Het Gooikoorts festival kon vorig jaar niet doorgaan omwille van de corona-pandemie, maar twee jaar op rij verstek laten gaan? Niet dus, zeker niet nu er versoepelingen in aantocht zijn en er dus weer wat mogelijkheden opduiken. Toch is er nog heel veel onzekerheid (het virus circuleert nog volop) en dan moet het niet eenvoudig geweest zijn om toch nog een internationale affiche samen te stellen.

Er zijn inderdaad niet alleen Vlaamse optredens, maar ook groepen uit Spanje, Frankrijk, Estland en - jawel - ook Griekenland. Andere elementen van de gewone programmatie moeten dit jaar noodgedwongen ontbreken. Deze keer dus geen workshops en geen instrumentenmarkt bijvoorbeeld.

Het "voordeel" is wel dat de Gooikoorts-gangers volop kunnen focussen op de muziek, en daar gaat het tenslotte om. Het festival programmeert naar eigen zeggen "op het raakvlak van traditionele en vernieuwende folkmuziek ", en dan zitten ze met de Griekse bijdrage precies in de roos.

Griekse klanken op Gooikoorts 2021 dus. Vijf klanken om precies te zijn. Dat is immers de betekenis van "Pentaichon" , de naam van de groep uit Athene. Zij brengen traditionele muziek uit heel Griekenland. Ze doen dat met heel veel kennis van zaken en met een immens respect voor de traditie, maar anderzijds leggen ze toch ook enthousiast hun eigen accenten.

Laten we eerst even naar de naam kijken. Eigenlijk zou die in Latijnse letters beter als "Pentáïchon" geschreven worden, want dat is een meer nauwkeurige weergave van het Griekse "Πεντάηχον", maar veel doet het er ook niet toe.

U zoekt het woord tevergeefs in de Griekse woordenboeken want ze hebben het zelf gefabriceerd. Op zich niets bijzonders, de Griekse taal leent zich daar uitstekend toe. Met wat kennis van die taal zie je hun ingrediënten ook meteen zitten. Dat zijn "πέντε" (het telwoord "vijf"), dat in samenstellingen vaak "penta-" wordt (naar analogie met "deka" (10) en andere telwoorden op -a), en dat dan vaak de klemtoon naar achteren ziet verschuiven. Een "πεντάγωνο" bijvoorbeeld is een vijfhoek (of een gebouw in die vorm). En "ήχος" betekent "klank", waardoor een "πεντάηχος" dan een "vijfklank" is. Allemaal keurig volgens de regels van de taal.

Ze gaven het woord nog snel een eigen archaïsch tintje, met de uitgang op -on, en daarmee was de naam - en de groep - klaar om op 20 november 2014 aan het Atheense publiek voorgesteld te worden.

Ook het oprichten van de groep zelf was haast als vanzelf gegaan. De vijf leden hebben namelijk heel veel met elkaar gemeen. Er zijn ook verschillen, maar die vullen elkaar prima aan, als de stukjes van een puzzel.

Eerst de gelijkenissen: ze zijn allemaal geboren en getogen in Athene, en ze zijn allemaal bijna even oud (drie keer 1997 en twee keer 1998). Ze komen allemaal uit een muzikaal gezin, en elk van hen is al heel jong met muziek begonnen. Uiteraard gingen ze later naar een muziekhumaniora, en ze kozen allemaal voor die van Ilion, een voorstad ten westen van Athene. Het was trouwens daar dat ze elkaar leerden kennen.

Dat van die muziekhumaniora is een heel belangrijk gegeven, want in zo'n school krijgen de leerlingen, bovenop het gewone lessenpakket, nog eens evenveel uren muziekles. Als tiener kies je uiteraard niet zomaar voor zo'n zware opleiding, je moet toch echt wel belangstelling hebben voor muziek. Maar dan word je er wel van 's ochtends tot 's avonds in ondergedompeld. Je komt intensief in aanraking met zowat alle mogelijke genres, van westers klassiek over pop en rock en wereldmuziek tot Byzantijns en oosters. Er is heel veel ruimte voor samen musiceren, maar ook de achtergrond van de muziek komt uitgebreid aan bod. Op het eind van de rit hou je daar zowel geoefende oren als een gedegen theoretische kennis aan over.

