Met Notis Sfakianakis (Νότης Σφακιανάκης) is het als met retsina: of je lust het en dan vind je het heerlijk, of je lust het niet en dan vind je het net terpentijn. Iets tussenin lijkt onmogelijk. Sfakianakis wordt door sommigen verguisd als iemand met weinig eigen inbreng, die wat gemakkelijk in het gehoor liggende liedjes kweelt. Anderen zeggen dat die kritiek ingegeven is door jaloezie. Misschien is daar wel wat van aan, want hij schijnt vooral in trek te zijn bij Griekse dames tussen de twintig en de vijfentwintig.

Notis Sfakianakis werd geboren op Kreta in 1960 en groeide op op het eiland Kos. Zijn vader was een Kretenzer, zijn moeder was afkomstig uit Klein-Azië. Dat verklaart allicht waarom hij wel van de traditionele eilandenmuziek houdt, maar niet van de volksmuziek uit Noord-Griekenland. Vooral de manier waarop ze in Epirus met een klarinet omgaan vindt hij maar niks. Overigens valt zijn opvatting over muziek in het algemeen niet meteen op door een overdaad aan nuancering. Er zijn twee soorten muziek, volgens hem. Er is goede muziek, dat is wat hijzelf mooi vindt, en er is slechte muziek, dat is al de rest. Mooie muziek heeft in elk geval een melodie, maar verder kan het gelijk welke stijl zijn, dus ook funky, rock, soul of jazz. Rap heeft geen melodie en is dus niet mooi, en bovendien kan iedereen dat "zingen", want het is niet zingen maar gewoon spreken wat ze doen. Trouwens, mooie muziek, of Muziek in het algemeen, werd alleen gemaakt voor 1985, sinds dan wordt er alleen nog "lawaai" gemaakt. Toch heeft hij wel waardering voor wat enkele collega's doen: Eleftheria Arvanitaki , Charis Alexiou , Manolis Lidakis, Manolis Mitsias, Eleni Vitali, die hebben ook wel "mooie muziek".

Hij is autodidact, en zegt van zichzelf dat hij al zong "van toen hij geboren was". Hij zong alles wat in hem opkwam. Nu zijn er wel meer baby's die dat doen, maar ze groeien niet allemaal uit tot een superster. Zijn eerste plaat in 1991 verkoopt al meteen bij tienduizenden, zijn derde haalt platina met 60.000 stuks en van zijn vijfde gaan er niet minder dan 140.000 over de toonbank.

Zijn populariteit dankt hij vooral aan zijn optredens in de nightclubs van Athene, waar hij feilloos zijn publiek weet aan te voelen. Dat komt waarschijnlijk doordat hij negen jaar als disk-jockey heeft gewerkt voor hij zelf begon te zingen. Hij vindt het helemaal niet erg dat zijn publiek voor een groot deel uit dames bestaat, ten eerste houdt hij van de vrouwen, en ten tweede trekt die vrouwelijke aanwezigheid andere mannen aan en daarmee zijn de uitbaters van de tent best tevreden. Zijn status van ster dankt hij ook wel aan het feit dat hij perfect beantwoordt aan wat je de "Greek dream" zou kunnen noemen: jong, mooi en self-made. Hij werkt dat imago duidelijk in de hand. Met zijn opgeschoren haar, zijn gaucho-snorretje, zijn leren pak, zijn cowboylaarzen en de Harley-Davidson waarmee hij zich door het Atheense verkeer wurmt ziet hij er uit als een ruige rocker. Toch brengt hij vooral rustige muziek van verschillende jongere componisten en tekstschrijvers. Volgens hem komen die hem zelf hun werk voorstellen, en hij kiest daaruit wat hij mooi vindt. Nee, zeggen de critici, hij kiest gewoon wat goed in de markt ligt. Kan best, maar je moet het toch maar doen, zeggen wij.

Hevige fans konden hem aan het werk zien in Vorst Nationaal in maart 1999 en in april 2002 in Londen.