Over de "Kosmokrators" is (bijna) alles al gezegd en geschreven, onder meer door ons op onze maart 2017 maandpagina .

Iedereen weet dus al lang dat ze bekende rembetika -liedjes brengen, waarop ze zelfgeschreven teksten hebben gemonteerd, in het Nederlands, Frans, Engels en Grieks.

De bezetting van de "Kosmokrators" wil al eens wijzigen, maar voor deze "Art Base Birthday Party" is het de harde kern van de groep die present geeft. Dat zijn dan:

• Frans De Clercq : bouzouki , zang
• Michalis Karakatsanis : bouzouki , zang
• Karsten De Vilder : gitaar, zang
• Dimi Dumo : percussie, zang

Het "Yiannis Karygiannis Trio" bestaat uit:

• Yiannis Karygiannis : piano
• Alessio Bruno : contrabas
• Richie Struck : drums

Hun programma wordt aangekondigd als "Eastern Mediterranean Jazz", en als u niet weet wat dat is, dan bent u beslist niet de enige. Logisch, want zoals zo vaak werd die omschrijving vooral bedacht voor diegenen die muziek o zo graag in allerlei hokjes willen stoppen, in plaats van er gewoon naar te luisteren.

Meestal is dat pech voor die "etikettenklevers", want als het gaat om muziek die gemaakt wordt door jonge, getalenteerde en creatieve muzikanten, dan past die vaak in geen enkel bestaand hokje. Maar in dit specifieke geval geeft het "etiket" toch wel enig houvast.

De muziek voor deze concerten werd gecomponeerd door Yiannis Karygiannis (Γιάννης Καρύγιαννης). Hij werd geboren in Athene maar is eigenlijk afkomstig van Chalkida (op Evia), waar hij ook opgroeide.

Het was al snel duidelijk dat hij aanleg had voor muziek, en voor zijn vierde verjaardag kreeg hij van zijn tante een piano cadeau. Het was dan wel een klein model, speciaal voor kinderen, maar je kon er toch écht muziek op maken. De kleine jongen was er dolgelukkig mee. Hij zat elke dag naar de radio te luisteren en probeerde dan met zijn pianootje de klanken na te bootsen die hij daar gehoord had.

Twee jaar later, op zijn zesde, werd het tijd voor de volgende stap: hij ging naar het conservatorium om daar pianoles te volgen.

Daar bleef het niet bij, want al op zijn vijftiende speelde hij keyboards en gitaar in enkele plaatselijke groepjes die aan pop, rock en andere moderne westerse muziek deden.

Voor zijn hogere studies koos hij toch een andere richting: het toerisme. Daarvoor moest hij dan wel naar Kreta. Met zijn diploma op zak had hij eigenlijk een hotel of restaurant kunnen openen. Maar tussendoor had hij ook zijn diploma klassieke piano behaald aan het conservatorium van Iraklio, en daarmee zou hij aan de slag kunnen als leraar of concertpianist.

Hij had wel wat tijd om te beslissen, want hij moest eerst nog zijn legerdienst doen. Na afloop keerde hij terug naar Chalkida en dan ... verhuisde hij naar Groningen. Hij had namelijk resoluut voor de muziek gekozen, maar wilde eerst nog verder studeren. Na rijp beraad leek Nederland hem de geschikte plek, en het Prins Claus Conservatorium in Groningen had een uitstekende reputatie.

Daar begon hij in 2012 aan de driejarige opleiding, maar hij raakte al snel in de ban van de jazz. Hij volgde er masterclasses, en voor hij het wist speelde hij mee in de Big Band van de Universiteit van Groningen. Ook zijn postgraduaat zat in de richting van de jazz, meer bepaald het gebruik van de jazz-piano in de hedendaagse muziek. Daarvoor verhuisde hij opnieuw, deze keer naar Rotterdam, waar hij nog altijd woont.

Daarmee hebben we zowat alle ingrediënten bij elkaar die in zijn composities terug te vinden zijn. Dat zijn dus alvast de klassieke muziek en de jazz, maar ook pop en rock. En natuurlijk vergat hij de Mediterrane klanken uit zijn kindertijd niet, evenmin als de muzikale indrukken die hij op Kreta had opgedaan.

Tijdens zijn postgraduaat in Rotterdam maakte hij kennis met de Italiaanse contrabassist Alessio Bruno, en al snel bleek dat ze op dezelfde muzikale golflengtes zaten. Het klikte in elk geval meteen tussen hen. Nog wat later kwam het tweetal in contact met de Duitse drummer Richie Struck, en ook met hem deed het meteen "klik".

