Ze is een Griekse en ze zingt haar eigen liedjes - dus komt ze in aanmerking voor onze site over "Griekse Muziek in België en Nederland", ook al is indie pop misschien niet het eerste waar je aan denkt bij "Griekse muziek".

Die "ze", dat is Σtella , en " Σtella " (met sigma), dat is de artiestennaam van Stella Chronopoulou ( Στέλλα Χρονοπούλου ), een geboren en getogen Atheense die eigenlijk schilderkunst studeerde aan de Hogeschool voor Schone Kunsten aldaar.

Tegelijk begon ze muziek te schrijven, maar dat was gewoon als hobby. Ze zegt namelijk van zichzelf dat ze heel erg bedeesd en schuw is, en dat ze het helemaal niet zag zitten om op een podium te gaan staan, met al die mensen die naar jou zitten te staren.

Het was precies daarom dat ze schilderkunst was gaan studeren. "Je maakt iets, je hangt het aan de muur, en dan is het daarop dat de ogen gericht worden", zegt ze.

Eerst leek het te zullen lukken, want na haar studies kreeg ze een baantje bij een uitgever van tijdschriften. Het was pas in 2008, toen de financiële crisis in Griekenland daar abrupt een eind aan maakte, dat ze noodgedwongen naar alternatieven begon uit te kijken. Dus viel ze toch weer terug op haar andere grote liefde, de muziek.

In 2010 werkte ze mee aan een album van de avant-pop groep "My Wet Calvin". Ze schreef de liedjes voor hen, maar na lang aandringen ging ze toch mee optreden. Ze moesten haar dan wel bijna het podium opdragen, niet (alleen) omdat ze zo hard tegenstribbelde, maar ze had ook enorme stress en ze kon bijna niet op haar benen staan. Maar zodra de muziek begon, vergat ze alles om zich heen en uiteindelijk ging het allemaal prima.

Daarmee was het hek van de dam. Ze sloot aan bij de art-rock band "Expert Medicine", en samen met de gitarist daarvan richtte ze vervolgens de band "Fever Kids" op.

In 2012 kwam ze met haar eerste eigen single "Keep me naked", die ze via het internet verspreidde. Het liedje vond snel zijn weg naar de Atheense muzikale underground en heel wat groepen en groepjes vroegen haar om ook voor hen iets te gaan schrijven.

Toch bleef ze solo bezig, en in 2015 verscheen haar debuutalbum dat gewoon " Σtella " heette. Het werd uitgebracht door "Inner Ear Records", een Grieks label.

Vanaf dan ging het steeds sneller, ook al omdat ze opgepikt werd door het ene platenlabel na het andere. Dat was niet (alleen) omdat ze aan haar weinig werk hadden (want ze is meestal haar eigen producer), maar wel omdat ze begrepen hadden dat deze jonge rijzende ster iets speciaals had. Zelf blijft ze er bescheiden bij. Volgens haar werd ze opgemerkt omdat ze honderden e-mails stuurde naar iedereen in de platen-business waarvan ze een mail adres te pakken kreeg. Maar dat is beslist niet het hele verhaal, want die mensen krijgen natuurlijk aan de lopende band mailtjes van allerlei artiesten die graag aandacht willen. Meestal levert dat niets op - maar bij Σtella werkte het dus wél. De mensen van "Inner Ear Records" zouden haar bijvoorbeeld op het spoor zijn gekomen door de liedjes die ze op SoundCloud had gezet.

In 2017 verscheen "Works For You" , nog steeds bij "Inner Ear Records". Dat album bezorgde haar enkele optredens op buitenlandse festivals - waarmee ze natuurlijk wel op de radar verscheen bij buitenlandse labels.

Zelf zocht ze ook verder in die richting, en ze vond inderdaad een internationaal label, het Canadese "Arbutus Records", waar ze in 2020 "The Break" uitbracht. Dat was weliswaar pal in de corona-pandemie, maar het internet deed zijn ding en heel de wereld merkte dat dit geen "fake news" was.

De volgende doorbraak kwam er in 2022, toen ze een contract kreeg van het legendarische Amerikaanse label "Sub Pop", dat mee aan de wortels ligt van de grunge en dat ook groepen als Nirvana beroemd maakte. Dat is opvallend, want Σtella is de eerste Griekse artiest(e) die ze onder hun hoede namen.

Bij hen bracht ze "Up and Away" uit, haar vierde album. Het was meteen ook de eerste keer dat ze "Griekse" instrumenten gebruikte, met Christos Skondros op bouzouki en Sofia Lambropoulou op kanonaki . Eerder had ze dat niet echt aangedurfd, omdat ze vond dat ze die dingen in haar muziek niet gebruikte "zoals het hoort". Ze hield natuurlijk wel van de klank van de bouzouki , dus bootste ze die een beetje na met een gitaar. Maar nu durfde ze dan toch de stap te zetten, mede onder impuls van de bekende Engelse producer Tom Calvert (alias "Rodinho"). Die had haar al in 2017 bezig gehoord in Athene en hij had meteen mogelijkheden gezien om haar "pop" klanken te combineren met "traditioneel". Bij haar duurde het wat langer vooraleer ze overtuigd was.

