Evi Filippou ( Εύη Φιλίππου ) is een veelzijdige percussioniste die met het grootste gemak van de ene samenwerking in de andere rolt. Ze woont in Berlijn maar haar werkterrein is heel internationaal.

Ze werd in 1993 geboren in Volos. Al snel bleek dat ze aanleg had voor muziek, en op haar zevende begon ze dan ook met muziekstudies. In Griekenland is het helemaal niet ongebruikelijk dat jong talent daar al mee begint op een "ééncijferige" leeftijd, wel integendeel. Het is wel nogal ongebruikelijk dat de kleine Evi koos voor ... slagwerk.

Ze bleef ook bij die keuze toen ze later verder studeerde aan het stedelijk conservatorium van Volos. Die studies sloot ze in 2012 (of 2011) af met een diploma waar "onderscheiding" op stond, en daar bovenop behaalde ze ook nog een eerste prijs in een nationale wedstrijd voor slagwerk. Tussendoor had ze nog even haar eerste eigen concert gegeven. Dat was in 2009, ze was toen 16.

Met haar conservatoriumdiploma op zak verhuisde ze naar Berlijn, waar ze haar hogere studies verder zette aan de gerenommeerde "Hochschule für Musik Ηanns Eisler". Daar behaalde ze in 2016 haar bachelor-diploma en in 2019 volgde dan haar master - allebei uiteraard met onderscheiding.

Intussen was men haar in Athene niet vergeten. Het is gebruikelijk dat getalenteerde Griekse muzikanten in het buitenland (moeten) gaan studeren, maar in Griekenland kijkt men daar met gemengde gevoelens tegenaan. Enerzijds zijn ze er natuurlijk trots op, maar anderzijds zijn ze bang dat die muzikanten nooit meer terug zullen keren. Niet onterecht, want in het buitenland hebben die meestal ook veel meer kansen om hun talent te ontplooien.

Ook Evi Filippou leek die kant op te zullen gaan. Zij voelde zich in het muzikale Berlijn als een vis in het water. Al meteen na haar aankomst zat ze mee te spelen in een hele reeks ensembles. Het maakte voor haar blijkbaar geen verschil of die bezig waren met dixie, met pop of met balkan-muziek. En in 2013 stond ze zelfs mee aan de wieg van het "Opera Lab Berlin", een onafhankelijk ensemble dat zich toelegt op projecten rond interdisciplinair muziektheater.

In haar thuisland probeert men die dreigende brain drain toch wat tegen te gaan. Zo organiseerde het prestigieuze " Megaron Mousikis " in Athene in 2014 een reeks concerten waar deze muzikanten zichzelf uitgebreid mochten komen voorstellen aan het Griekse muziekminnend publiek. Ook Evi Filippou werd uitgenodigd, en op 3 april 2014 gaf ze daar een avondvullend "recital voor slagwerk". Op het programma stonden erg uiteenlopende werken, gaande van "Libertango" van Piazzola in de bewerking voor marimba van Eric Sammut, tot en met een compositie van Iannis Xenakis voor slagwerk. Maar ook Johann Sebastian Bach en de Japanse componist Keiko Abe waren vertegenwoordigd.

Enkele maanden later, in augustus 2014, was het dan tijd voor de jaarlijkse aflevering van het "Mousiko Chorió". Letterlijk is dat zoiets als "muziekdorp" of "muzikaal dorp", maar iedere liefhebber van Griekse muziek weet dat het hier gaat om een festival dat al sinds 2006 elk jaar georganiseerd wordt in Agios Lavrentios, een dorp in de Pelion bij Volos. Er zijn natuurlijk heel wat concerten, maar het zijn toch vooral de vele workshops en masterclasses waar van heinde en verre massa's muzikaal volk op afkomt. Die worden namelijk gegeven door de top van de Griekse top, en er valt dus heel wat kennis te sprokkelen.

Het was daar, in dat "Mousiko Chorió" van 2014, dat de wegen van Evi Filippou en Katerina Fotinaki elkaar kruisten.

