Dit concert van Christos Nikolopoulos heeft zoveel troeven, zoveel redenen om er naartoe te gaan, dat het moeilijk is om te weten waar eerst mee te beginnen. We telden er acht.

Een eerste troef is dat Christos Nikolopoulos een uitstekende solist is op bouzouki . Er zijn in Griekenland heel veel goede bouzouki -spelers, en er wordt stevig gedebatteerd over de vraag of A al dan niet (nog) (veel) beter is dan B, maar bij Nikolopoulos stopt het. Die zit in een categorie apart, daar wordt niet over gediscussieerd, dat is gewoon zo, punt uit. Ook de supersterren weten dat, en hij wordt dan ook veel gevraagd als solist voor allerlei optredens. Er zijn er zo nog wel een paar, zoals Thanasis Polykandriotis , maar de meeste anderen in die categorie zijn niet meer in leven: Markos Vamvakaris , Manolis Chiotis , Vasilis Tsitsánis , Yorgos Zambetas , ...

Het is opvallend - maar allicht geen toeval - dat dit stuk voor stuk ook begenadigde componisten zijn of waren. Dat geldt ook voor Christos Nikolopoulos , om het met een understatement te zeggen. Die schrijft al bijna een halve eeuw lang het ene succes na het andere. Hij zou inmiddels meer dan 1800 composities op zijn naam hebben, en als je dat narekent, dan komt dat aardig in de buurt van één per week, meer dan veertig jaar aan één stuk door. Het klinkt ongelooflijk, tot je er zijn adembenemend lange discografie bij haalt, want die is honderden albums lang.

Het gevolg is dat hij ook in de Lage Landen zeer bekend en geliefd is, ook al kent (bijna) niemand zijn naam. Maar iedereen, die de afgelopen dertig jaar ooit naar een concert van Yorgos Dalaras of Charis Alexiou geweest is, die heeft al van Nikolopoulos gehoord. Of juister: die heeft al muziek van Nikolopoulos gehoord, want zijn liedjes hebben zowat alle groten groot gemaakt, dus ook Dalaras en Alexiou . Niet alleen de liedjes van Nikolopoulos , natuurlijk, er zijn nog andere goede componisten die hun steentje bijdroegen. Maar bij de "visitekaartjes" - de liedjes dus die met een Dalaras of een Alexiou geassocieerd worden, de "best of", die ze dan ook steevast in het tweede deel van hun concerten serveren - daar zit toch vrij veel materiaal van Nikolopoulos bij. En dat geldt ook voor andere zangers en zangeressen. Draai eens een cd van Dimitris Mitropanos om, of van Glykeria , Yannis Parios , Dimitris Bassis , Manolis Mitsias , Eleni Vitali , Melina Kana en vele, vele anderen, en er is veel kans dat er een Nikolopoulos op de achterkant staat.

We geven u zo dadelijk een aantal voorbeelden, maar u heeft nu al wel een tweede goede reden om dit concert in uw agenda op te nemen. Het is immers een unieke gelegenheid voor een kennismaking met Christos Nikolopoulos . Hij reist namelijk niet zo vaak en anders moet u helemaal naar Athene om hem aan het werk te zien. Volgens de organisator zou hij zelfs voor de eerste keer in België zijn. Dat klopt niet helemaal, want hij was al eens een keertje in Brugge, maar dat is minstens twintig tot vijfentwintig jaar geleden. Maar het is wel de eerste keer dat hij met deze formule hierheen komt: een hele avond met zijn eigen muziek en met zijn eigen muzikanten.

Die kennismaking is niet alleen de moeite waard omwille van zijn muziek. Hij is ook een interessante verschijning. Meestal keurig in het pak, compleet met een das, maar steeds even bescheiden en ingetogen, en als het ware vergroeid met zijn bouzouki . Hij is van 1947 maar dat is hem niet aan te zien, en een foto van toen hij twintig was zou zonder al te veel problemen aanvaard worden voor zijn reispas van vandaag (als hij die nodig had).

In Griekenland is zijn naam veel bekender dan in het buitenland, daar is hij zonder meer een begrip. In de platenzaken zijn dan ook cd's van hem te vinden, en hij geeft zelf optredens in de muziekclubs van Athene, onder zijn eigen naam en met zijn eigen orkest. Zingen doet hij niet zo vaak, daarom heeft hij altijd een aantal zangers en zangeressen mee aan boord, doorgaans niet van de minsten. Maar ook jong talent krijgt van hem een kans, tenslotte is hij zelf ook zo begonnen, bijna een halve eeuw geleden.

Het is ook met die formule dat hij naar Brussel komt. Zijn medereizigers - en meteen ook de troefkaarten drie tot en met zes - zijn Stelios Dionysiou , Babis Tsertos , Kostas Karafotis en Aspa Theofilou.

De meest bekende van het viertal zal allicht Babis Tsertos (°1956) zijn. Dat hoeft niet te verbazen, want ook Tsertos zong in het begin van zijn carrière heel veel liedjes die Nikolopoulos voor hem schreef. Later focuste hij meer op de rembetika , en het is met dat repertoire dat hij al een paar keer in België en Nederland was, onder meer in oktober 1998 . De laatste keer was op het Brugges Festival in november 2006 . Wat daarbij telkens weer opviel - naast het feit dat hij kan zingen - is dat hij erg bescheiden is en eerder ingetogen.

