Melina Aslanidou ( Μελίνα Ασλανίδου ) gaat op Europese tournee met een show die "Greek Spirit 2018" als titel meekreeg.

Daarbij doet ze ook Amsterdam aan, en het zal dan (bij ons weten) elf jaar geleden zijn dat ze daar voor het laatst was. Dat was immers in mei 2007 , en toen was ze daar (alweer bij ons weten) meteen ook voor het eerst. Ze was er niet alleen, ze was meegekomen als gaste van Yorgos Dalaras - en dan weet u het wel. Dalaras neemt niet zomaar iedereen op sleeptouw. Zijn andere gast was toen trouwens Michalis Tzouganakis , en die is inmiddels een vaste klant geworden in Amsterdam.

Eerst leek Brussel uit de boot te zullen vallen, maar later besloten Melina en haar management om daar dan toch maar aan te meren. Toen was de kaartverkoop voor de andere locaties al wel goed vijf maanden bezig.

In onze biografie van Melina Aslanidou leest u dat ze in 1974 in Stuttgart geboren werd, dat ze al op vrij jonge leeftijd met haar ouders terugkeerde naar Griekenland, en dat ze daar in 1995 aan een soort bliksemcarrière begon.

Als we dan in "fast forward" doorspoelen naar het recente verleden, dan zien we daar in juni 2017 een "North American Tour", en in de zomer van datzelfde jaar een reeks concerten in Griekenland, samen met niemand minder dan Natasa Theodoridou en Christos Nikolopoulos .

In de tijd daar tussenin heeft ze een indrukwekkend repertoire uitgebouwd, met een hele reeks grote successen. Haar werkterrein is vooral de hedendaagse endechna , maar enkele jaren geleden ging ze zich ook toeleggen op de betere laïka , waaronder we dan componisten als Manolis Chiotis en Vasilis Tsitsanis moeten verstaan. Het klinkt nogal vanzelfsprekend, maar zijzelf zegt dat het voor haar een heel andere wereld was die openging. Dat ging niet vanzelf, zegt ze: ze heeft heel vaak naar de authentieke opnames geluisterd, en dan geprobeerd om "er in te komen", tot ze uiteindelijk vond dat het er mee door kon. Het typeert haar wel: ze houdt niet van half werk, maar dat zie je haar niet aan. Alles lijkt bij haar heel erg vanzelfsprekend.

Het is dus met dat repertoire dat ze de "Greek Spirit" komt voorstellen in Europa. In oktober 2016 heeft ze daar nog snel een album bovenop gedaan. Dat heet " Με Φωνάζουνε Με Το Μικρό Μου" (Me fonazoun me to mikro mou, Ze noemen me bij mijn voornaam). Van dat album zullen er allicht ook wel enkele nummers op het programma staan, en verder wordt het natuurlijk een selectie uit de grootste successen van Melina zelf, plus andere Griekse klassiekers uit het genre.

Interessant is dat Andreas Karantinis één van haar begeleiders is. Deze bekende bouzouki -speler was er in mei 2007 ook al bij, toen ze met Yorgos Dalaras "naar Europa" kwam, en Karantinis is sindsdien min of meer haar vaste medewerker geworden.

Vóór Amsterdam gaat ze eerst nog naar Hamburg, na Amsterdam reist ze door naar Zweden (Uppsala), dan komt ze terug voor het optreden in Brussel, en vervolgens zijn Londen (UK) en Zürich (CH) aan de beurt. Dan gaat het weer terug naar Duitsland, waar ze via Frankfurt, Berlijn en Stuttgart (haar geboortestad) naar Düsseldorf trekt. Dat is de terminus van deze tour, en daar zou ze op het podium opgewacht worden door "verrassingsgasten" die hiervoor speciaal uit Griekenland overkomen. Wie dat zijn weten we niet, en als we het wisten, dan zouden we het niet zeggen, want anders waren het geen "verrassingsgasten" meer, maar "gewone gasten". Maar echt "gewoontjes" zullen ze wel niet zijn. Melina Aslanidou heeft inmiddels in Griekenland een flinke reputatie opgebouwd, en ze geniet ook heel wat aanzien bij haar collega's. Dus kan ze allicht zowat iedereen uitnodigen - en.dan zullen die allicht wel komen ook. Eind 2016 stond ze bijvoorbeeld in diezelfde zaal samen met Kostas Makedonas , Christos Chalkias en Babis Tsertos . Afwachten dus wie het nu zal worden.

Toch is het niet daarom dat we Düsseldorf als enige van de acht buitenlandse (niet B/NL) concerten opnemen. Zolang de namen van de "verrassingsgasten" niet bekend zijn, koopt u daar immers in zekere zin een kat in een zak. Maar Düsseldorf is voor een deel van ons publiek nu eenmaal minder ver weg dan Amsterdam of Brussel, de andere zalen liggen voor hen wat meer uit de buurt.

Praktische gegevens
Donderdag 8 maart 2018, 19u30, De Melkweg (Max), Lijnbaansgracht 234a, 1017 PH Amsterdam (NL) Tickets: € 39,75 (dat is inclusief € 4,75 servicekosten, maar exclusief transactiekosten). Dit optreden is inmiddels voorbij.
Maandag 12 maart 2018, 20u00, Magdalenazaal, Duquesnoystraat 14, 1000 Brussel (B) Tickets: € 48, € 42 en € 35. Deze prijzen zijn inclusief servicekosten, maar er komen wel verzendkosten bij als u ze met de post laat bezorgen. E-tickets worden gratis geleverd. De Magdalenazaal is ook bekend onder haar Franstalige benaming "Salle de la Madeleine". Dit optreden is inmiddels voorbij.
Zaterdag 24 maart 2018, 20u00, Mitsubishi Electric Halle, Siegburger Strasse 15, 40591 Düsseldorf (Oberbilk) (D) Tickets: € 48, € 44, € 40, € 37 of € 26, al naargelang de categorie. Het zijn allemaal zitplaatsen, en op de officiële voorverkoopsite kon u uw plaatsen zelf uitkiezen op een zaalplan. Dit optreden is inmiddels voorbij.

 

Op het moment dat we dit artikel publiceerden (1 september 2017) was Yannis Kotsiras nog volop bezig met zijn "zomertournee" in Griekenland. Hij is daar ontzettend populair, en nogal wat van die concerten raakten dan ook uitverkocht.

In het begin van deze zelfde zomer regelde een Duitse organisator voor die zelfde Yannis Kotsiras ook een "Deutschland Tour". Er werden plaatsen, data en zalen vastgelegd, contracten getekend en afspraken gemaakt, met het resultaat dat die Duitse tournee inmiddels helemaal op de rails staat. De kaartverkoop is daar overal gestart, ook al is het voor de concerten zelf nog wachten tot maart 2018.

Het Duitse reisschema ziet er als volgt uit:

• 6 maart: Düsseldorf (Savoy Theater)
• 7 maart: Frankfurt (Hugenottenhalle)
• 9 maart: Stuttgart (Kursaal)
• 11 maart: Nürnberg (Meistersingerhalle)
• 14 maart: Berlijn (let wel: dit concert werd nooit bevestigd)

Begin augustus kwam een Grieks-Nederlandse organisator dan met het bericht dat zij mee op de kar zouden springen en een paar bijkomende concerten zouden gaan regelen, meer bepaald in Londen (2 maart 2018), Amsterdam (3 maart 2018) en Brussel (5 maart 2018).

Dan werd het stil in die hoek, . en het was dus lange tijd geen zekerheid of die concerten ook effectief zouden doorgaan. Tot 15 september beschikten we zelfs niet eens over de namen van de zalen waar ze zouden moeten plaatsvinden, laat staan dat we u hadden kunnen vertellen hoe u aan tickets raakt. De namen circuleren inmiddels al wel (sinds 15 september, anderhalve maand na de "aankondiging") maar over tickets werd toen nog met geen woord gerept.

Maar door de vroege aankondiging was de geruchtenmolen natuurlijk wel op volle toeren gaan draaien. Een Yannis Kotsiras is niet niks, en het nieuws over de mogelijke concerten zorgt dus voor nogal wat deining. Vandaar dat we de datums voor Amsterdam en Brussel toch al maar in onze "Agenda" hebben opgenomen, eerst nog zonder locaties. Die hebben we inmiddels toegevoegd.

Voor de "Duitse" concerten daarentegen hebben we deze keer alleen de data en de plaatsen vernoemd (zie hoger), zonder praktische gegevens. We raden altijd ten stelligste aan om enkel tickets te kopen via de officiële verkoopkanalen, maar dat is deze keer niet zo eenvoudig. Het concert in Düsseldorf bijvoorbeeld zou volgens onze informatie plaatsvinden in het Savoy Theater, maar op de website van die zaal wordt het niet eens vernoemd (stand 1.9.2017), laat staan dat u via hen aan tickets kunt komen. We hebben natuurlijk zelf eens rondgekeken waar die Duitse tickets dan wel te krijgen zijn, maar als we u daar naartoe zouden sturen; dan zouden we toch eerst wel willen nagaan of u misschien niet in de klauwen van (een Duits filiaal van) de (Hollandse) ticketmaffia terechtkomt, en dat is al heel wat moeilijker om te detecteren.

We zouden het natuurlijk wel kunnen proberen uit te spitten, maar de vraag is waarom we dat zouden doen. Ten eerste gaat onze website specifiek over concerten in België en Nederland, en niet in Duitsland (of Finland of Argentinië). Ten tweede zijn wij enkel een informatieve site, en het is de taak van de concertpromotor om te zorgen dat kandidaat-concertgangers gemakkelijk aan tickets kunnen komen, niet de onze.

Voor Amsterdam en Brussel daarentegen bleven we de situatie wél opvolgen, in de hoop dat er snel duidelijkheid zou komen, nu de zalen eenmaal bekend waren.

Voor Amsterdam was het toch nog wachten tot 27 september. In de loop van de voormiddag ging daar de voorverkoop van start. Voor Brussel begon die pas in de late namiddag van dezelfde dag, ergens rond 18u30.

Ook het concert in Londen (op 2 maart 2018 in de Union Chapel) is inmiddels in voorverkoop.

