Let op: het Përmeti Ensemble vervangt het eerder aangekondigde Korca ensemble. Het Zuiderpershuis belt kaarthouders persoonlijk op, en allicht doen de andere zalen iets gelijkaardigs. Wie al kaartjes gekocht heeft kan die eventueel terugbetaald krijgen, maar dat lijkt ons geen goed idee.

Het Përmeti Ensemble komt uit Përmet (spreek uit: Parmet , met de a- van het Engelse about ), een klein stadje met een grote traditie in Zuid-Albanië. Voor de Tweede Wereldoorlog was het een bolwerk van communisme en tijdens de oorlog was het een geduchte verzetshaard. Om die reden werd het herhaaldelijk door de Italiaanse en Duitse bezetters met de grond gelijk gemaakt. De gebouwen zijn dus allemaal nieuw.

Niet nieuw is de muzikale traditie. Die heeft niet alleen de oorlog maar ook het communistische regime overleefd en is zelfs aan een heuse revival begonnen. Het kleine Përmet lijkt zelfs op weg om de plaats van provinciehoofdstad Gjirokastër als cultureel centrum over te nemen. Vorig jaar had in Përmet voor de eerste keer een cultuurfestival plaats.

Ook de bevolking groeit aan: in 2001 waren er 9.800 inwoners, in 2008 verwacht men aan 11.500 te geraken. Na de val van het communisme is de Orthodoxe Kerk er weer sterk in opmars. Ongeveer een kwart van de bevolking zou orthodox zijn, wat heel misschien op Griekse roots zou kunnen wijzen. Er wonen in elk geval etnische Grieken in Përmet, maar hoeveel is moeilijk te zeggen. Op de zuidelijke Balkan is het sowieso moeilijk om etiketten te kleven, en om de een of andere reden bevestigen de statistieken telkens weer de politieke overtuiging van degene die ze opmaakt.

De meerderheid van de bevolking van Përmet wordt gevormd door etnische Albanezen, maar ook daarmee is niet alles gezegd. In Zuid-Albanië onderscheidt men immers twee groepen, de Labben en de Tosken. Die wonen elk in hun eigen streek, en Përmet ligt daar zo'n beetje tussenin. Ook cultureel heeft het kenmerken van beide. De muziek van de Labben is ruig en krachtig, die van de Tosken is speelser en vrolijker. Een gemeenschappelijk kenmerk van beide is wel een vorm van polyfonie die in verschillende varianten in het hele Albanees-Griekse grensgebied voorkomt maar verder nergens anders.

Ook typisch zijn de miroloïa. Een miroloï is een klaagzang met een hoog kippenvel-verwekkend gehalte, oorspronkelijk een dodenzang maar later gezongen voor allerlei andere situaties waarbij afscheid moet genomen worden, zoals emigratie en huwelijk. De Albanese tegenhanger is de kaba . Er zijn wel enkele verschillen. De kaba is meestal enkel instrumentaal, met viool of klarinet of beide die dan van elkaar overnemen, terwijl een miroloï vrijwel altijd gezongen wordt. En soms gaat een trage kaba over in een sneller dansritme, wat bij een miroloï zelden of nooit het geval is. Maar dat zijn technische verschillen, muzikaal gezien zijn miroloï en kaba net tweelingzusjes.

Het is niet zo verwonderlijk dat er zo'n sterke gelijkenissen zijn tussen de "Griekse" en "Albanese" tradities. Tot aan het begin van de twintigste eeuw, dus vooraleer deftige heren met hoge hoeden in West-Europese vergaderzalen achteloos de grenzen op de kaarten tekenden, konden professionele muzikanten vrij in het hele gebied rondreizen en overal op dorps- en trouwfeesten gaan spelen. Uiteraard pasten ze zich telkens aan aan de wensen en geplogendheden van elk dorp afzonderlijk, het was tenslotte "commerciële" muziek, maar er ontstond toch ook een intensieve kruisbestuiving tussen de verschillende stijlen. Vandaar dat er in het hele gebied zowel overeenkomsten als verschillen zijn, en dat maakt dit concert ook voor de liefhebber van Griekse muziek interessant. (Voor meer details over de muziek kan u terecht op onze pagina met culturele wetenswaardigheden , onderdeel van onze Geschiedenis van Albanië .)

