Het duikt vaak op in de Griekse hedendaagse muziek, maar is buiten Cyprus en Griekenland nauwelijks bekend. De Cyprioten proberen al jarenlang wanhopig de aandacht van de internationale gemeenschap te trekken, op allerlei manieren. Ze rekenen op die gemeenschap om het probleem te helpen oplossen. Tot nu toe tevergeefs.

Dat er een probleem is, is duidelijk. Het eiland wordt in twee gedeeld door een 160 kilometer lange prikkeldraadversperring, compleet met mijnenvelden en wachttorens.

Ten noorden van het prikkeldraad houdt het Turkse leger sinds 1974 zowat 40 percent van het grondgebied bezet. Naar schatting 30.000 soldaten zorgen voor de "veiligheid" van een kleine 100.000 Turks-Cyprioten, zowat 18% van de bevolking in 1974, en naar schatting 80.000 inwijkelingen uit Turkijë.

Ten zuiden van het prikkeldraad functioneert de legitieme regering van de in 1960 onafhankelijke Republiek Cyprus al sinds 1963 met alleen de Grieks-Cypriotische vertegenwoordigers. De stoelen van de Turks-Cypriotische vice-president en ministers staan al bijna veertig jaar leeg.

De Turkse inval in 1974 heeft zowat 200.000 vluchtelingen uit hun huizen verjaagd. De meesten wachten nog steeds op terugkeer.

Temidden van de twee delen patrouilleren al sinds 1964 de blauwhelmen van de Verenigde Naties. Ze zijn nog met zo'n 1200, waaronder een honderdtal Nederlanders. Hun missie kost zowat 45 miljoen dollar per jaar, waarvan één derde betaald wordt door Grieks-Cyprus, en 6,5 miljoen door Griekenland. De bijdragen van Turkse kant worden al lang niet meer betaald. Hun mandaat wordt om de zes maanden verlengd, al bijna veertig jaar lang.

Nicosia, de hoofdstad, is de laatste militair verdeelde stad van Europa. De "neutrale zone" is er slechts enkele meters breed. Een bezoek is hallucinant. Wegversperringen, prikkeldraad, muren dwars over de straat gebouwd, wachttorens waarop soldaten met het geweer in de aanslag elke beweging nauwlettend in de gaten houden.

Hoe het allemaal zo gekomen is, proberen we in de volgende pagina's duidelijk te maken.

Hoe het verder moet? Tja, dit is een website over muziek, niet over politiek. Maar dat er iets moet gebeuren, lijkt duidelijk. Al veertig jaar.

Bron: CIA Fact Book