Daarmee is de "Deutschland Tour" dan inderdaad uitgegroeid tot een "European Tour".

De muzikanten, die Yannis Kotsiras hierbij zullen vergezellen, zijn:

• Vangelis Machairas : snaren
• Paraskevas Kitsos : bass
• Alexandros Livisantos : piano
• Kostas Michalos : gitaar
• Yannis Angelopoulos : drums

Goed om weten is dat Kotsiras ook twee eigen klanktechnici mee op reis neemt. Dat is weliswaar gebruikelijk bij artiesten van dit kaliber, maar het is beslist geen overbodige luxe. Lokale technici - hoe goed ze soms ook zijn - zijn immers niet altijd even vertrouwd met het repertoire, en daardoor wil zo'n Grieks concert al wel eens de mist ingaan. Dat zit hier dus wel goed.

Praktische gegevens
Zaterdag 3 maart 2018, 20u30, DeLaMar Theater, Marnixstraat 402, 1017 PL Amsterdam (NL) Uitverkocht Tickets: € 42,50 / € 37,50 / € 32,50 / € 27,50 / € 22,50 (exclusief boekingskosten van € 2 per ticket of € 6 voor bestellingen vanaf drie tickets en meer, en daar komt nog € 6 per bestelling bij als u de tickets per briefpost wil toegestuurd krijgen. E-tickets worden gratis in uw mailbox afgeleverd). Dit concert vindt plaats in de "Mary Dresselhuys" zaal van het theater. Dit optreden is inmiddels voorbij.
Maandag 5 maart 2018, 20u00, Théâtre Saint-Michel, Rue Père Eudore Devroye 2, 1040 Brussel (Etterbeek) (B) Tickets: € 35, € 30 en € 25. Boekingskosten zijn er blijkbaar niet, maar er wordt wel € 2 per bestelling in rekening gebracht voor verzending per (brief)post. Voor e-tickets zijn er geen verzendingskosten. Dit optreden is inmiddels voorbij.

 

De sympathieke zanger, componist en bouzouki -speler Makis Seviloglou komt nu al voor de vijfde keer naar Nederland. Dat was enigszins voorspelbaar als je naar zijn vorige doortochten kijkt: die waren in oktober 2010 , in april 2012 , in april 2014 en in april 2016 - om de twee jaar dus, en telkens goed voor een hele reeks concerten. Die werden allemaal zeer goed onthaald, en Makis Seviloglou heeft zich inmiddels een trouw en enthousiast publiek opgebouwd. Het was dan logisch dat hij in de lente van 2018 opnieuw zijn koffers zou pakken.

Eén zwaluw maakt de lente niet, zegt men, en misschien is het ook daarom dat hij niet in z'n eentje naar Nederland komt.

Zijn ensemble wordt deze keer als volgt aangekondigd:

• Makis Seviloglou : zang, bouzouki
• Thanos Stavridis : accordeon
• Marios Makris en/of Dimitris Lappas : gitaar
• Michalis Darmas of Dimitris Kitsios : contrabas

Het zal duidelijk zijn dat het niet helemaal duidelijk is welke muzikanten er met hem naar het noorden zullen vliegen, maar veel maakt het niet uit. Ze zijn allemaal even uitstekend, en ze kennen het programma als hun broekzak. Makis Seviloglou treedt met dat zelfde programma nu al bijna twee jaar op in heel Griekenland, en ook daar varieert de samenstelling van zijn ensemble volgens de beschikbaarheid van de muzikanten.

Het programma zelf volgt het beproefde recept. Hij komt natuurlijk zijn nieuwste album voorstellen, maar er staat ook werk van zijn vorige albums op het menu, plus wat bekende nummers van andere Griekse sterren waar hij mee samenwerkte. Als toemaatje zouden er ook nog enkele onuitgegeven nummers van hemzelf in het zakje gedaan worden.

Dat laatste mag dan misschien met een korreltje zout worden genomen. Vorige keer, in april 2016 , had hij ook enkele "onuitgegeven" nummers op het programma staan, maar kort nadien bleek dat die toen al ingeblikt waren voor het album dat hij nu komt voorstellen. Dat heet "Ανάποδη Ψυχή" (Anápodi Psychí), letterlijk te vertalen als "ondersteboven-ziel". Vandaar ook de Engelstalige titel van deze tournee, "Upside Down Soul".

Dat album werd uitgebracht door het Nederlandse Sylvox Records, en het ligt dan voor de hand dat de opnames in Nederland en de concertreeks van 2016 niet toevallig vlak na elkaar plaatsvonden. Dat gebeurde eerder ook al. Als het inderdaad juist is dat de geschiedenis zich herhaalt, dan krijgt het publiek van deze "Upside Down Soul" concerten misschien ineens ook een voorproefje van zijn volgende album.

Maar zover is het nog niet. Laat ons dus eerst even kijken naar het nieuwste album "Anápodi Psychí" zelf.

Wat voorafging

Maar vooraf misschien even het geheugen opfrissen, met een samenvatting van enkele relevante elementen uit onze uitgebreide biografie van Makis Seviloglou .

Hij werd geboren in 1969, was al als kleine jongen gebeten door muziek, maar studeerde toch archeologie. Daar maakte hij later ook zijn beroep van, tot hij in 2000 ineens van koers veranderde om professioneel muzikant te worden. Geen voor de hand liggende beslissing, want hij ruilde een vaste baan in voor een onzekere toekomst, maar hij voelde zich nu eenmaal niet goed in zijn vel, dus trok hij de stekker er uit en sprong in het diepe, met zijn hoofd vol zelfgemaakte liedjes.

Hij besefte volkomen dat het succes hem niet in de schoot geworpen zou worden, maar dat hoefde voor hem ook niet. Als hij maar kon overleven met wat hij graag deed, dan was het prima. Meer hoeft dat niet te zijn, hij is met weinig tevreden.

Dat neemt niet weg dat een liedje van hem in 2003 zijn weg vond naar een album van superster Charis Alexiou . Twee jaar later mocht hij zelfs de helft van de liedjes leveren voor haar volgende album "Βύσσινο και νεράντζι" ( Vyssino ke nerantzi , Zure kersen en bittere sinaasappelen). Op dat album - dat zes maanden later al platina haalde - combineerde ze de klanken van de traditionele Griekse muziek met die van de hedendaagse muziek. Dat is niet toevallig het vaste recept van Makis Seviloglou , want het was precies die combinatie - die hij op een heel eigen manier invult - die de aandacht van Alexiou had getrokken.

Het had dan voor de hand gelegen dat Makis Seviloglou naar Athene zou verhuizen, want daar lag het vervolg voor het grijpen. De crisis was toen nog niet losgebarsten, er was nog altijd een bruisend uitgangsleven in de Griekse hoofdstad, er was dus werk in overvloed. En Seviloglou was nu bekend bij het grote publiek, dus hij had min of meer kunnen optreden waar en wanneer hij maar wilde.

Maar Seviloglou wilde helemaal niet naar Athene. Daar zou hij niet kunnen aarden, wist hij. Hij bleef dus waar hij was, in Kozani (Noord-Griekenland). Vergeleken bij Athene is dat een provinciestadje, maar hij heeft daar wel zijn familie wonen en alles is er ook veel gemoedelijker, zegt hij. Opnieuw koos hij dus voor iets waar hij zich goed bij voelde, en daarvoor liet hij iets vallen wat hem financieel meer zekerheid had kunnen bieden.

De Nederlandse tak van het verhaal begint met een toevallige ontmoeting onder een plataan op Karpathos. Om de één of andere reden zat Makis Seviloglou daar aan één tafeltje, en de Nederlandse muzikant Wout Pennings aan een ander. Ze raakten aan de praat, het ging natuurlijk meteen over muziek, en ze ontdekten dat ze over bijna de hele lijn op dezelfde golflengte zaten. Na zijn vakantie trok Wout Pennings naar zijn platenmaatschappij en hij kon hen overhalen om een plaat te maken met zijn nieuwe vriend. Dat album werd "Άγκυρες" ( Ankyres , Ankers) gedoopt, en toen het klaar was - in oktober 2010 - werd het meteen ook maar aan het Nederlandse publiek voorgesteld, Het is vanaf toen dat Makis Seviloglou om de twee jaar naar Nederland komt.

In april 2014 stelde hij op die manier ook zijn kersverse album "Παράθυρο Ανοιχτό" (Parathiro Anichto , Open Venster) in Nederland voor. Dat bevatte deze keer geen eigen nummers van Seviloglou zelf, maar alleen traditionele Epirotische muziek. Op de meeste liedjes had hij wel zijn eigen stempel gedrukt, door er hedendaagse klanken in te vermengen, maar het punt hier is de reden waarom hij deze keer voor de traditie koos.

De Griekse crisis woedde toen in volle hevigheid. Het land zat (en zit) compleet aan de grond door de "hulp" van de internationale schuldeisers, en veel Grieken (en zij niet alleen) zaten met een "Europese kater". Zij hadden altijd al dolgraag deel van "Europa" willen zijn (alsof ze voordien in Amerika of Afrika zaten), maar dit Europa was niet echt waar ze altijd van gedroomd hadden.

Daar had Makis Seviloglou een oplossing voor. Als je je niet goed in je vel voelt, dan moet je je eerst afvragen wat daar de reden van is, en daar dan wat aan doen. Hij had dat recept al een paar keer op zichzelf toegepast, en nu stelde hij het ook aan anderen voor. Concreet betekende dat: een terugkeer naar de Griekse eigenheid, dus "Griekse Europeanen" worden in plaats van "kleurloze Europeanen". Dat impliceert ook een herwaardering van de kleine dingen die Grieken tot Grieken maken.

Bovendien had hij tot nog toe vooral "blije liedjes" geschreven, of toch in elk geval liedjes waar altijd wel een snuifje optimisme in zit. Maar voor dergelijke liedjes was in die periode eigenlijk geen plaats meer. Dus greep hij terug naar de traditie.

"Anapodi psychi" - de teksten

Dat brengt ons dan waar we moeten zijn om zijn jongste album "Anápodi Psychí" naar waarde te kunnen schatten.

