Het "Greekerbeek festival" is de opvolger van het "Nous Sommes Grecs" festival, dat zich al enkele jaren een stevige reputatie verworven had bij de liefhebbers van Griekse muziek in Brussel en verre omgeving. De nieuwe vlag dekt in grote lijnen dezelfde lading als vroeger: veel muziek, maar ook film, en natuurlijk hapjes en drankjes aan de bar, die voor de gelegenheid omgedoopt wordt tot een "Café Aman". Daar spelen dan de plaatselijke Griekse muzikanten. Voor het grote podium zelf laten ze muzikanten uit Griekenland overkomen.

Die tweeledigheid "internationaal/lokaal" is - misschien onbedoeld - mooi terug te vinden in de nieuwe naam van het festival. Het Engelse "Greek" is nu eenmaal wat internationaler dan de vroegere Franse benaming, en de rest van de naam verwijst nadrukkelijk naar de lokale dimensie. Plaats van het gebeuren is namelijk De Senghor, en die ligt in Etterbeek.

Het volledige programma staat nog niet op punt op het moment dat we dit publiceren (10.4.2019), maar het voornaamste verschil met de vorige edities lijkt erin te bestaan dat er geopteerd werd voor twee grote avondvullende concerten, in plaats van een hele reeks kortere optredens (zoals dat doorgaans het geval is op een festival). Maar dat is onder voorbehoud, want zoals gezegd hebben we nog niet alle informatie.

Het staat al wel vast dat het "Greekerbeek" festival voor zijn eerste editie al meteen twee artiesten uitnodigt die zich een stevige reputatie verworven hebben bij de liefhebbers van wereldmuziek in het algemeen, en dus niet (alleen) in kringen van Griekse of Grecofiele muziekliefhebbers. De organisatoren van het vernieuwde festival vissen met andere woorden in een veel grotere vijver dan voorheen.

Het "lokaas" waarmee ze hengelen is in elk geval indrukwekkend verleidelijk. Op de eerste avond van het festival programmeren ze het " Stelios Petrakis Quartet", en de tweede avond komen Dimitris Mystakidis en Ifigenia Ioannou . Het voordeel voor ons is dat die al zo vaak hierheen gekomen zijn, en we hebben dus al vaak over hen geschreven. Daarom kunnen we volstaan met een korte samenvatting, en voor meer informatie verwijzen we dan naar onze vorige artikels.

Voor Stelios Petrakis doen we dat hier en nu, voor Dimitris Mystakidis moet u wat verder naar onderen op deze pagina.

Het "Quartet" van Stelios Petrakis is slechts één van de vele projecten van deze veelzijdige Kretenzische muzikant. Met elk van die projecten legt hij zich toe op een andere soort muziek, wat in feite betekent dat elk project ook telkens een ander publiek aanspreekt.

Zijn "Quartet" werd al jaren geleden opgericht, speciaal met het oog op de internationale festivals waar hij zo vaak uitgenodigd werd. Hij was zich steeds meer gaan toeleggen op de traditionele Kretenzische muziek, maar dat is vaak dansmuziek. Als je die vanaf een podium gaat zitten spelen voor mensen die keurig op een rijtje zitten te luisteren, dan heeft die muziek iets weg van een vis op het droge. Er ontbrak iets, vond Petrakis zelf, en dat was de dans. Maar van een internationaal publiek kan je nu eenmaal niet verwachten dat ze de vaak ingewikkelde en spectaculaire Kretenzische dansen zelf onder de knie hebben. De oplossing was dan gauw gevonden: gewoon een danser mee op het podium nemen.

Het Brusselse publiek heeft al een paar keer met deze formule kunnen kennismaken. De eerste keer was - bij ons weten - in oktober 2013 , en toen schreven we een heel artikel over deze nieuwe aanpak. Dat kunt u nog steeds nalezen op die oktober 2013 maandpagina .

Vier jaar later, in oktober 2017 , was Stelios Petrakis opnieuw in Brussel. Voor de pauze speelde hij met zijn trio, na de pauze met het kwartet. Het was opvallend dat zelfs het overwegend Griekse publiek (waaronder heel wat Kretenzers) na de pauze veel enthousiaster reageerde op de formule mét dans. Het is dus beslist geen toeristisch spektakel geworden - maar daarvoor ben je bij iemand als Stelios Petrakis sowieso aan het verkeerde adres.

Het kwartet is al een paar keer van naam veranderd, en misschien nog vaker van bezetting.

Voor het "Greekerbeek" festival ziet die er als volgt uit:

• Stelios Petrakis : Kretenzische lyra, laouto , askomandoura
• Dimitris Sideris (Δημήτρης Σιδερής) : laouto , zang
• Mihalis Kontaxakis (Μιχάλης Κονταξάκης) : mandoline , zang
• Nikos Lembesis (Νίκος Λεμπέσης) : dans
• Dimitrios Chatzakis (Δημήτρης Χατζάκης) : piano

Onder meer de piano is nieuw - en toch wel ongebruikelijk in de Kretenzische muziek. Als u het "Quartet" dus al eens gehoord hebt, dan mag dat geen beletsel zijn voor een nieuwe kennismaking met deze samenstelling.

Volgens de perstekst zou Stelios Petrakis voor het "Greekerbeek" festival zelfs met een heel nieuw programma komen, of in elk geval een programma dat in België nog nooit eerder te horen was. Zeg dus niet te gauw: "dit is déjà vu" ...

Voor meer informatie over Stelios Petrakis kunt u terecht in de biografie die we over hem schreven.

Dimitris Mystakidis en Ifigenia Ioannou komen naar Brussel in het kader van het "Greekerbeek" festival. Zij geven daar een concert op zaterdag, de tweede avond van het festival.

Voor meer informatie over dit festival zelf, en ook over het optreden van het Stelios Petrakis en zijn ensemble op vrijdag, kunt u wat hoger op deze pagina terecht.

De gitarist en zanger Dimitris Mystakidis is goed op weg om een gevestigde waarde te worden in de Lage Landen. Dat geldt eigenlijk ook voor Ifigenia Ioannou . Voor ons is dat gemakkelijk, want we kunnen dan volstaan met een korte samenvatting, en voor meer informatie verwijzen we gewoon naar onze eerdere artikels.

