goede Griekse lied". Er zijn niet zo heel veel singer-songwriters die hem dat nadoen.

Dat betekent daarom niet dat hij zijn activiteiten als singer-songwriter zou gaan stopzetten. Dat bevestigde hij met zoveel woorden in februari 2023 , met alweer een ander concert-project, onder de veelzeggende titel " There is no end… 15 (+1) years". Op het moment dat het project vorm kreeg, in 2022, was het inderdaad precies vijftien jaar geleden dat de stem van Panos Gourgiotis voor het eerst op cd werd ingeblikt. Ter herinnering: dat was in 2007, nadat hij had deelgenomen aan het "Festival Tragoudiou" in Thessaloniki.

Door omstandigheden kwam hij pas met dit project naar buiten in 2023, dus werd het "15 + 1", maar de bedoeling was nog steeds om een soort van tussentijdse balans op te maken van de voorbije periode. Het programma bestond deze keer dus uit liedjes van hemzelf, zowel van zijn eigen cd's als van andere artiesten die zijn werk zongen, aangevuld met wat onuitgegeven werk van hem.

In de categorie van "andere artiesten die zijn werk zongen" zat natuurlijk ook Yuli Asimakopoulou zelf. Ten eerste nam zij gewoon deel aan dit concert, en ten tweede had hij de muziek en de tekst geschreven voor haar eerste eigen single, "Υπέροχο Τρένο" (Iperocho Treno, Fantastische Trein). Die single - bedoeld als aanloop naar haar eerste eigen album - was al in 2020 verschenen, amper een jaar na hun eerste samenwerking, maar hij was een beetje onderbelicht gebleven "dank zij" corona,

Intussen waren ze natuurlijk wel aan een inhaalbeweging begonnen, en ook Yumi Asimakopoulou werd langzaam maar zeker een begrip in Brussel. Daar wordt zij overigens gewoon "Giouli" genoemd, en iedereen weet dan over wie het gaat.

Dat het einde inderdaad nog niet in zicht was, dat bewees dit tweetal enkele maanden later. In juni 2023 pakten ze uit met iets wat voor vele anderen een riskant project zou zijn geweest. Het heette "JukeBox" en dat gaf ook prima weer wat de bedoeling was.

Het concept was eenvoudig: het programma bestond uit bekende en populaire liedjes uit de endechna , maar er was geen vaste playlist, want dit was bedoeld als een "interactief" en/of "democratisch" concert: het publiek mocht zelf vragen welke liedjes ze willen horen.

Het lijkt ambitieus, want dit repertoire is enorm uitgebreid, maar deze twee muzikanten hebben meer dan voldoende bagage in huis om dergelijke ondernemingen tot een goed einde te brengen.

Wordt ongetwijfeld vervolgd ...