Het bevat opnieuw eigen werk van Makis Seviloglou . Hij schreef de muziek voor de dertien nummers van het album, plus zeven van de twaalf teksten (het dertiende nummer is instrumentaal). Zowel Yorgos Kordellas als Zinia Katapoti schreven elk één tekst.

De drie andere teksten (waaronder die van de titelsong) zijn van Maria Moutsaki . Ze werd geboren in Ierapetra op Kreta en groeide daar op temidden van de Kretenzische matinades en de verzen van Kornaros en Kazantzakis . Ze schrijft al gedichten van toen ze klein was, en ze is dat altijd blijven doen. Haar eerste dichtbundel verscheen in 2015. Ze springt naar eigen zeggen telkens een gat in de lucht als iemand haar "versjes" (zoals zij ze noemt) de moeite waard vindt om ze op muziek te zetten. De lucht in Thessalië, waar ze tegenwoordig woont, moet dan wel erg op een Zwitserse kaas beginnen lijken, want naast Makis Seviloglou werden haar teksten al gesmaakt door een hele reeks andere, erg uiteenlopende artiesten, zoals Psarantonis of Thanasis Papakonstantinou .

De titel van het album, "Anápodi Psychí", verwijst - zoals gezegd - naar een ziel die ondersteboven in haar lichaam zit, en dus ook naar iemand die zich niet goed in zijn vel voelt. Vaak ga je dan naar een psychiater, letterlijk een "zielendokter", maar met dit album op zak is dat helemaal niet nodig, want een aantal van de teksten zijn eigenlijk sofamomenten: ze staan mijmerend stil bij het heden, en vragen zich af wat er eigenlijk zo fout zit aan de situatie, waarom die ziel dus verkeerd om zit. En zodra die analyse gemaakt is, ligt de oplossing meteen ook voor de hand: gewoon een stap terug zetten en herbeginnen.

Een voorbeeld is het liedje "Χαμένα βράδια" (Chamena vradia, Verloren avonden), over de leegte in iemands leven. Het refrein daarvan gaat als volgt:

Μες στο τσιγάρο σου στριμώχνεις
παλιά σου όνειρα και νέα
κι απ’ του τσιγάρου τον καπνό
άλλον δε θέλεις για παρέα.

Dat kan je ongeveer vertalen als: "Je sigaret prop je vol / met je oude en je nieuwe dromen / en behalve de rook van je sigaret / wil je geen ander gezelschap".

Een volgende strofe legt dan de vinger op de wonde, met de (vrij vertaalde) vaststelling: "Je mengt je onder de mensen, zonder ooit deel van de groep te worden, ook al weet je van tevoren dat het op die manier alweer een verloren avond zal worden".

Het is dan een beetje jammer dat het boekje, dat bij de cd zit, alleen de Griekse teksten bevat, en geen vertalingen. Dat is niet zo verwonderlijk, want - in tegenstelling tot het vorige werk van Makis - zijn de meeste teksten behoorlijk poëtisch, en poëzie is nu eenmaal moeilijk te vertalen. Daar komt bij dat ze doorspekt zijn met die "onvertaalbare" woorden waar de Griekse taal zo rijk aan is. Achter dergelijke woorden zit immers een hele wereld, en vang dat dan maar eens in een vertaling.

Neem bijvoorbeeld het refrein van de titelsong "Anápodi Psychí" zelf:

Ψυχή βαλμένη ανάποδα
και πώς να σε ισιώσω
αφού σε θέλει ο διάολος,
ναζιάρα θα σε δώσω.

Dat betekent ongeveer het volgende: "Ziel, je bent ondersteboven gemonteerd, en hoe krijg ik je nu weer recht? Vermits de duivel je wil hebben, zal ik je een 'naziara' geven". Ga daar maar eens aan staan als vertaler, zelfs als je weet dat een "naziara" doorgaans een speelse of een wulpse vrouw is. Je zou het kunnen vertalen als "een snoepje", als je tenminste aanneemt dat het de bedoeling is om de aandacht van de duivel af te leiden door hem iets aantrekkelijks voor te houden.

Maar dan nog heb je alleen maar de woorden, en de vraag is dan wat hiermee bedoeld wordt. In de context van de Griekse crisis is dat misschien niet zo moeilijk. Het hele land is immers ontwricht, niets is meer zoals het was, en dat is allemaal de schuld van de Troika, die ons al die diabolische besparingen oplegt. "Laten we hen geven wat ze willen, zodat ze ons met rust laten, maar dan wel zonder onze eigenheid prijs te geven". Dat lijkt een voor de hand liggende uitleg, en als het dat niet is, dan is het iets anders.

De crisis is overigens nooit ver weg op dit album, maar toch is het geen verzameling protestsongs. Daarvoor moet je niet bij een Seviloglou zijn. Of toch?

Het liedje "Του Καραγκιόζη ο μπερντές" (Tou Karagiozi o berdes), letterlijk "het theater van Karagiozis " gaat in elk geval in die richting. Karagiozis is, zoals bekend, het hoofdpersonage van het populaire Griekse schimmentheater, en "berdés" heeft niet toevallig te maken met het werkwoord "berdevo", iemand in de war maken, en dus ook iemand iets wijs maken, iets voorspiegelen wat in werkelijkheid niet bestaat.

Het liedje is inderdaad opgevat als een soort muzikale opvoering van Karagiozis , waarbij deze de rol speelt van een stadsomroeper, die onder andere het volgende verkondigt:

Ζητείται χώρα μ’ ακροβάτες,
πολίτες μ’ ατσαλένιες πλάτες,
λαός σκυμμένος που ν’ αντέχει,
στον καναπέ και στην tv
να `ναι κι η τύχη του στραβή, τίποτα να μην έχει.

Alweer vrij vertaald: "Gezocht: een land met acrobaten, burgers met een stalen ruggengraat, een volk dat in de wieg gelegd werd om alles te verdragen, op hun canapé en op tv; het moet gedoemd zijn om te lijden, en het mag niets hebben".

Het zal niet alleen Makis Seviloglou zijn die vindt dat het Griekse volk de perfecte sollicitant is voor deze vacante betrekking ...

"Anapodi psychi" - de tekeningen

Je zou dus kunnen zeggen dat het boekje bij deze cd op zich al waarde heeft als dichtbundel, zij het dan een Griekse dichtbundel.

Maar ook de vormgeving is bijzonder, waardoor het ook niet zou misstaan in een collectie van grafische kunst.

Het "ondersteboven" aspect komt al meteen op de cover naar voren: enkele van de letters staan op hun kop of zijn gespiegeld.

Maar toch zijn het vooral de pentekeningen binnenin die de aandacht trekken. Dat is niet zonder reden, want ze zijn van de hand van Takis Stefanou (Τάκης Στεφάνου), een gevestigde waarde binnen de Griekse moderne kunst. Hij is al een eind in de zeventig, maar er zijn merkwaardige parallellen met Makis Seviloglou zelf.

Stefanou begon aan zijn kunstenaarscarrière omstreeks het einde van de jaren '60 van de vorige eeuw. Dat was in die tijd allerminst vanzelfsprekend, en het was beslist geen vaste baan. Maar ook Stefanou koos dus voor iets wat hij graag deed, iets waar hij zich goed bij voelde. Het deerde hem blijkbaar niet dat Griekenland op dat moment kreunde onder de dictatuur van het Kolonelsregime . Die hielden sowieso al niet van moderne dingen, en moderne kunst was voor hen al helemaal des duivels. Maar Takis Stefanou bleef gewoon "low profile" tot er betere tijden aanbraken.

In het begin maakte hij vooral collages, vaak met vuilnis en ander afgedankt materiaal. Later ging hij zich toeleggen op pentekeningen, maar die zijn dan wel heel herkenbaar. Het lijkt alsof hij zomaar wat heeft zitten krabbelen, maar de wirwar van grillige lijntjes levert telkens wel een duidelijke tekening op. Iemand dus die onverstoorbaar zijn eigen weg gaat.

Het is dan allicht niet toevallig dat hij de tekeningen voor het album van geestesgenoot Makis Seviloglou maakte - voor elk liedje een bijpassende tekening.

"Anapodi psychi" - de muziek

Maar met al dat fraais zouden we bijna vergeten dat alles eigenlijk draait rond de muziek.

Ook daar zet Makis Seviloglou de dingen behoorlijk op z'n kop.

Het begint al van zodra je de cd een eerste keer beluistert. Nogal wat van de liedjes klinken dan merkwaardig bekend in de oren. Ze doen denken aan werk van collega's als een Sokratis Malamas , een Nikos Papazoglou , een Dionysis Savvopoulos of zelfs een Yannis Parios . Maar als je dat dan wat nader wil gaan bekijken, dan blijken die gelijkenissen al even ongrijpbaar te zijn als een stuk natte zeep. En na een paar keer luisteren ken je de liedjes gewoon van ... zichzelf. Ze zijn een eigen leven gaan leiden.

En dat is niet alles. Elk liedje is anders, ze hebben allemaal een eigen karakter, maar de titelsong bijvoorbeeld lijkt verdacht veel op een Kretenzisch traditioneel liedje. Het begint met een traag ritme en het eindigt met een stevige pentozalis, een snelle dans. Dat is niet meteen iets wat je van Makis Seviloglou zou verwachten. Maar misschien koos hij voor Kreta omdat de tekstschrijfster van dit liedje, Maria Moutsaki , zelf een Kretenzische is, of misschien gewoon omdat hij die klanken toevallig in zijn hoofd had.

De Kretenzische sfeer wordt in elk geval treffend opgeroepen door de klanken van de lyra - alleen is dit geen lyra maar "gewoon" een viool. Die wordt dan wel bediend door meester-violist Kyriakos Gouventas .

Hij is niet de enige muzikant die aan dit album meewerkte. Met Makis Seviloglou inbegrepen zijn er niet minder dan zestien, waaronder natuurlijk ook de vaste begeleiders van Seviloglou zelf.