Heel veel van die humaniorastudenten breiden die kennis nadien nog verder uit met muziekstudies op universitair niveau. Dat deden ook alle leden van Pentaichon. Drie van hen studeerden trouwens aan dezelfde instelling, de Kapodistrias Universiteit van Athene. En last but not least: ook al zijn het in feite stadskinderen, toch zijn ze allemaal gepassioneerd door de traditionele Griekse dorpsmuziek.

De verschillen dan: ieder van hen voelt zich specifiek aangetrokken door de tradities van een welbepaalde streek van Griekenland. De traditionele muziek verschilt namelijk grondig van regio tot regio: andere ritmes, andere dansen, andere instrumenten, ... Niet toevallig is elk lid van Pentaichon gespecialiseerd in een ander instrument. Zodanig gespecialiseerd zelfs dat enkelen van hen nu op hun beurt les geven op "hun" instrument.

De leden van het ensemble dan.

Pentaichon bestaat uit:

• Angeliki Pardáli ( Αγγελική Παρδάλη ) : zang, sandouri
• Charis Lyngos (Χάρης Λύγκος) : viool
• Panos Skoutéris ( Πάνος Σκουτέρης ) : klarino , flogera , kaval , pípiza , tsambouna , gaida , zang
• Panayotis Stathakis (Παναγιώτης Σταθάκης) : laouto
• Kostas Karamésios (Κώστας Καραμέσιος) : percussie

Er staat slechts twee keer "zang" vermeld, maar dat zijn enkel de solisten van de groep. In de praktijk zingen ze allemaal mee als dat zo uitkomt - en bij hen is dat vrij vaak.

Dat is tussen haakjes alvast een eerste aspect van dat "eigen accenten leggen". In de regel (uitzonderingen daargelaten) is er in een traditioneel orkestje slechts één zanger of zangeres, en de instrumenten zorgen voor de begeleiding. Soms is er wel een instrumentalist die ook zingt, zoals de lyraris op Kreta. Maar alle leden van het orkest die meezingen? Daarvoor moet je bij Pentaichon zijn.

Het is dan de moeite om die "vijf klanken" even wat nader te bekijken.

Angeliki Pardáli (°Athene 1997) begon al met pianoles op haar zesde. Thuis werd niet alleen naar westerse muziek geluisterd, ook de traditie kreeg volop aandacht. Die kwam dan vooral uit de streken waar de familie haar roots had: enerzijds Klein-Azië, anderzijds Karpenisi en Mesolongi. Op die manier raakte Angeliki in de ban van de sandouri . Vanaf haar tiende liet ze zich inwijden in de geheimen van dit moeilijke instrument door niemand minder dan Ourania Lampropoulou . Ze zette haar piano weliswaar niet helemaal aan de kant, maar toch was het de sandouri die haar volle aandacht opeiste. Ze volgde alle workshops die ze maar kon vinden, onder andere die van Andreas Katsigiannis in het "Mousiko Chorió" in de Pelion. Inmiddels geeft ze zelf les op sandouri aan het KEPEM. Vrij vertaald is dat het "Centrum voor onderzoek naar, en promotie van, traditionele muziek", maar u mag ook gewoon "het conservatorium van Simonas Karas " zeggen. Het werd immers in 2009 opgericht om het werk van deze fenomenaal belangrijke onderzoeker verder te zetten. Het is dan ook een referentie dat Angeliki Pardáli daar les mag geven. En als dat niet voldoende is, dan helpt het misschien om enkele van haar collega's te noemen: Christos Tsiamoulis bijvoorbeeld, of Stratís Psaradellis, of Periklis Papapetropoulos , of Christos Zotos, of Panos Dimitrakopoulos , of Ifigenia Ioannou , of ... of ... Het is dan duidelijk dat ze daar in Goed Gezelschap is.

