Panayotis, afgekort Panos, Dimitrakopoulos (Παναγιώτης (Πάνος) Δημητρακόπουλος) werd in 1970 in Athene geboren uit een familie die afkomstig is van Arkadia, een streek middenin de Peloponnesos. Hij groeide echter op in Egion, aan de golf van Corinthe, nabij Patra, in een wereld vol muziek. Zijn grootvader speelde klarinet en baatte een kafeneion (koffiehuis) uit in het dorp.

Na zijn middelbare school ging Panos naar de universiteit van Athene. Maar hij hield het in Athene nooit lang vol en begon te pendelen tussen Egion en de hoofdstad. Hij had er toen nog geen flauw idee van dat hij later muzikant zou worden. Op een dag hoorde hij een traditioneel muziekstuk gespeeld door de grote kanonaki -speler Nikos Stefanidis (°1900-1983), die in 1922 naar Griekenland was gekomen als vluchteling uit Klein-Azië . Het stuk raakte hem diep. Telkens wanneer hij later het instrument nog hoorde, zoals bij composities van Nikos Xydakis , werd hij er opnieuw door ontroerd.

Toen hij twintig was, besloot Panos Dimitrakopoulos zich zelf een kanonaki aan te schaffen. Hij maakte zich het instrument geleidelijk aan eigen en richtte in Egion met wat vrienden een groepje op. Zijn instrument beschouwt hij als een goede vriend, die je gaandeweg telkens beter leert kennen. Pas nadat hij al meer dan tien jaar kanonaki speelde, voelde hij zich met het instrument redelijk vertrouwd.

Het kanonaki is een soort psalter die in de Turkse en Arabische wereld bekend is als kanun . In onze rubriek Griekse volksmuziekinstrumenten vindt u over dit instrument meer uitleg. Volgens Panos is de naam van dit instrument van Griekse oorsprong en afgeleid van het woord kanonas , wat regel, maatstaf betekent. De Griekse speelwijze van het instrument verschilt grondig van de Arabische. De Turken gebruiken het instrument min of meer zoals de Grieken dat doen. Belangrijk hierbij is dat het kanonaki eigenlijk niet op het Griekse vasteland werd gebruikt, maar enkel in Klein-Azië. Het werd pas na de Megali Katastrofi in Griekenland geïntroduceerd door de vluchtelingen die het instrument vanuit Klein-Azië meebrachten. En eigenlijk raakte het in Griekenland niet wijd verspreid.

Vandaar dat er weinig materiaal voorhanden is van oude originele opnamen. Enkel de musicoloog Simonas Karas heeft één en ander weten te redden en vastleggen net vóór de Duitse bezetting , alvorens het voorgoed verdween. Eén van zijn leerlingen, Domna Samiou, heeft zijn werk voor het behoud en de verspreiding van de Griekse traditionele muziek voortgezet en heeft op haar beurt heel wat pionierswerk verricht.

Toch kreeg Panos Dimitrakopoulos het instrument meer dan behoorlijk onder de knie. De Thracische zanger Chronis Aïdonidis hoorde hem spelen en stelde hem voor om samen op te treden. Dat was het begin van een lange reeks samenwerkingen.

Uiteindelijk werkte Panos ook samen met Nikos Xydakis , iets wat hij nooit had durven dromen toen hij - precies mede door Xydakis - met het instrument voor het eerst in aanraking kwam. In oktober 2002 maakte Panos Dimitrakopoulos deel uit van Xydakis ' begeleidende ensemble, onder meer op drie optredens in België en Nederland. Nikos Xydakis ' muziek is eigenlijk helemaal geen traditionele muziek, maar zijn werk is wel stevig geworteld in de traditie die hij meedraagt vanuit zijn geboortestad Caïro.

Nog zo iemand van de hedendaagse muziekscène waarmee Panos graag samenwerkt is Pandelis Thalassinos. En dan is er nog Haig Yazdjian , de man die zijn outi bespeelt zoals een flamenco-gitarist zijn gitaar. Haig Yazdjian werd in Syrië geboren uit Armeense ouders, maar woont en werkt al een hele tijd in Griekenland. Hij is het die Panos inwijdde in de Anatolische muziek. Armeniërs zijn bijzonder vaardig wat muziek betreft. Reeds in het voormalige Ottomaanse rijk waren veel vooraanstaande muzikanten en instrumentenbouwers Armeniërs. Een andere outi -speler naar wie Dimitrakopoulos opkijkt is Christos Tsiamoulis. Dimitrakopoulos behoort ook tot het vaste groepje vrienden waarmee Katerina Papadopoulou (zang) en Sokratis Sinopoulos ( politiki lyra ) nu al een aantal jaren samen optreden. Hij werd mee aangekondigd bij hun reeks optredens in januari 2005 in Nederland en België, maar bleek achteraf toch niet van de partij te zijn.

Recent kreeg hij aanbiedingen om studio-opnamen te maken, maar daar gaat hij enkel op in wanneer hij de personen met wie hij speelt kent en omgekeerd. Iemand die simpelweg de klank van een kanonaki aan een muziekstuk wil toevoegen, is bij Panos Dimitrakopoulos aan het verkeerde adres. Het belangrijke is niet de klank van een of ander instrument, zo vindt Panos, maar de muziek die de muzikant ermee voortbrengt. En om muziek te beleven en te spelen moet men zich ongeremd kunnen uiten. Een uitspraak van een muzikant die niet alleen een goede techniek belangrijk vindt, maar vooral de gevoelens die de muziek blootlegt. Goede instrumentalisten zijn in de volksmuziek nu eenmaal niet diegenen die een muziekstuk klakkeloos kunnen reproduceren. Zij staan helemaal niet ondergeschikt aan de zanger of de componist, maar zij hebben integendeel een eigen inbreng waardoor zij aan elke vertolking een unieke meerwaarde geven.

Blijkbaar zit Evanthia Reboutsika op dezelfde golflengte, want hij ging in op haar vraag om de kanonaki voor zijn rekening te nemen voor de soundtracks van Politiki Kouzina (2003) en later nog eens voor de Turkse film Babam ve Oğlum (2005). De muziek van beide films is inderdaad van haar hand. De twee films werden kaskrakers en ook de muziek ervan kreeg internationale aandacht.