Zoals gewoonlijk zingt hij niet alles alleen, ook Solon Lekkas werkte bijvoorbeeld mee aan dit album. Hij zingt er een amanes op, een klaaglied dat teruggaat op de Klein-Aziatische traditie. Hij doet dat meer bepaald op het einde van ... de titelsong, waar hij zijn amanes vrolijk door de tonen van de Kretenzische pentozalis heen weeft. De dingen op z'n kop dus - maar alweer niet helemaal, want er zijn wel degelijk raakvlakken tussen de tradities van beide regio's, alleen moet je daarvoor heel ver teruggaan in de tijd.

Een andere bekende naam op de cover is Vasilis Karras , de beroemde laïka -zanger met een hele resem gouden en platina platen in zijn discografie. Kort na het verschijnen van "Anápodi Psychí" gaf hij trouwens enkele concerten om zijn veertig jaar dienst te vieren. Daarvoor had hij een heleboel gasten uitgenodigd, allemaal zangers en zangeressen waar hij in die vier decennia mee samenwerkte. Samen vormden ze de "fine fleur" van het Griekse lied - en Makis Seviloglou was ook van de partij.

Maar op diens "Anápodi Psychí" zingt ook nog Chrysa Moraïti (Χρύσα Μωραΐτη) mee. Blijkbaar was ze in april 2016 niet alleen samen met de anderen naar Nederland gekomen voor de opnames, maar ze zong ook mee tijdens de concerten. Dat was niet aangekondigd, en het illustreert meteen ook dat de bezetting van zo'n tour nooit zeker is zolang het doek niet opgaat. Chrysa Moraïti is (voorlopig nog) wat minder bekend, ook al zingt ze sinds 2009 bij allerlei groepjes. Dit album was meteen ook haar debuut op plaat, en sindsdien lijkt ze goed op weg te zijn om een stevige carrière op te bouwen. Ze is vooral actief in en om Xanthi, in het noord-oosten van Griekenland, waar ze ook geboren werd en opgroeide.

Ook dat zagen we al eerder van Makis Seviloglou : hij heeft van enkele hele groten een zetje gekregen, en nu hij zelf al wat naam heeft, is hij niet te beroerd om op zijn beurt anderen een kans te geven. De schijnwerpers hoeven niet altijd op hem gericht te zijn.

Dat zal allicht ook tijdens zijn Nederlandse optredens blijken. Onder de talrijke vrienden die hij daar gemaakt heeft, zijn er - uiteraard - ook nogal wat muzikanten, zangers en zangeressen inbegrepen. En telkens als de gelegenheid zich voordoet, roept hij die bij zich op het podium.

Die gelegenheid zal er ongetwijfeld zijn op 18 maart in Zuidwolde, waar het concert georganiseerd wordt door niemand minder dan Tim Meeuws . Exact tien jaar en tien dagen voordien, in maart 2008 , stelde die op dezelfde locatie zijn album "Als een vreemde" aan het publiek voor. Zoals bekend bevat die cd allemaal bekende Griekse nummers die Tim Meeuws van een Nederlandse tekst voorzag. En als het niet bekend zou zijn, dan kunt u altijd terecht op onze november 2009 maandpagina . Makis Seviloglou kreeg via-via een exemplaar van dat album toegespeeld ("een verhaal op zich", zegt Tim Meeuws zelf) en hij nodigde Tim al eerder uit voor een gastoptreden. Dat zal nu allicht weer het geval zijn.

Tijdens zijn vorige tournees mocht ook Isabella Spaans enkele nummers meezingen. Zij is bekend als zangeres van het ensemble "Skordaliá".

En tijdens zijn tournee van april 2016 , werd hij begeleid door Christina Karafillaki als gastzangeres. Zij is een geboren en getogen Utrechtse, maar wel met Griekse roots, en recent veroorzaakte ze ook enige deining tot ver buiten haar geboortestad.

Een goede vriend die er niet meer bij zal zijn is de man die de bal in Nederland aan het rollen bracht, Wout Pennings zelf. Hij overleed op 21 maart 2014, op 64-jarige leeftijd. Het is misschien geen toeval dat er op zijn sterfdag geen (publiek) concert van Makis Seviloglou geprogrammeerd staat. Maar tijdens de andere concerten zal hij ongetwijfeld het liedje zingen dat hij speciaal voor Wout schreef na diens heengaan.

Dat liedje staat immers ook op het nieuwe album "Anápodi Psychí". Het heet "Πες μου βρε φίλε" (Pes mou vre file, Zeg me eens, vriend) en het eindigt als volgt:

Γύρεψα το πολύ στο λίγο
Κι ένα πλατάνι να σταθώ
Μα ήρθε η ώρα μου να φύγω
Πες μου τραγούδια να χαρώ

Alweer in onze eigen, erg vrije vertaling: "Ik zocht het grote geluk in de kleine dingen / en (was tevreden met) een plataan om even uit te blazen / maar mijn tijd om te gaan is nu gekomen / zing liedjes voor me om me op te vrolijken"...

Meer informatie over Makis Seviloglou kunt u lezen in de uitgebreide biografie die we over hem schreven naar aanleiding van zijn vorige optredens.

Praktische gegevens
Donderdag 15 maart 2018, 20u00, Muziekcentrum, Noorderhagen 27, 7511 EK Enschede (NL) Tickets: € 17,50 (excl. € 2,50 boekingskosten per bestelling). Dit optreden is inmiddels voorbij.
Zaterdag 17 maart 2018, 20u30, Schouwburg Amphion, Hofstraat 159, 7001 JD Doetinchem (NL) Tickets: € 21,50 Dit optreden is inmiddels voorbij.
Zondag 18 maart 2018, 15u00, De_Biks, Boterdiep WZ 2, 9785 AJ Zuidwolde (NL) Tickets: € 15 Dit optreden is inmiddels voorbij.
Vrijdag 23 maart 2018, 20u30, Griffioentheater, Uilenstede 106, 1183 AM Amstelveen (NL) Tickets: € 18,50 (met korting: € 16,- of € 12,50). Dit is exclusief transactiekosten. Dit optreden is inmiddels voorbij.
Zaterdag 24 maart 2018, 20u30, Theater Heerlen, Burgemeester van Grunsvenplein 145, 6411 AS Heerlen (NL) Tickets: € 17,50 (geen informatie over eventuele transactiekosten). Dit optreden is inmiddels voorbij.
Zondag 25 maart 2018, 16u00, LUX, Mariënburg 38-39, 6511 PS Nijmegen (NL) Tickete: € 19,50 (geen informatie over eventuele verkoopkosten). Dit optreden is inmiddels voorbij.
Donderdag 29 maart 2018, 20u15, De Boerderij, Hellingstraat 9, 1271 VA Huizen (NL) Tickets: € 22,- (excl. € 5 transactiekosten bij betaling met kredietkaart). De plaatsen zijn niet genummerd. Dit optreden is inmiddels voorbij.
Vrijdag 30 maart 2018, 20u15, Philharmonie, Lange Begijnestraat 11, 2011 HH Haarlem (NL) Tickets: € 20 (met korting: € 17), excl. € 4,- administratiekosten per bestelling (€ 2 voor e-tickets). Dit optreden is inmiddels voorbij.
Zaterdag 31 maart 2018, 20u30, Kulturhus, Nieuwe weg 5, 7261 NL Ruurlo (NL) Tickets: € 17,50 Hier is er ook mogelijkheid om deel te nemen aan een Grieks koud buffet, dat kost dan € 19,50 extra. Dit optreden is inmiddels voorbij.
Zondag 1 april 2018, 15u00, Ursulinenkapel, Elzenhof 139, 5038 HJ Tilburg (NL) Tickets: € 15,- Dit optreden is inmiddels voorbij.
Maandag 2 april 2018, 13u00, Cultuurkoepel Heiloo, Kennemerstraatweg 464, 1851 NG Heiloo (NL) Tickets: € 32,50 - maar daar is dan wel een driegangenmenu met aperitief bij inbegrepen. Eigenlijk zijn het zelfs zeven gangen, want Makis Seviloglou fungeert als tussengerecht. Hij en zijn ensemble spelen drie keer een half uur: na het aperitief (een ouzo, uiteraard), na het voorgerecht, en na het hoofdgerecht. Dit optreden is inmiddels voorbij.

 

Naar goede gewoonte organiseert de vzw Kapa ook nu weer haar jaarlijkse "Griekse Dansdag".

Dit jaar doen ze dat uitgerekend op 25 maart, de Griekse nationale feestdag waarbij de opstand van 1821 herdacht wordt. Op die dag werd toen het startsein gegeven voor de jarenlange onafhankelijkheidsstrijd tegen de Ottomaanse bezetter.

Toch zal het niet daarom zijn dat de vzw Kapa deze keer beroep deed op de zusjes Markatatou om voor de muziek te zorgen. Die brengen namelijk niet alleen (maar) muziek om de dansers te begeleiden, maar ze zullen (daarnaast) ook een volwaardig project van academisch niveau komen voorstellen.

Dat project heet "De vier tradities van de mandoline in Griekenland" , en het is de weerslag van het onderzoek dat Maria en Elina Markatatou verrichten om hun gelijknamige thesis te kunnen schrijven. En die thesis diende dan weer om de graad van master te behalen aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen.

Over dit project hebben we het wat meer naar onderen op deze pagina, naar aanleiding van de première in Kapellen. Die vindt enkele dagen eerder plaats dan de dansdag van Kapa, maar in beide gevallen worden ze daarbij begeleid door de dansers van Kapa . Kapa heeft zowel dansgroepen voor kinderen als voor volwassenen, en die zullen allemaal hun beste beentje(s) neerzetten, in principe telkens met de bijbehorende klederdracht. Daartoe hebben ze niet alleen dansen, die ze al van vroeger kenden, nog wat extra ingeoefend, maar ze hebben ook speciaal voor deze voorstelling enkele nieuwe dansen aangeleerd. En precies omdat het een dansdag is, moet dit misschien toch eerder gezien worden als een dansvoorstelling met muziek dan als een concert in de gebruikelijke zin van het woord.

Vóór en na de voorstelling is er in elk geval gelegenheid voor het publiek om zelf te dansen.