Ook daarom past Babis Tsertos perfect op één podium met Christos Nikolopoulos , want ook die is - ondanks zijn gigantische succes - eigenlijk een dorpsjongen gebleven.Als je hem zo heel gewoontjes ziet zitten, dan zou je niet denken dat je naar een grote ster zit te kijken.

Dat zelfde kan ook gezegd worden van Stelios Dionysiou (°1974), een zoon van de legendarische Stratos Dionysiou . Een kleine twintig jaar geleden trad hij in de voetsporen van zijn vader, kort na diens overlijden in 1990. Met zo'n monument als vader is dat niet altijd even eenvoudig, maar Stelios heeft zijn populariteit zeker niet aan zijn naam te danken. Hij heeft talent en een uitstekende stem, en dat was voldoende om op eigen kracht de top te halen. Toch bleef ook hij even goedlachs, bescheiden en joviaal als zijn vader. Hij blijft ook actief op hetzelfde speelveld, de laïka .

Het is interessant dat zowel Nikolopoulos als Tsertos en Dionysiou helemaal onderaan begonnen en dan geleidelijk aan een carrière uitbouwden die hen aan de top bracht.

In dat opzicht is Kostas Karafotis (°1978) een buitenbeentje in dit illustere gezelschap. Hij heeft geneeskunde gestudeerd maar eenmaal zijn diploma op zak keerde hij terug naar zijn jeugdliefde, de muziek. Maar in plaats van netjes onderaan de ladder te beginnen sloeg hij een paar sporten over, en hij maakte een vliegende start. Dat was niet echt zijn schuld. Hij had namelijk meegedaan aan de tv-show "Fame story", een Grieks reality-tv programma dat in andere landen op antenne gaat als "Star Academy". Daar maakte hij nogal wat indruk. Hij moest het weliswaar afleggen tegen Kalomira en Rallia Christidou (waaruit dan misschien kan afgeleid worden dat de vrouwelijke kijkers in de minderheid waren), maar het leverde hem in elk geval een platencontract op met Heaven Music, toch niet van de minsten. Daarmee zat hij dan wel in de hoek van de pop (of "disco-pop"), en hij werkte een jaar of drie, vier samen met Peggy Zina en dergelijke. In de winter van 2009-2010 kreeg hij dan de kans om te bewijzen dat hij meer in zijn mars heeft. Hij werd opgepikt door niemand minder dan Glykeria , Melina Aslanidou en - jawel - Christos Nikolopoulos . Zij vonden dat deze jongeman heel wat (meer) capaciteiten heeft en ze gaven hem een plaatsje in hun programma. De reacties van het publiek bewezen dat ze goed gezien hadden, en sindsdien blijft Kostas Karafotis verder actief in de "betere laïka ".

Over Aspa Theofilou valt een gelijkaardig verhaal te vertellen. Naar eigen zeggen had zij als klein meisje twee grote liefdes: het theater en de atletiek. Toen het op studeren aankwam koos ze voor het laatste. Tussendoor werkte ze in een kledingzaak, en als er geen klanten in de winkel waren, zong ze, gewoon voor zichzelf. Op een dag had ze niet gehoord dat er iemand binnenkwam, en die iemand was Yorgos Chatzinasios , nog zo'n componist die iedereen kent van zijn successen. Hij had eigenlijk een nieuw pak nodig maar het is niet bekend of hij dat die dag ook gekocht heeft. Wel bekend is dat hij Aspa Theofilou vroeg om aan zijn concerten deel te nemen, en om op zijn volgende plaat te zingen. Dat was ergens in 1997, en toen ging er een soort sneeuwbal aan het rollen. Na Chatzinasios werkte ze samen met Mimis Plessas , daarna met Yannis Kotsiras , daarna met Manolis Lidakis en Dimitris Bassis , daarna met Nikos Portokaloglou en Yorgos Margaritis, daarna met Dimitris Mitropanos en Melina Kana , tot ze dan - ergens in 2005 of 2006 - uitkwam bij Christos Nikolopoulos , die dat seizoen een programma had met Mitropanos , Glykeria , Melina Aslanidou en Stelios Dionysiou . Tussen toen en nu stond ze nog met een hoop illuster volk op het podium (waaronder Eleonora Zouganeli ) maar het zal zo ook wel duidelijk zijn dat ze daar beter op haar plaats is dan in die kledingwinkel.

Troefkaart nummer zeven is dan natuurlijk het acht man sterke orkest. Het zijn de vaste medewerkers van Christos Nikolopoulos die mee naar Brussel komen, en dat zegt allicht wel voldoende.

En dan is er tenslotte natuurlijk ook nog de muziek zelf . De organisator belooft "een memorabel concert in een authentieke Griekse sfeer" en dat zal er niet ver naast zijn, denken wij. De Griekse versie van de perstekst heeft het over een "λαϊκή γιορτή" (laïki yorti), een laïka -feest, oftewel een feest van het populaire Griekse lied. Dat is niet zo moeilijk, want Nikolopoulos heeft de laatste veertig jaar mee dat genre gemaakt tot wat het nu is.