Het Përmet Ensemble is uitstekend geschikt om die rijke en bijzondere traditie hier voor het voetlicht te brengen. Het bestaat uit zes muzikanten, stuk voor stuk ervaren professionals van de traditionele muziek. Het zijn:

• Vaskë Curri : zang
• Genci Muço : klarinet
• Ylli Muço : accordeon en zang
• Jarek Muço : llautë (Zuid-Albanese luit, laouto in het Grieks)
• Arban Zeqiri : daïres ( defi ) en zang
• Artur Zeqiri : viool

De zanger Vaskë Curri is erg populair in Albanië. Hij heeft verschillende cd's uitgebracht (eigenlijk zijn het cassettes) en hij geniet ook bekendheid als lid van het ensemble Vëllezërit Curri (de Gebroeders Curri) zo genoemd omdat het bestaat uit zijn zingende broer Dhimitër Curri en hemzelf. Ze treden vaak samen op met de meester-klarinettist Laver Bariu , zo'n beetje een levende legende in Albanië. Alle drie zijn ze afkomstig uit - jawel - Përmet.

Ook de andere leden van het Përmeti Ensemble zijn geboren en getogen in Përmet. Ze komen uit twee van die grote muzikale families die zo typisch zijn voor de streek. Er zijn er nog meer, daar in Përmet, zo bijvoorbeeld de "Famille Lela de Përmet" - en dat zal wel geen vertaling behoeven, zeker niet als we verklappen dat zes van de negen leden "Lela" als achternaam hebben. Denk nu niet dat ze geen volk genoeg hadden om ook de andere drie plaatsen op te vullen, want de Lela familie is eigenlijk meer een dynastie, met vertakkingen in het hele land en in alle genres, van traditioneel tot pop. Ze hebben een eigen platenmaatschappij en in zowat alle Albanese muziekscholen zou een Lela aan het roer staan. Maar ook aan de andere kant van de grens, in Griekenland, zijn er dergelijke muzikale families. De Chalkiades bijvoorbeeld zijn ook in de Lage Landen bekend door Petroloukas Chalkias , die vaak hier was.

In die families wordt het ambacht van muziekmaker nog doorgegeven van vader op zoon, van moeder op dochter. Dat moet ook wel, want een andere manier is er niet: de echte traditionele Epirotische muziek laat zich niet in partituren vastleggen. Veel van de beste muzikanten kunnen dan ook geen noten lezen, waarom zouden ze ook? Ze leren het vak al doende. Het komt natuurlijk wel voor dat de zoon zich op een ander instrument wil of moet bekwamen dan zijn vader (wegens meer aanleg daarvoor of gewoon omdat er een "vacature" is in vaders orkestje), maar ook dan gaat zoonlief eerder in de leer bij een oom dan bij een vreemde. Naar het schijnt zijn er zelfs familiegeheimen, kneepjes van het vak die angstvallig afgeschermd worden voor buitenstaanders.

In 2002 verscheen in Griekenland een cd met Epirotische muziek die nogal wat aandacht kreeg. De titel was Ηπειρώτες πρωτομάστορες (Ipirotes Protomastores). Vrij vertaald is dat "Epirotische Meesters", maar het is meer dan dat. Een protomastoras is letterlijk een meester-metselaar en in feite is het een bouwmeester, iemand dus bij wie je in de leer gaat. Dat was geen toevallige titelkeuze. De bedoeling van de cd was immers om de authentieke, ambachtelijk bereide Epirotische muziek te laten horen zoals ze enkele decennia geleden was. Daartoe werden oude 78-toerenplaten afgestoft en elektronisch opgepoetst, maar er stond ook een recente opname op, een prachtige miroloï . Die was het resultaat van een samenwerking, enkele jaren eerder, tussen twee van de grootmeesters in het vak: Petroloukas Chalkias en de reeds genoemde Laver Bariu, uit Përmet. Deze laatste komt niet mee naar België en Nederland, maar zowat al de leden van het "Përmeti Ensemble" staan óók op de lijst met muzikanten van die cd. Een beter "certificaat van authenticiteit" is nauwelijks denkbaar. De kritieken in de Griekse pers waren unaniem lovend en het recente nummer sprong er telkens weer uit - al werd niet overal expliciet vermeld dat daar ook Albanezen aan meegewerkt hadden. Tja.

Behalve muzikanten heeft Përmet nog andere kunstenaars voortgebracht, zo bijvoorbeeld de beeldhouwer Odhise Paskali (1903-1985). Zijn monumentale beelden staan over het hele land verspreid. Het hoofd van zijn Skanderbeg-beeld in Tirana staat in de nieuwe (1995) Albanese paspoorten en op de bankbriefjes van 5000 lekë die van 1991 tot 1996 in omloop waren.