Daarmee was dan het "Yiannis Karygiannis Trio" een feit. Dat was in 2017, en hun eerste publieke optreden was tegelijk ook de voorstelling van het eindwerk van Yiannis Karygiannis zelf. De muziek, die ze toen speelden, was natuurlijk bedoeld om de stellingen van dat eindwerk te illustreren, maar daarna waren ze helemaal vrij om te doen wat ze wilden. En dat was ook precies wat ze deden.

Een eerste tastbaar resultaat daarvan was het debuutalbum van Karygiannis, dat "Retrospection" als titel kreeg. Ze gingen het ook in Griekenland voorstellen, en daar bleek er heel wat belangstelling te zijn - tot grote wanhoop van de journalisten, want die moesten er natuurlijk over schrijven en ze wilden dan toch wel graag aan hun lezers uitleggen welke soort muziek het eigenlijk was.

Maar dat lukt dus niet. Zowat alle genres zitten in het album verweven, maar dat weven is wel met kennis van zaken gedaan. En elk liedje is ook anders. Ze zijn wel allemaal opgebouwd met kleine muzikale bouwsteentjes uit verschillende stijlen, en op de een of andere manier passen al die steentjes wonderwel in elkaar.

Dat was ook exact de bedoeling van Karygiannis en zijn kompanen. Ze wilden hun luisteraars "gewoon" iets nieuws laten horen, zonder zich vast te pinnen op de een of andere stijl. Maar omdat het kind toch een naam moest hebben, bedachten ze dan maar de term "Eastern Mediterranean Jazz".

Er wordt al volop gesmeed aan de plannen voor een opvolger van "Retrospection", en op hun laatste concerten durven ze al wel eens een tipje van die sluier oplichten. Er wordt ook gedacht aan concerten in andere landen, tot in Azië toe, maar daarover willen ze nog niks lossen.

Rotterdam en Brussel zijn er alvast bij, de details daarvan staan hieronder.

Deze twee concerten worden aangekondigd als "Re(m)betiko Night", maar het zijn er geen van het type "dertien in een dozijn". De drie muzikanten, die speciaal hiervoor uit Athene overkomen, behoren tot de top in het bruisende rembetika -wereldje van de Griekse hoofdstad.

Het zijn:

• Adonis Enitis : bouzouki , zang
• Sotiris Papatragiannis : baglamas , zang
• Athiná Lambiri : gitaar, zang

Bij elk van hen hadden we "zang" evengoed vooraan in het rijtje kunnen zetten, want als zanger(es) worden ze minstens evenveel geapprecieerd dan als instrumentalist(e).

Van elk van hen hebben we ook een uitgebreide biografie op onze site staan. U komt daar gewoon door op hun naam te klikken.

Voor mensen met weinig tijd geven we hier een korte samenvatting van elk.

Adonis Enitis ( Αντώνης Αινίτης - en daarom ook als "Ainitis" geschreven) heeft de langste staat van dienst van het trio. Hij begon ergens rond 1984 als zanger en bouzouki -speler, en hij heeft dus pakweg 35 jaar op de teller staan. Naast zijn ervaring heeft hij talent, is uiterst bescheiden en altijd goed gehumeurd. Allemaal eigenschappen die maakten dat hij met zowat iedereen heeft samengewerkt die de afgelopen dertig jaar aan laïka of rembetika heeft gedaan. Toch is hij bij het grote publiek (nog) wat minder bekend, maar alvast in Athene lijkt daar langzamerhand wat beweging in te komen.

Sotiris Papatragiannis ( Σωτήρης Παπατραγιάννης ) daarentegen heeft zich in de Lage Landen inmiddels een stevige reputatie opgebouwd. Dat is in de eerste plaats te danken aan zijn talrijke optredens met "Kompania", waar hij mede-oprichter van is. Maar hij kwam ook al verschillende keren met andere muzikanten hierheen, en telkens weer maakten die indruk. Deze keer zal dat allicht niet anders zijn.

