Het "Michalis & Petros Kouloumis Quartet"' komt naar België en Nederland voor een aantal optredens. Hun eerste stopplaats is Gent, waar ze het eerste deel van een dubbelconcert voor hun rekening nemen, en het tweede deel is voor de Roemeense violist Marcel Râmba en zijn ensemble (waarin ook Nicolas Hauzeur meespeelt). Op de andere plaatsen spelen ze avondvullend.

Het "Michalis & Petros Kouloumis Quartet" bestaat uit:

• Michalis Kouloumis : viool, viola, zang
• Petros Kouloumis : laouto , piano, zang
• Dine Doneff : contrabas, percussie
• Alexandros Papadimitrakis : outi, laouto

De spilfiguur van dit kwartet, de Cypriotische violist Michalis Kouloumis ( Μιχάλης Κουλουμής ), is inmiddels een bekende verschijning op Belgische en Nederlandse podia.

Dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat Michalis Kouloumís een bijzonder veelzijdig violist is, die aan de meest uiteenlopende projecten meewerkt. Zo kwam hij in oktober 2012 naar Brussel als lid van het "Smyrna Quartet", en in april 2014 was hij er weer als onderdeel van het Meltem Trio, dat Griekse en Turkse wereldmuziek bracht.

Michalis Kouloumis stamt uit een oude en grote muzikale familie, en hij groeide op met de klanken van de traditionele Cypriotische muziek. Later studeerde hij (westerse) klassieke viool, maar al gauw ging hij zich meer toeleggen op de traditionele muziek van Griekenland en Turkije. Ook in de klassieke Turkse muziek verdiepte hij zich. Al die mosterd haalde hij in Athene (in het Filippos Nakas conservatorium), maar ook in Istanbul en op Kreta (in het "Labyrinth" van Ross Daly) . Hij volgde les bij gerenommeerde violisten als Kyriakos Gouventas en Yorgos Marinakis . Recent studeerde hij ook nog in Rotterdam, aan het bekende Codarts conservatorium. Tegenwoordig geeft hij daar zelf les, zowel viool als modale improvisatie.

Het is dan eigenlijk geen wonder dat hij zo veelzijdig is, en dat gaat ook niet onopgemerkt voorbij. Hij werkte al samen met een heleboel bekende namen, en dat in de meest uiteenlopende genres. Om de meest bekende te noemen: Eleni Vitali , Chronis Aidonidis , Michalis Chatzigiannis , Dimitris Bassis , Anna Vissi , Christos Tsiamoulis , Katerina Papadopoulou , Sofia Papazoglou , Yiota Veï, Christos Sikkis en Nana Mouskouri . Dat laatste is niet meteen wat u denkt, want hij werkte mee aan de jongste cd van Mouskouri en die keerde daarmee terug naar de traditionele muziek van haar jeugd: de cd bevat allemaal liedjes van de Griekse eilanden (meer hierover in onze biografie van haar).

In april 2014 kwam hij met zijn eerste eigen album. Dat heet "Soil - Πρώτες Ύλες" en dat laatste ("protes yles") betekent "grondstoffen". Alleen al uit de titel valt af te leiden dat Michalis Kouloumis hier de traditionele muziek van "zijn" Cyprus als uitgangspunt neemt, en vervolgens aantoont hoeveel raakvlakken die eigenlijk wel heeft met de muziek van Klein-Azië. Zijn eigen bewerkingen, aangevuld met enkele eigen nieuwe composities, zorgen voor een frisse noot.

Momenteel legt Michalis Kouloumis de laatste hand aan een tweede album, en in principe had dat klaar moeten zijn tegen de tijd dat hij naar België en Nederland komt. Dat is echter niet gelukt.

De titel van dat album zou "Displaced Dreams" gaan worden, en dat verwijst naar "all the people who struggle for freedom and dignity after being displaced from their homelands and their dreams". Kouloumis weet waar hij het over heeft, want zijn familie moest zelf vluchten voor de Turkse inval op Cyprus in 1974 , het begin van een militaire bezetting die nog altijd voortduurt. Hij schreef zelf de muziek voor dit album, maar er werkten in totaal een twintigtal muzikanten aan mee.

Deze Belgische en Nederlandse concerten zouden een voorsmaakje moeten geven van dit album, maar uiteraard staat er ook werk van zijn eerste album op het programma, aangevuld met enkele populaire traditionele Cypriotische nummers. Het geheel wordt op smaak gebracht met veel improvisatie. Dat laatste is niet altijd even vanzelfsprekend, want goed improviseren is eigenlijk een vak apart, maar met muzikanten van dit kaliber staat dat altijd wel garant voor hoogstaande kwaliteit.

Het programma vertoont nogal wat gelijkenissen met dat van een reeks concerten die Michalis Kouloumis in 2012 gaf op Cyprus, onder de titel "Voices and Songs of Cyprus". Daar werkten toen ook de zanger, laouto-speler en broer Petros Kouloumis aan mee, net als de outi-speler Alexandros Papadimitrakis.

Deze Alexandros Papadimitrakis was trouwens al heel vaak te horen in de Lage Landen, in heel veel verschillende ensembles. Dat heeft er misschien mee te maken dat ook hij (onder meer) studeerde aan de muziekhogeschool Codarts in Rotterdam.

Ook Dine Doneff is een oude bekende, al was het maar omdat hij onder de naam Kostas Theodorou de hele wereld en omstreken afreisde - en nog steeds afreist - met Savina Yannatou . Het publiek kent hem dus als een bevlogen percussionist en contrabassist.

En tussen haakjes: Dine Doneff is zijn echte naam. Hij moest die indertijd veranderen in Kostas Theodorou , in het kader van de gedwongen "vergrieksing" die de overheid indertijd aan de Macedonische bevolkingsgroep in Noord-Griekenland wilde opdringen. Het is nog steeds een gevoelige kwestie, vol met nationalistische voetangels en -klemmen, maar dat verhaal is voor een andere keer. Het siert hem alvast dat hij de moed heeft om gewoon weer zichzelf te willen zijn, zonder daar politieke polemieken aan vast te willen knopen.

Hij speelt trouwens ook mee op het nieuwe "Displaced Dreams" album van Michalis Kouloumis, en in zekere zin is ook hij één van die mensen "who struggle for [...] dignity after being displaced from [...] their dreams". Dat zal hem alvast niet beletten om ook op deze concerten te doen wat het publiek van hem gewend is: zichzelf zijn als bevlogen en getalenteerd muzikant - net als de andere leden van dit kwartet, trouwens.

Zoals andere jaren geeft de Cypriotische violist Michalis Kouloumis ook deze keer weer een workshop in het kader van het "Fiddles On The Move" festival.

Uiteraard zal hij het hebben over (het gebruik van de viool in) de Griekse en Cypriotische muziek. Zijn workshops zijn bedoeld voor gevorderde violisten, dus uitdrukkelijk niet voor beginnelingen.

Voor meer informatie over Michalis Kouloumis zelf kunt u beginnen bij ons artikelje hierboven .

Er was eens ... een Italiaanse componist van filmmuziek, een Griekse tekstschrijfster, en een jonge Griekse zanger met een passie voor film en een voorliefde voor goede liedjes met sterke teksten.

Het resultaat is de voorstelling "La vita è bella", met muziek van Nicola Piovani , op tekst gezet door Lina Nikolakopoulou , en gezongen door Thodoris Voutsikakis .

Het stond eigenlijk in de sterren geschreven dat deze drie sterren ooit eens zouden gaan samenwerken, maar dat is een heel verhaal.

Het leven begon alvast mooi voor Thodoris Voutsikakis ( Θοδωρής Βουτσικάκης ), want het was op een warme zomerdag in 1988 dat hij in Thessaloniki ter wereld kwam.

Het leven bleef ook mooi tijdens zijn studies, als je tenminste op de resultaten mag afgaan. En dat zijn een hele reeks diploma's. In de eerste plaats is er zijn rechtendiploma van de Aristotelis Universiteit in Thessaloniki. Met dat papier op zak had hij eigenlijk advocaat kunnen worden. Maar hij heeft nog wat andere diploma's aan de muur hangen, waaronder klassieke zang (behaald aan het "Filippos Nakas Conservatorium" in Thessaloniki) en moderne zang (aan de "Arts Educational Schools London" in - jawel - Londen). Voeg daar een diploma van de (Griekse!) "School of Professional Musical Theatre Performance’’ aan toe, plus een specialisatie in acteertechnieken, en het zal niet verbazen dat Thodoris Voutsikakis zijn eerste professionele stappen zette in de wereld van operette en musical.

Een goed - en recent - voorbeeld daarvan is de musical "Erotokritos", opgevoerd door de "Ethniki Lyriki Skini". Het was gebaseerd op het bekende werk van Vizenzo Kornaros, maar dan speciaal hiervoor op muziek gezet door de Griekse componist Dimitris Maramís . Het werd dé kaskraker van het seizoen 2016-2017, met uitverkochte voorstellingen en lovende kritieken. Mede daarom werd het ook in concertvorm gegoten, dus met meer nadruk op de zang en de muziek, en minder op het acteren en de decors. Die versie werd in heel Griekenland opgevoerd. De hoofdrol, dus het personage van Erotokritos zelf, werd in beide versies gespeeld en gezongen door ... Thodoris Voutsikakis .

Het daverende succes van het stuk weergalmde tot in Brussel, waar hij in maart 2018 de concertversie kwam presenteren. Samen met hem waren ook zijn vrouwelijke tegenspeelsters Eleni Dimopoulou ("Aretousa") en Mela Gerofoti ("Paramana") overgekomen. Het zingende drietal werd begeleid door Eleni Petridou op viool en door de componist Dimitris Maramis himself op piano.