Dimitris Mystakidis ( Δημήτρης Μυστακίδης ) speelt of speelde in tal van orkesten, onder meer samen met wijlen Nikos Papazoglou (bij ons bijvoorbeeld in maart 2002 ), of met Apsilies (zoals in april 2011 ), of met Thanasis Papakonstantinou (zoals in maart 2015 ). Hij is medeoprichter van de Prigkipessa muziekclub in Thessaloniki (zie onze februari 2015 maandpagina ) en hij was samen met hun huisorkest al verschillende keren in Brussel (voor uitverkochte concerten). Hij trad hier ook nog samen op met Ourania Lampropoulou in mei 2014 en nogmaals in januari 2015 .

In datzelfde jaar 2015 verscheen zijn album "Esperanto", dat hij in januari 2017 in Rotterdam kwam voorstellen, en nog maar pas in maart 2019 was hij er mee in Gent. Toen hij er de eerste keer mee hierheen kwam, schreven we een heel artikel over dit album, maar in plaats van dat hier allemaal te herhalen, verwijzen we u gewoon naar onze januari 2017 maandpagina .

Dan moet u wel weer terug hierheen komen, want na "Esperanto" bracht Mystakidis nog een ander album uit, dat " Amerika" gedoopt werd en dat hij in mei 2018 in Brussel en Rotterdam presenteerde. Dit album zou nu opnieuw de basis gaan vormen voor zijn optreden op het "Greekerbeek" festival.

Het voornaamste verschil is wel dat hij toen solo speelde, terwijl hij nu zijn vaste zangeres Ifigenia Ioannou mee naar Brussel brengt.

Wie Dimitris Mystakidis al aan het werk hoorde, zal opgemerkt hebben dat hij geen doordeweekse rembetika -gitarist is - of misschien juist wel. Bij hem zijn heel duidelijk invloeden van de jazz en de blues te horen, maar dat is geen toeval en ook geen "dichterlijke vrijheid" van hem. Zijn album "Amerika" is min of meer bedoeld om daar een verklaring voor te geven, en als u naar het "Greekerbeek" concert in Brussel gaat, dan is ons artikeltje over zijn concerten van mei 2018 beslist ook het (her)lezen waard.

De zangeres Ifigenia Ioannou ( Ιφιγένεια Ιωάννου ) zong tot voor kort samen met het "huisorkest" Pringipessa (of Prigkipessa ) in de gelijknamige club in Thessaloniki en ook zij was al vaker in de Lage Landen te horen. Meestal was dat als begeleidster (zoals nu), maar in september 2018 kwam ze "in eigen naam" naar Brussel. Op die september 2018 maandpagina kunt u dan ook lezen wat we over haar en over haar indrukwekkende carrière schreven.

Het is alweer - bijna dag op dag - twee jaar geleden dat "Kompania" nog eens in de Lage Landen te horen was. Hoog tijd dus om daar wat aan te doen, moeten ze daar in Athene gedacht hebben. En vermits ze dan toch een "European Tour" op poten zetten, was een ommetje naar Brussel, Groningen en Amsterdam gauw gemaakt.

Het succes lijkt verzekerd, want de groep "Kompania" uit Athene komt al sinds mei 2012 met de regelmaat van een klok hierheen en heeft zich inmiddels een stevige reputatie verworven.

Het meest opvallende aan hun optredens was altijd al de uitzonderlijk goede manier waarop de leden van de groep op elkaar ingespeeld waren, letterlijk en figuurlijk. Geen wonder eigenlijk, want ze werkten al veel eerder samen dan 2012, maar dan in het Atheense rembetika -milieu. Als je daar goed bent, dan heb je als groep geen naam nodig. Het publiek heeft voldoende aan de namen van de muzikanten op de affiche. Maar voor hun eerste optredens in het buitenland, in 2012, moesten ze natuurlijk wel een naam bedenken, en in het begin werd dat " Katerina Tsiridou & Kompania". Maar dat beviel niet zo goed, want het wekt de indruk van een zangeres met enkele begeleiders, terwijl het hier in werkelijkheid gaat om vijf evenwaardige muzikanten die uitstekend samenwerken. Om dat te benadrukken werd de naam al vrij snel ingekort tot "Kompania" (wat dus in feite gewoon "Ensemble" betekent). In 2016 kwamen er dan twee jonge, getalenteerde muzikanten aan boord, die twee van de "oudgedienden" vervingen.

De huidige bezetting van "Kompania" ziet er sindsdien als volgt uit:

• Ioulia Karapataki : zang, gitaar
• Sotiris Papatragiannis : zang, baglamas
• Dimitris Gkinis : accordeon
• Nikos Protopapas : gitaar, zang
• Thodoris Petropoulos : bouzouki , tzouras , baglamas , outi , gitaar, zang

De "nieuwkomers" (die nu toch al drie jaar meedraaien) zijn de zangeres en de bouzouki .

Het repertoire van "Kompania" bestaat uit de goede oude rembetika en smyrneïka. . Zoals gewoonlijk beperken ze zich niet tot de overbekende klassiekers uit deze genres, maar ze voegen er ook telkens heel wat minder bekende liedjes aan toe. Die worden zorgvuldig en met kennis van zaken uitgekozen en bewerkt, zodat er een mooi en evenwichtig programma aan het publiek voorgesteld kan worden.

Een goed voorbeeld van hun aanpak is hun recentste album, dat "Κρίση / Crisis" heet en dat al in 2016 werd uitgebracht. Wij bespraken het in ons artikeltje over hun concert van juni 2017 , toen ze dat album hier kwamen voorstellen.

Dat betekent uiteraard niet dat ze nu, twee jaar later, dat zelfde programma nog eens zouden komen overdoen. De vijf van "Kompania" zijn immers stuk voor stuk gepassioneerde muzikanten en geen bandwerkers. Daar horen dus telkens nieuwe uitdagingen bij, niet alleen voor het publiek maar ook gewoon voor zichzelf.

Dat geldt dan zeker voor een heuse "European Tour", waar deze concerten een onderdeel van zijn. Voor zoiets wil je natuurlijk goed voor de dag komen.

Ze hebben trouwens een ambitieus reisschema. Ze beginnen op 21 mei in Tirana (jawel, in Albanië), op een tiendaags wereldmuziekfestival, waar zij Griekenland vertegenwoordigen. Vervolgens reizen ze door naar Münster (Duitsland, 30 mei) en Luxemburg (31 mei). Daags nadien (1 juni) spelen ze dan in Brussel, en nog een dag later (2 juni) doen ze Groningen en Amsterdam, allebei op één dag.

Als je dat zo gewoon leest, dan lijkt het nog redelijk vanzelfsprekend. Het wordt al minder evident als je de landkaarten er bijhaalt. Dan wordt duidelijk dat er tijdens de voorbereiding heel wat gepuzzeld en gerekend is. Maar goed, dat doen ze ook als ze het programma van hun concerten samenstellen ...