Wie kent er van Charis Alexiou bijvoorbeeld niet "Agapise me", of "An pethani mia agapi", of "Vima vima", of "Den rotises an zo i an pethano", of nog "Zilia mou", "I nichta theli erota", "Oles tou kosmou i Kyriakes", ... Die komen allemaal uit de muzikale pen van Christos Nikolopoulos .

En tijdens de concerten van Yorgos Dalaras zaten nogal wat fans vol ongeduld te wachten tot het eerste deel, waar hij zijn nieuwste project voorstelde, voorbij was, want na de pauze kwamen dan zijn "greatest hits" aan bod. En ook daar is Nikolopoulos alomtegenwoordig. Wie kent niet "Mi milas mi gelas, kindinevi i Ellas", "Methismena tragoudia", "Mi girizis pia", "Ston Pirea", "Tis makrines tis thalasses", "O tragoudistis", "Ksenos ya sena", "Ego tha sou milo", ....

En ook "Yparcho", zowat het "visitekaartje" van Stelios Kazantzidis, is van Christos Nikolopoulos , net als "Agriolouloudo".

Het is dus niet voor niets dat dit concert de titel "Songs of my life" meekreeg...

En dan nog een toemaatje: het voorprogramma. Het is de laatste jaren de gewoonte geworden dat plaatselijk talent even het podium krijgt vóór een "groot" Grieks concert. Deze keer mogen de "Kosmokrators" zichzelf kort aan het Brusselse Griekendom voorstellen. Lezers van onze site kennen hen al langer, maar als u ze nog niet in actie zag, dan is het nu het moment. Zoals bekend monteren ze zelf geschreven Nederlandstalige teksten op bekende rembetika -liedjes, en daarbij respecteren ze niet altijd de originele tekst maar wel altijd de originele sfeer van het liedje, en van de "sociologische context" waar de rembetika zijn roots heeft. Over hen leest u meer op onze maart 2014 pagina.

De zanger en componist Photis Ionatos was in mei 2014 in de Art Base te gast met zijn programma "Périples" (rondvaarten). Toen nam hij het publiek mee op een rondreis langs het betere Griekse lied.

Nu breit hij daar een vervolg aan, en deze keer zijn het allemaal liederen die met de zee te maken hebben.

De kapitein van dienst, Photis Ionatis, is een oude bekende. Niet zozeer omdat hij de broer is van Angélique Ionatos, maar vooral omdat hij al decennialang in België woont en werkt. Hij zingt en speelt bestaande rembetika-liederen, maar hij componeert ook zelf muziek, bijvoorbeeld bij gedichten van Griekse dichters als Sotiris Tsambiras en Nikiphoros Vrettakos, en nog veel meer.

Op zijn veelvuldige reizen langsheen de Belgische podia kan hij dus verschillende programma's brengen, maar het betere lied staat daarbij toch altijd wel centraal.

De dansgroep Pigasos uit Utrecht werd opgericht in 1963 en in de loop van haar vijftigjarig bestaan heeft ze al verschillende dansstages georganiseerd.

Deze keer staan de dansen van Macedonië en Thracië centraal. Ze worden aangeleerd door Stefanos Tsotsos . Hij is zelf afkomstig uit de streek maar werd definitief door de dansmicrobe gebeten tijdens zijn studententijd in Thessaloniki. Hij danste bij verschillende groepen en later ging hij zelf les geven. Dat doet hij nu alweer een tijdje en hij heeft een indrukwekkend palmares bij elkaar gesprokkeld.

Het Griekse groepje "Diminuita" begint zo langzamerhand een bekende naam te worden in België en Nederland, en dat is niet in de laatste plaats te danken aan hun debuut in de Brusselse Art Base in maart 2010 . Enkele maanden later waren ze weer terug en toen schreven we er een heel artikel over, waarin we uitlegden waarom deze mensen zo'n belangrijke - om niet te zeggen baanbrekende - rol spelen in de gipsy swing jazz muziek in Griekenland. Dat is nog steeds na te lezen op onze oktober 2010 maandpagina .

Sindsdien is er heel wat water naar de Middellandse Zee gevloeid, en de belangstelling voor dit muziekgenre is in Griekenland enorm toegenomen, mede dank zij de inzet van Diminuita.

In september 2014 namen er bijvoorbeeld al meer dan tien groepjes deel aan de vierde editie van het "Djangofest", waar Diminuita één van de initiatiefnemers van was.

Dat neemt niet weg dat het genre voor de platenmaatschappijen nog steeds niet interessant genoeg is (lees: rendabel), wat betekent dat Diminuita en hun collega's naar andere kanalen uitwijken om hun werk te verspreiden. De eerste cd van Diminuita bijvoorbeeld, "a-rhythmology" geheten, is niet in de platenzaken te krijgen, ze wordt enkel via het Internet verkocht, en natuurlijk ook tijdens de optredens van de groep zelf. Die cd verscheen in 2011 en we schreven daar dus over op onze juli 2011 pagina, toen Diminuita ze in België kwam voorstellen.