Ook aan dat onderdeel van het programma zullen de zusjes Markatatou en hun medestudenten trouwens een bijdrage leveren. Niet de hele tijd, want dan zouden ze zeven uur na elkaar op het podium moeten zitten. Dat nog tot daar aan toe, maar de dansers van Kapa hebben ook nog heel wat andere dansen aangeleerd (zoals Pontisch bijvoorbeeld, of Thracisch of Epirotisch), en die willen ze ook wel graag in de praktijk brengen. Maar die vereisen alweer andere speeltechnieken, en goede muzikanten zijn nu eenmaal perfectionisten. Ze spelen dus niet graag dingen die ze - volgens hen - niet goed genoeg beheersen. Maar omgekeerd kan je van deze rasmuzikanten niet verwachten dat ze zomaar aan de kant gaan zitten als de dansers toch op hun "speelterrein" komen. Dan gaan ze natuurlijk wél spelen. Dat vereist natuurlijk wel feestmuziek, maar ook daartoe zijn ze prima in staat. Dat bewezen ze eerder al, onder meer met hun optredens als "Minore" (zoals bijvoorbeeld in juni 2015 in Brussel).

Het volledige programma van deze "Griekse Dansdag" ziet er dan ongeveer als volgt uit:

• 14u : opening met een welkomstdrankje en dansgelegenheid
• 16u : dans- en muziekvoorstelling "De vier tradities van de mandoline"
• daarna (vanaf ca. 17u) opnieuw gelegenheid tot dansen
• 21u : slot

Wij van onze kant sluiten af met de vermelding dat er tussendoor ook Griekse hapjes verkrijgbaar zullen zijn "aan democratische prijzen", en dit tot 19u. Maar vermits het Griekse hapjes zijn, zal er allicht geen "pizza quattro tradizione" in het aanbod zitten ...

Praktische gegevens
Zondag 25 maart 2018, van 14u00 tot 21u00, CC 't Aambeeld, Della Faillelaan 34, 2630 Aartselaar (B) Tickets: € 10 (in dit bedrag is een welkomstdrankje inbegrepen). Deze dansdag is inmiddels voorbij.

 

De Griekse zangeres, multi-instrumentaliste en bezig bijtje Maria Simoglou ( Μαρία Σίμογλου ) werkt vanuit haar thuisbasis Marseille ijverig mee aan verschillende projecten.

Daarnaast blijft ze ook optreden met haar eigen ensemble. Voor zover (ons) bekend staat daarbij nog altijd haar meest recente album "Minóre Manés" centraal, een album dat toch al in 2015 verscheen. Maar het repertoire, de rembetika in Smyrna-stijl, is dan ook onuitputtelijk, en bovendien is het mooi meegenomen dat er hiervoor ook veel belangstelling is bij een niet-Grieks publiek.

In onze biografie van Maria Simoglou kunt u lezen hoe en waarom zij zich op dit repertoire is gaan toeleggen.

Haar optreden in Gent zou momenteel (24.1.2018) het enige optreden in de Lage Landen zijn dat zij in haar agenda heeft staan.

Zij komt uiteraard niet alleen, ze heeft haar vaste medewerkers bij zich. Met haarzelf inbegrepen ziet het groepje uitgelezen muzikanten er als volgt uit:

• Maria Simoglou : zang & artistieke leiding
• Stratis Psaradellis : lyra, saz en lafta
• Charis Lambrakis : ney
• Stephanos Dorbarakis : kanonaki
• Periklis Papapetropoulos : saz en lafta
• Kostas Meretakis : percussie

Praktische gegevens
Donderdag 15 maart 2018, 20u00, De Centrale (Turbinezaal), Kraankindersstraat 2 (Ingang Ham 72), 9000 Gent (B) Tickets: € 15 in voorverkoop, € 18 aan de kassa. Met UITPAS wordt dat respectievelijk € 12 en € 15, en het "UITPAS kansentarief is in beide gevallen € 3,60. Deuren open: 19u30. Dit optreden is inmiddels voorbij.

 

Het "Athens Tango Ensemble" komt naar Brussel voor twee optredens op rij.

Eén blik op de samenstelling van dit ensemble zal voldoende zijn om de aandacht te trekken. Hun namen zijn:

• Dimos Vougioukas : bandoneon, accordeon
• Kyriakos Gouventas : viool
• Panos Markos : piano
• Dimitris Koufoyorgos : gitaar
• Kostas Arsenis : contrabas (vervangen door Elli Dadira , zie "naschrift" hieronder)
• Eleni Chronopoulou (special guest) : zang

De eerste twee namen zijn alombekend en ook alomtegenwoordig. Daaruit valt ook al meteen af te leiden dat dit ensemble op een zeer hoog niveau staat. Zowel Dimos Vougioukas als Kyriakos Gouventas behoren immers bij de absolute top in Griekenland, elk op zijn instrument. Met elkaar hebben ze een kamerbrede belangstelling gemeen voor alles wat muziek is, en allebei spelen ze de meest uiteenlopende stijlen met het grootste gemak.

Het was dan ook niet echt een verrassing toen we enige tijd geleden "in de wandelgangen" vernamen dat ze samen aan een project bezig waren rond "tango". En bij hen is een "project" ook nog een écht Project, heel wat meer dus dan - bijvoorbeeld - een boodschappenlijstje opstellen voor een etentje met vrienden. Op het lijstje van deze perfectionisten zal minstens het volgende gestaan hebben: een grondige kennis van de achtergronden en van de geschiedenis van de tango, een diepgaande analyse van de verschillende speelstijlen, het antwoord op de vraag wat er eigenlijk zo typerend is voor elk van die stijlen, en nog wat "kleinigheden".

De voorbereidingen waren eind 2016 afgerond, en op 21 oktober van dat jaar gaven ze hun eerste concert onder de naam "Athens Tango Ensemble". Dat was meteen ook het begin van iets dat je gerust een ware triomftocht zou mogen noemen. Iets meer dan een jaar later konden ze al terugkijken op een hele lange reeks concerten, en dat op zowat alle belangrijke locaties van de Griekse hoofdstad. Ze zijn bijvoorbeeld regelmatig te gast in de toonaangevende "Half Note Jazz Club", maar ze speelden ook al in het prestigieuze Megaron Mousikis . Speciaal voor dat concert had het vijftal zich trouwens in een keurige smoking gehesen, en ze werden begeleid door enkele van de beste tango-dansers van Athene.

Want inderdaad: er is heel veel belangstelling voor de Latijns-Amerikaanse dansen in Griekenland, en er zijn dan ook een indrukwekkend aantal dansscholen. En ook die scholen vragen tegenwoordig steevast het "Athens Tango Ensemble" om op hun jaarlijkse feesten te komen spelen, want "er zijn er geen betere". Het is dan tekenend voor het vijftal dat ze ook dergelijke uitnodigingen zonder aarzelen aannemen. Ze spelen immers voor het plezier en niet voor het geld. Bij die optredens laten ze hun vlinderdasje dan wel thuis in de kast hangen.

Hun roem verspreidde zich al gauw over heel Griekenland. Zo speelden ze bijvoorbeeld al in Patras en op Syros.

In Patras namen ze deel aan een voorstelling van muziektheater met als titel "Η ζωή μας...ένα tango" (I zoï mas ... ena tango, Ons leven (is) een tango). Een aantal theatergezelschappen voerden in totaal acht stukken rond dit thema op, en het muzikale luik werd verzorgd door het "Athens Tango Ensemble" - want er zijn er geen betere. Na de eigenlijke voorstelling gingen de stoelen aan de kant en er werd tango gedanst tot in de vroege uurtjes.

Op het Cycladen-eiland Syros ging het er ongeveer hetzelfde aan toe. Daar waren ze de harde kern van het "Syros Accordeon Festival", deze keer gewijd aan de tango. Ook daar werd hun concert begeleid door twee koppels die deze dans in de praktijk demonstreerden.

Een deel van hun succes is misschien wel te danken aan het zorgvuldig gekozen repertoire . Dat bestaat grosso modo uit drie delen.

Om te beginnen spelen ze nummers uit de "Gouden Periode" van de Argentijnse tango. Die loopt ongeveer van 1935 tot 1952, en het ensemble heeft composities van zowat alle grote namen uit die tijd op hun repertoire staan, zoals Juan D' Arienzo, Francisco Canaro en Aníbal Troilo.

Een bandoneon-speler in het orkest van die laatste, de toen nog onbekende maar later wereldberoemde Astor Piazzola, lanceerde omstreeks 1955 een hele nieuwe stijl, die dan ook de "tango nuevo" genoemd werd. Ook van hem heeft het "Athens Tango Ensemble" een hele reeks composities in het aanbod, en toevallig of niet hebben ze ook dezelfde bezetting als het quintet waarmee Piazzola zijn visie op de tango definitief vorm gaf.

Uiteraard staan er ook tango's van Griekse componisten op hun programma, en die zijn dan te situeren in ongeveer dezelfde periode, het interbellum. In die periode nam het lichte lied ook in Athene een hoge vlucht, met namen als Michalis Sougioul , Kostas Yannidis en Attik . Over hen schreven we al in maart 2015 , naar aanleiding van het eerste optreden van het "Retro Greek Music" ensemble - waar ook Dimos Vougioukas himself in meespeelde.

Overigens zouden ze - als ze dat wilden - gemakkelijk nog een hele reeks tango's van andere, meer recente Griekse componisten aan hun repertoire kunnen toevoegen, van Eleni Karaïndrou bijvoorbeeld, of van Nena Venetsanou , of van de rocker (!) Vasilis Papakonstantinou . En Dimos Vougioukas schreef zelf ook een aantal tango's, want naast accordeonist en karagiozis-speler is hij ook nog componist. Maar het "Athens Tango Ensemble" beperkt zijn "speelterrein" toch maar tot de tango's van de jaren 1930 tot 1960.

Voor hun concerten in Brussel hebben ze Eleni Chronopoulou uitgenodigd als "special guest". Deze Brussels-Griekse zangeres bewees al eerder dat ze goed thuis is in dit repertoire, bijvoorbeeld tijdens haar optreden in juni 2017 , toen ze samen met Vassiliki Wiedenmayer in de Art Base een programma voorstelde met de titel "Chansons et mélodies grecques, espagnoles, séfarades".

Ook de contrabassist van het ensemble, Kostas Arsenis, was al meerdere keren in de Art Base en elders te gast, onder meer in juli 2011 . Toen was dat nog als lid van het "Diminuita Swing Trio".