Met deze "Erotokritos" werd Thodoris Voutsikakis ook bij een breder publiek bekend. Toch was hij daarmee niet aan zijn proefstuk toe, noch letterlijk noch figuurlijk. Hij had bijvoorbeeld ook al de hoofdrol gespeeld in "Σιωπή ο Βασιλιάς ακούει" (Siopi, o Vasilias akouï - Stilte, de Koning luistert), een musical voor kinderen van Nikos Kypourgos , en daarnaast heeft hij ook nog een hele reeks andere stukken op zijn actief.

Maar insiders hadden al snel begrepen dat hij met zijn stem - die meestal als "charismatisch" omschreven wordt - nog veel meer kon doen dan "alleen maar" musicals. En eigenlijk wilde hij dat zelf ook wel, want hij zingt gewoon graag. Hij houdt ook van muziek in het algemeen, het maakt niet uit welke, als het maar goede muziek is.

Hiervoor is er misschien geen beter voorbeeld dan zijn eerste eigen plaat, "Αισθηματική ηλικία" (Esthimatiki ilikia, Sentimentele leeftijd), Die verscheen al in 2014, en ook hiervoor schreef Dimitris Maramís de muziek. De teksten waren van Michalis Ganás en drie andere Griekse dichters. Het album werd goed onthaald en Thodoris Voutsikakis mocht het zelfs tot in Luxemburg komen voorstellen. Dimitris Maramis wist dus zeer goed welk muzikaal vlees hij in de kuip had toen hij Voutsikakis enkele jaren later tot zijn "Erotokritos" benoemde.

Maar de eerste "insiders", die ontdekten dat hij zowel een goede stem als heel wat talent had, dat waren natuurlijk zijn eigen ouders. Die waren allebei uitstekende zangers, en zijn grootmoeder schijnt nóg beter geweest te zijn. De kleine Thodoris zong dus al van toen hij vijf was. Op zijn zevende begon hij met pianolessen, en op zijn achtste zong hij de eerste keer voor publiek, weliswaar in een kinderkoor maar dan wel als solist. Hij zong de rol van de ... grootvader.

Het is dan interessant dat de muzikale smaken ook binnen zijn familie grondig verschilden. Grootmoeder luisterde veel naar Yannis Vogiatzís, en bij uitbreiding ook naar andere "lichtere" liederen, met een bijzondere voorkeur voor filmmuziek. Zijn moeder daarentegen was een fervent liefhebster van de "Neo Kyma", de uit Frankrijk overgewaaide stijl die in die tijd opgang maakte. Hun kenmerk was de eenvoud: een gitaar en een stem, meer moest dat niet zijn. En een goede tekst hoorde er eigenlijk ook wel bij. Zijn moeder luisterde er niet alleen naar, ze nam ook regelmatig haar gitaar ter hand en dan speelde en zong ze zelf. En zijn vader hield meer van klassieke muziek. Hij was een groot bewonderaar van Enrico Caruso en Luciano Pavarotti. maar ook de Spaanse operazangeres Montserrat Caballé was één van zijn favorieten.

Dat was dus de muziek waar Thodoris Voutsikakis mee opgroeide. Maar toen hij oud genoeg was om wat zakgeld te krijgen, stapte hij regelrecht naar een platenwinkel om er zijn "eigen" muziek te gaan kopen. Zijn eerste verovering was de plaat "Ανθρώπων έργα" (Anthropon Erga, Mensenwerk - of eigenlijk "Door mensen tot stand gebracht") van Alkistis Protopsalti , met muziek van Stamatis Kraounakis op teksten van Lina Nikolakopoulou . Zoals bekend heeft Protopsalti een indrukwekkende stem, maar het waren toch de teksten die op de jongen het meeste indruk maakten.

Lina Nikolakopoulou was toen al een gevestigde waarde. Ze had in 1981 haar intrede gedaan in de Griekse discografie, en sindsdien had ze teksten geschreven voor de ene gouden en platina plaat na de andere, en die teksten werden gezongen door alle grote namen van de betere Griekse muziek. Thodoris Voutsikakis had dus nooit durven dromen dat hij ooit eens met zo'n monument zou gaan samenwerken.

Toch was dat precies wat er gebeurde, ook al moeten we daarvoor in fast-forward naar 2014, het jaar waarin ook zijn eerste plaat was verschenen. Toen vroeg ze hem om mee te werken aan een concert ter ere van de belangrijke Griekse dichter Yorgos Sarandaris (1908-1941). Die was toonaangevend geweest voor de jaren 1930. Voor dit project speelde Nikolakopoulou niet de rol van tekstschrijfster, ze had "enkel" de artistieke leiding. Het was zij die een aantal gedichten van Sarandaris uitkoos en die op muziek liet zetten door de jonge componiste Dafni Alexandrí , met wie ze al vaker samenwerkte voor haar eigen teksten. Vervolgens koos ze de zangers en zangeressen uit, waaronder Melina Tanagri , Argyro Kaparou , Dimitris Nikoloudis en dus ook Thodoris Voutsikakis .

Hij had tussen haakjes al eerder een telefoontje gekregen van Lina Nikolakopoulou , toen zij bezig was met de voorbereidingen voor een gelijkaardig project, maar dan specifiek om jong zangtalent uit Thessaloniki in de kijker te zetten. Dat project ging uiteindelijk niet door, maar ze hield zijn telefoonnummer toch nog maar even bij de hand, en in april 2014 belde ze hem opnieuw voor haar project rond Sarandaris, dat in mei 2015 in Athene voorgesteld werd.

Hij kreeg later nog regelmatig telefoontjes van haar, met uitnodigingen voor meer kleinschalige (naar haar normen dan toch) projecten rond het thema "tekst en muziek". In 2018 mocht hij ook meewerken aan een "gewoon" (naar haar normen) concert in het prestigieuze " Megaron Mousikis " in Athene. Ook Maria Farantouri werkte daar aan mee, en dat is nu toevallig ook zo'n stem waar Thodoris Voutsikakis een gigantisch respect voor heeft. En het is niet alleen haar stem, maar ook haar vertolking waar hij helemaal weg van is: "Elk woord dat ze zingt", zegt hij, "komt helemaal van binnen".

Hij moest zich dan ook even in de arm knijpen toen die zelfde Maria Farantouri hem enkele maanden later zelf opbelde met de vraag om met haar mee te werken aan een volgend concert van haar, onder de titel "Πάμε σινεμά;" (Pame cinema? - Gaan we naar de bioscoop?). Hij moest zelfs een tweede keer knijpen toen ze hem uitlegde dat het een programma zou gaan worden met bekende liedjes uit de wereld van de filmmuziek. Thodoris Voutsikakis is namelijk een zelfverklaarde "film-junkie". Hij is dol op alles wat daar mee te maken heeft, van documentaires tot serials tot westerns tot ... Zonder film zou hij niet kunnen leven, zegt hij. En zonder muziek heeft het leven al helemaal geen zin, vindt hij ook. En nu kwam er dat voorstel van Farantouri ... Toen hij zeker was dat hij niet droomde, aarzelde hij geen seconde. Ja, hij ging met haar mee naar de cinema.

In juli 2019 stond Thodoris Voutsikakis dan zij aan zij met Maria Farandouri in het immense Herodes Atticus theater. Samen zongen ze liedjes uit soundtracks die een eigen leven zijn gaan leiden, liedjes dus van Manos Hadjidakis , Mikis Theodorakis , Stavros Xarchakos , Eleni Karaïndrou , Simon & Garfunkel, Charlie Chaplin, Nino Rota, Freddie Mercury enzovoorts.

Bij die "enzovoorts" was ook Nicola Piovani, en nu voelt u de aap natuurlijk al uit de mouw komen. Maar zo eenvoudig zit de vork toch niet helemaal aan de steel.

Om eerst even een open deur in te trappen: Nicola Piovani (°1948) is een uiterst productieve Italiaanse componist van filmmuziek, met naar het schijnt zo'n 130 soundtracks op zijn actief - en volgens zijn eigen bio zouden het er zelfs 170 zijn. Daaronder natuurlijk ook de muziek voor de film "La Vita è bella" (van Roberto Benigni), die hem in 1998 een Oscar opleverde. Maar hij heeft nog vele andere liedjes en melodietjes geschreven die wereldwijd een succes werden.

Het spreekt dan vanzelf dat een filmfanaat als Thodoris Voutsikakis de man en zijn werk al heel lang kende en bewonderde. En Lína Nikolakopoúlou vond dat ook. Zij heeft sowieso altijd al heel aandachtig geluisterd naar muziek van buitenlandse componisten, en als de muziek haar aansprak, dan schreef ze daar vaak een tekst bij. Een aantal van haar grote successen vallen in die categorie.

Tijdens de vele samenwerkingen van Lina Nikolakopoulou en Thodoris Voutsikakis kwam Nicola Piovani dan ook regelmatig ter sprake, en zo ontstond het idee om samen een volledig album te maken met muziek van deze componist. De voorzet was gegeven door de producer Nikos Makrakis. Die had al vaker met Nikolakopoulou samengewerkt, en hij kende haar persoonlijkheid en haar manier van werken, maar Voutsikakis was nieuw voor hem. Daarom voelde hij hem uitgebreid aan de tand over zijn visie op de muziek, over wat hij graag deed, over waar hij naartoe wilde, over zijn dromen ... kortom, alles wat een goede, ouderwetse producer moet weten om een goed "product" af te leveren - maar dan wel met respect voor het de mens achter dat "product". Het was deze Makrakis die suggereerde om contact te zoeken met Piovani, en ook Nikolakopoulou zag dat meteen zitten.