Terzijde: Skanderbeg of Skënderbeu (1405-1468) is de Albanese nationale held bij uitstek, daar is iedereen het over eens. Maar zijn vader, Ioannis Kastriotis, was óf een Griekse edelman óf een Serviër óf een Albanees, al naargelang uw gesprekspartner. Zijn moeder was een Servische, Bulgaarse of Albanese prinses, u kiest maar. Men weet precies waar ze geboren zijn, dat is het probleem niet. Maar de oude bronnen, waar historici zich moeten op baseren omdat ze er zelf niet bij waren, vernoemen de afkomst van Skanderbeg slechts in het voorbijgaan. Er werd toen nog geen belang aan gehecht, zoveel is duidelijk. Tegenwoordig worden er verhitte discussies over gevoerd.

Niet dat het duidelijker is in recentere tijden. Neem onze beeldhouwer Odhise Paskali bijvoorbeeld. Hij werd in feite geboren in Kozani in 1903. Kozani ligt in Noord-Griekenland, dus Paskali was misschien een Griek? Dat is geen argument, want tot 1912 maakte Kozani deel uit van het Ottomaanse Rijk, waardoor hij ook volgens de Turkse wetten van vandaag mogelijk de Turkse nationaliteit zou gekregen hebben. In 1906 verhuisde hij met zijn familie naar Përmet, toen ook nog Ottomaans grondgebied en dit tot Albanië in 1914 onafhankelijk werd. Vanaf dan waren de Paskali's officieel Albanezen. Maar de kleine Odhise ging naar de Griekse school, dus toch een etnische Griek? Niet noodzakelijk, want onder het Ottomaanse millet-systeem was de opvoeding in die streken een taak voor de Kerk, er waren gewoon geen andere scholen. En de school zal Grieks-othodox geweest zijn want de Albanees-Orthodoxe Kerk werd pas in 1922 opgericht en in 1937 erkend als onafhankelijke Kerk. Tegen die tijd had Odhise allang de schoolbanken achter zich gelaten.

Kunt u nog volgen? Het hoeft ook niet echt. Het heeft immers alleen maar belang als bezigheidstherapie voor nationalisten. Dit alles is alleen om te zeggen wat bezoekers van deze site allang weten: dat muziek geen grenzen kent, en dat muziekliefhebbers daarom het etiketten kleven liever aan anderen overlaten.

Meer informatie over (Zuid-)Albanië leest u in onze beknopte geschiedenis van Albanië, waarin ook een aantal culturele wetenswaardigheden werden opgenomen.

Selim Sesler is één van de Turkse namen die in een aantal zalen aangekondigd wordt in een reeks met muziek uit Turkije. Hij is een Turkse klarinettist die in 1957 geboren werd in Keşan, in Turks Thracië nabij Edirne. Zijn familie was afkomstig van de Griekse stad Drama in Noord-Griekenland, maar verhuisde in 1923 ten gevolge van de gedwongen bevolkingsuitwisseling naar Turkije.

Hij leerde aanvankelijk zurna ( zournas in het Grieks) spelen, net als de meeste andere leden van zijn familie, maar schakelde later over op de klarinet . Hij speelt voornamelijk zigeunermuziek, bruiloftsliederen en dansmuziek. Selim Sesler verenigt namelijk drie culturen: de Griekse, de Turkse en die van de Roma-zigeuners. Opmerkelijk zijn de gelijkenissen van deze muziek over de grenzen van Bulgarije, Griekenland en Turkije heen. Geen wonder, want ook in dat deel van Europa werden de grenzen pas na de Eerste Wereldoorlog op de kaart getekend. Voordien hadden de mensen eeuwenlang naast en met elkaar gewoond.

Selim Sesler was te zien in de docu-film "Crossing the Bridge: The sound of Istanbul", een documentaire van Fatih Akin uit 2005 over de muzikale rijkdom van Istanbul. Daarin was tevens Brenna MacCrimmon te horen, een Canadese die zich in Turkije verdiept in (vooral) Thracische volksmuziek. Samen met Brenna en andere muzikanten nam Selim Sesler een album op en toerde in 1998 rond in Canada.

Op deze concerten wordt Sesler vergezeld van een vijfkoppige Roma-band. Hun programma draagt de toepasselijk titel: Roads to Keshan .