Tot slot nog even meegeven dat hun concert in Amsterdam samenvalt met het 45-jarige bestaan van de "Griekse Gemeenschap Amsterdam & Omstreken" (kortweg de GGA). Dat is niet helemaal toeval, want "Kompania" trad daar ook al op tijdens hun vorige tournee van juni 2017 .

Het ensemble "Rebetiki Serenata" komt uit Londen om te bewijzen dat rembetika niet altijd uit Griekenland hoeft te komen. Alsof we dat al niet wisten. Maar toch is het interessant om weten dat dit genre de laatste jaren ook in Londen aan een opmars bezig is. Die toenemende belangstelling is te merken aan een aantal vrij recent geopende clubs en aan een heleboel muzikanten die rembetika spelen in verschillende ensembles.

Eén van die ensembles heet dus "Rebetiki Serenata" en voor hun concert in Brussel bestaan die uit:

• Dunja Botic : zang
• Utkan Kocak : bouzouki
• Pavlos Carvalho : zang, bouzouki , baglamas
• George Stamatis : zang, gitaar

Deze zelfde muzikanten spelen in Londen ook in heel wat andere groepjes, en anderzijds wil de samenstelling van "Rebetiki Serenata" ook wel eens wisselen van de ene keer tot de andere. Voor Brussel worden ze in elk geval met de bovenstaande bezetting aangekondigd. Dat is nog geen garantie dat ze straks ook zo op het podium zullen zitten, maar dat maakt ook niet echt veel uit.

Ze beloven in elk geval een programma met mooie liedjes, die enerzijds tot zelfbezinning uitnodigen en anderzijds aanzetten tot dansen, liedjes die enerzijds nostalgisch zijn en anderzijds toch ook heel levendig. Kortom: rembetika .

Uit de namen van de muzikanten alleen al blijkt het kosmopolitische karakter van Londen - maar misschien niet helemaal op de manier waarop u zou denken.

De naam van Utkan Kocak (of voluit Utkan Cagri Kocak) klinkt dan misschien niet Grieks, maar als bouzouki -speler is hij toch zo goed als "incontournable" in het Londense rembetika milieu. Hij geeft daar trouwens ook les in bouzouki , soms onder de vorm van een workshop. De deelnemers moeten dan liefst muziek kunnen lezen en al wat met een bouzouki overweg kunnen. Aan het eind van de rit nemen ze niet alleen een (betere) speeltechniek mee naar huis, maar ook nog heel wat kennis over de geschiedenis van de rembetika en van de meest voorkomende ritmes in de verschillende stijlen binnen het genre.

Het is ook niet voor niets dat hij de officieuze leider is van het "Rebetiki Serenata" ensemble.

Daarnaast is het niet zonder betekenis dat ze een podium krijgen in de Art Base. De programmator van die zaal kan zelf toch ook meer dan behoorlijk met een bouzouki overweg, en hij is dus goed geplaatst om het kaf van het koren te scheiden.

Naast bouzouki speelt Utkan Kocak ook nog (onder meer!) baglamas , saz en viool, en naast rembetika houdt hij zich ook bezig met jazz en klassiek.

Aan landsgrenzen heeft hij al evenmin een boodschap als aan muzikale grenzen. Enkele weken na het optreden in Brussel zit hij in Londen op het podium met de Turks-Koerdische zangeres Olcay Bayir. Onder de toepasselijke naam "Crossing Borders" brengen ze daar een heel gevarieerd programma, gaande van smyrneïka tot liedjes van Manos Loïzos, Sülfü Livanelli en Manos Hadjidakis . Ze worden bijgestaan door Pavlos Carvalho en George Stamatis, de twee andere mannelijke leden van "Rebetiki Serenata".

Ook de naam van Dunja Botic, de zangeres van "Rebetiki Serenata", klinkt niet meteen Grieks. Maar schijn bedriegt (soms), want zij is wel degelijk een geboren en getogen Griekse, meer bepaald uit Athene.

In Londen zingt ze in een hele reeks ensembles, en dan niet alleen rembetika . maar ook allerlei traditionele muziek uit Zuid- en Oost-Europa. Haar zangtalent heeft ze blijkbaar geërfd van haar beide grootmoeders.

Ze wordt geprezen omwille van de intensiteit en de gevoeligheid van haar vertolkingen. Dat heeft misschien te maken met een flinke scheut Zigeunerbloed in haar aderen. Eén van haar twee grootmoeders was immers een Roma, en dan nog wel uit een Lăutari familie. Dat waren (of zijn) de professionele muzikanten die al eeuwenlang voor de traditionele muziek zorgen op allerlei feesten in - vooral - Roemenië en Hongarije. Hun naam komt uiteraard van de laouto ("lăută" in het Roemeens), maar ze gebruiken zowat alle andere traditionele instrumenten uit de regio.

Dunja Botic beschikt dus over heel wat deskundigheid op dit vlak, en ze geeft die ook door aan anderen. Ze specialiseert zich in de stemtechnieken van de Balkanlanden, wat onder meer inhoudt dat ze les geeft in traditionele verhaaltechnieken. Zoals bekend is dat een kunstvorm die misschien wel even oud is als de mensheid zelf, maar die nu in de vergetelheid dreigt te geraken. Toch vormt dit de basis voor de zangkunst, en ook daarvoor kan je bij haar terecht. Zij geeft zowel les in solozang als in koorzang. Daarbij focust ze vooral op zangtechnieken uit het Middellandse-Zeegebied.

Ook Pavlos Carvalho, die bouzouki zingt en speelt bij (onder meer) "Rebetiki Serenata", geeft les, maar dan om ... cello te leren spelen. Dat is trouwens ook zijn eigenlijke beroep: hij speelt cello in klassieke ensembles, zowel als solist als in ensembles voor kamermuziek. Zijn werkterrein gaat van de barok tot de hedendaagse klassieke muziek.

Als hij dan de rembetika en andere niet-klassieke genres speelt, dan is dat voor hem "gewoon" een hobby. Vaak neemt hij daarbij niet alleen zijn bouzouki mee op het podium, maar ook zijn cello. Voor het optreden in Brussel heeft hij die blijkbaar thuisgelaten.

De liefde voor de klassieke cello heeft hij van zijn vader Santiago Carvalho, die van 1972 tot 2017 vaste cellist was bij het befaamde London Philarmonic Orchestra. Met zijn 45 jaar dienst was het afscheid bij zijn pensionering een emotionele aangelegenheid, want hij was al die tijd zeer geliefd bij de andere leden. "Santi", zoals ze hem noemden, was altijd vriendelijk, innemend en hulpvaardig.