Athiná Lambiri ( Αθηνά Λαμπίρη ) is de benjamin(a) van het trio. Zij had eigenlijk nog maar één echte kans om zich hier te bewijzen, en dat was in april 2019 , toen ze samen met Charoula Tsalpará naar Brussel en Gent kwam. Maar fanatieke fans van Yorgos Dalaras , die in juni 2015 naar zijn optreden in Düsseldorf trokken, konden toch al met haar kennismaken, want toen was ze mee als gastzangeres. En nog eerder, in mei 2014 , kwam ze al met die zelfde Dalaras mee naar België en Nederland. Alleen al uit die ene samenwerking valt af te leiden dat ze lang niet slecht zal zijn. Zij staat inderdaad haar mannetje (of vrouwtje) in de wereld van de rembetika en de laïka maar zij heeft ook nog Kretenzische pijlen op haar muzikale boog. In principe zijn die niet op hun plaats op een "Rembetiko Night" zoals deze, maar met muzikanten van dit kaliber weet je natuurlijk nooit...

Het "Gent Festival van Vlaanderen" (of gewoon "Gent Festival" voor de vrienden) bestaat al sinds 1958. De editie 2019 loopt van 14 september tot 5 oktober, en naar eigen zeggen verwachten ze ruim 50.000 bezoekers aan te trekken "met een gedurfd programma van klassiek, over wereldmuziek tot jazz". En, voegen ze daar aan toe, "er staan maar liefst 180 concerten op het programma waar ruim 1.500 (inter)nationale artiesten aan meewerken".

Acht van die concerten staan geprogrammeerd op de "Méditerra-Nuit" van 26 september, en dan weerklinken er "zuiderse ritmes in hartje Gent". Er staan flamenco en fado op het programma, maar ook traditionele muziek uit Sardinië (met Elena Ledda) en uit Griekenland.

Met dat laatste zijn we dan waar we zijn moeten, want die Griekse bijdrage wordt verzorgd door niemand minder dan Katerina Papadopoulou . Voor zover ons bekend is het van januari 2005 geleden dat ze nog in de Arteveldestad te horen was, toen nog met haar project rond traditionele Klein-Aziatische liedjes uit Melí.

Deze keer zal zij in Gent haar kakelverse project “Notio Tokso” komen voorstellen, en dat zelfs twee keer na elkaar. Het is dan telkens weliswaar een enigszins afgeslankte versie, want normaal is dit een avondvullend programma (dus ongeveer anderhalf uur muziek), terwijl ze in Gent voor elk van de twee concerten maar een uurtje ter beschikking krijgt. Voor een festival is dat uiteraard wel gebruikelijk.

In ruil voor de inkorting van het programma komt ze met één man extra naar Gent. De bezetting ziet er immers als volgt uit:

• Katerina Papadopoulou : zang
• Kyriakos Tapakis : outi , laouto
• Yorgos Kondogiannis : Kretenzische lyra , percussie
• Stéfanos Dorbarakis : kanonaki , zang
• Charíton Charitonidis : dans

De vier eersten zijn de vaste leden van het ensemble dat speciaal voor dit project samengesteld werd en dat dus meteen ook maar "Notio Tokso" gedoopt werd. De "vijfde man" zorgt voor de visuele omkadering.

Het programma van de concerten

Maar laten we beginnen bij het begin, en dat is uiteraard het project "Notio Tokso" zelf.

Letterlijk betekent "Notio Tokso" (Νότιο Τόξο) zoiets als "Zuiderboog" of "Zuidelijke boog". Net als in het Nederlands staat een Griekse "tokso" immers voor alles wat gebogen is, gaande van het wapen waar je pijlen mee afschiet tot een onderdeel van een gebouw waar je onderdoor loopt. En een "ouranio tokso" (ουράνιο τόξο), letterlijk een "hemelboog", is uiteraard gewoon een regenboog.

Maar het Grieks kent nog een andere betekenis, en die is te omschrijven als "een langwerpig geografisch gebied met gemeenschappelijke kenmerken". Het Nederlands heeft het dan over een "gordel": een klimaatgordel bijvoorbeeld. Maar de Grieken gebruiken het vaak voor een gebied met gemeenschappelijke religieuze of politieke kenmerken, en dan kijken ze doorgaans in noordelijke richting. Daar zijn ze immers omringd door landen die een communistisch regime hebben (of hadden), of waar Moslims de meerderheid vormen.

Katerina Papadopoulou kijkt de andere kant op, in zuidelijke richting dus. En als rasechte muzikante, gespecialiseerd in traditionele muziek, ziet ze daar dan heel wat gemeenschappelijke muzikale en culturele kenmerken. Die "gordel" omvat zowat het hele zuidelijke Middellandse-Zeegebied, in een grote boog die van het zuiden van Klein-Azië tot in Zuid-Italië loopt, en die onderweg ook Cyprus, de eilanden van de Dodekanisos, Kreta, de Cycladen en het zuiden van de Peloponnesos aandoet.