Charis (Harry) Lyngos (°Athene 1998) ging "pas" op zijn twaalfde echt met muziek aan de slag. Dat was toen hij naar de muziekhumaniora ging. Daar raakte hij helemaal in de ban van de traditionele viool. Dat kwam allicht ook door de dorpsfeesten op Ikaria, waar hij in de zomer met zijn familie naartoe ging omdat ze daar hun roots hadden. Maar zijn belangstelling breidde zich al snel uit, van Ikaria naar de vele verschillende manieren waarop de viool in de Griekse traditionele muziek gebruikt wordt. Dat is een enorm groot werkterrein, en hij liet zich inwijden door enkele groten in het genre, zoals Kyriakos Gouventas en Nikos Fakaros. De eerste is een soort kruising tussen een wandelende encyclopedie en een menselijke juke-box, de tweede (bekend van de "Musicaroi") is vooral gespecialiseerd in de Ikariotische speelstijl.

Panos Skoutéris (°Athene 1997) viel een gelijkaardig lot ten deel. We hadden dat hier op deze plaats beschreven maar we hebben die tekst inmiddels overgebracht naar de biografie die we over hem schreven. Enkele maanden na het optreden in Gooik, in september 2021, verhuisde hij immers naar Rotterdam om daar de opleiding "Clarinet Performance" te volgen aan de Codarts universiteit. Dat had een duizelingwekkende reeks optredens en samenwerkingen tot gevolg, vandaar dus die aparte bio.

Panayotis Stathakis (°Athene 1998) heeft zijn roots op het vasteland: vader is van Lakonia, moeder van Fokida. Hij begon eerst met bouzouki , maar hij schakelde over op de laouto toen hij op zijn dertiende naar de muziekhumaniora ging. Ook hij schoof de bouzouki niet helemaal aan de kant, en hij speelt bijvoorbeeld nog altijd in een ander groepje dat vooral met rembetika bezig is. Maar de laouto is toch meer zijn ding, en hij verdiept er zich steeds verder in. Zo volgde hij bijvoorbeeld les bij Christos Zotos, en hij laat eigenlijk geen enkel seminarie of workshop links liggen. Zelfs als die niet rechtstreeks met de laouto te maken hebben, dan past hij toch de nieuw opgedane kennis onmiddellijk toe op "zijn" instrument. Uiteraard liggen ook zijn universitaire studies op muzikaal vlak.

Kostas Karamésios (°Athene 1997) is al vanaf zijn achtste levensjaar bezig met muziek. Hij had vooral belangstelling voor ritmes, en dat bracht hem dan als vanzelf bij de vele percussie-instrumenten die in de traditionele Griekse muziek gebruikt worden. Hij speelt bijvoorbeeld defi , toumbeleki , toumbí en daouli . Maar hij kijkt nog verder dan dat, en zijn arsenaal omvat bijvoorbeeld ook een cajón .

Vijf verschillende muzikanten en vijf totaal verschillende (reeksen van) instrumenten dus. Maar dat is echt wel nodig als je - zoals Pentaichon - muziek uit verschillende streken wil brengen. In elke streek zijn de traditionele orkestjes namelijk anders van samenstelling.

Die orkestjes bestaan soms maar uit twee of drie man, zij zijn met vijf. Ze maken dus meestal wel arrangementen op maat van het ensemble, maar dat doen ze telkens met veel respect en kennis van zaken. Op die manier leggen ze dan inderdaad hun eigen accenten, maar voor echte compromissen ben je bij hen toch aan het verkeerde adres.