In het geval van Pavlos Carvalho wijst de naam wel degelijk in de juiste richting, want vader Santiago werd in 1942 geboren in Brazilië. Hij was zelf ook de getalenteerde zoon van een gerenommeerd cellist en hij speelde al op orkestniveau toen hij amper negen jaar oud was. Hij behaalde in sneltreinvaart een hele reeks diploma's van muziekscholen en conservatoria in Brazilië, met een hele resem onderscheidingen en prijzen er bovenop. Uiteindelijk leverde hem dat in 1963 een beurs op om in Londen verder te gaan studeren. Daar ging het op dezelfde manier door, tot hij uiteindelijk geselecteerd werd voor het London Philarmonic.

Ook in een ander opzicht herhaalde de geschiedenis zich. Zoon Pavlos groeide op met de klanken van de cello, begon al heel jong muziek te studeren, en heeft inmiddels een prijzenkast die al even goed gevuld is als die van zijn vader.

Zijn dag begint hij trouwens met enkele fragmenten van Bach op zijn cello, en na zijn dagtaak (als cellist) ontspant hij zich door nog wat op zijn cello te spelen. Geen wonder dus dat zijn dochtertje ook al de microbe te pakken heeft.

De niet-klassieke muziek mag voor Pavlos Carvalho dan misschien "alleen maar" een hobby zijn, toch legt hij zich daar met dezelfde gedrevenheid op toe als op zijn "echte" werk. Hij speelt bouzouki bij minstens vier of vijf verschillende ensembles, en hij maakt vaak de arrangementen voor hen. Met één van zijn projecten probeert hij de geschiedenis van de rembetika in kaart te brengen, vanaf het prille begin in Smyrna en elders, tot en met vandaag. Dat is dan misschien weer een uitloper van zijn bachelor klassieke geschiedenis, die hij tussendoor ook nog even meepikte ...

En ook zijn belangstelling voor Griekse muziek komt niet uit de lucht gevallen. Zijn moeder is een Griekse, en hij bracht zelfs een deel van zijn jeugd in Griekenland door. Naast onvervalst Brits Engels spreekt (en zingt) hij ook nog vloeiend Grieks.

Het "Trio Harmani" ontstond een paar jaar geleden in Amsterdam, uit een toevallige ontmoeting van drie muzikanten. Nu ja, helemaal toevallig zal het wel niet geweest zijn, want ze zijn alledrie gefascineerd door de rembetika .

Het zijn:

• Thomas Huisman : zang, bouzouki
• Lydia Stavraki : zang, percussie
• Manolis Fragkiadakis : zang, gitaar

Thomas Huisman, de officieuze leider van het "Trio Harmani", werd geboren in Rotterdam maar hij kreeg de rembetika -microbe te pakken tijdens zijn studies als Erasmus-student aan de Universiteit van Thessaloniki. Sindsdien laat hij geen gelegenheid voorbijgaan om deze muziek te horen en - vooral - zelf te spelen. Zo was hij bijvoorbeeld "special guest" toen twee Nederlands-Griekse ensembles in april 2014 in Amsterdam een jaarlijks rembetiko festival op gang probeerden te trekken.

Lydia Stavraki maakte de reis als het ware in omgekeerde richting. Zij werd geboren in Thessaloniki, en na haar studies daar kwam ze naar Rotterdam om er zang te studeren aan de CODARTS universiteit. Behalve rembetika zingt ze ook jazz.

Manolis Fragkiadakis is dan weer een geboren en getogen Kretenzer die informatica studeerde aan de universiteit van Piraeus en die vervolgens naar Leiden kwam om in die richting verder te studeren. Momenteel is hij bezig aan zijn doctoraat, met als onderwerp (in essentie) de ontwikkeling van software voor de analyse van gebarentalen. Tussendoor geeft hij ook workshops, maar het onderwerp daarvan is natuurlijk wel ... rembetika.

Het programma van het "Trio Harmani" omvat dan ook de hele evolutie van het genre, vanaf de beginjaren in de marge tot en met de meer "salon-fähige" versie van na de Tweede Wereldoorlog.

Ze spelen regelmatig op allerlei plaatsen in Nederland, maar dit concert in Brussel wordt hun eerste buiten(neder)landse optreden.

Op de tweede dag van het "Greekerbeek Festival" staan er in de namiddag twee lezingen en een documentaire geprogrammaard.

Over het festival zelf, en over het concert van Stelios Petrakis op vrijdag, de eerste avond van het festival, leest u hoger op deze pagina alles wat u daarover moet weten

In dit artikeltje stellen we u het namiddagprogramma voor van de tweede dag, de zaterdag.

Om 16u is er een rondetafelgesprek over een congres rond meertaligheid dat onlangs in Thessaloniki gehouden werd. De bedoeling daar was ervaringen uitwisselen met de opvang van vluchtelingen in Griekenland. Zoals bekend stromen die mensen daar massaal toe, en de meesten van hen spreken (uiteraard) geen Grieks.

Het gesprek, onder de titel "Le multilinguisme dans tous ses états" , wordt geleid door Dr. Argyro Moumtzidou, die er in Thessaloniki ook bij was en die nu verslag uitbrengt van de resultaten van dit congres en de opgedane inzichten.

Om 18u gaat het dan de muzikale toer op, met een projectie van de 26 minuten durende documentaire "Mousa Polytropos". Die gaat over Griekse traditionele muziek, maar dan specifiek in België. Over deze productie schreven we al eerder, toen ze in september 2017 voor het eerst aan het Brusselse publiek voorgesteld werd. Het idee voor deze productie ontstond trouwens in de coulissen van het eerste festival "Nous Sommes Grecs" in de Senghor.

De regie is van Ioanna Batsi en Antoine Castro, en deze laatste zal na afloop van de projectie op eventuele vragen antwoorden. Daarbij wordt hij terzijde gestaan door Ismini Giannakis, die zelf ook meespeelt in de documentaire - net als heel wat andere muzikanten die in België met Griekse muziek bezig zijn.

Om 19u volgt er een lezing over "Origines et parcours esthétiques du Rebetiko", gegeven door Michel Demeuldre, voormalig professor in de sociologie van wereldmuziek aan de Université Libre de Bruxelles.

Zoals de titel het al aangeeft zal hij de ontwikkeling van de rembetika uit de doeken doen, en dat ook illustreren met muziekfragmenten.

Daarmee bent u dan helemaal opgewarmd voor het avondprogramma. Dat is in feite een dubbelconcert.

Eén deel wordt gebracht door de groep "Kadinelia", en daarover hebben we het verder naar onderen op deze pagina.