En wat bleek? Nicola Piovani was meteen gewonnen voor het idee. Ook dat is allicht geen toeval. Aan het begin van zijn carrière had hij een tijdlang intensief samengewerkt met ... Manos Hadjidakis . Hij had hem leren kennen tijdens een festival in Iraklio (Kreta). waar ook Piovani uitgenodigd was om een concert te komen geven. De avond vóór hem stond de Argentijnse componist Astor Piazzola op het programma. Die werd begeleid door een groot orkest, met strijkers en percussie, onder leiding van Manos Hadjidakis . Nicola Piovani ging naar hun repetities en keek ademloos toe hoe zij dat aanpakten. "Ik zat tegenover de twee grootste artiesten van de eeuw", zegt hij, en dank zij zijn eigen muziekstudies was hij goed geplaatst om dat te beoordelen. Hij besefte ook dat hij nog veel te leren had en ging praten met Manos Hadjidakis . Of die geen leerjongen kon gebruiken? Hadjidakis had een goede neus voor talent en was altijd bereid om iemand op weg te helpen. Waarom dan niet op deze manier?

Het schijnt een win-win samenwerking geweest te zijn, een soort stage eigenlijk. Piovani werkte composities verder uit en maakte arrangementen. Hadjidakis keek dat alles na, verbeterde waar nodig, en zette er zijn naam onder. Op die manier had Hadjidakis meer tijd voor het creatieve werk, terwijl Piovani een hoop praktijkervaring opdeed. En niet alleen dat: hij schijnt er ook een levenslange belangstelling voor Griekse muziek aan overgehouden te hebben. Dan moet hij allicht ook Lina Nikolakopoulou gekend hebben - of toch minstens haar naam en haar reputatie. Wat er ook van zij, hij was aangenaam verrast door deze belangstelling uit Griekse hoek. Ze kregen dus meteen groen licht om zijn liedjes van Griekse teksten te voorzien en daar een plaat mee te maken.

Dan was er nog wel één probleempje. Zelfs een Lina Nikolakopoulou schudt zoiets niet op één twee drie uit haar mouw. Zij bewondert Piovani onder meer omdat hij met amper enkele noten toch een hele wereld kan schetsen. Het moet dan inderdaad niet eenvoudig zijn om die wereld ook in enkele woorden te vatten, en die woorden moeten dan nog passen op de muziek ook.

Daarom gingen ze stapsgewijs te werk. In de zomer van 2018 - dus na zijn succes met de "Erotokritos" en rond dezelfde tijd als zijn concert met Nikolakopoulou in de Megaron Mousikis - ging Thodoris Voutsikakis solo op tournee doorheen heel Griekenland, begeleid door een orkestje van vijf uitgelezen muzikanten. Het programma kreeg de ondertitel mee "Ο Θοδωρής Βουτσικάκης συναντάει τη Λίνα Νικολακοπούλου " ( Thodoris Voutsikakis ontmoet Lina Nikolakopoulou ). Dat was dan figuurlijk bedoeld, want zij stond zelf niet mee op het podium, maar haar liedjes waren er wel. Hij zong allemaal grote succesnummers waarvoor zij de teksten had geschreven. De muziek was van de gebruikelijke grote namen. Uit het rijtje lichten we enkel de - ahem - iets minder beroemde componisten als Yannis Spanos , Evanthia Reboutsika , Nikos Kypourgos , Nikos Antypas, Ara Dinkjian en ... Nicola Piovani.

Dat laatste was alweer geen toeval, en de affiche was trouwens ook duidelijk - voor wie tussen de regels kon lezen tenminste. Zoals gezegd was de ondertitel van het concert dan wel " Thodoris ontmoet Lina ", maar de eigenlijke titel zelf was "Πέτα στα όνειρά σου" (Peta sta onira sou, Spring in je dromen). Alleen ingewijden - dus negen van de tien Griekse muziekliefhebbers - wisten dat dit ook de titel was van een onuitgegeven liedje, met tekst van Nikolakopoulou op muziek van Nicola Piovani. Misschien wist niet iedereen dat Piovani het geschreven had voor de Italiaanse tv-reeks "Il treno per Istanbul", maar (bijna) iedereen had wel vernomen dat Nikolakopoulou en Voutsikakis aan een nieuw album bezig waren, en dus (bijna) heel Griekenland zat vol spanning te wachten op het resultaat. Nicola Piovani en zijn liedjes zijn er vrij bekend, want Voutsikakis is daar beslist niet de enige filmliefhebber. En er waren trouwens al wat liedjes van hem van een Griekse tekst voorzien, waaronder natuurlijk ook "La vita è bella". Dat werd bijvoorbeeld in 2001 gezongen door Kalliopi Veta, en bij haar heette het gewoon "Η ζωή είναι ωραία" (I zoi ine orea, Het leven is mooi). Haar tekst was van Kostas Fasoulás , toch ook niet van de minsten. Hij schreef bijna tweehonderd teksten en ook onder zijn "klanten" vind je de allergrootsten van het betere Griekse lied. Maar Lina Nikolakopoulou is toch wel een categorie apart, en in combinatie met een aanstormend talent als Thodoris Voutsikakis werd er reikhalzend uitgekeken naar het nieuwe album.

Tijdens die concerten werd dan alvast een tipje van de sluier opgelicht.

En tussen haakjes: op deze tournee deed Thodoris Voutsikakis uiteraard ook zijn geboortestad Thessaloniki aan. Daar hij trad hij uitgerekend op in dezelfde zaal waar hij tweeëntwintig jaar tevoren als achtjarige voor het eerst voor publiek had gezongen. En wat bleek? In het publiek van nu zaten niet alleen heel wat luisteraars van toen, maar ook een heleboel mensen die indertijd ook lid waren van dat zelfde kinderkoor en die dus met hem meegezongen hadden ...

Minstens voor enkele van die concerten was Lina Nikolakopoulou toch wel met hem meegereisd. Dat was niet om mee op te treden, maar wel om zelf te zien hoe het zou gaan. Ze zat dan gewoon in de zaal, tussen het andere publiek. Maar op het einde van het concert nodigde hij haar natuurlijk wel uit om even op het podium te komen en de twee laatste liedjes met hem mee te zingen.

Wie er wel mee op het podium stond, maar dan enkel voor het laatste concert van de reeks, in Athene, dat was opnieuw ... Maria Farantouri . Liedjes met tekst van Lina Nikolakopoulou behoren niet tot haar gewone repertoire, maar speciaal voor de gelegenheid zong ze die toch, de meeste voor de eerste keer. Een betere indicatie dat ook zij in deze jongeman gelooft is er nauwelijks denkbaar.

Dat was dus in de zomer van 2018. De tournee kreeg veel aandacht in de pers, en telkens werd er gevraagd naar het nieuwe album. En telkens was het antwoord "we zijn er aan bezig".

In april 2019 werd er alweer een ander tipje van de sluier opgelicht, en wel op een heel ongewone wijze. Een bekende Griekse brouwerij - waarvan we de naam hier niet gaan noemen omdat we er niet voor betaald worden - gebruikte de titelsong van de nog te verschijnen plaat alvast om er een reclamespotje mee te maken. Dat was goed gezien van hun marketing-departement. Ten eerste heette dat liedje immers "Όμορφη Ζωή" (Omorfi Zoï, Mooi Leven), een variant dus op "La vita è bella", en wat kan een brouwerij zich beter wensen als reclameslogan? En ten tweede zat nu echt heel Griekenland vol spanning te wachten op het nieuwe album, zeker na de succesvolle zomertournee van Voutsikakis . Alleen al op YouTube werd hun spotje in geen tijd bijna een miljoen keer bekeken. Als reclamestunt kan het alvast tellen. De bierbrouwers waren hiermee overigens niet aan hun proefstuk toe. Voor hun vorige reclamespotje hadden ze een liedje gebruikt dat gezongen werd door ... Dimitris Mitropanos . Dat werd dan wel bijna drie keer zo vaak bekeken, maar met een Mitropanos als "concurrent" is één derde dan lang niet slecht voor een jonge, aankomende zanger als Thodoris Voutsikakis .

Pas op 24 oktober 2019 was dan eindelijk het "moment suprème" aangebroken. Toen werd het kakelverse album integraal voorgesteld aan het publiek.

Het is tekenend dat die première plaatsvond in het " Megaron Mousikis " en dat het voltallige "Κρατική Ορχήστρα Αθηνών" (Kratiki Orchistra Athinon, Staatsorkest van Athene) voor de uitvoering van de muziek zorgde. Lina Nikolakopoulou was er ook bij, maar deze keer om een woordje toelichting bij het nieuwe album te geven. Dat hoort namelijk ook bij een cd-voorstelling.

Ze benadrukte onder meer dat het, in deze moeilijke tijden nog meer dan anders, enorm belangrijk is dat er nog mensen zijn die je het gevoel kunnen geven dat het leven inderdaad mooi is, of dat het mooi kan zijn als je maar positief ingesteld bent. Eén van die mensen is volgens haar natuurlijk Nicola Piovani met zijn muziek, en een andere is Thodoris Voutsikakis met zijn stem en zijn gevoelige vertolkingen. Ze vergat wel één iemand te vermelden, en dat was zijzelf met haar teksten.

Op het definitieve album staan negen liedjes die in deze vorm allemaal voor het eerst uitgegeven werden. Dat is het duidelijkst bij enkele nummers die oorspronkelijk instrumentaal waren, en die nu voor het eerst van een gezongen tekst voorzien werden. Maar ook voor de liedjes, die in de bijbehorende film door een acteur of actrice gezongen werden, heeft Lina Nikolakopoulou niet gewoon voor een slaafse vertaling gezorgd. Ze luisterde gewoon naar de muziek en keek naar de film, en ze bracht dan onder woorden wat dat bij haar teweeg bracht.

