De muzikale zusjes Laia en Flavia Escartin zijn van Catalaans-Belgische afkomst, maar ze hebben belangstelling voor allerlei vormen van wereldmuziek, en dat leidt regelmatig tot samenwerkingen met Griekse muzikanten in Rotterdam en elders.

Tijd dus voor een korte kennismaking.

De oudere zus, Laia Escartin , werd in 1996 in Mexico geboren ("in de jungle", zegt ze zelf). De jongste van de twee, Flavia Escartin , werd in 1999 geboren in Gent, waar haar moeder vandaan is. Vader komt uit Barcelona (Spanje).

Het was ook in Spanje dat ze samen opgroeiden, op een afgelegen plek in Catalonië. Behalve de stilte waren er daar enkel de geluiden van de natuur te horen - plus die van de twee zusjes, die al heel jong allerlei optredens begonnen te organiseren voor een publiek dat vooral ... uit wijnranken bestond.

Hun liedjes schreven ze zelf, niet alleen voor die wijnranken maar ook voor hun grootvader, die in België woonde. Ze stuurden hem dan zo'n liedje voor zijn verjaardag of bij andere gelegenheden, en zo hielden ze toch contact met hem.

Later breidde de faam van de "Escarteen Sisters" zich wel wat verder uit. In 2016 begonnen ze onder die naam op te treden. Ze hadden voldoende liedjes bij elkaar om er een optreden mee te vullen. Dat waren dan misschien "kinderliedjes", maar ze waren beslist niet kinderachtig en de "Escarteen Sisters" werden al snel vaste gasten op allerlei festivals in heel Europa.

Ze zeggen van zichzelf dat ze een kwartet zijn, met een cello (van Flavia ), een viool (van Laia ) en hun twee stemmen. Daarmee brengen ze dan die eigen liedjes, waarin allerlei verschillende invloeden terug te vinden zijn. Veel jazz, maar ook veel "eeuwenoude klanken" uit de wereldmuziek, vooral dan van de Middellandse Zee, maar ook wat Afrikaanse ritmes.

Op de festivals waar ze optraden vielen ze frequent in de prijzen, en dat stelde hen in staat om een eerste eigen album op te nemen, "Escarteen Sisters" (2016). Het bevat "folk met duidelijke invloeden van pop en jazz".

Het hoeft dan niet te verbazen dat ook zij hun weg vonden naar Nederland, niet alleen voor optredens maar ook en vooral om er muziek te gaan studeren.

Flavia studeerde eerst klassieke cello aan de Codarts (van 2019 tot 2022) en daarna ging ze voor jazz-cello naar de Muziekacademie van Amsterdam,

Laia van haar kant was in het laatste jaar van haar bachelor-studies voor een jaar naar Arnhem gegaan. In het kader van het Erasmus-programma had ze daar gestudeerd aan de "ArtEZ University of the Arts". Zo had ze ook kennis gemaakt met de open, multiculturele sfeer in Rotterdam, en ze besloot dat ze na haar studies daar zou gaan wonen. In feite was het nog sneller, want in 2023 verhuisde ze inderdaad naar Rotterdam, maar dat was om een master in viola te behalen aan de Codarts. Inmiddels geeft ze zelf ook les, in Rotterdam en elders.

Maar intussen was er corona geweest. Flavia en Laia waren allebei in Nederland toen de pandemie toesloeg. Door de opeenvolgende lock-downs raakten ze een tijdje van elkaar gescheiden, maar daarna namen ze de draad weer op. Er volgde een tweede album, "Caure Sostingut" (2024). De Engelse vertaling van titel is "Sustained Falling", en dat verwijst naar het "vallen", maar ook en vooral naar het "weer overeind komen" (na de pandemie bijvoorbeeld). In hun nieuwe liedjes hebben ze meteen ook maar een hele reeks nieuwe invloeden verwerkt.

Het was dan onvermijdelijk dat ze in Rotterdam in contact zouden komen met de Griekse muzikanten die daar studeren en werken.

In april 2023 verscheen Laia Escartin met haar cello voor het eerst op ons "Grieks" radarscherm, toen ze samen optrad met Vanessa Kourtesi en Thodoris Ziarkas, aangevuld met de Mexicaanse gitarist Josué Amador (die trouwens zelf ook les geeft aan de Codarts).

Twee jaar later, in april 2025 , ging ze mee op stap met Yvonne Melissa om hier het album "Myrra" te komen voorstellen, dat die laatste samen maakte met Tasos Kofodimos .