Dat blijkt eigenlijk al uit de reeks blaasinstrumenten die ze bij zich hebben. Je kan de klank van een doedelzak vrij goed imiteren met een klarinet, of desnoods met een viool, maar daar doen zij niet aan mee. Wel integendeel. Als de doedelzak op de Cycladen een beetje anders is dan op de Dodekanisos, dan is dat omdat het instrument overal perfect aangepast is aan het lokale repertoire. Dus als Pentaichon een liedje van die eilanden speelt, dan laten ze telkens de bijbehorende tsambouna aanrukken.

Die belangstelling voor details is ook de drijfveer voor het onderzoek dat ze zelf doen. Dat brengt soms allerlei verrassingen boven water. Zo ontdekten ze ergens een liedje dat onmiskenbaar een kalamatianos was, een dans die over heel Griekenland voorkomt. Maar ze realiseerden zich meteen dat er iets "mis" mee was: het 7/8 ritme was niet ingedeeld volgens het gebruikelijke 3-2-2 patroon, hier was het 2-2-3. Dat was voor hen een hele openbaring, en het zijn dat soort dingen die hen motiveren om verder te zoeken.

Meer in het algemeen zijn ze gefascineerd door de vele gelijkenissen tussen allerlei liedjes uit verschillende streken. Ze ontdekten al snel dat alles aan alles hangt, en volgens hen kan je op die manier de hele wereld rondreizen, gewoon door van het ene liedje op het andere over te stappen.

Op het podium brengen ze dat ook enthousiast in de praktijk. Ze zetten de liedjes niet gewoon naast elkaar, maar ze laten het ene naadloos overgaan in het andere. Ze zoeken naar de gemeenschappelijke elementen en die gebruiken ze om de aansluiting te maken. Zelf noemen ze dat een suite , naar analogie met de westerse klassieke muziek.

Ze beginnen bijvoorbeeld ergens in het westen van Noord-Griekenland, en van daaruit gaat het in oostelijke richting, het ene liedje na het andere, tot ze in Anatoliki Romilia uitkomen (het deel van Thracië dat nu in Bulgarije ligt). "We volgen gewoon het spoor van de Zigeuners", zeggen ze dan. En inderdaad, in die regio werd de muziek op de dorpsfeesten geleverd door rondreizende Zigeuner-muzikanten. Op die manier zorgden die voor een voortdurende kruisbestuiving tussen de verschillende stijlen.

En als de muzikanten van Pentaichon voor zo'n " suite " in het repertoire van de eilanden gaan grasduinen, dan beginnen ze bijvoorbeeld met de viool als melodie-instrument, en die wordt haast ongemerkt afgelost door een doedelzak. Een reis door de tijd als het ware, maar dan in omgekeerde richting, want het is de "moderne" viool die ook op de eilanden het oudere instrument heeft verdrongen.

Ze leggen zich uiteraard ook toe op het repertoire van Klein-Azië, met inbegrip van Constantinopel en Smyrna. Daar kiezen ze bijvoorbeeld voor een liedje dat zowel door de Griekse als door de Turkse bevolkingsgroepen werd gezongen en gedanst. En voor een andere suite van hen, met stadsmuziek uit het Ottomaanse Rijk, kijken ze onder meer naar het Café Aman van Preveza (in Noord-Griekenland) en naar de Roemeense traditie.

Dichter bij huis hebben ook zij gemerkt dat de plattelandsvlucht indertijd niet alleen de dorpelingen zelf naar de steden heeft gebracht. Ook de dorpsmuziek verhuisde mee. Die heeft heel wat invloed gehad op de stadsmuziek, en nogal wat liedjes uit de rembetika zijn overduidelijk gebaseerd op traditionele ritmes. Vandaar dat er in hun repertoire bijvoorbeeld liedjes opduiken die bekend zijn van Roza Eskenazy.

