Het gebied heeft vele bezetters gehad. Eerst de Romeinen, Byzantijnen, Serviërs, Bulgaren en Venetianen. En vanaf de vijftiende eeuw kwamen de Ottomanen aanzetten. De legendarische leider Gjergj Kastrioti-Skënderbeu (Skanderbeg) slaagde er toen in om alle Albanese edelen te verenigen in een bondgenootschap dat decennia lang verzet bood tegen de agressor. Dit was een eerste aanzet tot een nationaal samenhorigheidsgevoel. Na ruim vijftig jaar weerstand werd het grondgebied in 1505 bij het Osmaanse (of Ottomaanse) Rijk gevoegd en dit tot in 1912. In die periode van meer dan vier eeuwen Turkse overheersing bekeerden velen zich tot de islam. Zij werden daartoe eigenlijk gedwongen want het bood een aantal voordelen. Zo moesten islamieten geen hoofdelijke belastingen (meer) betalen en mochten zij desgewenst openbare ambten bekleden en dienst nemen in het Turkse leger.
Bepaalde gebieden in Albanië, zoals bepaalde dorpen in Zuid-Albanië met een gemengde Grieks-Albanese bevolking, hadden van de Osmaanse heerser bijzondere privileges gekregen en een eigen vorm van zelfbestuur. Ook Ali Pasha had vanaf 1780 een zekere autonomie verkregen als heerser van Epirus en Zuid-Albanië. (Ali Pasha werd trouwens geboren in Tepeleni in 1744. Tepeleni is de vroegere door Pyrrhus gestichte stad Antigoneia in Noord-Epirus, tegenwoordig Zuid-Albanië). In 1830, echter, werd Albanië opgedeeld in vier provincies die rechtstreeks door Turkije bestuurd werden. Albanië moest daardoor haar min of meer onafhankelijke positie opgeven.
In 1878 leden de Turken een zware nederlaag tegen een coalitie van Russische, Servische en Montenegrijnse troepen. Het gevolg was dat zij Albanië en de gehele Balkan moesten prijsgeven. Dit werd vastgelegd in het Verdrag van San Stefano. Maar, uit vrees voor een Russisch overwicht in de Balkan, werd de Turkse invloedssfeer met steun van Oostenrijk, Italië en Groot-Brittanië hersteld. Het was pas in 1912, vlak voor de Eerste Balkanoorlog, dat Turkije Albanië een autonome status gaf en dit bij wijze van wederdienst omdat Albanië neutraal gebleven was in een territoriumconflict tussen Bulgarije, Griekenland, Montenegro en Servië enerzijds, en tegen Turkije anderzijds. (Meer informatie over de Balkanoorlogen in onze Griekse geschiedenis.)
In deze Ottomaanse periode dienen wij hier te vermelden dat de Albaniërs in Griekenland (de eerdervernoemde Arvanieten), een cruciale rol hebben gespeeld in de weerstand en de opstand tegen de Turken. Vele leidinggevende figuren in de Griekse opstand tegen de Turken waren Arvanites. Márkos Bótsaris was zo'n Arvanitisch strijder uit de Griekse Vrijheidsoorlog. Hij was het ook die in 1821 op Corfu het eerste Grieks-Albanees woordenboek heeft samengesteld.
(Over de Turkokratie leest u meer in onze geschiedenis van Griekenland.)
