Het begin van een bio van Thomás Konstantinou ( Θωμάς Κωνσταντίνου ) ziet er vrij gewoontjes uit, tenminste naar Griekse normen.

Thomas werd ergens in 1980 geboren in Athene, in een muzikale familie. Zijn vader, Yannis Konstantinou , is een bekende zanger van dimotika (de traditionele volksmuziek) die in 1966 van zijn geboortedorp bij Preveza naar Athene verhuisde en daar aan de lopende band platen begon op te nemen. Hij kon daarbij rekenen op de medewerking van grote muzikanten als de violist Yorgos Koros en de gitarist Kostas Soukas (broer van de klarinetspelers Vangelis en Vasilis).

Als kind van zo'n vader heb je maar twee mogelijkheden: ofwel heb je voor de rest van je leven een afkeer van papa's muziek, ofwel neem je zijn passie over. De kleine Thomas deed min of meer het laatste: als broekventje was hij al bezig met traditionele muziek maar later volgde hij daarin toch zijn eigen weg.

Op zijn zevende begon hij piano te studeren. Dat is niet meteen een voor de hand liggende keuze (een piano wordt in de volksmuziek niet gebruikt) maar naar het schijnt zou vader hier de hand in gehad hebben. Later, als tienjarig jongetje, begint hij Byzantijnse muziek te leren. Nog later gaat hij naar de muziekhumaniora. Daar komt hij terug uit waar hij vertrokken was: de traditionele muziek. Hij krijgt er onder meer les van Andonis Apergis en Nikos Saragoudas . Deze laatste zette zowat op z'n eentje de outi weer op de muzikale kaart van Griekenland. Dit oosterse instrument was inderdaad zo goed als in onbruik geraakt maar Saragoudas heeft het nieuw leven ingeblazen. Ook Thomas Konstantinou raakte in de ban van de outi en hij ontpopt zich als een getalenteerd speler. Hij gaat zich ook bezighouden met oosterse muziek, en hij heeft specifiek belangstelling voor de traditionele Turkse muziek.

In 2000 of 2001 richt hij met enkele vrienden het groepje Takim op. " Takım " is een Turks woord dat "groep, gezelschap" betekent (parea in het Grieks). In het begin spelen ze uitsluitend Turkse muziek, later breiden ze hun repertorium wat uit. Het muziek maken doen ze alleen voor het plezier, overdag hebben ze gewoon een baan als iedereen. Nu ja, misschien niet echt iedereen: voor de meeste leden van de groep bestaat de baan óók uit muziek maken, maar dat is dan niet altijd die muziek die ze zelf graag horen.

Met het repertoire neemt ook de bezetting uitbreiding. Anno 2004 bestaat Takim uit Alexandros Arkadopoulos ( klarinet , kaval; flogera ), Panos Dimitrakopoulos ( kanonaki ), Dimitris Emmanouil (slagwerk), Thomas Konstantinou (zang en outi ), Yorgos Marinakis (viool), Kostas Meretakis (zang en slagwerk), Yannis Plagianakos (bas) en Andonis Priftis (gitaar). Acht man is vrij veel voor zo'n groep, maar met het repertoire dat ze spelen is een dergelijke bezetting wel nodig.

Eind 2004 of begin 2005 worden ze opgemerkt door Pandelís Thalassinós . Die reageert meteen: "jullie moeten een plaat maken". Hij legt de contacten maar verder bemoeit hij er zich niet mee. Ook van de platenmaatschappij krijgen ze de vrije hand. Ze hebben een goede zangeres nodig, dus laten ze Eda Karaytuğ overkomen uit Turkije. Samen gaan ze aan de slag en een jaar later, in december 2005, ligt de cd in de rekken. De naam van Pandelis Thalassinos als producer op de cover zorgt ervoor dat ze wat meer opvalt maar al gauw is dat niet echt meer nodig: de reacties komen los en die zijn lovend. Het technisch kunnen van de groep trekt de aandacht, het outi -spel van Thomas Konstantinou maakt een diepe indruk. Je leest hier en daar commentaren van mensen - kenners - die ronduit zeggen dat ze het schijfje nietsvermoedend in de cd-speler hadden gestopt en al na de eerste noten met open mond zaten te luisteren.

Vrijwel op hetzelfde moment verscheen een nieuwe cd van Nikos Xydakis , met als titel Ημερολόγιο δεύτερο ( Imerologio Deftero , Tweede Dagboek). Net als met het "eerste dagboek", dat dag op dag tien jaar tevoren was uitgebracht, wilde Xydakis ook deze keer "de gevoelens van zijn vrienden aftappen". De muziek op deze cd is dan ook niet alleen van hemzelf maar van nog twaalf andere componisten. In het lijstje staan, naast Theodorakis en Hadjidakis , ook Kostas Meretakis (van Takim ) en ... Thomas Konstantinou . De teksten zijn van Iákovos Kambanellis ,, Yorgos Chimonás en Dimitris Emmanouil , deze laatste ook al van Takim . Ook bij de uitvoerders is Takim present, zowel als groep als via haar leden; behalve de reeds genoemden staan ook Panos Dimitrakopoulos en Kostas Meretakis op de hoes als solisten. En uiteraard zingt Eleftheria Arvanitaki ook een liedje mee, ze is immers een vaste vertolkster van Xydakis .