Je zou dan denken dat het voor Thodoris Voutsikakis niet bepaald eenvoudig moet zijn om liedjes uit die laatste categorie te zingen. Het is immers niet denkbeeldig dat "zijn" vertolking zal vergeleken worden met de oorspronkelijke - en die is dan meestal van een beroemde acteur of actrice. Maar als je hem dat vraagt, dan haalt hij de schouders op. "Dat heb je altijd", zegt hij, en hij kan het weten, want als hij Nikolakopoulou zingt, dan hebben de grootste Griekse zangers en zangeressen hem dat voorgedaan. Daar trekt hij zich gewoon niks van aan. "Een vertolking moet van binnenuit komen", zegt hij, dus hij zingt de liedjes gewoon zoals hij zelf ze aanvoelt. En dat voelt het publiek op zijn beurt dan weer aan, hetgeen allicht verklaart waarom hij als "rising star" beschouwd wordt. "Zingen kan bijna iedereen, vertolken is slechts weinigen gegeven", schreef een commentator ooit over hem.

De titel van het nieuwe album was uiteindelijk "Όμορφη Ζωή" (Omorfi Zoï, Mooi Leven) geworden. Toch werd het concert zelf aangekondigd met de letterlijke vertaling van de titelsong, dus "Η ζωή είναι ωραία" (I zoï ine orea, Het leven is mooi). Het programma bestond immers niet alleen uit al de liedjes van het album zelf, maar dat werd aangevuld met andere liedjes uit het rijkgevulde repertoire van Nikolakopoulou .

Ook in Brussel wordt het concert aangekondigd als "La vie est belle" , en ook hier is de ondertitel " Thodoris Voutsikakis rencontre Lina Nikolakopoulou ". Dat is dus een soort kruising tussen de cd-voorstelling in Athene in oktober 2019 enerzijds, en de solo-tournee van Voutsikakis in de zomer van 2018 anderzijds.

Toen we dit concert aankondigden (27.10.2019) was het niet duidelijk wat de precieze inhoud van het programma in Brussel zal worden, maar we gingen er wel van uit dat Nikolakopoulou zelf niet zal meekomen. De liedjes, waarvoor zij de teksten schreef, uiteraard wel, en daar zullen alleszins een heleboel composities van Nicola Piovani bij zijn.

Toen de ticketverkoop dan in januari op gang kwam, was ook uit de bijbehorende publiciteit niet met zekerheid op te maken of zij er nu wel of niet zal bij zijn. Het lijkt dan het verstandigst om er toch maar van uit te gaan dat zij niet mee naar Brussel komt. (Maar zie ook de "aanvulling" onderaan dit artikel.)

Het staat al wel vast dat het "Ελληνική Χορωδία Βρυξελλών" (Elliniki Chorodia Vryksellon, Grieks Koor van Brussel) aan de voorstelling zal meewerken. Dat is niet bepaald een verrassing. Vermits we met Piovani toch al in "cinematografische sferen" zitten, kunnen we dit koor in zekere zin vergelijken met Alfred Hitchcock. Die speelde zelf ook altijd een rolletje in zijn eigen films. Welnu, sinds het Grieks Koor van Brussel in 2013 opgericht werd, speelt het ook altijd een rolletje in zowat elke groot evenement rond Griekse muziek in de Belgische hoofdstad. Hitchcock wandelde meestal gewoon even door het beeld, terwijl het Koor daar een ietsje langer blijft staan. Maar toch houden ze het discreet, het is zeker niet hun bedoeling om de voorstelling naar zich toe te trekken. Doorgaans brengen ze een soort klein voorprogramma: ze zingen twee of drie liedjes in het begin, eventueel gevolgd door een liedje in samenzang met de ster van dienst, en dan zijn ze weer weg. Dat deden ze bijvoorbeeld bij het optreden van Alexandra Gravas in mei 2019 en tijdens de recentste aflevering van de "12 uren voor Griekenland" in november 2019 - om alleen maar de meest recente voorbeelden te noemen. Het voordeel voor de koorleden is dat ze dan telkens iets nieuws hebben om naartoe te werken, en het voordeel voor het publiek is dat het op die manier kan kennismaken met een aspect van de Griekse gemeenschap in Brussel dat zonder dit koor onderbelicht zou zijn gebleven, namelijk het plaatselijke zangtalent.

Er zal allicht nog wel meer Brussels-Grieks zangtalent in de zaal zelf zitten. De oudere liedjes van Lina Nikolakopoulou zijn overbekend en zullen ongetwijfeld door velen meegezongen worden. En ook een aantal van de nieuwe teksten zullen daar al bekend zijn, dank zij al de media-aandacht voor dit tweede album van Thodoris Voutsikakis . Zo'n zingende zaal is altijd goed voor een uitstekende sfeer, en dat is mooi meegenomen voor de anderen die zelf niet goed genoeg kunnen zingen of te weinig Grieks kennen om actief mee te doen.

En voor beide categoriën is er nog altijd Thodoris Voutsikakis zelf, die overal geprezen wordt als de "coming man" , onder meer vanwege zijn charismatische, warme stem en zijn uitstekende, expressieve vertolkingen.

Hij wordt begeleid door de volgende vier muzikanten:

• Stathis Anninos (Στάθης Άννινος) : piano, keyboards
• Ilias Mandikós (Ηλίας Μαντικός) : kanonaki
• Yannis Papayannoulis (Γιάννης Παπαγιαννούλης) : slagwerk
• Yorgos Ventouris (Γιώργος Βεντούρης) : contrabas

Aanvulling: op 24 februari vernamen we dat Lina Nikolakopoulou , samen met Thodoris Voutsikakis , daags voor het concert, wat uitleg zou komen geven over het project, en dat in de boekhandel "Periple", Froissartstraat 115 in 1040 Brussel, vanaf 18u30.

Naar het schijnt zou Mark Twain ooit aan een reporter gezegd hebben "Rumours of my death have been greatly exaggerated", als reactie op zijn overlijdensbericht dat die reporter in zijn krant had afgedrukt.

Die gevleugelde uitspraak is al evenzeer van toepassing op het "Serenade Ensemble".

Niet dat er ooit iemand over dit ensemble zou gezegd hebben dat ze uit elkaar zouden zijn gegaan, maar in werkelijkheid zou het verhaal over dat overlijdensbericht van Twain zelf ook "fake news" geweest zijn (lang voor dat begrip uitgevonden was, trouwens, want Twain zou het gezegd hebben in 1897 of zo). Er zou gewoon over hem geschreven zijn dat hij ernstig ziek was geweest, en dat schijnt ook zo geweest te zijn.

De vergelijking met het "Serenade Ensemble" gaat dan misschien toch wel een beetje op, want zoals bekend werd het opgericht door een aantal Griekse en Turkse muziekstudenten die naar Rotterdam waren gekomen om aan de bekende CODARTS universiteit verder te studeren.

Welnu, minstens enkelen van hen zijn inmiddels afgestudeerd en een aantal daarvan zou naar huis teruggekeerd zijn. Dan is de vraag natuurlijk wie er nog overblijft van het oorspronkelijke ensemble.

Dat schreven wij al in oktober 2019 , en naar aanleiding van hun optreden in december 2019 in de Matrix in Rotterdam suggereerde men daar zelfs dat het misschien hun laatste optreden zou zijn, omdat ook de ney -speelster Adrianna Petala met haar diploma op zak weer terug was gegaan naar Griekenland.

Dat is best mogelijk, maar het was alleszins niet hun laatste optreden, want nu zijn ze er weer .

Daar spelen ze in de volgende bezetting:

• Duygu Alkan : zang
• Vanessa Kourtesi : zang
• Dimitra Metzaki : outi , zang
• Nick Avgoustidis : laouto , , zang

Voor de gelegenheid krijgen ze nog versterking van Burak Savas (viool en zang). Hij zal ook mee de workshop verzorgen die in Brussel aan het concert voorafgaat (zie onder).

Adrianna Petala (ney, zang) was wel aangekondigd voor Brussel maar ze was er inderdaad niet bij. Ze zit tegenwoordig in Thessaloniki en ook in Rotterdam spelen ze met vijf.

De Griekse zangeres Natassa Bofíliou wordt, samen met haar vriendinnen (en vrienden) Eleonora Zouganeli , Matoula Zamani , Panos Mouzourakis en Yannis Charoulis , geapprecieerd als "waardige opvolgers" van de goede laïka -zangers en -zangeressen uit pakweg de jaren 1960-1970. Dat is niet niks, want die periode wordt beschouwd als een hoogtepunt in dat genre.

Uiteraard brengt de "generatie van de jaren '80" (zoals het selecte groepje ook wel genoemd wordt) niet meer de "muziek van toen". De wereld van toen is niet meer dezelfde wereld als die van vandaag, en dus zijn - net als zijzelf - ook hun liedjes "met hun tijd meegegaan". Toch ben je bij hen aan het verkeerde adres voor een portie "disco-dreunen" (een tendens die in het Grieks overigens heel treffend "doukou-doukou" genoemd wordt).

Ook hun teksten worden aangeleverd door schrijvers die (nog) gevoel hebben met de Griekse taal, en voor wie "poëzie" niet (noodzakelijk) hetzelfde is als "rijmelarij".

Het is dus één van de representanten van deze generatie die nu ook het Griekse buitenland gaat verkennen, en die daarbij ook Nederland en Duitsland aandoet. Ze is niet de eerste, en hopelijk ook niet de laatste, want de kwaliteit van de (goede) hedendaagse Griekse muziek is eigenlijk veel te weinig bekend.

Natassa Bofíliou ( Νατάσσα Μποφίλιου ) werd in 1983 geboren in Athene. Haar studies rechten combineerde ze met muziekstudies, en het zijn deze laatste die uiteindelijk het pleit wonnen. We zouden nu haar muziekdiploma's kunnen opsommen (notenleer, klassieke piano, moderne zang, jazz-piano, ...) maar we kunnen evengoed zeggen dat ze haar vak wel degelijk kent.

Dat blijkt trouwens ook gewoon uit het feit dat ze inmiddels al negen (9) eigen albums op haar naam heeft staan, plus een twintigtal andere platen waar ze op meezingt.

