In januari 2009 gaf Stelios Petrakis een concert in De Centrale in Gent. In zijn ensemble zat toen onder meer Yorgis Xylouris . Beide muzikanten kennen elkaar door en door en na veertien jaar samenwerking is er ook een hechte vriendschap tussen de twee gegroeid.

In kringen van Griekse muziekliefhebbers klinkt de naam Xylouris natuurlijk wel als een klok, en de aanwezigheid van de neef van de legendarische Nikos Xylouris (en zoon van de overbekende Psarantonis ) zorgde blijkbaar voor wat extra opkomst voor dit concert. Misschien daarom dat deze keer de rollen op de affiche min of meer omgedraaid werden: de naam van Yorgis Xylouris staat nu vooraan in het rijtje.

Voor de muzikanten zelf zal het allicht niet veel uitmaken. Ook bij de concerten, die ze samen op Kreta en elders in Griekenland geven, zit nu eens de ene, dan weer de andere in het midden van het podium. Ook (nog) meer bekende artiesten als Ross Daly of Psarantonis zelf zien er absoluut geen graten in om "gewoon" als muzikant in het ensemble van een jongere en/of minder bekende collega te gaan zitten. Op dit niveau is het immers het team dat samen muziek maakt, en dan maakt het niet zoveel uit wiens naam op de affiche staat. Voor afgunst en verwaandheid ben je bij deze mensen duidelijk aan het verkeerde adres. Succes stijgt blijkbaar alleen naar het hoofd als er daar een leegte te vullen is ...

Voor dit concert werd de samenstelling van het ensemble als volgt aangekondigd :

• Yorgis Xylouris ( Psaroyorgis ) ,zang en laouto
• Stelios Petrakis , Kretenzische lyra
• Periklis Papapetropoulos , lavta en bulgari
• Keyvan Chemirani, traditionele percussie-instrumenten ( zarb , udu , daf ,..)

Ten opzichte van januari 2009 neemt Keyvan Chemirani deze keer de plaats in van zijn jongere broer Bijan , maar dat mag voor niemand een bezwaar zijn want het zijn allebei waardige zonen van vader Djamchid, de hele familie - van Perzische afkomst - is van wereldklasse. Anderzijds ontbreken deze keer de ney -speler Charis Lambrakis en de zangeres Maria Simoglou op het appèl, maar ook dat is geen ramp: het enige wat daar in feite uit af te leiden valt is dat het programma er deze keer wat anders zal uitzien dan vorige keer.

Intussen heeft Stelios Petrakis na " Orion ", de cd die hij uitgebracht in 2008, nog 2 cd's aan zijn persoonlijke discografie toegevoegd.

De eerste verscheen in 2009 bij het Franse platenlabel Accords Croisés en is in samenwerking met Yorgis Xylouris. De titel: " Κι αν χαιρετήσω τα βουνά ( Ki an cheretiso ta vouna ), Si je salue les montagnes - If I Greet the Mountains " laat al meteen vermoeden dat het vooral om traditionele Kretenzische muziek gaat, en minder om eigen nieuw werk. Dat wordt ook bevestigd door de namen van muzikanten die aan de opname meewerkten: Yorgis Xylouris (Psaroyórgis), Stelios Petrakis , Periklis Papapetropoulos , Yorgis Manolakis en Keyvan Chemirani. Yorgis Xylouris vertolkt de liederen op zijn typische, onnavolgbare manier.

Toevallig of niet ziet de bezetting voor het concert in Gent er bijna helemaal hetzelfde uit als op de cd. Vermoedelijk zullen er deze keer dan ook meer traditionele Kretenzische liederen op het programma staan dan bij het concert in januari 2009 , maar ook deze keer zal dat allicht toch weer aangevuld worden met eigen composities in dezelfde Kretenzische traditie.

De allerlaatste cd die Stelios Petrakis opnam in zijn Móchlos Studio op Kreta is " Μαύρα Φρούδια ( Mavra Froudia ), Black Eyebrows " (2011). Petrakis houdt ervan om te experimenteren, improviseren en dialogeren. Op deze cd komt dat opnieuw tot uiting. Hij speelt samen met de Spanjaard Efrén López en met Bijan Chemirani en samen proberen zij nieuwe dingen uit. Soms vindt hij het jammer om zelf te spelen, vertelt Petrakis , zó boeiend vindt hij het om naar anderen te luisteren. Het trio combineert meerdere stijlen, invloeden en muziekinstrumenten, maar allemaal met duidelijke gemeenschappelijke invloeden van de landen rond de Middellandse Zee, het Midden-Oosten en nog verder oostwaarts. Stelios Petrakis treedt graag in dialoog met muzikanten van andere culturen, maar met raakvlakken aan de Kretenzische. Op deze cd staan 7 instrumentale composities en één traditional van Karpathos.

