In die periode deden er zich in gans Oost-Europa democratische ontwikkelingen voor, met tenslotte in 1989 de val van de Berlijnse Muur en daarmee het einde van het Ijzeren Gordijn tot gevolg. De opvolger van Enver Hoxha, president Ramiz Alia , probeerde bescheiden hervormingen door te voeren, maar die mochten niet baten. Intussen broedde er bij de bevolking een steeds meer aanwakkerende onlust. De economische achteruitgang en het feit dat het isolement langzaam doorbroken werd waren daar natuurlijk niet vreemd aan.

De uitbarsting kwam er in 1990 en uitte zich in een massale volkswoede in Tirana (de hoofdstad), met uiteindelijk vrije verkiezingen tot gevolg. In 1991 kwamen die er en werden door de communisten gewonnen.

In 1992, wanneer de productie haar absolute dieptepunt bereikt had en de werkloosheid meer dan 60% besloeg, kwam het tot een tweede uitbarsting. Er volgden hongeropstanden en plunderingen waardoor er nieuwe verkiezingen aangekondigd werden.