Voor het andere concert, dat van Dimitris Mystakidis en Ifigenia Ioannou, moet u dan weer helemaal terug naar boven.

De reden voor deze ietwat chaotische ordening is gewoon dat we het programma van het "Greekerbeek Festival" ook in stukken en brokken hebben binnengekregen. We publiceerden telkens wat er binnenkwam, maar onze maandpagina's hebben dezelfde structuur als een blog: het meest recente artikel staat onderaan. Vandaar dat u wat heen en weer zult moeten klikken - of anders een ommetje maken via onze "Agenda", want daar staan de activiteiten wél chronologisch gerangschikt.

Op de tweede dag van het "Greekerbeek" festival, na afloop van het namiddagprogramma , is er 's avonds een dubbelconcert voorzien. Eerst speelt het duo "Kadinelia", en nadien is het de beurt aan Dimitris Mystakidis en Ifigenia Ioannou . Over deze laatste twee hebben we het hoger op deze pagina . Het artikeltje dat u nu leest gaat over "Kadinelia".

Dat duo bestaat uit:

• Evi Seïtanidou : gitaar, zang, kementzes , toumbáki
• Thanasis Zikas : gitaar, zang, tsambouna

Evi Seïtanidou (Εύη Σεϊτανίδου) is geboren en getogen in Veria (Noord-Griekenland), in een muzikale familie. Die telde weliswaar geen professionele muzikanten, maar ze hielden toch wel heel veel van muziek en ze konden allemaal zingen. "Sterker nog", grinnikt Evi, "ze konden zelfs de juiste toon aanhouden".

Zelf had ze ook aanleg voor muziek. Ze zong niet alleen van toen ze piepjong was, maar op haar zesde zat ze zelfs al in het plaatselijke conservatorium, waar ze klassieke gitaar leerde. Ze bleef er tien jaar lang, en deed er nog wat andere lessen bovenop, zoals muziektheorie en koorzang. Alles westers klassiek wat de klok sloeg, zou je dan denken.

Alleen: haar vader was van Pontische afkomst (zoals haar naam het eigenlijk al aangeeft), en haar moeder kwam uit het nabijgelegen Vergína, de oude hoofdstad van Macedonië waar de bekende koningsgraven werden gevonden. Het meisje en haar oudere zus kregen daarom een "dubbele dosis" dorpsfeesten te verwerken, met de traditionele muziek die daar bij hoorde. Hun ouders namen hen immers mee naar alle feesten in de omgeving, en dat waren er heel wat. Daar dansten de meisjes enthousiast mee met de groten, zowel op de klanken van de Macedonische koperblaasensembles als op die van de Pontische lyra, begeleid door de daouli .

Het was dus geen bevlieging dat de jongste dochter, naast haar klassieke gitaarlessen, ook nog kementzes ging leren spelen in de plaatselijke school voor Byzantijnse muziek. En als goede, eigentijdse tieners luisterden zij en haar zus natuurlijk ook naar buitenlandse pop en rock.

Terugkijkend zegt Evi Seïtanidou dat ze misschien wel op een andere manier naar al die verschillende soorten muziek luisterde dan de meeste mensen uit haar omgeving. In elk geval ontdekte ze telkens weer nieuwe esthetische en structurele elementen in de muziek, en dat schrijft ze toe aan de theoretische kennis die ze in het conservatorium had meegekregen. "Op mijn eentje waren al die dingen mij misschien nooit opgevallen", zegt ze.

Later verhuisde ze naar Thessaloniki om er wiskunde te gaan studeren aan de Aristotelis universiteit. En uiteraard zat ze in geen tijd tot over haar oren verwikkeld in het bruisende muzikale leven van de grote havenstad. Heel veel studenten zijn er met muziek bezig, en de rembetika is er erg populair. Ook Evi Seïtanidou ruilde haar klassieke gitaar in voor een volkse rembetika -gitaar en verdiepte zich in de verschillende soorten van deze - voor haar - nieuwe muziek.

Ze kreeg daarbij de hulp van haar zus, die inmiddels rembetika en smyrneïka was gaan zingen. Die had zich met haar familie gevestigd op Lesbos. Evi ging vaak bij haar op bezoek, en daar ontdekte ze alweer nieuwe klanken. De eilandmuziek is inderdaad weer wat anders, en op Lesbos is die bovendien ook nog heel gevarieerd.

In Thessaloniki bracht Evi Seïtanidou al die verzamelde kennis en al die uiteenlopende ervaringen ook in de praktijk. Ze begon nu ook voor publiek te spelen en te zingen, overal waar ze maar kon. Als we het goed hebben zat ze in februari 2010 zelfs al op het podium van de befaamde muziekclub " Prigkipessa ", als gastzangeres van het huisorkest daar.

In 2014 werd er in Thessaloniki een driedaags congres georganiseerd rond de volkse gitaar. Het was een goed gevuld programma, met lezingen, workshops, concerten enzovoorts. Er was ook een tentoonstelling met allerlei gitaren uit verschillende periodes en verschillende streken van Griekenland. Uiteraard schreef Evi Seïtanidou zich daar voor in.

Thanasis Zikas (Θανάσης Ζήκας) is de zoon van Yorgos Zikas (°1949), een bekende songwriter met iets van een 100 tot 200 liedjes op zijn naam. Zijn liedjes werden gezongen door bekende namen als Mario , Eleftheria Arvanitaki , Kostas Makedonas , Yorgos Dalaras , Nikos Papazoglou , Sofia Papazoglou en vele anderen. Ook zoon Thanasis zat dus al vanaf zijn prille jeugd tot over zijn oren in de muziek, letterlijk en figuurlijk.

Toch luisterde hij niet alleen naar de liedjes van zijn vader, maar ook naar buitenlandse pop en rock. Dus leerde hij elektrische gitaar spelen. Wat later kwam daar de (driesnarige) bouzouki bij, zoals die vooral in de rembetika gebruikt werd en wordt.

Als zoon van zijn vader mocht Thanasis Zikas in 2008 mee naar de studio voor een uitzending van het bekende programma "Echei Gousto". Die was helemaal gewijd aan (de liedjes van) vader Yorgos , en Thanasis was één van de acht leden van het orkestje dat hem begeleidde. Toen speelde hij baglamas en elektrische gitaar.