Het klikte meteen tussen hen, want het bleek dat ze over zowat de hele lijn op dezelfde muzikale golflengte zaten. Ze zijn immers allebei gefascineerd door ritmes. Zoals ze het zelf uitdrukken: ze zijn geboeid door de taal van het ritme en door het ritme van de taal. Wat hen vooral intrigeert is het feit dat een gegeven ritme enerzijds zeer precies is, maar dat het anderzijds ook veel vrijheid toelaat.

Met die paradox gingen zij aan de slag, en ze begonnen te experimenteren met beide aspecten. Toch duurde het nog tot maart 2018 voor zij daar officieel mee naar buiten kwamen met een ensemble onder de naam "ff duet".

Als uitgangsmateriaal gebruiken ze natuurlijk eigen werk, maar daarnaast maken ze ook arrangementen van liedjes van anderen. Die sprokkelen ze bij elkaar uit de meest verscheidene muziekgenres. Hun enige criterium: het liedje moet ofwel door een vrouw geschreven zijn, ofwel moet het voor of over een vrouw geschreven zijn. Er zijn nog wel wat randvoorwaarden. Een instrumentaal nummer komt niet in aanmerking bijvoorbeeld. Het moet wel degelijk een liedje zijn, want zonder tekst is er wel de "taal van het ritme" maar geen "ritme van de taal". En ze moeten het liedje zelf nog mooi vinden ook. Maar verder zijn er eigenlijk geen grenzen.

Op onze mei 2020 maandpagina vertelden we iets meer over dit project, en ook over de inhoud ervan. De twee dames hadden toen hun "ff duet" moeten komen voorstellen tijdens het "Lunalia" festival in Mechelen (B), maar dat was zonder de corona-pandemie gerekend.

Dan even terug in de tijd. In dat zelfde jaar 2014, en tijdens dat zelfde "Mousiko Chorió", ontmoette Evi Filippou de Nieuw-Zeelandse saxofonist en componist Hayden Chisholm. Hij gaf daar een workshop over het thema "Song and Wind".

Ook die ontmoeting resulteerde in een samenwerking. Een jaar of wat later kwamen ze naar buiten met een duo onder de naam "Blowslap". De muziek was geschreven door Chisholm zelf, speciaal op maat van dit project, dus voor percussie en saxofoon. Het werd in 2016 onder dezelfde naam "Blowslap" op plaat gezet en het oordeel van de recensenten was unaniem positief. Het album is "ongelooflijk in zijn verscheidenheid" en het "toont de mogelijkheden aan van klassieke percussie in een experimentele context, begeleid door de saxofoon van Chisholm", vonden ze.

Net als het "ff duet" stond ook "Blowslap" in 2020 op het programma van het "Lunalia" festival. Dat optreden moest dus eveneens afgelast worden, maar ons tekstje over dit project (met wat uitleg over de - zacht gezegd - erg productieve componist Hayden Chrisholm) staat nog altijd op onze mei 2020 maandpagina .

In de zomer van 2021 werd zij naar Athene uitgenodigd door het "ElaiΩnas Festival", dat met zijn zevende editie goed op weg was om een gevestigde waarde te worden in het Griekse muzieklandschap. Zo stond ook Sokratis Sinopoulos op het programma met zijn kwartet en zijn "Metamodal" project, en Tania Giannouli bracht haar "solo piano" optreden.

