De mandoúra is één van de drie soorten fluit die in de Griekse volksmuziek gebruikt worden. De andere twee zijn de flogera en de souravli .
Ze bestaan alle drie in wezen uit een buis met een rij gaatjes erin, maar er zijn belangrijke verschillen in de manier waarop de klank voortgebracht wordt.
Bij de mandoura is bovenaan in de lengte een insnijding gemaakt, meestal van onder naar boven, zodat een tongetje ontstaat. Het deel met het tongetje komt helemaal in de mond en het tongetje trilt als erover geblazen wordt. Deze trilling brengt de klank voort. (In feite is de mandoura daarmee eerder familie van de klarinet dan van de fluit).
Dat maakt dat de mandoúra gemakkelijker te bespelen is dan de flogera of de souravli . Het volstaat dat de speler een constante luchtstroom voortbrengt. Vandaar dat de stap naar de doedelzak niet zo groot is, je neemt gewoon een mandoura en combineert die met een blaasbalg. We vinden de doedelzak dan ook overal in Griekenland onder de naam gaIda , tsambouna of touloum . De beginnende doedelzakspeler leert trouwens eerst spelen op de mandoura.
De mandoura wordt uit riet vervaardigd. Ze is ongeveer 20 tot 30 centimeter lang en heeft 4 of 5 gaten. Af en toe vind je een mandoura met 6 gaten. Soms bestaat ze uit twee stukken: het eigenlijke lichaam met de gaten voor de vingers en een kort mondstuk, dat een kleinere diameter heeft en in het lichaam geschoven wordt. Op die manier moet niet het hele instrument vervangen worden als het kwetsbare mondstuk kapot gaat.
De mandoura komt vooral op Kreta voor. Ook op de eilanden van de Egeïsche Zee vinden we het, maar daar heet het monotsámbouna (terwijl de doedelzak op diezelfde eilanden tsambouna genoemd wordt). Tot aan de Tweede Wereldoorlog maakte men in de buurt van Rethymnon (op Kreta) ook een dubbele mandoura: twee mandoura's met identieke eigenschappen aan elkaar gebonden.
