Geschiedenis-ochi
Home Nieuws Agenda MaandOverzicht Praktisch Achtergrond
Links Biografie Geschiedenis Instrumenten
Albanie Griekenland Cyprus

Geschiedenis van Griekenland

Deze pagina afdrukken

De Tweede Wereldoorlog en de Burgeroorlog

Oorlog met Italië - "ochi"

Griekse soldaat met op de achtergrond de uitdagende woorden van Leonidas
Reproduced with permission © Historical and Ethnological Society of Greece (IEEE) 
Lithografie van 101x70cm, bestemd voor affiches.

Tenslotte beschuldigt Mussolini de Grieken van schending van de Albanese grenzen en op 28 oktober 1940, om drie uur 's ochtends, laat hij een ultimatum afgeven aan Metaxas. Deze krijgt ... drie uur om in te stemmen met de vestiging van een aantal Italiaanse basissen in Noord-Griekenland. Volgens de overlevering is het antwoord van Metaxas een kort en krachtig Ochi ("Neen") en meteen heeft Griekenland een datum voor zijn tweede nationale feestdag. Volgens een andere versie zei hij: Molon lave . Dat was het laconieke antwoord dat Leonidas, de koning der Laconiërs ofte Spartanen in 460 v.C. aan de Perzen gaf toen die eisten dat ze hun wapens zouden inleveren: "Kom ze maar halen" (in het Nieuwgrieks: "Ela na ta paris"). In werkelijkheid zou Metaxas gezegd hebben, in het Frans, de taal der diplomaten van toen: Alors, c'est la guerre Iets minder kort maar bijna even krachtig.

Hoe dan ook, de precieze bewoordingen zijn minder belangrijk. Dat ene woord ochi staat immers symbool van wat er nu volgt. De Italianen vallen Griekenland binnen, maar de tot dan toe zo verdeelde Grieken vergeten hun onderlinge ruzies (en dat waren er geen klein beetje) en keren zich als één man tegen de aanvallers. Onder generaal Alexander Papagos gaan ze over tot de tegenaanval.

In het begin dringen de Italianen een heel eind Griekenland binnen. Hun luchtmacht bombardeert de steden, onder meer Thessaloniki, Larissa en Patras. Maar al na enkele dagen nemen de Grieken het initiatief. De Italiaanse Alpenjagerdivisie "Julia" was opgerukt naar Metsovo, dat de enige oost-west verbinding in Noord-Griekenland beheerst. De Grieken vallen hen in de flanken aan en de Italianen moeten zich met zware verliezen terugtrekken om niet omsingeld te worden.

Ook de andere Italiaanse divisies worden weggevaagd en op 15 november staan de Grieken aan de Albanese grens. Daar stoppen ze niet, Albanië was immers al in april 1939 bezet door Mussolini en in Zuid-Albanië, of Noord-Epirus , wonen al van oudsher vele Grieken (zie hiervoor onze Geschiedenis van Albanië ). Het Griekse leger rukt dus verder op en drijft de Italianen steeds verder na het noorden. Tenslotte is het het barre winterweer dat hun opmars kan stuiten.

Epirotische vrouwen dragen munitie over de bergen naar het front
Historical and Ethnological Society of Greece (IEEE). Reproduced with permission. © IEEE 1987
"De Heldinnen Van 1940" (affiche, 100x68 cm)

Het gure weer en het onherbergzame terrein maakten deze strijd extra moeilijk. Gemotoriseerd transport was onbruikbaar, dus ook de bevoorrading verliep niet van een leien dakje. De Griekse bevolking deed wat ze kon om het leger te steunen. Grootmoeders breiden in hoog tempo sokken en truien en de Epirotische vrouwen sleepten de zware munitiekisten op hun rug naar het front, over besneeuwde bergpaadjes die zelfs voor muilezels ontoegankelijk waren.

De gebeurtenissen vonden ruime weerklank, ook in de buitenlandse pers. De Grieken werden alom bejubeld, behalve in Italië dan. Ook voor de Grieken zelf was het een welkome opsteker, die ze na de gebeurtenissen van 1922 goed konden gebruiken. Overal in het land verschenen patriottische affiches. Die werden in Athene gedrukt en voor enkele drachmes verkocht. En de zangeres Sofia Vembo werd razend populair met haar spotliederen op de "makaronades".

Hiermee was Griekenland de facto de enige bondgenoot van Engeland geworden in haar strijd tegen de Asmogendheden, Duitsland en Italië. De rest van Europa was immers al bezweken, en met Rusland had Hitler een non-agressie verdrag gesloten. Achteraf is duidelijk geworden dat hij niet de minste intentie had om zich daaraan te houden, maar op dat moment leek er van Rusland geen hulp te verwachten. De Engelsen waren dus maar wat blij met de gebeurtenissen. Churchill bood zijn hulp aan, maar Metaxas realiseerde zich wat daar de gevolgen van zouden zijn en weigerde Britse troepen toe te laten op Grieks grondgebied. Op 29 januari 1941 overleed Metaxas echter plotseling na een keeloperatie met complicaties, en generaal Papagos, na zijn overwinning op de Italianen een invloedrijk man, gaf de Engelsen zijn toelating.

In maart 1941 ontscheepten de eerste Britse troepen in Piraeus.

Inhoudsopgave

Vorige pagina
De dictatuur van Metaxas

Volgende pagina
De Duitse inval

Valid HTML 4.01 Strict!

[Home]  [Nieuws]  [Agenda]  [Overzicht]  [Praktisch]  [Achtergrond]

Please contact our Webmaster with questions or comments.