Nu hebben ze hun tweede cd klaar, en dat is een live opname van hun optreden op het "Mani Sonnenlink Festival" . Dat festival is een initiatief van twee Duitsers die zich op de Mani gevestigd hebben. In de zomer van 2014 werd het voor de zesde keer georganiseerd, en Diminuita deed toen al voor de vierde keer mee. Ze gingen samen het podium op met de Duitse jazz-violist Gregor Huebner (°1967), die zelf al voor de derde keer deelnam aan het festival. Ze hadden de vorige keer al samengespeeld en dat was goed bevallen. "Het was alsof we altijd al samen gespeeld hadden", zegt Efi Saranti van Diminuita, "we hebben dezelfde manier van denken, over improvisatie en eigenlijk over alles, en we vinden het ook gewoon leuk om samen te spelen". Ze hoefden dus geen twee keer na te denken toen ze het voorstel kregen om de volgende sessie op te nemen en op cd te zetten. Deze cd is inmiddels verkrijgbaar onder de titel "Mani Sessions" .

Volgens Diminuita was dit één van hun allerbeste optredens ooit. "De omgeving, de sfeer, het publiek, de organisatorische omkadering, ... alles is er eigenlijk perfect, en dat maakt dat je volop de gelegenheid krijgt om het beste van jezelf te geven", zeggen ze.

Op de cd staat slechts één eigen nummer, de rest zijn uitvoeringen - géén bewerkingen - van klassiekers uit het genre, waaronder een drietal van Django Reinhardt himself. Ze hadden wel wat eigen werk klaar, maar dat werd in de koelkast gezet toen het voorstel voor "Mani Sessions" binnenliep.

De optredens in België zijn onderdeel van een "mini European Tour", zoals ze het zelf noemen. Zo "mini" is die nu ook weer niet, want er zijn acht optredens in totaal. Ze beginnen in Londen, daarna steken ze over naar Brussel en daarna zakken ze af naar Parijs.

De samenstelling van het groepje is licht gewijzigd. Die ziet er als volgt uit:

• Yorgos Papadoyannis : lead gitaar
• Efi Saranti : ritme gitaar
• Kostas Patsiotis : contrabas

De harde kern is dezelfde gebleven. De contrabassist Kostas Patsiotis kwam er in het begin van 2013 bij, ter vervanging van Kostas Arsenis, die sinds augustus 2009 bij de groep speelde.

De vzw KAPA organiseert een dansstage waarin de dansen van de Ionische eilanden centraal staan. Hiervoor nodigden ze Dimitris en Marilena Kántas uit.

Dimitris Kántas (°1953) geeft al dertig jaar dansles en hij heeft ook heel wat buitenlandse ervaring. Hij is gespecialiseerd in de dansen en de tradities van de Ionische eilanden, wat geen wonder is want hij werd zelf geboren op Kerkyra (Corfu). In 2001 gaf hij een (dik) boek uit over de traditionele klederdracht van het eiland. De 158 bladzijden zijn het resultaat van twintig jaar onderzoek, samen met zijn echtgenote. Tussendoor is hij ook nog leraar lichamelijke opvoeding in het gymnasium van de hoofdstad.

Zijn dochter Marilena Kánta heeft het dus van geen vreemden. Ze geeft zelf ook dansles bij verschillende verenigingen, en ze komt mee naar Aartselaar om haar vader te assisteren.

Op zaterdag worden de deelnemers aan de stage verwacht tegen 13u30. De lessen gaan dan van start om 14 uur, en dat tot 17 uur.

Na afloop is er een dansfeestje, dat rond 19u30 begint. Elke deelnemer zorgt zelf voor een (koude!) schotel als bijdrage aan het buffet.

Op zondag gaan de lessen van start om 10u30 (deuren: 10u) en ze eindigen om 17 uur.

De Cypriotische violist Michalis Kouloumis ( Μιχάλης Κουλουμής ) komt naar Brussel en Gent om zijn nieuwste cd voor te stellen. Hij begint met twee concerten in de Art Base. Die cd zal dan pas enkele dagen oud zijn, dus de Art Base is er terecht trots op dat de première voor België daar plaatsvindt.

Dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat Michalis Kouloumís daar inmiddels al min of meer kind aan huis is: hij zat er al meerdere keren op het podium. En dat heeft er dan weer alles mee te maken dat Kouloumis een veelzijdig violist is, die aan de meest uiteenlopende projecten meewerkt. Zo kwam hij in oktober 2012 naar Brussel als lid van het "Smyrna Quartet", en in april 2014 was hij er weer als onderdeel van het Meltem Trio, dat Griekse en Turkse wereldmuziek bracht.

Michalis Kouloumis stamt uit een oude en grote muzikale familie, en hij groeide op met de klanken van de traditionele Cypriotische muziek. Later studeerde hij (westerse) klassieke viool maar al gauw ging hij zich meer toeleggen op de traditionele muziek van Griekenland en Turkije. Ook in de klassieke Turkse muziek verdiepte hij zich. Al die mosterd haalde hij in Athene (in het Filippos Nakas conservatorium), maar ook in Istanbul en op Kreta (in het "Labyrinth" van Ross Daly . Hij volgde les bij gerenommeerde violisten als Kyriakos Gouventas en Yorgos Marinakis . Recent studeerde hij ook nog in Rotterdam, aan het bekende Codarts conservatorium.