Naschrift: op het laatste nippertje werd Kostas Arsenis op contrabas vervangen door Elli Dadira ( Έλλη Δαδήρα ). Deze geboren en getogen Atheense legt zich al enkele jaren toe op de Argentijnse tango, waarin ze inmiddels ook zelf les geeft. Ze kent het repertoire dus als haar broekzak. Daarnaast is ze ook zangeres, en dat bleek trouwens ook overtuigend tijdens de concerten. Bovendien speelt ze naast contrabas ook klassieke piano (met conservatoriumdiploma's om dat te staven), en naast zangeres en danseres is ze ook actrice. In die laatste hoedanigheid speelde ze al mee in het Megaro Mousikis van Athene, in de Ethniki Lyriki Skini, en het Irodio. Haar specialiteit - hoeft het gezegd - is het muziektheater.

Praktische gegevens
Donderdag 15 maart 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Tickets: € 15 (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten). Dit optreden is inmiddels voorbij.
Vrijdag 16 maart 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Uitverkocht Tickets: € 15 (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor werklozen en studenten). Dit optreden is inmiddels voorbij.

 

Het rembetika -groepje Cabaretiko is een gevestigde waarde binnen het Griekse muzieklandschap in Brussel en omstreken. De lijst van hun vorige optredens besparen we u, en in plaats daarvan hernemen we hier wat we al vroeger over hen schreven.

De groep bestaat uit de volgende drie muzikanten:

• Maria Spyroglou : zang, baglamas en percussie
• Christos Sarantidis : gitaar en zang
• Nikos Prosilias : gitaar

Het repertoire van Cabaretiko is helemaal op maat gemaakt van de drie groepsleden. Elk van hen krijgt de ruimte om te doen waar hij of zij zich goed bij voelt, maar dan wel met de deskundige steun van de twee anderen. Dat is het geknipte recept om tot een geheel te komen dat meer is dan de samenstellende delen.

Maria Spyroglou was jarenlang bekend als het "gezicht" (of de stem) van Vinylio, dat voordien "Laos kai kolonaki" heette. Ze heeft dus al een heleboel jaren podiumervaring op zak. In dit nieuwe repertoire lijkt haar stem (nog) beter tot haar recht te komen dan vroeger. Dat is vooral te merken bij de liedjes in de Smyrna-stijl zoals die indertijd, in de jaren '30, gezongen werden door grote sterren als Rita Abatzi of Roza Eskenazy .

De gitarist en zanger Christos Sarantidis zorgt er voor dat de tegenhanger uit die zelfde periode, de rauwe Piraeus-stijl, niet aan de deur gezet wordt. Dat is immers zijn stokpaardje, en daarom zijn ook (liedjes van) de groten uit dat genre vertegenwoordigd, zoals Markos Vamvakaris of Yannis Papaïoannou.

Later, na de Tweede Wereldoorlog en de Burgeroorlog, evolueerde de rembetika in de richting van de laïka .

Die periode werd tot voor kort gecovered door Dimitris Bartzokas en zijn bouzouki. Inmiddels heeft gitarist Nikos Prosilias zijn plaats ingenomen. Van opleiding is hij eigenlijk klassieke gitaar, maar hij liet zich eerder al opmerken als onderdeel van het "Retro Greek Music" ensemble met Eleni Nasiou , onder (veel) meer in maart 2015 in de Art Base, of nog in juni 2015 toen hij daar samen met Marina Petsali een programma bracht rond Hadjidakis en Arleta. Met zo'n staat van dienst lijkt hij prima geschikt om bij "Cabaretiko" de periode van de jaren 1950 (en verder) te helpen invullen. En wie weet? Misschien brengt hij op zijn beurt de zangeres Maria Spyroglou op het idee om het repertoire nog wat verder open te trekken dan nu al het geval is.

Praktische gegevens
Zaterdag 17 maart 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B) Tickets: € 12,50 (normaal tarief), € 7,- (reductietarief voor werklozen en studenten). Dit optreden is inmiddels voorbij.

 

In maart en april 2018 worden liefhebbers van het Griekse eiland Ikaria wel erg verwend. Er is een ruim en gevarieerd aanbod van evenementen. De ingrediënten zijn telkens dezelfde: muziek en zang, dans, eten en drinken. Alleen is de mix telkens anders.

In een poging om een overzicht te krijgen kunnen we alvast een "geografische" indeling maken. Eén van de evenementen vindt plaats in Rotterdam, al de andere zijn in en om Brussel.

In Rotterdam heet het "Een avond in zuidelijke sferen" en we geven u de praktische informatie op onze april 2018 maandpagina , in het kader van de tournee van Savina Yannatou . Die zal daar namelijk eerst een concert geven, en daarna wordt er gegeten, gedronken en gedanst op muziek van het Ikariotische ensemble van Nikos "Ollandos" Plakas, voor de gelegenheid versterkt door de jonge maar veelbelovende zangeres Violeta Íkari.

Specifiek over dat ensemble schreven we elders op die zelfde april 2018 maandpagina , naar aanleiding van de twee andere concerten die zij die maand in de Brusselse Art Base zullen geven. Daar is ook wel beperkte gelegenheid tot dansen, en zoals altijd zijn er ook hapjes te verkrijgen, maar daar zijn het toch in de eerste plaats luisterconcerten. In ons artikeltje daarover besteden we dan ook wat extra aandacht aan de zangeres Violeta Íkari. Zo vertellen we u bijvoorbeeld hoe ze samen met Dionysis Savvopoulos nog maar pas in juli 2017 een concert gaf voor 60.000 toeschouwers, of hoe het kwam dat ze enkele maanden eerder samen op tournee ging met Yannis Kotsiras .

De rest artikeltje gaat dan over de "Ikarian Days" van 2 en 3 maart in Brussel.

Om achteraan te beginnen: op zaterdag 3 maart is er 's avonds een Ikariotische panigyri, een authentiek dorpsfeest dus. Alleen wordt het in een zaal gehouden in plaats van op een dorpsplein, en het duurt niet tot aan (of ver voorbij) het ochtendgloren, zoals op Ikaria zelf. In Brussel moeten de deuren immers dicht om 1 u 's nachts.

Maar afgezien van die details zou het een dorpsfeest moeten worden met alles er op en er aan. Er komen zelfs een paar koks van Ikaria overgevlogen, die daar normaliter in hun plaatselijke restaurants de pollepel zwaaien. Nu zullen zij in Brussel het publiek kennis laten maken met de culinaire rijkdom van het eiland.

Voor de traditionele Ikariotische muziek zorgt opnieuw Nikos Plakas met zijn ensemble, aangevuld met Violeta Íkari. Net als in april 2018 dus, met één uitzondering: in maart zingt ook Theologos Kappos met hen mee. Over hem hebben we het zo dadelijk.

Eerst moeten we nog vertellen dat de zaal, die dienst doet als dorpsplein, wel degelijk beschikt over een ruime dansvloer. Daarmee hebben we dan eten (en drinken), muziek en dansgelegenheid. Meer moet dat niet zijn.

Of toch? Gelegenheid om te dansen is één ding, maar je moet die traditionele dansen natuurlijk wel kennen ook. Maar geen nood, ook daaraan is gedacht.

In de namiddag, dus vóór de panigyri, is er namelijk een stoomcursus Ikariotische dansen voorzien. Onder de deskundige leiding van Christiana Katsaroú leren de deelnemers daar in tweeëneenhalf uur alles wat ze nodig hebben om 's avonds geen al te gek figuur te slaan.

Christiana Katsarou is zelf van Ikaria afkomstig en ze is gespecialiseerd in de dansen van de regio. Al in november 2003 schreven we iets over haar, naar aanleiding van een dansstage die ze gaf bij Tradidanse in Brussel. Daar werd ze ook in november 2010 , maart 2013 en november 2015 opnieuw gevraagd. In oktober 2015 haalde ook de vzw Kapa haar naar Aartselaar en in november 2016 gaf ze al een gelijkaardige stage in het kader van de eerste editie van de "Ikarian Days". Met zo'n palmares zal duidelijk zijn dat zij uitstekend geplaatst is om u klaar te stomen voor het feest van zaterdagavond.

De avond voordien, op vrijdag 2 maart, hebt u die danskunsten nog niet nodig, want dan staat er een luisterconcert op het programma. Opnieuw is het daar Nikos Plakas die met zijn Ikariotische ensemble van dienst is, maar wat zang betreft zijn de rollen omgekeerd.

Over het dansfeest van zaterdag zegt de affiche "Violeta Íkari, bijgestaan door Theologos Kappos", maar het concert op vrijdag wordt aangekondigd als een "optreden van Theologos Kappos", met Violeta Íkari als gastzangeres.

Dan is de vraag natuurlijk: wie is Theologos Kappos?

Het voor de hand liggende antwoord is dan: Theologos Kappos (Θεολόγος Κάππος) is een jonge (°1984) singer-songwriter, die piano en muziektheorie studeerde, en die sinds 2006 zelf muziek doceert op conservatoriumniveau.

Rond de eeuwwisseling begon hij ook op te treden, met nogal wat succes. Dat bracht hem tot op de belangrijkste podia van de Griekse hoofdstad, waaronder de Stavros tou Notou en het Megaron Mousikis . Soms trad hij in eigen naam op, soms werkte hij samen met anderen.

In 2012 verscheen zijn eerste eigen album "Υπόγεια διάβαση" (Ypogia diavasi, Ondergrondse doorgang), waarop een aantal van de liedjes gezongen worden door Nikos Ziógalas, Anastasía Moutsátsou en Konstantinos Voúlgaris. Dat zijn toch wel namen die aangeven dat deze jongeman niet de eerste de beste is.

Tegen 2016 had hij blijkbaar zelf al naam genoeg verworven om zijn tweede plaat "Παράθυρο στο δρόμο" (Parathyro sto dromo, Raam (met uitzicht) op de straat) helemaal alleen vol te zingen. Wat de teksten en de muziek betreft bleef de formule dezelfde: deels eigen werk, deels werk van anderen. Voor dit album heeft hij zes of zeven verschillende "leveranciers", en het is interessant dat tekst en muziek van het liedje "Έλα να με σώσεις" (Ela na me sósis, Kom me redden) voor hem geschreven werden door ... Violeta Íkari.