Toegegeven, je moet goed kijken om die gemeenschappelijke kenmerken te zien, want al die gebieden hebben immers hun eigen specifieke tradities. Maar dat is nu precies de bedoeling van haar project "Notio Tokso". Als het allemaal zo evident was, dan was er immers ook geen project nodig geweest om de gemeenschappelijke elementen zichtbaar - en hoorbaar - te maken.

Want dat is exact wat Katerina Papadopoulou voor ogen heeft: de eenheid in die verscheidenheid boven water halen. Het resultaat is al even veelkleurig als een regenboog - nog een woordspeling die de Griekse commentatoren niet ontgaan is.

En dan is er nog een andere ondertoon. Met de meeste landen van de "noordelijke gordel" voelen de Grieken zich - zacht gezegd - niet altijd even goed op hun gemak. Aan de zuidkant ligt dat anders, daar voelen ze zich meer mee verwant. Hun voorvaderen waren altijd al fervente zeevaarders geweest, en ze waren thuis in de hele Middellandse Zee (en ook daarbuiten, overigens). Hun sporen zijn dan ook terug te vinden in de cultuur van al de landen van deze "Notio Tokso". De hedendaagse Grieken weten dat uiteraard wel. Als je "Kato Italia" zegt, dan weet iedereen dat je het hebt over de Griekse minderheid in de hiel van Italië die nog altijd "Grekaniko" spreekt.

In dat opzicht is het dus eigenlijk geen verrassing dat iemand als Katerina Papadopoulou daar allerlei gemeenschappelijke kenmerken aantreft. Alleen: je moet het toch maar doen, en vooral, je moet het ook nog goed kunnen presenteren ook. Volgens de Griekse recensenten is ze daar alleszins met glans in geslaagd. Het album "Notio Tokso" wordt regelrecht de hemel ingeprezen. Kreten als "zonder enige twijfel de beste plaat van het afgelopen jaar" zijn niet van de lucht.

Met dat "afgelopen jaar" wordt dan 2018 bedoeld, want in oktober van dat jaar werd het album opgenomen. Het project zelf was al iets eerder gestart, in het kader van een radio-uitzending waar Katerina Papadopoulou dat thema uitgediept had. Ze had daar twee muzikale vrienden bij betrokken, namelijk Stefanos Dorbarakis ( kanonaki ) en Kyriakos Tapakis ( outi ). Nadien werd ook nog Yorgos Kondogiannis met zijn Kretenzische lyra aan boord gehaald, en daarmee was ook het huidige ensemble compleet.

En tussen haakjes: deze muzikanten zijn van topkwaliteit, en dat is ook één van de redenen waarom het project zo'n lovende kritieken krijgt. Alles is tot in de puntjes afgewerkt: elk melodietje, elke wending, elke noot zit op z'n plaats, en met elkaar vormen ze een mooi geheel.

Het materiaal zelf speelt natuurlijk ook mee. Het zijn bijna allemaal liedjes over de zee, over verre horizonten, over scheepjes die afvaren en over de achterblijvers die hen behouden vaart toewensen. Het is uiteraard in die context dat de verschillende tradities van de "zuidelijke boog" indertijd ontstonden, en die elementen vind je dan ook overal terug. En het is ook een context die de hedendaagse mens nog kan aanspreken en beroeren.

Maar toch: om dat op een hoog niveau te tillen, heb je wel goede muzikanten nodig. Die moeten dat immers allemaal op zo'n manier kunnen bewerken en uitvoeren dat het ook als geheel kan aanspreken en beroeren. Maar dat is een kolfje naar de hand(en) van de vier leden van "Notio Tokso", en ook de vijfde man mag er best wezen.

De muzikanten (danser inbegrepen)

Twee van de drie heren van deze groep, Stefanos Dorbarakis en Yorgos Kondogiannis, spelen trouwens ook, samen met nog enkele andere muzikale zwaargewichten, in het "Polis Ensemble". Dat is op zich al een hele referentie. Sinds hun oprichting in 2011 hebben die zich namelijk een stevige reputatie verworven met hun vertolkingen van de oude stadsmuziek uit Klein-Azië. In januari 2018 waren zij zelfs voltallig te horen in Brussel, op uitnodiging van de Orthodoxe Kerk daar. Ook Katerina Papadopoulou was er toen bij als gastzangeres.