Het zal dan niet verbazen dat hij inderdaad bijzonder veelzijdig is, en dat gaat niet onopgemerkt voorbij. Hij werkte al samen met een heleboel bekende namen, en dat in de meest uiteenlopende genres. Om de meest bekende te noemen: Eleni Vitali , Chronis Aidonidis , Michalis Chatzigiannis , Dimitris Bassis , Anna Vissi , Christos Tsiamoulis , Katerina Papadopoulou , Sofia Papazoglou , Yiota Veï, Christos Sikkis en Nana Mouskouri . Dat laatste is niet meteen wat u denkt want hij werkte mee aan de jongste cd van Mouskouri en die keerde daarmee terug naar de traditionele muziek van haar jeugd: de cd bevat allemaal liedjes van de Griekse eilanden (meer hierover in onze biografie van haar).

In de zomer van 2012 gaf hij, samen met zanger, laouto -speler en familielid Petros Kouloumis, een reeks concerten op Cyprus onder de titel "Voices and Songs of Cyprus". De outi werd toen bediend door Alexandros Papadimitrakis, die er straks in de Art Base ook bij zal zijn. Een jaar eerder hadden ze ook al een dergelijke reeks gedaan, zonder Papadimitrakis maar wel met Ilias Kouloumis, ook al een lid van de familie.

Enkele jaren geleden vormde Michalis Kouloumis , samen met Petros Kouloumis en nog vier andere Cypriotische muzikanten, het "Makam Ethnic Ensemble", kortweg ook "Makam" genoemd. Daarin speuren ze naar de gemeenschappelijke elementen van de muziek van het oostelijke Middellandse-Zeegebied. De gemeenschappelijke muzikale taal dus van Cyprus, Turkije, Griekenland, Bulgarije, ... Ze geven niet zo heel veel concerten maar in maart 2012 kregen die in Griekenland wat extra aandacht omdat Sofia Papazoglou als gastzangeres optrad.

Daarnaast is er ook nog het "Meltem Trio", dat naast Michalis Kouloumis en Alexandros Papadimitrakis ook nog Ruven Ruppik omvat, de in Duitsland geboren percussionist die net als de twee anderen in Rotterdam studeerde. Ook dit trio focust op de muziek van het oostelijke Middellandse-Zeegebied, en met dit programma waren ze in de Art Base in april 2014 .

De eerste eigen cd van Michalis Kouloumís ligt helemaal in die zelfde lijn. Ze heet "Soil - Πρώτες Ύλες" en dat laatste ("protes yles") betekent "grondstoffen". Het zal dan niet verbazen dat Michalis Kouloumis de traditionele muziek van Cyprus als uitgangspunt neemt, en dan aantoont hoeveel raakvlakken die eigenlijk wel heeft met de muziek van Klein-Azië. Zijn eigen bewerkingen, aangevuld met eigen composities, zouden voor een frisse noot zorgen.

De cd zal op de concerten te koop zijn.

De bezetting bestaat uit:

• Michalis Kouloumis : viool
• Alexandros Papadimitrakis: outi , lafta
• Ruven Ruppik: percussie
• Maria Ploumi : laouto

Deze muzikanten werkten alle vier mee aan het album zelf.

Het Franstalige "Théâtre de la Place des Martyrs" is een relatief klein theater (365 plaatsen) in hartje Brussel. Zij programmeren grote werken uit de toneelgeschiedenis, maar ze proberen die toegankelijk te maken voor een hedendaags publiek. Die stukken werden immers geschreven in een heel andere tijdsgeest, en daardoor is het niet altijd evident om er ten volle van te kunnen genieten. Die drempel willen ze omlaag halen met de nodige omkadering. Dat doen ze met hun "Ecole des spectateurs" , een "school van of voor de kijkers". Het is geen echte school, natuurlijk, maar wel een reeks evenementen in de marge van hun toneelprogrammatie.

Zo spelen ze van 17 september tot 14 oktober 2014 het bekende werk "Médée" (Medea) van Euripides, en deze 2400 jaar oude Griekse tragedie ondersteunen ze met onder meer een lezing over het verband tussen Griekse mythen en de actualiteit, een fototentoonstelling van eerdere opvoeringen en dergelijke.

Ze zien het wel erg breed, want ze organiseren ook een rembetika -concert. Dat wordt gespeeld door:

• Michalis Chatzigeorgiou : bouzouki , zang
• Dimos Vougioukas : accordeon
• Nikos Prosilias : gitaar, zang

Michalis Chatzigeorgiou zal beter bekend zijn als Michel Hatzi, die als bassist en mede-oprichter van de Belgische avant-gardistische jazz-band Aka Moon een stevige reputatie heeft. De groep speelt al een jaar of twintig een belangrijke voortrekkersrol in de ontwikkeling van de Belgische jazz. Ze vermengen jazz met rock en wereldmuziek, en ze experimenteren ook met oosterse ritmes.

Michel Hatzi (°Charleroi 1961) heeft Griekse ouders, en als kind speelde hij een tijdje bouzouki . Later ruilde hij die in voor "zijn" basgitaar, maar de laatste tijd raakte hij weer in de ban van de bouzouki , waar hij zich met veel enthousiasme op toelegt.

Ook de veelzijdige Griekse top-accordonist Dimos Vougioukas is inmiddels een oude bekende in Brussel en ver daarbuiten. Desnoods leest u er ons stukje op de november 2014 pagina maar eens op na. Dan geeft hij namelijk twee concerten en een workshop in de Belgische hoofdstad.

