Deze man wordt algemeen aanzien als de beste vioolspeler van Griekenland. Hij werd geboren op 19 maart 1922 op Evia. Zijn vader was er kerkzanger, kapper en muzikant. Zoon Koros vergezelde zijn vader bij diens optredens en hij begon viool te spelen toen hij negen was. In 1939 begon hij beroepsmatig bruiloften en dorpsfeesten te verzorgen, maar de tweede wereldoorlog en de daaropvolgende burgeroorlog gooiden roet in het eten, er was immers niet zoveel te vieren. Na de oorlog had hij eerst nog twee en een half jaar legerdienst te doen, maar daarna kon hij zijn talent ten volle ontplooien. Als u nog oude dimotika platen in uw verzameling heeft, kijk dan eens goed. De kans is groot dat hij er bij zit - hij heeft aan meer dan tachtig platen meegewerkt. Zoals het een goede muzikant betaamt, speelt hij alles wat men hem vraagt met hetzelfde gemak: Epirotische muziek, eilandmuziek, tsifteteli, muziek uit Smyrna, ... noem maar op. Hij zegt dan ook dat hij drieduizend liedjes kent. Onlangs werkte hij zelfs mee aan een plaat met Byzantijnse muziek. Tussen haakjes, de bekende zangeres Katerina Korou is zijn dochter.

In het begin verdiende Yorgos Koros met zijn orkestje twee drachmes op een avond. Dat werden er al snel vijf, en dan tweeduizend. Later kon dat oplopen tot een half miljoen, als de parea (het gezelschap) een beetje meezat. Op vele plaatsen in Griekenland is het immers de gewoonte dat het orkest op een dorpsfeest "op bestelling" speelt. Diegene die betaalt heeft dan ook het recht (vaak zelfs het alleenrecht) om met zijn gezelschap te dansen op "zijn" muziek. De muzikanten spelen door zolang de parea blijft betalen, meestal door onder het dansen geld naar het orkest te gooien. Let dus een beetje op wat u doet als u ooit op een dorpsfeest terecht komt!

De andere muzikanten die hem begeleiden zijn Kostas Pitsios ( gitaar ), Nikos Saragoudas (1933, outi ) en Andreas Papas (percussie).

Ook deze man stond al verschillende keren op allerlei podia in België en Nederland - en in de hele wereld. Wie hem voor het eerst meemaakt, schrikt wel even - zijn stem is al eens vergeleken met een roestige vlakschuurmachine. Zijn bouzouki -spel daarentegen is helder en zuiver. Hij speelt dan ook van toen hij twaalf was.

Hij werd in 1933 geboren in Piraeus, als zoon van een schoenmaker. Zijn ouders waren vluchtelingen uit Klein-Azië. Hij kwam in contact met alle grote namen uit de rembetika, en trok een tijdje op met Prodromos Tsaousakis. In de jaren vijftig beproefde hij zijn geluk in Amerika. Hij maakte er fortuin, dat hij er na zijn terugkeer naar Griekenland al snel weer doordraaide. Dat was helemaal geen probleem, hij ging gewoon terug naar het buitenland, weer wat verdienen.

Dat typeert hem wel. Hij is inderdaad het hedendaagse prototype van de "mangas", die rare vogels uit de jaren dertig waar de tegenslagen geen vat op hadden en waar de miserie van afliep als water van een eend.

Zijn optredens zijn allicht een nachtmerrie voor de organisatoren en voor zijn begeleiders. Hij is immers een meester van de improvisatie. Nooit speelt hij een liedje twee keer op dezelfde manier, laat staan dat hij zich een programma laat opleggen. Hij speelt "al naargelang de stemming van het ogenblik", staat er dan. Tussen de liedjes door slaat hij een praatje met de zaal, vraagt wat ze willen horen, maakt grapjes, rolt een sigaretje. In overleg met het publiek beslist hij ter plekke om de pauze gewoon over te slaan, tot ongenoegen van het zaalpersoneel dat opgetrommeld was om de drankvoorziening te verzekeren. Hij heeft wel een paar biertjes laten aanrukken voor hem en voor het orkest. Als iemand vanuit de coulissen probeert zijn aandacht te trekken, reageert hij ietwat verbouwereerd "Wat is't? .... Is het al gedaan ? .... Nog eventjes, ik moet hier toch nog afronden zeker?"

Deze Nederlandse groep uit Roosendaal zingt en speelt uitsluitend Griekse muziek: de oude volksmuziek, balladen, oratoria, maar ook de "Moderne Kunstmuziek" (endechna). Ze treden meestal op met vier zangers en zangeressen en vier instrumentalisten. Het gezelschap tracht met hun optreden hun liefde voor de Griekse muziek en cultuur uit te dragen. Ze genieten er zelf van en weten hun enthousiasme op het publiek over te brengen. De melancholie, die zo eigen is aan de Griekse muziek, zorgt dan ook meestal voor een gevoelige sfeer. Meezingen is niet verboden, wel integendeel.

In september 1998 werd Omonia uitgenodigd om deel te nemen aan het Armata Festival op het Griekse eiland Spetses (één van de leden is de dochter van een naar Nederland uitgeweken Spetsioot). De commentaren in de plaatselijke pers waren erg lovend: "Ze zongen zonder buitenlands accent, zodat je het gevoel had dat je Grieken hoorde zingen" en nog: "Alle liederen werden gebracht] op de meest zoete, de meeste melodieuze, de meest Griekse manier". Dat kan tellen, lijkt ons.

Tijdens het optreden van 24 januari brengt het gezelschap bekende en minder bekende liederen van o.m. Mikis Theodorakis, Manolis Chatzidakis, Manos Loizos, Stamatis Kraounakis, Stavros Kouyoumtzis. en Stavros Xarchakos.