Vzw Kapa en dansgroep Kalitsa organiseren jaarlijks hun Grieks feest Apokries. In de eerste plaats is zo'n feest natuurlijk een gelegenheid om informeel samen te komen en plezier te maken. Maar het is uiteraard ook een mooie gelegenheid om de aangeleerde danspasjes te onderhouden. De dansgroep van Kalitsa geeft een demonstratie van een aantal Griekse streekdansen en er is volop gelegenheid om zelf te dansen.

Om zoveel mogelijk traditionele dansen uit diverse streken van Griekenland aan bod te laten komen en zo in optimale condities te kunnen oefenen, speelt dj Kalitsa bij voorkeur cd's met traditionele Griekse muziek. Soms is er livemuziek, zoals vorig jaar met een delegatie Pontische muzikanten uit Brussel, en deze keer werd er aangekondigd dat er mogelijk ook livemuziek zou zijn, maar door onvoorziene omstandigheden gaat de livemuziek niet door.

Deze Apokries wordt opgedragen aan Nikos Pantazis die jammer genoeg in juni vorig jaar overleed. Nikos Pantazis was de grondlegger in het begin van de jaren zestig van de - voor zover wij weten - eerste Griekse dansgroep in België, Zorbades genaamd. Hij wist zijn energie, dynamisme en Griekse ziel over te dragen op zijn dochter Kalitsa, die zijn levenswerk met evenveel enthousiasme en inzet voortzet. Maar Nikos Pantazis was natuurlijk veel meer dan dat. Op iedereen die hem gekend heeft heeft hij een diepe indruk nagelaten. Een man om nooit te vergeten.

De vzw Kapa uit Aartselaar haalt voor dit evenement de Kretenzische dansgroep van de broers Megalakakis naar België. Yannis en Yorgos Megalakakis hebben in Athene een dansschool waar zij Kretenzische dansen aanleren, maar zij verrichten ook onderzoek naar de verscheidenheid van de Kretenzische traditionele dansen. De vereniging rond de dansgroep werd opgericht in 1998 en heeft in eigen land reeds een behoorlijke reputatie opgebouwd. De dansgroep heeft bijvoorbeeld ook deelgenomen aan de slotceremonie van de Olympische Spelen in Athene in 2004.

De voorstelling draagt de titel " When I hear Crete " (originele titel: 'Οταν ακούω Κρήτη - Otan akouo Kriti ), een voorstelling die in Griekenland groot succes kende. De makers ervan hebben hun huiswerk goed gemaakt, want het programma biedt ontspanning maar heeft tegelijkertijd ook een sterk educatief karakter.

Het is een totaalspektakel dat op drie pijlers berust: muziek, dans en film. De dansgroep geeft een voorstelling van achttien traditionele Kretenzische dansen, van de meest bekende tot een aantal zeldzame of zelfs plaatselijke varianten. De veertien dansers worden hiervoor bijgestaan door een uitgelezen groep muzikanten die de Kretenzische traditie al evenzeer een warm hart toedragen. Er wordt live gespeeld op verschillende traditionele instrumenten, waaronder de typische Kretenzische instrumenten zoals de lyra en de laouto , de viool , maar ook de minder bekende boulgari of bulgari .

Yannis en Yorgos Megalakakis gaan er prat op om de dansen niet voor te stellen als een levend museum. Ze peilen naar de diepere beweegredenen van een bepaalde dans, liedje of muziekstuk. Dans en muziek zijn bij hen nog steeds uitingen van emotie en er kunnen of moeten dus individuele verschillen zijn. Technisch perfect gesynchroniseerde choreografieën zijn vaak mooi, maar zielloos. Er moet dus ruimte zijn voor individuele expressie, waarop door de anderen wordt ingespeeld.

De derde pijler van deze productie is een film die tijdens de voorstelling wordt vertoond en waarrond het ganse spektakel is opgebouwd. Het is een documentaire die in december 2004 mede door Yorgos en Yannis Megalakakis tijdens een van hun studiereizen op Kreta werd gedraaid. De hoofdpersonnages zijn deze keer geen dansers of muzikanten van een folkloristische groep, maar de lokale bevolking van Kreta zelf. Er komen mensen aan het woord van alle uithoeken van Kreta, geen specialisten ter zake, maar gewone lokale mensen die elk een persoonlijk verhaal te vertellen hebben. Dat verhaal vertellen ze op hun manier, of we zien ze één van de talrijke varianten van een bepaalde Kretenzische dans dansen, of ze zingen rizitika -liederen. En doorheen al deze verhalen, dansen en liederen komen we meer te weten over de culturele en historische rijkdom van Kreta. Deze Kretenzers hebben het ook over het gevoel dat achter de muziek schuilgaat, over de drijfveer om muziek te maken of wat hen tot dansen aanzet, en over de emotie die daarbij opborrelt.