De gitarist Nikos Prosilias (verkeerdelijk aangekondigd als Profilias) is, net als Dimos Vougioukas, afkomstig uit Volos. Hij speelde in mei 2012 mee in het kader van de reeks "Music4Greece" concerten in de Art Base.

Tussen de liedjes door zal de acteur Bernard Gahide enkele hedendaagse Griekse gedichten voordragen die de mythologie als thema hebben.

De Griekse dansgroep "Neraida" uit Utrecht werd nog maar pas in 2010 opgericht maar ze organiseert toch al voor de zesde keer een dansstage.

Die kreeg de poëtische titel "The Minoans & Macedonians are Dancing" mee, en u wint geen prijs als u kan raden welke streken er op het programma staan: Kreta en Macedonië.

Dit zijn toch wel erg uiteenlopende dansen, en daarom werd er voor elke streek een gespecialiseerde danslerares uitgenodigd.

Katerina Asteriou Kavazi (Κατερίνα Αστερίου Καβάζη) neemt Macedonië voor haar rekening, meer bepaald de dansen uit de streek van Drama en Almopia. Zij is zelf afkomstig uit die regio en ze bestudeert er al twintig jaar lang de dansen en de muziek. Een eerste resultaat van dit onderzoek is een cd en een dvd met klank- en beeldmateriaal uit het dorpje Mikrópoli. Ze geeft niet alleen les aan plaatselijke verenigingen maar ze heeft ook flink wat ervaring met buitenlandse groepen. Ze verzorgde trouwens ook het vorige seminar van Neraida.

Op het eerste zicht lijkt Natasa Portaliou (Νατάσα Πορτάλιου) dan eerder een "beginnelinge". Ze is eigenlijk medisch laborante en ze geeft pas dansles sinds 2007. Maar schijn bedriegt, want in werkelijkheid nam ze in dat jaar haar oude jeugdliefde weer op. Ze danst immers al van toen ze vijf was. Ze werd geboren in Chaniá op Kreta, waar ook haar vader vandaan was. Haar moeder kwam uit Rethymnon, en het is dan niet toevallig dat Natasa zich tijdens dit seminar zal toespitsen op de dansen van deze beide steden en de omliggende dorpen.

Op zaterdag begint het seminarie om 12u30 en de lessen duren tot 18u30.

Op zondag beginnen ze wat later, om 14u, en ze stoppen een ietsje vroeger, om 18u.

Op zaterdagavond is er een diner voorzien voor de deelnemers aan het seminarie, maar ook anderen kunnen mee aan tafel, mits te reserveren. Dat diner sluit aan bij het traditionele Griekse feest van Neraida, zie onder .

In het verlengde van hun dansstage (zie hoger ) organiseert de Griekse dansgroep "Neraida" uit Utrecht meteen ook een traditioneel Grieks feest.

Voor de live muziek zorgen twee groepjes: "Sirris" uit Griekenland en "Platamones" uit Nederland.

Het ensemble "Sirris Folk Music" werd in 2000 opgericht door enkele jonge muzikanten uit Serres (Noord-Griekenland), die geboeid waren (en zijn) door de traditionele muziek. Hun uitgebreide repertoire bestaat uit liederen en instrumentale muziek uit Klein-Azië, Cappadocië, Anatoliki Rumelia, West Thracië (Evros en Gagauzië), Macedonië, Epirus, en Thessalië, maar ook van de Ionische en de Egeïsche eilanden (o.a. Kreta). Binnen hun eigen streek hebben zij een bijzondere belangstelling voor de muziek van de Vlachen. Al deze verschillende muzieksoorten proberen zij zoveel mogelijk met de "juiste" instrumenten te brengen, dus met de instrumenten die van oudsher in een bepaalde streek gebruikt werden.

Het ensemble bestaat uit:

• Andreas Chatziandreas: klarinet, gaida, zournas
• Sakis Chatziandreas: viool, saxofoon
• Giorgos Stoïlas: accordeon
• Nikos Karamanlis: slagwerk (toumbeleli, defi, daouli, ...)

Zij speelden al op vele dorpsfeesten en festivals in binnen- en buitenland, en nu komen ze voor de eerste keer naar Nederland.

De tweede band die op het feest van Neraida zal spelen, Platamones , is in Nederland ontstaan en is daar ook aktief. Hun bezetting ziet er als volgt uit:

• Pavlos Ziangalos: bouzouki
• Antonis Gialamatzis: gitaar
• Giorgos Gkanas: keyboards

De Kretenzische zangeres en lyra-speelster Georgia Dagaki maakte in november 2013 nogal wat indruk toen ze samen met Filippos Pliatsikas naar Brussel en Amsterdam afzakte om "The other side of Greece" voor te stellen.

We schreven toen een biografie van haar , en daarin vertelden we dat ze bezig was aan een nieuw album, dat "Fovos" zou gaan heten. Op de vraag wanneer het zou verschijnen antwoordde Georgia Dagaki toen ontwijkend: "Als het klaar is".