Maar ook de traditionele muziek trok zijn aandacht. Dat was onrechtstreeks de "schuld" van zijn vader, en dat verhaal zit merkwaardig in elkaar. Want ondanks zijn talent als "liedjesmaker" was vader Yorgos Zikas in feite actief in de mode-branche. Hij had zelfs een tijdje in Parijs gewerkt voor het huis Dior. Na zijn terugkeer naar Griekenland verdiende hij zijn brood met het maken van juwelen. Die verkocht hij tijdens de zomer op de Cycladen-eilanden. Hij had eerst zes jaar een winkeltje op Ios, dan op Mykonos, en uiteindelijk werd Paros zijn vaste stek. Daar verbleef hij telkens zes maanden na elkaar, en de andere zes maanden van het jaar keerde hij terug naar zijn geliefde geboortestad Thessaloniki.

Dat is belangrijk in dit kader, want uiteraard bracht ook zijn zoon Thanasis op die manier elk jaar vele maanden door op de Cycladen. Daar raakte hij geboeid door de klank van de tsambouna , de plaatselijke doedelzak. Van daaruit deinde zijn belangstelling steeds verder uit, van de eilandmuziek naar de andere soorten traditionele muziek waar Griekenland zo rijk aan is. Het was precies die rijkdom die hem zo fascineerde.

Met zo'n passie voor muziek leek het vervolg voor de hand te liggen, maar toch kwam er alweer een onverwachte wending. Het lag voor de hand dat hij ging studeren aan de faculteit traditionele muziek van het befaamde TEI in Arta, en daar zaten ook lessen over instrumentenbouw in het pakket. Die zijn vooral bedoeld om de studenten te leren hoe zo'n instrument in elkaar zit, en niet meteen om het zelf te gaan bouwen. Maar toch was dat precies wat die lessen bij Thanassis Zikas teweeg brachten: hij wilde instrumentenbouwer worden. Misschien was dat alweer de invloed van zijn vader: om juwelen te maken moet je toch wel wat handig zijn, en ook bij muziekinstrumenten komt het vaak op een paar tienden van een millimeter aan.

Hij wachtte niet tot hij afgestudeerd was om tussendoor als hulpje aan de slag te gaan bij enkele professionele instrumentenbouwers, verspreid over heel Griekenland. Elk van hen bracht hem een ander aspect van het vak bij. De ene leerde hem om vooruit te denken, dus om zich het gewenste resultaat voor ogen te halen en dan daar naartoe te werken. Een andere bracht hem de fijne kneepjes van het stemmen bij, dus wat je als bouwer kan doen om de klank helemaal goed te krijgen. Nog iemand anders - eigenlijk een scheepstimmerman die in zijn vrije tijd muziekinstrumenten bouwde - maakte hem vertrouwd met de natuur en met het materiaal dat die voortbrengt, en leerde hem hoe je goed hout van slecht kan onderscheiden en hoe je het met liefde en respect moet behandelen.

Bij dat alles focuste Thanasis Zikas vooral op de driesnarige bouzouki , maar in de zomermaanden ging hij op de eilanden op zoek naar bouwers van tsambouna 's, en ook hen vroeg hij het hemd van het lijf. Het was trouwens op Paros dat hij zijn eerste werkplaats opende. Wat later volgde er een tweede in Thessaloniki.

Daar bouwde hij niet alleen bouzouki 's, maar ook andere snaarinstrumenten zoals laouto 's en natuurlijk ook gitaren . Want ook de gitaar boeide hem enorm.

In mei 2014 werd er in Thessaloniki een driedaags congres georganiseerd rond de volkse gitaar. Daar was een tentoonstelling aan verbonden met allerlei oude en nieuwe gitaren. Ook actieve instrumentenbouwers mochten daar dus hun producten komen voorstellen. Uiteraard schreef Thanasis Zikas zich daar voor in, met eigen standje met twee zelfgebouwde gitaren . Uiteraard pikte hij zoveel mogelijk lezingen mee. En natuurlijk ging hij 's avonds ook naar de concerten.

Na afloop werd er dan nog wat nagepraat in het park bij de befaamde Witte Toren, een romantische plek vlak bij de zee.

Het was daar dat twee deelnemers aan het congres, Evi Seitanidou en Thanasis Zikas, aan de praat raakten. Ze hadden allebei hun gitaar bij zich, ze speelden wat samen, ze ontdekten dat ze heel wat gemeenschappelijks hadden, en ze besloten om samen te blijven werken.

Een eerste resultaat van die samenwerking kwam er blijkbaar al een maand later, toen Thanasis Zikas in juni 2014 zijn thesis verdedigde die hem zijn diploma van bachelor opleverde. Die ging - vrij vertaald - over "opmerkingen en praktische problemen bij de bouw van driesnarige bouzouki 's" en in zijn voorwoord bedankt hij een zekere "Evi" voor haar hulp met de afbeeldingen. Maar dat kan natuurlijk toeval zijn, er zijn wel meer Evi's in Griekenland.

Maar er is toch maar één Evi die samen met Thanasis Zikas het duo "Kadinelia" vormde, en dat is inderdaad Evi Seïtanidou.

Hun naam, "Kadinelia", betekent letterlijk "Kleine torenvalken". Die vogelsoort is inheems in Zuid-Europa, Centraal-Azië en China, en ze is - zoals de naam het aangeeft - wat kleiner dan de gewone torenvalk die we hier in West-Europa kennen. De kleine torenvalk staat bekend om zijn snelle, sierlijke vlucht, waarbij het mannetje en het vrouwtje vaak samen allerlei capriolen uithalen. Ze maken elkaar het hof in de lucht en ze gaan samen op jacht, waarbij ze dan soms minutenlang stil hangen in de lucht tot ze een prooi opgemerkt hebben. Ze voeden zich met allerlei insecten en soms ook met kleinere zoogdieren, zoals muizen en dergelijke. De Latijnse naam van de vogel is "Falco naumanni" en in het "Algemeen Beschaafd Grieks" heet hij Kirkinezi (Κιρκινέζι). Maar zoals zo vaak zijn er regionale varianten, en het is niet toevallig op de Cycladen dat hij Kandineli (Καντινέλι) genoemd wordt.

De mensheid heeft al sinds de oertijd met afgunst gekeken naar de vogels, die zich van hindernissen op de begane grond niets aantrekken, en de droom, om zich "zo vrij als een vogel in de lucht" te kunnen voelen, is eeuwen oud.

Voor Evi Seïtanidou en Thanasis Zikas is die droom in vervulling gegaan - als je het woord "lucht" tenminste vervangt door "muziek". Zij fladderen vrolijk doorheen alle mogelijke stijlen, maar ze "voeden" zich toch vooral met muzikale pareltjes uit de traditionele muziek van heel Griekenland en de omliggende landen. Hun voornaamste selectiecriterium is dat die liedjes moeten kunnen bewerkt worden voor twee gitaren , want in wezen zijn ze een gitaarduo. Maar met al hun technische bagage is er weinig dat ze niet kunnen bewerken, en hun bewerkingen zijn zelfs zo overtuigend dat ze steeds meer aandacht krijgen in eigen land.