Nawoord: Opnieuw vinden we ons genoodzaakt om een aanvulling te plaatsen. Zoals redelijk voorspelbaar was en gangbaar is bij Griekse concerten, zag de bezetting er ook deze keer anders uit dan de op de aankondiging. Maar de aanwezigen zullen het beamen: de muzikanten die uiteindelijk op het podium zaten, het Cretan Music Quartet, behoren alle vier tot de top van de Kretenzische muziek.

Het Cretan Music Quartet bestaat uit:

• Yorgis Xylouris of Psaroyorgis ( Γιώργης Ξυλούρης - Ψαρογιώργης )), zang en laouto
• Stelios Petrakis ( Στέλιος Πετράκης ), lyra
• Yorgis Manolakis (Γιώργης Μανωλάκης), zang en laouto
• Zacharias of Zacharis Spyridakis (Ζαχαρίας Σπυριδάκης), zang en lyra

Stelios Petrakis introduceert met deze formatie een nieuw soort ensemble. Dit kwartet bestaat uit twee Kretenzische lyra's en twee luiten. Twee luiten in combinatie met een lyraspeler is niet ongewoon en is inmiddels een klassieke Kretenzische formatie geworden. Maar het is de combinatie van twee lyra's op een podium, twee melodie-instrumenten samen, die hoogst ongebruikelijk en ook aartsmoeilijk is. Alle vier zijn het echter topmuzikanten die de kennis, het inzicht en de liefde voor traditie delen en open staan voor vernieuwing. Petrakis treedt met zijn Kretenzische kompanen met evenveel passie in dialoog als met muzikanten van andere culturen. Samen brengen ze een staalkaart van oude traditionele Kretenzische muziek, zowel van Oost- als van West-Kreta, maar ook eigen werk in combinatie met improvisaties. Ze spelen en zingen alle soorten Kretenzische muziek: de typische snelle en ritmische dansmuziek, instrumentale muziek en mandinades , en natuurlijk ook de meer ingetogen rizitika , die vooral door Psaroyorgis a capella worden gebracht. Deze formatie speelt op 24, 25 en 26 maart 2011 drie avonden na elkaar in de muziekclub Avlea in Athene... en was de week ervoor dus voor één avond in Gent, een beetje in avant-première. Wat een ongelooflijke buitenkans! (22-03-2011)

Stamatis Kraounakis ( Σταμάτης Κραουνάκης ) is één van die sterke en veelzijdige persoonlijkheden die zo veelvuldig voorkomen in de Griekse muziekscène. Hij is in de eerste plaats componist, maar daarnaast ook tekstschrijver, vertolker, producer, regisseur, ...

Daarnaast is hij ook nog kerstekind, want hij werd op 25 december geboren, in 1955 in Athene. Daar studeerde hij ook, en hij woont en werkt er nog steeds.

Zijn carrière begon in 1977. Als je vandaag terugkijkt en een overzicht maakt van wat hij in die meer dan een kwart eeuw gerealiseerd heeft, dan valt het meteen op dat hij een halve theaterman is. De cijfers spreken voor zich. Hij schreef muziek voor zestig persoonlijke albums en veertien albums van anderen, samen 74. Daar tegenover staan 54 theaterstukken, 10 films en tv-reeksen en één balletvoorstelling, samen 65. Maar er zijn ook nog twintig "muzikale voorstellingen", een genre dat in Griekenland erg populair is en dat in de Lage Landen bij de podiumkunsten zou ingedeeld worden: dat zijn immers "kunstvormen die uitgevoerd worden door acteurs en actrices voor een levend publiek". Die brengen de balans min of meer in evenwicht, of laten ze zelfs doorslaan richting theater.

Als je dan inzoomt op die 54 theaterstukken, dan is er nog iets wat opvalt. Daar zitten amper acht klassieke stukken bij, ondanks het feit dat de stukken van de Oude Grieken nog altijd veelvuldig opgevoerd worden in het Griekenland van vandaag. De hoofdmoot van de theatermuziek van Kraounakis daarentegen is muziek voor hedendaags theater: 31 stukken. De rest van de 54 wordt geleverd door 6 kindertheaterstukken en 9 revues.