Enkele jaren geleden raakten ze gefascineerd door de vele overeenkomsten tussen de Indische en de Griekse traditionele muziek. Ze waren naar India gereisd om deel te nemen aan een folkfestival, twee keer zelfs, en uiteraard hadden ze aandachtig geluisterd naar de andere groepen die daar optraden. Vooral de plaatselijke muziek frappeerde hen, want de gemeenschappelijke elementen sprongen er zo uit (voor hen dan toch). Sommige mensen schrijven die invloeden op rekening van Alexander de Grote, die immers zijn veroveringstochten uitstrekte tot in India. Maar de muzikanten van Pentaichon stellen zich dergelijke vragen helemaal niet. Zij beperken zich tot dingen waar ze verstand van hebben, en dat is de muziek.

Bij ons weten hebben ze (nog) geen Indisch liedje op hun repertoire, maar eentje van de Venezolaanse componist Jose Manzo Perroni hebben ze wel in het aanbod. Dat Latijnse ritme laten ze dan weer overgaan in een Grieks, niet toevallig afkomstig uit Smyrna, want dat was zelf ook een internationale culturele smeltkroes. Het ligt dan voor de hand dat ze, op hun zoektocht naar gemeenschappelijke elementen, zich al evenmin door moderne grenzen laten tegenhouden als ooit de muziek zelf. Ze gaan dus af en toe ook eens bij de Balkan-buren sprokkelen, of aan de andere overkant van het water, in Italië.

Als ze zo met al die muzikale puzzelstukjes aan de slag zijn - idiomen, ritmes, en wat al meer - dan gebeurt het soms dat er allerlei dingen bij hen opborrelen. Meestal is het één iemand van het vijftal die daar mee komt aandragen, de anderen pikken het op, en samen werken ze het verder uit. Bij gebrek aan een beter woord heet dat dan een "eigen compositie". Dat klopt ook wel, het bestaat inderdaad uit allerlei componenten. Die zijn beslist niet zomaar lukraak op een hoopje gegooid, maar het is toch ook niet zo dat ze met een wit blad aan de slag gaan of zo.

Het klinkt misschien allemaal niet revolutionair, en dat is het ook niet. Zij zijn beslist niet de enigen die al die gelijkenissen opmerkten en daar wat mee gingen doen. Ze beweren trouwens helemaal niet dat ze uniek zouden zijn, of zelfs maar speciaal. Ze zijn integendeel erg bescheiden. "We zijn gewoon vijf vrienden, verenigd door een passie voor de traditionele muziek, en we doen wat we graag doen", zeggen ze. Meer moet dat niet zijn, of wel?

Het was in elk geval voldoende om hen op een aantal erg uiteenlopende radarschermen te brengen.

Zo werden ze bijvoorbeeld opgemerkt door heel wat dansgroepen in Griekenland. De term "dansschool" zou hier beter op z'n plaats zijn, want de mensen gaan er niet naartoe om voorstellingen te kunnen geven. Dat mag af en toe wel eens, uiteraard, maar het is toch in de eerste plaats een aangename manier om de tijd te verdrijven met iets wat hen interesseert. Op het jaarlijkse feest van zo'n dansschool willen de leerlingen zich gewoon amuseren met de dansen die ze aangeleerd hebben.

Dat is vaak een probleem, want doorgaans komen die dansen uit heel Griekenland, en het is dan niet evident om een orkest te vinden die al die uiteenlopende stijlen op een aanvaardbare manier kan spelen. Vroeger werd dat gewoonweg onmogelijk geacht. De traditionele muziek was immers een ambacht, en er waren al snel vele jaren praktijkervaring nodig om de muziek van één enkele streek te beheersen. Dank zij de muziekhumaniora's is dat al wat minder ondenkbaar. Met hun theoretische kennis kunnen hun leerlingen zich veel sneller inwerken. Vanzelf gaat het nog altijd niet, het vraagt nog altijd heel wat inspanning en toewijding, maar dat is geen obstakel voor gedreven muzikanten als die van Pentaichon.