In die laatste categorie mag misschien wel de plaat vermeld worden met de laureaten van de wedstrijd "Mikri Arktos" (Kleine Beer) in 2004. Daar leest u desgewenst meer over in onze biografie van Eleonora Zouganeli , want zij was toen ook in de prijzen gevallen. Het was voor allebei zowat het begin van hun carrière.

Die carrière werd voor Natassa Bofíliou mee uitgezet door de tekstschrijver Gerasimos Evangelatos ( Γεράσιμος Ευαγγελάτος ). Hij is even oud als zij (1983) en een stadsgenoot (Athene), maar ook hij debuteerde in 2004 met dezelfde plaat als zij, en het was met één van zijn liedjes dat ze samen "in de prijzen vielen". Sindsdien is hij zowat haar vaste leverancier van teksten geworden. Hij "levert" ook aan anderen, en omgekeerd zingt zij niet alleen teksten van hem, maar toch loopt hun samenwerking als een rode draad doorheen hun respectievelijke carrières.

Een andere rode draad wordt gesponnen door de componist en pianist Themis Karamouratidis ( Θέμης Καραμουρατίδης ). Hij is net iets ouder dan zij (°1981) maar ook zijn carrière begon met de "Kleine Beer" plaat van 2004. Dat album heeft duidelijk heel wat gevolgen gehad, want sindsdien zijn Themis Karamouratidis , Gerasimos Evangelatos en Natassa Bofíliou altijd nauw blijven samenwerken.

Ook haar programma "Monologue", waarmee ze naar Europa komt, bevat heel veel werk van deze twee heren. Themis Karamouratidis zou trouwens zelf mee op reis gaan, als pianist, zoals hij dat ook doet voor veel van haar optredens in Griekenland zelf.

De bezetting van haar "Europese" concerten zou er dan als volgt gaan uitzien:

• Natassa Bofíliou : zang
• Themis Karamouratidis : piano
• Aris Zervas : cello
• Yorgos Bouldis: contrabas
• Labis Kountourógiannis : gitaar
• Stefanos Sakellariou : drums

Aan de hand van de instrumenten kunt u wel ongeveer afleiden wat u van deze concerten mag verwachten. Het wordt alleszins een staalkaart van het repertoire waarmee zij in Griekenland succes heeft - uiteraard, want uiteindelijk komt zij hier zichzelf voorstellen.

Een aantal Brusselse muzikanten, die zich toeleggen op de rembetika, komen regelmatig samen in de Art Base voor een gezellige jamsessie, waarbij de "Kosmokrators" meestal het voortouw nemen.

Dat "Rebetiko Café" is inmiddels een vaste waarde geworden in het Brusselse muzieklandschap.

Normaliter is de inkom dan gratis.

Dat blijft ook zo, maar in januari 2018 beslisten ze wel om er een benefietavond van te maken. Er staat dus een collectebus aan de ingang, en er wordt gevraagd om daar een geldelijke bijdrage naar keuze in te deponeren.

Die (nieuwe) traditie wordt nu voortgezet. Deze keer gaat de opbrengst echter niet naar Griekenland, maar wel naar een vereniging die zich inzet voor kinderen in Klang Leu, in het zuiden van Cambodja.

In de aanloop van het avondconcert van het "Serenade Ensemble" (zie hoger op deze pagina) verzorgt één van hun lead-zangeressen, Duygu Alkan, een workshop over de makams.

Zoals bekend vormen die de hoeksteen van de oosterse muziektheorie, maar ze spelen ook een zeer belangrijke rol in de Griekse traditionele dorpsmuziek, in de rembetika en nog veel meer.

Tijdens deze workshop wordt zowel ingegaan op de theorie als op de praktijk. Bovendien wordt het systeem eerst nog kort in zijn juiste historische en sociale context geplaatst, en daarbij wordt zelfs teruggegaan tot het ontstaan van de Ottomaanse klassieke muziek in de zestiende eeuw.

Er wordt ook veel aandacht besteed aan improvisatie, want die is enorm belangrijk in deze muziek - en het is misschien nog moeilijker om het goed te doen dan in andere muziekvormen.

De stem speelt een centrale rol in dit muzieksysteem, en er wordt dus uitgebreid ingegaan op zang- en ademhalingstechnieken.

Dat is ook voor instrumentalisten van belang, niet alleen omdat ze de zanger(es) moeten kunnen volgen en begeleiden, maar ook omdat we hier te maken hebben met een traditie die eeuwenlang mondeling doorgegeven werd. Dat betekent dat een meester-muzikant in staat moest (en moet) zijn om zijn leerling voor te zingen wat hij of zij moet spelen.

Dat zal dus ook in deze workshop gebeuren, en de leerlingen zijn alvast in goede handen. Duygu Alkan is gespecialiseerd in deze vorm van oosterse zang, en ze beschikt ook over de nodige westerse diploma's om dat aan te tonen. Ze studeerde oosterse stemtechnieken aan de Ege Universiteit van Izmir (Turkije) en later aan de CODARTS Hogeschool in Rotterdam. Ze is zowel bachelor als master op dat terrein. Voor haar doctoraat onderzoekt ze onder meer de ornamentatie die zo belangrijk is in de Ottomaanse klassieke muziek - en dus ook in de Griekse muziek van het begin van de vorige eeuw en later.

Dat zij de theorie ook prima in de praktijk kan brengen, dat zal iedereen kunnen beamen die ooit een concert van het "Serenade Ensemble" heeft meegemaakt.

Voor het concert van 's avonds wordt dit ensemble versterkt door violist en zanger Burak Savas, en hij zal Duygu Alkan ook begeleiden tijdens de workshop.

Deze workshop is geschikt voor alle niveau's, ook voor beginnelingen. De voertaal is Engels (en Turks).

De Antwerps-Kretenzische zussen Elina en Maria Markatatou komen met een vervolg op hun project "The Four traditions of Mandolin Music in Greece" .

Deze aflevering was bedoeld om fondsen te werven voor hun doctoraatsonderzoek over dit onderwerp. Maar toen was er ineens Covid-19 en het concert werd uitgesteld naar oktober 2020 . Wij hebben ons tekstje dus ook naar die maandpagina overgebracht.

Het "Vidos Duo" bestaat uit:

• Periklis Papapetropoulos : lafta , zang
• Taxiarchis Georgoulis : outi

Hun gewone programma bestaat vooral uit muziek van het oostelijke Middellandse-Zeegebied, aangevuld met eigen composities van Periklis Papapetropoulos zelf.

Het is echter niet uitgesloten dat ze er speciaal voor De Centrale een flinke portie Kretenzisch doorheen zullen doen. Dat repertoire is daar erg populair en deze twee muzikanten weten dat ook, want ze waren er allebei al eerder.

Taxiarchis Georgoulis (Ταξιάρχης Γεωργούλης) nam er in november 2016 deel aan het "Istanbul Expres Festival", toen met focus op Griekenland. Hij speelde er samen met o.a. Ross Daly en Kelly Thoma.

Hij werd in 1993 geboren in Kalamata, in het zuiden van de Peloponnesos. Op zijn achtste begon hij met bouzouki , maar dan schakelde hij over naar meer traditionele instrumenten. Eerst leerde hij laouto spelen, maar sinds 2009 is de outi zijn favoriet. Hij onderbouwde dat met studies Byzantijnse muziek en hij volgde ook een hele reeks seminaries in het Labyrinth van Ross Daly . Enkele van zijn leraars zijn bekende namen, zoals Evgenios Voulgaris , Sokratis Sinopoulos , Charis Lambrakis en natuurlijk Ross Daly zelf. Ook Periklis Papapetropoulos gaf hem les. Sinds 2018 geeft Georgoulis zelf les in het Labyrinth . Bij hem kan je Turkse outi leren. Hij woonde twee jaar lang op Kreta.

Ook Periklís Papapetrópoulos ( Περικλής Παπαπετρόπουλος ) is geen onbekende op de Gentse podia. Hij zat daar bijvoorbeeld in februari 2018 samen met Kyriakos Gouventas tijdens het "Fiddlers on the move" project, en in september 2006 was hij er samen met Sokratis Sinopoulos ,

Zijn favoriete instrument is de lafta of politiko laouto en daarop wordt hij bij de absolute top gerekend. Over hem schreven we een korte biografie en daaruit onthouden we in dit kader vooral dat hij geboren en getogen is op Kreta.

De Griekse rocker Michalis Kaképis (Μιχάλης Κακέπης) gaat nu al meer dan een kwart eeuw lang onverstoorbaar zijn eigen weg. Hij doet gewoon wat hij graag doet, en dat is gitaar spelen en zingen. Het heeft hem een trouw publiek opgeleverd.

Hij werd geboren op Kreta in 1967 en hij begon al op zijn vijftiende met muziek. Sinds 1988 is hij professioneel muzikant en vanaf 1990 had hij een hele tijd lang een vast programma in een "boîte" in de Plaka in Athene.

In 1995 mocht hij drie nummers zingen op een album van Nikos Veropoulos, de eerste en enige "Griekse Indiaan" (hij leefde meer dan twintig jaar lang in de Verenigde Staten tussen de Cherokees en werd zelfs erelid van de stam).

Een jaar later, in 1996, kwam Michalis Kaképis met zijn eerste eigen album. Rond die tijd werkte hij ook mee aan een reeks optredens in de befaamde club "Stavros tou Notou", samen met een hele reeks andere jonge zangers en zangeressen. Daar werden twee live cd's mee gemaakt, maar het zette hem tegelijk ook op de muzikale kaart van het Griekse rock-landschap.