Van de outi-speler Kyriakos Tapakis ( Κυριάκος Ταπάκης ) , in 1997 geboren in Athene maar met Cypriotische roots, hebben we een vrij uitgebreide biografie, die recent nog opgefrist werd. Daar willen we - voor de kenners - enkel nog aan toevoegen dat hij in 1997 mede-oprichter was van het Loxandra Ensemble, en dat hij daar nog steeds lid van is. Meer informatie over dat ensemble leest u op onze juni 2015 maandpagina .

De kanonaki -speler Stéfanos Dorbarakis ( Στέφανος Δορμπαράκης ) werd in 1990 geboren in Athene. Al van jongs af aan had hij belangstelling voor muziek. Eerst hield hij het bij lessen klassieke piano en (westerse) notenleer, maar op zijn vijftiende raakte hij in de ban van de Griekse traditionele muziek. Hij volgde een hele reeks seminaries in die richting, en van daaruit is het dan maar een (relatief) logische stap naar de Byzantijnse muziek. Dat werd dus het voorwerp van zijn hogere studies, die hij met onderscheiding afrondde. Daarnaast heeft hij ook een diploma als muziekpedagoog aan de muur hangen. Na zijn studies ging hij dat alles enthousiast in de praktijk brengen, als muziekleraar, als gastmuzikant, maar ook als lid van een hele resem ensembles, die zich meestal op de traditionele muziek toeleggen. Naast "Notio Tokso" en het "Polis Ensemble" is hij bijvoorbeeld ook vast lid van het ensemble van Maria Simoglou . Met hen, versterkt door Stelios Petrakis , was hij in april 2016 nog in Brussel, voor een bijdrage aan het "Balkan Trafik" festival. En dat het niet altijd even ernstig hoeft te zijn, dat bewijst hij met zijn medewerking aan het ensemble ‘’Si bemol Frogs’. Die haspelen vrolijk oost en west en nog veel meer door elkaar, maar ze doen dat wel met kennis van zaken. Als zijn naam daar niet voldoende garant voor staat, dan zijn er nog altijd die van Ria Ellinidou (zang) of Manos Achalinotopoulos (klarinet), die ook allebei lid zijn van deze groep.

Over de lyra-speler Yorgos Kondogiannis (Γιώργος Κοντογιάννης) zouden we gewoon kunnen zeggen dat hij afkomstig is van Anogia, en daarmee zou dan eigenlijk alles gezegd zijn, toch voor een lyraris . Dat specifieke dorp op Kreta heeft namelijk iets met muziek, nog meer dan de andere dorpen daar. Anogia is niet alleen de bakermat van de familie Xylouris (met zwaargewichten als Nikos Xylouris , Psarandonis , Yannis Xylouris en nog een hele reeks anderen), maar het lijkt wel of iedereen daar geboren wordt met een lyra in de maag. In het geval van Yorgos Kondogiannis zou dat dan wel wat kort door de bocht zijn, want zijn wieg stond - weliswaar om praktische redenen - in feite in Athene. Dat neemt niet weg dat hij daar al kort na zijn geboorte in 1980 ondergedompeld werd in de traditionele Kretenzische muziek, en dat hij zich ging bezighouden met de lyra en de mandoline . Uiteraard ging hij naar de muziekhumaniora, en daar leerde hij niet alleen de theorie van zowel de westerse als de oosterse muziek, maar ook de praktijk: hij volgde les in traditioneel slagwerk (bij Vangelis Karipis ) en outi (bij Nikos Grapsas). Toch bekwaamde hij zich later verder op de lyra, onder meer in het Labyrinth van Ross Daly , waar hij zich ook verder verdiepte in de Ottomaanse muziek. Hij hield het niet bij de Kretenzische lyra alleen, hij volgde ook les op de politiki lyra , en daar deed hij nog wat andere snaarinstrumenten bovenop, zoals de gitaar. Met al die bagage op zak rolde hij later van de ene samenwerking in de andere. Zo is hij bijvoorbeeld een vaste medewerker van Haig Yazdjian . Hij is onder meer te horen op diens cd 'Amalur' en hij kwam in maart 2017 ook met Yazdjian naar Brussel. Dat het ook al eens iets anders mag zijn, dat bewijst hij door zijn samenwerking met Sofia Sarri, die - volgens ons onterecht - in de "indie" hoek geduwd wordt maar die in werkelijkheid heel interessante dingen doet (zoals zij in november 2018 in Amsterdam kwam bewijzen). Kondogiannis geeft al geruime tijd zelf les, zowel op Kretenzische lyra als op politiki lyra . Behalve met Haig Yazdjian zelf werkte hij ook al samen met andere bekende namen in uiteenlopende genres, zoals Loudovikos ton Anogeion , Yannis Charoulis en Nikos Grapsas himself.