Evi Filippou was present als onderdeel van het "Pala Vibes Quintet" dat hun programma "Étoile Rouge" kwam voorstellen. De muziek hiervoor was van de hand van Yorgos Palamiotis. Naast muzikant en componist is hij tevens de initiatiefnemer én de artistieke directeur van het festival. Hij schreef speciaal hiervoor een werk voor "twee vibrafonen en slagwerk". Voor de eerste vibrafoon deed Palamiotis een beroep op Christos Rafaïlidis , die in New York woont en werkt. Ze kwamen elkaar tegen in Boston, lang geleden. Vlak voor het begin van de pandemie was Palamiotis in Parijs en daar kwam hij Evi Filippou tegen. Hij zag meteen mogelijkheden, want ook al is hij bassist, toch heeft hij een zwak voor de vibrafoon, en hij had al vaak meegewerkt aan heel uiteenlopende projecten waar dat instrument in meespeelde. Evi Filippou kreeg dus de tweede vibrafoon toebedeeld en hij schreef muziek "op maat van" zijn twee protagonisten. Hij wilde een breed spectrum aan stijlen, dus voegde hij daar de Griek Alexandros Ktistakis en de Cubaan Carlos Menedez aan toe. Die moesten "gewoon maar hun eigen fenomenale zelf zijn", en met hun eigen slagwerk voor de "finishing touch" zorgen. Zelf speelde hij basgitaar. "En welke stijl wordt dat dan?", vroeg een reporter hem. "AfroEllinoAmerikaans", antwoordde hij zonder verpinken, "en het genre is meta-paradosiaka".

Enkele weken nadien, in september 2021, was Evi Filippou te gast op een ander muziekfestival, deze keer in haar geboortestad Volos. Daar stelde ze haar eigen kwintet voor dat "inEvitable" heet. En voor het geval dat dit niet duidelijk genoeg zou zijn wordt het soms ook wel geschreven als "in-Evi-table". Dat kwintet is min of meer een "draagbare" versie van haar octet " Evi and the Inevitables", maar het repertoire bestaat in beide gevallen uit haar eigen werk.

Ze begon inderdaad al enkele jaren eerder haar eigen muziek te schrijven. Daar zitten natuurlijk heel wat invloeden in verwerkt die haar leven en haar carrière hebben beïnvloed. Recensenten menen Griekse traditionele ritmes en rembetika te ontwaren, maar dan vermengd met jazz en nog veel meer.

De samenstelling van deze ensembles is erg variabel. Tijdens het debuutconcert, in Berlijn in juni 2019, werd "inEvitable" aangekondigd met de ondertitel "World Wide Women Music". De bezetting bestond toen inderdaad (bijna) volledig uit dames - maar het was toen natuurlijk wel Internationale Vrouwendag. Voor andere concerten mogen de heren soms ook meedoen. De instrumentatie zelf varieert eveneens. Enkele blazers zijn er altijd wel bij, zoals saxofoon of klarinet. Een gitaar, een basgitaar of een contrabas zijn ook gebruikelijk, en af en toe is er ook wat extra slagwerk voorzien.

Het zal geen verrassing zijn dat Evi Filippou zelf de vibrafoon voor haar rekening neemt, dat is immers zo goed als "on-evi-tabel". Het is daarentegen wel ongewoon - voor haar - dat ze zelf ook zingt. Daar is ze enkele jaren geleden mee begonnen. "Gewoon omdat ik daar behoefte aan had", vertelt ze. Ze schreef zelf teksten, en dan lag het voor de hand dat ze die ook zelf zou zingen. Het publiek is het er over eens dat ze een hele goede stem heeft, zo goed zelfs dat ze recent de vraag kreeg of ze misschien geen zangcarriëre zou overwegen. "Dat is voorlopig niet aan de orde", lacht ze.

Nog in de afdeling "toekomstplannen" ziet ze zichzelf niet meteen naar Griekenland terugkeren. Dat is dan om pragmatische redenen. Ze komt heel graag terug voor optredens en dergelijke "want dan kan ik voor familie en vrienden spelen", en het is ook mooi dat het publiek dan "eindelijk eens mijn teksten verstaat" (want ze schrijft die inderdaad vaak in het Grieks). Maar als muzikante heeft Berlijn toch meer mogelijkheden, constateert ze. Zelfs na (toen) twee jaren pandemie is ze er nog altijd in geslaagd om het hoofd boven water te houden. Ze kan daar leven van wat ze graag doet, en meer moet dat niet zijn. "In Griekenland is dat veel moeilijker", weet ze.