Het is dus beslist niet overdreven om te zeggen dat Stamatis Kraounakis een bijzondere passie heeft voor hedendaags theater, of juister: voor hedendaags Grieks muziektheater.

Hij is trouwens al twintig jaar (sinds ongeveer 1990) aan een nieuwe weg aan het timmeren die leidt naar een grondige vernieuwing binnen dat muziektheater. In zijn muzikale shows vormen de liedjes een integraal onderdeel van de tekst van het stuk, en de zangers van deze dialogen zijn tegelijk ook acteurs in een hedendaags sprookje. Als dat klinkt als een soort avantgardistische operette, dan is dat precies wat sommigen daar van vinden.

Niet iedereen is te vinden voor avant-garde, natuurlijk, en een heleboel Grieken vinden Kraounakis compleet geflipt. Zelf lijkt hij dat niet erg te vinden, en als hij er al rekening mee houdt dan is het toch alleen om dat imago te bevestigen.

Toch zijn er ook heel veel Grieken die hem op handen dragen, zijn studenten bijvoorbeeld. Die vormden in 1998 zelfs een muziektheatergezelschap dat ze " Spira Spira " ( Σπείρα Σπείρα ) doopten en dat nog altijd samen met Kraounakis voorstellingen geeft in heel Griekenland. Die kennen veel bijval en zelfs na tien jaar blijven ze de liefhebbers met elke nieuwe voorstelling telkens weer verrassen. Op satirisch-humoristische wijze wordt de draak gestoken met de recentste politieke gebeurtenissen en de actualiteit, helemaal in cabaret -stijl. Het lijdt dan ook niet de minste twijfel dat Kraounakis en zijn "volgelingen" al heel wat bakens verzet hebben. Dat doen ze dan wel zonder te shockeren, want dan is het natuurlijk al te gemakkelijk.

Vriend en vijand zijn het er dan ook over eens dat Kraounakis een bijzonder getalenteerd componist is, en ook diegenen die zijn "theatrale helft" maar dunnetjes vinden zijn tegelijk toch vol lof over zijn "muzikale helft". Ook daar heeft hij trouwens baanbrekend werk verricht.

Een goed voorbeeld daarvan is "Kykloforo ke oploforo", dat voor Alkistis Protopsalti in 1985 de grote doorbraak betekende. Er werden meer dan 200.000 exemplaren van verkocht en het album geldt zonder meer als één van de klassiekers van de Griekse muziek van de vorige eeuw. Kraounakis schreef nog meer muziek voor Protopsalti , onder andere voor "Dikaioma" (1988). Het album "Anthropon Erga" (1993) betekende het absolute hoogtepunt.

Het betekende ook het begin van een voorlopig einde van de samenwerking met tekstschrijfster Lina Nikolakopoulou , die twintig jaar had geduurd. In die tijd hadden ze een hele reeks populaire zangers en zangeressen van materiaal voorzien: Viky Moscholiou, Dimitra Galani , Yorgos Marinos, Manolis Mitsias, Vasilis Papakonstantinou , Tania Tsanaklidou , ... Ook in het post-Nikolakopoulou-tijdperk bleef hij goede nummers schrijven voor de meest uiteenlopende artiesten.

Als je in 1955 geboren bent, dan ben je 55 jaar jong in 2010, en Stamatis Kraounakis vindt dat blijkbaar een goede tijd om de balans op te maken en om daarna met pensioen te gaan.

Hij komt dus naar Brussel met een overzicht van zijn volledige carrière. Dat betekent dertig jaar hard werk, samengebald in een spetterend programma dat twee uur zal duren, met twee zangers, een zangeres en vier muzikanten.

Met al dat volk, ondersteund door een hele ploeg technici, willen ze een soort verjaardagsfeestje gaan bouwen "op het podium en tussen het publiek". Wat het precies zal worden moet nog even een verrassing blijven. Aangezien "Kraou" het feestvarken van dienst is mag u zich aan een knotsgek programma verwachten, maar toch smaakvol en met veel humor gebracht. Uit het persbericht blijkt ook duidelijk dat hij beseft dat zijn "σαππόρτερς" (supporters) in de zaal verschillende smaken hebben, en er zou dus voor elk wat wils inzitten: nieuwe bewerkingen van bekende liedjes, gemaakt door zijn "Spirtaristen", liedjes "zoals gisteren geschreven", en ook kakelverse liedjes die in Griekenland toch al populair zijn geworden.