Bij hen is het dan mooi meegenomen dat ze telkens een aantal liedjes aan elkaar rijgen. Op die manier kunnen de mensen gewoon verder blijven dansen. Meer moet dat niet zijn voor een geslaagd feest. En Petaichon wordt dus veel gevraagd voor dergelijke evenementen.

Maar ook de clubs in Athene en elders hebben hen ontdekt. Niet de mega-clubs met oorverdovende muziek en spetterende lichteffecten, maar wel de betere clubs waar de mensen naartoe gaan om naar goede muziek te luisteren. Toch zijn die clubs nog altijd geen liefdadigheidsinstellingen. Als ze iemand op de affiche zetten, dan moet het wel redelijk zeker zijn dat het optreden een beetje zal renderen.

Het is dan niet zonder betekenis dat Pentaichon onder meer gevraagd werd voor een optreden in de bekende club "Peran". En niet alleen daar: ze stonden ook al op het podium in heel wat andere clubs, zoals de "Six D.O.G.S.", de "Gialino Up Stage", de "1002 Nychtes" e.a.

Het optreden in de "Six D.O.G.S" werd trouwens live opgenomen en het is digitaal te verkrijgen onder de naam "Folk is Rock". Dat was meteen ook de naam van het programma op de affiche. Hun Griekse publiek begrijpt dan meteen dat dit gewoon een knipoogje is naar de "folk rock" van baanbreker en enfant terrible van de Griekse muziekscène uit de jaren '70, namelijk Dionysis Savvopoulos . Die maakte onder (veel) meer ook rock-bewerkingen van traditionele Griekse liedjes, compleet met elektrische gitaren en al de rest. Zo bruin bakt Pentaichon het dus niet.

De groep weet uiteraard wel dat ze in zo'n club een ander publiek hebben dan op een dansfeest. Daarom stellen ze voor dergelijke optredens telkens een speciaal programma samen. Zelf noemen ze het een "show", maar dat doet misschien te veel denken aan allerlei visuele effecten. Die zijn er dus niet echt, ze bedoelen gewoon dat het luisteren belangrijker is dan het dansen. Dat neemt niet weg dat ook daar de stoelen al snel aan de kant worden geschoven ...

Afwachten of dat op "Gooikoorts" ook het geval zal zijn, maar het is alleszins goed om weten dat ze ook luisterconcerten aankunnen.

Dan nog even terug naar Griekenland, waar de corona-pandemie minstens even hard toesloeg als elders. Alle live optredens werden ook daar afgeblazen. De muzikanten van Pentaichon maakten gebruik van de gedwongen pauze om een project af te ronden waar ze al langer mee bezig waren. In de zomer van 2020 kwam er iets wat sommigen "de eerste eigen cd van Pentaichon" noemen. Zelf houden ze het bij een "uitgave van de dansgroep van Ermioni". Beide benaderingen zijn correct (als je hun digitale live-album tenminste niet meetelt). Het is weliswaar geen cd, maar wel een dubbel-cd met een uitgebreid boek van 44 pagina's, boordevol informatie over de cultuur en de tradities van Ermioni, een havenstadje in Argolis (in het oosten van de Peloponnesos). Het materiaal werd bij elkaar gezocht door leden van de (gerenommeerde) plaatselijke dansgroep, en de muzikale uitwerking werd toevertrouwd aan Pentaichon. Niet zomaar, uiteraard, maar wel omwille van hun uitgebreide kennis en hun grondige aanpak. Al bij al vergde het anderhalf jaar intensief werk om de 28 liedjes afgewerkt te krijgen, maar het resultaat mag er dan ook zijn.

Dat vond ook Lambros Liavas , momenteel misschien wel de meest bekende en gerespecteerde musicoloog van heel Griekenland - en dat wil wat zeggen. De man heeft alleszins meer dan voldoende kennis in huis om niet vastgeroest te zitten in dogma's. Hij staat integendeel open voor nieuwe dingen, en dus ook voor jonge muzikanten die nieuwe dingen doen met de traditionele Griekse muziek. Maar dat mag niet om het even wat zijn. Talent, kwaliteit en visie zijn minimumvereisten, en hij legt de lat daarbij wel erg hoog.