Het is een originele invalshoek waarbij muziek, dans en film op elkaar inspelen. Het bijzondere aan deze voorstelling is niet alleen de combinatie van deze drie elementen, maar er is ook het professionalisme en het enthousiasme die al deze jongeren aan de dag leggen, waarbij zowel de dansers als de muzikanten, maar ook de makers van de documentaire dezelfde visie en dezelfde liefde voor de Kretenzische traditie delen, en daarbij ook nog tot de essentie van de Kretenzische muziek en dans trachten door te dringen. Ze hebben zeker niet voor de gemakkelijkste manier gekozen om deze traditie voor te stellen, maar het maakt deze productie wel des te boeiender. De combinatie dansers, muzikanten en lokale bevolking geeft het geheel meer authenticiteit.

Bij ons heeft folklore soms de negatieve bijbetekenis van "geheel van eigenaardigheden zonder veel belang" en zo staat het woord ook als derde betekenis beschreven in het woordenboek van Van Dale. Daardoor wordt folklore gereduceerd tot iets pittoresk dat van onder de mottenbollen werd gehaald. Deze voorstelling is het bewijs dat folklore op Kreta nog steeds leeft en dat traditie en emotie hand in hand gaan.

De voorstelling werd voor het eerst opgevoerd op 19 maart 2005 in het Amfitheater van het vernieuwde Benaki-museum in Athene en werd sedertdien nog op een aantal plaatsen in Griekenland en op Kreta aan het publiek voorgesteld. Ze werd opgenomen en uitgegeven in een box die een dubbele dvd, een cd en een informatieboekje bevat. De editie is voorzien van een voorwoord van een aantal prominenten in de materie, zoals onder meer de academici Lambros Liavas , etnomusicoloog aan de Universiteit van Athene en Alkis Raftis, voorzitter van het Dora Stratou Theater en het International Dance Council. Ook de muzikanten Ross Daly , Loudovikos ton Anogion en de Kretenzische lyra -speler Zacharis Spyridakis schreven een voorwoord. De film werd van ondertitels voorzien.

Deze voorstelling gaat jammer genoeg niet door (29.01.2008).

We kondigden het al in december vorig jaar aan: Palio-Paréa werkt naarstig aan een liederencyclus met getoonzette gedichten van de grote Alexandrijnse dichter Konstantinos Kavafis. Konstantinos Kavafis overleed in april 1933, wat in 2008 precies 75 jaar geleden is. Het streefdoel van Palio-Paréa is om dit programma in 2008 aan het grote publiek voor te stellen, en daar lijken ze te zullen in slagen want de eerste data met optredens voor 2008 én met een nieuw programma: Nachten, een muzikale hommage aan K.P. Kavafis , raken stilaan bekend. En ook plaats en datum van de officiële première liggen intussen vast: Arnhem 23 mei (zie onze mei 2008 pagina).

Het nieuwe programma omvat voornamelijk composities van groepslid Loek Schrievers, die tevens ûd , bouzouki en gitaar speelt. De Arabische luit of ud, outi in het Grieks, speelt in deze nieuwe composities van Loek Schrievers een prominente rol, wat een goede keuze is aangezien het instrument in de Arabische wereld alomtegenwoordig is. Maar er is tevens een instrumentaal nummer van Carel van Rijn, de gitarist bij Palio-Paréa , en ook ex-groepslid Mattie Tans verleende aan deze cyclus zijn medewerking. Deze liederencyclus, uitsluitend geschreven op gedichten van Kavafis, zal uitgebracht worden op cd.

De kern van Palio Paréa bestaat uit:

• Margôt Schenk, zang, baglamas , percussie
• Loek Schrievers, componist-arrangeur, ûd , bouzouki , gitaar
• Carel van Rijn, gitaar , tenorgitaar, zang

De groep laat zich voor dit programma versterken door Ulas Aksünger (percussie).

Aan de cd-opnamen werkten ook nog andere muzikanten mee, en ook voor de optredens in mei 2008 zou de groep tijdelijk uitbreiden.

Over de dichter Konstantinos Kavafis vindt u tevens een kleine biografie op onze februari 2003-pagina . Ook toen, zeventig jaar na zijn dood, vormde hij de inspiratiebron voor een muzikaal en poëtisch programma.