Het album is nu klaar en dat werd op 18 september 2014 gevierd met een feestje in Piraeus. Een echte cd-voorstelling was dat niet, want het album kwam die dag enkel in Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk op de markt, in Griekenland zelf was het toen nog niet verkrijgbaar. De reden is niet ver te zoeken: het werd door een Duits merk geproduceerd en verdeeld. Daarom kreeg het ook de titel "Phobie" mee, de Duitse vertaling van "Φόβος" (Fovos, Angst) maar dan wel in de overtreffende trap. Net als in het Nederlands wijst een Duitse fobie immers op een irreële angst, die meestal ook ziekelijk is. De Griekse tekst van "Fovos" (geschreven door Pólys Kyriákou ) gaat lang niet zo ver, maar "algemeen gevoel van onbehagen waardoor je onrustig slaapt en nare dromen hebt" is nu eenmaal geen titel om een cd mee uit te geven. Het werd dus "Phobie" en een dromerig kijkende Georgia Dagaki op de cover moet de kandidaat-koper zijn vrees voor de aanschaf doen overwinnen.

Op 18 oktober 2014 ging er dan in Thessaloniki een promo-tour van start, en begin november gaat Dagaki overal in Duitsland de kersverse cd aan het publiek voorstellen. Tussendoor maakt ze een tussenstop in Brussel, waarmee de Art Base dan een primeur heeft als eerste "buiten-Griekenlandse" voorstelling.

Het nieuwe album

Op het album staan dertien tracks. Negen daarvan zijn nieuwe liedjes, twee zijn bewerkingen van bestaande liedjes en eentje is een instrumentaal nummer. De titelsong zelf was al eerder vrijgegeven op het Internet.

Voor veel nummers schreef Georgia Dagaki zelf de muziek en de teksten. Enkele daarvan heeft ze al zes of zeven jaar in de lade liggen, maar ze durfde (of wilde) er niet eerder mee naar buiten komen. Nu is het wel zover.

Toch is niet alles van haar hand. Een dertiental andere tekstschrijvers en componisten droegen een steentje bij. De meesten zijn van dezelfde jonge generatie als Dagaki zelf, maar er zijn ook enkele oude(re) rotten in het vak bij. De namen zijn: Adonis Mitzelos , Stavros Siólas , Adriana Bábali , Odysseas Ioannou, Orestis Dandos, Pólys Kyriákou , Yannis Iliopoulos, Yannis Skoútaris, Stavros Stavrou , Yannis Pliagkos, Ilianna Lykoudi, Ilias Vasilarás en .... Psarantonis .

Het is dan jammer dat de Duitse uitgever het niet nodig vond om deze namen op de buitenkant van de hoes te vermelden, allicht omdat hij er van uitging dat er toch niemand ze kent. Gelukkig staan ze wel binnenin, maar daar ontbreken dan weer de teksten. Er is blijkbaar een andere versie voor de Griekse markt, en die geeft zowel de auteurs als de teksten - als we goed geïnformeerd zijn tenminste.

Het programma van de concerten

Zoals gebruikelijk staat er tijdens deze concerten niet alleen materiaal van de nieuwe cd op het programma. Georgia Dagaki zal ook enkele van haar "sterke" nummers brengen. Eén daarvan wordt ongetwijfeld (een stukje van) de "Erotokritos", overbekend maar wel door Dagaki uitstekend vertolkt. Ook "Το καράβι της φυγής" (To karavi tis figis, Het vluchtschip) zal ongetwijfeld te horen zijn. Dat werd oorspronkelijk voor Manolis Lidakis geschreven door Nikos Zoudiaris, maar de uitvoering van Georgia Dagaki is intussen minstens even bekend en gewaardeerd.

Toch werd blijkbaar niet alleen voor "platgetreden paden" gekozen. Zo zou ook "Ο Άμλετ της σελήνης" (O Amlet tis Selinis, Hamlet van de maan) op het programma staan. Thanos Mikroutsikos schreef deze muziek oorspronkelijk voor Christos Thiveos , maar het liedje (op tekst van Manos Eleftheriou) werd inmiddels geadopteerd door (nog) jongere artiesten als Natasa Bofíliou en Yannis Charoulis - en het publiek zingt telkens enthousiast mee.

Daarnaast zijn er ook ballades van Manos Hadjidakis en - enigszins verrassend misschien - een fragment uit "Αναφορά στον Γκρέκο" (Anafora ston Greko), de laatste roman van Nikos Kazantzakis . Het had zijn autobiografie moeten worden maar door de dood van Kazantzakis is het werk nooit voltooid geraakt. In 1965 verscheen het boek ook in een Engelse vertaling onder de titel "Report to Greco" Voor de muzikale vertolking zorgt Georgia Dagaki in hoogst eigen persoon.

De begeleiders

Tijdens deze concerten zou Georgia Dagaki op gitaar begeleid moeten worden door Dimitris Lappas , die als een fenomenale gitarist en bouzouki-speler te boek staat. Hij is al jarenlang een vaste medewerker van Georgia Dagaki en ze heeft er ook een vast grapje over: "Hij is zo ongelooflijk goed", zegt ze, "dat ik hem elke keer weer moet intomen, anders steelt hij de show en dan heeft er niemand nog oog voor mij".