Dat persbericht zelf is trouwens helemaal in Kraou-stijl opgesteld. De voorstelling van de drie zangers, enigszins vrij vertaald uit het Grieks, gaat bijvoorbeeld als volgt (het tromgeroffel moet u er zelf bijdenken) :

"De unieke performer Christos Moustákas, in een stortvloed aan vermommingen, met als hoogtepunt een pseudo-intellectuele kunstcriticus; de uitmuntende alt Argyró Kaparoú , in een reeks ontstellende vertolkingen; en de joker en menselijke elastiek Yorgos Stivanakis . Veel stemming (kefi), veel dramatiek en vooral veel lachen, kortom een krachtig tegengif tegen de kommer en kwel van de huidige crisissfeer".

Hetzelfde programma ging op 20 november 2010 in première in Athene, en het loopt nog het hele winterseizoen. Daar kunnen ze een flinke dosis van dat tegengif best gebruiken. En wie weet, tegen de tijd dat ze Brussel aandoen zal het hier misschien ook goed van pas komen.

We hebben inmiddels een overzicht ontvangen van het programma van "55" en de hoofdmoot bestaat inderdaad uit bewerkingen van onsterfelijke succesnummers van Stamatis Kraounakis op teksten van Lina Nikolakopoulou . Deze liederen werden aanvankelijk door sterzangers en zangeressen gezongen, zoals de eerder aangehaalde Alkistis Protopsalti met wie de tandem Kraounakis-Nikolakopoulou gedurende een hele periode een uitzonderlijk goede samenwerking heeft gehad. Het programma bevat ook een heel aantal liederen geschreven en gecomponeerd door Kraounakis zelf en werd verder aangevuld met een paar covers, zoals een liedje van Randy Newman uit de Disney-animatiefilm "De prinses en de kikker" en "Cry me a river" van Arthur Hamilton.

Het zou - zo zegt men ons - ook de allerlaatste keer zijn dat Kraounakis op de planken staat. Of dat klopt valt nog af te wachten. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het is ook niet meteen duidelijk wat hij daarna dan wel zou gaan doen. Iemand als hij zie je niet meteen hele dagen voor de televisie zitten, gezapig zappend van de ene debielenzender naar de andere.

Hoe dan ook, de "laatste keer" of niet, elke serieuze liefhebber van Griekse muziek moet toch minstens één keer van Kraounakis geproefd hebben. Dus zelfs als zijn afscheid even lang zou duren (en even vaak herhaald wordt) als de Farewell Tour van Nana Mouskouri , dan is er nog geen reden om dit concert in Brussel aan u voorbij te laten gaan.

Tot slot nog even de vier muzikanten, netjes op een rij:

• Aris Vlachos , piano en toetsen (en muzikale leiding)
• Kostas Baltzanis , elektrische en klassieke gitaar
• Anna Laki , accordeon
• Sofia Kakoulidou , drums en slagwerk

Het weze in ieder geval duidelijk: sedert iets meer dan een jaar krijgen we hier in Brussel de ene na de andere grote Griekse componist op een schoteltje gepresenteerd. In februari 2010 hadden we de hommage aan Manos Hadjidakis , in december 2010 kwam Thanos Mikroutsikos zeer uitzonderlijk in hoogsteigen persoon naar ons toe en nu is het de beurt aan Stamatis Kraounakis . Stuk voor stuk namen die de laatste decennia mee aan de weg hebben getimmerd om van de hedendaagse Griekse muziek te maken wat ze nu is. Componisten van verschillende muziekgenres en met verschillende persoonlijkheden, maar de ene al even populair als de andere, zowel in Griekenland als ver daarbuiten. In Brussel brengen zij telkens een programma met een overzicht van hun ganse carrière. Een zeer toegankelijk programma, waarmee zij niet alleen de Grieken in de diaspora willen verwennen, maar ook een zo breed mogelijk internationaal publiek proberen te bereiken. Zelfs al spreekt de stijl u niet meteen aan of doet de naam niet meteen een belletje bij u rinkelen, toch zijn dit allemaal concerten die het ontdekken waard zijn. Meer zelfs, dit zijn mijlpalen.

De "Griekse Vereniging Rotterdam en omstreken" organiseert haar jaarlijks feest op 26 maart op de gebruikelijke locatie in Krimpen aan den IJssel.

Voor de live muziek zorgt, net als vorig jaar , het Griekse ensemble "Kompania", dat gewoonlijk bestaat uit een gitaar, bouzouki en synthesizer. Zij spelen dansmuziek uit alle streken van Griekenland.

Er is een loterij met een rijk gevulde prijzenpot waarin kleinere maar ook een aantal grote prijzen zitten, zoals een bootticket en een cadeaubon van een reisorganisator.