Danser Charíton Charitonidis (Χαρίτων Χαριτωνίδης) maakt normaal geen deel uit van het "Notio Tokso" ensemble. Katerina Papadopoulou heeft hem voor de Gentse gelegenheid geleend van een ander ensemble, dat "Anastatica Project" heet. Lang zal zij niet hebben moeten aandringen, want het is één van haar talrijke eigen projecten (waar tussen haakjes ook Kyriakos Tapakis en Stéfanos Dorbarakis aan meewerken...). Maar bij "Anastatica" speelt Charitonidis ook gaida . Bij mensen met een goed geheugen doet dat misschien een belletje rinkelen, als ze tenminste de voorstellingen hebben gezien van het "Theater van de schoen op de boom" in september 2004 en januari 2005 in Brussel. Hij was namelijk in 2001 één van de oprichters van dat gezelschap, dat muziektheater voor kinderen brengt, en hij had er ook de muzikale leiding. Hij studeerde Lichamelijke Opvoeding met specialisatie Griekse traditionele dansen, en daar deed hij nog muziektheorie en piano bovenop. Naast gaïda speelt hij ook tsambouna en flogera , maar het is toch vooral als dansleraar dat hij in de kijker loopt. Zo geeft (of gaf) hij onder (veel) meer dansles bij het Lykion ton Ellinidon van Megara, en hij waagt zich ook op het terrein van de Spaanse dansen. Zijn samenwerking met Katerina Papadopoulou is eigenlijk gebaseerd op de evidente vaststelling dat traditionele muziek en traditionele dans zowat altijd hand in hand gaan. Een concert met alleen maar die muziek is dus in feite even onnatuurlijk als een vis op het droge. En voor een buitenlands publiek heeft een danser ook altijd een toegevoegde waarde, gewoon vanwege het visuele aspect. Die danser moet dan natuurlijk wel goed zijn, maar bij Charíton Charitonidis is dat dus geen enkel probleem.

De kers op de taart, Katerina Papadopoulou ( Κατερίνα Παπαδοπούλου ) zelf, hebben we voor het einde van dit artikel bewaard. Zo kunt u rustig verder gaan lezen in onze biografie van haar . Die is wel al een hele tijd niet meer bijgewerkt, maar dat vonden we geen prioriteit, want het zou toch maar neerkomen op toevoegingen aan een toch al ellenlange lijst van haar projecten en realisaties.

Eén van die toevoegingen is wel heel belangrijk, wegens boekdelen sprekend. Zoals bekend was zij een leerlinge van Domna Samiou , zoals eigenlijk bijna iedereen die zich ernstig met traditionele muziek bezig houdt. Zij werd ook een vaste medewerkster van haar, eveneens zoals zovelen. Welnu, in de jaren 1990 begon Samiou regelmatig les te geven in het Museum voor Volksmuziekinstrumenten in de Plaka. Het ging eigenlijk over de muziek en de historische en sociale context daarvan, maar al snel bleek dat de leerlingen ook gewoon graag zongen. Die vaststelling leidde in 1993 tot de oprichting van een volwaardig koor, uiteraard onder de deskundige leiding van Domna Samiou in eigen persoon. Zij leerde nieuwe liedjes aan en zorgde ervoor dat die ook correct uitgevoerd werden door de meer dan veertig (!) zangers en zangeressen die lid werden. Na het overlijden van Samiou , in 2012, vond iedereen het jammer dat het koor met haar zou verdwijnen. Er werd een oplossing gezocht - en gevonden in de persoon van ... Katerina Papadopoulou . Sinds 2014 is zij verantwoordelijk voor het gerenommeerde koor. Onder haar bezielde leiding nam het aantal leden nog toe, en er zijn nu zelfs twee afdelingen. Af en toe wordt er beroep gedaan op een externe leraar (zoals Vangelis Dimoudis voor de Thracische liedjes) maar het meeste werk doet Katerina Papadopoulou toch zelf. Domna Samiou was zonder meer een monument, en wie haar wil opvolgen, heeft grote schoenen om in te staan. Als Katerina Papadopoulou er op deze manier in slaagt om die met succes te vullen, dan hoeft daar eigenlijk niet veel meer aan toegevoegd te worden ...