Het is dan ook erg veelzeggend dat hij in december vorig jaar (2020) een hele aflevering van zijn populaire tv-reeks "Το αλάτι της γης" (To alati tis yis , Het zout der aarde) besteedde aan Pentaichon en hun werk. Dat is uitzonderlijk, want meestal gaat zo'n aflevering over één bepaalde streek of één bepaald onderwerp binnen de muziek. Af en toe stelt hij in zo'n aflevering een aantal verschillende groepjes voor, maar een hele aflevering voor één enkele groep is bij ons weten eerder zeldzaam.

Een referentie die kan tellen dus. En het is dan misschien ook relevant dat die uitzending op de - anders toch wel vrij informatieve - website van Pentaichon niet eens vernoemd wordt. De dubbel-cd al evenmin trouwens. Maar veel "eigen lof" valt er daar hoe dan ook niet te rapen. Ze zijn "gewoon vijf vrienden met een gemeenschappelijke passie", weet u nog wel?

De Griekse band "Maiandros" (of "Meandros") begon in de lente van 2018 met een reeks optredens in het "Verhalenhuis Belvédère" in Rotterdam. Ze hadden toen al goed tien jaar op de teller staan, en ze speelden en spelen nog altijd op verschillende andere locaties.

Maar sindsdien zijn ze met de regelmaat van een klok te horen in het "Verhalenhuis": om de twee maanden, en in principe telkens op de tweede zondagmiddag van de maand. Ze hebben daar inmiddels hun vast publiek opgebouwd, dus nemen we al die optredens niet apart op in onze "Agenda" .

Toch kan een herinnering af en toe geen kwaad, en hun (geplande) concert van zondag 25 juli is dan een goede aanleiding. Daarmee wilden ze namelijk het seizoen 2020-2021 afsluiten - en dat was een zeer ongebruikelijk seizoen "dank zij" de corona-pandemie. Eigenlijk viel er sowieso niet veel af te sluiten, want ook het Verhalenhuis heeft heel wat activiteiten noodgedwongen moeten afblazen. Het is dus meer "de draad weer opnemen" wat Maiandros doet.

Of wilde doen, want de draad zal nog even moeten blijven liggen. Door het toenemende aantal nieuwe besmettingen moesten ook de plannen voor 25 juli op de schop.

Na de zomervakantie, op zondag 5 september, plannen ze een nieuwe poging, uiteraard in de hoop dat het tegen die tijd allemaal opnieuw heel erg "gebruikelijk" zal zijn, en dat ze hun draad vanaf dan verder kunnen spinnen à rato van één optreden om de twee maanden.

Ter opfrissing van uw geheugen kunt u er misschien ons artikel van april 2018 (nog eens) op nalezen. Daar vertelden we uitgebreid het verhaal van het "Verhalenhuis Belvédère", over de verhalen die daar zoal verteld worden, over de link met de Griekse gemeenschap in Rotterdam, en natuurlijk ook iets over Maiandros zelf.

De "vaste kern" van Maiandros is nog steeds (bijna) dezelfde, namelijk:

• Isabella Spaans : zang
• Frans Poortman : bouzouki
• Frans Smit : accordeon, piano, zang
• Nico Spaans : (bas)gitaar, zang
• Cor Lieverst : bouzouki , tzouras , baglamas , zang

Let op: afhankelijk van de situatie kan de formule van deze optredens misschien wat anders zijn dat anders. Zo staat het zo goed als vast dat er zal moeten gereserveerd worden. Mogelijk vindt het optreden ook niet plaats binnen in het Verhalenhuis zelf, maar (bij mooi weer) in het parkje tegenover het gebouw.