Een maand eerder, in november 2005, was de Turkse film " Babam ve Oğlum " (Mijn vader en mijn zoon) in Turkije in première gegaan. Het werd meteen een kaskraker maar ook de muziek viel in de prijzen, ook al was die eigenlijk van Griekse makelij. Ze was immers gecomponeerd door Evanthia Reboutsika en uitgevoerd door een voltallig Takim . Reboutsika kwam bij Takim terecht door Panos Dimitrakopoulos , de kanonaki -speler van Takim , met wie ze al eerder had samengewerkt. Aan de soundtrack werkten ook Sokratis Sinopoulos ( politiki lyra ), Thodoros Kotepanos (piano) en Panayotis Kalantzopoulos ( gitaar ) mee.

Ook Charis Alexiou heeft het groepje Takim bezig gehoord. Ook zij is onder de indruk, en ook zij ziet het muzikale talent van de jonge Thomas Konstantinou . Hij zorgt voor de orkestratie van haar cd " Βύσσινο και Νεράντζι " ( Vyssino ke Nerantzi , Zure kers en bittere sinaasappel), die in juni 2006 verschijnt, na twee maanden intensief studiowerk. De cd leunt sterk aan bij de traditionele Griekse muziek. Charoula keert hiermee terug naar de mix van kunstlied (éndechno) met populaire (laïkó) en volkse ( dimotikó ) muziek die haar zo populair heeft gemaakt. De verkoopcijfers zijn navenant, de cd haalt platina met 50.000 exemplaren. Konstantinou mocht met haar mee toen ze haar jongste productie aan de pers voorstelde, en voor iemand als Alexiou zijn bij zo'n gelegenheid ook alle groten van de Griekse muzikale scène aanwezig. Zijn naam is nu wel definitief gemaakt.

Toch had Konstantinou nauwelijks twee maanden eerder (in april 2006 ) nog heel gewoon op een podium in Brussel gezeten om met zijn outi de voorstelling "Een blik uit het raam op Smyrna" van het Lykeion ton Ellinidon te begeleiden.

Hij zit ook heel gewoontjes tussen de andere muzikanten als het "Orkest voor Traditionele Muziek van de Stad Asprópyrgos", ook wel Θρία ( Thria ) genoemd, optreedt. Ze zijn veertien of vijftien man sterk (waaronder vier vrouwen) en dat zijn alweer stuk voor stuk topmuzikanten. Het orkest werd opgericht in 2006 en ze willen traditionele muziek uit alle streken van Griekenland brengen op de manier zoals het hoort. Vandaar dat ze met zoveel zijn, want elke streek heeft zijn eigen specifieke instrumenten en die zitten allemaal bij elkaar op het podium. De muzikale leiding van het geheel is in handen van Stelios Katsianis ( laouto en tambouras ) en - jawel - Thomas Konstantinou .

In 2007 begint hij dan een samenwerking met Eleftheria Arvanitaki . Misschien was hij haar opgevallen tijdens de opnamen van het "Tweede Dagboek" van Xydakis , misschien ook al eerder, of later. In elk geval speelt hij outi , luit en mandoline als Arvanitaki en Xydakis samen een reeks van 14 concerten geven in Thessaloniki (april) en in Athene (mei). Hij is erbij als Arvanitaki samen met Dimitra Galani in de REX in Athene het winterseizoen ingaat. Hij is erbij als Arvanitaki in het voorjaar van 2008 naar Spanje trekt (waar ze immens populair is) en hij is erbij als ze in het najaar van 2008 op Europese Tour gaat - waaraan hij ook deze bio te danken heeft.

We hebben het in deze bio niet gehad over zijn betrokkenheid bij het bekende orkest Estoudiantina Neas Ionias , waar hij meespeelt op hun cd's Smyrne (2003), met onder anderen Yorgos Dalaras en Glykeria , en Δάκρυ στο Γυαλί ( Dakry sto Giali , Tranen op glas, 2006), opnieuw met Dalaras en Glykeria , maar ook met Mario , Agathonas Iakovidis , Babis Tsertos , Eleni Vitali en Chronis Aidonidis . We hebben nog niet gezegd dat hij regelmatig te zien is op de Griekse televisie, onder andere in de bekende reeks uitzendingen Μουσική Παράδοση ( Mousiki Paradosi , Muzikale Traditie) van Panayotis Mylonás . En om helemaal volledig te zijn zouden we daar nog een lange reeks andere samenwerkingen moeten aan toevoegen: met Glykeria , met Chronis Aidonidis , met Domna Samiou , met Manos Achalinotopoulos , met Alkistis Protopsalti , met Christos Nikolopoulos , ...

Waarschijnlijk zijn er nog andere, want Thomas Konstantinou mag dan al carrière maken, hij is beslist geen carrièrejager en hij houdt zich discreet op de achtergrond. Hij komt als het ware vanzelf bovendrijven, ondanks zichzelf. Het bewijst dat je het in de Griekse muziekwereld nog op eigen kracht ver kan schoppen. Het is dus niet altijd nodig om de hele machinerie van de "sterrenfabrieken" achter je te krijgen, maar dan moet je natuurlijk wel talent hebben.