Sindsdien volgden er nog meer albums en live optredens, meestal samen met andere rockers. Dat moet dan wel in zijn Griekse context gezien worden, want Griekse rock is nu eenmaal geen Angelsaksische rock. Zijn "grote voorbeelden" zijn trouwens collega's als de gebroeders Katsimichas, Akis Panou , Dionysis Savvopoulos , de Xylina Spathia, de Trypes, Yannis Angelakas , Vasilis Papakonstantinou enzovoorts.

Dat zijn dan wel geen "voorbeelden" in de zin dat hij ze zou willen navolgen, maar het zijn wel allemaal mensen die hij bewondert en waardeert om wat ze doen. Zelf doet hij - zoals gezegd - gewoon zijn eigen ding.

En daar komt hij nu mee naar Nederland. Hij zou er wel een meer gevarieerd programma brengen dan wat zijn Griekse publiek van hem gewend is. Dat valt tenminste af te leiden uit de manier waarop hij aangekondigd wordt, maar dat kan evengoed te maken hebben met het feit dat men hier bij "rock" iets anders verwacht dan in Griekenland, en dat er nu gezocht wordt naar aanknopingspunten om hem wat beter te duiden.

De Griekse componist en outi -speler Thomas Meleteas komt samen met twee vrienden naar de Lage Landen voor iets wat zij een "mini-tour" noemen.

De bezetting daarvan ziet er als volgt uit:

• Thomas Meleteas : outi , zang
• Pantelis Pilavios : elektrische gitaar
• Giorgos Kravvaritis : synthesizer

De twee laatsten vormen met elkaar het duo "TUSK". Centraal op het programma van deze concerten staat de muziek van het meest recente solo-album van Thomas Meleteas. Dat heet "Shapeshifting Wizards". Maar ze zullen ook materiaal brengen van eerdere albums.

De inspiratie voor de muziek is min of meer afkomstig uit het sjamanisme en uit de Midden-Amerikaanse folklore, meer bepaald het geloof dat mensen in dieren kunnen veranderen. Voor de muziek zelf wordt dan weer geput uit de muzikale tradities van Griekenland, Turkije en Armenië, maar dan met een modern tintje.

Daarmee hebben we dan alle ingrediënten van de titel van deze concerten, plus alle stukjes van de puzzel. Die stukjes moeten nu alleen nog even in elkaar gepast worden. Dat is ook wel nodig, want sommige mensen denken nu misschien aan iets in de richting van muzikanten met boeddhistisch aandoende priestergewaden die Azteekse liedjes kwelen op het ritme van een pentozalis. Met dat beeld zit je uiteraard totaal verkeerd (om veel verschillende redenen trouwens). Maar wat is het dan wel?

Om bij het begin te beginnen: Thomas Meleteas (Θωμάς Μελετέας) werd in 1993 geboren in Athene. Zijn eerste levensjaren werden begeleid door de muziek van zijn ouders, en dat was uiteraard de muziek uit hun eigen jeugdjaren. Enerzijds dus "klassiekers" als Pink Floyd, Genesis, Jethro Tull, Yes en andere, maar anderzijds ook Mikis Theodorakis en Manos Hadjidakis . Zijn ouders waren allebei ook actieve muziekliefhebbers. Vader speelde gitaar en bouzouki , en moeder zong. Het hele huis was dan in vreugde, zoals dat heet, en er weerklonk in elk geval zowat permanent muziek. Die muziek is hem altijd bijgebleven.

Als adolescent raakte Thomas Meleteas dan geboeid door de muziek van zijn eigen generatie. Eerst waren dat dingen als heavy metal, punk en post-punk. Tegen het einde van zijn schooltijd ontdekte hij de rembetika en het romantische onderwereldsfeertje dat daar toen omheen hing. Wat hem daar vooral in aantrok was de vrijheid om te doen wat je wilde - in muzikaal opzicht alvast. Je pakte gewoon een bouzouki en je speelde wat er in je hoofd opkwam.

Hij luisterde niet alleen naar al die soorten muziek, van punk tot rembetika , hij speelde het ook allemaal zelf. En hij wilde er steeds meer over weten. Zo begon hij te luisteren naar de laïka , de populaire stadsmuziek die als de "verwesterde" opvolger van de rembetika kan beschouwd worden.

Maar van de "rauwe" rembetika van Piraeus was het voor een leergierige muzikant maar een kleine stap in de andere richting, dus naar de meer oosters-klinkende Smyrna-stijl, en vandaar naar de muziek van Klein-Azië in het algemeen. Van daaruit kan je dan weer zonder moeite terug het water oversteken naar de traditionele muziek van het Griekse vasteland, waar ook veel oosterse invloeden te vinden zijn, en onderweg passeer je dan natuurlijk ook nog langs de traditionele muziek van de Griekse eilanden voor de kust van Klein-Azië bijvoorbeeld. En dat is lang niet alles, want als je nog wat verder rondkijkt, dan verzeil je meteen ook in de muziek van het hele Oostelijke Middellandse-Zeegebied, en dan zit je meteen met je twee voeten in de modale muziektheorie waarop de Oosterse muziek is gebaseerd.

In die muziek speelt improvisatie een belangrijke rol, en dat koppelde Meleteas dan weer terug naar de hedendaagse westerse muziek. Het intrigeerde hem bijvoorbeeld dat improvisatie ook in de jazz een cruciale plaats inneemt.

Een laatste stukje van dit deel van de puzzel werd gelegd in 2016. Toen leerde Thomas Meleteas namelijk outi spelen. Dat was misschien wel voorspelbaar, vermits hij zich in de oosterse muziek was gaan verdiepen. Als je daar actief wat wil mee gaan doen, dan is de outi inderdaad een logische stap voor iemand die toch al gitaar en bouzouki speelt. Bovendien wordt dit snaarinstrument gebruikt in een heel groot geografisch gebied, vanaf Griekenland tot ver in het Oosten. Daar vind je dus ook heel wat verschillende culturen, en elk van die culturen afzonderlijk is het product van een eeuwenlange evolutie, waarin je je tot in het oneindige kan verdiepen.

Hij verdiepte zich trouwens ook in de fysica, want dat was in feite wat hij studeerde aan de universiteit in Athene. Maar met zijn diploma op zak ging hij zich toch steeds meer toeleggen op de muziek.

Hij begon ook zelf te componeren. En alweer is dat eigenlijk gewoon een kwestie van "oorzaak" en "gevolg", of van "actie" en "reactie". Zoals vele gedreven muzikanten oefent hij elke dag op zijn outi , om zijn speeltechniek te verbeteren. Veel van zijn collega's spelen dan bestaande liedjes, maar hij legt zich vooral toe op improvisatie. Daar besteedt hij elke dag minstens een uurtje aan. Net als de rembetes van indertijd neemt hij zijn outi en "hij speelt wat er in zijn hoofd opkomt". Dat is tenslotte de essentie van improvisatie. En in zijn hoofd zit uiteraard ook zijn hele "muzikale persoonlijkheid" vervat, dus niet één bepaalde stijl, maar elementen van allerlei dingen waar hij mee in aanraking kwam, van Pink Floyd tot paradosiaka, van experimentele rock tot conservatieve dorpsmuziek.

Af en toe komt hij "iets" tegen dat bij hem bepaalde indrukken en gevoelens losmaakt. Dat kan een stukje muziek zijn dat hij gehoord heeft, of een gebeurtenis in zijn leven, of iets in het nieuws, of ook gewoon een boek dat hij gelezen heeft en dat hem intrigeert. Zelf noemt hij dat zijn "input". Die "input" verwerkt hij in zijn volgende improvisatie-sessie.

Vaak borrelt er dan iets op waarvan hij denkt "hé, daar zit wat in": een motief, een melodietje of enkele noten. Dat gevoel van "hé, dit is wat" is de trigger om daarop verder te borduren. Met die inspiratie, samen met veel transpiratie en ook nog wat geluk groeit er zo een nieuwe compositie, waarin die "input" verwerkt zit.

Tegen het einde van 2018 had hij voldoende van die "Aha Erlebnissen" bij elkaar gecomponeerd om er een album mee te vullen. Het werd "Nestinari" gedoopt, naar de titelsong. Die is geïnspireerd door het bekende Thracische "vuurlopers-ritueel". Mensen dansen urenlang op trance-verwekkende muziek en wandelen dan blootsvoets over gloeiende kolen zonder hun voetzolen te verbranden. Het ritueel komt zowel in Zuid-Bulgarije voor, onder de naam "Nestinarstvo" (Нестинарство), als in Noord-Griekenland, waar het Αναστενάρια (Anastenaria) heet. Logisch, want ooit was dit hele gebied gewoon Thracië, vele eeuwen lang. De landsgrens werd er pas aan het begin van de vorige eeuw doorheen getrokken.

Het is niet helemaal duidelijk hoe het ritueel ontstond. Lees: de meningen zijn verdeeld. Volgens één overlevering dateert het uit de Middeleeuwen, toen er in dat gebied een kerk in lichterlaaie stond. Het hulpgeroep van de heiligen, wiens ikonen binnen in de kerk hingen, was tot buiten te horen. Enkele gelovigen trotseerden de vlammen om hen in veiligheid te brengen, en als bij wonder - uiteraard - brandden zij zich niet. Maar de meeste onderzoekers denken toch dat het ritueel veel en veel ouder is, en dat het teruggaat op de heidense god Dionysios, die zijn heimat in Thracië had. Hij was ook de god van de wijn, en zijn cultus omvatte nogal wat rituelen die met trance te maken hadden - en die dus nog altijd tot de verbeelding spreken.

Ook Thomas Meleteas had uiteraard over dat vuurlopers-ritueel gehoord en gelezen, en dat was de "input" voor een reeks composities. Hij vond het "zeer inspirerend". Dat kwam niet alleen door het oude ritueel op zich, maar je kan dat ook wat abstracter doortrekken naar het innerlijke vuur en de creatiedrang van de kunstenaar die zwoegt en worstelt, en die op hete kolen zit om zijn gevoelens uit de brand te slepen.