Ze kleuren daarbij vrolijk buiten de gevestigde lijntjes. Een traditioneel Pontisch liedje, dat "normaal" met kementzes en daouli gespeeld wordt, brengen zij bijvoorbeeld met hun twee gitaren , en dat op een manier waar zelfs de grootste purist geen aanstoot kan aan nemen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met de Pontische roots van Evi Seïtanidou, en haar kennis van de traditie. Ze weet dus wel wat ze doet.

Maar zoals gezegd zit er nog veel meer in hun gezamenlijke muzikale bagage, en ook dat weven ze er allemaal doorheen, met evenveel kennis van zaken. Ze kondigen hun programma trouwens vaak aan als "Van de Middellandse Zee tot aan de Missisipi", en dat is zeker geen dichterlijke overdrijving. Ze ontlenen met evenveel gemak allerlei elementen uit rock, blues en funk als uit de zigeunermuziek, en ze zingen niet alleen in het Grieks maar ook in het Pontisch of het Vlachisch het Spaans of in nog andere talen.

Hun "muzikale vrijheid" gaat zelfs nog verder. Zoals gezegd zijn ze in feite een gitaarduo, maar dat belet hen niet om andere instrumenten te laten aanrukken als hen dat zo uitkomt.

Voor een Pontisch liedje haalt Evi Seïtanidou vaak haar kementzes te voorschijn, en Thanasis Zikas zorgt dan met zijn gitaar voor het ritme. En als ze bijvoorbeeld een (bewerking van) een traditioneel liedje van de Cycladen spelen, dan gebruiken ze vaak tsambouna en toumbaki. De tsambouna is de variant van de doedelzak zoals die op de eilanden voorkomt, en het toumbáki is het kleine trommeltje dat er voor de begeleiding zorgt. Samen vormen die dan een traditioneel ensemble met een melodie- en een ritme-instrument. Toch is het niet om die reden dat "Kadinelia" teruggrijpt naar traditionele instrumenten, want met hun gitaren kunnen ze zowel melodie als ritme produceren, desnoods zelfs elkaar afwisselend in één en hetzelfde liedje. Het helpt natuurlijk dat het Thanasis Zikas zelf is die hun gitaren bouwt, exact op maat van hun repertoire.

Met zoveel creativiteit, aangevuld met talent en kennis, is het haast onvermijdelijk dat ze zelf ook liedjes zijn gaan schrijven. En inderdaad: inmiddels bestaat het grootste deel van hun programma zelfs uit eigen werk.

Dat is dan alvast één aspect waarin ze verschillen van de torenvalken waaraan ze hun naam ontleenden. Bij de echte vogels is het immers altijd het vrouwtje dat de eieren legt, maar de liedjes van "Kadinelia" zijn van hen allebei. Dat kan op allerlei manieren. De ene keer schrijft Thanasis Zikas zowel de tekst als de muziek, de andere keer is het Evi Seïtanidou die voor allebei tekent. Soms schrijft hij alleen de tekst en zij de muziek, soms is het omgekeerd, en soms schrijven ze samen ofwel de tekst ofwel de muziek, en één van hen levert dan de andere component.

Deze "Kadinelia" hebben pas voor het eerst het (muzikale) luchtruim gekozen in 2015, maar toch werd hun vlucht inmiddels al waargenomen door muziekliefhebbers over heel Griekenland. Het was een soort sneeuwbaleffect. Wie hen toevallig op het podium bezig had gezien, vertelde het door aan vrienden en kennissen. Mede daarom werden ze steeds vaker gevraagd voor optredens in alle hoeken van het land. Daar kreeg de plaatselijke pers dan lucht van en hun reporters togen op pad om die vreemde vogels te strikken voor een interview. Dat maakte hun lezers nieuwsgierig. Die gingen luisteren en vertelden er over aan hun vrienden die het optreden gemist hadden. Zelfs de televisie heeft hen al gespot: zo wijdde het programma "Σύγχρονοι Παραδοσιακοί Μουσικοί" (Synchroni Paradosiaki Mousiki, Hedendaagse Traditionele Muzikanten", uitgezonden op de staatszender ERT3), nog maar pas in december 2018 een hele aflevering aan hen.

De sneeuwbal rolt overigens in beide richtingen. Als ze ergens gaan optreden, dan proberen ze daar altijd een paar dagen extra voor uit te trekken. Die gebruiken ze om op zoek te gaan naar oude muzikanten, of andere mensen die nog liedjes uit hun tijd kennen en die bereid zijn om ze hen aan te leren. Het gaat hen daarbij niet alleen om de tekst en de muziek zelf, maar ook de zang- en speeltechniek van indertijd interesseert hen. Zo breiden ook hun kennis én hun repertoire zich steeds verder uit.

In België zou de kleine torenvalk nog maar één keer gesignaleerd zijn, en dat was naar het schijnt in 1964, meer dan een halve eeuw geleden. Maar komen er dus twee exemplaren tegelijk naar het Greekerbeek festival in Brussel om daar te zingen en te spelen zoals zij gebekt zijn. Het is alleen een beetje merkwaardig dat zij eerst geprogrammeerd stonden in het kader van een "rembetika-avond", want de rembetika is niet meteen hun natuurlijke habitat. Dat werd recent gewijzigd in "Thessaloniki Night", wat dan ook weer niets zegt over hun muziek. Maar goed, een kniesoor die daar allemaal van wakker ligt.

Het "Serenade Ensemble" bestaat - in principe - uit:

• Duygu Alkan : zang
• Vanessa Kourtesi : zang
• Andrianna Petala : ney, zang
• Dimitra Metzaki : outi, zang
• Nick Avgoustidis : outi, zang

We zeggen "in principe", want Vanessa Kourtesi bijvoorbeeld zingt ook in "The Circle Orchestra" en die zijn in deze zelfde periode flink wat deining aan het veroorzaken in Griekenland zelf. Het is dus niet zeker dat zij er deze keer bij zal zijn. Dat is nog al gebeurd, en dan steken de andere leden van het "Serenade Ensemble" een tandje bij - en dan blijkt dat ze allemaal - stuk voor stuk - meer dan behoorlijk kunnen zingen.

