Over de zanger Petros Pandís (Πέτρος Πανδής) is niet zoveel geweten. Hij werd geboren in Corfu, of Kerkyra zoals de Grieken dit eiland in de Ionische zee dichtbij Italië noemen. De Ionische eilanden, gelegen aan de westkust van Griekenland, hebben een heel ander karakter dan de Egeïsche eilanden voor de kust van Klein-Azië. Niet zo verwonderlijk als men weet dat deze eilandengroep, in tegenstelling tot de rest van Griekenland, nooit gebukt is gegaan onder vier eeuwen Turkse overheersing. Dat betekent niet dat ze gespaard zijn gebleven van vreemde bezetters; Corfu is achtereenvolgens in handen gevallen van de Noormannen, Franken,

Venetianen, Fransen en Britten, en dan vergeet ik er nog een paar. Wat daarbij opvalt is dat de bezetters hier vooral uit het Westen kwamen. De invloed van de westerse cultuur is op deze eilanden dan ook groter dan de invloed uit het Oosten. Vooral de drie eeuwen durende Venetiaanse invloed heeft Corfu een typisch Italiaans karakter gegeven.

Op Corfu heeft men deze Westerse, Europese of Italiaanse invloeden weten te assimileren en combineren met de Griekse traditie van het vasteland. Zo is het niet toevallig dat op Corfu de eerste filharmonie van Griekenland werd opgericht, in 1840, door Nikos Mantzaros, de componist die uiteindelijk ook de Griekse nationale hymne op poëzie van Dionysios Solomos heeft getoonzet. (Zie ook onze rubriek Geschiedenis ).

In de muzikale volkstraditie van Corfu treft men verder ook westerse cantates aan, vaak zelfs voor twee of meerdere zangstemmen en voor koorzang. En in de instrumentale begeleiding worden westerse instrumenten als accordeon en gitaar gecombineerd met de meer oosters aanvoelende viool, luit en klarinet.

Het is in die wereld dat Petros Pandis opgroeide.

Mikis Theodorakis, van zijn kant, was in het begin van de jaren zeventig helemaal geïnspireerd door Zuid-Amerika en de politieke situatie in Argentinië en Chili. Om zijn politieke boodschap over te dragen deed hij beroep op een vaste kern van solisten die hun stem helemaal ten dienste stelden van het politieke lied. Onder hen Maria Farandouri en Andonis Kaloyannis. Toen Theodorakis voor zijn oratorium Canto General het Latijnse element wou laten doorklinken en de teksten in het oorspronkelijke Spaans wou laten zingen, zocht hij hiervoor een geschikte vertolker. Hij vond Petros Pandis. Pandis had in zijn bagage niet alleen de traditie op het gebied van koorgezangen van zijn geboorte-eiland Corfu, maar zijn diepe baritonstem was ook beter geschikt voor het oratorium dan de stem van Kaloyannis. Petros Pandis klonk bovendien meer “klassiek” dan “volks”, wat de dramatiek van de originele Spaanse tekst nog meer benadrukte. Bovendien was het een krachtige tegenpool voor Farandouri's indrukwekkende mezzosopraan.

Petros Pandis heeft nadien een vermeldenswaardige carrière opgebouwd, zowel in Griekenland als daarbuiten, vooral dan als zanger op de concerten van Mikis Theodorakis. Hij is een sterke vertegenwoordiger van het éndechno laïkó , het populaire kunstlied, maar zal vooral de geschiedenis ingaan als één van de hoofdvertolkers van het politieke lied in Griekenland, dat in de jaren zeventig haar hoogtepunt bereikte en parallel loopt met de Griekse politieke situatie .

Over Theodorakis' éndechna laïká , kunstliederen met een volks karakter die muziek en poëzie met elkaar verbinden, leest u meer op onze november 2001-pagina .