De deelnemers aan het ritueel heten "Nestinari" in het Bulgaars, en Meleteas vond dat een mooi woord om er zijn compositie naar te noemen. Behalve de titels komen er op het hele album verder geen woorden voor, het zijn allemaal instrumentale nummers.

Het album was eigenlijk al klaar in december 2018, maar het verscheen toch pas in de lente van 2019 bij het (toen) één jaar oude label "Polyscope" .

Daarmee hebben we alweer een nieuw stukje van de puzzel te pakken, want dit label werd in april 2018 opgericht door twee vrienden, Pantelis Pilavios en Giorgos Kravvaritis - en inderdaad, dat zijn dezelfden die nu mee met Thomas Meleteas op tournee gaan.

Pantelis Pilavios had al vijf of zes jaar lang rondgelopen met het idee om zo'n platenlabel op te richten. Zijn hele leven lang was hij al met muziek bezig geweest, met alle mogelijke soorten en genres, en - zoals één commentator het uitdrukte - hij doet met die muziek zo ongeveer alles wat je met muziek kan doen: hij luistert er naar, hij analyseert en bestudeert ze, hij speelt ze, hij is producer enzovoorts.

Samen met zijn goede vriend en gelijkgestemde ziel Giorgos Kravvaritis werd de knoop dan uiteindelijk doorgehakt. "Polyscope" zou wel geen gewoon label gaan worden, maar een "DIY label". DIY staat natuurlijk voor "do it yourself", en dat had in de eerste plaats betrekking op de opnames. Vroeger was daar een peperdure studio voor nodig, maar tegenwoordig kan je als muzikant met betaalbare apparatuur toch hele goede opnames maken van je eigen muziek. Daarmee konden ze dan naar Polyscope stappen en die zouden verder overnemen.

Maar aan dit specifieke "doe het zelf" concept zat nog een ander aspect vast. Je gaat naar een klassieke DHZ-zaak om het materiaal en gereedschap te halen dat je nodig hebt om een bepaalde klus te klaren. Maar om muziek te maken heb je muzikanten nodig. Polyscope moest dan ook een soort virtuele marktplaats worden waar muzikanten elkaar konden zoeken en vinden. Via het Internet is dat heel gemakkelijk, en ook Polyscope zelf heeft trouwens geen klassiek hoofdkwartier met kantoren en zo. Dat zou sowieso overkill zijn, want Polyscope bestaat maar uit twee personen, en dat zijn Giorgos and Pantelis zelf.

In het begin woonde Giorgos Kravvaritis in Leeds (UK), maar later verhuisde hij naar Nederland, waar hij actief is als freelance mixing en mastering sound engineer. Pantelis Pilavios woonde eerst ook ergens in Engeland, verhuisde dan voor een tijdje terug naar Athene, en sinds december 2019 woont ook hij nu in Nederland.

Ze maken ook samen muziek, en dat is dan het "duo TUSK" dat Thomas Meleteas op deze tournee zal vergezellen. Tussen haakjes: ze noemen het een "experimenteel duo", maar dat is gewoon omdat ze geen dingen spelen die al duizend keer gespeeld zijn, en dat dan nog op steeds dezelfde manier. Voor Griekse muzikanten is het al een "experiment" als je een walsje uitvoert met een oosterse santouri in plaats van met de gebruikelijke westerse piano. Maar het blijft natuurlijk wel een walsje en geen klankensalade die alleen voor een "gespecialiseerd publiek" genietbaar is. Haakjes dicht en weer terug naar het eigenlijke verhaal.

We waren gebleven bij Giorgos Kravvaritis. In wezen is hij een soort muzikale tweelingbroer van Pantelis Pilavios. Ze hebben met elkaar een kamerbrede belangstelling voor, en kennis van, allerlei verschillende muzikale genres en stijlen gemeen. Vandaar trouwens ook de naam "Polyscope", Dat betekent letterlijk zoiets als "vele vormen", en ze willen zich inderdaad niet beperken tot enkele genres. Alle soorten muziek zijn bij hen welkom.

Het is dan mooi meegenomen dat Kravvaritis over zo'n uitgebreide kennis beschikt, want hij staat in voor de afwerking van de opnames. Bij een nieuwe klant begint hij altijd met een uitgebreid gesprek. Hij peilt naar de mens achter de muzikant, naar diens drijfveren, beweegredenen, inspiratiebronnen, ... kortom, alles wat hem kan helpen om te begrijpen wat die muzikant eigenlijk wil zeggen met zijn of haar muziek. Dan gaat hij aan de knoppen zitten en regelt de klank bij. Overbodige franjes laat hij weg, essentiele elementen zet hij wat dikker in de verf, met als gevolg dat de boodschap, die er in verpakt zit, er ook zo goed mogelijk uitkomt. Toch is het geen muzikaal equivalent van photoshopping of zo, want Kravvaritis raakt niet aan de essentie, en hij werkt ook altijd in overleg met de muzikant zelf.

Muzikanten, die al met hem gewerkt hebben, zijn zonder meer opgetogen. Vaak zijn ze zelf verbaasd over het resultaat - en dus in feite ook over zichzelf.

Uiteraard deed Thomas Meleteas opnieuw beroep op Polyscope toen hij het materiaal voor een tweede album bij elkaar had. Dat werd dan "Shapeshifting Wizards" , het album dat nu de hoofdmoot van de concerten zal leveren.

Het Engelse woord "shapeshifting" wordt in het Nederlands weergegeven als gedaanteverandering, transfiguratie, metamorfose en nog wat andere termen, al naargelang de context. Maar hier gaat het in feite om een technische term die door volkskundigen wordt gebruikt als ze het hebben over de overtuiging dat mensen in dieren kunnen veranderen. Het merkwaardige is dat die overtuiging bij zowat alle volkeren overal ter wereld voorkomt, in allerlei varianten. In de Europese folklore kennen we bijvoorbeeld de weerwolf, en in de Griekse mythologie worden mensen zowat aan de lopende band in dieren veranderd door misnoegde goden en godinnen. Maar doorgaans zijn het toch mensen met bovennatuurlijke krachten die zichzelf in een dier (kunnen) veranderen.

Thomas Meleteas kwam via een omweg bij hen terecht. Hij was een boek aan het lezen over de cultuur van Meso-Amerika (een cultureel-historisch dat van Centraal-Mexico tot Nicaragua loopt, en dat dus niet hetzelfde is als de geografische regio Centraal-Amerika). In de cultuur van die regio speelt de nahual een cruciale rol. Dat is iemand die over de nodige kennis en wijsheid beschikt om te bemiddelen tussen de andere mensen en de goden. Vaak kunnen ze ook ziekten genezen (wat in zekere zin op hetzelfde neerkomt). En ook dat is een verschijnsel dat in allerlei vormen in allerlei culturen over de hele wereld voorkomt. De eigenschappen van die "specialisten" zijn dan wel anders, maar het concept is hetzelfde. De Indianen van Noord-Amerika hebben hun medicijnman, de Hindoes hun guru, en met wat creativiteit zou je zelfs de Christelijke priesters in dezelfde beroepsvereniging kunnen onderbrengen.

Maar er zijn ook nog de sjamanen, de toverpriesters van de volksstammen uit Siberië en de Oeral. Die kunnen in het Westen rekenen op nogal wat belangstelling, niet alleen uit wetenschappelijke hoek, maar ook bij aanhangers (of uitvinders) van allerlei moderne magisch-religieuze stromingen en sektes - die soms alleen maar in naam gelijken op het oorspronkelijke sjamanistische gedachtengoed. Door dit alles is de term "sjamanisme" zowat een verzamelnaam geworden voor alle soorten en modellen van "goddelijke bemiddelaars" wereldwijd. Ze kwamen in het boek van Meleteas ook ter sprake omdat een sjamaan een belangrijke eigenschap gemeen heeft met een nahual: ze moeten allebei in trance zijn om hun krachten te kunnen benutten.

Toch was het nog een andere eigenschap van de nahual die als "input" fungeerde om de creativiteit van Meleteas te triggeren. Een nagual is namelijk ook zo'n "shapeshifter". Hij kan zich inderdaad in een dier veranderen. Meestal is dat een hond, een wolf, een jaguar, een poema of een arend. De verandering is niet gewoon iets dat ze zich inbeelden als ze in trance zijn, ze is wel degelijk echt en waarachtig. Tenminste, dat is wat het volksgeloof zegt, en dan zal het wel zo zijn ook. Volgens sommigen is ook een sjamaan in staat tot shapeshifting, maar daar is niet iedereen het over eens en dat doet er eigenlijk ook niet toe.

Wat in deze context van belang is, dat is dat Thomas Meleteas probeerde om zich in te beelden hoe het zou aanvoelen als je als mens in zo'n dier verandert. Wat hem vooral intrigeerde is dat er daar telkens heel wat verschillende aspecten aan verbonden zijn, en die zijn vaak nogal tegenstrijdig. Als gewone sterveling sta je daar normaal niet bij stil. Een jaguar bijvoorbeeld wordt doorgaans beschouwd als een soort koning van het dierenrijk, snel en moedig enzovoorts, maar dat neemt niet weg dat ook hij gewoon uit jagen moet gaan om te kunnen overleven. En een adelaar wordt vooral gezien als de koning van de lucht, maar ook hij moet wel zijn prooi wat lager bij de grond gaan zoeken.

Het is overigens fascinerend dat de (echte) sjamanistische cultuur haar eigen muziek is, waarin de geluiden uit de omringende natuur een prominente rol zouden spelen. Maar als je er goed over nadenkt, dan is dat eigenlijk ook het geval met de Griekse traditionele dorpsmuziek. In de muziek van de eilanden bijvoorbeeld hoor je duidelijk het golven van de zee. Ergens is dat ook logisch, want die muziek is eeuwenoud. Ze ontstond en groeide in een tijd waarin de mensen nog intens verbonden waren met de natuur.