Wat het programma betreft: de samenstelling van het "Serenade Ensemble" op zich spreekt al boekdelen. Niet alleen de instrumenten maar ook de namen geven al aan waar dit concert naartoe gaat, ook al had er in de ondertitel niet gestaan dat ze Griekse en Turkse liedjes zullen brengen.

Dat is geen toeval. Deze jonge muzikanten leerden elkaar kennen aan de befaamde CODARTS universiteit in Rotterdam. Zoals bekend heeft die een wereldwijde reputatie als het om wereldmuziek gaat. Zoals alle studenten daar hebben ook de vijf leden van het huidige "Serenade Ensemble" een passie voor muziek, en dan meer bepaald voor de traditionele muziek van de streek waarvan zij afkomstig zijn.

Zo raakten ze gefascineerd door de vaststelling dat er heel wat raakvlakken zijn tussen Turkse en Griekse muziek, en daar gaan ze mee aan de slag in hun concerten.

Het "Yiannis Karygiannis Trio" bestaat uit:

• Yiannis Karygiannis : piano
• Alessio Bruno : contrabas
• Richie Struck : drums

Hun programma wordt aangekondigd als "Eastern Mediterranean Jazz", en als u niet weet wat dat is, dan bent u beslist niet de enige. Logisch, want zoals zo vaak werd die omschrijving vooral bedacht voor diegenen die muziek o zo graag in allerlei hokjes willen stoppen, in plaats van er gewoon naar te luisteren.

Meestal is dat pech voor die "etikettenklevers", want als het gaat om muziek die gemaakt wordt door jonge, getalenteerde en creatieve muzikanten, dan past die vaak in geen enkel bestaand hokje. Maar in dit specifieke geval geeft het "etiket" toch wel enig houvast.

De muziek voor deze concerten werd gecomponeerd door Yiannis Karygiannis (Γιάννης Καρύγιαννης). Hij werd geboren in Athene maar is eigenlijk afkomstig van Chalkida (op Evia), waar hij ook opgroeide.

Het was al snel duidelijk dat hij aanleg had voor muziek, en voor zijn vierde verjaardag kreeg hij van zijn tante een piano cadeau. Het was dan wel een klein model, speciaal voor kinderen, maar je kon er toch écht muziek op maken. De kleine jongen was er dolgelukkig mee. Hij zat elke dag naar de radio te luisteren en probeerde dan met zijn pianootje de klanken na te bootsen die hij daar gehoord had.

Twee jaar later, op zijn zesde, werd het tijd voor de volgende stap: hij ging naar het conservatorium om daar pianoles te volgen.

Daar bleef het niet bij, want al op zijn vijftiende speelde hij keyboards en gitaar in enkele plaatselijke groepjes die aan pop, rock en andere moderne westerse muziek deden.

Voor zijn hogere studies koos hij toch een andere richting: het toerisme. Daarvoor moest hij dan wel naar Kreta. Met zijn diploma op zak had hij eigenlijk een hotel of restaurant kunnen openen. Maar tussendoor had hij ook zijn diploma klassieke piano behaald aan het conservatorium van Iraklio, en daarmee zou hij aan de slag kunnen als leraar of concertpianist.

Hij had wel wat tijd om te beslissen, want hij moest eerst nog zijn legerdienst doen. Na afloop keerde hij terug naar Chalkida en dan ... verhuisde hij naar Groningen. Hij had namelijk resoluut voor de muziek gekozen, maar wilde eerst nog verder studeren. Na rijp beraad leek Nederland hem de geschikte plek, en het Prins Claus Conservatorium in Groningen had een uitstekende reputatie.

Daar begon hij in 2012 aan de driejarige opleiding, maar hij raakte al snel in de ban van de jazz. Hij volgde er masterclasses, en voor hij het wist speelde hij mee in de Big Band van de Universiteit van Groningen. Ook zijn postgraduaat zat in de richting van de jazz, meer bepaald het gebruik van de jazz-piano in de hedendaagse muziek. Daarvoor verhuisde hij opnieuw, deze keer naar Rotterdam, waar hij nog altijd woont.

Daarmee hebben we zowat alle ingrediënten bij elkaar die in zijn composities terug te vinden zijn. Dat zijn dus alvast de klassieke muziek en de jazz, maar ook pop en rock. En natuurlijk vergat hij de Mediterrane klanken uit zijn kindertijd niet, evenmin als de muzikale indrukken die hij op Kreta had opgedaan.

Tijdens zijn postgraduaat in Rotterdam maakte hij kennis met de Italiaanse contrabassist Alessio Bruno, en al snel bleek dat ze op dezelfde muzikale golflengtes zaten. Het klikte in elk geval meteen tussen hen. Nog wat later kwam het tweetal in contact met de Duitse drummer Richie Struck, en ook met hem deed het meteen "klik".

Daarmee was dan het "Yiannis Karygiannis Trio" een feit. Dat was in 2017, en hun eerste publieke optreden was tegelijk ook de voorstelling van het eindwerk van Yiannis Karygiannis zelf. De muziek, die ze toen speelden, was natuurlijk bedoeld om de stellingen van dat eindwerk te illustreren, maar daarna waren ze helemaal vrij om te doen wat ze wilden. En dat was ook precies wat ze deden.

Een eerste tastbaar resultaat daarvan was het debuutalbum van Karygiannis, dat "Retrospection" als titel kreeg. Ze gingen het ook in Griekenland voorstellen, en daar bleek er heel wat belangstelling te zijn - tot grote wanhoop van de journalisten, want die moesten er natuurlijk over schrijven en ze wilden dan toch wel graag aan hun lezers uitleggen welke soort muziek het eigenlijk was.

Maar dat lukt dus niet. Zowat alle genres zitten in het album verweven, maar dat weven is wel met kennis van zaken gedaan. En elk liedje is ook anders. Ze zijn wel allemaal opgebouwd met kleine muzikale bouwsteentjes uit verschillende stijlen, en op de een of andere manier passen al die steentjes wonderwel in elkaar.

Dat was ook exact de bedoeling van Karygiannis en zijn kompanen. Ze wilden hun luisteraars "gewoon" iets nieuws laten horen, zonder zich vast te pinnen op de een of andere stijl. Maar omdat het kind toch een naam moest hebben, bedachten ze dan maar de term "Eastern Mediterranean Jazz".

Er wordt al volop gesmeed aan de plannen voor een opvolger van "Retrospection", en op hun laatste concerten durven ze al wel eens een tipje van die sluier oplichten. Er wordt ook gedacht aan concerten in andere landen, tot in Azië toe, maar daarover willen ze nog niks lossen.

Rotterdam en Brussel zijn er alvast bij, de details daarvan staan hieronder.