Dat is geen toeval, want ook al werd Theologos Kappos geboren in Athene, hij heeft zijn roots op Ikaria, net als Violeta. Volgens andere bronnen werd hij trouwens op Ikaria zelf geboren, en verhuisde hij pas later naar Athene.

Hoe dan ook zijn er nog meer gelijkenissen met zijn (ei)landgenote. Bij allebei klinkt de traditionele eilandmuziek sterk door in hun eigen werk, en allebei zingen ze met veel plezier en vol overgave ook gewoon de traditionele liedjes van Ikaria in hun authentieke vorm. Dat zal allicht blijken tijdens deze "Ikarian Days 2018".

Dan blijft nog enkel de vraag: dat eigen werk van Theologos Kappos, in welk vakje moet je dat onderbrengen? En dan blijkt, zoals zo vaak bij Griekse artiesten, dat ook hij "een geval apart" is.

Sommigen brengen hem onder bij de "Neo Kyma", maar als je dan naar de instrumentatie van zijn albums kijkt, dan klopt dat toch niet helemaal. De gitaar is nog tot daar aan toe, maar hij gebruikt bijvoorbeeld ook lyra , viool , laouto , mandoline , kaval , accordeon , contrabas en nog een paar andere tuigen.

Het endechna schoentje zou dan misschien beter passen, als er daar niet die uitgesproken traditionele invloeden waren. Om dezelfde reden is "alternatieve rock" misschien ook niet meteen het gepaste vakje. Toch worden al die omschrijvingen met grote stelligheid op hem van toepassing verklaard door de Griekse muziekpers.

Zelf moet hij daar hard om lachen, om al die etiketteringspogingen. "Muziek is één geheel", zegt hij, "het is nergens voor nodig om die in stukjes te willen hakken om ze in allerlei aparte hokjes te kunnen stoppen".

Dan is er maar één oplossing om te weten hoe hij klinkt: zelf gaan luisteren.

En dan tenslotte nog even dit: de opbrengst van deze "Ikarian Days" gaat weliswaar naar de kas van de vzw "The friends of Ikaria", maar die gebruikt het geld om de bevolking van het eiland te steunen. Zo helpen ze behoeftige gezinnen om rond te komen, ze zorgen dat kinderen bij het begin van een nieuw schooljaar de nodige spullen kunnen aanschaffen, en ze steunen ook milieubewuste en culturele initiatieven.

Praktische gegevens
Concert met Theologos Kappos Vrijdag 2 maart 2018, 20u00, Espace Senghor, Brussel (Etterbeek) (B) Tickets: € 15 (studenten € 13,50). Na afloop zouden er Ikariotische hapjes en drankjes verkrijgbaar zijn, maar die zijn ter plaatse en apart te betalen. Dit concert is inmiddels voorbij.
Dansstage met Christiana Katsarou Zaterdag 3 maart 2018, van 16u00 tot 18u30, Zaal Aurore, Anderlecht (Brussel) (B) Deelname: € 10 (studenten € 8). Er is ook een "combi-ticket" beschikbaar, voor deelname aan de dansstage plus toegang tot het avondfeest. Dat kost € 20 (studenten € 18). Deze stage is inmiddels voorbij.
Ikariotische Panigyri (dorpsfeest) Zaterdag 3 maart 2018, 19u00, Zaal Aurore, Anderlecht (Brussel) (B) Inkom: € 15 (studenten € 13,50). In deze prijs is het eten niet inbegrepen. Er is ook een "combi-ticket" beschikbaar, voor deelname aan de dansstage van 's namiddags plus toegang tot het avondfeest. Dat kost € 20 (studenten € 18). Dit feest is inmiddels voorbij.

 

Over het Grieks koor "Filomila" uit Amsterdam vertelden we u al uitgebreid op onze mei 2015 maandpagina , omdat ze toen uitgebreid hulde brachten aan Mikis Theodorakis . Ze zingen vaak werk van deze beroemde componist, en die werd toen overal in de bloemetjes gezet vanwege zijn negentigste verjaardag. Filomila kon toen dus niet achterblijven.

Ook deze keer konden ze niet achterblijven, vonden ze, nu er in hun thuisbasis Amsterdam een "muzikale zondag" op touw gezet wordt in de historische locatie "De Hallen". Dat is een voormalige tramremise die omgebouwd werd tot een multi-functioneel nieuw hart voor de wijk Amsterdam West.

Het Grieks koor zal daar een kort programma brengen, van een half uur ongeveer, met liedjes van verschillende bekende Griekse componisten. Uiteraard zijn daar ook twee liedjes van Mikis Theodorakis bij, maar ook Manos Loïzos, Manos Hadjidakis zijn vertegenwoordigd, evenals Andreas Chatziapostólou en de vorig jaar overleden Loukianós Kilaïdonis. Het koor wordt begeleid door piano en bouzouki .

Over het koor, hun dirigent en hun aanpak kunt u nog altijd ons artikeltje van mei 2015 er op nalezen.

Goed om weten voor wie in Amsterdam of omgeving woont: ze zoeken nog altijd "meezingers". Die moeten zich dan wel elke donderdag een tweetal uurtjes kunnen vrijmaken, maar verder zijn er geen vereisten. Kennis van het Grieks is bijvoorbeeld niet nodig, maar er wordt wel hard gewerkt aan de juiste uitspraak.

Het resultaat van deze noeste arbeid kunt u dus gaan beluisteren in De Hallen. Geen nood als u een half uurtje te weinig vindt voor een verplaatsing: er is die zondag nog veel meer muziek te beleven, zowel voor als na het optreden van Filomila. Er zijn bovendien nog andere activiteiten ook. De boeiende locatie krijgt u er dan bovenop.

Praktische gegevens
Zondag 4 maart 2018, 16u00, De Hallen, Bellamyplein, 1053 Amsterdam (NL) Gratis inkom. Reserveren is dus niet nodig en ook niet mogelijk. Dit optreden is inmiddels voorbij.

 

Na afloop van de "Ikarian Days" in Brussel (zie hoger op deze pagina) reist Nikos Plakas met zijn gezelschap door naar Tilburg, waar hij samen met Violeta Íkari en Theologos Kappos zal optreden in de Ursulinenkapel.

Op de website van de kapel zelf staat te lezen dat ze "te huur [is] ... voor alle ingetogen bijeenkomsten". Ter verduidelijking wordt daar bij gezegd "Dus geen feestpartijen".

Dat neemt niet weg dat dit optreden aangekondigd wordt als een kennismaking "met de idyllische sfeer van de Ikariaanse dorpsfeesten (sic)". Aan de andere kant lijkt de toelichting eerder te wijzen op een "gewoon" concert, met onder andere nisiotika , laïka , rembetika en endechna . Dat laatste wordt dan wel omschreven als "het Griekse 'easy listening' genre", maar goed.

Dat mag in elk geval de pret niet bederven, want zoals we elders uiteenzetten zijn deze muzikanten sowieso een kennismaking waard, en misschien komen ze ook wel beter tot hun recht in het kader van een regulier concert. Tijdens een echt feest gaat er namelijk heel wat aandacht naar eten, drinken en dansen (waar hier overigens niets over gezegd wordt), en die aandacht kan dan natuurlijk niet gespendeerd worden aan de muzikanten.

We weten ook niet wie de organisator is van dit Tilburgse evenement, maar we hebben geen aanwijzingen dat het een onderdeel zou zijn van de "Ikarian Days 2018", zoals die in Brussel georganiseerd worden door de vzw "The Friends of Ikaria". Blijkbaar staat de Tilburgse uitloper daar los van.

Praktische gegevens
Zondag 4 maart 2018, 15u00, Ursulinenkapel, Elzenhof 139, 5038 HJ Tilburg (NL) Inkom: € 5. Deuren open: 14u30. Dit optreden is inmiddels voorbij.

 

Het is nog niet zo heel lang geleden dat de Kretenzische tweelingzusjes Maria en Elina Markatatou in Antwerpen neerstreken om daar klassieke mandoline te gaan studeren aan het Koninklijk Conservatorium. Toch hebben ze op die relatief korte tijd al vaak van zich doen spreken bij de liefhebbers van Griekse muziek in de Lage Landen.

Ze kwamen immers al een paar keer met interessante projecten, zoals "Minore" en - recent nog - "Belgriego". De rode draad was altijd hun geliefkoosde instrument, de mandoline , en dat dan in combinatie met de muziek van hun geboorteland, Griekenland,

Die lijn trekken ze nu door met hun nieuwste project, dat officieel de titel meekreeg van "Four Traditions of Mandolin. The presence of the mandolin in Greece" .

Dat is meteen ook de titel van het proefschrift waarmee ze dit academiejaar hun masterstudies aan het conservatorium afronden. Het project zelf is daar de concretisering van. Op die manier willen ze de resultaten van hun theoretische onderzoek ook in de praktijk hoorbaar maken.

En niet alleen hoorbaar, maar ook zichtbaar. Voor dit project werken zij inderdaad samen met de vzw Kapa , de bekende dansgroep uit Aartselaar. Zang, dans en muziek gaan in Griekenland immers vaak hand in hand. Eten en drinken zijn dan trouwens ook nooit ver uit de buurt, maar ook daar is voor gezorgd.

Het idee om die vier tradities naast elkaar te gaan zetten ontstond misschien al wel toen Maria en Elina Markatatou enkele jaren geleden naar Antwerpen kwamen. Ze konden toen al uitstekend overweg met de mandoline en wilden zich nu in dit instrument gaan specialiseren. De kennis, die ze al opgedaan hadden, bleek echter geen voordeel te zijn, maar integendeel een handicap. Zij hadden namelijk de Kretenzische traditionele speelwijze in de vingers, en die moesten ze eerst "afleren" alvorens ze zich de totaal andere vingerzettingen van de klassieke muziek konden gaan eigen maken. Uiteraard hebben ze de Kretenzische speelwijze niet écht afgeleerd, en zo beheersten ze al snel de beide stijlen naast elkaar.