Uiteraard zijn er dan ook heel veel traditionele liedjes waar planten en dieren in voorkomen. Jaguars zijn er niet in Griekenland, maar adelaars wel, en die zijn zo indrukwekkend dat ze ook vaak bezongen werden. Het spreekt dan haast vanzelf dat de traditionele dorpsmuzikant daar bijvoorbeeld een ander, trager ritme voor gebruikte dan voor de dartele capriolen van een zwaluw, of voor een paard dat met zijn ruiter door de bergenpassen galoppeert. Al die liedjes zitten natuurlijk ook in de muzikale bagage van iedereen die een beetje met de paradosiaka vertrouwd is. Als zo iemand aan een bepaald dier denkt, dan komen er allicht enkele specifieke liedjes mee bovendrijven. En dat is dan nog maar één enkel genre. Ook andere muzieksoorten hebben wel wat ingrediënten aan boord die je kan gebruiken om - bijvoorbeeld - het beeld van een galopperend paard te verklanken.

Thomas Meleteas pakte dus zijn outi en speelde wat er in zijn hoofd opkwam als hij aan al die dieren en al die situaties dacht. En als hij "beet had", dan borduurde hij daarop verder, op zijn gebruikelijke manier. Het resultaat is een reeks composities die elk aan één bepaald dier gewijd zijn, en het zijn die composities die op zijn album "Shapeshifting Wizards" staan. Er zijn er nog een paar andere bij, maar ook die draaien inhoudelijk rond vergelijkbare thema's.

Er valt over Thomas Meleteas eigenlijk nog veel meer te vertellen. Zo heeft hij bijvoorbeeld samengewerkt met heel wat andere muzikanten in binnen- en buitenland, en dat zowel uit de underground-scene als meer "mainstream", en hij heeft recent een eerste dichtbundel gepubliceerd. Maar het bovenstaande verhaal zal allicht wel voldoende zijn om een idee te krijgen van wat er tijdens de concerten zoal te horen zal zijn.

Onder de titel "Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες" (Ik zing alleen maar omdat je van me hield) bundelen twee muzikanten hun krachten om een programma te brengen met bekende en minder bekende liedjes.

Hun namen zijn:

• Asimina Karamperopoulou : zang
• Luca Isolani : gitaar

De titel van dit concert had eigenlijk even goed kunnen zijn: "Ik zing alleen maar omdat je een gedicht schreef", want ze hebben allemaal liedjes geselecteerd van bekende Griekse componisten die gedichten van bekende Griekse dichters op muziek gezet hebben.

Die alternatieve titel zou natuurlijk wel minder poëtisch zijn, en bovendien is de echte titel tegelijk ook de titel van een gedicht van Maria Polydouri . Haar tekst inspireerde verschillende componisten om er muziek voor te schrijven, waaronder Yannis Spanos en Dimitris Papadimitriou.

Maar er staan natuurlijk nog veel meer dichters en componisten op het programma van dit concert. In de categorie de dichters (en dichteressen) vinden we onder meer teksten van Sappho , Yannis Ritsos , Nikos Gatsos , Konstantinos Kavafis , Odysseas Elytis , ...

En ook bij de componisten die vertegenwoordigd zullen zijn, zitten er verschillende internationaal bekende namen - en dat is dan nog zacht uitgedrukt, want het gaat dan bijvoorbeeld over Mikis Theodorakis , Manos Hadjidakis , Thanos Mikroutsikos , Christos Leontis "en anderen".

Zangeres Asimina Karamperopoulou woont al jarenlang in Brussel en geeft daar Griekse les aan het "Institut Libre Marie Haps". Ook als zangeres is ze niet aan haar proefstuk toe. Zo gaf ze bijvoorbeeld in december 2015 al een concert onder de titel "Greek Songs of Migration", en ze zingt ook mee tijdens het grote "Four Traditions of Mandolin" fundraising concert dat Maria en Elina Markatatou enkele dagen later in maart 2020 in Schilde organiseren.

De Napolitaanse gitarist, componist en arrangeur Luca Isolani daarentegen is voor Griekse muziekliefhebbens voorlopig nog een onbeschreven blad, maar de rest van zijn bio ziet er alvast veelbelovend uit. Hij werd in 1987 geboren in Napels en studeerde daar met onderscheiding af aan het conservatorium. Daarna kwam hij naar Brussel, waar hij in 2013 (deze keer met grote onderscheiding) een master in muziek behaalde aan het Koninklijk Conservatorium, onder leiding van Antigoni Goni. Hij speelde en speelt in allerlei verschillende ensembles, van kamermuziek tot folk en nog veel meer. Met al die kennis van stijlen en technieken op zak werkt hij momenteel als onderzoeker aan de Vrije Universiteit Brussel, wat dan zou moeten uitmonden in een doctoraat in "Performing Arts".

Het programma van de "Kosmokrators" wordt kort en kernachtig omschreven als "Rembetiko F-EN-NL-GR" en daarmee is meteen alles gezegd.

Zij brengen inderdaad bekende rembetika -liedjes waarop ze hun eigen teksten hebben gemonteerd, onder andere in het Frans, het Engels en het Nederlands. Soms zijn het min of meer letterlijke vertalingen van het Griekse origineel, maar vaak zijn het ook nieuwe teksten, aangepast aan de tijd van nu, maar altijd in de sfeer van toen.

De "echte" rembetes hadden bijvoorbeeld geen tv, en dus ook geen afstandsbediening, maar als ze die wel hadden gehad, en als die stuk zou zijn gegaan, dan hadden ze uiteraard hun miserie van zich afgezongen in een liedje, en de tekst daarvan zou dan precies even wanhopig geklonken hebben als die van de Kosmokrators.

Ook de bezetting van de Kosmokrators vertoont een vergelijkbare continuïteit. De harde kern van de groep bestaat uit:

• Frans De Clercq : zang en bouzouki
• Michel (Michalis) Karakatsanis : zang en bouzouki
• Karsten De Vilder : zang en gitaar
• Dimi Dumo : zang en percussie

Soms doen zij beroep op gastmuzikanten en/of een gastzangeres, maar voor dit optredenzou dat niet het geval zijn.

De "gebroeders Laurijsen" treden nog maar eens op met een rembetiko-programma. Dat is al vele jaren hun specialiteit, of eigenlijk: één van hun specialiteiten. Ze doen immers nog wat andere dingen ook, maar ze zijn misschien toch nog het meest bekend als lid van het rembetika-ensemble Mále-Vráse en vergelijkbare ensembles. Ze treden ook vaak samen op, zoals nu dus weer.

Charis Laurijsen ( bouzouki ) werd geboren op Kreta. Hij speelt bouzouki sinds zijn twaalfde. Hij bestudeerde de rembetika en Kretenzische muziek en begon op zijn vijftiende op te treden op lokale podia. Hij volgde diverse seminars bij o.a. het Labyrinth van Ross Daly op Kreta. Later studeerde hij Turkse muziek aan het CODARTS conservatorium in Rotterdam. Behalve rembetika speelt hij dus ook Griekse traditionele muziek en Ottomaanse muziek in diverse ensembles in Nederland, Griekenland en Duitsland.

Antonis Laurijsen (gitaar, zang) werd geboren in Maastricht. Hij kwam op zijn elfde in aanraking met de Kretenzische mandoline . Later studeerde hij althoorn, en met dat instrument maakte hij zelfs een tijd deel uit van de brassband van Agios Nikolaos op Kreta. Vanaf zijn veertiende speelt hij Griekse traditionele muziek op gitaar en rond die tijd begon hij daar ook mee op te treden. In 2013 volgde hij workshops rembetika gitaar tijdens het "Music Village" in Agios Laurentios. Maar daarnaast studeerde hij ook architectuur aan de Eindhoven University of Technology. Toch blijft hij gewoon verder optreden, zowel in Nederland als in Griekenland.

De Griekse singer-songwriter Panos Gourgiotis ( Πάνος Γουργιώτης , Athene 1984) verhuist nu al enkele jaren heen en weer tussen Brussel en Athene.

Hij heeft inmiddels al drie albums gevuld met zijn eigen liedjes. Nog maar pas in februari 2019 kwam hij zijn "Αλήθεια" (Alithia, Waarheid) voorstellen in Den Haag en Brussel.

Daarnaast verrast hij ook regelmatig met allerlei projecten rond een bepaald thema. Enkele staaltjes uit het aanbod: in september 2013 bracht hij bijvoorbeeld een muzikale hulde aan Thanos Mikroutsikos onder de titel "Stavros tou Notou", en in juni 2014 kwam hij met een programma dat "Thalassa, thalassa" heette en dat - surprise surprise - vol zat met liedjes in verband met de zee.

Deze keer heeft hij zijn programma "Roadtrip" gedoopt. Het zal dan niet verbazen dat de playlist zal bestaan uit liedjes over verre horizonten, onbekende steden, weidse landschappen, paradijselijke oorden .., Hij wil zijn publiek daar niet gewoon maar over vertellen, maar hij hoopt dat ze ook aan het dromen gaan en misschien zelf hun koffers zullen pakken om eens een keertje uit de dagelijkse sleur te ontsnappen.

En nee, voor zover ons bekend heeft Panos Gourgiotis geen aandelen in het een of andere reisagentschap. We weten trouwens ook niet hoeveel Griekse liedjes er op de playlist zullen staan - waarmee we dan bedoelen: liedjes geschreven door Grieken. Normaal is dat nochtans het criterium voor opname op onze website, maar we vonden dat we hem het voordeel van de twijfel moesten gunnen. Dat is dan wel een berekende gok, want bij hem zijn Griekse liedjes nooit ver weg.