Maar in 2022 was "Up and Away" dan toch een feit en met dat album ging ze begin 2023 op European Tour, Als onderdeel daarvan deed ze in januari ook het "Eurosonic Festival" in Groningen aan - en daar palmde ze het publiek meteen voor zich in. Dat was niet zonder betekenis, want tenslotte is dit een "showcase festival", bedoeld om de carrières van veelbelovende artiesten te stimuleren. Er komen natuurlijk ook heel wat organisatoren van andere festivals op af, op zoek naar ontdekkingen. Het zal alleszins geen toeval zijn dat Σtella in mei 2023 te gast was op het Cactus Festival in Brugge.

Het begon nu allemaal wel heel erg snel te gaan, ook voor haar, en daarom wilde ze even op adem komen. Ze laste dus een korte pauze in, maar ze bleef wel liedjes schrijven.

Dat resulteerde in haar vijfde album, dat heel toepasselijk "Adagio" heet. Heel toepasselijk, inderdaad, want in de muziek geeft de term aan dat een bepaald stuk in een rustig, comfortabel tempo moet gespeeld worden. Dat ontspannende gevoel is ook zo'n beetje de rode draad doorheen de liedjes. Het album duurt al bij al slechts 27 minuten of zo, maar het is toch een welkome break met het jachtige leven van elke dag. Tenminste, dat zeggen de commentatoren die een preview van het album konden beluisteren.

Die wijzen er ook op dat Σtella nu ook twee Griekse teksten op het album gezet heeft. Voor haar is dat een primeur, want al haar eerdere liedjes waren in het Engels. En één van die Griekse liedjes is dan nog een bewerking van een bestaand liedje, wat ook al ongebruikelijk is voor haar, want doorgaans schrijft ze haar teksten zelf. Het gaat om "Τα βήματα" (Ta vimata, De voetstappen), een "klassieker" van de Neo Kyma met een snuifje salsa er doorheen, voor het eerst gezongen door Litsa Sakellariou in 1969.

"Adagio" werd ruim van tevoren aangekondigd, met 4 april 2025 als release datum, en er werd dan meteen ook een nieuwe "European Tour" tegenaan gegooid. Die was alles behalve "adagio", met elf concerten op evenveel dagen, verspreid over Duitsland, Frankrijk, Engeland, Zwitserland en - jawel - ook België en Nederland. Twee van die concerten (die in Londen en Amsterdam) waren in geen tijd uitverkocht, en dus werd er meteen maar een tweede datum geprikt voor London, deze keer in het najaar (stand maart 2025).

Het is duidelijk dat er voorlopig nog geen eind in zicht is voor het toenemende succes van Σtella . Het helpt allicht dat zij het houdt bij eenvoudige teksten die hele gewone verhaaltjes vertellen, doorgaans in het Engels en dus overal prima te begrijpen. Haar muziek wordt vaak omschreven als "dancefloor friendly", meestal met een eenvoudige melodie waar ze dan discreet allerlei versieringen op gaat enten.

Haar internationale publiek - en ook de recensenten - laten zich graag hypnotiseren door iets wat ze menen te herkennen als een echo van de muzikale roots van Σtella . Het komt er op neer dat zij er - volgens hen - elementen van de rembetika of de laïka doorheen mengt. Helemaal onterecht is dat zeker niet, want zij groeide inderdaad op met die muziek. Haar ouders waren grote liefhebbers van de toppers uit de periode tussen de twee wereldoorlogen, plus die van de jaren '60 en '70. Ook zij vond die mooi, en op die manier maken ze nu deel uit van haar muzikale persoonlijkheid. Toch klinkt haar eigen muziek vooral Grieks voor westerse oren, terwijl het voor Griekse oren min of meer omgekeerd is.

Het is dan eigenlijk wel toepasselijk dat ze haar artiestennaam met één Griekse en vier Latijnse letters schrijft, ook al is dat niet zo bedoeld. Misschien heeft het meer te maken met het visuele, met het woordbeeld dus. Haar opleiding in de grafische kunsten is alleszins goed te merken aan haar videoclipjes. Als ze die al niet zelf maakt, dan heeft ze toch een flinke vinger in de pap bij het ontwerp en de regie. En die clipjes zijn natuurlijk enorm belangrijk voor de digitale kanalen waarmee zij haar publiek bereikt.

Dat allemaal om te zeggen dat Σtella zowel in eigen land als internationaal nogal wat indruk maakt op een publiek dat voor deze muziek open staat. Een goeie match dus, en meer moet dat niet zijn.

Als zij er dan in slaagt om een breder publiek te doen inzien dat er in Griekenland heel wat muzikaal talent te vinden is, op de meest uiteenlopende gebieden, dan is dat alleszins mooi meegenomen.