Dimitris Lappas werd geboren in Melbourne (Australië) in 1973, leerde er bouzouki spelen van zijn vader toen hij vier was, en op zijn zevende deed hij daar gitaarlessen bovenop. In 1984 verhuisde hij naar Griekenland waar hij beroepsmatig ging spelen. Hij was toen al ... elf jaar oud. In 1997 ging hij een tijdje naar Bulgarije en in 2006 verhuisde hij naar Istanbul. Toch kwam hij regelmatig terug naar Griekenland, waar hij samenwerkte met heel wat bekende artiesten, waaronder Eleni Vitali , Vasilis Lekkas , Arleta, Nikos Papazoglou , Eleni Tsaligopoulou en nog een paar anderen. In 2010 verzorgde hij een hele reeks optredens met Lizeta Kalimeri , als duo zang/gitaar. En in november 2011 zat hij als gitarist nog op een aantal grote podia in zijn geboorteland Australië, voor een tournee met Charis Alexiou , samen met Makis Seviloglou en opnieuw Lizeta Kalimeri . In de Lage Landen zal hij vooral bekend zijn als begeleider van Makis Seviloglou . Tijdens diens toernee in mei 2012 speelde hij bouzouki , en in april 2014 gitaar. Tegenwoordig woont hij weer in Griekenland, in Thessaloniki. Alles bij elkaar zou hij aan meer dan 4500 (!) plaatopnames en concerten hebben meegewerkt. Tussendoor begon hij ook nog met een eigen groepje, dat "The Lapin Project" heet.

Vlak vóór het begin van de reeks optredens met Georgia Dagaki zat hij nog in Thessaloniki op de planken van het Nationaal Theater van Noord-Griekenland. Daar speelde hij elektrische en akoestische gitaar, outi en bouzouki in een ... rock opera, "Alexander the Great" . Het stuk ging in première op 23 oktober en er waren vier voorstellingen gepland, tot en met zondag 26 oktober. Die waren echter allemaal in geen tijd uitverkocht en er moesten twee extra voorstellingen ingelast worden, op 31.10 en 1.11.

Op die dagen moest hij echter in Duitsland zijn, met Georgia Dagaki . Hij mag dan al fenomenaal zijn, over de gave van alomtegenwoordigheid beschikt hij bij ons weten toch nog niet, en er moest dus een oplossing gezocht worden.

Die oplossing werd gevonden in de persoon van Manolis Androulidakis (Μανώλης Ανδρουλιδάκης), die de begeleiding van Georgia Dagaki op zich zal nemen. Men had moeilijk iemand kunnen vinden die beter geschikt is om een zwaargewicht als Lappas te vervangen.

Manolis Androulidakis is niet alleen gitarist, hij doceerde ook drie jaar lang gitaar en muziektheorie aan het conservatorium van Thessaloniki. Hij speelt niet alleen gitaar, maar ook fagot en nog wat andere blaasinstrumenten. Hij is niet alleen muzikant, hij is ook nog componist, en dan nog een bijzonder veelzijdig componist ook. Hij schrijft klassieke westerse muziek, zowel voor symfonisch orkest als kamermuziek, en enkele van zijn werken zouden zelfs door buitenlandse orkesten uitgevoerd zijn. Daarnaast componeert hij ook goed-Griekse endechna, en dan niet voor de minsten: hij schreef o.a. voor Manolis Mitsias , Gerasimos Andreatos en Vasilis Lekkas . Ook Maria Dimitriadi (1950-2009) zong werk van hem. Hij beschouwde haar zo'n beetje als zijn tweede moeder, en het laatste liedje dat zij ooit zong was van hem. Het werd pas in 2013 uitgebracht op de cd "Χάλκινα φεγγάρια" (Chalkina fengaria , Koperen manen - bedoeld is het hemellichaam). Alle muziek op die cd is van Androulidakis.

Als gitarist zat hij niet alleen een tijdje in het klassieke orkest van de Griekse staatstelevisie ERT-3, hij speelde ook o.a. voor en met Mikis Theodorakis , Dionysis Savvopoulos , Christos Leontis , Eleni Vitali , Alkistis Protopsalti , Kalliopi Vetta, Afroditi Manou, Melina Aslanidou en vele anderen. Recent gaf hij nog een reeks voorstellingen met de jonge en veelbelovende zangeres Zoi Papadopoulou , die qua inhoud enigszins vergelijkbaar waren met het programma dat hij met Georgia Dagaki zal brengen.

Om het beeld van de man enigszins volledig te maken moet er nog aan toegevoegd worden dat hij niet onverdienstelijk zingt en dat hij ook veel gevraagd wordt voor arrangementen.

Voor het optreden in Berlijn zou er nog een Derde Man in het spel zijn. Die komt dan niet uit het scenario van Graham Greene (dat trouwens in Wenen speelt) maar wel uit Athene. Zijn naam is Antonis Mitzelos , de haast legendarische gitarist van de Termites (en nog veel meer). We hebben hiervan (nog) geen bevestiging kunnen krijgen, en het ziet er trouwens ook niet naar uit dat hij mee naar Brussel komt, maar het toont wel aan dat Georgia Dagaki niet "zomaar een zangeresje" is. Zij en Mitzelos traden al eerder samen op, en zoals gezegd staat er materiaal van hem op haar nieuwe cd "Phobie".

Het "Centre Hellénique et Interculturel de Bruxelles" organiseert zijn "socio-culturele avond".

Op het programma staan de gebruikelijke toespraken en een dansvoorstelling door de dansgroep van de vereniging.

Er kan uiteraard ook zelf gedanst worden, daarvoor zorgt de live-muziek van het bekende duo "Aris & Yiannis" en er zijn ook mezedes te verkrijgen.