Van daaruit is het dan maar een kleine stap naar de vaststelling dat de mandoline weliswaar in de traditionele muziek van veel verschillende streken van Griekenland gebruikt wordt (en dus niet alleen op Kreta), maar dat ook daar de manier van spelen telkens anders is. Het gaat dan even niet over de muziek zelf, die is prima herkenbaar. Iedereen, die ook maar een klein beetje thuis is in de Griekse muziek, kan de liedjes zonder al te veel problemen op de landkaart prikken. Wat Maria en Elina Markatatou echter in kaart willen brengen, dat is de manier waarop de snaren van de mandoline worden bediend om dat klankbeeld te creëren. Het verschil tussen die stijlen zit hem in kleine details, die voor een leek nagenoeg onhoorbaar zijn. Het is precies daarom dat het een geknipt onderwerp was voor een mastersthesis.

De "vier tradities" die ze op die manier in kaart willen brengen zijn de speelstijlen van de volgende regio's:

• Klein-Azië, met de oosters getinte liederen uit Smyrna en de rembetika-liederen die daaruit ontstonden;
• de Eptanisa , de eilanden voor de westkust van Griekenland (waaronder Corfu / Kerkyra), die eeuwenlang onder Venetiaans bewind stonden en waar dus veel invloeden zijn van de Italiaanse muziek, meer bepaald de cantates;
• Athene , waar rond de overgang tussen de negentiende en twintigste eeuw niet alleen de mandoline-orkesten floreerden, maar waar ook het typische "Atheense lied" ontstond, dat nauw aansloot bij de westerse opera en operette, maar dat tegelijk toch een onmiskenbaar Grieks karakter had;
• Kreta is er natuurlijk ook bij, met de typische stijl van de Kretenzische liederen, zoals de mantinades , de rizitika en andere.

Voor elk van die vier tradities zochten ze naar de historische context. De mandoline is daar telkens wel aanwezig, maar hoe kwam ze daar eigenlijk terecht? Het is een "Europees" instrument, zoveel is duidelijk, maar hoe verzeilde het dan bijvoorbeeld in Klein-Azië, of op Kreta? En toen het daar eenmaal vaste voet aan wal had, hoe evolueerde het dan verder? Dat is de eerste vraag die ze in hun proefschrift stellen. Ze geven meteen ook een antwoord, of dat proberen ze tenminste te doen.

Een definitief antwoord zal allicht nooit mogelijk zijn, want daarvoor zou je enkele eeuwen terug in de tijd moeten kunnen reizen. Bij gebrek aan zo'n teletijdmachine moet je het stellen met het schaarse archiefmateriaal dat bewaard is gebleven, en dat geeft sowieso enkel het tipje van een ijsberg weer.

Vaak is één enkele toevallige ontmoeting al voldoende om een hele evolutie op gang te brengen, en dan is het achteraf bijna nooit te achterhalen wat precies de trigger is geweest.

Dit alles om te zeggen dat Maria en Elina Markatatou overschot van gelijk hebben als ze besluiten dat er meer onderzoek nodig is op dit terrein. Met een beetje geluk en veel speurzin lukt het soms toch om minstens de grote lijnen te reconstrueren. Een goed voorbeeld daarvan is te vinden in ons artikel over de politiki lyra .

Hun volgende onderzoeksvraag was dan: wat was het repertoire waarin de mandoline in elk van die regio's gebruikt werd? Die vraag hangt enigszins samen met de vorige, want als je de beschikbare gegevens (zoals oude plaatopnames, krantenadvertenties of programmaboekjes) chronologisch rangschikt, dan krijg je meteen ook een indruk van het terrein, dat de mandoline in de loop der jaren kon veroveren.

Als laatste onderwerp gingen ze dan dat repertoire uitgebreid analyseren, om zo te komen tot hun eigenlijke onderwerp: de verschillende speelstijlen.

Het resultaat van hun analyse van deze vier totaal verschillende stijlen wilden de zusjes niet alleen theoretisch neerschrijven in hun thesis, ze willen het ook in de praktijk laten horen, door liederen van deze vier totaal verschillende tradities naast elkaar in één optreden te spelen.

Dat kan ook interessant zijn voor iemand die niet muziektechnisch geschoold is, maar die wel wat kennis heeft van de Griekse muziek in het algemeen. En voor al de anderen is er nog altijd de muziek zelf, gebracht door uitstekende muzikanten, en dat dan bovendien visueel omkaderd door de dansers van Kapa.

Het ensemble bestaat vooral uit de (inmiddels bekende) muzikanten van "Belgriego", aangevuld met enkele illustere gasten. Hun namen op een rijtje:

• Elina Markatatou : mandoline
• Maria Markatatou : mandoline
• Gerda Abts : mandoline
• Manolis Fragkiadakis : gitaar
• Mathijs Ignoul : gitaar
• Toon Verdonck : gitaar
• Barbara Bergillos : viool
• Eleni Tsiotsiou : altviool
• Beatriz Laborda : cello
• Rodanthi Kaskafetou : sopraan
• Sophia Poulopoulou : sopraan
• Arsenis Gionis : bariton

We hebben het "Belgriego" ensemble hoger al terloops vermeld, en we lichtten het ook al uitgebreid toe op onze mei 2017 maandpagina , naar aanleiding van hun debuutconcert "Mare Nostrum". Maar in deze context is het misschien toch goed om er even aan te herinneren dat ook "Belgriego" een project is van de zusjes Markatatou, samen met enkele medestudenten van drie verschillende nationaliteiten (Grieks, Spaans en Belgisch).

Het programma van hun debuutconcert bestond in mei 2017 voor de helft uit westers klassieke muziek, en voor de helft uit Griekse nummers, bij elkaar gesprokkeld uit verschillende stijlen. In december 2017 kwamen ze dan met een aangepaste versie, die volledig bestond uit Griekse nummers.

Met hun "Mare Nostrum" concerten wilden deze conservatoriumstudenten aantonen dat de "gewone" Griekse muziek ook in technisch opzicht prima de vergelijking kan doorstaan met de westerse klassieke muziek.

Dat betekent minstens dat ze daar zelf ook van overtuigd waren, anders werk je niet mee aan zo'n project. Van de Griekse studenten is dat niet echt een verrassing, maar voor hun Spaanse en Belgische collega's was dat misschien niet meteen vanzelfsprekend. De volgende vaststelling is dat het publiek tijdens hun debuutconcert in Antwerpen voor een groot deel óók uit conservatorium-kringen bestond. Een deel van hen zullen inmiddels misschien ook "bekeerd" zijn. Ze hebben immers kennis van zaken, het was inderdaad een indrukwekkend concert, en - zoals de bezoekers van deze site goed weten - de Griekse muziek hééft toch wel iets.

Als je dan naar het lijstje kijkt van de muzikanten die deze "Vier tradities" concerten zullen spelen, dan staat daar heel discreet en onopvallend ook de naam van Gerda Abts tussen. Da's niet niks, want het is precies voor haar en haar internationale reputatie dat de zusjes Markatatou voor het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen kozen. Zij neemt daar immers de lessen mandoline voor haar rekening, en - zoals we al eerder schreven - ze schijnt erg veeleisend te zijn voor haar studenten. Ze is trouwens ook de artistieke promotor van de masterthesis van Maria en Elina. En haar mening, dat de mandoline in de klassieke muziek eigenlijk ondergewaardeerd is, en dat ze veel meer mogelijkheden heeft dan waar ze tot nog toe voor gebruikt wordt, heeft ze nooit onder stoelen of banken gestoken. En nu speelt ze zelf mee als haar twee Griekse studenten hun onderzoeksresultaten aan het grotere publiek voorstellen tijdens een concert met Griekse muziek, begeleid door Griekse dansers ...

Dus wie weet? Misschien zijn we hier wel getuige van het begin van een nieuwe Antwerpse muzikale stroming, op Griekse leest geschoeid, en met de mandoline in de hoofdrol? Misschien zullen onderzoekers zich binnen honderd jaar het hoofd gaan breken over de vraag hoe de Griekse mandoline in 's hemelsnaam in Antwerpen terecht is gekomen? Zij zullen zich dan misschien ook afvragen waarom de componisten van de (vooralsnog hypothetische) "Antwerpse Anagenisi" bovenaan hun partituren, op de plaats waar je de aanwijzing "molto vivace" zou verwachten, nu ineens "pentozali ma non troppo" gingen schrijven...

Maar goed, dromen zijn bedrog, zegt men. Op deze concerten zal dat gezegde alleszins niet van toepassing zijn: minstens voor Maria en Elina Markatatou, en voor enkele van de andere muzikanten, zal het integendeel een droom zijn die werkelijkheid wordt: hun master-diploma behalen aan een prestigieus conservatorium.

Tot slot dan nog even terug met de twee voeten op de grond. We schrijven "concerten" in het meervoud, want voorlopig zijn er alvast twee uitvoeringen gepland. De première vindt plaats in Kapellen, de praktische gegevens daarvan staan hieronder. Enkele dagen later nemen ze met hetzelfde programma en dezelfde muzikanten deel aan de dansdag van de vzw Kapa zelf, die gewoontegetrouw georganiseerd wordt in hun thuisbasis Aartselaar. Daarvoor verwijzen we u naar het artikeltje hogeraan op deze pagina .

Praktische gegevens

Vrijdag 23 maart 2018, 20u00, Academie Muziek & Woord, Antwerpsesteenweg 146, 2950 Kapellen (B) Volzet Tickets: € 20 in voorverkoop, € 25 aan de kassa. Studenten en jongeren betalen slechts € 10. In die prijs is deelname aan het buffet achteraf inbegrepen. Daar kunt u proeven van Griekse specialiteiten, vooral uit de vier regio's die tijdens het concert aan bod komen. Kinderen onder de 12 jaar mogen gratis naar binnen, maar voor het buffet wordt wel een bijdrage van € 5 gevraagd. Ook belangrijk: men vraagt uitdrukkelijk om vooraf te reserveren, zodat ze daar weten hoeveel hapjes er moeten klaargemaakt worden! Dat is nu wel niet meer nodig, want dit concert is inmiddels voorbij.