Het Centre Hellénique et Interculturel Agora in Luik heeft voor dit voorjaar heel wat Griekse activiteiten gepland. Dit optreden, met de componist en vertolker van rembetika -muziek Nikos (Nikolas) Syros bijt de spits af. In mei staat er nog een Griekse week op het programma, maar hierover volgt later meer informatie.

Nikolas Syros is een zanger en bouzouki -speler afkomstig van het eiland Skopelos, maar die sedert vele jaren in Zuid-Frankrijk vertoeft. Hij zou trouwens niet alleen rembetika -muziek vertolken. Op een concert van Mikis Theodorakis met zijn oratorium To Axion Esti in mei 2003 in Marseille, zou Nikos Syros de solo- bouzouki voor zijn rekening hebben genomen.

Deze avond staat echter helemaal in het teken van de rembetika , een genre waarmee Nikos Syros meer dan zijn sporen heeft verdiend. U leest er alles over in de biografie die we over hem bij elkaar sprokkelden.

U hoort op deze avond:

• Nikolas Syros: zang, bouzouki , baglamas
• Yola Mantzavinou-Botrel: zang en animatie
• Michel Odoul: gitaar en zang

In de Agora belooft men de sfeer van de Griekse koutoúki en tekés een beetje op te roepen. Net als vorig jaar in juni 2007 , toen deden ze dat ook met een rembetiko-avond met Photis Ionatos en ensemble.

U kunt er aangepaste dranken en mezedes krijgen: feta, tzatziki, tarama, kleine gefrituurde visjes, kalamarakia ,...

Tim Meeuws is acteur, zanger en theatermaker en het liefst is hij alle drie tegelijk. Tim Meeuws heeft bovendien een voorliefde voor Griekse muziek. Hij speelde begin jaren negentig als zanger en baglamas -speler bij Ano Kato en later richtte hij de groep ' Nomades ' op, waarmee hij een mix bracht van Griekse muziek, Balkanmuziek en jazz.

Hij koesterde reeds lang de wens om een Nederlandstalige cd op te nemen met Griekse muziek, en nu is die cd een feit: " Als een vreemde " wordt op 8 maart voor het eerst aan het publiek voorgesteld.

De cd bevat dertien nummers. Het zijn stuk voor stuk van oorsprong Griekse liederen die door Tim Meeuws naar het Nederlands werden vertaald, of door hem van eigen Nederlandse teksten werden voorzien. Het betreft gekende liederen van onder meer Manos Hadjidakis , Grigoris Bithikotsis, de gebroeders Katsimichas of Nikos Antypas , zoals het mooie " Di' Evchon " gezongen door Charis Alexiou en door Tim Meeuws vertaald als "Bid voor ons".

In een volgend stadium zou Tim Meeuws met dit materiaal ook een muzikaal theaterprogramma willen maken.

Het ensemble op deze cd-presentatie ziet er als volgt uit:

• Bert Heikema, gitaar en fadogitaar
• Harry Dijkstra, bandoneon
• Alexandra Vierkant, cello
• Akos Laki, sopraansax en klarinet
• Bert van Erk, contrabas
• Behsat Üvez, percussie en tzouras

Michiel Koperdraat , van Ano Kato , zal op zaterdag 8 maart ook een gastoptreden geven en krijgt het eerste exemplaar van de nieuwe cd aangeboden.

De Griekse dansgroep Pigasos uit Utrecht bestaat al 45 jaar en dat vieren ze met een groot feest.

Voor de muziek zorgt de groep Soerta Ferta, die zelf ook al ongeveer twintig jaar actief is in Nederland. De muzikanten zijn:

• Kostas (keyboard/zang)
• Tassos ( bouzouki /zang)

Dit is de jaarlijkse dansavond van de Vereniging van Pontiërs in Brussel Kamian Ken Argos , die dit jaar eenendertig jaar bestaat.

Er is altijd Pontische livemuziek met zang, kementzes en daouli en een dansdemonstratie in Pontische klederdracht. Voor de muziek tijdens de dansvoorstelling zorgen Eleftherios Amberiadis, Pontische lyra , en Yorgos Gatsos, daouli . Het orkest van Antonis Nikiforidis uit Duitsland luistert het feest verder op met dansbare Pontische liederen en andere Griekse muziek ( laïka ). Het orkest bestaat uit Nikiforidis zelf die kementzes speelt en zingt, er is tevens een laïka -zanger, bouzouki -speler, synthesizer en drummer.

En natuurlijk volop gelegenheid tot dansen, eten, drinken en gezellig samenzijn.